موضوع: عشق بی پایان،...هیچ کاری هم از دستم بر نمیاد

سلام
نمیدونم از کجا شروع کنم.3 سال پیش عاشقش شدم.اولین بارم بود عاشق میشدم.2 روز حالم خراب بود.اصلا باورم نمیشد عاشق شدم.همیشه خودمو به بی عاطفه بودن محکوم میکردم.اطرافم همه تو سن زیر 20 سال حداقل 1 بار این حس رو تجربه کرده بودند ،اما من تا 21 نه!
اولش به خودم میگفتم این عشق نیست،اگر هم عشقه از اون عشق های در نگاه اوله! که فراموشم میشه.
من الان یه پسر 24 سالم که 1ماه دیگه فارغ التحصیل میشه...هنوز نتونسته دختری که 3 سال پیش دیده فراموش کنه.اشتباه بزرگ من این بود که کمی در موردش تحقیق کردم.دقیقا همون کیسی بود که من دنبالش بودم تا به عنوان همسر تا پایان زندگی کنارم باشه.همه ویژگی ای که من میخواستم رو داشت.
حتی شغل پدرش با شغل پدر من یکی هست و حتی زبان مادریمون هم یکی هست وخیلی شباهت ها بی مورد دیگه کاملا ما رو شبیه هم میکنه.

مشکل اینجاست که هر دو داریم فارغ التحصیل میشیم و من تا امروز فقط نگاهش کردم و حتی سلام هم بهش ندادم.تقریبا 99 درصد مطمئنم متوجه حس من شده و تقریبا خودشم به من علاقه مند شده!از نگاه هاش میتونم بخونم.

شاید بگید از این نگاه ها تو دوره دانشگاه همه بوده،اره منم میدونم همه تجربه کردن.اما من واقعا 3 سال به خودم زمان دادم.ولی نمیتونم فراموش کنم.من اصلا موقعیتم برای ازدواج جور نیست.مشکلات زیادی سد راهم هستند.از این ور دختر که گفتم موقعیتش برای ازدواج جوره و همینجوریش تو دانشگاه و بیرون دانشگاه ماهی 1 دونه خواستگار براش پیدا میشد.اما جوابش به همه نه بود.به یکی از دوستام که بهش پیشنهاد دوستی داده بود(نمیدونست من بهش علاقه دارم و داش برام تعریف میکرد)،گفته بود من به کس دیگه ای علاقه مندم و اصلا هم اهل دوستی نیستم.واقعا هم اهل دوستی نبود.از اولش و نوع برخوردش با پسر ها معلوم بود.
حال با نزدیک شدن به فارغ التحصیلی من 1هفته روانی شدم.جس روز های اول بهم پرگشته.شدیدا از اینکه دارم از دستش میدم مضطربم.اما هیچ کاریم از دستم بر نمیاد.

عقلم میگه فراموشش کن...
احساسم میگه برو و باهاش ارتباط بر قرار کن...

واقعا زندگیم تو این چند هفته نابود شده...لطفا یکم کمکم کنید تصمیم بگیرم

سلام
چرا شرایط ازدواج رو نداری ؟
تو مدت دانشجوییت شاغل نبودی ؟
الان مشکلت سربازی و کاره ؟
از نظر اقتصادی تو چه حدی هستی ؟

می فهمم چی می گی خوش ب حالت حداقل اونی ک دوستش داری از نزدیک دیدی راه رفتنشو حرف زدن شو نگاه کردن شو اگه بتونی شرایط ازدواجو فراهم کنی ک خوبه بعدا حسرت نمی خوری والا ب خانواده ات بگو اونا بهتر می دونن چیکار کنن مثل من ک ی رودربایستی و خجالت لعنتی با خانواده ام دارم با خانواده ات نداشته باش بعدا پشیمون می شی

به هیچ عنوان ارتباط برقرار نکن
....
از نظر من دلو بزن به دریا برو به خاانواده بگو ...دقیقا تمام چیزایی رو که به ما گفتی برو به خانوادت بگو .
و بگو نمیتونم فراموشش کنم .

و برو خاستگاری ..

حوصله هیچ کاری ندارم.حتی نمیتونم بنویسم

من مشکل مالی+سربازی+موانع شخصی خانوادگی برای ازدواج دارم.
خانواده ام فعلا نمیتونم تو جریان بذارم.خودشون به شدت درگیر یه مشکل دیگه هستن.نمیخوام بیشتر از این اذیت بشن.

اصلا نمیدونم هدفم از اومدن به این سایت و این تاپیک چی بود....فکر کنم یک درددل ساده بود و بس

شما 24 سالته.
باید اولین قدمهای مستقل شدن را برداشته باشی.
سربازی که این روزها نیمه وقت است.

می تونی با خانواده ات صحبت کنی برای مراسم خواستگاری و شناخت و بعد انشالله نامزدی.
این مراحل خودش یکسال تا یکسال و نیم طول می کشه.
بعد هم عقد که باز تا عروسی می تونه یکسالی باشه.

بین دو تا دو سال و نیم زمان داری تا عروسی. این فاصله سربازی تمام می شه.
کار نیمه وقتت را تمام وقت می کنی و کم کم می رین سر زندگی خودتون.

اگر خانمتون هم همراه شما کار کنه، بهتر می تونی مسائل اقتصادی را مدیریت کنید.

زندگی یعنی با همدیگه ساختن.
نه این که یک زندگی ساخته شده را از پدر و مادرتون تحویل بگیرید و برید توی خونه پدرشما با وسایل و جهیزیه آماده شده از طرف پدر خانم، هی بزنید تو سر و کله هم و ....

اگر منتظر روزی هستی که شما کار و خونه و پس انداز داشته باشی و خانواده ات هم هیچ مشکلی نداشته باشند و همه چیز در نهایت آرامش باشه و بعد بری سراغ ازدواج، سالها باید صبر کنی!!

به نظر شما خانم ها تالار و اگر تو موقعیت شبیه من ،اگر 3 سال متوجه باشید که یک فردی بهتون علاقه منده و جلو نمییومده،حالا دقیقه 90 بیاد و بهتون پیشنهاد بده ،قبولش مبکنبد؟من احساس میکنم به چشم یک بی عرضه داره به من نگاه میکنه و از نه گفتنش هم می ترسم حتی اگر همه چیز رو طبق شرایطی که شماها میگید پیش ببرم

یه چیزیم بگم که فکر نکنید من یه پسر بی عرضه ام :) هر چی بگم تعریف از خود میشه .فقط بدونید روابط عمومی و... خیلی خوبه ،حتی اعتماد به نفسم هم..فقط تو این یک مورد تو زندگی شخصیم کم اوردم

سلام دوست گرامی.
به نظرمن شماباید حتمآباخانواده تان مشورت کنید وبه وسیله مشورت گرفتن ازخانواده تان اقدام به خواستگاری کنید،امااگر عقیده خودتان این است که قبل ازمطرح کردن موضوع باخانواده مدتی رابرای آشنایی بیشترباایشان باشید،حتم داشته باشیدکه راه درستی نیست زیراشمااگرهم چند سالی باایشان باشید بازهم یه شناخت سطحی ازخودشان به دست می آورید که آن هم معلوم نیست به طور یقین درست باشد.امااگرازطریق خانواده این موضوع رامطرح کنید میتوانید درزندگی آین خانم راه پیداکرده وشناخت بیشتری نسبت به ایشان وخانواده شان به دست آورید.موفق باشید.

سلام angry-boy

یه بار یه دوست یه جمله ای بهم گفت، شاید به کارت بیاد، بهم گفت:

"نذار بدهکار ِ دلت باشی ..."

دوست عزیز، شما چرا به جای اون دختر فکر میکنی؟ همونطور ک بقیه هم گفتن، شاید اون خانم از این بُعد که شما فکر میکنی به قضیه نگاه نکنه..

مگه دوسش نداری؟ اگه دوست داشتنت واقعی هست، حاضری یه عمر نداشته باشیش از ترس اینکه ازش " نه " بشنوی؟

حالا شما احساستونو درمیون بذاری، تا بخواین ببینین اصلا با هم تفاهم دارین، و قضیه جدی تر بشه زمان می بره...

البته اینها همه نظر من بود.

فقط یه سوال، چرا عقلتون میگه فراموشش کنید؟