موضوع: چگونه کمکش کنم (حین خودکشیش رسیدم)

سلام و عرض ادب.

هشت سال پیش یه دختر چادری و مذهبی که تازه اومده بود به شهر برای ادامه تحصیل و شرکت در کلاس های کنکور، دختری که تیزهوشان درس میخوند، به هدف اینکه راه رو برای خواستگاری داداشش از من هموار کنه و به بهانه غریبی و تنهایی با من دوست شد.
من در جریان برادرش نبودم، و اونم برای اینکه داداشش هر روز از دور منو نظاره کنه و گاها صدامو واسش پنهانی ضبط کنه، به بهانه ای منو میکشید از خونه بیرون و کم کم دوستیمون فوق العاده صمیمی شد، جوری که من با دعوت های برنامه ریزی شده خانواده شون ، با خانواده اش که گاهی سر میزدن اینجا رفت و آمد میکردم. اما داداشش کلا اینجا بود و تنها باهاش زندگی میکرد.

طی ضبط کردن صداها و هدف مورد نظرشون، سوالات داداشش رو که مربوط به مباحث عقیدتی و اینا بود غیر مستقیم میپرسید. اون موقع ها من خیلی حالم خوب بود و خیلی خوب میتونستم منبر برم.
و ایشون از اون فاز اومد بیرون و مثل یه همراز با من درد و دل میکرد و مانند یه پیامبر به من اعتماد و اعتقاد داشت.
تا اینکه جو شهر کمی روش اثر گذاشت و چادر رو گذاشت کنار و مانتویی محجبه شد و از همون لحظه نگرانی های من برای دختری که تازه به شهر اومده شروع شد! (چون برام مفهومی داشت!)
سعی کردم بهش تذکر بدم. اما رفت دانشگاه ، مقنعه رفت عقب و طول و عرض مانتو آب رفت. روز های متمادی باهاش صحبت کردم. اما میگفت این برام مهم نیست، من رتبه ام دو رقمی بوده و درسم برام مهمه... تا اینکه داداشش واسش ماشین خرید و شهر رفت به زیر پاش. دو روز بعد با سیستم پایونیر شهر رو ویراژ میداد و میگفت تنهایی و فشار درس رو تخلیه میکنم. از هر طرفندی واسه هشدار دادن بهش استفاده کردم. اما اثر نکرد تا اینکه سر و کله دوست پسر و اینا پیدا شد. وابستگی و دلبستگیش مال اون بود، گریه های ناشی از تحقیر شدنش مال من. هرچی گفتم عزیزم خواستگاری و ازدواج راه و روش داره تو کتش نرفت. این یکی کات شد با بدبختی جاست فرند هاش شروع شد. دیگه دست جمعی تردد میکردند در زندگیشون و از لحاظ ظاهری هم نه در حد اروپا، ولی تو همون حد و حدود بود پوششون و باید هر روز از مفاسد جمعش میکردم. (همه اینا ضربتی تو دو سه سال رخ داد)

دیگه حرفام به گوشش نمیرفت و بهم میگفت متحجر و اینها. منم نمیتونستم واسه کسی که نمیخواد به زور صحبت و سخنرانی کنم. و عملا به خصوص بعد اینکه 4، 5 بار به داداشش جواب رد دادم دوستیشو باهام کمرنگ کرد و وقتی منو میدید که پولش ته کشیده بود، به عنوان اسپانسر کافی شاپ و رستوران هاش. منم همون موقع ها زده بودم جاده خاکی و خودم احتیاج داشتم یکی باهام حرف بزنه و حالم رو خوب کنه، ازش غافل موندم. از طرفی خانواده که متوجه خرج های بی موردم واسش شده بودن بهم تذکر دادن که ازت سوء استفاده میکنه، ارتباطت رو باهاش محدود کن.

این بود که دوستی صمیمانه مون کمرنگ و کمرنگ تر شد و وقتی چند سال پیش منو بیخبر تو ماشینش برد به اصطلاح خودش خط، واسه خوشگذرونی، با داد و بیداد های من که تو غلط کردی منو آوردی اینجا ویترین ملت کردی، شان و شخصیت واسم نذاشتی و از این حرفا، کلا تیر خلاص رو زدم و تماسمون شد سالی دو سه بار.

گذشت تا سال پیش، تماس هامو باهاش بیشتر کردم، اما تمایلی به ارتباط باهام نداشت و فهمیدم خیلی دور شده، خیلی. ولی گفتم زنگ میزنم اگه دلتنگ شد بدونه راه برگشت هست.

امروز وقتی داشت خودکشی میکرد رسیدم. بهش قول دادم که میتونه بهم اعتماد کنه، گفت همه گناهی کردم، همه راهی هم رفتم، اعتیاد جنسی دارم، 6 ماه روانکاو رفتم و جواب نمیده و گیر یکی ام که هیچ اعتقادی نداره و همه جوره ازم سوءاستفاده میکنه و به همه راهی کشوندتم و داغون بود.

گفتم کمکت میکنم، ببین من چقدر آرومم، این یه اتفاق نیست که من اتفاقی اینجام و یادته خاطراتمون و از این حرفا. خلاصه بهش اطمینان دادم کمکش میکنم.

حالا مشکل دو تا چیزه:
1. من خودم دارم رو خودم کار میکنم، به زور کتاب و مقاله و مشاوره خودم رو سر پا نگه داشتم. حالا چجوری بهش کمک کنم؟ اصلا برنامه ای ندارم واسش (میگه به روانشناس و روانپزشک و اینها مراجعه نمیکنم. چون هرچی رفتم فایده نداشته از حرفش عصبی میشه )

2. من یه تجربه وابستگی (به یه دختر) دارم که اونم از قضا میخواستم کمکش کنم، خودم گرفتار شدم و بدترین لحظه های عمرمو گذروندم. اینه که میترسم بهم وابسته شه و الان فوبیای دوستی و صمیمیت دارم

چیکار کنم؟ (فعلا رو مخش کار کردم که کات کنه و با تمام پسرا قطع رابطه و گفتم وسایل پسره رو که گویا با هم میزیستن واسش با پیک بفرسته و تموم. این کارو کرد)

اما قدم های بعد؟
تشکر

ممنونم از پاسخ هاتون.
الان خیلی عصبی هست و حساس. و خواستم بهش بگم که به کمک یه روانشناس خبره حلش میکنیم، دیدم چنان جبهه ای نسبت به روانشناس و روانپزشک گرفته جرات نکردم.

ایشون اینجا هم دانشجو هست و هم سر کار . فکر نکنم بپذیره بره. از لحاظ خانواده هم از معدود خانواده هایی هستن که دیدم با هم خیلی خوب تعامل دارن و واسه هر مشکلی با خونسردی گفت و گو میکنن. حتی تا قبل از این روابطش و تا وقتی باهم در ارتباط بودیم خانواده اش در جریان موارد احساسیش بودن. داداشش میگفت اگر با کسی آشنا شدی تحت نظارت ما باشه، حتی یادمه با داداشش و یکی از دوست پسر هاش رفته بود بیرون. همه جوره هواشو داشتن. ولی فکر میکنم از اونور افتاده. از اعتماد، اختیار و استقلال زیادی که خانواده اش بهش دادن. یه جاهایی هم باید یکی بالا سرت باشه!

منم راستش میشه گفت نگران خودمم بیشتر. الان خدارو شکر مشکل حل نشده ای ندارم و آرومم، اما تو مسیرم و به ثبات حال نرسیدم. میترسم تمرکزم رو بر مسیر خودم به هم بزنه. یا تو این شرایط حساس ، وقتی خودم باورهام تثبیت نشده، اشتباهی راهنماییش کنم و بدتر شه اوضاعش. ضمن اینکه مسئولیت داره. همین چندی پیش یکی از آشنایان به بهانه دکتر اومده بود اینجا، مامانش برم دنبالش ببرم دکتر، رفتم دنبالش، دیدم جا تره و بچه نیست. حالا مامانشم کلی سفارش کرده بود حواست بهش باشه. بماند که چقدر سرزنش شدم از جانب مادرم و مادرش، با یه پسر اومده، میگم این کیه باهاته، دوست پسرته؟ میگه نه شوهرمه. خیلی وقته ازدواج کردیم، خانواده خبر ندارن. کلی استرس تحمل کردم تا رفت. من دیگه مسئولیت نمی پذیرم.

از طرفی من اینجا فقط به داداشش دسترسی دارم که بخوام متوجه شرایط خواهرش بکنم. (اینکه نیاز داره بره روانشناس و اینها) اما من روم نمیشه بعد اون قضایا، و البته احساس داره بهم، احتمالا بهونه جور شه واسش که بخواد باهام در ارتباط باشه، حوصله دردسر ندارم.
راهی هست که نخوام خودم به داداشش بگم؟

سلام

با خانوادش صحبت کن.

دوستت نیاز به کمک تخصصی داره.
به نظر میرسه نیاز به دارو درمانی داشته باشه و بد نیست چند روزی بستری بشه تا به آرامش برسه.
تو این کارها رو نمیتونی بکنی. در ضمن خودت در معرض آسیبی.
نهایتا بتونی چند روزی یه بار بهش سر بزنی و باهاش تلفنی صحبت کنی.

با یه خط ناشناس، به بردارش تلفن بزن و شرایط رو توضیح بده. با توجه به اینکه ممکنه تا چند وقت دیگه هم خودت در دسترس نباشی نگران مزاحمت های برادرش نباش. خیلی جدی شرایط خواهرش رو توضیح بده و بخواه که به سایر اعضای خانواده هم اطلاع بده، و حتی اگه لازمه مثلا شماره مادر یا پدرش رو بگیر و خودت باهاشون صحبت کن.
ببین ریسک صحبت کردن با برادرش خیلی کمتر از اینه که خودت بخوای نقش ناشی رو واسش بازی کنی.

سپاسگزارم.

حق با شماست صبا جان، این کار من نیست و ممکنه خودم آسیب ببینم. صحیح نیست خودم رو تحت تاثیر حال و افکار منفیش قرار بدم مادامی که به محیط مثبت احتیاج دارم. و فکر میکنم درست نباشه خودمو وارد ماجراهای زندگیش کنم. فقط موقتا کارایی مثل گردش و تفریح و ورزش واسه بهبود روحیه اش انجام بدم. به قول آقا حامد با رعایت فاصله!

باهاش حرف زدم. مصمم نیست. اراده ی محکمی نداره. حتی به یکیشون پیام داده بود. علت مخالفتش با روانپزشک پرسیدم، مثل اینکه سردرگم تر شده بود و گویا روانکاوش گفته اگر در حد معمولی در ارتباط باشی مشکلی نیست. و خودشم میگه یکباره واسش سخته. قرص هم میخوره.

ازش خواستم بریم روانپزشکی که من معرفی میکنم، مخالفت کرد. کلی باهاش صحبت کردم تا متقاعد شد بره، اما پیش روانپزشک خودش. هرچند دلش رضا نیست. گفتم از هیچی بهتره. وقت گرفتیم. امیدوارم فردا بره. (تا جایی که بتونم کنترل میکنم تداوم داشته باشه و باهاش برم)

فقط اینکه من این حرف روانکاوش رو نپسندیدم که گفته عیبی نداره در ارتباط باش. تعامل اوکی، اما ارتباط... هیچ رابطه ای معمولی نمی مونه و به سمت احساس سوق پیدا میکنه. به خصوص کسی که در خطره! بدتر نشه!

حس یه رفیق نیمه راه دارم...

به داداشش هم نتونستم بگم. روم نشد. الان که متقاعد شده فعلا . لازمه؟