موضوع: نامزدم تصمیم گرفته ترکم کنه...

سلام دوستان
بذارید براتون شرح حالم رو بگم شاید بتونم از راهنمایی های خوبتون استفاده کنم.
ما سه سال است که صیغه محرمیت خوندیم و رسما نامزدیم. به دلیل مشکلاتی که داشتیم از جمله ورشکستگی مالی نامزدم که دو سه ماهه بعد از آشناییمون رخ داد ما نتونستیم عقد کنیم و زمان گذشت و گذشت و شد سه سال. من دانشجوی دکترا و همسرم فارغ التحصیل پی اچ دی از خارج از ایران و بیزینس من در ایران هست. مسایل بین المللی اقتصادی و تحریمها مزید بر علت شدن و کسب و کار ایشون با مشکل اساسی مواجه شد. من از یک طرف تحت فشار خانواده بودم که سرنوشت زندگیت چی شد از یک طرف دوستش داشتم و از یک طرف دیگه ای هم کم کم از اینکه هر بار تلاش کرد با شکست مواجه شد و هی گفت امروز و فردا و پس فردا کلافه شدم. شبانه روز سر کار بود و حتی یک اپسیلون وقت آزاد برای من نداشت. من هر ماه نصف حقوقمو به اون می دادم ( یکسال و خرده ای این کار را کردم بعد دیگه ادامه اش ندادم) هیچ وقت با هم نرفتیم تفریح، ارتباطمون خلاصه شد توی دیدارهای توی منزل و تلفن و اس ام اس. من شروع کردم به اینکه پس چی شد؟ چرا گفته های تو با عملکردت نمی خونه چرا مدام زمان ازدواج را عقب می ندازی چرا به من توجه نمی کنی؟ چرا برای من وقت نمیذاری؟ چرا هیچی برای من هدیه نمی خری؟ چرا چرا چرا... کار به جایی رسید که دیگه من شک کردم به عمد داره نقش آدمای بیزی و بی پول را بازی می کنه... گفت متهمم می کنی به کلاه برداری و دروغ گویی؟ گفتم به هر حال سه سال فرصت خوبیه که خودت را بخوای نشون بدی و نتونستی... خلاصه یکی اون بگه ده تا من جواب بدم گذشت این ماجراها و از عید مشکلات در حال حل شدن هست. و دیروز به من گفت که من هیچ خاطره خوبی از تو در این سه سال ندارم و نمی تونم با کسی زندگی کنم که توی سختی های زندگی خودش مقابل من قرار می گیره و با من می جنگه. گفتم من یک دختری بودم که تازه وارد زندگی تو شده بودم. می خواستم بشناسمت و بهت تکیه کنم ولی اینقدر شرایط بغرنج بود این مدت که نتونستم بهت اعتماد کنم که تو بتونی همسر حوب و پدر خوبی باشی... اون گفت من تمام مدت غر زدم و اون علاوه بر مشکلات کاریش با منم جنگیده!
من گفتم کدام دختری سه سال بدون اینکه تو یک قرون پول خرج کنی یا براش وقت بذاری و بهش محبت کنی با تو می موند؟ گفت من شاید کم کاری کرده باشم اما دیگه بیش از اون توان نداشتم اما تو می تونستی مهربان تر باشی و نبودی. بعدم رفت چک نوشت چک را گذاشت روی میز و لباسشو پوشید که بره من برداشتم چکش را پاره کردم گذاشتم پاره هاشو توی کیفش. بهش گفتم بهت تا حدودی حق می دم. خلاصه کلی سعی کردم گارد نگیرم جواب سردیشو بدم و این بار بذارم اون شکوه و شکایت کنه. قهر کرد نگام نمی کرد باهام حرف نمی زد. گفت به حرفات فکر می کنم ازت بدم میاد. گفتم طبیعی هست همه گاهی این حس را به طرف مقابلشون پیدا می کنن. گفت با بابا تماس بگیر بگو رابطه ما تمام شده. گفتم خودت باید این کار را بکنی و بهشون اطلاع بدی من خبر بیار و ببر تو و اونا نیستم. گفت دوستت ندارم ما دیگه به هم نامحرمیم. فقط نگاهش کردم و سکوت. از من کناره گیری کرد بهش گفتم اجازه می دی کنارت بشینم؟ گفت بله! نشستیم بدون هیچ حرفی و بدون اینکه لمسش کنم خیلی عادی با هم فیلم نگاه کردیم شام خوردیم و همه چیز با سر سنگینی اون. هر بار نگاهم کرد لبخند زدم. آروم شد. و برگشت شهر محل کارش. گفت سر تصمیم جدایی هستم ولی چشماش همون چشمای عاشق همیشگیش بود. به زبان گفت بر نمی گردم ولی من برق عشقو توی چشمش دیدم و نمی تونم اینکه گفت دوستت ندارم را باور کنم. حالا اون رفته و من تصمیم گرفتم سکوت کنم. همون چیزی را که این رابطه را توی این سه سال سر پا نگه داشته بود را ازش دریغ کنم تا احساس کنه دلش برای من و حرفای به قول خودش صد من یک غاز زنونه ام تنگ شده. نمی دونم اونطوری که ماجرای دعوا رو مدیریت کردم و نذاشتم با قهر پاشه بره از خونه و بهش میدون دادم تا هر چی دلش خواست بگه و شکایت کنه و آروم بشه و بعد بره اشتباه بوده یا نه و اینکه الان تصمیم راسخ دارم سکوت کنم و بذارم دلش تنگ بشه برای همون چیزی که ازش انتقاد می کنه درسته یا نه. ممنون می شم نظراتتون را برام بنویسید دوستان:)

اوووم یعنی هیچ کس هیچ نظری نداره یا اینکه این نوشته هم مثل زندگی من عجیب غریبه و مورد توجه کسی قرار نمی گیره...
حرف نزدن باهاش برام خیلی سخت و دردناکه اما حسم بهم میگه باید یه مدتی ازش ببرم. نمی دونم می ترسم اوضاع خراب بشه و توی این مرحله سکوت خوب نیست و توجه بیشتر می خواد. ولی وقتی اون میگه سر حرف جدایی هستم یعنی من اینقدر بی ارزشم که دیگران بخوان منو از زندگیشون بندازن بیرون؟ چرا باید بهش اصرار کنم؟ یا چرا باید بیشتر بهش توجه کنم؟ مگه کار خوبی کرده که مورد توجه قرار بگیره؟ این فردا هر اتفاقی که بیافته باز می دونه اگر دم از جدایی بزنه به هر خواسته غیر عادلانه ای داره می رسه! چرا اون باید از زنی که بهش توجه نمی کنه و براش وقت نمیذاره انتظار اینو داشته باشه مثل مادر 60 ساله اش توی پروسه سخت زندگی باهاش همدردی کنه؟ مگر دوره نامزدی برای شناخت نیست؟ چه تصویری از خودش توی این مدت به من نشون داده؟ ورشکستگی، دوری، بی توجهی هر کدومش می تونه یک زندگی چندین و چنر ساله را نابود کنه چه برسه به یه زندگی که تازه جوونه زده بود. حتی بهمون روزگار مهلت نداد یه حلقه دست هم کنیم!!! همه منو به عنوان یک دختر مجرد می شناسن! خانواده ام خیلی خدایی هوامو داشتن! پذیرفتنش! گفتن خدا بزرگه! کرد خوبی هست. هزار نکته خوب داره و مشکلات گذراست. اما الان در میاد به من میگه تو برای من کم گذاشتی! جسمم، روحم، پولم، خانواده ام، همه و همه را طوری مدیریت کردم که انگار که شوهرم هست این آدم! از وقتی توی زندگیمه مثل زن متأهل حواسم به گفتار و رفتار و پوششم بوده در حالی که چندین و چند خواستگار داشتم. به همه گفتم متاهل هستم! همه کارها و مسئولیتها را به تنهایی به دوش کشیدم و الان درد داره حرفاش... واقعیتش اینه که خودم شهامت جدایی نداشتم اما الان که اون مطرحش کرده چرا روی احساسی که بی دریغ به پاش ریختم و قدر ندونست پا نذارم؟این حق من بوده و هست که زندگیش برای من شفاف باشه! حقمه برام وقت بذاره! حقمه بهم توجه کنه! خوب حالا که نکرده بذار ببینم کی بیشتر از دست میده با پاشیدن این رابطه...

دوست عزیز

به نظر من شما کار اشتباهی کردید که اجازه دادید سه سال در یک رابطه غیر رسمی و بصورت عقد موقت باشید این کار جسم و روح یک زن رو نابود می کنه.

مدت شناخت و آشنایی نباید خیلی کوتاه باشد و نه خیلی طولانی مانند شما؟!

این کار نیازمند مدت زمانی مناسب برای آشنایی است مانند نوزادی که نباید کمتر از 9 ماه در شکم مادر باشد و نه بیشتر از آن!؟

این نامزدی طولانی متاسفانه باعث فرسایش روح و جسم شما ونامزدتون شده.

نحوه آشنایی تون و نظر خانواده ها نسبت به این رابطه چیست؟

3 خصوصیت خوب ایشون و 3 خصوصیت بد ایشون چه هست؟

اگر از ایشون بپرسند 3 خصوصیت خوب شما و 3 خصوصیت بد شما را چه رفتارهایی بیان می کند؟

لطفا بیان کنید آیا در این مدت رابطه جنسی هم داشته اید؟

سلام دوست عزیز
نامزد شما خیلی هم شما رو دوستدار شما هم او را خیلی دوستدارید فقط بخاطر مشکلات مالی که برایتان به وجود امده کمی دچاره دوری شدید به نظر من زیبایی و جذاب بودن جزو خصوصیات نیست مهربانی همکاری صداقت پشتکار اینها خصوصیت هستن دوست من شما کمی احتیاج به وقت دارید تا ارام شوید و کمی هم احتیاج دارید یکی بهتون مهربونی کنه حرفهای عاشقانه بهتون بگه نازتونه بکشه فقط همین درسته شوهرتون ورشکسته شد ولی با این وجود داره تمام تلاش خودشو برای یک زندگی مناسب میکنه و تمام مدت در جلسه سر کاره به قول خودتون وقت برای خودشم نمیذاره فقط به فکر ایند است و داره با تمام وجود سعی شو میکنه اینکه نذاشتی با قهر بر خیلی کار خوبی کردی اینم که سکوت کردی خوبه چون بالاخره دم اخر کمی ازش دلجویی کردی ولی اون چون از شما که تمام فکر اونو پر کردیید و فقط فکر ایندتونه توقع نداشته برای همینه دوباره این جمله رو گفته که پای حرفم هستم منتظر بوده شما اعتراض کنید و بگید دوسش دارید واینکه این کارو نکنه .بنظرم اگه زنگ زد خیلی معمولی باهاش صحبت کنید انگار نه انگار که اتفاقی افتاد و بدونه قرور مثل یک دختر 14 ساله ازش بخواید قربون صدقتون بشه بعد میبیند که بسیار اروم میشد

نیلو جان منظورم از زیبایی و جذابیت همون حکایت علف و بزی هست که شما گفتید. شاید شما ایشون را ببینی یا منو ببینی فاکتورهای کلاسیک زیبایی را نبینی مطمئنا ولی خوب برای هم اوکی بودیم. نه بعد از اینکه رفته فقط تماس گرفته که بگه رسیدم و نگران نباش. دیگه زنگ نزده ایمیل نزده اس ام اس هم نداده. 2 روزه که رفته. منم یکبار زنگ زدم فقط یه 5 دقیقه صحبت کردیم همین. ما بیشترین زمان قهرمون که اصلا حرف نزدیم 3 روز بوده توی این سه سال.
دوست گرامی بهار زندگی ممنون از راهنماییتون
خوب بلا تکلیفی که کاملا واضح است که در زندگی ما وجود داشته و دارد. ما 4-5 ماه بود با هم آشنا شده بودیم که با خانواده ها صحبت کردیم و رابطه مون را اعلام کردیم. محرمیت خوندیم و قرار شد نامزدی کوچکی بگیریم و در طی دو ماه بعدش عقد کنیم... بعد یک دفعه همه چیز به هم ریخت... می دونید موجودی حساب صفر یعنی چی؟!! اونم توی جامعه ما و با این اوضاع اقتصادی که این چند وقت داشتیم؟ اون باید از زیر صفر شروع می کرد دوباره... صفر که می گم یعنی اینکه من نوعی پول یک وعده غذا هم نداشته باشم!خودم باشم و لباسای تنم! اونم منی که خودم کار تجاری انجام می دادم! بعد اونوقت می تونم توی این شرایط روحی روانی ازدواج رسمی کنم؟! فکر می کنین! اما توی دنیای واقعی زندگی خیلی سخت تر از اینه که به نظر میاد! در مورد اینکه آرامش نبوده توی رابطه موافقم اما در مورد صمیمیت و عشق نمی تونم بگم نبوده. نمی دونم شما خودتان متاهل هستید یا نه اما می خوام بدونم توی سالهای اول رابطه تون با همسرتون نجنگیدید یعنی؟ اختلاف نظر نداشتید؟ غر نزدید یا غر نشنیدید؟ یعنی همین که خطبه عقد رسمی خوانده شد دیگه کل نیاز شما به شناخت همسرتون رفع شد؟ منو که فریبم ندادن که! خودم آگاهانه انتخابم این بوده توی اون شرایط با علم به اینکه وضعیت موقت داره اون محرمیت باز هم همسرش باشم. با این وجود نیاز به شناخت بیشترش هم داشتم. شرایطم ایجاب می کرد انطوری زندگی کنم. اگر باهم رابطه برقرار نمی کردیم سلامت روان و جسممون داشت نابود میشد! داشتیم افسرده می شدیم! اشتغال ذهنی داشتیم با این مقوله که فشارش کم از فشار بی پولی و بلاتکلیفی نبود!
در مورد ساپورت روحی باید بگم که شاید مطمئن نیستم اما شاید غر زدن ویژگی طبیعی زنهاست وقتی احساس می کنن مورد توجه قرار نمی گیرند یا وقتی ترسیده اند یا احساس ناامنی می کنن و یه جور راهه برای تخلیه احساسات منفی. اما ایشون ظرفیت تحملش تکمیل شده. شما یک ظرف پر از سنگ و ماسه در نظر بگیرید حتی یک لیوان متوسط اب که حالت طبیعی هیچ ظرفی را سر ریز نمی کنه اون ظرف پر از سنگ را لبریز می کنه. بعدم من اگر ازش انتظار توجه داشتم این اب مستقیم به اسیاب خودش می ریخت و آرامش و خوشحالی من باعث خوشحالی و ارامش اونم میشد. من در طی مدت این سه سال ازش توقع کارای هزینه بر نداشتم و خدا شاهده که نداشتم. اما انتظار اینو داشتم که صفر نباشه. ببینید اینهمه مردم مشکل مالی دارن یعنی همه اشون زندگیشون نابوده؟ یعنی راه کم هزینه ای برای توجه کردن به یک زن نیست؟ این به نظرم منصفانه نیست به من بگه چون من برای تو بهترینها رو میخوام الان تو رو از چیزای ساده و متوسط محروم می کنم به امید اون ایده آل اینده که لایقت باشه.
در مورد مشاور... در شهرستانی که من ساکنش هستم پیش مشاور هم رفتیم... نمی دونم شاید مشاورش به قول شما چندان اوکی نبوده اما چند کتاب از نویسنده های معروف به ما معرفی کردن... بعد رفتیم تحقیق کردیم دیدیم خود آن آقا و خانم نویسنده چندین و چند بار توی زندگی مشترکشون طلاق گرفتن... فقط من یکبار پیش یکی از اساتید برجسته این رشته رفتم تهران طرفای خیابان ساعی که حالا ترجیح می دهم نام نبرم اما یک کتابی به ما معرفی کردم به اسم بازگشت به عشق و یک کتابی به اسم از حال بد به حال خوب که رنگ و بوی علم و حرف حساب توش بود. یکی از مشکلاتی که مشاوره را ادامه ندادیم هزینه سنگین رفت و آمد به تهران و هزینه خود این مشاوره ها بود و دلیل دیگرش این بود که مشاور محترم ما رو متهم می کرد به اینکه ساختار شکنی کردیم و ... . ولی بازم چشم.