موضوع: میل به تنهایی

سلام. من حامد هستم و 2 ماه دیگه وارد 17 سالگی میشم. اجازه بدید یه رزومه ی کامل از خودم براتون بگم:
من تا سال سوم راهنمایی هیچ مشکل روانی نداشتم. یک دوست صمیمی داشتم و با بقیه ی دوستانم هم در حد عادی دوست بودم. اما سال سوم راهنمایی این دوست صمیمی به مدرسه ی دیگری رفت ، خودم نمیدانم چه اتفاقی افتاد ، و آیا به این دوست صمیمی مربوط است یا نه اما از تابستان آن زمان من دچار افسردگی و ناراحتی شدیدی شدم ، به 2 روانشناس مراجعه کردم و هر کدام یک تشخیص دادند. یکی گفت من اضطراب اجتماعی دارم ، یکی گفت کمبود اعتماد به نفس دارم ، یکی گفت افسردگی دوقطبی دارم و خلاصه هر کسی یک تشخیصی داد.
از آن زمان به بعد احساس خوبی ندارم. احساس میکنم باید 24 ساعته در تعامل با دیگران باشم و مدام با آنها در معاشرت و گردش باشم (هر چند خودم میتوانم درک کنم این احساس غیرمنطقی است. اما کمکی به بهبود حالم نمیکند)
با کوچکترین حادثه ی ناراحت کننده ای افسرده میشوم و خودم را در خانه حبس میکنم. تا به حال چندین بار خواسته ام به مدارس غیرحضوری بروم تا بتوانم راحت و آرام درس بخوانم اما با خودم میگویم نمیتوانم همیشه تنها باشم
این افسردگی و اضطراب روی معده ام هم بسیار تاثیر گذاشته و وقتی به دکتر داخلی مراجعه کردم گفت باید هرچه زودتر این اختلالاتت را درمان کنی وگرنه علاوه بر تاثیر سوء روی معده ، باعث افت تحصیلی ات هم میشود
البته نتیجه ی این افت تحصیلی را هم دیده ام.

لطفا مرا راهنمایی کنید و کمکم کنید بفهمم مشکلم چیست. خودم هم نمیتوانم بفهمم چه مشکلی دارم

آقای حامد عزیز شما در خانواده سابقه ی بیماری روحی خاص دارید؟ مثلا اسکیزوفرنی.

من پزشک نیستم .

مشکلتون رو جدی بگیرید اگه دو قطبی هستید. خیلی با دقت سابقه ی فامیلتون رو در رابطه با هر مشکل روحی بررسی کنید و بگید شاید کسی باشه کمکتون کنه.

سلام دوست عزيز. خود بىمار پندارى از هرچى بىمارى بدتر. الان دقىقا چه احساسى داريد و از چه چيزى ناراحتيد؟خانوادتون چند نفرى و الان کجا هستند؟ علاىقتون چىست؟ ىعنى شما عاشق دوستتون بوديد و بعد از رفتنش احساس تنهاىى کردىد؟ حتى امکان صحبت با تلفن ىا اينتر با دوستان وجود ندارد؟ اگر دوست داريد با مردم در تعامل باشيد و فکر مىکنيد حالتون بهتر مىشه بعد از ظهر ها بريد سر کار حتى اگر حقوقش کم باشه هم ىه پسنداز داريد هم کم کم ااحساستون تغىىر مىکند

منم این مشکلو تو 17 سالگی داشتم حیف اون دوران بهترین فرصت هارو هم از دست دادم بیماری تو بخاطرضعف روحی روانیته که کم میاری تو این زمونه طبیعیه بهت قول میدم در اینده خوب و بهتر میشی ولی مواظب باش بخودت صدمه نزنی منظورم از لحاظ فیزیکی هست .. سعی کن زندگی رو با همه بدی هاش بگذرونی