دوستان فکر کردن به پزشکی قانونی داره من را نابود می کنه

دوستای عزیزم شاید مشکل من عجیب باشه یا اینکه هیچ کس دلش نخواهد به آن فکر کند اما زندگی من را مختل کرده است.
راستش قضیه از این قراره که من چند سالی است که این فکر آزار دهنده را تجربه می کردم. ببخشید دوستان که این حرف ها را می زنم اما فکر سالن تشریح اجساد پزشکی قانونی من را در این چند سال راحت نمی گذارد. من خیلی سعی کردم حلش کنم. دلایل منطقی پیدا کردم که این کار برای نظم جامعه لازم است یا این کار ارزش قایل شدن برای تک تک افراد جامعه با هر پیشینه ای است و چون زندگی آدم ها ارزش دارد باید معلوم بشه به چه علتی ازش محروم شدن. حتی سعی کردم این کار را به جراحی که بعدش بخیه می زنن و همه از جراح تشکر می کنن تشبیه کنم. خوب این کارها کمی فقط کمی موثر واقع شد. من تا دو روز پیش از تکنسین ها و پزشکان قانونی که این کار را می کنند متنفر بودم . اما بعد فهمیدم که چه فداکاری می کنند و چقدر زجر می کشند که به حیات آدم های ارزش بدهند و خون کسی پایمال نشه و تنفرم از بین رفت.
اما باز هم یک غم عمیق ، یک بغض خیلی سنگین داره منو می کشه. واقعا اینقدر واضحه که خانواده ام متوجه شدن با اینکه هیچی نگفتم. همش می گن نوپو قیافه ات یک جوری شده . داری با این قیافه حال ما را می گیری. یه جوری می شم که شبها خوابم نمی بره. صبح که می رم تو کوچه هر آدمی را می بینم به جسد روی او تخت فکر می کنم که چه بلایی سرش می یارن. از زندگی بیزار شدم و هیچی حتی خرید عید و درست کردن کاردستی برای عید منو خوشحال نکرد. دلم نمی خواد همچین بلایی سرم بیاد و از فکرش دارم می میرم. فکر اینکه ببخشید دوستان این را می گویم ، با بدن برهنه و از هم دریده روی یک تخت فلزی افتاده ام . دلم نمی خواد این طوری بشم اما این را می دونم که تعداد زیادی از موارد مرگ باید به پزشکی قانونی ارجاع بشه حتی تصادف . پیش خودم می گم کاش می تونستم با خیال راحت از دنیا برم و کسی کاری بهم نداشته باشه. همیشه دلم می خواست سالم و بدون مریضی و درد و با دل خوش برم پیش خدا . واقعا از مرگ نمی ترسم. اما حالا آرزو می کنم کاش یک مرضی بگیرم که علت مرگم از روز روشن تر باشه و دست از سرم بردارن. خلاصه اینکه هر کاری می کنم به بن بست می رسم.

فکر می کنم کالبدگشایی فقط برای مواردی که علت مرگ مشخص نیست.

دوستان من توانستم به نتیجه برسم و خوشبختانه سبک شدم . حالا که فکرش را می کنم می بینم بهتره بچه ها را با خواندن این تاپیک ناراحت نکنم . برای همین فکر می کنم بهتره این تاپیک قفل بشه . اما به نتایج خوبی رسیدم که در یک تاپیک جداگانه مطرح می کنم. درسته وزن کم کردم اما تجربه ای به دست آوردم که واقعا فکر کنم به دوستان کمک کنه.

سلام. خانم نوپو.
تصور میکنم به خاطر نوع شغلت دچار این افکار شدی. سعی کن کمی از محیط های پر طنش دوری کنی. و یا از شنیدن اخبار و حوادث خشن اجتناب کنی.
آقایون معمولا به این محیط ها عادت میکنند. اما خانمها در مقابل چنین افکاری توان کمتری دارند.
شاید گفته من جالب نباشه اما به افرادی فکر کن که بعد از مرگ اعضاء بدنشون رو اهدا میکنند. این کار میتونه آرامش خوبی به همراه داشته باشه.
در آخر اینکه شما جوون هستی و ما منتظر خبر عروس شدنت بودیم این افکارو از خودت دور کن.
امیدوارم سالهای سال با شادی و سلامتی زندگی کنی.
سال نو مبارک

این وسواس فکریه. زیاد اهمیت دادن به یه فکر که معلوم نیست مشه یا نه یا اگه بشه به این بدی هست یا نه...
میدونم درمان داره... یه کم اراده و تلاش میخواد... درست میشه برو روانپزشک و حلش کن. قبل اینکه تمام زندگیتو بخاطر یه فکر بهم بریزی.... البته امیدوارم اینطور نشه ولی چون یه زمانی وسواس شدید فکری داشتم میدونم خلاصی ازش تلاش میخواد و زمان و حوصله.
موفق باشی

ممنون از دوستان. منم به همین نتایج شما رسیدم البته خدا به دادم رسید و دعای سال تحویلم را مستجاب کرد چون خیلی مهربونه. فهمیدم من جزء دسته آدم های حساس هستم که به محرک ها بسیار شدید پاسخ می دهند و ولتاژ الکتریکی بیشتری در نورون های عصبی شان جریان دارد. امشب خوشبختانه اتفاقی یک مقاله دیدم که می گفت اگر به محرک ها شدید پاسخ می دهید و خصوصیات آدم های حساس را دارید بهترین کار این است که :
1- با عقل و منطق به جلو بروید.
2- قضیه را از بالا نگاه کنید. مثل کسی که از کوه به شهر نگاه می کند و دیدش کلی است.
3- تظاهر نکنید که حساس نیستید و بپذیرید این یک موهبت است نه یک عیب. شما ممکن است روحیه فولادی نداشته باشید اما توانایی بالایی در تحمل ولتاژهای زیاد در سیستم عصبی خود را دارید و نیز آدم های حساس می توانند خلاقیت زیاد و درک عمیقی از مسایل داشته باشند.
4- با توجه به مورد سه آدم های حساس برای جلوگیری از بروز وسواس های فکری باید از مسایلی که تحریکشان می کند اجتناب کنند. باز کردن لایه های پنهان مسئله تحریک کننده و خود را در آن غرق کردن نه تنها کمکی نمی کند بلکه میزان تحریک و ولتاژ الکتریکی سیستم عصبی را بالا می برد و بالاتر تا حدی که خدای نکرده به بیماری روانی منجر می شود. اصولا افراد که حساس هستند توانایی عادت کردن به مسایل تحریک پذیر را در حد خیلی کم دارند . به زبان دیگر محرک ها برایشان عادی نمی شود که هیچ بدتر هم می شود.

اتفاقی که برای من افتاد دقیقا همین بود. من دلم نمی خواست بپذیرم که حساس هستم و آن را نقطه ضعف می دانستم. برای همین سعی می کردم به قول معروف روحیه فولادی کسب کنم . اشتباه دومم این بود که فکر کردم می توانم این مساله را با رفتن به عمق آن برای و حتی دیدن فیلم و خواندن مصاحبه ها و عکس :325::303::322: برای خودم عادی کنم که متاسفانه راه اشتباهی رفتم و نزدیک بود نورون هایم مثل سیم برق آب شود از شدت ولتاژ :shame: :biggrin: :305:
شما درس عبرت بگیرید و اینقدر مثل من به فولاد و ذوب فلز در روح نپردازید . اگر مثل گل لطیف هستید نقطه ضعف نیست بوی خیلی خوبی دارید و باعث افتخار هستید:43::305:توانایی های دارید که هیچ کس دیگر ندارد پس حالش را ببرید:227:اینم تجربه من و نتیجه گیری اخلاقی.
در راستای راهنمایی ها و نیز یافته های خودم و تصمیم گرفتم این تاپیک را ختم یافته اعلام نمایم تا دوباره ذهنم درگیر و تحریک نشود. باید این آرامشه را دودستی بچسبم درنرود. از دوستان عزیز آقا مجید ستاره و اقای فرهنگ ممنون هستم. :103: