موضوع: نمیتونم مادرم و درک کنم

با سلام

فک میکنم من توان هم حسی ندارم یا گوش شنوایی برای درددل کسی.....

می خوام ببینم وقتی کسی از ناراحتیش میگه چی کار باید کرد؟؟
و این درحالیکه راه کارهاتم اجرا نمیکنن!!!

موضوع مادرمه:
از حرفاش زود حوصله ام سر میره....حرفاش هم تو قالب شکوه و گریه و غم و غصه است

اخلاق مادر من اینه که از بیان تکرار ها و حرفهای ناراحت کننده ناراحت نمیشه!!!!
البته من این جوری فک میکنم...چ.ن اگه این نبود پس ادامه نمیداد.....گاهی حتی بعد از گذشت 30
سال !!!!چنان با اب و تاب تعریف میکنه فک میکنی قضیه مال همین چند وقت اخیره!!!

فک میکنم شاید چون برای خودش اون اثری رو نداره که رو من داره....

از طرفی هم اخلا ق من اینه که ناراحتی مادرم و خانوادم اذیتم میکنه...انتظار دارم خوش بینانه تر نگاه کنه حتی اگه بگیم این یکی فرق میکنه....از غر زدن که بهتره!!


مثلا:
دیشب که اومدم خونه دوباره شروع کرد به تعریف کردن غم و غصه ها!!موضوع از کمی کاستی زندگی خواهر برادرامه....خیلی غصه شونو می خوره ......و از می ترسم می ترسم هاش گفتن.....منم این جور موقع هایا دلداری میدم...امید میدم یا میگم فلانی هم اینطوریه پس این درد همه گیر شده یا میگم هنوز که چیزی نشده داری به استقبال فاجعه میری!!!میگه دیگه می خواستی چی بشه؟؟!!!
یا کلا حرف و عوض میکنم...(شنیدم برای کسانی که عادت دارن به اه و ناله و شکوه این راه جواب میده که عیر مستقیم به حوفشون بی توجهی کنی )

ولی همه اینها تا حالا نتیجه اش موقتی بوده.....و گاهی اثرش رو من مونده.....

و امروز صبح اثرش و بروز داد

امروز صبح که دوباره شروع کرد و البته موضوع دیشب با امروز صبح فرق داشت...گفتم مامان بسه دیگه چقدر دم گوش من ناله میکنی اخه...بسه دیگه....خب اگه راه کار میدونی بگو....

گفت اگه راهکار میدونستم که انجام میدادم!!! ...

گفتم پس انقدر نگو خسته شدم نمی خوام گوش کنم...
گفت تو دیگه مارو نمیپسندی.....
گفتم هر قضاوتی می خوای بکن

گفت خب پس نمیگی مادرم با کی حرف بزنه؟؟!!صبر کن جلوی خودتونم یکی عین خودتون در میاد!!
(و اینم بگم مادرم متخصص حس گناه دادنه)

گفتم دیشبم تا اومدم چقدر روضه خوندی ؟اعصابم و خورد کردی...این اینطوری شد اون اونطوری شد!
خب منم خسته میشم
گفت باشه ما دیگه لال میشیم وقتی تو رو میبینیم....گفتم اصلا میپرسی درد تو چیه؟
با تمسخرگفت وقتی تو خودت عقل کاملی من دیگه چی بگم به تو !!!

البته تواین مکالمه لحن من عاجزانه و درمونده و خسته بود...

و بیشتر خسته از اینکه نمیدونم باید چی کار کنم؟؟؟به ذهنم رسید من فقط باید ساکت باشم حواسم و به چیز دیگه بدم و وانمود کنم که دارم گوش میدم.....تموم که شد برم دنبال کارم....ولی دیدم باید ی جوری باشه که این رفتار از سرش بیفته و کمکش کنه....خودشم خیلی داره اذیت میشه.....

ولی بلد نیستم باید چی بگم؟؟تا حالا کارم درست بوده؟؟

لطفا اگه راهی میدونید بهم بگید
در ضمن الان به خاطر اینکه میدونم الان ازم ناراحته اعصابم خورده...ونیاز دارم دلداریم بدین
ممنونم

سلام

* وقتی شروع به گفتن مطالب ناراحت کننده می کنند با بهانه های مختلف چند دقیقه اتاق رو ترک کنید و بعدا برگردید تا مسیر صحبت عوض بشه یا خودشون متوجه بشند.

* سعی کنید محیط زندگی شون رو شادتر کنید کمتر به یاد گذشته ها و غصه ها بیفتند. مثلا تزئینات اتاق ها رو وض کنید، گردش بروند یاببریدشون، اگر اهل فیلم و سریال هستندبراشون فیلم های شاد و کمدی تهیه کنید یا فیلم ها و سریال های چینی ... و کلا هر روشی که مناسب سبک زندگی شان است.
* اگر هم دچار افسرگی هستند حتما نزد روان پزشک ببریدشان.
* تمام سعی تان رو بکنید برنامه های صداوسیما رو تماشا نکنند.

با سلام

خیلی ممنونم از راهنماییتون

میشه محل رو ترک کنم گاهی.....ولی گاهی هم می خوام که ارومش کنم....نمیدونم چه طوری؟؟ کوتاه مدت تونستم اما برای همیشه نه.

مادر من از این خانم های قدیمی ایه که که خودش رو ذوب خانواده کرده و این رو امتیاز میدونه...فداکاری بیش از حد...محبت بی حد و اندازه...

کمدی هم دوست نداره از نظرش بی معنی اند...انقدر هم خودشو وقف کار خونه کرده که وقتی برای علایق یا سرگرمی و فیلم دیدن نداره...شایدم اینو خودخواهی میدونه اگه به خودش برسه.....تقصیر ما هم هست.

میدونید مشکل اینه که مسائل رو بزرگتر میبینه و حاضر نیست از موضوعی که ناراحتش میکنه صرفنظر کنه!و توی حرف هاش و جمله هاش که دقت میکنم میبینم نقاط منفی براش پررنگتر از معموله ....و انگار عصه حتی چیزهای بی ارزش خودرن براش امتیازه!!!البته برای خودش همه اون موارد مهم ان و قابل غصه خوردن!

تصمیم گرفتم که جدی و حساب شده حل کنم این قضیه رو...به قول اقای باغبان از دغدغه هام بگم...اون جور که می خواستم پبش نرفتم....اما حرف هام و زدم

و حرف هاش و زد....نتیجه این شد که گفت من این طوریم فلانی گریه نمیکنه مریض شده دکتر بهش میگه اگه گریه کنی سبک میشی ...پس گریه خوبه!
گفتم من ناراحت میشم میبینم.....گفت پس تو دلم نگه دارم؟ گفتم نه منم الان دارم میگم که تو دلم نمونه ....مهم اینه که چی هارو تو دلمون نگه داریم..از دلایلم گفتم که چرا اصلا نباید این چیزها رو برای خودش درد کنه...گفت نمیتونم....من اینطوریم!
و تو بی خیالی ...همه چیز و سهل میگیری...این خوب نیست ...

مادر من محیط من نیست! و من مشاور نیستم..... هنر کنم گلیم خودم و بتونم بکشم بیرون ....از منم راهکار نمی خواد فقط گوش شنوا می خواد....مهم نیست صبح باشه شب باشه....از سر کار اومده باشم یا...خب من گاهی نمیتونم تاثیر نگیرم...فک نمیکنید این تو عمل خیلی سخت باشه؟؟!!!

خیلی رو خودم کار کردم تو این زمینه که چه چیزهایی رو درد بدونم چه چیزهایی رو ندونم...انتظار دارم ایشونم این طوری باشه تا راحت زندگی کنه.....میدونم غلطه که بخوام به شکل خودم دربیارم دیگرانو....منظورم اینه که خب من این راهو رفتم جواب میده شما هم برید
ولی نمیتونم متقاعدش کنم...قبول نمیکنه که حرفام درسته....میگم قبول دارید که من مثبت تر از شما زندگی میکنم میگه اره...خب همین ارامش من شاهد این که پس این راه درسته....میگه تو مادر نیستی....

ی یک ساعتی حرف زدیم... ولی حالا نمیدونم بعدا اثرش چی باشه...چشم اب نمیخوره...
شاید این منم که باید تسلیم شم

در هر حال از هر دو بزرگوار ممنونم

اصلا باورم نمیشه! یعنی دقیقا مثل مادر من.
اینکه میگن برو باهاشون صحبت کن و اینا همش حرفه. چون وقتی میگفتم در لحظه ناراحت میشدن و بعضا عصبانی‌. بعد من عذاب وجدان میگرفتم و این سیکل به شدت معیوب ادامه داشت. منم مثل شما خیلی تحت تاثیر قرار میگرفتم. عجیب این بود که مثلا من تا یه ساعت داشتم غصه میخوردم بعد یهو میدیدم مامانم دارن با خاله هام بلند بلند بگو بخند میکنن!! اون حرفا انگار یه عادت بود‌.
از اونجا اوضاع بهتر شد که من تصمیم گرفتم کلا این حرفها رو به ترفندهایی نشنوم. پاشم برم دستشویی٬ موبایل دست بگیرم یا ‌‌‌‌...
دوست عزیز هیچ کس بدون اینکه بخواد تغییر نمیکنه‌. شما خودتم بکشی مادرت تغییر رویه نمیدن. چون فکر نمیکنن دارن اشتباه میکنن. ضمنا شما هم دردت رو به مادرت بگی میبره برا خواهر برارادراتون ناله میکنه. اگرم حرفاشونو گوش بدی و غصه بخوری غم جدید ایشون میشه اینکه وای الهه افسردگی گرفته.
از من به شما نصیحت به هر کلکی شده نشنیده بگیر یه وقتی هم که دیگه مجبور شدی بشنوی به خودت بگو هیچ وقت معلوم نیست چقدر پیش هم باشید فقط از اینکه هنوز میتونی صداشو بشنوی سپاسگزار باش

سلام و ممنونم از همگی

مریم خانم عزیز تو صیه هاتون خوب بود....سعی میکنم برنامه منظمی بچینم....من خودم خیلی با دوستام استخر میرم... خواستم که باهام بیاد....ولی قبول نکرده تاحالا

فقط ی بار بعد از کلی اصرار و تشویق من گفت باشه ی بار تو عید میام!قبلا هم گفتم برای خوش بودن وقت نمیذاره....تو ارتباط با دیگران هم از این جور مسائل خانوادگی

به هیچ کس چیزی نمیگه....
چشم دیگه بحث هم نمیکنم....ولی اگه خواستم بگم که راه درست کدومه...میشه همون بحث دیگه؟.....نمیدونم شاید من بلد نیستم

خانوم فکور عزیز اون صبح خودم میدونستم که دارم بد حرف میزنم...
من از این مراحل گذشتم که اول باید بهش بگم به خاطر خودش دست از این حرفها برداره.....تو پست اولم گفتم که دلداری میدم امید میدم یا حواسش و به چیز دیگه ای پرت میکنم یا...ولی همیشگی نیست از طرفی ادم تو ی کاری نتیجه نتیجه مثبت نبینه خب سرد میشه دیگهمیگم من ناراحت میشم گریه تو میبینم میگه نشو!!!اتفاقا فک میکنم چون خودم و نادیده گرفته بودم و تو خودم ریخته بودم اون روز یهو همش باهم فوران کرد....منم فک کردم مدل گفتگو رو بلد نیستم که نتیجه چندانی تا حالا نگرفتم
اومدم اینجا که یاد بگیرم چطوری باهاش هم دلی کنم بدون اینکه بریزم تو خودم.....تا یروزی اینجوری بد بروز نکنه.

اقای باعبان اجازه بدید به اون دو تا مسائل ی مسئله دیگه هم اضافه کنم...اونم اینکه من خودم هم گاهی از چیزهایی که تعریف میکنه ناراحت میشمو برام مهمه دلم میسوزه...
فقط تونستم خودم و به اینجا برسونم که اون مسئله رو به عنوان ی درد لاینحلی تو زندگیم که من نمیتونم کار خاصی براش انجام بدم بپذیرم ....و نذارم بقیه جنبه های زندگیم رو خراب کنه

مادر من محیط من نیست بخشی از منه...وقتی شروع میکنه به گریه میگه دلم میسوزه برای فلانی.....نمدونید چه حالی میشم و لی نمیذارم رو خودم یا مادرم اثر بذاره

اتفاقا با همکاری برادر کوچیکم خیل اسباب شادیش رو فراهم میکنم و می خندونیمش ...بله درسته مادرم دوز منفی بالایی داره

فک نمیکنید همین که خداروشکر من مثل اون نیستم باید بهم جایزه بدن.....ولی خب همیشه هم که موفق نیستم....باور کنید اینهایی که می فرمایید تو عمل خیلی سخته.....یعنی همیشه باید اماده باش باشی.....به بعضی از جملات تکراریش الرژی پیدا کردم.....
راستش خیلی ناامید شده بودم از عوض شدن مادرم....می خواستم بیشتر سکوت کنم این جور موقع ها واصلا دیگه هیچی نگم...... به این فکر کنم که شاید این خواست خداست که منم خویشتنداری رو یاد بگیرم و .....ولی پیشنهاد نامه و تشویقتون برای تلاش بهینه دوباره بهم انگیزه داد...بازم فکر میکنم و چشم تمرین میکنم که صبور تر باشم

خانم یا اقای esm همینطوره گیر کار اینجاست که مادر من فک نمیکنه داره اشتباه میکنه!میگه دست خودم نیست تو منو درک نمیکنی...مادر نیستی و از این حرفا....
و البته میدونم انتظار زیادی دارم که تغییر پذیر باشه اون خودش ی قربانیه ولی تلاش نمیکنه که حالشو خوب کنه علی رغم وجود غم و غصه....

بازم از همگی ممنونم که وقت گذاشتید