موضوع: تازه عقد کرده بودم که ... (مشکلات در مورد تعهد همسرم)

مگه دفعه قبل قرار نشد. تکلیف تمام این بلاتکلیفی هارو اول روشن کنی بعدش عقد کنی؟؟
خب همه انکار میکنن اینجور موقعا.پس چی توقع داری راست بگن.

عزیزم اگه هنوز دختری دسست نگه دار. یتصمیم جدی بگیر
تو خونوادت بزرگتری نداری که قابل اعتماد باشه؟؟
یا ننیتونین باهم برین مشاوره؟
شما گفته بودین شخصیت شوهرتون خیلی وابسته اس. با این اوصاف سخت میشه دوستای قدیمیشو فراموش کنه. تازه اگه دختره برگرده خودشدوباره رابطه دوستی بخواد چی؟ شوهرت اونقدر پشیمون شده که بخواد دوباره برنگرده سراغ اینجور دوستیا.

چرا قبلی که تکلیف این خالکوبیا و وضعیت شوهرت مشخص بشه جدیتر فکر نکردی؟ الانم دیر نشده. یکم عاقلانه تر فکر کن.این قضایا خیلی مهمن نمیشه به این راحتی بگذری بگی بعد عقد درست میشه.

خالکوبی ماله دوازده سال پیشه؟ خب چرا پاک نشدن. خیلیه ها آدم اینقد احساساتی بشه بعدش م اقدام به پاک کردنشون نکنه

- - - Updated - - -

اول سعی کن آرامش تو حفظ کنی اتفاقات درست تجزیه تحلیل کن. ببین میتونسته راست گفته باشه واقعا پسر باشه.
دوم اینکه یا با یه بزرگتر یا خودت مستقیم و خیلی جدی بشین باهاش بحرف نه با تنش و دعوا آروم بحرفین ببین چه دلایلی میاره که قانعت کنه. و دلایلش منطقی میتونه باشه. بهشون بگو اینکارا ناراحت تون میکنه یعنی چی عکس دوست دوستش تو گوشی اوشونه یا با پسرا اینجوری میحرفنکه باعث گمراهی بشه.

سوم بشین بتمام اتفاقات فکر کن و دلایلشون د ر ارامش کامل ببین میتونی این چیزا رو تو زندگیت بپذیری بعد تصمیم گیری کن. تا اون موقع هم احساساتی نشو جلوتر از این نرو. یه مشاور جضوری برو ببین چی میگن.

اینقد زود اعتماد نکن. من پسری تو زندگیم دیدم که با یمان نماز خون و سربزیر مومن خوب. پسری که به دخترا حتی سلام نمیکنه . هروقت من تو جمع بودم اینو اینجوری دیده بودم. اصن باورم نشد امروز دیدمشون تو یه اتاق سه در چهار کوچولو پر دخترررر صداشم بلند میخندیدن و چرت و پرت میگفتن اول که صداشونو شنیدم باورم نمیشد. بعد که درو باز کردن اومدن بیرون یعنی به چشمام نمیتونسم اعتماد کنم جا خورده بودم . موندم فقط. پسرا واقعا برای اینکه به هدفاشون برسن خیلی زرنگ عمل میکنن. باید خیلی تیز باشی وباهوش نباید زود اعتماد کنی.

نوشته اصلی توسط yektaa2013

بهش گفتم تو خودتو بذار جاى من اگه همچين پيامى رو از من ميديدى چه عکس العملی نشون ميدادى گفت حقيقت رو ازت ميپرسيدم گفتم حالا من ازت ميپرسيدم و تو بگو. قسم پير و پيغمبر که دوستمه و ما شوخی هاى از اين بدتر هم با هم داریم و تو دارى از کاه کوه ميسازى گفتم اون تويى که دارى از کوه کاه ميسازى بعد مامانش زنگ زد و گريه کرد گفت تو عروس منى و خدا ميدونه چقد دوستت داريم و اگه پسرم از اين کارا کنه خودم گوششو ميپيچونم. مامانش خداييش خيلى زن خوب و محترميه دلم نيومد بهش نه بگم . اما به نامزدم گفتم اگه ديدم ازت طلاق ميگيرم. ميگه تو دوستم ندارب هيچ احساسى ندارى ميگه اگه دوستم داشته باشى نميگى طلاق گفتم پ بذارم تو هر کارى سرم در بيارى. خيلى بهم وابسته شده ى لحظه نميتونه دور شه ازم خيلى دوستم داشک هامو تقریبا برطرف کرده

خب اینا که دلیل نمیشه .دوست داشتن شرط کافی نیست واسه شروع یزندگی .چرا مشاوره حضوری نمیرین؟عزیزم شما دفعه قبل به راهنمایی ها توجه نکردی .رفتی عقد کردی دیدی نتیجش چی شد.زندگی و نباید با شک و تردید آعاز کردبیا این دفعه گوش کن و یه مشاوره حضوری برو.شخصیت شوهر شما خیلی وابستس و از قبل هم سوابق افسردگی داشتن.اینا خیلی بده اول باید مشخص بشه که الان کاملا بهبود یافتن و مشکلی از این لحاظ ندارن. اینم فقط زمانی مشخص میشه که برین پیش یه روانپزشک یا مشاور حضوری.

یکتا جان! به همسرت بگو من با دیدن این مسائل خیلی دارم اذیت میشم. اصلا دوست نداشتم روزهای اول بعد از عقدم که باید پر میشد از عشق و محبت، بخوام این جور پیام ها و عکس ها رو ببینم. به این فکر کنم که چرا قبل از عقد که بهم قول دادی خالکوبیت رو پاک میکنی؛ نکردی!
حالم خوب نیست. هر چی فکر میکنم می بینم نمی تونم زندگیم رو با این همه تشویش ذهنی و استرس شروع کنم. میخوام برم پیش یه مشاوره خوب و خیال خودمو راحت کنم. تو هم اگر دوست داشتی که قلب من رو مطمئن تر کنی و باعث بشی که اول زندگی مون بهت اعتماد بیشتری داشته باشم، میتونی باهام بیای. تصمیم با خودته.
به همین خاطر اجازه بده یه مدت فکرمو منظم تر کنم. ازم نخواه که اینقدر راحت از همه ی چیزهایی که دیدم بگذرم. و اینکه مطمئن باش زندگیمو، خودمو و تو رو دوست دارم. اگر نداشتم بی خیال همه ی اینها میشدم و یه عمر با شک و تردید هم زندگی رو واسه خودم، هم واسه تو سخت و عذاب آور میکردم.
همه ی این حرفها رو رودررو، در کمال محبت و نشون دادن حالات چهره ات که نگرانی و ناامید شدی میگی. سعی هم کن شرایط محیطی که توش میخوای حرف بزنی آروم باشه. به چهره اش گهگاهی دست بکشی و بازوش رو بگیری.
خیلی هم طولانی صحبت نکن. بعدشم هم زیاد پیشش نمون. سعی کن زودتر تنهاش بذاری تا فکراشو بکنه.