تقدیم به همه اونهایی که دوستشون داریم...
دور و بر ما هستند افرادی که هر روز اونها رو می بینیم و دوستشون داریم! اما برامون عادی شدن!
وجودشون برامون شده یک عادت و فکر می کنیم که باید باشن و وظیفشونه که باشن و قدرشون رو اونجور
که باید نمی دونیم و گاهی با نا سپاسی و سوء رفتار اونها رو می رنجونیم و بی توجه به وجود نازنینشون
که برکت بزرگیه ، تو زندگی مستانه و پر غرور می تازونیم!
اما غافل از اینکه روزگار همیشه بر مراد ما نیست و گاهی زود دیر میشه!
دیگه بعد اونها زندگی رنگی نداره و یک زمانی ممکنه به خودمون بیایم که دیگه خیلی دیره و دیگه نیستن
اون عزیزان!!!!
اون وقت ما می مونیم و حسرت و جای خالی بزرگ و عمیق اونها توی قلبمون!
پس تا دیر نشده و هنوز وجود نازنینشون کنارمونه بیایم قدرشون رو بدونیم و با همه وجود ازشون عذر
بخواهیم برای همه اشتباهاتمون و بهشون بگیم که دوستشون داریم و به داشتنشون افتخار می کنیم.
بهشون بگیم که اگه نباشن زندگی ما زیبا نیست و وجودشون پر از شادی و برکت و آرامشه برای ما!
نمیدونم این عزیزان برای شما چه کسایی هستن!
پدرتون؟ مادرتون؟ خواهر یا برادرتون؟ دوستتون؟ همکارتون؟ همسرتون؟ نامزدتون؟ پدر بزرگ یا مادر
بزرگتون؟ یک آشنا؟ فامیل؟ دوست؟ و ..........
پس تا دیر نشده و کنارتون هست وجود نازنینشون برید و بابت بودنشون ازشون تشکر کنید!
چون گاهی خیلی زود دیر می شود!
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)