موضوع: از پدزم متنفرمممممممم

سلام دوستان تورو خدایی که اگه قبولش دارین کمکم کنین
دیگه از این زندگی خسته شدم
باورم نمیشه یه ادمم با این همه مشگل این همه درد
اما هیچکس ذره ای ار دردام خبر نداره
یه دختر بیست .ساله ای که هیچ خیری از زندگیش ندیده
از وقتی یادم میاد اخلاقایه تند پدرم و دعواهایه پدر مادرموبه خاطر میارم
پدرم دسته به زن نداره ولی میکوبه میشکونه مثله بچه ها قهر میکنه
بخدا انگار تو خونه ی ما نقشا عوض شده
مادرمم مثله دیوانه ها موهاشو میکنه
دردامو اینجا میگم چون هیچکس منو نمیشناسه و با خیال راحت میتونم حرف بزنم
بس منو داداشمو اذیت کردن مارم دیوونه کردن
من شدم یه ادم استرسی که صد مریضی تو این سن کم پیدا کردم حتی دکترم بهم میگه اگه میخوای اینده ای نداشته باشی به اذیت کردن خودت و حرص خوردن ادامه بده
ولی چیجوری اروم باشم وقتی ارزو به دل موندم
پدرم ادمیه که بگو بخنداش مال دوستاش قضباش ماله ما
کافیه بهش بگی فلان چیزی برات درست کنم صداشو دومتر میبره بالا که مگه من مهمونم درو میکوبه از خونه میره بیرون دقیقا یجوریم رفتار میکنه که انگار ما مقصریم یه قول مادربزرگم انگار ما برده هاشیم
تنها ارزوم اینه یا اینا بمیرن یا من هرچه زود تر بمیرم خلاص بشم
خودمو بستم بع صدتا قرص ویتامین بس بدمو داغون شده
فقط خواهش نیاین بگین احترام پدرو مادر واجبه این حرفا پس حقه زندگی ما چی میشه نکنه ما جلبکیم ؟
از تفریح کردن که کلا بهتره بیخیال قضیه بشم چون حتی بیرونم که میریم اخرش به جنگ جهانی سوم ختم میشه
برام دعا کنین خلاص بشم چون هیچ راه نجاتی ندارم مجبورم تا اخره عمرم تو این جهنم کده بسوزمو بسازم

نوشته اصلی توسط m.reza91

سلام
حالتون چطوره؟

مسائلی که تجربه کردی چیزایی هستند که شاید کم و بیش خیلی ها تجربه کردند پس ازین جهت که تنها فردی نیستی که با چنین مشکلاتی مواجهی میتونه خوشحال کننده باشه؛ حداقل تنها نیستی افراد دیگری هم هستند که میتونن حالتو درک کنند.

بچه ها وقتی تو سنین پایین هستند فکر میکنند پدر و مادرهاشون آدمای بی عیب و نقصی هستند که از عهده ی هر چیزی بر میاند، اون بچه ها خودشونو از هر نظر به اون دو تا قهرمان وابسته می دونند. ولی بزرگتر میشند کم کم تناقضات رو میبینند، اشتباهاتشون روشن میشه، آسیب هایی که خودشون(والدین) به لحاظ روانی دیدند و... . الان بزرگ شدی؛ میتونی زندگیتو خودت بسازی؛ نیازی نیست بهشون وابسته باشی. مثلا کاری که خوشحالت بکنند رو انجام نمیدند ، اشکال نداره؛ خودت خودتو خوشحال کن به علائقت برس؛ اصلا برامون توضیح بده از چیزایی خوشت میاد؟ آرزوهات چیا هستن؟ چه چیزی باعث میشه در زندگیت حس رضایتو تجربه کنی؟ از خاطرات خوبت بگو.

باید سعی کنی برای خودت یه حاشیه ی امن روانی ایجاد کنی؛ اونجا جاییه که باید خودتو دوست داشته باشی، خودتو تحسین کنی، خودتو دوست داشته باشی. دوست داشتن خودتو از برچسب نزدن به خودت شروع کن مثل:


این که راه مشاوره رو پیش گرفتی یعنی دختر عاقلی هستی و میخوای شرایطو تغییر بدی . این یه ویژگی ممتاز و مثبته چون خیلی از آدمها علی رغم اینکه باید تغییر کنند هیچ وقت نیازی به تغییر حس نمیکنند حتی تا لحظه ی مرگشون. پس همین الان از آدمای زیادی امتیاز بالاتری داری. این یه ویژگی مثبتته. مطمئنا چیزای مثبت زیادی داری که نمیبینی. هدف اینه که ببینیشون.

در کنار دوست داشتن خودت دیگران رو هم دوست داشته باش و برای موفقیت هاشون خوشحال باش اینطوری نگرانیت کم میشه وقتی میبینی نمره هات کمتر از دوستات شده(بخصوص که این نمره ها نون و آب نمیشه برای آدم پس چرا ناراحتی؟) به ذهنت استراحت بده.

یه سر به این تاپیک بزن
http://www.hamdardi.net/thread-154.html
یکم روش وقت بگذار. سعی کن رفتارها و افکاری که متناسب با بندهای مختلف تاپیکه رو پیدا کنی. بعد تحلیل خودتو بیا اینجا بنویس.

سلام ممنونم که وقت گذاشتین و انقد قشنگ راهنماییم کردین
راجب سوالاتونم اینکه باورتون میشه دیگه خودمم نمیدونم چی خوشهالم میکنه
دیگه هیچی منو خوشهال نمیکنه
تنها ارزوم اینه برم یه شهر دور دور از همشون باارامش زندگی کنم ولی همچین چیزی محاله غیر ممکنه
جالبم اینجاست میگن شماها باما کاری نداشته باشین
مگه من ادم نیستیم روم تاثیر داره
شاید باورتون نشه ولی بار ها به خاطر همین رفتاراشون نزدیک بود تو چاه بیوفتم خیلی دلم پره کسی نیست حرفمو بهش بزنم فقط گوش بده همین
همه ی این برچسب زدنایه من منشعش خانوادمه
فقط یکم ارامش میخوام
میترسم تا اخره عمرم مجبور باشم این وضعیت وحشتناکو تحمل کنم
نمره برام مهم بود که دانشگاه یه شهر دور قبول بشم خودمو از این منجلاب نجات بدم