موضوع: عذاب وجدان در کمک به دیگران

سلام بر اعضای خوب همدردی

به تازگی مساله ای پیش امده که برای تصمیم گیری به راهنمایی شما نیاز دارم.

یکی از دوستانمان برای رفع مشکلش از من به طور ضمنی کمک خواسته است.

همسرم با این کمک مخالف است. دلیل مخالفت همسرم هزینه ای است که ما باید برای رفع این مشکل بپردازیم (هزینه تنها جنبه مادی ندارد). و می گوید خود این دوست هم می تواند با هزینه کردن این مشکل را حل کند.
اما دوست ما برای رفع مشکلش هزینه ای دو یا سه برابر هزینه ای که ما می توانیم بکنیم باید بپردازد تا مشکلش رفع شود.

خوب حالا من اگر بخواهم از همسرم تبعیت کنم عذاب وحدان برای دوستمان دارم.
اگر به دوستمان کمک کنم هر روز درگیری و ناراحتی با همسرم دارم و البته عذاب وجدان اینکه برای دیگران آرامش زندگیم را به هم ریختم .

شما جای من بودید چه می کردید؟


مشکل دوم من این است که به تازگی سر هر مساله(مثل مساله بالا یا تاپیک قبلیم) دچار عذاب وجدان می شوم و در تصمیم گیری هایم خیلی تردید می کنم. قبل ها اصلا اینطور نبودم و به راحتی انتخاب می کردم. آیا این حالت نشانه وسواس فکری است؟

پیشاپیش از راهنماییتان ممنونم.

سلام

کمک شما چقدر برای دوستتون حیاتی است؟
این دوست شما چقدر به شما نزدیکه؟
تا چه میزان این نوع از کمک در دید جامعه منطقی و عقلانیه؟
و از همه مهمتر اولویت بندی شما چگونه است؟ خانواده یا دوستتون؟

عذاب وجدان رو نمیدونم ولی من هم تقریبا هر شب به کار هایی که در روز انجام دادم فکر می کنم و خودم رو مورد تشویق یا سرزنش قرار میدم... منظورتون رو دقیا متوجه نمی شوم عذاب وجدان مال بعد از تصمیم گیریه!!!

میشه آخری رو یه مقدار بیشتر توضیح بدی؟
برای تصمیم گیری بهتر مقالات خوبی از فرشته هست، اگه ندیدی بگو تا لینکش رو برات بذارم

نوشته اصلی توسط دانوب

سلام

کمک شما چقدر برای دوستتون حیاتی است؟

خوب یک مشکل معمولی هست.

این دوست شما چقدر به شما نزدیکه؟

دوست خانوادگی.خیلی نزدیک نیستیم اما 2 هفته یکبار همدیگر رو می بینیم.

تا چه میزان این نوع از کمک در دید جامعه منطقی و عقلانیه؟
راستش منظورتان کدام جامعه است. به نظر من این کمک منطقیست البته جامعه ای که تنها به منافع خود فکر کند شاید برایش غیر منطقی باشد اما یک جامعه بشر دوست شاید برایش منطقی باشد.

و از همه مهمتر اولویت بندی شما چگونه است؟ خانواده یا دوستتون؟

اگر قرار باشد کمک من اسیبی به خانواده ام بزند ، یا اگر بخواهم کمک مشابهی به دوست یا خانواده داشته باشم، خوب اولویت من خانواده ام خواهد بود اما در غیر اینصورت دوست دارم اولویت را کار درست انجام دادن قرار دهم نه دوست یا خانواده.

عذاب وجدان رو نمیدونم ولی من هم تقریبا هر شب به کار هایی که در روز انجام دادم فکر می کنم و خودم رو مورد تشویق یا سرزنش قرار میدم... منظورتون رو دقیا متوجه نمی شوم عذاب وجدان مال بعد از تصمیم گیریه!!!


میشه آخری رو یه مقدار بیشتر توضیح بدی؟

منظورم این است که برای تصمیم گیری خیلی مردد می شوم و مدام بین درست و نادرست بودن و خیر و شر بودن تردید دارم. راستش بیشتر سر مسائلی که مربوط به دیگران است دچار تردید می شوم. بعد از تصمیم گیری هم دچار عذاب وجدان می شوم.

برای تصمیم گیری بهتر مقالات خوبی از فرشته هست، اگه ندیدی بگو تا لینکش رو برات بذارم
منظورتون مقالاتیه که اولویت بندی و امتیاز بندی می کنه؟ اگر منظورتون چیز دیگه ایه لطفا برام لینکشو بذارید.

البته من قبلا خیلی راحت تصمیم می گرفتم و دجار تردید و یا عذاب وجدان بعد از تصمیم گیری نمی شدم ولی حالا ....

مرسی از جواب

این نظر کلی منه نمیدونم تا چه حد در این مورد خاص صدق میکنه، منم خیلی با کمک به دیگران موافقم، اینکه اگه کاری از دستم بر میاد دریغ نکنم، و اینکه وقتی میشه مهربون بود، چرا که نه!

اما این کمک بی انتظار من به دیگران، نباید آسیبی هر چند کوچک به من برسونه ( این "دیگران" مفهوم عام داره وگرنه من هم کسانی رو در زندگی دارم که حاضرم هر کاری رو براشون انجام بدم)!!!

من به شدت معتقدم که اگر حالم خوب نباشه نمی تونم حال کس دیگه ای رو خوب کنم، اگه شاد نباشم نمی تونم دیگری رو شاد کنم و... بنابراین اولویت اول میشم "خودم" (که حالا این "خود" کلی متعلقات داره: آرامش وجدان، رضایت عزیزان، سلامتی، شادی و...)

بنابراین "خود شناخته شده ات"، عاری از هر گونه تعارض، غرض ورزی، لجبازی و هر چی که خودت رو از خودت دور کرده، میتونه معیار خوبی برای تصمیم گیری هات باشه.

نمیگم این جوری اصلا اصلا اشتباه نمی کنی، اما اشتباه رو از راه درست انجام میدی!!!
تردید و عذاب وجدانت هم میتونه ناشی از همین قانع نشدن خودت، وجود همین تعارض ها و به قول معروف " روشن نبودن تکلیف خودت با خودت!" باشه.

تعریف درست و قطعی از باید ها و نباید ها و یا همون عبارت خودت: " انجام دادن کار درست" ، میتونه کار گشا باشه

بهترین شکل تصمیم گیری
حتی اگه خوندیش بازم بهش نگاهی بنداز

دانوب جان ممنون از راهنماییت.

راستش من ان تاپیک را خواندم. نمی دونم چرا نمی توانم از ان استفاده کنم.

می دونی مشکل کجاست. درست اشاره کردی. دقیقا خود شناخته شده ام است.

من می دانم به عنوان خود شناخته شده ام هر کمکی دوستانم از من بخواهند اگر مرا به بیراهه نکشد می پذیرم. اما وقتی این متعلقات که به انها اشاره کردی وسط میایند دچار تعارض می شوم. چون انها بسیار متفاوت از من فکر می کنند. مثلا همین مشکل الانم. همسرم تنها در صورتی کمک به دیگران را منطقی می داند که برایش نفعی در اینده یا گذشته داشته باشد. و این با منطق من کاملا در تعارض است.
اما از طرفی تبعیت کردن از همسرم نیز ظاهرا تنها چاره من برای حفظ کردن ارامش خانه است.

و این باعث می شود نتوانم تصمیم درستی بگیرم و بعد از تصمیم هر چه که باشد دچار عذاب وجدان شوم.

این به این معناست که تا زمانی که متعلقاتم جزئی از من محسوب شوند من برای شادی انها دائم خود را باید نادیده بگیرم و برعکس.

تاپیکی که بهت معرفی کردم، لوبیای سحر آمیز نیست که یه شبه رشد کنه، بار بده و ...
مطمئنا زمان بره!

در مورد جوابی که نوشتی باید بگم، فکر میکنم در تعریف " خود" یه مقدار با هم تفاوت داریم. به نظر من خود ما آنچه که آن را "من " خطاب میکنیم در حقیقت چیزی جدا از همین متعلقات نیست. شما به عنوان دلجو تنها در شرایطی که حال حاضر داری شناخته میشوی، آرامش خانواده، رضایت همسرت، تایید اطرافیانت، سلامتی جسمت، خوشحالی عزیزانت، شادی خودت،و ....

به نظرم فرق یک انسان سالم با بیمار از نظر روانی همین اجزا و اولویت و شدت و ضعف آن هاست.

مثلا جزء بزرگی از یک انسان سلطه گر رو احساس رضایت از واداشتن اطرافیان به تابعیت از فرد تشکیل میده و الی آخر...

توصیه من به تو دوست عزیزم اینه که نجوا های درونت رو چیزی جدا از خودت ندون! تنها کاری که باید بکنی بازبینی آن ها از روی منطق، مرتب کردن آن ها (و شاید حذف بعضی ها و افزودن چیز های دیگر) و اولویت بندی شون هست.

در این صورت دیگه این جمله به این صورت بیان نخواهد شد:" همسرم تنها در صورتی کمک به دیگران را منطقی می داند که برایش نفعی در اینده یا گذشته داشته باشد. و این با منطق من کاملا در تعارض است."

بلکه جمله بالا میشه یک واقعیت در زندگی شما (در مورد اینکه درست یا غلط و یا اینکه باید تغییر کنه بحث نمی کنم). و حالا این شمایی که بر پایه خودت، بر خاسته از همین واقعیات زندگیت، تصمیمی را میگیری که بیشترین نزدیکی را با آرامش و صلاح زندگی خودت داشته باشد.

موفق باشی