موضوع: تاييدم کن وگرنه مي ميرم

نياز به تاييد ديگران يعني اين‌كه نظر شما نسبت به من از اعتقاد خودم نسبت به خودم مهم‌تر است.در ارتباطات انساني، شايد يكي از رضايت‌بخش‌ترين پاسخ‌هايي كه ما از طرف مقابل خود دريافت مي‌كنيم «تاييد» باشد. تاييد ديگران براي هر فرد در روابط اجتماعي از ارزش بالايي برخوردار است.

در تمام سطوح جامعه بشري، انسان‌ها يكديگر را با توجه به توانايي‌ها و ظرفيت‌هاي شخصي خود ، مورد تاييد قرار مي‌دهند و انسان به گونه‌اي مطرح مي‌شود كه تاييد يا عدم تاييد ديگران را با خود به همراه مي‌آورد.

ما انسان‌ها وقتي با ديگران ارتباط برقرار مي‌كنيم بيشتر مي‌كوشيم تاييد آنها را به دست آوريم. گاهي افراد براي كسب تاييد ديگران ارزش خود را پايين مي‌آورند. برخي مردم آنقدر به نظر ديگران اهميت مي‌دهند و آنقدر از احتمال اين‌كه ديگران (خويشاوندان، دوستان، همكاران و ...) آنها را دوست نداشته باشند ، مي‌ترسند كه تقريبا منفعل و بي‌اثر مي‌شوند و نمي‌توانند درباره خود و براي خود تصميم بگيرند و سرنوشتشان را به دست ديگران مي‌سپارند.

شايد شما هم بسياري از لحظات حال خود را صرف جلب تاييد ديگران مي‌كنيد يا نگران عدم تاييدهايي هستيد كه قبلا با آن مواجه شده‌ايد.

اگر تاييد در زندگي شما به صورت يك نياز درآمده باشد، بايد براي از بين بردن آن دست به كار شويد ، زيرا زماني كه شما فقط جوياي تاييد ديگران باشيد ،فقط از دستيابي به آن خوشحال مي‌شويد ، ولي اگر به آن احتياج داشته باشيد در صورت به دست نياوردنش از پا درخواهيد آمد. اينجاست كه نيروهاي خودتخريبي به حركت درمي‌آيند. چرا كه اگر ديگران شما را مورد تاييد قرار ندهند آن‌وقت شخصيت و روحيه شما ، ولو به طور مختصر به حال تعطيل و ركود درمي‌آيد.

نياز شديد به تاييد شخص ديگر به حد كافي بد است ، اما مشكل حقيقي زماني آغاز مي‌شود كه تاييد همه‌كس را براي هر كاري كه انجام مي‌‌دهيم، طالب باشيم.

اگر شما چنين نيازي داشته باشيد ، آن‌وقت است كه با بيچارگي و ناكامي‌هاي زيادي روبه‌رو خواهيد شد. علاوه بر اين يك تصوير فاقد شخصيت و توخالي از خود خواهيد داشت كه حاصل آن ، نفي و رد خويشتن است.

تاييدطلبي تنها بر يك فرضيه استوار است، اين‌كه: «به خود اعتماد نكن، ابتدا نظر ديگران را جستجو كن.» به اين ترتيب، هر چه بيشتر احتياج به تحسين ديگران داشته باشيد، بيشتر آلت دست آنها خواهيد بود. هر قدمي كه در راه اتكا به خود و بي‌نيازي از تحسين و ستايش ديگران برداريد ، گامي است در راه رهايي از تسلط ديگران در نتيجه، به منظور ادامه وابستگي شما به ديگران، چنين اقدامات سالمي از طرف اجتماع به عنوان خودخواهي، بي‌توجهي، بي‌فكري و غيره تلقي مي‌شود. (البته تا حدودي نياز به تاييد طبيعي و لازم است اما نبايد شخصيت فرد را مختل کند.)

تائيدطلبي تنها بر يك فرضيه استوار است، اين‌كه: «به خود اعتماد نكن، ابتدا نظر ديگران را جستجو كن.» به اين ترتيب، هر چه بيشتر احتياج به تحسين ديگران داشته باشيد، بيشتر آلت دست آنها خواهيد بود.


تاييدطلبي افراطي را از بين ببريد

شما هرگز نمي‌توانيد همه را خشنود سازيد. در واقع اگر بتوانيد 50 درصد مردم را راضي كنيد ، كاملا موفق هستيد بنابراين هرگاه كسي با نظريات شما مخالفت كرد به جاي اين كه آزرده خاطر شويد ، توجه كنيد كه با يك تن از آن 50 درصد مخالف روبه‌رو شده‌ايد. شما هر اندازه هم كه بخواهيد با مخالفت روبه‌رو نشويد هرگز نمي‌توانيد از آن بگريزيد. پس اگر مي‌خواهيد از رفتار تاييدجويي خود رهايي يابيد، توصيه‌هاي زير را به خاطر بسپاريد:

- اگر فكر مي‌كنيد فردي سعي مي‌كند با خودداري از تاييد ، شما را زير نفوذ خود بگيرد ، اين را به او گوشزد كنيد.

- بايد قبول كنيد كه برخي هرگز شما را درك نمي‌كنند و چنين موقعيتي هم كاملا پذيرفتني است. شما نبايد بكوشيد ديگران را متقاعد يا وادار به پذيرش حرف‌هاي خود كنيد.

- به خود اعتماد كنيد و به دنبال آن نباشيد كه ديگران عقايد شما را تاييد كنند. در ضمن سعي كنيد از عذرخواهي بي‌مورد يا از اظهار تاسف بي‌دليل درخصوص آنچه كه گفته يا انجام داده‌ايد ، بپرهيزيد.

- در برابر هر اظهارنظرتان، نظر متقابلي وجود دارد كه كاملا مخالف نظر شماست.


بزرگي مي گويد:

... اگر مي‌خواستم همه مخالفت‌ها و حملات خود را بخوانم يا بعضي را پاسخ دهم، ديگر هيچ وقتي براي كار ديگري باقي نمي‌ماند. من نهايت سعي خود را مي‌كنم كه بهترين كار را انجام دهم و تا به آخر در اين راه خواهم كوشيد.

http://www.isaarsci.ir/family%20fold...lysciart36.htm

چگونه با مقوله عدم پذيرش كنار بياييم؟

عدم پذیرش! چه کسی است که چنین احساس دردناکی را تجربه نکرده باشد؟ متاسفانه در اکثر موارد دیگران ما را از روی کارهایی که انجام می دهیم و حرف هایی که می زنیم، قضاوت می کنند که این امر می تواند منجر به پذیرش و یا عدم پذیرش ما از سوی آنها شود و نهایتاً نیز بر همین اساس به ما احترام می گذارند و یا ما را بی ارزش می پندارند. عدم پذیرش معمولاً می تواند از یک نگاه، آه، پیشنهاد، انتقاد و حتی سکوت در مواقع مختلف مانند زمانیکه می خواهید در محلی استخدام شوید، نامه ای بفرستید و … شروع شود؛ در این حالت شما در نهایت امر به جواب دلخواهتان دست پیدا نخواهید کرد. اما به راستی به چه علت شاهد حرف هایی نظیر: “من به هیچ وجه برای تو ارزشی قائل نیستم” یا ” من برای تو ارزش کمتری قائل هستم” و یا حتی “اگر جور دیگری بودی بیشتر برایت احترام قائل بودم”، هستیم؟ گاهی اوقات مردم بدون اینکه خودشان متوجه باشند، دیگران را مورد رنجش قرار میدهند. تنها با گفتن یک “دوستت ندارم” و یا “تو را نمی خواهم” ممکن است طرف مقابل احساس عدم پذیرش کرده و متحمل درد و رنج فراوانی شود. مانند مریم که پدرش به او گفت تو را نمی خواهم! در حالی که اشک چشم هایش را فرا گرفته بود تعریف می کرد: “در عرض چند ثانیه احساس کردم که دنیا روی سرم خراب شده و او مرا طرد کرده. تا زمانیکه بزرگتر شدم، آن موقع بود که تازه متوجه شدم چرا پدرم اینقدر از من بدش می آمد. او در عین حال که به هیچ وجه دلش نمی خواست مرتکب گناه شود، اما خواست محکم و شخصیت سرکش من او را بیش از پیش آزار می داد. من همیشه در مقابلش بودم؛ هیچ کس، حتی مادرم نیز هیچ گاه قدرت مطلق او را زیر سؤال نبرده بود.” تجربه این حس که دیگران برای شما ارزش کمتری قائل می شوند، سبب ایجاد درد و رنج بسیار زیادی می شود!!! اگر فرد احساس کند که با مقیاس های متعارف همخوانی نداشته و نمی تواند به اندازه کافی خوب باشد، این امر سبب می شود که حس برتری و عزت نفسش را از دست داده و تدریجاً به سوی افسردگی سوق پیدا کند. چه کسی مرا همانطور که هستم دوست می دارد و برایم ارزش قائل است؟ چه کسی با وجود اینکه اشتباهی از من سر زده، باز هم برایم ارزش قائل خواهد شد؟ چه کسی همیشه به فکر من است؟ چه کسی هیچ گاه مرا تحقیر نمی کند؟ به راستی چه کسی می تواند تمام موارد ذکر شده را یکجا داشته باشد؟ فقط خداوند است که قادر به انجام چنین کاری است. عشق خدواند نسبت به بنده هایش غیر شرطی است و برای تک تک آنها ارزش و اهمیت قائل می شود. او نسبت به تمام خطاها و اشتباهات شما آگاهی کامل دارد و آنها را می بخشد و از آنها چشم پوشی می کند. زمانیکه کار اشتباهی انجام می دهید، دوست داشتنش نسبت به شما کمتر نمی شود. او ما را آفریده تا عاشقمان باشد! او احساس دوست داشتنش نسبت به بشر را با فرستادن پیامبران آشکار ساخته. در کتاب های آسمانی آمده: “مردم پیامبران را خوار کردند و از آنها روی گردادند، آنها همنشین غم و غصه شدند و با سوگ و اندوه آشنا شدند. ما به آنها پشت کردیم و در زمان ترک کردن، حتی نیم نگاهی هم به آنها نینداختیم. آنها را تحقیر کرده و خوار شمردیم و هیچ اهمیتی برای آنها قائل نشدیم. اما آنها تمام غم های ما را به دوش کشیدند؛ مردم تصور می کنند عذاب هایی که آنها کشیدند صرفاً مجازاتی از سوی خدواند بوده، اما آنها به دلیل گناهان و خطاهای ما مورد عذاب واقع شدند. آنها زخم خوردند تا ما شفا گیریم و جنگ کردند تا ما در صلح زندگی کنیم.” این مسئله تا چه حد می تواند به شما در مورد طرد شدن از سوی شخص مقابل کمک کند؟ به محض اینکه بتوانید با خداوند ارتباط شخصی برقرار کنید، به عنوان جزئی از او شده و از تمام نعمت هایش بهرمند خواهید شد. عشق الهی به سمت شما جاری خواهد شد. عدم پذیرش! چه کسی است که چنین احساس دردناکی را تجربه نکرده باشد؟ متاسفانه در اکثر موارد، دیگران ما را از روی کارهایی که انجام می دهیم و حرف هایی که می زنیم قضاوت می کنند که این امر می تواند منجر به پذیرش و یا عدم پذیرش ما شود و نهایتاً نیز بر همین اساس تصمیم می گیرند که به ما احترام بگذارند و یا ما را بی ارزش تصور کنند. خداوند عاشق بنده هایش است و دوست دارد تا با آنها ارتباط شخصی برقرار کند. خدواند شما را دوست می دارد، برایتان ارزش قائل است و شما را تحت هر شرایطی می پذیرد. او برای هر لحظه از زندگی شما برنامه ای معین کرده. در کتاب آسمانی آمده: “همه انسان ها با دلیل و برهان کافی به عرصه ی دنیا قدم نهاده اند… با امید داشتن به آینده و با افکار مثبت می توانید برای آرامش و بهبود وضعیت زندگی خود تلاش کنید. بنابراین اگر به عنوان مثال در یک مصاحبه شغلی پذیرفته نشده اید، از خداوند درخواست کنید تا شغل مناسب را پیش رویتان قرار دهد. زمانیکه احساس کنید نیروی برتری هست که از صمیم قلب شما را دوست می دارد، آنوقت عدم پذیرش از سوی افراد عادی شما را آنچنان ناراحت نخواهد کرد. http://www.fekreno.org/articlefekreno/arfek294.htm