موضوع: چرا رفتارمون با نظراتمون همخونی نداره؟

با تشکر از گرین گرامی برای باز کردن این تاپیک

این یک واقعیت انکار ناپذیره که ما آدمها اونقدر که در حوزه ذهن توسعه داریم و خوب عمل می کنیم در حوزه عمل و واقعیتها می لنگیم .

این واقعیتیه ، اما به قول شما چرا !!! ، چرایی آن مهمه و من مایلم این تاپیک خوب ، به کمک دوستان عضو به خوبی پی گیری بشه تا آفتهای سر راه عقیده تا عمل را دریابیم و عملیاتی به آن بپردازیم و بهش توجه عملی کنیم تا از این محیط برای ساختن خود هم بهره گرفته باشیم نه فقط مفید به حال دیگران بودن باشد .

از نظر من :

بین دونستن و فهمیدن فاصله هست و همینطور بین فهم و باور .

ما خیلی چیزها را می دانیم اما هنوز نفهمیدیم و چون نفهمیدیم به باور نرسوندیم ، و عمل هم از باورهای ما نشأت می گیره .

یک مثال می زنم .

همه ما می دانیم که خدا توانای بی همتاست و هر چه اراده کنه میشه
، و هر چه که خیره و صلاحه ازش بخوای دریغ نمی کنه ( دریغ کردن بخله و از صفات سلبیه است که در خدا راه نداره ) ، اما وقتی دعا می کنیم اغلب ماها باور به استجابت نداریم یعنی دعا می کنیم که فلان شود و بعد در درون می گوییم یعنی می شود ؟؟ اگر بشود !!!!! چرا با آنکه می دانیم خدا هر چه اراده کنه و مطمئنیم خواسته ما درست و مصلحته باز شک داریم که اجابت کنه ؟ چون باور نداریم که خدا اجابت می کنه ، باور نداریم که خواسته ما درسته و باور نداریم که اگر نشده خیره ، لذا دعا قلبی و باوری نیست .

این باور از کجا میاد ، از شناخت ، شناخت در سطح درک و فهم ، این فهم یک عینیت یقینی به ما می بخشد و باور را تولید و باور هم عمل می سازد .

مثلاً پزشکی که می داند سیگار مضر است اما می کشد ، او دانسته اش را فهم نکرده و به باورش نرسیده لذا می داند سیگار مضر است اما می کشد چون باور تسکین بخشی سیگار براش قوی تر از مضر بودن اونه .

وقتی من بدانم که صداقت مایه آرامش و سلامت و عزت نفس منه اما همچنان دروغ بگم نشونه اینه که این آرامش بخشی و ... صداقت را نفهمیدم و لذا باور ندارم و از این رو راحت دروغ میگم .

این فهم و ادراک عمیق هم در حوزه حکمت است یعنی وقتی حکمت ( حقیقت ) خیلی از مسائل را درک کردی همون باور تو میشه و نتیجه اش عمله . اینه که گفته شده « الحکمت ضالة المومن » یعنی حکمت گمشده مومنه .

و لنگی ما در عمل ، نداشتن حکمت عملیه و به عبارتی همون باور ناشی از درک و فهم حقیقت .

پس دانستن کافی نیست .

امام صادق علیه السلام می فرماید :

شما به دانسته هاتون عمل کنید خدا نادانسته ها را برای شما آشکار می کند

و ما هم راه مقابل همین را می رویم یعنی پشت به عمل به دانسته ها ، در پی آموختن و تلنبار کردن بیشتر علوم و اطلاعات در ذهن هستیم چون باور نداریم که وقتی به آنچه می دانیم عمل کنیم خدا اسباب هر آنچه لازم است بدانیم را فراهم می کند و... صد حیف که روزهای عمر را اینگونه هدر می دهیم .

الهی الآمان از دست خودمان

.

سلام

بحث بسیار خوبی است و امیدوارم که همه دوستان هم شرکت کنند

تو همین تالار داریم کسانی که میدونند راهشون اشتباهه اما اصرار به رفتن دارن .

به نظر من بزرگترین مشکل نفس هست . مبارزه با نفس کار راحتی نیست . نفس کشش داره به لذت ها به راه های آسون به همون عادت های بد . ما به بدی اون آگاهیم و اگر از ما بپرسند خیلی خوب صحبت می کنیم و میگیم چی درسته و چی غلط اما چطور میشه که در عمل لنگ می زنیم چی میشه که به باور نمیرسیم به نظر من همین نفس هست که مانع میشه .

باید با نفس مبارزه کرد و به دنبال اون تغییر رفتار و عادت و رویه داد که کار سختی است و یک مبارزه اساسی است اما چه خوبه که پیروز باشیم . اگر موفق بشیم در مراحل بعدی کار راحت تره و مبارزه ای رو که یک بار با سختی انجام دادیم بار بعد راحت تر خواهد بود چون قوی تر شدیم و رشد کردیم .

همه ما گاهی باید روی خواسته های نفسانی مون پا بگذاریم تا یک پله بالاتر بریم .
امیدوارم که همه موفق باشیم و پله ها رو یکی یکی بالا بریم و به جایی برسیم که عامل به گفته هامون باشیم .