موضوع: ... چطور با افراد متوقع (یا شاید مهرطلب) برخورد کنم؟

سلام دوستان

منظورم از مهرطلب، افرادیه که از آدم انتظار محبت دارن. یا خلاصه انتظار انجام یه کاری رو.

افرادی که خودشون یه کاری رو برای من انجام میدن، بعد که می بینن من انجام نمی دم، مستقیم یا غیر مستقیم ازم گلایه می کنن.

اما اونها اختیاری انجام دادن. و نمی تونن درک کنن که من تیپ شخصیتی یا احساسات متفاوتی دارم.

فرضا دوستی که همیشه به من زنگ می زنه و حالم رو می پرسه.

بعضی وقتا یکی انتظار داره هر روز از حال من خبر داشته باشه. اما من هفته ای یکبار احساس بهتری دارم (در مورد همون فرد).

یا یکی هفته ای یکبار میاد سراغ من، در حالیکه من اگه یک یا دوماه ازش خبر نداشته باشم، میرم سراغش.

از نظر من این اصلا به این معنی نیست که اون بیشتر من رو دوست داره، یا بیشتر به یاد منه، یا بیشتر بهم احترام میذاره. فقط ویژگی های روانی ما با هم فرق می کنه.

من خیلی وقتا دلم می خواد تنها باشم. دلم نمیخواد کسی باشه که از هر لحظه ی من خبر داشته باشه. از این موضوع بیزارم.

یه چیزی هم که ازش بدم میاد، اینه که کسی ازم توقع داشته باشه. مثلا بگه: منتظر تماست بودم، تماس نگرفتی، خودم تماس گرفتم...

اینجور حرفا منو ناراحت می کنه.

از طرفی دلم نمیخواد اون فرد رو دلخور و ناراضی کنم. چون ارتباط باهاش برام ارزش داشته که نگهش داشتم.

اینجور وقتا چیکار باید کرد؟

اگه شما چنین اخلاقی رو دارید که از دیگران انتظار محبت، یا انتظار ابراز محبت، دارید، چه برخوردی باعث میشه نه احساس فقدان و ناراحتی کنید. و نه دست به تلافی بزنید.

چون کسیکه یک کار بخصوص رو برای من انجام میده، و من اون کار رو براش انجام نمیدم. وقتی می خواد تلافی کنه و مثل من بشه، فقط رفتارش مثل من شده، اما احساسش مثل من نشده.

من در حالت خودم، کاملا حس خوبی دارم. اما اون وقتی رفتار من رو تقلید یا تلافی می کنه، حس بدی داره. و فکر می کنه این رابطه چیزی نیست که باید باشه. یا من دوست خوبی نیستم یا هرچی.

این رو هم بگم که من با توضیح سعی می کنم این مسئله رو جا بندازم. اما معمولا موفق نمی شم.

میخوام بدونم چطور "رفتار" کنم که هم خودم و هم طرف مقابلم از نظر حسی در وضعیت خوبی باشیم.

مرسی که خوندید. منتظر راهنماییتون هستم.

مرسی مینوش جان

دلم میخواست به این تاپیک سر بزنی، چون میدونم مسائل احساسی رو خوب درک می کنی. خوشحالم که اومدی.

فکر می کردم واضح توضیح دادم. حالا بیشتر توضیح میدم.

منظورم آدمهاییه که به سبک خودشون به من محبت می کنن، و انتظار دارن من هم به همون سبک بهشون جواب بدم.

اگه بخوام خودم رو توضیح بدم، نظر خودم اینه که یه فرد "مهربون" هستم. من از یه خونواده عاطفی هستم، و فکر کنم از نظر محبت غنی شده هستم.

بنابراین محبت اونقدری که برای دیگران جذابه، برای من نیست. برای من "درک شدن" خیلی ارزش داره. من محبت حقیقیم رو با تلفن و مسیج به کسی نشون نمیدم. این از نظر من یه کار فانتزیه. بلکه با درک کردن دیگران بهشون محبت می کنم.

حالا اینکه یه نفر روزی چندین بار با من تماس بگیره، این اصلا برای من قشنگ نیست. اما خب سعی میکنم درکش کنم. البته گاهی هم تلفن رو جواب نمی دم، یا مسیج ها رو دیر جواب میدم.

اما با وجود اینکه اصلا نمی فهمم چرا باید اینقدر حرف بزنیم؟ چرا نمی شه چند روز با هم حرف نزنیم؟ باز هم درک می کنم که اون فرد ویژگی های احساسی متفاوتی داره.

خلاصه این "من" هستم. یه آدمیکه محبت رو میفهمه. شاید هم خیلی خوب می فهمه. ولی سبک ابراز محبت یا ابراز توجه مخصوص به خودش رو داره.

حالا اتفاقی که در عمل میفته چیه؟

اینکه در رابطه ای که من فکر می کنم هفته ای یکبار تماس خوبه، طرف مقابلم روزی چند بار تماس می گیره. خب در این رابطه یکسال هم که بگذره، من هیچوقت تماسی نمی گیرم. چون اصلا به من فرصت تماس گرفتن داده نمی شه!

من میخوام بدونم در اینطور روابط، که از این نظر با هم هماهنگ نیستیم، چطور رفتار کنم که با سبک رفتاری من تناقض نداشته باشه؟ چون اگه بخوام از دایره اخلاق خودم بیرون برم، به زودی کلافه می شم. و اعصابم خورد می شه.

راستی مینوش جان،

پرسیدی که طرف مقابلم مثل تو هست یا نه. من الان چند نفر که این مشکل رو باهاشون داشتم تو ذهنم دارم. فکر کنم همشون تا حدودی حساس هستند. البته من خودم هم حساسم. ولی شکل حساسیت ها فرق می کنه.

- - - Updated - - -

سه تا پستم تموم میشه، اما اینم بگم:

برای من مهمه که دیگران رو ناراحت نکنم. که کسی دلش ازم نگیره.

اگه این ویژگی رو نداشتم، اگه نسبت به ناراحتی دیگران، بی تفاوت بودم، مشکلی نبود.

اما نمی تونم تحمل کنم کسی که نسبت بهم احساس محبت می کنه رو ناراحت کنم. که احساس خلاء کنه. که دلش بگیره.

روابطم به هر شکل و در هر سطحی که باشن، برام مهم هستند. دلم نمی خواد ایرادهای ساختاری داشته باشن. دوست ندارم دلخوری ای وجود داشته باشه.

میخوام تفاوت ها فهمیده بشن، خودم تفاوت ها رو می فهمم، اما نمی دونم چطور بفهمونم.

مرسی مینوش جان

یه کشفی کردم!

اونیکه داره مهرطلبی می کنه، منم!!!

البته من در کل مهرطلب نیستم، اما در هر حال:

یکی از ویژگی های افراد مهرطلب اینه که: نمی خوان کسی رو ناراحت کنن.

شترسواری دولا دولا نمی شه، بعضی وقتا نمی شه هم خودم رو راضی نگه دارم، هم دیگران رو.

واکنش درست در مقابل توقع دیگران چیه؟

(1) سکوت.

(2) اگه اون فرد خواستش رو بصورت صریح بیان کرد، صحبت منطقی در مورد موضوع.

تمام!

- - - Updated - - -

ویرایش:

واکنش درست در مقابل توقع نامعقول دیگران...

یه کشفی کردم!

اونیکه داره مهرطلبی می کنه، منم!!!

برای من مهمه که دیگران رو ناراحت نکنم. که کسی دلش ازم نگیره.

اگه این ویژگی رو نداشتم، اگه نسبت به ناراحتی دیگران، بی تفاوت بودم، مشکلی نبود.

اما نمی تونم تحمل کنم کسی که نسبت بهم احساس محبت می کنه رو ناراحت کنم. که احساس خلاء کنه. که دلش بگیره.

.... دوست ندارم دلخوری ای وجود داشته باشه.

میخوام تفاوت ها فهمیده بشن، خودم تفاوت ها رو می فهمم، اما نمی دونم چطور بفهمونم.

در کل مهرطلب نیستی اما در مورد کسایی که برات مهمن یا تو براشون مهمی یه کم مهرطلب میشی. منم اینطوریم البته فقط در مورد کسایی که برای من مهم میشن و البته در مواردی هم که فکر می کنم رفتارم اشتباه بوده هم برای جبران مهرطلب میشم حالا با هر کسی.

به هر حال اینا که نوشتی خیلی هم خوبن. بخشی از مهربون بودنت هستن. فقط باید حواست باشه که خودت اذیت نشی. مهرطلبی این نیست که ادم به دل دیگرانم توجه کنه. اینه که خودشو از یاد ببره و خودشو زیر پای خودش بذاره که کسی ناراحت نشه. یعنی خودش رنج ببینه. پس حدت رو برای مهربون بودن بذار ارامش خودت. اینطوری هم به دوستات توجه می کنی و هم خودت رو هم همیشه درنظر میگیری و راحت هستی. مهرطلبی در حد معمولیش خوبه بد نیست. به جاش خوبه و به حدش. از یه حدی که بیشتر شه بد میشه. فقط همین رو دقت کن که اولویت با ارامش و شادی خودته. مگر در موارد خیلی خیلی خاص که اصلا شامل این مورد نیست.

در مورد دوستت اره به نظر منم توقعش خیلی نابجاست. اما دوستته دیگه. یه راه سوم پیدا کن که خودتم بپسندی :)

در مورد فهموندن، تلاشتو بکن. اما توقع نداشته باش همه همه چیزا رو اونطوری که می خوای بفهمن. تو تلاشتو برای فهموندن بکن اما خودت رو اذیت نکن.

موفق باشی