آرامه های گمشده ما

[IMG]http://www.hamdardi.net/imgup/1206/1262074638_1206_f7b872aa9b.jpg
[/IMG]

سلام بر شما خوبان
در این موضوع راز و نیازهایی آسمانی را که آرامبخش دلهای خسته امان هست ، مرور می کنیم.
به کمک هم یاد می گیریم که چگونه آرامه های گمشده در زندگیمان را، از عمق این قصار بی بدیل استخراج کنیم و به کار بگیریم.

http://www.hamdardi.net/imgup/1206/1...92deac494f.jpg

ای عزیز حکیم
تو را به خاطر سرنوشت خوبی که روز ی ام گردانیدی و بر بلایی که از من گرداندی سپاس می گویم.

پس بهره من از رحمتت را به «اين عافيت دنيايى كه به من ارزانى داشتى» منحصر مكن،. تا به سبب آنچه دوست دارم بدبخت شوم، و ديگرى به‏خاطر آنچه ناپسند من است خوشبخت گردد.


و اگر آن عافيت كه روز را در آن به‏شب رسانده، يا شب را در آن به روز آورده‏ام مقدمه بلايى هميشگى، و وبالى دائم باشد
پس :
«آنچه را برايم به تأخير انداخته‏اى پيش انداز، و آنچه را كه پيش انداخته‏اى به تأخير افكن»
زيرا آنچه که پايانش نيستى است بسيار نيست،
و آنچه عاقبتش هميشگى و جاودانى است، اندك نباشد

فرازهايي از دعای روح افزای ابو حمزه ثمالی :

سپاس خداي را كه چون بخوانمش اجابتم كند، هر چند من در اجابت دعوت او كندي كنم! سپاس خدايي را كه چون از او چيزي بخواهم عطا كند، هر چند اگر او از من چيزي طلبد، بخل ورزم! سپاس او را كه هر گاه اراده كنم براي قضاي حاجاتم ندايش كنم وبي هيچ واسطه اي، هر گاه بخواهم با او خلوت نمايم!

بارالها، راه هاي وصول به تو هموار است وآبشخور اميد به تو پربار! ابواب دعا براي فريادگران گشاده است وآن كه قصد كوي تو كند، مسافتي اندك پيش رو دارد. تو از خلايق محجوب نيستي، بلكه اين اعمال زشت است كه حجاب ميان آنان با تو شده است!

تو فرموده اي وچه راست وعده فرمودي كه از فضلم طلب كنيد كه خدايتان به شما مهربان است. مولاي من، اين در شان تو نباشد كه به طلب فرمان دهي وآن گاه دريغ ورزي! تو منان وعطابخشي وهمه كائنات ريزه خوار خوان رحمت تواند. تو آني كه در دنيا مرا پروراندي ودر آخرتم نويد عفو وكرم دادي! عشق خود را به تو، شفيع درگاهت قرار مي دهم وبه اين شفاعت نيك اعتماد دارم!

مولاي من، به زباني خوانمت كه گنه گنگش نموده وبه قلبي نجوايت كنم كه معصيت تباهش ساخته است... چون به معاصي خود بنگرم زاري كنم وچون كرم تو را مشاهده نمايم، به طمع افتم، پس گر ببخشايي بهترين رحم آوراني واگر عذابم كني بهترين عدالت پيشگاني...

نيكي ات به سوي ما فرو افتاده وبدي ما سوي تو فرا آمده است، اعمال زشت ما تو را ازبخشش وكرم باز ندارد، تو پاك ومنزهي، اوه چه حلم وعظمتي! اوه چه عفو وكرمي!

بارالها، فضل وشكيبايي تو برتر از آن است كه با گناهان من سنجيده شود، پس مرا بيامرز واز عذاب آتشم نگاه دار...

هر گاه اراده مناجات تو كردم وبراي نماز ودعا مهيا گشتم، خواب را بر من غالب ساختي وتوفيق مناجاتم سلب نمودي. چه بسيار با خود گفتم درون خود بپيرايم ودر محفل توّابين درآيم، اما هر بار بليه اي اين توفيق گران از من سلب نمود.

گويي مرا از درت رانده اي واز بندگيت دور ساخته اي، يا اين كه مرا اهل دروغ يافته اي وبه شنيدن دعايم رغبت نداري، ويا مرا نسبت به نعمت هاي خود ناسپاس يافتي ومحرومم نمودي، ويا خواسته اي مرا به گناهانم عقوبت نمايي. وليكن مولاي من، گر ببخشايي، جلال وكرمت چنين ايجاب مي كند، وچه بسيار گنه كاراني بوده اند كه بر آنان ترحم كرده ومعاصي آنان بخشوده اي...

پروردگارا، من آن گنهكاري هستم كه در خلوت از تو حيا نكرده ودرعيان حرمتت پاس نداشتم. من صاحب مصائب گران هستم، من آن بنده ام كه بر مولاي خود جسارت كرده است، من آن گنه كارم كه جبار آسمان ها را معصيت نموده ومرتكب گناهان كبيره شده است. من آن تبه كارم كه مهلتم بخشيدي ليك آزرم روا نداشتم. با حلم خود گناهانم پوشاندي، گويي مرا غافل نموده واز مجازات خود دور داشتي. با اين همه، گويي اين تو بودي كه از من حيا مي كردي!!

بارالها، آن گه كه معصيتت مي كردم، نه منكر ربوبيتت بودم ونه امر تو خوار مي داشتم ونه از تهديد تو غافل بودم، بلكه نفس اماره وهواها مرا فريفت وبدبختيم مرا به گناه افكند وستاريت تو، بر معصيتم جري ساخت... اكنون چه كسي مرا از عذاب خواهد رهانيد؟واگر حبل تو را از كف بدهم، به كدامين ريسمان چنگ زنم؟! واي از آن گناهاني كه كتاب غيب تو براي من شمارش نموده است! اگر جود ورحمتت نبود واگر از نوميدي نهي نكرده بودي، مرا چه مي شد؟!

ياريم بخش تا بر حال خود بگريم كه روزگار به آمال وتسويف گذرانده ام، به مرحله اي رسيده ام كه اميد به هيچ خيري در خود ندارم. اگر در چنين حالي در گور در آيم، آيا كسي حالي بدتر از من خواهد داشت؟ واپسين خانه خود را به توشه اي مهيا نساخته وفرشي از كردار نيك براي خوابگاه ابديم نپرداخته ام!

چرا نگريم، در حالي كه عاقبت كار خود ندانم ونفس اماره و روزگار هر دو مرا مي فريبند. كركس مرگ پيوسته بر سرم بال وپر مي زند. از نزع روح خود مي گريم واز تاريكي گور وتنگي لحد مويه مي كنم. از سوال نكير ومنكر، از آن هنگام كه با خواري وبا بدني برهنه از گور بدر آيم، با باري از گناه وپشتي خميده از سنگيني معاصي. گاه به راست وگه به چپ خود مي نگرم، خلايق همه درگير كار خود هستند. عده اي با سيماي شاداب ومتبسم وگروهي با چهره هاي تيره وذليل در آن محشر كبري گام به عرصه قيامت مي نهند...

معبودا، در اين دنيا بر غربتم ودر هنگام مرگ بر كُربتم رحم آور. بر تنهايي ووحشتم در گور وبر خواريم در هنگام حساب ترحم آور. آن گاه كه در بستر مرگ بر خود مي پيچم وآن هنگام كه در غسالخانه پيكرم را مي غلتانند وآن زمان كه خويشان وآشنايان جنازه ام را به گورستان مي برند، وآن گه كه به تنهايي در حفره گورم مي نهند، بر من رحم آور ودر خانه جديد مونس من باش!

بارالها در خور آن چه از تو مي طلبم نيستم، ليك تو اهل تقوي وآمرزشي. تو آن كسي هستي كه باران فيوضاتت را بركساني جاري مي كني كه از تو طلب رحمت نكرده اند وبر كساني مي بخشي كه ربوبيت تو را انكار مي كنند! پس چگونه است حال آن كه از تو مسألت مي كند وبر اين باور است كه خلق وامر از آن توست!؟

به عزت وجلالت سوگند، اگر از درم براني، اين آستانه را ترك نخواهم كرد ودست از تملقت برنخواهم داشت، چرا كه جود وكرمت را بسيار ديده ام! حتي اگر مرا در غل وزنجير افكني ورحمتت از من دريغ نمايي ووزشتي هايم بر خلايق آشكار گرداني وآن گاه فرمان دهي به آتشم دراندازند وميان من ونيكانم جدايي افكني، هرگز از تو قطع اميد نخواهم كرد!

مولاي من، گر بر گناهانم مواخذه كني، من نيز بر بخشايشت مواخذه كنم! اگر به دوزخم بيفكني، فرياد برآورم واهل آتش را به دوستيم با تو آگه سازم!

الهي اگر بخشايشت ويژه اوليا ودوستانت است واگر اكرامت منحصر به اهل طاعت است، پس گنه كاران به كجا رو كنند وبدكاران كدامين در را بكوبند!؟

بارالها اگر به آتشم دراندازي دشمنت يعني ابليس خشنود مي شود، واگر به بهشتم درآوري پيامبرت خوشحال مي شود ومن نيك مي دانم كه سرور حبيبت نزد تو برتر از خوشحالي دشمنت است!

بار الها، دلم مالامال از عشق خود گردان وخشيت خود بر آن هموار نما، لقايت محبوب من گردان ولقاي مرا نيز دوست بدار وآن را قرين راحت وگشايش وكرامت قرار ده، در شمار صالحانم از گذشتگان وآيندگان درآور وگام هايم در طريقت آنان استوار فرما....

تو در كتابت از ما خواسته اي از ستم ولغزش خلق درگذريم، اكنون ما بر خود ستم كرده ايم، آيا تو سزواراتر از همگان نسبت به بخشايش ما نيستي؟

تو نيز ما را فرمان داده اي كه سائل را از در خود نرانيم، اينك من سائل درگاه توام، آيا حاجت مرا روا نخواهي ساخت؟

در جاي ديگر ما را امر نمودي كه به نزديكان وفرودستان خود احسان كنيم، اكنون ما بندگان وبردگان توايم، آيا به احسانت ما را از آتش دوزخ رهايي خواهي بخشيد؟...

مناجات التائبین
اِلهی اَلْبَسَتْنیِ اَلْخَطایا ثَوْبَ مَذَلٌتِی وَ جَلٌلَنِی اَلتٌباعُدَ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتِی وَ اَمَاتَ قَلْبِی عَظِیمُ جِنایتَیِ فَاَحْیِه بِتوْبَةٍ مِنْكَ یا اَمَلِی وَ بُغْیَتِی وَ یا سُؤْلِی وَِ مُنْیَتِی ...

خدای من !

گناهانم لباس خو اری بر تنم كر ده است و دوری از تو درماندگی را آرایشم شده است. افزونی لجن گناهانم ماهی دلم را میرانده است.

ای نهایت آ‌رزویم! ای زیباترین مطلوبم! ای تنها پاسخگویم! و ای محبوب دلم!

ماهی دلم را با جریان زلال تو به پذیرت زنده گردان.



خدایا!

مر گناهانم را سایه روشن رحمتت بیار و مر عیو بم را ابر پر بار رحمتت ببار ...


فَوَ عِزٌتِكَ ما اَجِدُ لِذُنُوْبِی سِواكَ غافِراٍ ًوَ لا اَری لِكَسْرِی غَیْرَكَ جابِراً وَ قَدْ خَضَعْتُ بِاْلِانابَةِ اِلَیْكَ وَعَنَوْتُ بُالْاِسْتِكانَةِ لَدَیْكَ...


به عزتت سوگند كه جز تو مر گناهان خویش را بخشنده ای نمی‌یابم و شكستگی خویش را جز تو پیوندی نمی‌بینم.

من اینك با بالهای تواضع به بارگاه تو باز گشته ام و پیشانی خشوع و خواری خویش بر درگاه قدرتت نهاده ام .

اگر از در رحمت خویش برانیم به كدامین در پناهنده شوم و اگر از قلّه رافتت فرو افكنیم به كدامین دامنه بگریزم؟... كه صد افسوس از خجلت و رسوائیم و... هزار افغان از توشه راهم.

فَوَااَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتِی وَ افْتِضاحِی وَ و الَهَفاهُ مِنْ سُوءُِ عَمَلِی وَ اجْتِراحِی اَسْاَلكَ یا غَافِرَ الَذٌَنْبِ اَلْكَبِیر وَ یا جَابِرَ اَلْعَظْمِ اَلْكَسِیرِ اَنْ تَهََبَ لِی مُوْبِقاتِ اَلْجَرائِر وَ تَسْتُرَ عَلَیٌَ فاَضِحاتِ اَلسٌَرائِرِ ...


ای بزرگ بخشاینده گناهان بزرگ و ای به هم آورنده و پیوند زننده استخوانهای شكسته!
از عظیم گناهانم هلاك كننده هایش را ببخش

واز قبیح رازهایم رسوا كننده ها یش را بپوش

و مرا در گرمای حضور قیامتت از خنك گوارای عفوت بنوش.

خداوندا!

بلند پرده زیبای گذشتت را بر چشمان گنهكار خسته ام دریغ مكن.

خدایا! مر گناهانم را سایه روشن رحمتت بیار و مر عیو بم را ابر پر بار رحمتت ببار ...

خدای من!

اگر گناه از بنده زشت است، عفو كه از سوی تو زیباست.


اِلهِی هَلْ یَرْجِعُ اَلْعَبْدُ الابِقُ اِلّاَ اِلی مَوْلاهُ اَمْ هَلْ یُجِیرُهُ مَنْ سَخَطَهُ اَحَدٌ سِواه اِلهیِ اِنْ كانَ اَلنَّدَمُ عَلَیَّ اَلذَّنْبُ
تَوْبَةً فَاِنِّی وَ عِزَّتَكَ مِنَ النَّادِمِینَ وَ اِنْ كانَ اَلْاِسْتِغْفارُ مِنَ اَلْخَطیِئتِهِ حِطَّةٌ فَاِنِی لَكَ مِنَ اَلْمُسْتَغْفِرِینَ لَُكَ اَلْعُتْبی حَتَّی تَرْضَی...

خدای من!
آیا بنده فراری جز به سوی مولای خویش بر می گردد و از خشم كیفر بار او جز در كنار پناه می‌گیرد؟...

معبود من!

اگر در ورود به بارگاه توبه ات پشیمانی است بعزتت سوگند كه من به این در آویخته ام

و اگر استغفار از گناه، تیشه ای مر ریشه گناهان راست، این تیشه استغفار من!

حق خشنودی از آن تست، تویی كه با باران رحمتت غبار گناهان را از صفحه دل می‌شویی.

خدایا!

به قدرتت، كه به سویم چشم بگردان. با ابر بردباریت بر بیكران دشت گناهانم بگذر.

و علیرغم آنچه فقط تو می‌دانی برسرم دست مدارا بكش.

اِلهِی اَنْتَ اَلَّذِی فَتَحْتَ لِعِبادِكَ بَاباً اِلی عَفْوِكَ سَمَّیْتَهُ اَلتَّوْبَةَ فَقُلْتَ:

« تُوْبُوْا اِلَی اَللَّهِ تَوْبَةً نَصُوْحَاً » فَما عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُوْلَ اَلْبابِ بَعْدِ فَتْحِهِ...

معبود من!‌

تویی كه بندگان را به بارگاه عفوت دری گشودی و توبه اش نامیدی و فریاد زدی كه:

« هلا مرمان به سوی من آیید آمدنی نادمانه و عاشقانه »

پس چیست عذر آنكه در را گشاده ببیند و آرام و قرار بگیرد؟

اِلهِی اِنْ كانَ قَبُحَ اَلذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْیَحْسُنِِِ اَلْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ اِلهِی ما اَناَ بِاَوَّلِ مَنْ عَصاكَ فَتُبْتَ عَلَیْهِ وَ تَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِكَ فَجُدْتَ عَلَیْهِ...

خدای من!

اگر گناه از بنده زشت است، عفو كه از سوی تو زیباست.

معبودم!‌ من اولین عیانگر تو نیستم كه بر او بخشیدی و در سایه ابر احسانت بر او باریدی.

خدایا! به قدرتت، كه به سویم چشم بگردان. با ابر بردباریت بر بیكران دشت گناهانم بگذر.

یا مُجِیبَ اَلْمُضْطَرَ یا كاشِیفَ اَلضُرِِِ ّیا عَظیمَ اَلبِرِّ یا عَلیماً بِما فیِ اَلسِّر یا جَمیِلَ اَلسِّتْرِِ اِسْتَشْفَعْتُ بِجُوْدِك وَ كَرَمَكَ اِلَیْكَ وَ تَوَسَّلْتُ بِجَنابِكَ وَ تَرَحْمَكَ لَدَیْكَُ فَاسْتَجَبْتَ دُعایِی وَلا تُخَیَِّبْ فِیكَ رَجایی وَ تَقَبِّلْ تَوْبتَی وَ كَفِّرْ خَطِیئتَی بِمَنِّكَ وَ رَحْمَتِكَ یااَرْحَمَ الرَّاحِمیِنَ...




ای دریابنده درماندگان! ای دردسوز دردمندان! و ای بزرگ نیك پردازان!
ای داننده هر چه نهان و ای زیبا پوشاننده هر آشكار وپنهان!

تو را میانجی گناهانم و كرم وجودت گزیدم و از میان هر آنچه هست، برای ورود به درگاه رحمتت ترا برگزیده ام.

خدایا!

استجابت كن دعای مرا و مسوزان ریشه نهال آرزوی مرا و بپذیر رجعت مرا و بپوشان فصیحت مرا.

ای پذیرنده ترین پذیرندگان! و ای پوشنده ترین راز پوشان! و ای مهر گسترترین مهربانان


برگرفته از : شجاعی، سید مهدی،- مناجات خمس عشره.

یا لطیف
درود بر آنان باد که بر اعتقاد نيكو توفیقشان دادی تا تنها چشم امیدشان را به تو دوزند
و به آنچه نزد توست دلبسته شوند،
درود بر آنها که از بدگمانی به خودت به خاطر آنچه نزد خلق است بر حذر داشتی
و چنان كنى كه تنها شوقشان به تو باشد و بيمشان از حضرت تو،
و آنان را به فراخى جهان از دست رفتنى بى‏رغبتشان گردانى،
و محبت عمل كردن براى آن جهان، و آمادگى براى بعد از مرگ را در دلشان افكنى،
و هر مشكلى كه ايشان را به وقت جان كندن مى‏رسد آسان نمايى،
و آنان را از هر محذورى كه از فتنه‏ها و محنتها خيزد در عافيت دارى،
و از سختى و صدمه آتش دوزخ و جاودانگی در آن معاف گردانى،

و آنان را به مقام امن و آرام كه جايگاه اهل تقواست منتقل نمايى.

http://atrenarges313.persiangig.com/image/16.jpg

http://pie.midco.net/dougback/miscph...%20sparrow.jpg

روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت . فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر
بار به فرشتگان این گونه می گفت:" می آید ؛ من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می
شنود و یگانه قلبی هستم که دردهایش را در خود نگاه میدارد."

و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست. فرشتگان چشم به لب هایش دوختند،
گنجشک هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود : " با من بگو از آن چه سنگینی سینه توست."
گنجشک گفت : لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام. تو همان
را هم از من گرفتی. این طوفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی؟ لانه محقرم کجای دنیا را گرفت ه بود؟ و سنگینی بغضی راه کلامش بست.

سکوتی در عرش طنین انداخت فرشتگان همه سر به زیر انداختند. خدا گفت:"ماری در راه لانه ات
بود. باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند. آن گاه تو از کمین مار پر گشودی."
گنجشگ خیره در خدائیِ خدا مانده بود.

خدا گفت:" و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام
برخاستی!" اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود. ناگاه چیزی درونش فرو ریخت ...
های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد ...

http://i14.tinypic.com/6tacuir.jpg

غریب آشنا برادرم! رخصت میخواهم! رخصت میخواهم به زبان بیاورم گوشه ای از آنچه این روزها چشمانم دید و قلبم که نه همه وجودم حس کرد و باز چشمانم گریست و باز دلم که نه همه وجودم به درد آمد نه نمیدانم درد که نه شاید یه درد لذت بخش یا شایدم یه لذت همراه با درد و اندوه من که عاجزم از گفتن آنچه که چشمانم یارای دیدن نداشتند و بسته شدند تا اجازه دهند من با تک تک سلولهایم ببینم و حس کنم و و آنوقت آبیاری کردند روح و دل عطش زده مرا و بغضم فریادی بی صدا شد به وسعت آسمانها که هیچکس نشنید جز همانها که مرا طلبیدند و بردند هرچند کوتاه به دنیای خویش...آه چقدر عاجزم از گفتن چقدر این کلمات به وقت گفتن قاصر میشوند چرا همراهیم نمیکنند... از دکتر شریعتی کمک میطلبم که گفت:
نمی گویم هر چه غمناک است عمیق است و جدی -که اینچنین نیست - بلکه هر چه عمیق است و جدی غمناک است.
حالا بهتر شد بله من رفته بودم تا عمق عمق! خدایا من دیدمشان صدایشان را شنیدم .... خدایا تو شاهدی من نجواهایشان را دیدم و شنیدم! خدایا تو شاهدی خودشان دیشب مرا خواندند به آنجا! من دیشب در باغ سبزی بودم سبز ...سبز! امروز رفتم و حکمت آن سبزی را با عمق وجودم حس کردم! آه چه حسرتی بر دل دارم امشب! مشهد ... دیشب به استقبالم آمده بود!!!... و امروز مرا به آغوش گرم خود پذیرفت تا ببینم آنچه را باور داشتم. خدایا تو میدانی و من حقیر هم امروز با همه جهل خویش دانستم که گمنامی قواره تن آنان نبود ... خوشنام تر از آنان نزد تو در این روزگار نمیدانم که را میتوان نام برد. خدایا من در برابر آنهمه عظمت کم آوردم، قلمم و زبانم قاصر است، چه بگویم جز این که باز مدد بطلبم از استاد شریعتی:
حالا می فهمم چرا شمس تبریزی عمری بی تابی می کرد و یک جمله حرف نتوانست بزند.یک بیت شعر نتوانست بسراید. نمی شود برای نوشتن و گفتن و سرودن باید در سطح مولانا ماند اگر به مرز شمس قدم گذاشتی دیگر در اختیار خود نیستی. آنجا جاری رقصیدن های رقت بار است و دست افشانی های دردناک و مستانه، جای نشستن و گفتن نیست.
تا بعد...

خدايا مرا به مجازات و عقوبتت ادب مكن و مكر مكن به من با حيله ات

از كجا خيرى بدست آورم اى پروردگار من با اينكه خيرى يافت نشود جز در پيش تو

و از كجا نجاتى برايم باشد با اينكه نجاتى نتوان يافت جز به كمك تو

نه آن كس كه نيكى كند بى نياز است از كمك تو و رحمتت

و نه آنكس كه بد كند و دليرى بر تو كند و خوشنوديت نجويد، از تحت قدرت تو بيرون رود

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
اى پروردگار من

بوسيله خودت من ترا شناختم و تو مرا برخود راهنمايى كردى و بسوى خود خواندى و اگر تو نبودى من ندانستم كه تو كسيتى

خدایا : رحمتی كن تا ایمان ، نام ونان برایم نیاورد ،
قوتم بخش تا نانم را؛ وحتی نامم را در خطر ایمانم افكنم.
تا از آنها باشم كه پول دنیا می گیرند وبرای دین كار می كنند ؛
نه آنها كه پول دین می گیرند وبرای دنیا كارمی كنند .

" خدايا آنكه تو را دارد چه ندارد و انكه تو را ندارد چه دارد . "

امام حسين (ع )

در قرآن در مورد یکی از روحیات انسان آمده است که انسان حریص و هلوع خلق شده است.
(ان الانسان خلق هلوعا )
هلوع به مفاهیمی اشاره دارد. خلاصه اش اين دو معناست :
يكى حريص و يكى كم طاقت و غيرصبور,
انسانى كه نه طاقت و تحمل ثروت و رفاه زياد را دارد ،
نه تاب و تحمل فقر زياد را دارد
یعنی نه مى تواند در بى چيزى خودش را حفظ كند و نه مى تواند در عين دارايى و مكنت تعادلش را حفظ كند و حرص هم دارد ((ان الانسان خلق هلوعا)).

هلوع معنايش اين است و اما 2 آیه بعد از این آیه آمده است (و اذا مسه الشر جزوعا و اذا مسه الخير منوعا ) که مى تواند هلوع را توضیح دهد و هم مى تواند خودش مضمون مستقل باشد.
(و اذا مسه الشر جزوعا و اذا مسه الخير منوعا )
مى فرمايد از خصوصیات انسان اینه که اگر شرى, مصيبتى به او برسد داد و فريادش بلند مى شود و جزع وفزغ مى كند.
و اگر چيزى به او برسد و منعم بشود كارش به اطراف برسد آنموقع هم خودبزرگ بينى در او غالب مى شود و دچار كبر و نخوت و سپس تجاوز و تعدى به حقوق ديگران و كوچك شمردن ديگران مى شود و اين يكى از صفات بد انسان است و يكى از روحيات بد انسان به شمار می آيد .


حالا با توجه به آیات فوق اگر انسان اينگونه است پس آيات ديگر قرآن با مضامین دیگر چه می گویند:
قرآن كه مى فرمايد: ((ولقد خلقناالانسان فى احسن تقويم))
انسان را در بهترين حالات و ارزشمندترين محتوى آفريديم.
پس انسان هلوع است يا ((ولقد كرمنا بنی آدم))
خداوند بر سر بنى آدم تاج كرامت قرار داده و آيات فراوان ديگر, ما ترديدى نداريم كه انسان احسن مخلوقات و ترديدى نداريم كه گل سرسبد موجودات است و ترديدى نداريم كه خداوند مى نازد به اين مخلوق پيچيده و مهم و پر اسرارش و آثار حكمت الهى در انسان به وفور وجود دارد در تك تك سلولهاى انسان كه صحبت از ميلياردهاست هر سلولى اسرار و حكمت هايى دارد اين انسان, انسان موجود بدبخت وفاسد نيست اما اين صفات را كه خداوند مى فرمايد چيست؟
اينها بسيار مهم است اگر تفسير اين آيات موازى با هم ديده شود يك نكته اساسى اينجا روشن مى شود و آن اينكه:
خداوند در وجود ما براى تكامل, رشد و كمال يك استعدادها و منابع عظيم بى پايانى گذارده و عمده انسان هم همين استعدادهايش است و ارزش عالى انسان در اين استعدادهائى است كه خداوند به او داده و مى تواند تا مقام قرب الهى پيش برود و آنچنان پرواز كند كه بال و پر جبرئيل هم بسوزد اگر بخواهد او را همراهى كند آنچنان پرواز كند كه نمونه اى خدايى مى تواند از وجود انسان بيرون آيد در اينها ترديدى نيست ولى همين انسان هلوع و حريص هم هست ما تفسير محكم تر هلوع را حريص مى دانيم انسان حريص هم هست.

كار مهم آفرينش اين است كه اين استعداد را در ما قرار داده و ما را هدايت كرده تا اين استعداد بى پايان را در مسير تكامل فى سبيل الله و راه خداوند بكار بريم,
اين حرص اگر در مسير درست قرار گيرد و بال پرواز انسان به لاينتهى بشود آن انسانيت واقعى ما خودش را نمايان مى سازد ((ولقد كرمنا بنى آدم)) تحقق پيدا مى كند و ((لقد خلقناالانسان فى احسن تقويم)) نيز محقق مى شود

ولى همين استعداد بى پايان و حرص و آز اگر در مسير اشتباه, استفاده از حقوق ديگران, تنگ كردن ميدان و فرصت ديگران, تجاوز به حقوق ديگران و زياده خواهى از حقوق و حدودى كه خداوند براى او تعيين كرده, قرار گيرد آن انسان در مسير شيطان است و همان روايتى كه سراغ حضرت آدم آمد و همان گرفتارى كه شيطان براى انسان بوجود آورد اينجاست كه اغواگرى شيطان نقش اساسى دارد . روايت حضرت آدم(ع) به دنبال اغواگرى شيطان تحقق پيدا مى كند.
براى حضرت آدم سجده كردن تبديل مى شود به حرصى كه به شجره ممنوعه تجاوز مى كند و از ميوه اى كه نبايد استفاده بكند, استفاده مى كند و شيطان بر او مسلط مى شود و گرفتار مسير تنزل مى شود.و سقوط مى كند كه نمونه سقوط بزرگش حضرت آدم است كه در قرآن به هبوط تعبير مى شود و از بهشت الهى به زمين پرگرفتار وارد مى شود.


بنابراين مسئله حرص را را باید بسيار جدى گرفت.
اين حرص مى تواند در مسير تكامل انسان براى نقدكردن استعدادهاى بى پايان انسان مورد استفاده قرار بگيرد كه اين با ((احسن تقويم)) و ((كرمنا بنى آدم)) و اينها سازگار است
و اما این حرص مى تواند انسان را به طرف جهنم و خلود در آتش پيش ببرد كه اين همان شقاوت است كه خدا مى فرمايد ((ما شما را آفريديم)), ((انا هديناكم السبيل اما شاكرا و اما كفورا))

پس اين انسان شناسى, اين روانشناسى انسان اين جامعه شناسى, اين بحث مهم فلسفى و جهان بينى به نكته بسيار ظريفى مى رسد كه مربوط به خود ما است كه از اين استعدادهاى خداوند چگونه استفاده كنيم.اخلاق اسلامى متكفل اين است كه انسان را هدايت كند, راهنمايى كند كه در مسير درست از نعمتهاى الهى بهره بگيرد و كفران نكند ((اما شاكرا و اما كفورا)) اين كفران انتخاب بسيار, بسيار بدى است كه متاسفانه سراغ خيلى ها می آيد.امروز جوامع بشرى هم از لحاظ مرزى, هم از لحاظ اجتماعى داخلى و هم از لحاظ بين المللى گرفتار اين مصيبت بزرگ حاكميت حرص و ولع و آز ناموزون, نامشروع و انحرافى شده اند.

گزیده ای از تفسیر آیه 19 سوره معارج

http://aminiasl.googlepages.com/Taki.jpg

وقتی که درکوچه های او

قدم میزنم

اومرامی بیند بیشترازهمیشه

به من نزدیک میشود

نزدیکتر ازهمیشه

مرامی پذیرد

باطهارت

پاکتر ازهمیشه

درکوچه های او هوا معطر و پاک است

ومن ریه هایم را

باتنفس هوای پاک عشق

زیر آسمان فطرت پرمیکنم



همه آرزوهایم را

همچون مشتی خاک

به دست بادمی سپارم

و رگهای سبزم رابه

ریحان های بلند گره میزنم

من کوزه های خالی آبم را

از اشکهای باران پرمیکنم

و آنگاه که در عبادت او گم میشوم

قلبم چون حنجره چکاوکی می تپد

واشکهایم به شوق دیدنش جاری

من درشبانه روز

بارها وبارها

ازکوچه کائنات عبورمیکنم

واو رامی بینم

میبینم.....

باچشم دل.

http://montazeran.persiangig.com/ima...amran85_07.jpg

خدايا! تو را شكر مي‏كنم كه با فقر آشنايم كردي تا رنج گرسنگان را بفهمم و فشار دروني نيازمندان را درك كنم.

خدايا! تو را شكر مي‏كنم كه باران تهمت ودروغ و ناسزا را عليه من سرازير كردي، تا در ميان طوفان‏هاي وحشتناك ظلم و جهل و تهمت غوطه‏ور شوم، و ناله حق‏طلبانه من در برابر غرش تندرهاي دشمنان و بدخواهان محو و نابود گردد، و در دامان عميق و پرشكوه درد، سر به گريبان فطرت خود فرو برم. و درد و رنج علي را تا اعماق روحم احساس كنم، علي بزرگ، علي نمونه، علي مظهر اسلام و عنايت و عبادت و محبت و ايمان و عشق و تكامل، كه با تمام عظمتش، و با تمام درخشش خيره‏كننده‏اش، بيش از هر كس مورد تهمت و دروغ و ناسزا قرار گرفت، و بيش از هزاروچهارصد سال تاريخ، و هزارها عبرت روزگار، هنوز هم هجوم تبليغات شوم طاغوتيان در اذهان اكثريت مسلمانان باقي نمانده است و شخصيت بي‏همتاي اين نمونه روزگار براي ميليون‏ها بشر ناشناخته مانده است.

خدايا! تو را شكر مي‏كنم كه مرا با درد آشنا كردي تا درد دردمندان را لمس كنم، و به ارزش كيميايي درد پي ببرم، و «ناخالصي»هاي وجودم را در آتش درد بسوزم، و خواسته‏هاي نفساني خود را زير كوه غم و درد بكوبم، و هنگام راه رفتن بر روي زمين و نفس كشيدن هوا، وجدانم آسوده و خاطرم آرام باشد تا به وجود خود پي ببرم و موجوديت خود را حس كنم.

خدايا! تو را شكر مي‏كنم كه تو مرا در آتش عشق گداختي، و همه موجودات و «خواستني»ها را بجز عشق و معشوق در نظرم خوار و بي‏مقدار كردي، تا از كنار هر حادثه وحشتناك به سادگي و آرامي بگذرم. دردها، تهمت‏ها، ظلم‏ها، فشارها، و شكنجه ‏ها را با سهولت تحمل كنم.

خدايا! تو را شكر مي‏كنم كه لذت معراج را بر روحم ارزاني داشتي، تا گاه‏گاهي از دنياي ماده درگذرم، و آنجا جز وجود تو را نبينم و جز «بقاء»ي تو چيزي نخواهم، و بازگشت از «ملكوت اعلي» براي من شكنجه‏اي آسماني باشد كه ديگر به چيزي دل نبندم و چيزي دلم را نربايد.

خدايا! اكنون احساس مي‏كنم كه در دريايي از درد غوطه مي‏خورم، در دنيايي از غم و حسرت غرق شده‏ام، به حدي كه اگر آسمان‏ها و زمين را و همه ثروت وجود را به من ارزاني داري به سهولت رد مي‏كنم، و اگر همه عالم را عليه من آتش كني، و آسماني از عذاب بر سرم بريزي و زير كوه‏هاي غم و درد مرا شكنجه كني، حتي آخ نگويم، كوچكترين گله‏اي نكنم، كمترين ناراحتي به خود راه ندهم، فقط به شرط آنكه ذكر خود را، و ياد خود را و زيبايي خود را از من نگيري، و مرا در همان حال به دست بلا بسپاري، به شرط آنكه بدانم اين بلا از محبوب به من رسيده است تا احساس لذت كنم، و همه دردها و شكنجه‏ها را به جان و دل بخرم، و اثبات كنم كه عزت و ذلت دنيا براي من يكسان است، لذت و درد دنيا مرا تكان نمي‏دهد و شكست و پيروزي مادي در من تأثيري ندارد.

خوش نداشتم و ندارم، كه دوستانم و بزرگان به خاطر دوستي و محبت از من دفاع كنند، و مرا از ميان طوفان بلاي حوادث نجات دهند، خوش نداشتم كه رحمت و شفقت دوستان و مخلصين را برانگيزم، و از قدرت معنوي و مادي آنان در راه هدف مقدس خويش استفاده كنم.

اما هميشه مي‏خواستم كه شمع باشم و بسوزم و نور بدهم و نمونه‏اي از مبارزه و كلمه حق و مقاومت در مقابل ظلم باشم؛ مي‏خواستم هميشه مظهر فداكاري و شجاعت باشم و پرچم شهادت را در راه خدا به دوش بكشم. مي‏خواستم در درياي فقر غوطه بخورم و دست نياز به سوي كسي دراز نكنم، مي‏خواستم فرياد شوم و زمين و آسمان را با فداكاري و ايمان و پايداري خود بلرزانم، مي‏خواستم ميزان حق و باطل باشم، و دروغ‏گويان و مصلحت‏طلبان و غرض‏ورزان را رسوا كنم، مي‏خواستم آن‏چنان نمونه‏اي در برابر مردم بوجود آورم كه هيچ حجتي براي چپ و راست نماند، و طريق مستقيم، روشن و صريح و معلوم باشد، و هر كس در معركه سرنوشت، مورد امتحان سخت قرار نگيرد و راه فرار براي كسي نماند.

اما هميشه آرزو داشتم اگر دوستانم مي‏خواهند از من دفاع كنند، به خاطر حق دفاع كنند، نه به خاطر محبت و دوستي، اگر به هدف من علاقمندند، به خاطر طرفداري از حق باشد، نه رحم و شفقت به دوستي دل‏سوخته و رنج‏ديده كه احياناً كسب قلب او ثواب داشته باشد.

خدايا! هدايتم كن! زيرا مي‏دانم كه گمراهي چه بلاي خطرناكي است.

خدايا! هدايتم كن! زيرا مي‏دانم كه گمراهي چه بلاي خطرناكي است.

خدايا! هدايتم كن! كه ظلم نكنم، زيرا مي‏دانم كه ظلم چه گناه نابخشودني است.

خدايا! نگذار دروغ بگويم، زيرا دروغ ظلم كثيفي است.

خدايا! محتاجم مكن كه تهمت به كسي بزنم، زيرا تهمت، خيانت ظالمانه‏اي است.

خدايا! ارشادم كن كه بي‏انصافي نكنم، زيرا كسي كه انصاف ندارد شرف ندارد.

خدايا! راهنمايم باش تا حق كسي را ضايع نكنم، كه بي‏احترامي به يك انسان، همانا كفر خداي بزرگ است.

خدايا! مرا از بلاي غرور و خودخواهي نجات ده، تا حقايق وجود را ببينم و جمال زيباي تو را مشاهده كنم.

خدايا! پستي دنيا و ناپايداري روزگار را هميشه در نظرم جلوه‏گرساز، تا فريب زرق و برق عالم خاكي، مرا از ياد تو دور نكند.

خدايا! من كوچكم، ضعيفم، ناچيزم، پركاهي در مقابل طوفان‏ها هستم، به من ديده‏اي عبرت‏بين ده، تا ناجيزي خود را ببينم و عظمت و جلال تو را براستي بفهمم و به درستي تسبيح كنم.

خدايا! دلم از ظلم و ستم گرفته است، تو را به عدالتت سوگند مي‏دهم كه مرا در زمره ستم‏گران و ظالمان قرار ندهي.

خدايا! مي‏خواهم فقيري بي‏‏نياز باشم، كه جاذبه‏هاي مادي زندگي، مرا از زيبايي و عظمت تو غافل نگرداند.

خدايا! خوش دارم گمنام و تنها باشم، تادر غوغاي كشمكش‏هاي پوچ مدفون نشوم.

خدايا! دردمندم، روحم از شدت درد مي‏سوزد، قلبم مي‏جوشد، احساسم شعله مي‏كشد، و بندبند وجودم از شدت درد صيحه مي‏زند، تو مرا در بستر مرگ آسايش بخش.

خسته ‏ام، پير شده‏ام، دل‏شكسته‏ام، نااميدم، ديگر آرزويي ندارم، احساس مي‏كنم كه اين دنيا ديگر جاي من نيست، با همه وداع مي‏كنم، و مي‏خواهم فقط با خداي خود تنها باشم.

خدايا! به سوي تو مي‏آيم، از عالم و عالميان مي‏گريزم، تو مرا در جوار رحمت خود سكني ده.

کیست که طعم محبت تو را
چشید و جز تو آرزو کرد؟!

لِقاؤكَ قُرَّهُ عَيْني وَ وَصلُكَ مُني نَفْسي وَ إلَيكَ شَوْقِي و في مَحَبَتِكَ وَ لَهي و إلي هَواكَ صَابَتي وَ رِضَاكَ بُغْيَتِي وَ رُؤيَتُكَ حاجَتي وَ جِوارُكَ طَلِبَتِي وَ قُرْبُكَ غايَهُ سُؤالي وَ في مُناجاتِكَ رَوْحي وَ راحتي وَ عِنْدَكَ دَواءُ عِلَّتِي وَ شِفَاءُ غُلَّتِي وَ بَرْدُ لَوْعَتي وَ لا تَقطَعني عَنْكَ وَ لا تُباعدني مِنْكَ يا نَعيمي وَ جَنَّتي وَ يا دُنيايَ وَ آخِرَتي. (5)
نور چشمان من! لقاء تو،و آرزويم رسيدن به تو،و تمام اشتياقم به تو،شيدايي من در محبت تو،و دواي دردهايم و شفاي عطش تشنگي ام و خنكي دل سوخته ام همه نزد توست. پس مرا از خود جدا مكن و به هجرانم مبتلا مساز. اي نعمت و بهشت من و اي دنيا و آخرت من. كيست كه طعم حلاوت محبت تو را چشيد و جز آن را طلب كرد و كيست كه به قرب تو مأنوس گرديد،آنگاه از تو روي گرداند.
اي به ديدار تو روشن ديده ام
وصل تو نور دل غمديده ام
اي به سويت اشتياق جاني ام
عشق تو سرمايه ي حيواني ام
گرچه از عشق تو مي سوزد دلم
نيست جز مهر تو در آب و گِلم
من ندارم حاجتي جز روي تو
من نجويم مقصدي جز كوي تو
از تو غير از تو ندارم حاجتي
جز به ذكر تو نبينم راحتي
تشنه ام سيرابي ام در دست تست
تابش و بينايي ام پابست تست
اي خدا نوميد از آن نورم مكن
از درِ خود دور و مهجورم مكن
اي تو هم دنيا و هم عُقباي من
هم بهشت و هم بهشت آراي من



خدايا !

كيست كه طعم محبتت را چشيد و جز تو كسي را آرزو كرد!

كيست كه به نزديك تو مقام گرفت و لحظه اي روي گرداندن توانست!

خدايا ! ما را از آناني قرار ده كه به دوستي خود برگزيده­ اي و به عشق و محبت خود خالصشان كرده­ اي و مشتاق ديدارشان ساخته ­اي و به خواست خود خشنودشان نموده ­اي و نعمت ديدار را عطاشان كرده ­اي، در مقام رضايتشان نشانده ­اي و در غربت و تنهايي در پناهشان گرفته ­اي و در جوار خود به عالم راستي و حقيقت جايگاهشان بخشيده ­اي و به شناخت خود معرفتشان داده ­اي و به يكباره رويشان را به سوي خود آورده ­اي و قلبشان را از هر چه غير دوستي توست خالي كرد ه­اي و به آنچه كه نزد توست اشتياق بخشيده اي . آمين يا ربّ العالمين

خدایا ! اگر من به تو بد کردم ، تو را بنده ای دیگر بسیار است،

اگر تو با من مدارا نکنی مرا خدایی دیگر کجاست؟!!

http://norkut.persiangig.ir/image/pray/e-pray106.jpg

پروردگارا،:323:
در آستانه ی سال نو دست نیایش به بارگاه بزرگواریت بلند دارم و به نیایش آستان پر مهرت پردازم.

پروردگارا،
بخشش های دیرینت را سپاسگزارم و به داد و جهش و مهرت امیدوار.
سر نیاز به درگاه بی نیازت فرود آورم و از آستان بزرگی ات خواستارم تا مهری فرمایی که اندوه های دیرین را از یاد ببرم، بی مهری مردمان را ببخشایم، چشم از بدی ها بردارم و زیبایی ها و نیکی های جهان را ببینم. دل به آب و گل به اندازه بدارم و از فزونی جویی دست بردارم تا غم و اندوهم کم شود.

خدایا، دلی مهربانترم ده و روانی روشنتر تا به مهر و مردمی پردازم و دلهای مردمان را شاد سازم.

خدایا، فرزانه ترم کن تا جهانبینی بیاموزم و اندیشه های والاتر بدارم. توانایی ام ده تا لبی خندان و گفتاری شیرین بدارم و ناامیدان را امیدوار سازم.

پروردگارا، مرا یاری کن تا همیاری و همنوایی و همدلی بیاموزم و بزرگواری ده تا دستی باز بدارم و به سوی آنان که ندارند دراز کنم.

خدایا، مرا از بیدادگران و رشک بران نگه دار و همراهی ام کن تا بیدادگری نکنم و رشک نبرم، از کسی بد نگویم و به سخن بدگویان گوش ندهم و آنچه بر خود نمی پسندم بر دیگران روا ندارم.

خدایا، مرا از خودخواهی و خودرایی و خودبینی برهان تا در آتش دوزخ خود نسوزم.

خداوندا، خردمندم فرما تا تو را بشناسم و بندگانت را دوست بدارم. تنی سالم و دلی شاد عطا فرما تا گشایشی در زندگی بدارم و به ستایش و نیایشت پردازم و به یاری تو به دیگران مهر ورزم.

ماه رجب رسید و در این ماه وقتشه که زرنگا بیان جلو ، این دعا رو با توجه به مضامین عالیش یه بار با دقت بخونید ، ببینید چقدر عالی به ما یاد دادن که چطور با خالقمون صحبت کنیم و همه خوبیهای دنیا و آخرت رو از اون بخوایم ، دررحمت بازه و حتی اون خیر و خوبیها رو هم که به ذهنمون نمی رسه رو هم بهمون میدن ، تا فرصت هست کوله پشتیمونو از هرچی خوبیه پر کنیم:

بیائید اول از همه برای فرج امام زمان(عج) دعا کنیم

يا مَنْ اَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ كُلِّ شَرٍّ
يا مَنْ يُعْطِى الْكَثيرَ بِالْقَليلِ
يا مَنْ يُعْطى مَنْ سَئَلَهُ
يا مَنْ يُعْطى مَنْ لَمْ يَسْئَلْهُ وَمَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَةً
اَعْطِنى بِمَسْئَلَتى اِيّاكَ جَميعَ خَيْرِ الدُّنْيا وَجَميعَ خَيْرِ الاْخِرَة
وَاصْرِفْ عَنّى بِمَسْئَلَتى اِيّاكَ جَميعَ شَرِّ الدُّنْيا وَشَرِّ الاْخِرَةِ
فَاِنَّهُ غَيْرُ مَنْقُوصٍ ما اَعْطَيْتَ
وَ زِِدْنى مِنْ فَضْلِكَ يا كَريمُ يا ذَاالْجَلالِ وَالاِْكْرامِ يا ذَاالنَّعْماَّءِ وَالْجُودِ يا ذَاالْمَنِّ وَالطَّوْلِ حَرِّمْ شَيْبَتى عَلَى النّارِ


اى كه براى هر خيرى به او اميد دارم * و از خشمش در هر شرى ايمنى جويم
* اى كه مى دهد (عطاى) بسيار در برابر (طاعت) اندك
* اى كه عطا كنى به هركه از تو خواهد
* اى كه عطا كنى به كسى كه از تو نخواهد و نه تو را بشناسد از روى نعمت بخشى و مهرورزى
* عطا كن به من به خاطر درخواستى كه از تو كردم همه خوبى دنيا و همه خوبى و خير آخرت را
* و بگردان از من به خاطر همان درخواستى كه از تو كردم همه شر دنيا و شر آخرت را
* زيرا آنچه تو دهى چيزى كم ندارد (يا كم نيايد)
* و بيفزا بر من از فضلت اى بزرگوار * اى صاحب جلالت و بزرگوارى * اى صاحب نعمت و جود * اى صاحب بخشش و عطا * حرام كن محاسنم را بر آتش دوزخ .

صحيفه سجاديه ( نيايش بيستم - دعاي آن حضرت در طلب اخلاق ستوده و افعال پسنديده )


بارخدايا درود بفرست بر محمد و خاندانش و ايمان مرا به كاملترين درجات ايمان و يقين مرا به برترين مراتب يقين و نيت مرا به نيكوترين نيت ها و عمل مرا به بهترين اعمال فرابر.

اي خداوند ، به لطف خود نيت مرا از هر شائبه مصون دار و به رحمت خود يقين مرا استوار گردان و به قدرت خود فساد من را به صلاح بدل نماي.

بار خدايادرود بفرست و بر محمد و خاندانش و مرا از هر كاري كه پرداختن به آن از پرداختنم به تو باز مي دارد ، بي نياز گردان و به كاري بر گمار كه در روز بازپسين از من خواهي و روزهاي عمر مرا در كاري كه مرا براي آن آفريده اي مصروف دار .

انتخابي از مناجات شعبانيه:
إِلَهِي إِنْ كَانَتِ الْخَطَايَا قَدْ أَسْقَطَتْنِي لَدَيْكَ فَاصْفَحْ عَنِّيبِحُسْنِ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ إِلَهِي إِنْ حَطَّتْنِي الذُّنُوبُ مِنْ مَكَارِمِلُطْفِكَ فَقَدْ نَبَّهَنِي الْيَقِينُ إِلَى كَرَمِ عَطْفِكَ إِلَهِي إِنْأَنَامَتْنِي الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ فَقَدْ نَبَّهَتْنِيالْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِ آلائِكَ

الهى اگر خطاهايم مرا نزد تو ساقط ساخت، به حسن توكلى كه بر تو دارم از من درگذر. الهى اگر گناهانم از اوج مكارم لطفت به حضيض بى آبروئيم فرو افكند، سروش يقين، مرا به كرم عطوفتت آگهى و نويد داد. اى خدا اگر غفلت مرا از آمادگى لقاى توبه خواب غرور مبتلا ساخت، معرفت به نعمتهاى كرامتت بيدارم نمود

«... إِیَّاكَ وَ الْعَجَلَهَ بِالْأُمُورِ قَبْلَ أَوَانِهَا أَوِ التَّسَقُّطَ فِیهَا عِنْدَ إِمْكَانِهَا أَوِ اللَّجَاجَهَ فِیهَا إِذَا تَنَكَّرَتْ أَوِ الْوَهْنَ عَنْهَا إِذَا اسْتَوْضَحَتْ فَضَعْ كُلَّ أَمْر مَوْضِعَهُ وَ أَوْقِعْ كُلَّ أَمْر مَوْقِعَهُ.»

«از عجله در مورد كارهایی كه وقتشان نرسیده،
یا سستی در كارهایی كه امكان عمل آن فراهم شده،
یا لجاجت در اموری كه مبهم است،
یا سستی ، در كارها هنگامی كه واضح و روشن است، بر حذر باش!
و هر امری را در جای خویش و هر كاری را به موقع خود انجام بده»



نهج البلاغه، فیض، نامه 53، ص 1031.

بار خدایا به تو پناه می برم!!!

بارخدایا؛به تو پناه می آورم:
از طغیان آز ، تندی خشم
و چیرگی حسد، و سستی صبر
و کمی قناعت، و بدی اخلاق و
زیاد روی در شهوت،
و پافشاری بر عصبیت و پیروی هوا و هوس ،
و مخالفت با هدایت و خواب غفلت
و کوشش بیش از اندازه،
و انتخاب باطل بر حق ،
و پافشاری بر گناه و کوچک شمردن معصیت و بزرگ شمردن طاعت .
و فخر و مباهات با ثروتمندان و تحقیر تهیدستان و کوتاهی در حق زیردستان خود
و ناسپاسی نسبت به آن که به ما خوبی کرده ،
یا آنکه ستمگری را یاری کنم یا ستمدیده ای را تنهای گذارم
یا آنچه را که حق من نیست بخواهم یا از آنچه که نمی دانم دم زنم.

بارالها؛ پناه می برم به تو :
از اینکه نیت داشته باشم به کسی خیانت ورزم
و در کردارم خودپسندی نمایم
و آرزوهای خود را دور و دراز سازم .

و به تو پناه می برم:
از زشتی باطن و ناچیز شمردن گناه
و از چیرگی شیطان بر وجودم
و از اینکه روزگار مرا به سختی در اندازد
یا سلطان بر من جور و ستم روا دارد.

و به تو پناه می برم:
از آلوده شدن به اسراف و بلای تنگدستی.

و به تو پناه می برم :
از سرزنش دشمنان و نیازمندی به همنوعان
و از زندگی در سختی
و از مرگ ناگهانی و بدون توشه.

وبه تو پناه می برم:
از حسرت و اندوه بزرگ و مصیبت سترگ
و از بدترین تیره بختی و بدفرجامی
و نومیدی از ثواب و فرود آمدن عذاب .

بارخدایا؛ بر محمد و آلش درود فرست و مرا از همه این امور در پناه رحمتت جای ده و نیز همه مردان و زنان مومن را .

ای مهربانترین مهربانان ...

دعای هشتم -صحیفه سجادیه

پیش از این ها فکر می کردم خدا ....... خانه ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها ....... خشتی از الماس و خشتی از طلا



پایه های برجش از عاج و بلور ....... بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق کوچکی از تاج او ....... هر ستاره پولکی از تاج او



اطلس پیراهن او آسمان ....... نقش روی دامن او کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده اش ....... سیل و طوفان نعره ی طوفنده اش



دکمه ی پیراهن او آفتاب ....... برق تیر و خنجر او ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست ....... هیچ کس را در حضورش راه نیست



پیش از این ها خاطرم دلگیر بود ....... از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدای رحم بود و خشمگین ....... خانه اش در آسمان دور از زمین



بود اما در میان ما نبود ....... مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت ....... مهربانی هیچ معنایی نداشت



هرچه می پرسیدم از خود از خدا ....... از زمین از آسمان از ابرها

زود می گفتند این کار خداست ....... پرس و جو از کار او کاری خطاست



هر چه می پرسی جوابش آتش است ....... آب اگر خوردی عذابش آتش است

تا ببندی چشم کورت می کند ....... تا شدی نزدیک دورت می کند



کج گذاشتی دست سنگت می کند....... کج نهادی پا لنگت می کند

تا خطا کردی عذابت می کند ....... در میان آتش آبت می کند



با همین قصه دلم مشغول بود ....... خوابهایم خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم ....... در دهان شعله های سرکشم



در دهان اژدهای خشمگین ....... بر سرم باران گرز آتشین

....شد نعره هایم بی صدا ....... در طنین خنده ی خشم خدا



نیت من در نماز و در دعا ....... ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم همه از ترس بود ....... مثل از بر کردن یک درس بود



مثل تمرین حساب و هندسه ....... مثل تنبه مدیر مدرسه

تلخ مثل خنده ی بی حوصله ....... سخت مثل حل صدها مسئله



مثل تکلیف ریاضی سخت بود ....... مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر ....... راه افتادم به قصد یک سفر



در میان راه در یک روستا ....... خانه ای دیدم خوب و آشنا

زود پرسیدم پدر این جا کجاست ....... گفت اینجا خانه ی خوب خداست



گفت اینجا میشود یک لحظه ماند ....... گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند

با وضویی دست و رویی تازه کرد ....... با دل خود گفت و گویی تازه کرد



گفتمش پس آن خدای خشمگین ....... خانه اش اینجاست؟اینجا در زمین؟

گفت آری او بیریاست ....... فرش هایش از گلیم و بوریاست



مهربان و ساده و بی کینه است ....... مثل حوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی....... نام او نور و نشانش روشنی



خشم نامی از نشانی های اوست ....... حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی شیرین تر است ....... مثل قهر مهربان مادر است



دوستی را دوست معنا می دهد ....... قهر ما با دوست معنا می دهد

هیچ کس با دشمن خود قهر نیست ....... قهر او هم نشان دوستیست



تازه فهمیدم خدایم این خداست ....... این خدای مهربان و آشناست

دوستی از من به من نزدیک تر ....... از رگ گردن به من نزدیک تر



آن خدای پیش از این را باد برد ....... نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود ....... چون حبابی نقش روی آب بود



می توانم بعد از این با این خدا ....... دوست باشم/دوست پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد ....... سفره ی دل را برایش باز کرد



میتوان در باره ی گل حرف زد ....... صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت ....... با دو قطره صدهزاران راز گفت



می توان با او صمیمی حرف زد ....... مثل باران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند ....... با الفبای سکوت آواز خواند



می توان مثل علف ها حرف زد ....... با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره ی هر چیز گفت ....... می توان شعری خیال انگیز گفت



مثل یک شعر روان و آشنا ....... پیش از این ها فکر می کردم خدا...

قیصر امین پور