موضوع: با ذهن خیال پردازم چه کنم؟

پس از ایجاد اولین تاپیک فهمیدم آدم کمال گرایی هستم .و در موردش تو همین سایت مطالبی رو خوندم ،
ولی کافی نبود و لازم دیدم تاپیکی جدید با موضوع جدید ایجاد کنم.

از اول شروع میکنم .

من در زندگی سختیهای زیادی کشیدم (خیلی بیشتر از چیزی که فکرش رو بکنید)
از مشکلات خانوادگی ،عاطفی ، مالی ، جسمی ، روحی و... تا شکست عشقی (موضوع تاپیک قبلیم ).
کمبودهای زیادی داشته و دارم و اکثر این مشکلات به دلیل اشتباهات پدرو مادرم (به خصوص پدرم) در دوران کودکیم بوده .

این مشکلات + تنهایی باعث شد برای رهایی رو به خیال پردازی بیارم.ناخودآگاه یک تصویر خیالی از خودم در ذهنم ساختم .اوایل خیلی ساده بود . ولی هرچه بیشتر ضعفها و تاریکیهای درونم نمایان شد تصویرخیالیم به همون نسبت پروبال گرفت و پیشرفت کرد .و این فاصله باعث شد احساس کمبود و ضعف کنم و از خودم بیزار بشم .

"من ایده آل" تقریبا هیچ کدوم از ضعفهای "من حقیقی" رو نداره .هر وقت یک ضعف در خودم میبینم سریع اون رو در خیالم برطرف میکنم.

ویژگیهای تصویر خیالیم.
بخشی از ویژگیهایی که در خود واقعیم دوست دارم رو داره.مهربونه،به دیگران کمک میکنه،احساساتیه،دلسوزه و...

1-تمام اعضای خانواده در یک سانحه رانندگی فوت کردند.(بخش عمده ای از مشکلاتم از خانواده نشاءت میگیره)

2- مشکل جسمی نداره .

3- چهره اش به مراتب بهتر از چهره ی واقعیم هست،خجالتی نیست ، اعتماد به نفسش بالاس .

4- تحصیلات بالایی داره و به تبع اون شغل و درآمد خوبی هم داره. مشکل مالی نداره .

5-با دختر موردعلاقش ازدواج کرده و زندگی آروم و خوبی داره .

6-در جوانی میمیره .( آرزومه زود بمیرم حتی اگر زندگیم کاملا ایده آل باشه)
نوع مرگ .

1- در اثر حادثه ای مرگ مغزی میشه و تمام اعضای قابل پیوندش اهدا میشه .

2- بهش گفته میشه بیماری لاعلاج داری و1 روز بیشتر زنده نیستی .مقدمات مراسم کفن و دفن رو فراهم میکنه ،میره حموم ،بهترین کت و شلوار و کراواتش رو به تن میکنه ، عطر میزنه ،موهاشو اتو،سشوار و ژل میزنه ، دراز میکشه ، چشماشو میبنده ، لبخند میزنه و...

رویاها خیلی فراتر از اینهاس و در جهات مختلف شاخ و برگ گرفته .

در کوتاه مدت شاید حکم مسکن رو برای رهایی از مشکلات داشته باشه ولی تاثیرش رو در دراز مدت کاملا حس میکنم .افسردگی ،کم شدن اعتماد به نفس ، تنفر از خودم، تنفر بسیار زیاد از پدرم ،دور شدن از عقاید دینی،کفر گویی ،بی تابی برای مرگ و...
بخش عمده ای از این رویاها رو پدر و مادرم با ذره ای دقت و دلسوزی میتونستن تحقق ببخشن.ولی افسوس...

ببخشید طولانی شد.

سلام دوست عزیز .
راستش من مثل شما افرادی رو دیدم که اینطوری خیال پردازی میکنن
من خودمم خیال پردازی میکنم و یه" من ایده آل" تو ذهنم ساختم که همه ی مشخصات خوبو داره ...
میتونم مشکلتونو درک کنم ، خانواده نقش بزرگی توی زندگیه آدم داره .تنفرتون از پدرتونم میتونم درک کنم ... ولی بهتره این تنفری که از خانوادتون دارید رو از خودتون دور کنید ،چون فکر کردن بهش بیشتر آزارتون میده و افسردگی بیشتری میگیرید . خودتو درگیر این فکرا نکن

اگه تاپیکت به نتیجه برسه خیلی خوب میشه
چون به منم کلی کمک میشه
http://www.hamdardi.net/thread-20480.html

چه جالب منم کمالگرام و خیال پرداز ...

ممنون از پاسختون ..

fa mo
تاپیکت رو حتما سر فرصت میخونم .یه جورایی خیلی شبیه مشکل منه .

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

شما نیازه به یک روانشناس بالینی یا یک روانپزشک مراجعه کنید .

تداوم و تعمق بخشیدن به این زندگی رویایی نتیجه جالبی ندارد ، در ادامه می تواند رابطه شما را با دنیای واقعی قطع کند و ..... پس بهتره حتماً به روانپزشک مراجعه و در پی رفعش بربیایید . در خصوص مسائل زندگی نیز همراه با دارو درمانی مشاوره نیز بروید تا مهارتهای سازگاری و .... را آموخته و به کار ببندید تا آنجا که به رضایت از زندگی دست پیدا کنید .

اگر امکانش وجود داشت قطعا به روانپزشک مراجعه میکردم .

در عین حال که شدیدا رویا پردازم در زندگی روز مره ام خیلی وقع گرا هستم .برای تک تک روزهام برنامه ریزی میکنم . از بچگی یاد گرفتم برای به دست اوردن خواسته هام باید چند برابر دیگران زحمت بکشم .ولی قبول دارم از نظر روحی خیلی عذاب میکشم .

از طرفی اغلب آرزوها و رویاهام شدنی هستن(ولی دوست دارم این اتفاق زود بیافته) .اگر بخشی از آرزوهام رو بگم ممکنه خیلی پیش پا افتاده باشن و هرکس بخونه بخنده .
برای مثال یکیشو میگم .

یکی از دوستام به خاطر اینکه پاهای پرانتزی داشت از خدمت معاف شد . اتفاقی بهم گفت پاتو جفت کن منم جفت کردم .فهمیدم بین زانوهام حدود 4 سانت فاصله س .از اون به بعد این موضوع مثل خوره افتاد به جونم .

وقتی شلوار میخرم به اولین چیزی که دقت میکنم فاصله بین زانوهام هست .به دید هیچ کس نمیاد ولی من رو شدیدا آزار میده و تبدیل به یکی از دغدغه های اصلی 2 سال اخیر من شده.

از طرفی اگر بخوام این مشکل و مشکلات دیگه جسمیم رو برطرف کنم(بدون در نظر گرفتن عوارضش) باید بین 12 الی 15 میلیون هزینه کنم ( کل پس اندازم ).حدود 6 ماه هم باید خونه نشین بشم (بدون درآمد)و موندن تو خونه ای که به اسم خانه ی ارواح ازش یاد میکنم یعنی یک کابوس وحشتناک .
بین یه دو راهی گیر کردم که هر کدومش رو انتخاب کنم به مشکل میخورم و نا خودآگاه میرم سراغ تخیلات .

همین مشکل در مورد ادامه ی تحصیل هم وجود داره و سایر موارد .

خیلی ممنون بابت راهنمایی خوبتون .

حواس خود را عادت دهید به بی اعتنایی به هرچه غیر ضرور هست ،

دارم سعی میکنم به جای اینکه خودم رو به تصویر خیالیم نزدیک کنم اون رو به خودم شبیه کنم .

هدفهام رو اولویت بندی کردم و بر اساس اون رویاهام روکنترل میکنم .(فکر نمیکنم قطع کاملش امکان پذیر باشه )

الان تصویر خیالیم تنها مزیتی که نسبت به من داره اینه که سالمه .

قرار گذاشتم که در تعطیلات عید که بیکارم 2 مشکلم که ضروری هم هستن و در حال حاضر توان رفع کردنش رو از نظر مالی دارم برطرف کنم .(با عمل جراحی)

برای بلند مدت فعلا چیزی در ذهن ندارم .بهتر بگم نمیخوام خودم رو درگیرش کنم چون اگر به چیزی فکر کنم خود به خود ابعادش گسترده میشه.دوست دارم چیزی که از آینده برای خودم ترسیم میکنم خلاء باشه .نشه داخلش شد و بهش رنگ و لعاب داد. تا میخوام به یک فرد با یک زندگی عالی فکر کنم یک سیاهی جلوش پدیدار میشه و اونو محو میکنه .خود به خود از خیالات بیرون میام .(البته در گذشته هم این کارو میکردم).ولی الان در همون لحظه که ذهنم به رویا میره محوش میکنم .

به صورت خلاصه .
تصویر گذشته رو نابود کردم .تصویر جدیدی ساختم .خیلی شبیه خودمه .میخوام قدم به قدم ضعفهام رو که قابل برطرف کردن هستن و خیلی هم رویایی نیستن اول در رویا و سپس در واقعیت برطرف کنم و نذارم بین واقعیت و رویام فاصله زیادی ایجاد شه .ولی همیشه یک قدم از من جلوتر باشه تا من خودم رو به سطح اون برسونم .


به نظرتون این کار درسته یا باید کلا این افکار و خیالات قطع بشه؟

مثبت اندیشی را پیشه سازید و روی نگرش خود کار کنید . هرچیزی که برایتان ناخوشایند است تلاش کنید یک نکته مثبت یا حکمت خیری در آن بیابید ( نیمه پر لیوان را دیدن ) .

سعی میکنم اون 4 سانت رو بیخیال بشم .البته با خط کش فهمیدم از 4 سانت کمتره..

در مورد ظاهرم هم با دیدن عکسهای گذشته و چهره ی الان برادرم متوجه شدم که این مشکل که از 15 تا 20 سالگی ظاهر افت میکنه ارثیه و از 20 تا 25 سالگی به حالت قبل برمیگرده .الان هم خودم نسبت به 2 سال پیش خیلی بهتر شدم .

هر ذهنیت و ذهن خوانی منفی در مورد دیگران از پدر و مادر گرفته تا غریبه و آشنا را بازتعبیر مثبت کنید هیچ اشکال نداره حتی تصور کنید خود فریبی هست یعنی اینکه حتی آنچه به نظرتان واقعاً منفی هست شما یک منظور مثبت برایش بسازید .

من پدر و مادرم رو دوست دارم و اصلا تحمل دیدن ناراحتیشونو ندارم .به خاطر همینم هست که از کمک کردن بهشون دریغ نمیکنم .اونا هم منو از خواهر برادرام بیشتر دوست دارن .
ولی نحوه دوست داشتنشون اشتباهه و به من لطمه زده .
قبلا همیشه میگفتم همه حتی قاتلم رو میبخشم ولی پدرمو نه .

فکر کنم زمان ببره بتونم نکات مثبتی برای بخشیدنش پیدا کنم .

قوه خیالتان را هم مهار کنید و در درجه اول توقف دهید بخصوص در مورد رویاهایتان . در درجه بعد تمرینش دهید به تمرکز روی طبیعت ، مثلاً به یک گل خیره شده و زوایای جزئی آنرا توجه کنید و سعی کنید زیبایی های آنرا ببینید .

باور کنید دلیل اینکه زیادی حساس شدم اینه که خیلی زیاد به زیباییهای طبیعت و اطرافم توجه دارم .همین باعث شده سطح توقعم از خودم بالا بره .

فکر کنم این یکی رو باید برعکس عمل کنم

دوست عزیز
ممکن است بسیاری از چیزهایی که شما به صورت مشکل و یا نقص در خود می بینید ریشه در واقعیت نداشته و از احساس خود کم بینی و یا خودپنداره آسیب دیده شما نشات گرفته باشد. در چنین حالتی اگرچه با صرف هزینه های بالا و انجام جراحی و روش های دیگر تا حدودی این احساس را کاهش خواهید داد اما مطمئنا این احساس مجددا به شکلی دیگر خود را نمایان خواهد ساخت. شما نیاز به مراجعه به روانپزشک و مصرف دارو ندارید . توصیه میکنم جهت درمان یه روانشناس حاذق مراجعه و تا آن زمان از اتخاذ تصمیمات عجولانه خودداری فرمایید.
موفق و سربلند باشید

نوشته اصلی توسط titapeli

دوست عزیز
ممکن است بسیاری از چیزهایی که شما به صورت مشکل و یا نقص در خود می بینید ریشه در واقعیت نداشته و از احساس خود کم بینی و یا خودپنداره آسیب دیده شما نشات گرفته باشد. در چنین حالتی اگرچه با صرف هزینه های بالا و انجام جراحی و روش های دیگر تا حدودی این احساس را کاهش خواهید داد اما مطمئنا این احساس مجددا به شکلی دیگر خود را نمایان خواهد ساخت. شما نیاز به مراجعه به روانپزشک و مصرف دارو ندارید . توصیه میکنم جهت درمان یه روانشناس حاذق مراجعه و تا آن زمان از اتخاذ تصمیمات عجولانه خودداری فرمایید.
موفق و سربلند باشید

ممنون دوست عزیز

مثل اینکه هر وقت خودم بخوام هم یه مشکل جدید نمیذاره .

فکر نمیکنم روانشناس بتونه کمکی بهم بکنه .انقدر مشکلاتم زیاد و عجیبن که از دست هیچ کس کاری ساخته نیست .

تنها اتفاقی که میتونه مشکلم رو حل کنه مرگه . اگر تا مدتی به سمتم نیاد خودم میرم سراغش.

برام دعا کنید این اتفاق به صورت طبیعی بیافته .

دوست من
بدون شک مشکلات شما برایتان بسیار آزار دهنده است . چنانچه تاکنون خود موفق به حل این مشکلات نشده اید پس نیازمند دریافت کمک حرفه ای هستید. شما در مورد تصمیم به ادامه زندگی خود مختار هستید اما تردیدی نیست که توانایی لذت بردن از زندگی سالم و شاد در شما وجود دارد. برای شکوفا کردن تواناییهای خود از مهارت های متخصصین کمک بگیرید. سالهای طولانی زندگی شاد و مفرح بدون شک از مرگ لذت بخش تر است.
موفق باشید