موضوع: لطفا یکی برام مشخص کنه دوران نامزدی دقیقااز کی شروع میشه؟

سلام دوستان.یه سوالی برام پیش اومده.
دوران نامزدی تو خونواده ها و فرهنگ های مختلف جور خاصی تعریف میشه.تو خونواده ما دوران نامزدی فاصله بین عقد و عروسی هست.
یعنی خونواده ی دو طرف که معمولا هم به صورت سنتی آشنا میشن چند ماه با هم در رفت و آمد وتحقیق هستند و وقتب جواب بله رو گرفتن بلافاصله عقد میکنن و بعدش حالا 3-4 ماه الی یک سال تو دوران عقد هستن.که من متوجه شدم تو خانواده های دیگه اینطور نیست و همون فاصله ای که در حال آشنایی هستن نامزدی میگن.ما چون خونواده ی مذهبی ای هستیم برای رابطه دختر پسر و اینکه با هم برن بیرون و... باید حتما عقد شده باشند و البته اینم بگم که تا حالا سابقه نداشته قبل عقد صیغه موقت بخونن.
نگرانی من از این هست که فاصله دوران شناخت تو خانواده ما خیلی کم هست و اینکه به نظر من این دوران به اندازه کافی اطمینان ایجاد نمیکنه و خیلی زود اسم میره تو شناسنامه و بعد عقد تازه دوران شناخت ایجاد میشه ،و اگه دو طرف به این نتیجه رسیدن که خصوصیات اخلاقیشون به هم نمیخوره کارشون برای جدایی سخت تر میشه.
من یه بار با مادرم در این زمینه صحبت کردم و گفتم که بهتره یه مدتی قبل عقد ،صیغه موقت خونده شه تا دو طرف راحت تر با هم آشنا شن و مشکل شرعی هم این وسط بوجود نیاد.ولی مادرم خیلی جبهه گیری کرد و گفت که صیغه موقت به ضرر دختر هست و مشکل ایجاد میشه و .........
من 21 سالمه و تو سن ازدواج هستم.و این مسئله نگرانم میکنه تو امر ازدواج.به نظرتون من چه عملکردی داشته باشم تا هم خونواده راضی شن و هم بتونم به شناخت درستی از همسر آیندم برسم.

شما که مذهبی هستید خیلی خوب این موضوع را می دانید که ما باید براساس احکام شرع عمل کنیم. نه کمتر و نه بیشتر. کمتر می شود بی قیدی و بیشتر می شود تعصب. من فکر می کنم مشکل خانواده شما تعصب است.
بینید اگر به فتوای مراجع تقلید نگاه کنید می بینید که چه قدر احکام راجع به آشنایی قبل از ازدواج آسان و دقیق است و این ما هستیم که دین خدا را سخت کرده ایم.
من با مطالعه فتوای مراجع مختلف چند نکته مهم دیدم :
- قبل از عقد و محرمیت مرد حق ابراز علاقه به دختر را ندارد و نباید حرف های عاشقانه بزند. حتی نباید بگوید دوستت دارم یا عاشقت هستم. من به تجربه فهمیدم چه قدر این حکم شرعی عقلانی و به جا است و چه قدر به نفع دختر است.
- صحبت بین دختر و پسر برای ازدواج اشکالی ندارد و مدت زمان معینی در شرع اسلام برای دوران شناخت معین نشده است. اما شرایطی باید رعایت شود :
1- ابراز علاقه نباشد ( توضیح دادم )
2- در مکانی نباشد که خلوت محسوب شود. مثلا در اتاق دربسته یا خانه ای که کسی نیست. بهتر است در مکان های بسیار خلوت هم که رفت و آمد نیست نباشد. مثلا در یک پارک جنگلی که هیچ کسی نیست.
3- حدود رعایت شود. دست به هم نزنند و احکام نگاه به نامحرم را رعایت کنند.
4- حرفی نزنند که شبهه فساد افزا بودن در آن باشد و دو طرف را تحریک کند. بعضی ها می خواهند راجع به مسایل جنسی صحبت کنند. این کار با مراجعه به پزشک و نیز مشاور قابل حل است. مشاور با هر دو جداگانه صحبت می کند و نیازی نیست مستقیما با هم حرف بزنند.
5- مرد می تواند با رعایت شرایطی موها ، گردن ، دست ها و پاهای دختر را ببیند و هیچ اشکال شرعی ندارد. شرایطش را خودت باید بخوانی.

خوب می بینی که احکام کاملا واضح و روشن است و کاملا همه جانبه است. پس اگر مشکلی برای شناخت باشد به این دلیل است که ما دین را با تفسیر خودمان و براساس ذهنیت خود به کار می بریم. به این می گویند تعصب. شما اگر مذهبی هستید می توانید به راحتی با استفاده از احکام و فتوای مراجع تقلید خانواده خود را راضی کنید که دوره شناخت را به خوبی طی کنید تا بعد از عقد نگران نباشید. بله اگر دختر و پسر برای گردش و تفریح بخواهند بروند باید محرم باشند اما آشنایی پیش از ازدواج با رعایت احکام و ضوابط حکمش متفاوت است. چون قصد لذت و تفریح نیست و یک کار جدی و حساب شده است.

دومین نکته این است که شما نباید منفعل باشید. باید رفتار ( جرات مندانه و قاطعانه ) را بیاموزید. این زندگی شما است و مسئولیت آن به عهده خودتان است. پس اگر منفعل باشید و مشکلی برایتان پیش بیاید هیچ کس حتی کسانی که شما را وادار به آن کار کرده اند ، مسئولیت آن را به عهده نمی گیرند و شما هستید که باید مشکل و تبعات آن را تا آخر عمر تحمل کنید.
مقالاتی در این سایت با عنوان چگونه منفعل نباشیم و رفتار جرات مندانه و مهارت های ارتباطی هست. در سایت سرچ کنید و آنها را مطالعه کنید.
این را بدانید که احترام به خانواده به معنی منفعل بودن و بازی با سرنوشت خود نیست. شما اگر در ازدواج درست عمل نکنید به همسر و حتی بچه های آینده تان ظلم کرده اید و حق الناس است. شما که مذهبی هستی خیلی خوب معنای این حرفم را متوجه می شوی.

- - - Updated - - -

شما که مذهبی هستید خیلی خوب این موضوع را می دانید که ما باید براساس احکام شرع عمل کنیم. نه کمتر و نه بیشتر. کمتر می شود بی قیدی و بیشتر می شود تعصب. من فکر می کنم مشکل خانواده شما تعصب است.
بینید اگر به فتوای مراجع تقلید نگاه کنید می بینید که چه قدر احکام راجع به آشنایی قبل از ازدواج آسان و دقیق است و این ما هستیم که دین خدا را سخت کرده ایم.
من با مطالعه فتوای مراجع مختلف چند نکته مهم دیدم :
- قبل از عقد و محرمیت مرد حق ابراز علاقه به دختر را ندارد و نباید حرف های عاشقانه بزند. حتی نباید بگوید دوستت دارم یا عاشقت هستم. من به تجربه فهمیدم چه قدر این حکم شرعی عقلانی و به جا است و چه قدر به نفع دختر است.
- صحبت بین دختر و پسر برای ازدواج اشکالی ندارد و مدت زمان معینی در شرع اسلام برای دوران شناخت معین نشده است. اما شرایطی باید رعایت شود :
1- ابراز علاقه نباشد ( توضیح دادم )
2- در مکانی نباشد که خلوت محسوب شود. مثلا در اتاق دربسته یا خانه ای که کسی نیست. بهتر است در مکان های بسیار خلوت هم که رفت و آمد نیست نباشد. مثلا در یک پارک جنگلی که هیچ کسی نیست.
3- حدود رعایت شود. دست به هم نزنند و احکام نگاه به نامحرم را رعایت کنند.
4- حرفی نزنند که شبهه فساد افزا بودن در آن باشد و دو طرف را تحریک کند. بعضی ها می خواهند راجع به مسایل جنسی صحبت کنند. این کار با مراجعه به پزشک و نیز مشاور قابل حل است. مشاور با هر دو جداگانه صحبت می کند و نیازی نیست مستقیما با هم حرف بزنند.
5- مرد می تواند با رعایت شرایطی موها ، گردن ، دست ها و پاهای دختر را ببیند و هیچ اشکال شرعی ندارد. شرایطش را خودت باید بخوانی.

خوب می بینی که احکام کاملا واضح و روشن است و کاملا همه جانبه است. پس اگر مشکلی برای شناخت باشد به این دلیل است که ما دین را با تفسیر خودمان و براساس ذهنیت خود به کار می بریم. به این می گویند تعصب. شما اگر مذهبی هستید می توانید به راحتی با استفاده از احکام و فتوای مراجع تقلید خانواده خود را راضی کنید که دوره شناخت را به خوبی طی کنید تا بعد از عقد نگران نباشید. بله اگر دختر و پسر برای گردش و تفریح بخواهند بروند باید محرم باشند اما آشنایی پیش از ازدواج با رعایت احکام و ضوابط حکمش متفاوت است. چون قصد لذت و تفریح نیست و یک کار جدی و حساب شده است.

دومین نکته این است که شما نباید منفعل باشید. باید رفتار ( جرات مندانه و قاطعانه ) را بیاموزید. این زندگی شما است و مسئولیت آن به عهده خودتان است. پس اگر منفعل باشید و مشکلی برایتان پیش بیاید هیچ کس حتی کسانی که شما را وادار به آن کار کرده اند ، مسئولیت آن را به عهده نمی گیرند و شما هستید که باید مشکل و تبعات آن را تا آخر عمر تحمل کنید.
مقالاتی در این سایت با عنوان چگونه منفعل نباشیم و رفتار جرات مندانه و مهارت های ارتباطی هست. در سایت سرچ کنید و آنها را مطالعه کنید.
این را بدانید که احترام به خانواده به معنی منفعل بودن و بازی با سرنوشت خود نیست. شما اگر در ازدواج درست عمل نکنید به همسر و حتی بچه های آینده تان ظلم کرده اید و حق الناس است. شما که مذهبی هستی خیلی خوب معنای این حرفم را متوجه می شوی.

ممنون از جواب کاملتون