موضوع: تعارض های برابر، راه حل چیست؟

یه زمانهایی خیلی شکننده میشی
خیلی تحمل و صبرت میاد پایین
یه زمانهایی ذهنت همش درگیره
میدونی منطق چیه
میدونی به احساست که زودگذر هم هست داری بیش از حدش بها و ارزش میدی
ولی می بینی منطق نمی تونه آرومت کنه

خیلی احساس زجرآوری دارم ، و بدتر از اون سیل اشکهایی است که سرازیر میشه

رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید

عکس تنهایی خود را در آب

آب در حوض نبود

تو اگر در تپش باغ . خدا را دیدی

همتی کن و بگو . ماهی ها

حوضشان بی آب است

وه که ای ماهی زیبای زمان

در پی آب مباش

من خدا را دیدم

او همان تنهایی است

او هماغوش تو در داخل آب است عزیز

آب با من می گفت

که به عشق تو چنین بی سر و پا مواج است

قلب او خانه تست

آب حس کردنی است

آب تنهاست عزیز

در پی ماهی زیباست عزیز

سلام دوستان عزیز و ممنون از هم حسی تون
اون روز بعد از زدن این تاپیک رفتم تهران
تمام طول مسیر رو با صدای ضبط ماشین گریه می کردم ، اصلا متوجه نشدم چه طوری این مسیر رو طی کردم و رسیدم خونه مامانم اینا
با شروع هر ترانه این سخن مدیر هم یادم میومد

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

موسیقی های جذاب، عکسهای قشنگ قشنگ و متون ادبی مبهم و همه گیری که ما در جهت شعله ور کردن یک حس خاص خودمون به استخدام می گیریم، منجر می شود که فرایندهای منطقی طی مسیر از اولویت خارج شوند.

به همین خاطر هست گاهی ترانه هایی که با حال ما تطابق دارد منجر به تشدید احساسات ما شده و مانع بازیافت آرامش ما می شود.

بسته به شخصیت مان گاهی از غم و اشک و... نیز لذتی پنهان می بریم و این خود مشوقی برای ما می شود که مرثیه خوانی احساسی ما افزایش یابد

خلاصه اینکه:
کاهش و کنترل احساسات و بسیج روند منطقی ذهن در برون رفت از مشکلات و رسیدن به هدف در چنین موقعیت هایی (موقعیت هایی که با مشکلی روبرو هستیم)، از کوبیدن بر طبل احساس مفید تر است. شک نکن

می دونستم که این بها دادن به احساسم درست نیست اما دوست داشتم گریه کنم
دوسال بود که گریه احساسی نداشتم
==================
موقع برگشتن هم دوباره همون ترانه ها بود ولی اینبار بار عاطفی روی من نداشت ، بیشتر توجهم به جاده و رانندگی بود تا همنوایی ترانه ها با احساساتم

حالا که کمی آروم شدم مشکلم رو بررسی کردم و می تونم بیانش کنم تا راه حل بگیرم

تقریبا دو سال هست که زندگی ام رو از نو بازسازی کردم و در طول مدت این دوسال با بکار گرفتن مهارتهایی زندگی و مشاوره ها تا اینجا زندگیم رو پیش بردم
من در اون مدت که در کنار شوهرم نبودم و در این تالار زندگی ها رو می خوندم و راهکار ها رو می دیدم
متوجه شدم که من هم در زندگی زناشویی خیلی بی تجربه و ناآگاه بودم
و واقعا دلم می خواست فرصتی بدست بیارم تا کاستی هایم رو در زندگی رفع کنم
که با کمک خدا و تلاش زیاد این فرصت رو بدست آوردم
دوسال پیش که من و همسرم یکبار دیگه تصمیم گرفتیم باهم باشیم او شرایطش رو مطرح کرد و من نیز شرایطم رو گفتم و بر سر اون شرایط توافق کردیم ،
لحظات خیلی خوبی در مدت این دوسال با همسرم به وجود آوردیم و رابطه مون خیلی خوب شکل گرفت اما مشکل من اینجاست که تقریبا یک ماهی هست که همسرم داره ساز مخالف میزنه و تمام رشته هایی که با هم بافتیم رو پنبه می کنه
از در محبت و با تمام تلاشم سعی کردم با این رفتارهای شوهرم نیز بسازم و خم به ابرو نیارم تا یه مشکل کوچک به یه بحران تبدیل نشه ، اما شواهد این طور نشان می دهد که موفق نبودم

در نهایت شوهرم بهم گفت: من نمی تونم بر سر توافقم با تو بمونم
و این مساله خیلی من رو آزرد
چون من چیز زیادی ازش نخواسته بودم ( با تمام مسائلش کنار اومده بودم ، سیگارش ، مشروبش، دوستان ناجورش، خانواده اش، عدم ارتباط با خانواده من و ...)

دیدم دو راه پیش رو دارم

1)جدایی
2)ادامه این زندگی

دلیل اصلی من برای جدایی تنهایی است ، چون شوهرم خیلی زیاد داره من رو تنها میذاره ، توی شهری که زندگی می کنیم من غریب هستم ، شهر کوچکی هست و اینجا خیلی احساس تنهایی می کنم
بیشتر وقتم را با دخترم هستم ، ولی نیاز دارم با یک انسان بالغ هم صحبت بشوم
شوهرم خودش رو درگیر کارش کرده و خیلی کم خونه هست ، ساعت هایی هم که هست ، من خوابیدم (چون صبح باید زود بیدارشم و برم سرکار) و به دلیل تفاوت زیاد عقیدتی که با هم داریم نمی تونیم از مصاحبت با هم استفاده کنیم
همسرم وقتی خونه هست بی بی سی تماشا می کنه ، حتی شده یک خبر رو چندین بار نگاه می کنه و از سیاست های کشور انتقاد می کنه و انتظار دارد من با او همراه بشوم
خوب من اصلا آدم سیاسی نیستم
خنثی هستم نه اینور نه اونور
بیشتر سعی می کنم فقط به معنای تایید حرفهایش لبخند بزنم و گاهی بگم آره ، شاید ، نمی دونم

من نیاز دارم ، با همدیگه در مورد خودمون ، زندگیمون صحبت کنیم ، باهم یه فیلم تماشا کنیم ، و از همین روزمرگی های همه زندگی ها

که اگر هم طلاق بگیرم این تنهایی پر نمیشه ، چون خلا هم صحبت رو بازهم دارم

پس چه جدایی و چه موندن در زندگی برایم یک امتیاز داره و نمی دونم چگونه این تعارض رو حل کنم

تعارض بعدی موندن در این شهر و یا منتقل شدن به تهران در کنار فامیل و آشنایانم هست

این شهر خوبه
محل کارم خوبه ، همکاران خوبی دارم ، مهمتر از همه اینجا همه جا به هم خیلی نزدیک هست ، چون شهر بزرگ نیست ،
خونه خیلی خوبی دارم ، بزرگ هست و زیبا
دخترم مدرسه اش رو خیلی دوست داره ، اینجا آرامش دارم ، ترافیک نیست ، وقت های آزاد زیادی هم دارم ، هزینه های زندگی به مراتب کمتر از تهران هست ، اینها مثبت هاش هست

اگه برم تهران ، توی شهری میرم که بهش تعلق دارم ، در کنار فامیل هامون می شوم
می تونم در مراسمشون شرکت کنم ، دوستانم رو ببینم ، در حقیقت به جایی می روم که عمری در آنجا زندگی کرده ام و بزرگ شده ام ، و اونقدر مراکز تفریحی و تجاری داره که می تونم وقتم رو پر کنم ، البته اگه با اون شلوغی تهران وقتی هم باقی بمونه
ولی بدیش هم اینکه امکانات رفاهی رو که در اینجا دارم در تهران نخوام داشت مسلما منزلی کوچک تر و معلوم نیست در کجای تهران... دوری راه ها بالا بودن هزینه ها ... اینجا من 7 از خونه میرم بیرون که برسم اداره ولی اونجا نه ... اینجا کاری اداری دارم ولی اونجا نمی دونم وضعیت کاریم چگونه میشه ، ساعات کاریم چه جوری میشه ، مدرسه دخترم ، دوستانش و ....
گیر کردم نمی دونم چی کار کنم چون امتیازهای موندن در این شهر و رفتن هم برابر هست

با مادرم که در این خصوص صحبت می کردم
بهم گفت : تو چرا یه چیزی رو به سختی بدست میاری ولی به آسونی از دست میدی؟
یادت رفت چقدر در تلاش بودی که زندگیت رو حفظ کنی؟ حالاچرا دوباره اومدی اول خط؟

الان واقعا نمی دونم چگونه باید این مشکل رو حل کنم ، واقعا گیج شدم ، بین دوراهی مونده ام
خودمم و در کنارش دخترم ... حتی نمی دونم با همسرم چگونه برخورد کنم ...
چند روزی میشه جز به ضرورت با هم صحبت نکرده ایم ...
نمی دونم چگونه می تونم باورش کنم ... فکر می کنم خیلی نسبت به تعهداتش و حرفاش مسئول نیست ...
توی حرفاش صداقت نداره
مرد خیلی خیلی خوبی هست ... اما اصلا نمیشه روش حساب کرد ، نه روی حرفهاش و نه روی قولهاش ، ...

سلام بالهای صداقت عزیز،

من که خودم از پست هایت همیشه چیزهای زیادی یاد گرفتم و کمک کردن به عضوی مثل شما برای من سخت است. ولی دوست دارم برایت بنویسم.
و همینطور منتظر خواندن پست های اعضای با تجربه ی تالار هستم.

همین اول یک چیزی بگویم:
از این به بعد خواستی آهنگ گوش بدهی و گریه کنی، لطفاً پشت فرمان و توی جاده گریه نکن. هم جان خودت رو به خطر می اندازی و هم جان دیگران رو.

وقتی این رو خواندم، متوجه شدم مادر فهمیده ای داری:

بهم گفت : تو چرا یه چیزی رو به سختی بدست میاری ولی به آسونی از دست میدی؟
یادت رفت چقدر در تلاش بودی که زندگیت رو حفظ کنی؟ حالاچرا دوباره اومدی اول خط؟

شما یک بار تا پای جدایی رفتی. بعد تصمیم گرفتی که جدا نشوی. زحمات زیادی کشیدی و شرایط رو هم بهتر کردی. حالا باید دید که چه پیش اومده که بخواهی همه اینها رو فراموش کنی.

شوهر شما گفته:

در نهایت شوهرم بهم گفت: من نمی تونم بر سر توافقم با تو بمونم

برای من این سوال پیش اومد که شوهر شما این حرف رو در چه شرایطی زده؟ آیا اختلاف پیش آمده بود و عصبانی بود و یک دفعه این حرف رو زد؟
یا اینکه رفته فکر کرده و همه جوانب رو در نظر گرفته و اون وقت اومده این حرف رو زده؟
اگر حالت دوم بوده، منظورش چی هست؟ خواستار جدایی هست؟
به هر حال شما برای با هم ماندن یک توافقاتی داشتید و اگر یکی از طرفین نخواهد بر سر حرفش بماند کار سخت می شود...

به نظرم وقتی راجع به جدایی می خواهی فکر کنی، قضیه ی برگشت به تهران رو خیلی در نظر نگیر. بلکه به زندگی مشترکت و خوبی ها و بدی های شوهرت فکر کن.
شما 2 سال پیش یکبار دیگر شوهرت رو انتخاب کردی. و خودت انتخاب کردی و کسی مجبورت نکرده بود. درست است؟ می دانستی که این انتخاب یعنی زندگی دور از خانواده و در شهرستان و شرایط همسر رو هم می دانستی. به نظرم اشتباه هست که قضیه تهران و یا دوری از خانواده رو در تصمیم گیریت دخیل کنی. و این احتمال رو هم بده که برگردی به تهران و بعد از چند وقت متوجه بشوی که حالا شرایط زندگی خیلی هم بهتر نیست. و همینطور اینکه شرایط کاریت به هیچ وجه مشخص نیست. و از طرف دیگر دختر شما از پدر یا از مادرش دور می شود...

من می دانم بالهای صداقت یک خانم منطقی است و احساسی تصمیم نمی گیرد. این حق بالهای صداقت است که خوشبخت باشد.
به نظرم شکست در ازدواج یکی از بزرگترین شکست هایی است که در زندگی یک آدم می تواند اتفاق بیفتد. و همینطور با شرایطی که در جامعه داریم، با جدا شدن یک سری چیزها رو از دست خواهی داد. البته خیلی به مردمی که اطراف شما هستند بستگی دارد، ولی واقعیت این است که جامعه دید خوبی نسبت به زنان مطلقه ندارد.

به نظرم وقتی به جدایی فکر کن که بدانی دیگر همه راه ها رو رفتی و ماندنت در این زندگی یعنی زجر. وقتی جدا شو که واقعاً دیگر شوهرت رو نخواهی و هیچ امیدی به ادامه زندگی با او نداشته باشی. و اون وقت که مطمئن شده باشی بدون شوهرت آرامش بیشتری خواهی داشت!

من با این مخالفم که آدم یک عمر بدون عشق و محبت در کنار کسی زندگی کند، ولی آیا واقعاً به این مرحله رسیدی؟!

خوب فکرهایت رو بکن... نکند یکروز تنها پای تلویزیون بنشینی و بگویی کاش شوهرم بود و اخبار می دید...

موفق باشی.