موضوع: همسرم میخواد ازهم جدابشیم ولی من هنوز دوسش دارم..

سلام.سال 88ازدواج کردم من 32سالم و همسرم33سالشه.ما با هم همکار بودیم. تو این 7سال زندگی مشترکمون مشکل اساسی باهم نداشتیم تنها مشکل این بود که من دوست داشتم بچه دار بشیم ولی همسرم مخالف بود تا اینکه از آبان 93با اصرارهای من و گریه های من بالاخره به اجبار راضی شد که واسه بچه دار شدن اقدام کنیم. در بهمن ماه با هم یه مسافرت رفتیم اونجا من سر سیگار کشیدنش باهاش یکم بحث کردم که به من گفت برگشتیم تهران تکلیفمو روشن میکنم که از زمانی که برگشتیم میگه باید از هم جدابشیم من و تو دیدگاهامون متفاوته جنسمون متفاوته میخوام همه تمرکزمو بزارم رو کار و موسیقیم. اینم بگم که ایشون سه ساله کلاس سه تار میره و خیلی به موسیقی علاقه داره و خیلی وقتا به من اصرار میکرد که برم کلاس آواز ولی من به دلیل درس و دانشگاه فرصت نمیکردم تا اینکه از بهمن پارسال تو همون کلاسش با یه گروهی آشناشده که همه وقتشو دوست داره با اونا بگذرونه. از صبح میرفت سرکار ساعت یازده شب میومد خونه .همسر من کسی بود که اصلا رفیق باز نبود همیشه سر ساعت خونه بود . ما حتی یک ماه و نیم از هم جدا زندگی کردیم من کنار خانواده خودم و همسرم هم خونه پدر خودش بود . با وجود اینکه خانوادهامون کلی باهاش صحبت کردن ولی سر حرف خودش هستش.من بهش میگم شاید اشتباهاتی تو این زندگی داشتم هم من وهم تو .تو یه فرصت بده تا بتونیم خودمونو اصلاح کنیم من اشتباهاتی که داشتم میپذیرم و حاضرم به خاطر اینکه دوست دارم این زندگی و دوست دارم هر کاری بکنم. ولی قبول نمیکنه و حرفش همونه.مشاوره هم رفتیم به مشاور گفته من اینجا نیومدم که زندگیمو اصلاح کنم فقط سارینا رو راضی کنید که بریم توافقی جدا بشیم . خیلی روزای بدی و میگذرونم من تا یک ماه دیگه باید از پایان نامم دفاع کنم ولی تمرکز ندارم .همش استرس دارم همش با خودم میگم که چطور اینقدر راحت میخواد زندگیشو از دست بده. باهام حرف نمیزنه با تنفر نگام میکنه. اخه مگه میشه یه دفعه نظرش نسبت به من این همه تغییر کرده. اومدم اینجا تا شما کمکم کنید بگید چیکار کنم برگرده به زندگیش.

چرا کسی جواب نمیده. دوستان من به کمکتون نیاز دارم. لطفا به تایپیک من هم سر بزنید.

سارینا خانوم
منم دقیقا مشکل شما را دارم و یه نگاهی به تایپیک من بندازید و ببینید چه شکلی زنم الکی و با بهانه های مختلف داره تیشه به ریشه زندگیمون می زنه. من متاسفام که قباحت طلاق خیلی راحت از بین رفته. همسر شما دنبال بهانه هست تا جدا بشه و ببین چه دلیلی داره. اینکه سیگار می کشه و ... دلیل اصلی نیست. منم الان همین بهانه ها رو از طرف همسرم دارم. ولی کوتاه نمی یاد.
شما هم صبر کنید و بهش محبت کنید. یه سری هم به تایپیک من بزنید. (زنم اصرار به طلاق توافقی داره. من زنم رو دوست دارم....)

بنظر من منتظر باش سرش به سنگ می خوره... شایدم دل بسته به یار دگر و هوای دگر

ممنون دوستان. همسرم میگه پای هیچ کسی در میان نیست .من دیگه اصلا همسر نمیخوام . نمیخوام دیگه به کسی وابسته باشم.حتی مشاوره هم که رفتیم گفته سارینا اصلا پایه نیست همش غر میزنه اصلا نظری نداره یا گفته مطالعه نداره . در صورتیکه من تحصیلاتم از همسرم بیشتره . مشاور به من گفته تو تا زمان پایان نامت کاری بهش نداشته باش اصلا فکر کن جدا شدید به خودت برس کارهای مورد علاقه خودتو انجام بده دوستای جدید بگیر .خودتو شاد نشون بده دیگه اصلا اصرار به برگشتش نکن..تمام حرفایی که همسرم گفته اصلا دلایل قانع کننده واسه جدایی نیست .میتونستیم بشینیم هردومون در مورد خواسته ها وانتظاراتمون ازهم صحبت کنیم من واقعا تو شوکم اصلا باورم نمیشه خیلی راحت داره زندگیشو نابود میکنه .

سلام سارينا جان
آرامش خودتو حفظ کن اون هنوز شوهرته پس امید داشته باش
یه کم بیشتر درمورد خودتون بگو
الان جدا ازهمه زندگی میکنین درمورد مشکلاتتون بگو بيشترسرچه موضوع های بحث ميکردين واینکه الانم باهم کار میکنین خلاصه بیشتر توضیح بده تا دوستان بتونن کمک کنن
این زندگی مال تو تا اونجایی که میتونی واسش بجنگ و سعی کن درستش کنی ممکنه خیلی طول بکشه ولی مهم اینه که ناامید نشی و صبر داشته باشی وبه همسرت زمان بدی وتواين مدت رو خودتو اشتباهات گذشته ات کار کنی وخيييييييييلي صبور باشی هرچی شوهرت به جدایی اصرارميکنه تو اصلن قبول نکن و بگو من تووزندگيمونو دوست دارم پس هیچ وقت نمیام زندگی مشترک مونو خراب کنم ولی تو هرکاری بخوای میتونی انجام بدی پس اگه میخوای جداشي خودت برو اقدام کن

به خدا توکل کن

ممنون آبی آسمان عزیز .من و همسرم در بهمن سال قبل که مسافرت رفتیم اونجا مادرم همسرم را درحال سیکار کشیدن دید خانواده من هنوز بعد از هفت سال نمیدونن که همسرم سیگار میکشه من به شوهرم گفتم حالا نمیتونستی جلوی خانواده من سیگار نکشی من نمیخوام اونا بفهمن .هنسرم گفت این کاملا شخصیه به کسی ربطی نداره الان جلوی اینا حفظ ظاهر کن رفتیم تهران باید تکلیفمون روشن شه. که اومدیم تهران گفته باید جدا بشیم حتی خودش با پدرش تماس گرفت که من ویگه نمیخوام زندگی کنم ما به درد هم نمیخوریم ما نقاط مشترک نداریم ومن یک دفعه این تصمیمو نگرفتم و جالب اینجاست که ما تا قبل از دعوا واسه بجه دار شدن اقدام میکردیم ومن نمیدونم جه جوری اون یکسال داشته به جدتیی فکر میکرده . بعد پدرش که دید حریف پسرش نمیشه به من گفت به مدرو مادرت بگو بیان باز هم درحضور پدرو مادرم همون حرفا رو زد که ما از جنس هم نیستیم دنیامون متفاوته. هرچقدر پدرش بهش میگه تو این مدت شما مشکل اساسی نداشتین زنت هیچی کم نداره خانمه تحصیلکردست زیباست تو پشیمون میشی گفت منم بخاطر اینکه نیدونم بعد از من مو3عیتهای بهتری براش پیش میاد نمیخوام تو این زندگی حروم بشه. مثلا سارینا بجه دوست داره ولی من دوست ندارم .من بهترین ومنزقی ترین تصمیم رو برای هر دومون گرفتم که من گفتم تو از جانبا من حق نداری حرف بزنی هرچی پدرومادرمن وپدر اون میگفتن زیر بار نمیرفت فقط میگفت باید زودتر جدابشیم که پدرش عصبانی شد گفت مگه میخوای جایی بری که اینقدر عجله نیکنی بزار این دختر پایان نامش تموم شه بعد برید جداشید وچون مامانم خیلی باهاش صحبت کرد اخرش گفت بخاطر مامان من یکماهم فرصت میدم میرم فکرامو میکنم اگه به انداره یک سر سوزن جای یرگشت بود برمیگردم ولی مطنین باشید نود درصد جای برگشت نیست که اون شب پدرش پیشنهاد کرد یک ماه جدا ازهم زندگی کنیم من خونه پدرم و ایشون هم خونه پدرش بعد خیلی خدشحال لباساشو جمع کرد و ماشین و برداشت رفت(ماشین مال نن هست ولی اجازه نمیده بهش دست بزنم)که تا شانزده فروردین جدا بودیم بعد که من رفتم خونه بازم میگفت فقط طلاق .وقتی من یه تصمیمی بگیریم دیگه اون تصمیم من قطعیه.بهد از یک ماه و نیم من و دید خیلی سرد فقط یک سلام داد بعد تلفن و برداشت جلوی من به یکی زنگ زد یک ساعت باهاش صحبت کرد و کلی حرفای مسخره میزد والکی میخندید بعد یکی از دوستای مشترکمون با دوتامون صحبت کرد ازمون خواهش کرد که به گذشته فکر نکنیم از صفر شروع کنید دوتانون خیلی حیفید سر چیزای الکی دارید زندگیتونو ازهم میپاشید برید رفتاراتونو اصلاح کنید سعی کنید به گذشته فکر نکنید و از اون شب که به خونه اومدم اصلا بامن حرف نمیزنه من غذا درست میکنم میزومیچینم ولی نمیاد بامن سر میز بشینه من تنها غذا میخورم اونم تنها وقتی چشناش بهم میفته با تنفر نگام میکنه چیزیم که میخواد داد میزنه(اینم بگم که همسر من چون مادرش فوت کرده افسردگی داره حتی چند سال پیش روانپزشک تشخیص داد ایسون دارای اختلال شخصیت منزوی هست .)و خیلی زود عصبانی میشه و فریاد میزنه من نمیدونم چه جوری باهاش رفتار کنم اصرار هم داره بریم توافقی جدابشیم میگه من حوصلاه دادگاه وندارم ولی من بارها بهش گفتم من دوستت دارم زندگیمو دوست دارم هیچوقت حاضر به حدایی نیستم .الان هم با هم صحبت نمیکنیم من تو یه اتاقم اونم تو یه اتاق دیگه مثل دوتا همخونه هستیم دوتا همخونه ای که انگار دشمن هم هستن ولی من با تمام رفتارای بدش با تمام بی احترامیایی که به من کرد هنوز هم دوسش دارم ولی منم دیگه خسته شدم کاری بهش ندارم یعنی در واقع دارم کارای پایان ناممو انجام میدم ولی بهش محبت نمیکنم دیگه نمسدونم کارن درسته یا نه نمیدونم همینطوری من هم به سرد بودن باهاش ادامه بدم یا محبت کنم چون اصلا اجازه نمیده بهش نزدیک شم .واقعا روزای بدی دارم اصلا نمیدونم چه کاری درسته چه کاری غلط .آبی آسمان عزیز من و همسرن زمانیکه با هم نامزد شدیم من از اون شرکت اوندم بیرون وجای دیگری کار میکردم و یکساله بخاطر دانشگام ومنحل شدن شرکتمون از بیمه بیکاری استفاده میکنم از دوستان خواهش میکنم بیان نظر بدن کمکم کنن.

سلام عزیزم

دختر خوب الان تو که داری باهاش زندگی میکنی مگه نميگي دوسش داری و نمیخوای ازش جدا شی?دیگه چرا باهاش سرد برخورد میکنی تا اونجایی که میتونی بهش محبت کن وغذاهايي وکه دوست داره واسش درست کن مهم نیست ازش نخوره مهم اينه که محبتو تو رفتارت ببینه خودتو بهش نزدیک هر راهی رو که میدونی نتیجه میده امتحان کن خودتو بهش نزدیک کن چون ممکنه دیر بشه ونتوني کاری بکنی

اطلاعاتتو درمورد آقایان بالا ببر ورو نقاط ضعفت کارکن و ازش بخواه که یه مدت مثلا ادای زوجهای خوشبخت ودربيارين (بگو آخرین خواسته که ازت دارم پس اگه برات مهم هستم به خاطر این چند سال که باهم بودیم یه مدت مثلا یه ماه بیا نقش زوجهای خوشبختو بازی کنیم) اگه قبول کرد تو اون مدت خانوم بودن خودتو بهش نشون بده ،سیاست‌های زنانه اتو بالا ببر وتو زندگی زناشویی ازش استفاده کن
من منتظر خبراي خوبت هستم عزیزم

شیدای عزیز من میدونم کارم اشتباه بوده حالا میخوام جبران کنم ولی اون همه چیو تموم شده میدونه . آبی آسمان عزیزم ممنون ازت که پیگیر پست من هستی .من الان دارم فقط رو خودم کارمیکنم که اشتباهاتی که داشتم رو اصلاح کنم ولی مشاور بهم گفت کاری بهش نداشته باش دچار وسواس فکری شدید شده و نسبت بهت حساس شده من نمیدونم بهش تزدیک بشم یا نه .دلم خیلی براش تنگ شده نسبت به من کاملا بی تفاوته بود ونبودم براش فرقی نداره قبل بیرون میرقتم چند بار تماس میگرفت حالمو میپرسید ولی الان از صبح تا شب بیرون باشم اصلا براش مهم نیست. ویه موضوع دیگه با یه گروهی تو کلاس سه تار آشنا شده همه وقتشو دوست داره با اونا بگذرونه نمیدونم چرا اونا اینقدر براش جذابیت دارن .الان هم مشاور بهمون گفته باید برید پیش روانکاو. من واقعا نمیدونم این چه بلایی بود وارد زندگی من شده ...الانم منتظره من پایان نامم تموم شه بریم توافقی جدا بشیم .دوستان اگر نظری دارن خواهش میکنم نظراشونو بهم بگن تا من بتونم زندگیمو درست کنم.