با سلام خدمت شما<br>من سر یک دو راهی بدی قرار گرفتم و اگر شما کمکم کنید خیلی ممنونت
نمایش نسخه قابل چاپ
با سلام خدمت شما<br>من سر یک دو راهی بدی قرار گرفتم و اگر شما کمکم کنید خیلی ممنونت
با سلام خدمت شما
من سر یک دو راهی بدی قرار گرفتم و اگر شما کمکم کنید خیلی ممنونتون میشیم.
دختری هستم 22 ساله و دانشجو ی سال آخر رشته مهندسی شیمی (دوره کارشناسی).خانواده ام شامل پدرم،مادرم و خواهرم یک سال دیگر یعنی بعد از تمام شدن درس من قصد مهاجرت به یکی از کشورهای اروپایی را دارند و شرایط مهاجرت تا حد زیادی مهیا شده است.من هم تا حدود 1 ماه پیش بدون هیچ شکی قصد همراهی با آنها و ادامه تحصیل در رشته ی مورد علاقم رو داشتم.من قصد داشتم با توجه به امکانات آن کشور در رشته مترجمی(مترجمی همزمان در چهار زبان) و امکان داشتن موقعیت شغلی مناسب علیرغم علاقه ی زیادم به وطنم،به آن کشور مهاجرت کنم و بعد از 4 سال دوباره به ایران برگردم.حدود یک ماه پیش یک موقعیت نسبتا خوب برای ازدواج پیدا کردم؛شخصی که مهمترین معیارهای من رو(البته در نگاه اول)داره:شخصی با ایمان،اجتماعی،مستقل،بلند پرواز و متعهد.البته خانواده اش(پدر و مادر)از لحاظ اجتماعی با خانواده خودم در یک تراز نیستند به همین دلیل موقعیتش رو نسبتا خوب ارزیابی میکنم نه عالی!
حالا من موندم سر دو راهی:آیا باید از تحصیل در رشته ای که در آن استعداد دارم و مورد علاقمه در یکی از بهترین دانشگاههای دنیا بگذرم؟ِاگر ازدواج کنم تا آخر عمر حسرت اینکه این موقعیت از دست داده رو میخورم!و اگه برای ادامه تحصیل ایران رو ترک کنم آیا دیگه همچین موقعیتی برای ازدواج پیدا میکنم؟واقعا نمیدونم!خواهش میکنم شما کمکم کنید!اگر جای من بودید چه میکردید؟
با سپاس فراوان
سلام خانمی
شما سنتون هنوز پایینه و فرصت برای ازدواج خیلی دارین . مطمئنا بعدا موقعیتهای خیلی عالی براتون پیش میاد. اینکه همیشه یه موقعیت خوب تحصیلی برات پیش بیاد همیشه ممکن نیست بهتره از این فرصت خوب استفاده کنی. شناختت هم از این آقا اونقدر دقیق و زیاد نیست که بگی آره خود خودشه و دیگه کسی مثل این پیدا نمیشه. بهتره به پیشرفتت فکر کنی . :72::305:
منم همسن شما بودم میگفتم دیگه همچین موردی گیر نمیاد ولی الان از اون بهتراش هم گیر میاد:227:
سلام . بعضی از آقایون یا خانمها در چنین شرایطی گاهی پیش میاد که همسرشون رو در سفر همراهی میکنن. ازشون پرسیدی که حاضره باهات بیاد یا نه؟ شاید اون هم شرایط پیشرفت تحصیلی براشون محیا بشه.
ممنونم از راهنماییتون:43: منم به اطرافیانم میگم که سنم کمه و ممکنه موقعیت های دیگه ای برام پیش بیاد ولی اطرافیانم میگن که خیلی از دخترا همینجوری موقعیت های خوبشونو از دست میدن بعد به یه سنی میرسن که دیگه انتخاب زیادی ندارن!منم چون خیلی احساساتی و عاطفی ام نمیتونم تصور کنم که تا آخر عمر تنها زندگی کنم!:47:صحبت ها ی شما کاملا درسته ولی اینکه موقعیت های بهتر پیش بیاد یه احتماله!من این آقا رو هنوز دقیقا نمیشناسم ولی چند بار که دیدمش خیلی به دلم نشست حالا میترسم به این آشنایی ادامه بدم بعدا دیگه اصلا نتونم تصمیم گیری کنم!نقل قول:
نوشته اصلی توسط aysu
- - - Updated - - -
- - - Updated - - -
بله ازش پرسیدم گفته باید رو این مسئله فک کنه البته با توجه به اینکه الان یه شغل ثابت داره فک نمیکنم قبول کنه!به نظر شما اگه تو دوران نامزدی 2 سال واسه تحصیل برم و برگردم فکر خوبیه؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط حساس
اگه اطرافیان خانوادتون هستن مگه اونا با شما نمیان ؟ شما اگه برید اونجا درس بخونید و حتی کمی هم سنتون بره بالا طرز فکرتون با الان فرق میکنه. مطمئن باشید بعد از اینکه مدارج علمی رو طی کردین موقعیتهای بهتری براتون پیش میاد . این حس رو اکثر دخترا دارن، وقتی که می خوان به یه خواستگار جواب منفی بدن همش میترسند که دیگه مورد بهتری براشون پیش نیاد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط همساده
- - - Updated - - -
- - - Updated - - -
بنظر خودتون میتونید 2 سال دور از هم طاقت بیارید؟ با این بعد مسافت چطوری می خوایید طی این 2 سال نامزدی همدیگرو بشناسید؟ وقتی ازش دوری اگه دلت براش تنگ شد میخوایی چی کار کنی؟ به نظر من احساسی برخورد نکنید یا برید درستون رو بخونید یا بمونید ازدواج بکنید .:72:نقل قول:
بله ازش پرسیدم گفته باید رو این مسئله فک کنه البته با توجه به اینکه الان یه شغل ثابت داره فک نمیکنم قبول کنه!به نظر شما اگه تو دوران نامزدی 2 سال واسه تحصیل برم و برگردم فکر خوبیه؟
عزیزم تا جایی که من اطلاع دارم روانشناسها میگن نباید فاصله زمانی و مکانی زیادی بین دو طرف بیافته چون عوارض و عواقبی داره...بخصوص دوره نامزدی!