موضوع: فکر کنم زنم علاقه ای به زندگی با من نداره

آقا باید اینو بپذیرید که ایشون پا به میانسالی گذاشتن، یک زندگی رو قبل از شما تجربه کردند، یک فراغ و غم عزیز رو تجربه کردند و تازه از دلبستگی به پسرشون هم به خاطر زندگی با شما گذشتند، ولی شما تازه اول شورو جووانیتون هست با تجربه هایی خیلی کمتر. پس بر همسرتون خورده ای نیست. شاید لازم باشه با هم کمی صحبت کنید ، پیش مشاوره خانواده برید تا کمی شما و ایشون در جهت رضایت هم قدم بردارید و به هم نزدیکتر بشید. خلاصه اینکه بنظر من شما دو نفر همو دوست دارید اما روش تعامل با هم رو نمی دونید. یعنی اینکه برای این دوست داشتن هزینه هایی رو باید بدید و درکتون رو از شرایط هم ببهتره بالاتر ببرید و با توجه به اون شناخت بهتره در پذیرش هم باشید.

واقعا ممنونم ازتون که میایید و تجرربه هاتنونو می گین. ان شا الله کمکم کنه.
راستی اینم بگم، اونقدر فکرم مشغوله که مشکلات روحی و جسمی پیدا کردم. شبا که زیاد فکر می کنم (موقع خواب)، گوشم خون ریزی می کنه. تا حالا شاید 20 بار اینجوری شده. جالبه که زنم وقتی بار اول دید، گفت خودکاره؟!!!!!!
و اتفاقیم برام میفته فقط می گه به خانوادتم بگو فکر نکنن من بلایی اوردم سرت!!
البته خداییش من به خاطر اون رفت و امدم رو کم کردم هرچند که خانوادم اصلا کاری به کار ما ندارن.. نه اینکه قهر باشن.. نه... فقط نمی دونم چرا زنم نفرت داره ازشون.. البته از نظر من، نفرت اون در قبال مشکلات زندگیمون، اصلا مهم نیست. و اذیتش نمی کنم و سختگیری در این رابطه ندارم.
تا حالا اصلا دعوایی سر دعواهایی که زن و مردای دیگه با هم دارن نداشتیم. مثلا سر غذا، شور یا بینمکی.. یا سر چیزای دیگه. دعواهامون همش سر اخم و اخلاقشه. به خدا یه طرفه حرف نمی زنم. عاشق سکوت و دوستی توی خونه ام. اما زنم.... به خدا قسم می خورم از من نفرت داره.
الانم که چند وقتیه گیر داده خونمونو دو طبقه کنیم تا پسرش (که الان 18 سالشه و 14 سال از من کوچکتره) بیاد پیشمون!!!! در حالی که اون پسر هم خانواده پدری داره که می میرن براش. هم یه خونه از قاتل پدرش (دیه) داره. و کلا وضع زندگیش خیلی خوبه..
به خدا دوست دارم با هر غریبه ای درد دل کنم به جز زنم.. هیچ چیز براش مهم نیست. به خدا گیر کردم. گیر کردم.. احساس می کنم سرم کلاه رفته.. احساس می کنم قربانی شدم. اینم بگم که پسرش که الان 18-19 سالشه، هر روز از صبح تا غروب که من سرکارم، میاد پیشش. یعنی فقط شبا می ره خونه مادر زنم. زندگیمو خراب کردم.. بچه هام دارن قربانی یه مادر سنگدل و پسرش می شن. زندگیم خوب نیست.

رابطه ما افتضاحه. هم اون از من متنفره هم من از اون.
شغل اصلی من حساسه. به خاطر پسرش (محل کارم قبول نمی کرد من با این خانم ازدواج کنم) البته شاید از نظر شما مسخره بیاد ، من 6 ماه رفتم انفرادی بخاطر پسرش. البته این تقصیر اونا نیست. تقصیر منم نبود. پسرم وقتی دوماهش بود من از زندان آزاد شدم. بگذریم از اینکه کار اصلیمو تق و لق از دست دادم و اوپسر الان داره عشق و حال می کنه. فرماندهام می گن به لحاظ امنیتی درست نیست که یه پسر غریبه و بزرگ پیشتون باشه.. ولی به خدای احد و واحد سر این چیزا اصلا گیر نمی دم. حالا بگذریم از اینکه توی این موقعیت خراب اقتصادی، مجبورم مثل سگ کار ازاد کنم تا زن و بچم احساس کمبود نکنن. ...
مشکل اصلیم مادرشه. اصلا علاقه ای به زندگی و وقت گذاشتن به زندگی نداره. خیلی بهش گفتم. گفتم فلانی ما خوشبختیم اگه تو بخوای... پسرت که هر روز میاد پیشت.... هر روز پیشته... تازه اگه می خوای من میرم (نع طلاق) و اون بیاد با هم زندگی کنی. منم هفته ای یکی دوبار بهتون سر می زنم.. نمی خواد....
دست پخت خوبی داره.. ولی متاسفانه روزی نیم ساعت بیشتر (اونم وقتی من از سرکار میام) ، واسه غذا وقت نمی زاره. البته از حق نگذریم، منم خیلی عصبی شدم.. اونم همینطور.. ولی من اصلا دوست ندارم اغاز کننده جنگ و دعوا باشم. اینو خودشم می دونه. اما اون انگار رای قهر و گیر دادن و... انرژی مضاعف داره...
اگر یبار قرمه سبزی درست کنه، به خداوندی خدا، تا یک هفته دیگه غذای خوب نداریم. اگرم بهش بگی، می گه خب من که فلان روز درست کردم!!!! بخور همینه که هست!!!! منم نه اینکه ساکت باشم... خب عصبی می شم... اما بخاطر بچه هام سعی می کنم زیاد گیر ندم... هر موقع می گم دوستت دارم، یه حرفی می زنه که واقعا سردم می کنه..
تا حالا هیچوقت به من عشقشو نگفته.. به خدا حسودیم میشه.. حسودیم میشه به دیدن ماشین عروسا.. چرا من عروسی نگرفتم؟ حسودیم می شه به کسایی که دست همو تو پارک گرفتن و راه می رن. میگم خدایا، چرا زن من اینطوری نیست؟ حسودیم میشه وقتی می شنوم یکی داره ازدواج می کنه.. حالا هرکی می خواد باشه.. میگم خدایا کاش من الان تو موقعیت اون بودم ... باورتون نمی شه اما اگر می تونستید بی پرده زندگی منو ببینید، فکر می کردید که ما 100 ساله ازدواج کردیم و حالا، پیر هستیم و حال نداریم راه بریم چه برسه به عشق بازی!!!!
عیب نداره. اینم آفت زندگی من با سن بالاتر از خودمه.. اما بازم درد من این نیست. دردم بی محلیشه.. دردم اینکه احساس می کنم یه ماشینم که واسه خانوم رزق و روزی خدا رو جمع می کنم بابت هیچی.
بعضی وقتا (2 یا 3بار) خودم رو لوس می کنم. مثلا شب می رم مرقد امام می خوابم تا شاید دلش تنگ شه (البته فقط یه شب) و قدر زندگیمونو بدونه. اما دریغ!!!
شبا که از محل کار می خوام بیام خونه دوست دارم هیچوقت به خونه نرسم. چون بی روحه زندگیم. با خودم می گم الان می رم خونه (آخه حفظم) یه سلام علیک خشک و خالی، بعد شام (اگر تازه همه چی عادی باشه) و بعد خواب. دوباره صبح برو سر کار. درست مثل حیوونا. نه حال داره بیاد بریم جایی و نه حال داره لااقل تو خونه با هم حرف بزنیم.. خدایااااااااااااااااااااا ااااااااااااااااا به دادم برس س س س س س

آقا وحید، اینکه سن ایشون بزرگ تر از شما بوده و هست و چه شرایطی داشته که شما باهاش ازدواج کردید و حسرت گذشته رو خوردن، به هیچ وجه ممکن دردی از دردهای شما کم نمیکنه، بلکه درد بیشتری رو هم به شما اضافه میکنه.

به نظر من الان دیگه وقتشه که دست بردارید از این افکار و به فکر راه حل باشید. راستش شرایطتون درسته یه کم پیچیده اس، اما واقعا میشه با تدبیر و عمل و نیت خالصانه، درستش کرد.

راستش شرایط زندگی قبلیه همسرتون، وضعیت پسرش و دلبستگی هایی که یه مادر به پسرش داره، نگرانی ها از بابت آینده ی پسرش، دو تا زایمان پشت سر هم داشتن، وضعیت رسیدگی به دو تا فرزند کوچیک توی خونه، رابطه ی بدی که بین شما و پسر این خانم هست، مخالفت هایی که خانواده ی شما با ازدواج شما با این خانم داشتن و حس کمبود اعتماد به نفس و خلاصه خیلی نگرانی های دیگه کافیه واسه اینکه یه خانم و یه موجودی به عنوان زن، از پا در بیاد و عصبی بشه و افسردگی بگیره و دیگه هیچ چیزی شادش نکنه و زندگی رو بیشتر از اطرافیان برای خودش غم آلود کنه و غم آلود ببینه!
راستش درسته من هیچ وقت توی شرایط زندگی همسرتون نبودم، اما به معنای واقعی ایشون رو درک میکنم.
خیلی سخته که احساس کنی تو داری به یه سری چیزهایی که اتفاقا از نظر خودت خیلی هم مهم هستند، فکر میکنی و دیگرانی مثل همسر، اطرافت دارن به چیزهای سطحی _ سطحی از نظر شخصی که خودش رو توی گودال میبینه _ مثل رابطه ی جنسی و مهمانی رفتن و این چیزها فکر میکنند.
البته نمی خوام فقط از جایگاه همسرتون درکش کنم، من شما رو هم درک میکنم که به عنوان یه مرد دوست دارید زندگی تون هیجان داشته باشه و شور و اینکه خیلی چیزها رو با زنی که دوسش دارید میخواید تجربه کنید.

اما

به نظرم شما یه قدم از همسرتون جلوتر هستید، شما میخواید که ریشه یابی کنید و حس کردید که توی این زندگی یه چیزی کمه! دوست دارید که این مساله توی زندگی شما برطرف بشه، اما همسرتون احساس میکنند هیچی نیست، جز عذاب روحی ای که از یکسری مسائل دارن میکشن و کسی رو حس نمی کنند که درکشون کنه!
میخوام که شروع کننده شما باشید.
فکر میکنم الان وقتشه که یکی، یه تکونی به این زندگی بده! پس

باید بتونید خودتون رو آروم کنید، نفس عمیق بکشید، به اطرافتون و زندگی اطرافیانتون کاری نداشته باشید و به این فکر کنید که یه زخمی توی این زندگی افتاده که باید مرهمی براش پیدا کنید.

به نظرم اولین کار اینه که یه چکاب از وضعیت جسمی خودتون بدید و سعی کنید از وضعیت جسمی خودتون، بابت اون خونریزی های گوشتون مطمئن بشید، مراجعه به یک متخصص گوش و حلق و بینی!
بعدش که مطمئن شدید ان شاءالله چیزی نیست، باید بتونید طی یه بازه ی زمانی، مثلا یک هفته، حتی شاید کمتر، بسته به احساسات همسرتون، به قلب همسرتون نفوذ کنید فقط واسه اینکه بتونید باهاش حرف بزنید.
یه هفته، شاد باشید و به این فکر کنید که قراره اتفاق های تازه ای توی زندگی تون بیفته، اس ام اس های قدردانی و تشکر، رفتار شاد با بچه هاتون، کمک توی کارهای خونه (البته به قدری که توی توانتون هست، نه اینکه بخواید به خودتون فشار بیارید که با خستگی براتون همراه باشه و عصبی بشید)
یه تایمی حتما، حتما باید برای خودتون و تجدید روحیه تون قرار بدید، مثلا برنامه ای که دوست دارید ببینید، ورزشی که دوست دارید انجام بدید، خلاصه، روحیه بگیرید بدون در نظر گرفتن همسرتون.
می تونید از کلوب فیلم های طنز و شاد بگیرید و بیارید در ظرف این مدت ببینید.

البته باید دو تا نکته رو در نظر بگیرید، اول اینکه شما به رفتارهای همسرتون کاری ندارید، دارید به عنوان مرد خونه، رفتار درست رو انجام می دید، دوما قصدتون تزریق یه روحیه ی جدید توی این زندگیه، و اینکه راهی باز کنید برای ورود به قلب همسرتون!
تازه بعد از این یه هفته که کلی حواستون به آرامش خودتون بود، کلی با ظرافت به همسرتون فهموندید که میخواید درکش کنید و نزدیکش بشید و دوست دارید که باهاش حرف بزنید و درکش کنید؛ یه
شب خیلی ظریف؛ بچه ها رو میذارید خونه ی مادرتون، و سعی میکنید توی یه شرایط زمانی و مکانی کاملا متفاوت، مثل یه پارک یا یه فضای بیرون از خونه، دست های همسرتون رو بگیرید و توی چشماش نگاه میکنید.
این خیلی خیلی خیلی مهمه که بتونید ارتباط چشمی با همسرتون برقرار کنید. حتی میتونید فقط نگاهش کنید، بدون اینکه کلامی حرف بزنید. شاید اصلا لازم باشه، واسه چندین بار سعی کنید که فقط ارتباط چشمی برقرار کنید با ایشون تا دریچه ی قلبشون باز بشه!

تازه بعدش، باید سعی کنید حرف دلش رو که شاید پر باشه از کینه و حسرت و آه و سردی درک کنید.
باید پا پس نکشید و صبور باشید و برای یه قسمتی از حرفهاش فقط سنگ صبور باشید، واسه یه قسمتی از حرفهاش دنبال راه حل باشید و برای یه قسمتی از حرفهاش لمسش کنید، بدون اینکه کاری بخواید انجام بدید.
خواهش میکنم.
اگر صبور باشید و به دقت مطالعه کنید، میتونید به همسرتون نزدیک بشید و اگر بدونید که یه زن وقتی توی زندگیش، حس کنه با وجود همه ی مشکلات و سختی ها، کسی رو داره که پناهش هست، هر سختی رو به جون میخره تا اون حس رو از دست نده!
----------
و نکته ی آخر اینکه، اگر واقعا براتون مقدوره با پسر همسرتون، ارتباط بگیرید، نه حسی مثل پدر و پسری، حسی مثل اینکه بخواید با کسی دوست باشید و حتی یه موقع هایی اجازه بدید ایشون سرسفره ی 4 نفره ی شما، به عنوان نفر پنجم باشن و خانم تون حس کنن که پسرش هم میتونه گاهی مفهوم خانواده و دور هم بودن رو بچشه!