اسپرم اهدایی

سلام به همه دوستان خوبم نمیدونم این موضوع و کجا باید مطرح میکردم .من حدود 5 ساله که ازدواج کردم ومشکله بچه دار شدن دارم مشکل من سقطه و بچه هام تو دوماهگی سقط میشن با بررسی های فراوون واین دکتر اون دکتر رفتنهای زیاد بالاخره معلوم شد همسرم مشکله زنتیکی داره و یک اختلال کروموزومی داره که این موضوع باعث میشه بچمون سقط بشه واگر هم به دنیا بیاد احتمال معلولیت شدید داره برامون دکترا کمسیون پزشکی گذاشتن و نظرشون این بود که تنها راهش در ایران استفاده از اسپرمه اهدایی هست یعنی اسپرمه یک فرد دیگه رو تو لوله ازمایشگاه با تخمک زن لقاح میدن و وارد رحم میکنن که از نظر شرعی هم هیچ مشکلی نداره و همه مراکز ناباروری در ایران انجام میدن من با همسرم کلی صحبت کردم و ایشون راضی شدن حالا خودم نگرانم از اینکه وقتی بچه به دنیا بیاد ایا میتونه اون بچه رو دوست داشته باشه یا همیشه تو ذهنش احساس بدی میخواد داشته باشه از اقایون خواهش میکنم منو راهنمایی کنن و احساس خودشونو درمورد این موضوع بگن ایا یه مرد میتونه چنین چیزی رو واقعا هضم کنه ایا میتونه بچه ای رو که از وجود خودش نیست و دوست داشته باشه ///////؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

سلام

اگر مشکل شرعی نداشته باشه برای آمادگی روحی همسرتون لازمه با او صحبت کنید و اگر لازم شدمشاوره برید تا پذیرشش رو پیدا کنه ، حتماً باید مطمئن بشید که ایشون پذیرش قلبی این موضوع رو داره .

ضمنناً روی اسپرم دریافتی هم خوب دقت کنید با توجه به این که ویژگی های وراثتی را حتماً همراه خود دارد .

مارال عزیز

وقتی ماها (هم زن وهم مرد) می تونیم بچه فرد دیگه ای رو به فرزندی قبول کنیم (بچه های شیر خواره ، 2 ساله ، 8 ساله و... رو که از بهزیستی می گیریم وبزرگشون می کنیم ) حالا چطور نتونیم با این مساله کنار بیائیم.
اینارو گفتم که یاد آوری بشه شدنی هست.
اما حالا مورد شما با همسرتون که صحبت می کنید متوجه میشید که ایشون تمایل به این کار دارن یا نه ، اگه تمایل دارن نگران مشکلات بوجود نیومده بعدی نباشید.:72:

سلام مارال عزيز

شما در تاپيك ات نوشته ايي خيلي باهاش صحبت كردم من متوجه منظور شما از اين جمله نشدم عيني راضي نبودن و شما با اصرار و خواهش او را متقاعد كرده ايي؟ اگر پاسخ دهيد متشكرم ميشم:72:

سلام:72::

دوست خوبم..متاسفم که به این نقطه رسیدید....من خودم وقتی ازمایش خانم و اقایی را برایم می آورند وقتی اشکال از خانم هست خوشحال می شوم...؟؟!!!
نگویید خودش زن است عجب بدجنس..نه دوست من متاسفانه مشکلات باروری در اقایان اغلب وقتی رخ می دهد بسیار حل ان سخت و گاها غیر ممکن است در حال که در خانم ها راحت تر حل می شوند...و این است که من را خوشحال می کند.
من هم بیمارانی داشتم که این روش را امتحان کرده اند و خوشبختانه الان بانک اسپرم هم وجود دارد و میتوان به راحتی با لقاح تخمک و اسپرم بر این مشکل فائق امد ولی شما کاملا به نکته خوبی اشاره کردید ..
در جواب فرشته مهربان هم نکته خوبی اشاره کردند خصوصیات ژنتیکی اسپرم به فرزند شما منتقل می شود و شما هم باید بپذیرید که کاملا فرزندی با اسپرم یک مرد دیگر را قبول می منید..گاهی من دیدم خانم هایی که با وجود اینکه نیمی از جنین از بدن آنهاست ولی نسبت به ان نیمه احساس غریبگی می کنند به خصوص اگر خصوصیات رفتاری ظاهری اسپرم مورد نظر غالب شود این حالات بدتر است..شما پذیرفتید؟
و در نهایت همسر شما وخیلی از مردها با توجه به اینکه همسر خود را بسیار دوست دارند به همان نیمه که از همسرشان است قانع می شوند...و این حرف دوست عزیزم که کودک غریبه را می پذیرند صحیح است ولی نکته مهمی هست دوست عزیم...در ان موارد زن و شوهری ان بچه را پدید اورده و این خیلی فرق دارد با اینکه تخمک همسر شما با اسپرم مرد غریبه در رحم او پرورش یابد..متوجه منظورم هستید؟
دوست عزیزم برای این مورد با همسرتان حتما قبل از اقدام به مشاور خانواده مراجعه کنید.حتما ..تا او کاملا بپذیرد و این راز را بین خودتون دو تا نگه دارید هیچ کس نفهمد تا غرور همسرتان حفظ شود..
حتما به مشاور مراجعه کنید..جوانب را بسنجیدد..حتی خود شما هم باید بپذیرید..نه فردا هرچه شد تو سر بچه بزنید که فلان و بهمان...
همه چیز را که سنجیدید.ان شا الله خیر است...
:72:

ممنون از راهنمایی دوستان کلبه عزیز در جواب سوالتون چون همسرم مشکل از خودش بود از همون اول اعلام رضایت کرد من باهاش حرف زدم درمورد اینکه بتونه اون بچه رو دوست داشته باشه و اون هم همش میگه میتونم اما نمیدونم چرا نمیتونم باور کنم میترسم خیلی زیاد واقعا موندم اگر بچه به دنیا بیاد و نتونه دوسش داشته باشه اگه بچه بیشتر شبیه اهدا کننده باشه اونوقت چی ایا همش تو دلش دچار کشمکش میشه ایا با اون بچه میتونه رابطه پدرو فرزندی ایجاد کنه وقتی اینارو ازش میپرسم میگگهمیتونم واقعیت و باید قبول کرد .

بايد با خودتون قرار بذارين كه بعد از تولد بچه ديگه هيچ وقت به نيمه ي غريبه اون بچه فكر نكنيد.......تمركزتون روي تربيت بچه به نحوي كه خودتون صلاح ميدونين باشه.....همسرتون وقتي شيرين كاري ها و شيطنت بچتونو ببينين فراموش ميكنن....اما شما در باره خودتون مطمئن هستيد؟؟

سلام مارال عزیز
خانومی اگه همسرتون رضایت نسبی به این کار دارند مطمئن باشید که بعد از به دنیا آمدن بچه مشکلی پیش نمی آد چون اون نوزاد انقدر شیرین و معصومه که حتما در دل همسرت می شینه
شاید مثال خوبی نباشه ولی می گم که یکم آروم بشی
زمانی که من باردار شدم همسرم دیوانه شده بود می گفت من بچه نمی خوام یادمه یه بار تو عصبانیت گفت اصلا این بچه مال من نیست !!!!!!!!!
خلاصه هرشب با یه آدرس می اومد که بریم بچه رو بندازیم وقتی دید که من راضی به سقط نمی شم گفت بچه رو من تو خونه راه نمی دم !!!!!!چون نمی خوامش بعد از بیمارستان فقط خودت می آیی خونه
باورت نمی شه کل دوران بارداریم شده بود کابوس در شرایطی که من استراحت مطلقم بودم باید ازم مراقبت ویژه می شد ولی همسرم از خداش بود بچه بیافته
با این تنفر من فکر می کردم بچه رو باید بدم مامانم بزرگ کنه تا روز زایمان هم اصلا کوتاه نیامد وقتی بچه به دنیا اومد و منو آوردن خونه مادرش بچه رو برد خونمون پیش همسرم
وقتی بغلش کرد همه چیز یادش رفت
همسرم من در شرایطی قبول کرد که از بچه واقعا متنفر بود همسره شما تشنه ی بچه است مطمئن باشین قبول می کنه

خدا کنه

مارال عزیز
دوستمون Mamfred به خوبی وبا بیان یه تجربه ذیقیمت همه گفتنی ها رو گفتن. من بازم تاکید می کنم
نگران مشکلات بوجود نیومده بعدی نباشید.
براتون خوشبختی آرزو دارم:72:

به نظر من خیلی هم درست نیست که شما دائم بخواین در مورد اینکه همسرتون می تونه اون بچه رو دوست داشته باشه یا نه! باهاش صحبت کنید! شاید اصلا همسرتون این احساسات رو نداشته باشن و شما با این حرفها و احساسات، به مرور زمان این احساسات و ذهنیات خودتون رو براش تلقین کنید و در وجود ایشون هم به واقعیت تبدیل کنید!
لطفا اسب پیش کشیده رو دندونش رو نمی شمارند! یعنی منظورم اینه که درسته که شما نگرانید و نگرانیتون هم به جاست، اما لطفا زیادی روی این مساله پا فشاری نکنید که یه موقعه خدایی ناکرده ذهنیاتتون به عمل تبدیل بشه!

من فكر ميكنم اين ش و دودلي شما بيشتر ناشي از نگراني خودتونه كه مبادا خود شما نتونين دوسش داشته باشين....وسواس عجيبي پشت سوالتون هست كه به نظرم بيشتر متوجه خود شماس تا همسرتون...شما بيشتر بابت خودتون نگرانين نه ايشون....

سلام:72::

دوست عزیز شما دغدغه های ذهنی خود را که بسیار هم شدید شده و جنبه وسواس فکری پیدا کرده است را در این تاپیک اشاره کردید..تمام دوستان هم از بعد پزشکی هم روانشناسی هم همدردی به شما اطلاعات کافی را داده اند..حالا زمان حرکت است..تکرار مداوم این نگرانی ها تنها موجب تثبیت بیشتر نگرانی در ذهن شما می شود دوست من نه چیز دیگر...انسان اگاهی ها و پاره ای همدردی ها را باید به کار ببندد..
شما بهتر است برای اینکه بیشتر این وسواس فکری را ادامه ندهید فورا با همسر خود بهه روانشناس بالینی مراجعه حضوری داشته و هردو سخن بگویید ..چون اینجا هرچه هم ما بگوییم یک جانبه است و هیچ کس دقیقا از انچه در فکر و قلب همسرتان می گذرد خبر ندارد....پس دوست عزیزم تا بیشتر دچار تردید نشدید در جهت صحیح اقدام کنید و نهایتا خبر نتیجه خوش را برای ما هم بنویسید تا در شادیتان شریک باشیم...
امروز روز عمل است....
موفق باشید.:72: