موضوع: به پوچی رسیدم!!!

سلام.
من باورم رو به همه چیز دارم از دست میدم. یه جورایی به پوچی رسیدم. از این حالتم خیلی

میترسم. این حالت اینقدر شدید شد که چند روزی نماز نخوندم. وحشت عجیبی گرفته ام. همش

حس میکنم هر کاری کردم و هرچی بودم بی فایده بوده. خدا دوستم نداشته و من خیال

میکردم داره. قبلا آدم نسبتا مذهبی بودم. الان هم ظاهر اونها رو دارم ولی باطنا دیگه اعتقاد و

حس قلبی نسبت بهشون ندارم. همش میگم که چی؟ تلاش کنم که چی؟

انگار از ایمان رسیدم به کفر. از امید به یاس!!!

کمکم کنید. حس میکنم دارم نابود میشم.

گفتم شاید لازم باشه بیشتر توضیح بدم. این حالت رو حدود سه ماهه که دارم. ولی مرتبا داره تشدید میشه. یعنی راستش نمیدونم چطور بگم. انگار خودم دارم خودم رو خراب میکنم!! از خودم بدم میاد. انگار از اینکه دیگران بهم توهینی کنند یا تحقیرم کنند دیگه اذیت نمیشم و انگار برام لذت بخش هم شده. کاهی فکر میکنم دارم تو خودم با خودم کلنجار میرم که باشه تسلیم من خوب نیستم.انگار دارم فریاد میزنم آهای مردم باشه شما راست میگید من بدم حالا بیایید منو کتک بزنید تحقیر کنید ببینید که قوی!!! شدم و دیگه گریه نمیکنم.

نمیدونم شدم عین بچه های تو سری خور. دیگه هیچ ارزشی برای خودم قائل نیستم.

اما دلم برای خودم میسوزه. الان که دارم مینویسم اشکام هم داره میریزه.

یه فیلمی بود چند بار تلویزیون پخش کرد. فکر کنم اسمش غلاف تمام زنجیر بود. یه سربازی بود که یکمی چاق بود و خیلی دل نازک و شاید هم دست پاچلفتی. بالا دستی هاش همش تحقیرش میکردن جریمه اش میکردن تنبیهش میکردن. آخر فیلم یه دفعه همهی اون کارایی که قبلا نمیتونست انجام بده انجام داد. از حفظ قانون ها رو میگفت. ولی اون رییسشون و بعد هم خودش رو کشت.
این مدت که اینجوری شده همش اون فیلمه میاد تو ذهنم. دارم مثل اون میشم.

کمکم کنید خواهش میکنم.

سلام عزیزم.
برامون بگو الان چه کارا میکنی؟
روزات رو چه جوری میگذرونی؟

سلام
چی باعث شد که از اون عشق دور بشی و به پوچی برسی؟

در جواب دختر مهربون باید بگم که تقریبا بیهوده میگذرونم. راستش مدتی هم با افسردگی دست و پنجه نرم میکردم و هنوز هم دارم دارو مصرف میکنم. ولی نمیدونم این تشدید همون حالتهای افسردگیه یا از اون جداست.
فقط کارهای روزمره و یکمی مطالعه. درس هم میخونم اما فقط برای وقت گذرونی و سرگرم شدن!! جدی نمیخونم. بیرون خیلی کم میرم و ارتباطم با دوستام در حد گاهی اس ام اس شده. زیاد حوصله ی کسی و کاری رو ندارم.

گفته بودم : برای کسی که زمانی به خدا ایمان داشته و هدف حیات رو عشق میدونسته اما الان به پوچی رسیده و معنای همه چیز در نظرش شکسته چه راه حلی وجود داره؟ چه پیشنهادهایی دارید؟
اشاره کنم که فردی بودم که اعتقادات مذهبی هم داشته و در مورد فلسفه زندگی و دین و ... مطالعات داشتم و علاقمند به این مسائل بودم.
و آقا کیوان پرسیدن که چی باعث شد از اون عشق جدا بشی و به پوچی برسی؟
در پاسخ ایشون باید بگم که شاید چون حس کردم خدا هم منو نمیخواد!! و هر کاری که میکنم همونطور که بقیه نمی بینن اونم نمیبینه!! نه اینکه بگم خدا و آدمها رو یه جور میدونستم. نه اصلا. ولی من خودم احساس ارزشمندی رو در خودم از دست دادم.شاید چون خیلی کم پیش اومد که تحویلم بگیرن. کم کم خودم هم باور کردم که حتما خوب و درست نیستم و کارهام بی ارزشه.خیلی با این حس جنگیدم و تحقیر شدنهام رو تحمل کردم و سعی کردم نشکنم.اما تحمل تحقیر خیلی درد داشت. و آخرش انگار برای رهایی از این درد تسلیم شدم.گاهی حس میکنم یه بچه دبستانی هستم نه یه دختر بالغ!! انگار مثل بچه ها نیازمند محبت و توجه دیگران شدم. ببخشید واقعا نمیدونم چطوری باید توصیف کنم. یه جورایی خودم هم شدم دشمن خودم.اخیرا خیلی پیش میاد که میدونم اگر فلان رفتار رو بکنم تحقیر میشم و یا ملامت اما دقیقا همون کار رو انجام میدم . فکر کنم دارم روانی میشم.

سلام sarshar جان
چند سال سن دارید؟
آیا به هدف هایی که زمانی در زندگی داشتید رسیدید؟!
***
الان پست بالایی تون رو خوندم ، همون طور که حدس میزدم مسئله عزت نفس هم در میونه...

نوشته اصلی توسط sarshar

در پاسخ ایشون باید بگم که شاید چون حس کردم خدا هم منو نمیخواد!! و هر کاری که میکنم همونطور که بقیه نمی بینن اونم نمیبینه!! نه اینکه بگم خدا و آدمها رو یه جور میدونستم. نه اصلا. ولی من خودم احساس ارزشمندی رو در خودم از دست دادم.شاید چون خیلی کم پیش اومد که تحویلم بگیرن. کم کم خودم هم باور کردم که حتما خوب و درست نیستم و کارهام بی ارزشه.خیلی با این حس جنگیدم و تحقیر شدنهام رو تحمل کردم و سعی کردم نشکنم.اما تحمل تحقیر خیلی درد داشت. و آخرش انگار برای رهایی از این درد تسلیم شدم.گاهی حس میکنم یه بچه دبستانی هستم نه یه دختر بالغ!! انگار مثل بچه ها نیازمند محبت و توجه دیگران شدم. ببخشید واقعا نمیدونم چطوری باید توصیف کنم. یه جورایی خودم هم شدم دشمن خودم.اخیرا خیلی پیش میاد که میدونم اگر فلان رفتار رو بکنم تحقیر میشم و یا ملامت اما دقیقا همون کار رو انجام میدم . [/color] فکر کنم دارم روانی میشم.

اینکه کم میدیدنت و تحویلت نمیگرفتن رو بخاطر داشتن اون عقاید میدونستی یا چون تحویلت نمیگرفتن مثلا خواستی با خدا لج کنی و گفتی حالا که تو هم منو مثه بقیه ندید میگیری منم تو رو ندید میگرم؟کدومشون؟یا دلیل سومی داره؟

بهار جان راستش هم عقایدم با بقیه فرق داشت و به خاطر اونا تحقیر میشدم هم اینکه تنها چیزی که از خدا خواسته بودم رو از دست دادم.

تنها چیزی که از خدا خواسته بودم رو از دست دادم.

سرشار عزیز، از خدا چی خواسته بودی؟
اگه خدا دیده باشه اون چیزی که خواستی به صلاحت نبوده و بهت نداده، بازم ازش دلخوری؟

نوشته اصلی توسط sarshar

بهار جان راستش هم عقایدم با بقیه فرق داشت و به خاطر اونا تحقیر میشدم هم اینکه تنها چیزی که از خدا خواسته بودم رو از دست دادم.

سرشار گلم یه کم از نوع عقایدت و اون تحقیرها و چیزی که از دست دادی برام میگی خانوم؟

سلام ببخشید که خیلی دیر جواب دادم.
راستش یک شکست شدید عاطفی بود.
اون هم خیلی الکی. بعدش که اون شکست رو خورده بودم نمیدونم کار درستی کردم یا اشتباه که بیشتر به دعا و زیارت و چنین چیزهایی رو آوردم.برای اینکه فکر نکنم و ذهنم به سمت گذشته نره خیلی خودم رو درگیر کارها میکردم. تا وقتی درس و دانشگاه بود درس. بعد از فارغ التحصیلیم هم هنوز نتونستم شغلی پیدا کنم. توی خودم فکر اون شکست عذابم میداد اما به خودم میگفتم نه من باید قوی باشم و نشکنم. ته دلم یه امیدی بود که دوباره بشه اما نشد. هر دفعه که میدیدمش هنوز توی نگاهش حرف میدیدم و این برام مثل شکنجه بود. دیگه کم کم نمیتونستم روی درس و فعالیتهای خیلی ذهنی تمرکز بگیرم. برای ارشد میخوندم اما برام مثل شکنجه بود. یه خشمی درون خودم نسبت به دیگران پیدا کرده بودم.یه مدت طولانی به طور تقریبا وسواسی کارهای خوه رو انجام میدادم و نسبت به هر بی نظمی حتی جزئی عصبی میشدم. دیگران هم بدون اینکه شرایطم رو درک کنند میگفتن تو روانی هستی برو خودتو به دکتر نشون بده. یا تو کاش اخلاقت رو درست میکردی به جای نماز خوندن. یا تو که دانشگاه رفته ای چرا اینقدر خرافاتی هستی.یا مثلا میگفتن عقده ای شدی فلانی رفته ازدواج کرده یا تو که کشته مرده شوهر بودی چرا رد کردی یا تو هم با این انتخاب رشته کردنت رشته قحط بود؟و....
من که بعد از اون شکست عاطفی خیلی حساس شده بودم هر بار با این حرفا تو خودم میشکستم و فقط بغضم رو کنترل میکردم و گاهی شب تا صبح گریه میکردم. اما حق همین گریه رو هم نداشتم.و باز انتقاد میشنیدم. توی نظم خونه هم همکاری نمیدیدم. کم کم انگار عادت کرده بودن من انجام بدم و وظیفه ام شده بود. با این حال تحمل میکردم و باز انجام میدادم.اما اینقدر بهم گفتن روانی و وسواسی و .... که کم کم ولش کردم. یه مدت بعد از اینکه فهمیده بودم کسی که قبلا همدگه رو دوست داشتیم ازدواج کرده خیلی با گوشیم با یکی از دوستام حرف میزدم و گریه میکردم.
از بابام نه اینکه بترسم ولی اصلا دوست نداشتم جلو بابا ضایع بشم. مامان که میدید من چند وقته کتاب جلومه ولی به گوشی ور میرم از عمد جلو بابا اومد سراغم و به بابا گفت ببین این داره با کی حرف میزنه و من جلو بابام خرد شدم. بابا هم از اون موقع به بعد دیدش نسبت به من عوض شده و اونجور که مامان به گوشم رسونده ازم متنفره.مامان هم همش بهم میگه من که ازت راضی نیستم و حتی یه بار گفت تو که عرضه زندگی نداری خوب خودتو بکش و هم ما رو راحت کن هم خودت رو. اونروز واقعا بلند شدم که همه چیزو تموم کنم. بلند شد و جلومو گرفت و کلی کتکم زد.
من از خدا شاکی ام.