نميتوانم در ايران زندگي كنم

سلام من ٢٦ سالمه و ليسانس و فوق ليسانسمو از انگليس گرفتم
من و خانواده ام چند سال پيش براي زندگي به كانادا مهاجرت كرديم اما به دليل بعضي مشكلات به ايران برگشتيم
و من كه ايران رو دوست نداشتم براي زندگي تنهايي به انگليس رفتم و درسمو ادامه دادم
مشكل اينه كه خانواده به من قول داده بودند بعد از تمام شدن درسم و برگشتم به ايران به صورت خانوادگي به كانادا برگرديم اما الان ٢ سال كه ايرانم و هنوز برنامه مشخصي از طرف اونها ديده نميشه
من از اين روزمرگي خسته ام و همش اين احساس بد رو دارم كه ميتونستم الان شغل خوبي داشته باشم و جاييي كه دوست دترم زندگي كنم اما بازيچه بي برنامگي خانواده شدم
خواهر كوچكترم اصلاً قصد رفتن نداره و ميخواد ايران بمونه اين وسط فقط زندگي و عمر مفيد من هست كه داره فنا ميشه لطفاً راهنماييم كنيد

سلام
ننوشتی رشته تحصیلیت چی بوده و اینکه چطور تو ایران نمی تونی یک شغل خوب داشته باشی ؟!
آیا مشکلت با زندگی در ایران از نوع فرهنگی و اجتماعیه یا فقط کاریه ؟!
اگه اینارو بدونیم شاید بشه هم فکری کرد.

رشته تحصيليم مديريت سيستمهاي اطلاعاتي هست
توي ايران كار پيدا كردم و يه مدت كار ميكردم اول تو يه موسسه تدريس ميكردم بعد هم تو دانشگاه اما واقعاً هيچ پوينت مثبتي برام نداشت و فقط بيشتر دلزده شدم از ايران و كار كردن توي ايران در واقع از آدم بيگاري ميكشند باورتون ميشه ٣ ماه پيش كلاسهاي دانشگاهي كه تدريس ميكردم تموم شد اما هنوز هيچ خبري از حقوق اندكم نيست واقعا جلوي خانواده ام خجالت ميكشم راستش محيطهاي كاري امنيت رواني رو هم تامين نميكنند چه برسه به امنيت مالي خارج از مسائل كاري زندگي من اينجا مختل شده و هيچ فعاليت اجتماعي ندارم نه اينكه نخوام داشته باشم ولي از اجتماع زده شدم به خاطر بعضي از مسايل فرهنگي نميدنم چه جوري توضيح بدم ولي واقعاً زندگيم مثل يه زنداني و توي زنداني كه خودم درست كردم دارم زندگي ميكنم

- - - Updated - - -

رشته تحصيليم مديريت سيستمهاي اطلاعاتي هست
توي ايران كار پيدا كردم و يه مدت كار ميكردم اول تو يه موسسه تدريس ميكردم بعد هم تو دانشگاه اما واقعاً هيچ پوينت مثبتي برام نداشت و فقط بيشتر دلزده شدم از ايران و كار كردن توي ايران در واقع از آدم بيگاري ميكشند باورتون ميشه ٣ ماه پيش كلاسهاي دانشگاهي كه تدريس ميكردم تموم شد اما هنوز هيچ خبري از حقوق اندكم نيست واقعا جلوي خانواده ام خجالت ميكشم راستش محيطهاي كاري امنيت رواني رو هم تامين نميكنند چه برسه به امنيت مالي خارج از مسائل كاري زندگي من اينجا مختل شده و هيچ فعاليت اجتماعي ندارم نه اينكه نخوام داشته باشم ولي از اجتماع زده شدم به خاطر بعضي از مسايل فرهنگي نميدنم چه جوري توضيح بدم ولي واقعاً زندگيم مثل يه زنداني و توي زنداني كه خودم درست كردم دارم زندگي ميكنم

در مورد مسائل کاری باید بگم کم کم راهشو پیدا می کنی که چجوری قرارداد ببندی و یا چطور رفتار کنی تا نتونن حقتو پایمال کنن چون مولفه های موفقیت در بازار کار ایران قطعاً متفاوته . ولی در مورد تناقض فرهنگی و فعالیت اجتماعی کار خیلی سخت تر میشه چون اگه بخوای تو یه جامعه زندگی کنی باید هنجارهای اون جامعه رو بپذیری حالا یا درست یا غلط . در غیر اینصورت آسیب میبینی .
اما در هر صورت تو ایران هم انجمن ها و فدراسیون ها و موسسات فرهنگی ، اجتماعی و ورزشی زیادی هست که میتونی توشون عضو باشی و حتی تأثیر گذار و شاید بعد از فعال شدن تو اونا به آرامش بهتری برسی .

دوست عزیز

به نظر من سن کمی نداری که منتظری خانواده اقدام کنند بعد آنها را همراهی کنی؟

در شرایط کنونی هزاران جوان ایرانی بتنهایی مهاجرت میکنند شما هم یکی از آنها اگر واقعا مصمم هستید و از شرایط

کنونی ناراضی؟!

گویی خانواده و ازجمله خواهر کوچکتان تصمیم برای اقامت دایم در ایران دارند نباید آنها را تحت فشار بگذاری و همچنین

نباید وابسته به آنها باشی. این تصمیم تصمیم شما است.

موفق باشی.

راستش چون دل به زندگي كردن تو ايران نبستم و هميشه هدفم روي زندگي در خارج از ايران بوده حتي تمايل به تغيير دادن وضعيتم رو هم ندارم همش ميخوام برم و اين فكر داره اذيتم ميكنه كه چرا وقتي ميتونم تو شرايطي كه ميخوام زندگي كنم بايد جايي باشم كه زندگي كردن توش برابر با زندان راستش چند بار تصميم گرفتم برم بليطمو گرفتم و همه كارهامو جور كردم اما مادرم خيلي توي زندگيم دخالت ميكنه من خيلي دوستش دارم و براش احترام قائلم اما اين دخالتهاش باعث ميشه كه من از زندگي مورد نظرم دور بمونم
اون ميگه شرايط بهتر ميشه و هممون با هم ميريم اما به چه قيمتي ؟من بهد از ٢ سال كه اينجا بودم چه حاصلي. داشته زندگيم كه بخواد از اين به بعد داشته باشه

- - - Updated - - -

راستش چون دل به زندگي كردن تو ايران نبستم و هميشه هدفم روي زندگي در خارج از ايران بوده حتي تمايل به تغيير دادن وضعيتم رو هم ندارم همش ميخوام برم و اين فكر داره اذيتم ميكنه كه چرا وقتي ميتونم تو شرايطي كه ميخوام زندگي كنم بايد جايي باشم كه زندگي كردن توش برابر با زندان راستش چند بار تصميم گرفتم برم بليطمو گرفتم و همه كارهامو جور كردم اما مادرم خيلي توي زندگيم دخالت ميكنه من خيلي دوستش دارم و براش احترام قائلم اما اين دخالتهاش باعث ميشه كه من از زندگي مورد نظرم دور بمونم
اون ميگه شرايط بهتر ميشه و هممون با هم ميريم اما به چه قيمتي ؟من بهد از ٢ سال كه اينجا بودم چه حاصلي. داشته زندگيم كه بخواد از اين به بعد داشته باشه

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sanjab

دوست عزیز

به نظر من سن کمی نداری که منتظری خانواده اقدام کنند بعد آنها را همراهی کنی؟

در شرایط کنونی هزاران جوان ایرانی بتنهایی مهاجرت میکنند شما هم یکی از آنها اگر واقعا مصمم هستید و از شرایط

کنونی ناراضی؟!

گویی خانواده و ازجمله خواهر کوچکتان تصمیم برای اقامت دایم در ایران دارند نباید آنها را تحت فشار بگذاری و همچنین

نباید وابسته به آنها باشی. این تصمیم تصمیم شما است.

موفق باشی.

---

شما كاملاً درست ميگين اما من متاسفانه از نظر مالي هنوز به خانواده وابسته ام و نميتونم بدون مشورت اونها كاري بكنم و به حمايت اونها نياز دارم تا وقتي كه شغل مورد نظرم رو در كشوري كه ميخوام برم پيدا كنم بنابراين بايد مدارا كنم
و مادرم كه خيلي به من و خواهرم وابسته است همش جلوي راهم سد ميزاره و سعي داره كه تا وقتي كه تحصيل خواهرم تموم ميشه منو اينجا نگه داره ولي خواهرم چند بار تاكيد كرده كه نميخواد از ايران بره و ميخواد درسشو اينجا ادامه بده
واقعاً توي وضعيت گيج كننده اي هستم