چاره ي غم ها : آه...اين آرامش كجاست؟

سلام به همه ي دوستان خوبم در تالار همدردي :72:

مدتي است كه فكري ذهن مرا به خود مشغول كرده و آن اين است كه علت و ريشه غم هاي آدم ها چيست و چگونه مي توان آن را برطرف كرد ؟
دراين مدت به بررسي غم هاي خودم و اطرافيانم پرداختم و به نتيجه اي رسيده ام كه مي خواهم آن را با شما درميان بگذارم از شما مي خواهم مرا از نظرات خودتان نيز بهره مند كنيد :

تا حالا يك كودك پنج شش ساله ديده اي كه وقتي عروسكش گم ميشود چگونه گريه ميكند؟
يك كودك دبستاني كه نمره ي بدي آورده را چه ؟
ديدي نوجواني را كه به خاطر اينكه پدرش برايش موتور نمي خرد ,قهر كند و از خانه برود ؟
يا جواني را كه چون به معشوقش نرسيده دست به خودكشي ميزند ؟
آيا از آشنايان كسي را ديده اي كه به خاطر نياوردن رتبه ي دلخواه در كنكور حالش به هم بخورد وبستري شود؟
تاكنون اتفاق افتاده كه همسرت فراموش كندكه برايت هديه ي سالگرد ازدواج بخرد وتو از اودلخور شوي؟
تا حالا خانواده دختري را ديده اي كه به خاطر اين كه پرده و مبلشان دمده شده خجالت بكشند خواستگار راه بدهند ؟اصلا چرا راه دور برويم ؟بگذار مثال كوچكتري بزنم :
برايت اتفاق افتاده كه قرار باشد به عروسي بروي اما مدل موهايت خراب شود و تو در تمام طول مهماني دپرس شوي !؟
ويا اتفاق افتاده كه يكي از آشنايان تورا به مهمانيش دعوت نكند وتو دلخور و كينه اي درصدد تلافي برآيي ؟
[/color]
اگر بخواهم مثال بزنم هزاران مثال ديگر دارم .هزاران مثال از غم ها و دغدغه هاي آدم ها كه وقت و فكرشان را صرف آن مي كنند و عمر خود را به پاي آن مي گذارند .

به نظر شما ريشه ي اين دغدغه ها چيست ؟چرا ما آدم ها درگير مسائلي مي شويم كه بسيار زود فنا مي پذيرند و نابود مي شوند .

به نظرمن دليل اين غم هاي بيهوده ,«دوست داشتن هاي بيهوده »است .
علاقه به چيزهايي كه ارزش ندارد آن ها را صرفا به خاطر خودشان دوست داشته باشيم!
چه بسا چيزهايي كه درزندگي فقط وسيله هايي اند براي رسيدن به اهداف بزرگتر !اما ما آدم ها آن ها را از وسيله به هدف تبديل مي كنيم و فكر و ذكرمان را مشغول آن ها مي داريم و عمر و انرژي خود را به پاي آن ها هدر مي دهيم .

فرض كن تمام بازار رازير پا بگذاري تا زيبا ترين لباس را بخري و بعد آن را با افتخار بپوشي و دائما از آن مواظبت كني اين گونه تو به آن لباس علاقه پيدا كرده اي .اما وقتي برادر كوچكترت با شيطنت روي لباست خودكار مي كشد عصباني مي شوي و سرش فريادمي كشي .
آرزوي خريدن مبل جديد را در سر مي پروراني . به همسرت پيشنهاد مي دهي كه براي خريد اقدام كند . اما اوبي تفاوت مي گويد : »فعلا همين مبل ها خوب است »تو غمگين مي شوي .
وقتي مي خواهي به عروسي بروي و دوست داري زيبا ترين فرد در آن جا باشي با خراب شدن مدل موها يت غمگين مي شوي .

اما وقتي برايت لباس , فقط و فقط مفهوم پوشش را داشته باشد و نه تفاخر , ارزش آن را نمي يابد كه به خاطر خراب شدنش عصباني شوي .
وقتي به مبل به عنوان يك وسيله براي زندگي نگاه كنيم , نه براي پز دادن يا آبرو داشتن , آن وقت آن مبل ارزش آرزو كردن نمي يابد .

اين ها همه دل نهادگي اند. دل نهادگي به چيزهاي بي ارزش.
خوب به اطرافمان نگاه كنيم !به چه چيزي بيش از همه علاقه داريم .؟!خانه , همسر , فرزند,تحصيلات ,شغل ,جواهرات , اتومبيل , خودمان (احترام و توجه ديگران نسبت به ما)يا شهرت ؟!
اگر روزي اين ها از تو گر فته شود چگونه خواهي شد ؟مسلما غمگين .
پس چاره چيست ؟چاره ي اين غم ها چيست ؟
يك چيز ! وآن دل نبستن است .بيايد كمي به زندگي دقت كنيم و ببينيم در دلمان چه علاقه منديهايي نهفته است ؟
اگر آن علاقه مندي باقي ست آن را نگه داريم و اگر فاني ست آن را از دلمان بيرون كنيم .كه جا را براي «باقي »تنگ كرده اند .
باور كن وقتي چنين كنيم غم هايت از بين مي رود . آن وقت به جاي اين غم ها غم هاي تازه اي به دلت خواهد نشست كه هم غم است و هم شادي.

ديگر دغدغه ي تو اين است كه چگونه راه درست راطي كنم؟
ديگر غم تو اين ميشود كه چرا به همسايه ي گرسنه ام كمك نكردم؟

يادت مي آيد كه به خاطر گم شدن عروسكت گريه مي كردي؟حالا ديگر به خاطر آن گريه نمي كني.چون ديگر آن عروسك برايت اهميت ندارد .اما شايد به خاطر اينكه همسرت تورا دوست ندارد گريه كني ؟!چه فرقي كرده ؟هيچ!فقط دغدغه ات بزرگ شده .

بياييد دغدغه هايمان را بزرگتر از اين كنيم.خيلي بزرگ .به اندازه ي چيزي كه مطمئن باشيم هميشه مال ما خواهد بود . به اندازه ي چيزي كه عذاب آور نباشد بلكه شعف آور باشد .
مثل محبت خدا . وقتي عاشق خدا شدي ديگر برايت اهميت ندارد كه همسرت دوستت دارد يا نه .چون دغدغه ات بزرگ شده .تنها كاري كه مي كني اين است كه فقط به خاطر خدا همسر خوبي باشي.وقتي غم عشق بيايد غم هاي ديگر مي روند .غمهايي كه فقط عذاب آور بودند. اما عشق با بقيه ي غمها فرق دارد .غم عشق فقط رنج آور نيست بلكه شادي آفرين است.
غم عشق ,رنج و لذت را با هم دارد.به طوري كه اگر از عاشقي بپرسي:"آيامي خواهي غم عشق را از دست بدهي " مي گويد" هرگز"
ببين اين غم چه مي كند ؟همه ي غمها را از دلت مي شويد .پس آيا ارزش به دست آوردن ندارد؟

بياييد دست به كار شويم.!!!

http://www.hamdardi.net/imgup/247/12...bd4ccc96f0.jpg[/color]


_______________
نااميد نيستم
كه چرا هنوز پرواز نكرده ام
آغاز خواهم كرد
پرواز خواهم كرد
شوقم مرا پرواز خواهد آموخت

وقتي داستان حضرت يوسف را از تلويزيون مي ديدم .يك صحنه , واقعا مرا در فكر فرو برد.يوسف به خاطر اطاعت نكردن از فرمان زليخا به زندان افتاد .اما در زندان زانوي غم بغل نگرفت و از همان ابتدا شرع كرد به سرو سامان دادن زندان .
انگار نه انگار كه آزادي اش ازاو (آن هم به علت پاكدامني )گرفته شده است .
انگار نه انگار مشكلي برايش پيش آمده . انگار هيچ غمي دردل نداشت .
راستي چگونه مي توانست اين قدر قدرتمند غمي به دل خود راه ندهد و استقامت كند؟
او استقامت كرد چون دردلش محبت غير خدا نبود . دوست داشتن هاي بيهوده و فاني را ازدل خود خارج كرده بود . پس چون به دنيا علاقه اي نداشت وقتي دنيا به او پشت كرد آسيبي نديد.
اما همين يوسف تنها جايي كه آشفته شد آن جايي بود كه به زنداني اي كه داشت آزاد مي شد سفارش كرد كه پيش حاكم از او ياد كند.
تفاوت غم ها را ببينيد!!!
انسان به جايي مي رسد كه محروم شدن از آزادي به او آسيبي نمي زند اما لحظه اي غفلت از ياد خدا او را پريشان مي كند !.
يوسف گوشه ي زندان نشست و زانوي غم بغل كرد و شروع كرد به گريستن واقعا كه چه غم زيبايي داشت !.

رواست كه به اين غم,حسرت بخوريم!


_________________
نااميد نيستم
كه چرا هنوز پرواز نكرده ام
آغاز خواهم كرد
پرواز خواهم كرد
شوقم مرا پرواز خواهد آموخت

نگاهي ديگر به درد و غم

درد محرك بزرگي براي فروريختن ديوارهايي ست كه از رفتارهاي قديمي محافظت مي كنند .درد,مارا به سوي افكار و عقايدي مي كشاند كه هيچ گاه امكان توجه به آنها را نداشته ايم . نابه ساماني هاي عاطفي مي توانند محركي نيرومند براي پيوستن ما به ذات الهي مان باشند . درد, مارابه سفري براي اكتشافات درون مي فرستد و به ما مي اموزد كه چگونه به تمامي وجودمان عشق بورزيم و پذيراي آن باشيم .
درد مي تواند بزرگ ترين آموزگار شما باشد . درد دوستي است كه به شما مي گويد كدام بخش زندگي تان به توجه بيشتري نياز دارد . درد به عنوان يك نداي هشدار است .
درد, حس مقدسي است كه به ما اجازه مي دهد كشف كنيم به راستي چه كسي هستيم .درست دراين زمان نيازمند آن هستيم كه كاملا صادق باشين . زيرا صداقت تنها راهي است كه مارا از دردو رنج دور مي كند .

حيران و سرگردان به دنبال ماءمني براي آرامش مي گردم.
به كدام سو روم كه من در اين ديار چيزي جز تشويش خاطر نمي يابم.
چه كسي هست كه صداي آه مرا بشنود و بداند در دل من چيست ؟
كيست كه وقتي درد دل مرا شنيد,بعد از يك دلسوزي تصنعي,فقط براي چند لحظه بيشتر پيش اين آشفته بماند ؟
همه ...مي روند...مي روند وپشت سرشان را نگاه نمي كنند.
پس همان بهتر كه حبس كنم اين درد را درسينه ي تنگم...وبه كسي نگويم تا شايد حداقل از ملامتهاي سوزنده شان در امان باشم.

آرامش...آرامش كجاست؟
در يك خانه ي زيبا !؟كه در آن بيارامم ولذت ببرم از در و ديوارش؟فخر بفروشم وبگويم بياييد قصر مرا ببينيدوحسرت بخوريد تاكمي حس تفاخرم مرهم ناارامي ام باشد.ناآرامي اي كه از شدت و عمق نيازم است.

آرامش كجاست؟
جايي كه محبوب ترين باشم؟جايي كه مشهورترين باشم؟
نيازم بيش از اين است!سوزش به اين آساني نمي رود!

آرامش كجاست؟
گفتن وخنديدن وبي خيال بودن از همه ي دنيا؟!شاد بودن و اميد بيهوده؟شادي من ,اميد من آنجاست كه آرامش باشد.
كاش اينها به قدرنقطه اي از دردعظيم و وسيعم را مرهم باشد!!!

آه...اين ارامش كجاست؟
آنجا كه خود راموفق ترين يابم؟آن جا كه مرا هنرمند مي نامند؟آنجا كه تمجيد از زيبا صحبت كردنهايم مي كنند؟
انجا كه آوازه ي من مي پيچد و زبانزد عام وخاص مي شوم؟

نه اينها مراسيراب نمي كند...اينها آتش شعله ور سينه ام راسرد نمي كنند.اشك هايم راپايان نمي دهند.

مي گردم و مي گردم...همه جارا ...ازهر دري...ازهر خانه اي... همه ي درها را مي زنم,شايد كسي قدري آرامش در خانه داشته باشد تا در كاسه ي من بريزد !
اما فقط مرا با تعجب نگاه مي كنندومي گويند:"ما خود نيز آرامش مي خواهيم"

گاهي خوشم گاهي ناخوش
گاهي خندان گاهي گريان
من مي خواهم به يك حال باشم.آن قدر درد دلتنگي هايم زياد نباشدكه خاطره ي همه ي خوشي ها را ازذهنم ببرد.
پس چرا آن كساني كه ادعا مي كنندراه آرامش رامي دانند خود آرامش ندارند؟؟؟
چقدر دست و پا زدن سخت است.چه كنم؟بي خيال همه ي دنيا شوم؟به جايي دور بروم كه هيچ كسي نباشد؟ براي به دست آوردن آرامش حيله و نيرنگ كنم؟دزدي كنم؟شايد هم بهتر باشد همه را آزار دهم به جرم اينكه آرامش را از من دريغ كردند .
چرا ...هيچ كس نمي فهمد من چه مي گويم...؟؟؟با اينكه همه درد مرا دارند!!!
ولي گويي هيچ كس حرف ديگري را نمي فهمد!
مي نشينم كنار ديوار كوچه ي تنگ دلتنگي ها ...سر م را روي زانو مي گذارم وتنها ... چشمانم رامي بندم .شايد بخوابم وآرام شوم.اما حتي اگر از شر كابوسها در امان باشم بالاخره خوابم تمام مي شود.خواب هم از من فراري ست.چرا كه من سرشارم از تزلزل ... سرشارم ازتشويش... .
شايد اگر به دور دنيا سفري بروم كسي رابيابم كه به من آرامش دهد .باز...مي گردم به دنبال يك قطره آرامش... همه ي دنيا را...همه ي آدمها را...آري شايد بيابم ...فقط كمي صبر مي خواهد.
ولي دنيا را مي يابم با آدم هايي نا آرام.............
پايم رابه زمين مي كوبم ومي گويم:"لعنت بر اين دنيا"
ديگر توان ندارم.آنقدر دويده ام كه ازنفس افتاده ام.دستم را به ديوار مي گيرم.وبا دست ديگرم كمرم را...اما ديوار هم بي رحم است.
اونمي خواهد تكيه گاه من باشد.
به يكباره خراب مي شود ومي ريزد ومن...با صورت به زمين مي خورم .ناله مي كنم:"اي دنياي ناآرام ... كه مرابه زمين زدي,همه جا دنبالت دويدم ...گاهي به من مي دادي و گاهي...نميدادي
اما در هيچ كدام از دادنها وندادن هايت خبري از آرامش نبود...آه ه ه ...! "
نگاه از نفس افتاده ام ,كمرنگ شده.نمي توانم درست ببينم.همه جا تار است.
.
.
كسي بگويد آرامش كجاست؟؟؟

آرامش در اوست اوست که باید تکیه گاهمان باشد وقتی که او را درک کنی حتما حتما آرامش را پیدا خواهی کرد اما اما حیف که درک او کار من کار تو کار ما نیست او آنقدر بزرگ است که در درک ما جا نمی گیرد.اما می توانیم اگر کل این چشمه در ما جا نمی گیرد سعی کنیم جرعه جرعه از آن بنوشیم .این چشمه آنقدر بزرگ است که برای همه ی ما هم زیاد است.فقط لازم است از کوه بالا بروی و سر چشمه را پیدا کنی.:72:

سلام faezeh
ضمن تشکر به خاطر ایجاد این تاپیک مهم.
موضوع آرامش همیشه در کنار جذابیت ذاتی خود، به همان اندازه نیز مبهم به نظر می رسد. ارتباط پیچیده این مفهوم دوست داشتنی با مفاهیم جامعه شناسی، انسان شناسی، روانشناسی، مذهب و سایر علوم مرتبط در حالیکه به سلیقه های شخصی انسانها نیز مرتبط می شود از آن مسئله ای غامض ساخته است در حالیکه ما آدمها به این آرامش به خاطر سهولت و سیالی آن نیازمندیم.
یادداشت سئوال گونه اما غنی شما در مورد آرامش مشوق من جهت اشاره به چند نکته کلیدی و کاربردی در این باره شد:

بدون شک جستجوی اهداف ثابت و غائی ، نهایت کمال خواهی آدمیت است و چنگ افکندن بر عالی ترین قله انسانیت آرزوی هر انسانی است.
اما بی توجهی به ظرفیت خود، چشم پوشی از مراحل و امکانات مورد نیاز و اغماض نسبت به پله هایی که تا آسمان آمال ما چیده شده اند، منجر به افسردگی ، سرخودرگی و نا امیدی می شود که در نهایت به نا آرامی و رخوت می انجامد

جمله معروفی است که می گوید:« سقف آرزوهای تان را تا جایی بالا ببرید که بتوانید چراغ خواسته هایتان را به آن آویزان کنید.»
به عنوان مثال : در جهت سواد آموزی ، یک کودک در نهایت به دانشگاه رفته و به اخذ مدرک دکتری و استادی می رسد، لیکن این کودک باید بداند در کلاس اول بهتر اینست که از نوشتن آب ، بابا لذت ببرد و توانا شود، بی توجهی به مراحل کار نشان از عدم درک صحیح مراتب رشدی دارد.

وقتی کسی نمی تواند آرامش های کوچک را حس کند مطمئنا لذت آرامش های اساسی تر را نیز نمی تواند ادراک کند، چون اساسا گیرنده هایش دسختوش آفت کم حوصلگی و تعیجیل شده اند.

ما با دیدن بزرگان شاید هوس کنیم بزرگ باشیمَ، اما باید بدانیم کسب معرفت طی بستر زمان و انجام کارهای به ظاهر کوچک و مرتب امکانپذیر است.
آرامش صرفا معطوف به درک یک مسئله انتزاعی و هدف ماورایی در زمان و مکان نامعلوم و نسبت به یک موقعیت نامشخص نیست، مراتب آرامش به موازات فهم مراتب رشدی حاصل می آید. باید یاد بگیریم از پله ها بالا برویم و در هر مرحله و پله ای ، آرامش خاص آن را استدراک کنیم.
اگر بی توجه به ظرفیت ، موقعیت و استعداد خویشتن صرفا سقف ایده آلهایت را بنگری ، محصول افسردگی و سرخوردگی را درو خواهی کرد و هرگز نمی توانید لذت آرامش بخش هر یک از داشته های فعلی ات را حس کنی.
بی انرژی بودن، بی حوصلگی ، انزوا و عدم تکاپو از دیگر تبعات منفی بلند پروازی های حساب نشده شبه عرفانی است.

[align=justify]سلام

برای من آرامش ، همزاد " خود بودن " است .
هر وقت خودم بودم ، خود طبیعی ، خود دست در گردن فطرت انداخته ، آرامم ، و هر وقت خودم نبودم ( که کمترین لحظات بوده در زندگیم ) آرام نبوده ام .

تا اینجا که آمده ام ، را که مرور می کنم ، می بینم برای این که خودم باشم ، حتی مبارزه هم کرده ام ، و چقدر هم نتیجه مبارزه شیرین بوده ، چیزی که مرا از گذشته ام تا کنون راضی ساخته همینه و همین .

هر جا و هر وقت که خودم بوده ام ، روان و راحت و طبیعی ، حتی در اوج سخت ترین مشکلات ، همیشه یه حس خوب و شادی داشته ام که شاید همین باعث امید بوده و با نا امیدی بیگانه ام ساخته ، یا شاید هم امید باعث این بوده ، مگه فرقی هم داره ؟ مهم آرامشه که بوده .

توصیه همیشه من به دوستان و حتی شاگردانم اینه ، که سخت آرامشتون رو حفظ کنید ، و آرامش را با هر چیزی که خلاف شرع و شأن نباشه به دست آورید .

و دیده ام ، تا خودمان نباشیم ، با خدا هم نخواهیم بود ، و راز " من عرف نفسه فقط عرفه ربه " در بیان امام علی ( علیه السلام ) ، شاید همین باشد ، که بشناسید خود را تا خودتان باشید ، اگر خودتان بودید ، حتماً با خدایتان خواهید بود ، و با خدا که شدی ، آرام آرمی .
الا بذکرالله تطمئن القلوب .

اما این خودت بودن چگونه ممکن است ؟؟؟

این هم حکایتی است که تفصیل دارد و می ترسم از این که پر گویی شود ، اگر اینجا از آن سخن برانم .[/align]

سلام به همه ي دوستان خوبم درتالار زيباي همدردي!
سلام به كوثر ,مدير همدردي وفرشته ي مهربان وبسيار ممنون به خاطر راهنمايي هاي به جايتان.
مديز همدردي ! راهنمايي تان واقعا تاثيرگذار ودرست است ومرا متوجه كرد.بله حق با شماست:
"باید یاد بگیریم از پله ها بالا برویم و در هر مرحله و پله ای ، آرامش خاص آن را استدراک کنیم."

"قل من حرم زينت الله..."
به راستي كه تمام نعمت هاي خدا رابايد شاكر بود آرامش نيز يكي از نعمت هايي است كه خداوند مهربان در ميان آفريده هايش به ما عطا كرده.
مثل همسر!مثل هرنعمت ديگري كه بايد از آنها استفاده كردوشكر به جا آورد تا به آرامشي ناب دست يابيم

"وقتی کسی نمی تواند آرامش های کوچک را حس کند مطمئنا لذت آرامش های اساسی تر را نیز نمی تواند ادراک کند، چون اساسا گیرنده هایش دسختوش آفت کم حوصلگی و تعیجیل شده اند."
ممنون كه با بيان روشنتان صحبت مرا واضح تر كرديد.
من قصد دارم اين موضوع را ادامه دهم.خواهشمندم بعد ازاين نيز كلام مرانقد كنيد.من هميشه آرزو داشتم با كساني همراه شوم كه مرا راهنما باشند.به راستي كه همراهي با شما وهمه ي كساني كه خوب راهنمايي مي كنند هديه اي از جانب خداست كه درآن آرامشي شيرين است .خداوندا شكر!

من اين نوشته را از زبان روح نوشته ام .روحي كه مجرد است ونيازش فراتر از نيازهاي مادي است وبا اكتفا به آنها سيراب نمي شود.منظورم اين است كه بايد فراتر از ظواهر به حقيقتي دست يافت تا اين روح عطشناك سيراب شود.بايد ديد محدود را وسيع كرد واين براي همه لازم است وگرنه تمام انبيا واولياء كه خبر از ظرفيت انسان دارند ما را به آن دعوت نمي كردند ! والبته در اين راه پله پله رفتن را نبايد فراموش كرد!
دوست عزيزم شاد درموضوع جنگل گفته اند:" بعد به خورشید فکر کردم، خورشید یک دروغ بزرگ هست، یک مانع که نمی ذاره حقیقت آسمون رو ببینیم و همه برعکسش رو فکر می کنیم، فکر می کنیم خورشید کمکمون می کنه تا همه چیز رو بهتر ببینیم ... اما آیا واقعا همینطوره؟ خورشید عظمت پشت خودش رو پنهان میکنه، خورشید ما رو گول می زنه که با همین زمین و مشغولیات خودمون سرگرم باشیم،"
اين مثال منظور مرا واضح تر مي كند.البته نفس خورشيد بد نيست ونعمتي از خداست واين ديد ما به خورشيد مناسب نيست ,بايد متوجه باشيم پشت آن نيزخبرهايي است.البته خود خورشيد نيز اگر خوب بنگريم نشانه اي است.اگر خوب بنگريم همه چيز اين دنيا نشانه است وحكمتي در بر دارد.(خدا كند اهل عمل باشيم)

باز هم تاكيد مي كنم كه حرف مديرمحترم درمورد پله پله رفتن درست است .
من تا آنجا كه توانسته ام سعي كرده ام بگويم نبايد درگير آرامش هاي كوچك شد بلكه بايد آن را به آرامشي حقيقي متصل كرد.اگرگفته ام آرامش كجاست؟منظورم آن آرامش حقيقي است .كه اگربه آرامشهاي كوچك و زودگذر تكيه كنيم آن روز كه دارايي هايمان (مثل همسر,فرزند,دوست داشته شدن ,سقفي براي زندگي و...)از ما گرفته شود(كه اين حقيقتي اجتناب ناپذير است) درمانده خواهيم شد.
پس آرامش هاي كوچك وقتي ارزش دارند كه زير مجموعه ي آرامش حقيقي باشند.
"ان الذين لايرجون لقائنا ورضوا بالحيات الدنيا واطمانو بها والذين هم عن اياتنا غافلون اولئك ما واهم النار بما كانوا يكسبون"

آنان كه به لقاءما اميد ندارند و به زندگاني دنيا دل خوش شده اند و در آن مطمئن شدند و آرام گرفتند و كساني كه از آيات و نشانه هاي ما غافلند هم اينان عاقبت به خاطر آن چه كسب مي كردند در آتش دوزخ ماءوا گيرند .

خیلی خوبه که بحث مفصلی در مورد خود واقعی بودن (حالا چه در این تایپیک و چه تایپیک های دیگه)داشته باشیم که باور دارم بیشترین پیشرفت رو در راه کمال و ارامش واقعی باعث میشه

یا صاحب الزمان:72:
اي بهترين پدر!
اي مهربان‌تر از مادر!
اي خوب ترين ياور!
دستي به نوازش درآر، گرد غربت از روی فرزندانت بزداي و بوته‌اي از گل ياس در دل ما بکار، اي باغبان آفرينش و اي بهترين روزگار.

:305:به امام زمانت پناه ببر! آرامش را تجربه خواهي كرد.

آرامش در درون من است . هيچ واسطه و رابطه اي ندارد . ريشه يابي مسائل و مشكلات به من آرامش مي دهد . منبع و منشا مشگل را كه شناسايي مي كنم به شكل غريبي آرام مي شوم . يا به طور مثال وقتي كسي مرا ناراحت كرده به واسطه شناسايي ريشه هاي رفتاري اش او را درك و نتيجتا مي بخشم ويا در حالتهاي خاص فاصله لازم را ايجاد مي كنم تا دست به اذيت و آزار هم نزنيم . اگر هم مشگلات مربوط به مسائل غير پايدار باشد همين غير پايداري و تغيير و باور به تغيير شرايط به نحوه قابل توجهي مرا آرام مي كند . نكته ديگر اينكه باور دارم هيچ غمي براي ناراحتي انسان پديد نمي آيد مگر با انگيزه ي آموزش و ياد گيري . من عاشق يادگيري هستم حتي اگر درسها سخت و امتحان مشگلي پيش رو داشته باشم .

مشگلات چه از نوع پايدار و غير پايدار انسان را بزرگ مي كند و من بزرگ شدن را دوست دارم .

سلام
Babyگرامي متشكرم .چه قدر زيبا ,در چند جمله كوتاه جواب دلنشيني به سوال آرامش كجاست داديد .بله آرامش وقتي ست كه دل بسپاريم به پايداريها .محبت به امام زمان مجرايي ست كه مارا به حقيقت آرامش بخش وصل مي كند .و اين محبت كار ساده اي نيست. پيش زمينه ي محبت معرفت است .تا زماني كه او را نشناسيم نمي توانيم دوستش بداريم .
و aniعزيز متشكرم . واقعا آرامش از درون است . همان نقطه ي روشن دروني , همان فطرت . درون ما و كلا تمام وجود ما چيزي جدااز منبع آرامش حقيقي (خالق هستي )نيست . ما به او تعلق داريم .تنها وقتي نا آراميم كه از اصلمان جدا افتاده باشيم .
بشنو از ني چون حكايت مي كند **** از جدايي ها شكايت مي كند
كزنيستان تا مرا ببريده اند **** در نفيرم مرد و زن ناليده اند
نا آرامي ها حاصل جدايي دل از خالق هستي ست .همان دل كه محل حضور اوست . وقتي دل به اصل خود بپيوندد آرامش بدون واسطه و رابطه از درون مي جوشد .
اگر خوب به نداي آن نقطه(فطرت) گوش فرا دهيم راه را خواهيم يافت . نداي درون من مي گويد مي خواهم جاودانه باشم. با گوش دادن به آن در مي يابم كه بايد به ريسمان جاودانگي چنگ اندازم . من در ميان فنا پذيري ها زندگي مي كنم و بايد اين چنين زندگي كنم و نبايد از آ نها اجتناب كنم اما ...اما بايد مواظب باشم دستم از ريسمان متصل به جاودانگي رها نشود .آن را دردست داشته باشم و همراه با آن در اين عالم با ناپايدارها هم زندگي كنم . اين گونه آرامش مي يابم . اين گونه خيالم راحت است كه هر وقت سوت پايان بازي زده شود در قعر ناپايداري ها رها نخواهم شد و با ريسماني كه در چنگ دارم به بالا عروج خواهم كرد .
Ani گفتي :
«نكته ديگر اينكه باور دارم هيچ غمي براي ناراحتي انسان پديد نمي آيد مگر با انگيزه ي آموزش و ياد گيري . من عاشق يادگيري هستم حتي اگر درسها سخت و امتحان مشگلي پيش رو داشته باشم .»
بله ! حقيقتا چنين است و شما حتما مي دانيد وقتي غم ها به ما آسيب نمي زنند كه پشتوانه اي داشته باشيم . آن پشتوانه آرامش حقيقي ست .
وقتي به آرامش حقيقي عقيده داشته باشيم به درس گرفتن از غم ها هم داريم .چرا كه مي دانيم غم ها به ما درس مي دهند و روح ما را صيقل مي دهند تابه مرحله اي بالاتر صعود كنيم و پله اي به آرامش حقيقي نزديك تر شويم .
چون كه مي داني مفاهيمي مثل رشد و كمال در آرامش حقيقي ست .پس براي رسيدن به اين آرامش (يا همان رشد و كمال)درد غم ها برايت آسان تر مي شود . بسا شيرين مي شود .اما اگر ديد مان محدود به ماديات و ناپايداري ها باشد اصلا نمي خواهيم رشد كنيم چه برسد به اين كه از غم ها درس بگيريم .
عقيده به استفاده نكردن از مواهب ,عقيده به حكمت آفرينش را نقض مي كند . اين ها آفريده شده اند براي استفاده !منظورمن از دل بريدن اجتناب نيست ....بلكه عدم وابستگي ست .
وابستگي يعني تكيه كردن به چيزي كه اگر نباشد, تو مي افتي .
در تمام طول زندگي پر فراز و نشيبم فقط جايي آسيب ديده ام كه نسبت به چيزي كه به آن وابسته بوده ام نا كام مانده ام يا بعد از تكيه كردن به آن , آن را از دست داده ام .( مطمئنا اگر شما هم غم هايتان را بررسي كرده ايد به همين نتيجه رسيده ايد )
اما جاهايي بوده كه وقتي چيزي را از دست داده ام آسيبي نديده ام . دراين مواقع ديگران به من مي گفتند"چگونه تحمل كرده اي .؟"و من وقتي به دلم رجوع مي كردم , دلم در جواب مي گفت "آسان بود چون به آن وابسته نبودم .
وابستگي هاي ما متفاوت است . هيچ كس نبايد خود را از تعلقات مصون بداند .
كار ما اين است كه بگرديم و وابستگي هايمان را پيدا كنيم .سپس انتظار اين نيست كه مستقيما و به طور ايده آلي از آن ها اجتناب كنيم . ما فرشته نيستيم . به قول مدير :"پله پله !...وگرنه منزوي و افسرده مي شويم ".بايد با زيركي براي تضعيف وابستگي هايمان برنامه بچينيم و اميدوار, قدم به قدم و مصمم به پيش برويم .
اكنون همه ي كلامم را دريك جمله باز گو مي كنم :
"دراين دنيا همه ي دلتنگي ها از دل نهادگي بر اين عالم است ."

هيچ گزند و آسيبى در زمين [ چون زلزله ، سيل ، توفان و قحطى ] و در وجود خودتان [ چون بيمارى ، رنج ، تعب و از دست رفتن مال و ثروت، ] روى نمي دهد مگر پيش از آنكه آن را به وجود آورديم در كتابى [ چون لوح محفوظ ] ثبت است ، بى ترديد اين [ تقدير حوادث و فرمان قطعى به پديد آمدنش ] بر خدا آسان است . « 22» تا [ با يقين به اينكه هر گزند و آسيبى و هر عطا و منعى فقط به اراده خداست و شما را در آن اختيارى نيست ] بر آنچه از دست شما رفت ، تأسف نخوريد ، و بر آنچه به شما عطا كرده است ، شادمان و دلخوش نشويد ، و خدا هيچ گردنكش خودستا را [ كه به نعمت ها مغرور شده است ] دوست ندارد
(آيه 22 سوره حديد)

آري بلاها براي ظالم وسيله ادب و هشدار است ولي براي مومنين وسيله آزمايش و رشد و براي اولياي خدا وسيله دريافت درجات است .
اين كه به شما خبر داديم كه حوادث را پيش از انكه حادث شوند نوشته ايم , براي آن است كه ديگر به خاطر نعمتي كه ازدست مي دهيد اندوه مخوريد و به خاطر نعمتي كه به شما مي دهد خوشحالي نكنيد و بدانيد كه نعمت ها امانت الهي است به شما سپرده اند .
تمام حوادث تلخ و شيرين ,همچون پله هايي از سنگ هاي سياه و سفيد براي بالا رفتن است و بايد بدون توجه به رنگ پله ها به سرعت از آن گذشت .
كارمند بانك يك روز مسئول گرفتن پول از مردم و روز ديگر مسئول پرداخت است . نه روز اول خودرا مي بازد و نه روز دوم خوشحالي مي كند زيرا مي داند او كارمندي امين بيش نيست . خداوند با مقرر كردن حوادث و فراز و نشيب هامي خواهد روح انسان را به قدري بالا ببرد كه تلخي ها وشيريني ها درآن اثر نكند چنانكه حضرت زينب (س)بعداز حوادث كربلا فرمود "وما رائت الا جميلا "و امام حسين (ع)در گودال قتتلگاه فرمود "رضا بقضائك صبراعلي بلائك "
اگر حكمت بروز حوادث را بدانيم ,حسد نمي ورزيم ,حرص نمي زنيم ,دشمني نمي كنيم و عصباني نمي شويم زيرا مي دانيم كه صحنه ها از قبل طراحي حكيمانه شده است .
اگر بدانيم عطاي نعمت مسئوليت و وظيفه به دنبال مي آورد از داشتن آن شاد نمي شويم واگ بدانيم گرفتن نعمت جبرانش در قيامت است از فوت شدن ها غمناك نمي شويم .
1- حوادث هدفدار است .
2- نعمت ها از خداند است .
3- علم به آثار و اهداف حوادث ,سبب آرامش است .
4- خداوند از ثبت حوادث در لوح محفوظ خبر داده تا بندگان غصه نخورند و مغرور نشوند .
5- غم و شادي طبيعي بد نيست , اندوه خوردن به گذشته ها و يا سرمست شدن به داشته ها مذموم است .
6- كسي كه از مقدرات الهي غافل است گمان مي كند فضيلتي دارد كه خداوند به خاطر آن به او نعمت داده لذا برديگران فخر مي فروشد .
7- خيال هاي دروني مقدمه فخر فروشي هاي بيروني است .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط faezeh

سلام به همه ي دوستان خوبم در تالار همدردي :72:

مدتي است كه فكري ذهن مرا به خود مشغول كرده و آن اين است كه علت و ريشه غم هاي آدم ها چيست و چگونه مي توان آن را برطرف كرد ؟
http://www.hamdardi.net/imgup/247/12...bd4ccc96f0.jpg[/color]

بياييد دغدغه هايمان را بزرگتر از اين كنيم.خيلي بزرگ .به اندازه ي چيزي كه مطمئن باشيم هميشه مال ما خواهد بود . به اندازه ي چيزي كه عذاب آور نباشد بلكه شعف آور باشد .

---

:72:
سلام
حق با فائزه است. برای درمان رنجها و دردها و برای چاره ی غمها فقط باید دغدغه هایمان را بزرگ کنیم . اما چگونه ؟ به نظر من هر کس برای پاسخ به چگونه بودن باید به چرایی آن بپردازد. اصولا به تعداد آدمها برای هر مساله ای راه حلی وجود دارد. پس بیایید تک تک از دریچه ی نگاه خودمان به این سوال جواب دهیم و از تجربیات خود یکدیگر را بهره مند کرده و به سوالی که پرسیده شده نگاهی متفاوت داشته باشیم . سوالی در ارتباط با بودن . در مورد چگونه بودن ..
واقعا من چگونه باید به چرایی خودم و چگونه بودنم بپردازم ؟

تا آن جا که می دانم پیوند بودن من با هر جا که هستم و با هر جا که باید باشم با درون من ، آرمانها، خواستها و نیازهای من ارتباط مستقیم دارد.
چرا من اکنون اینجا هستم؟ به دنبال چه و در جستجوی چه چیزی؟ شاید باید به گذشته برگردم و نیز نگاهی به اکنون خود داشته باشم:
من. طاهره. 31 ساله. فرزند آخر خانواده. شاغل. مدرس دانشگاه ...

واقعا به دنبال چه هستم ؟ و ... واقعا تاکنون در جستجوی چه بوده ام ؟ برای پاسخ به این سوال گاهی در نقش یک پیرمرد پنبه زن با آهنگی موزون و ملایم پنبه های وجودم را ذره ذره زده ام... گاهی علیرغم همه ی ترسها در درون گم و ناپیدایم سقوط آزاد کرده ام و ... نهایتا به این نتیجه رسیدم که برای یافتن پاسخ باید به چیزی فراتر از زندگی فکر کنم . و ... به زمانی رسیدم که احساس کردم باید خودم را در لحظه ی مرگ تصور کنم و بدنبال ادامه ی « ای کاش » خودم در ان لحظه بدوم. ای کاش حسرت باری که معمولا در اخرین برق نگاه ملتمسانه ی آدمها به دنیا دیده می شود ... و پس از آن دویده ام به ان سوی مرگ و تلاش کرده ام بتوانم به آنچه از خود به جا گذاشته ام فکر کنم . به اینکه آیا اصلا چیزی از من باقی مانده است ؟ و اینکه آیا اگر میراثی از من باقی ست ، وزنی هم دارد ؟ و آیا وزن آن راضیم می کند ؟...؟....؟...؟

نهایتا وقتی از سختی فکر کردن به این مرحله گذشته ام به آسودگی رسیده ام. به آرامش خیال. به سادگی . به دوست داشتن بی قید و شرط. به غایت زیبایی زندگی . به بی ارزشی آنچه که گاهی بیش از حد به آنها بها می دهم . به اینکه هیچ چیز ارزش آن را ندارد که بخواهم برایش له له بزنم ، ظلم کنم ، دروغ بگویم ، غصه بخورم ، دعوا بکنم، حقی را ناحق بکنم، حرص بزنم و ... و نهایت به طعم لذت بخش رضایت ، آرامش و ارزشمندی درون پی بردم ...
تزریق تدریجی این حس در من تا حدودی باعث رهاییم شده است و شاید کمی سبکبالی . سیاستها ، کمبودها ، بازیها، رسم و رسومها ، قوائد، عادت ها ، مشکلات ، تنگناها ، قید و بندها ، پول ها ، خودخواهی ها، مقام ها ، شهرت ها ، .... تا آنجا رنگ باخته اند که من هر لحظه آماده ام تا با هر چه مرا به خودم می رساند یکی شوم.

خودم؟ خود من چه می خواهد؟
خود من می خواهد انسانی باشد با تمام برجستگی هایش. می خواهد شریف باشد ، اصیل و زنده. می خواهد مفید باشد و سازنده . می خواهد شاد باشد و پر انرژی . می خواهد تلاش گر باشد. قوی باشد و خستگی ناپذیر . امیدوار . عاشق زندگی و عاشق بودن.خود من می خواهد هر جا که هست موثر باشد و خشنود، حتی اگر در این دنیا نباشد....

نمی دانم چقدر از این مسیر را درست رفته ام اما می دانم که شاید مسافر راهی هستم که اگر چه می دانم آرامگاه نهاییم کجاست اما پیش رویم راهها و کوره راههای متعددی می بینم که ورود به هر کدام حجمی از رفتن و رنگی از بودن را برایم رقم خواهد زد ... پس اماده ام تا نگاه جستجو گر و تشنه ام را با مسیری گره بزنم که مرا بیش از هر چیزی به خودم رهنمون کند ... و معیار من برای سنجش آنچه می بینم دلم و توامان عقلم خواهد بود... فقط ... هیچ وقت دلم نخواسته در جایی قرار بگیرم که مرا از خودم دور کند و ترسیده ام از اینکه سادگیم با آلوده شدن به آنچه بی اهمیتش می خوانم بیمار شود .... و این همواره برای من ترس بزرگی بوده است .

:72:
چاره ی غمها ، ناچیز شمردن آنهاست. رنجهایی که علیرغم ظاهر بزرگ و پر مساله ، کوچک و ناپایدارند . آنقدر که می توان با کمی تامل آنها را با آرامشی سراسر درونی معاوضه کرد ... به اعتقاد من قدرت انسان بیش از هر غم و درد و رنجی ست . فقط باید این را باور کرد.

:72::72:

دخترم طاهره به درستی می گویی که :
چاره ی غمها ، ناچیز شمردن آنهاست. رنجهایی که علیرغم ظاهر بزرگ و پر مساله ، کوچک و ناپایدارند . آنقدر که می توان با کمی تامل آنها را با آرامشی سراسر درونی معاوضه کرد ... به اعتقاد من قدرت انسان بیش از هر غم و درد و رنجی ست . فقط باید این را باور کرد.[b]
اما ای عزیز برای شمایی که هنوز در اول راه هستید جز همین نسخه دارویی نیست دوای درد ما را بجوئید که :
این روز ها در یک خواب زمستانی فلسفی فرو رفته ام حالا دیگر از جنس تنهایی شدم .
هرگزچشم براه بهشتی در پایان گذرگاه عمر نبودم و نیستم که هر جا می روم آسمان بالای سرم را هم با خود برده ام ، چشمه را که یافتم حرف زدن را فراموش کردم و به لکنت افتادم و این همه جهنمی است که پیش رو دارم ، من سزوار این تقدیرم ؟
بیخود و ناخواسته عضو پیوسته اندوهم ، و مدام پشت چراغ قرمزلحظه های از دست رفته ، عمر پر پر شده را بر باد می دهم ، دریغ ازطعم خوش حتی آرزوی محال ، نا امیدی سهم من ازبودن تکراری است .
از دل جا مانده ام ، این زندگی مرا از جا در می برد ، کاش می شد که سر به صحرا می گذاشتم و با گلو یی که تاب فوران صدا را هم ندارد بلند بلند می خواندم ،
در این صحرا مرا گرما گرفته
غم عالم مرا تنها گرفته

به خدا نگوییم یه مشکل بزرگ دارم

به مشکل بگوییم یه خدای بزرگ دارم

قلب من می سوزد
چشم من می بارد
نفسم با کمک هق هق غم می آید
حس من سرگردان
که نداند به کجا چنگ زند
جان من بی جانان
قفس بی نفس عالم را
ضربه ای تنگ زند

خسته ام, بی خود و خار
خسته ی یک خواهش
بی خود از خود بودن
و زهجران"عزیز"
گشته ام کوچک وخار

می دمد هر لحظه
نفس رنجی سخت
به رخ خاموشم
گوییا رنج پیامی دارد
که به نجوای بلند
می کشد بر گوشم

وعده ی خوشبویش
می کشد این قدم سست مرا در کویش

ونمی دانم من
که برنجم از رنج
یا شوم همسفر و همراهش؟

!

همهء رنج انسان از این است که با استعدادها و ابزارهایی که ندارد، می‌خواهد از خود چیز دیگری جز آنچه هست بسازد ـ و این دنبال سرآب و ایده‌آل رفتن است

اگر لذت ,ترک لذت بدانی
دگر لذت نفس ,لذت نخوانی
(سعدی)

چاره ی خیلی از غم ها ,ترک لذت !(البته لذت های کاذب و به ظاهر شیرین )
وقتی نسبت به بعضی از آدم ها که آرامش دارند عمیق شدم دیدم دیگران فکر می کنند اون ها خیلی در رنج اند . اما واقعیت این که اون ها از اون رنج, غرق در لذت اند .یعنی اون ها خواستند و سعی کردند و مزه و لذت ,ترک لذت رو چشیدن که بابت اون حتما تمرینات زیادی داشتند و هزینه هایی رو پرداختند.

خوب دقت کن !
آیا می توانی ببینی رقص روزهای عبور را ؟
آیا می توانی بشنوی فریاد خالی شدن ثانیه ها را ؟
آیا می توانی درک کنی خمیازه ی زمین کهنه را ؟
عالم در التهاب فرسوده شدن است ! ولی چرا خواب سنگین شهر بر نمی آشوبد ؟
کیست که بتواند لحظه های ناگزیر را از شتاب باز دارد ؟


مقصد لحظه های شتابناک ,نقطه ایست به نام مرگ !!!!!
ازچه بگریزیم ؟! ازمرگ ؟!واقعیتی که تردیدی در آن نیست ؟!


اگر دمی گام های ذهنت را به کوچه باغ های عقلانیت کشانیده باشی , درک می کنی حقیقت مرگ در اختیار تو نیست .اما چگونه مردن ,آری!!!در اختیار توست .


آدمیان در این بین دو دسته اند:

[color]1- آدمیانی که در برابر مرگ به دست آویز تدبیر چنگ می زنند تا مرگی داشته باشند ,زیبا تر از دشت های شقایق و لطیف تر از پر گشودن پروانه از روی گل و دل انگیز تراز فرو افتادن شبنم از روی گلبرگ .[/color]

2- آدمیانی که می گریزند از آن به خیال خود !و به فراموشی می سپارند آن را , وسخن از آن را آشفتگی می پندارند .این کار عاقلانه نیست ,چرا که به زودی در یک پاییز سوخته مرگ به سمت آنان می شتابد و آن ها در گودال غافلگیری در چنگ مرگ خواهند افتاد .

مرگ فریاد می زند که خواهم آمد و کسی که دراین بین گوش به فریاد های او می سپارد آلام و دردهای زندگی برایش سهل می شود و همین, یاد مرگ بودن یکی از راه های کاهش غم است (چاره ی غم ها)

باید اسیر افسون قهقه های دنیای پوشالی نشد ,تا صدای مرگ را بتوان شنید .
تارهای عنکبوتی را از روی پلک باید زودود تا مرگ دیده شود .اگر هدفت تنها دنیا باشد و مرگ را از خاطر برده باشی وقتی دریچه های امید روبرویت پرپر می شوند , وقتی پنجره های خوشی یکی یکی بر خاک می افتند ,وقتی تازیانه آمال و درد ها به شانه های خسته ات می زند , بر تو گران می آید چرا که دید تو محدود به همین دنیا بوده .
این را بپذیر ! که این , خاصیت دنیاست که با غم ها و سختی ها در آمیخته است.


ولی اگر یاد مرگ را بر ایوان ذهنت ببارانی طاقتت در برابر دردها معجزه وار تکثیر می شود و دل به بی کرانه ی لطف او می سپاری و آرام می گیری .
چرا که می دانی این دنیا به سرعت یک ضرباهنگ نبض می گذرد و حقیقت زندگی در دیار باقی ست که در آنجا خبری از غم ها و درد ها نیست .



تو می دانی دنیا سرای الم است .پس آن راگذرگاه صعبی ببین برای رسیدن به آغوش زیبایی ها ! تا دردهای آن برایت آسان شود .
بدان ! کسی که مرگ را فراموش کرده نگاه او نمی تواند د ر تیرگی ها ازدحام غبارها را بشکافد و افق های آن سو تر را ببیند .نگاه او منحصر به همین گذرگاه صعب است و از آن بالا تر نمی رود .او امید ی به زیبایی ها ی دنیا ی دیگر ندارد و کوچه ی ذهنش دائما از درگیری با دردها فرسوده است.
پس بود و نبود بلا را, نتوان برگزید اما نوع آن را بلی !
کسی که یاد مرگ را همچون ستاره بر آسمان ذهنش برویاند در مقابل سختی ها موسیقی صبر در دل او جاری می شود .او سیاهی شبها ی دنیا را به آغوش می کشد و این گونه آن ها راخلع سلاح می کند .
اما کسی که اندیشه او به خاطر فراموش کردن مرگ پژمرده است ,در گیر و دار سختی های این گذرگاه جز غافلگیری و وحشت چیز دیگری ندارد .

یاد مرگ ,پرنده ی اندیشه را از قفس اوهام وا می رهاند .زیرا آدمی برای خود آرزو های طول و دراز می بافد غافل از این که آرزوها تمام نشدنی ست ولی دنیا تمام شدنی .پس کسی که مرگ را به خاطر دارد از پیله ی آرزو ها به در می آید و به حقیقت می رسد . او می فهمد که آنچه لایق دلبستگی ست چیزی ست که بقا داشته باشد .

حال با این اوصاف قضاوت کن!به یاد داشتن مرگ بهتراست یا فراموش کردن آن ؟

يه پسر و دختر کوچولو داشتن با هم بازي ميکردن. پسر کوچولو يه سري تيله داشت و دختر کوچولو چندتايي شيريني با خودش داشت.
پسر کوچولو به دختر کوچولو گفت من همه تيله هامو بهت ميدم؛ تو همه شيرينياتو به من بده. دختر کوچولو قبول کرد.
پسر کوچولو بزرگترين و قشنگترين تيله رو يواشکي واسه خودش گذاشت کنار و بقيه رو به دختر کوچولو داد. اما دختر کوچولو همون جوري که قول داده بود تمام شيرينياشو به پسرک داد.
همون شب دختر کوچولو با ارامش تمام خوابيد و خوابش برد. ولي پسر کوچولو نمي تونست بخوابه چون به اين فکر مي کرد که همونطوري خودش بهترين تيله اشو يواشکي پنهان کرده شايد دختر کوچولو هم مثل اون يه خورده از شيرينيهاشو قايم کرده و همه شيريني ها رو بهش نداده.

آرامش مال كسيه كه صادقه وسالم زندگی میکنه

http://www.hamdardi.net/thread-3045.html#post114142









http://www.hamdardi.net/imgup/12/128...2e84c33e0c.gif

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود

هرکه فکرت نکند نقش بود بردیوار

باور اینکه هیچ چیز در این عالم بیهوده نیست

باور اینکه نظمی هوشمند بر این عالم حاکم است

باور اینکه اختیار و انتخاب ما سرنوشت ما را تعیین می کند

باور اینکه در پس هر واقعه و ماجرایی حقیقتی و درسی نهفته

باور اینکه لحظه ها با همه محتوایشان فرصتهای بی بازگشتی هستند که ما می توانیم استفاده ای رشد آفرین از آنها داشته باشیم .

باور اینکه در آفرینش این عالم با همه پیچیدگی هایش هدفی اعلا نهفته و غایتی عظما در پیش است

باور اینکه برای رسیدن به این هدف و غایتی که ارتقاء انسان تا خدای گونه شدن را در پی دارد مسیری مشخص قرار داده شده که هم مسیر و هم نحوه طی مسیر و دیدنی های طی مسیر را برای ما روشن ساخته اند و به ما ابلاغ کرده اند که غفلت از آگاهی برآن و تلاش برای طی این مسیر عامل همه دردهای کاهنده و آزار دهنده هست .

ما را بینا می کند تا ببینم که درد و رنج اگر در طی مسیر درستی و راستی باشد آزار دهنده نیست بلکه حتی لذت بخش هم هست .

می فهماند آنجا که دردهایمان آزار دهنده هست و شوق و شور و انرژی بخشی در خود ندارد ، مسیر مسیر اصلی نیست ، مسیر انحرافی هست .

بیشتر رنجهای ما عوارض اشکالات در روابط انسانی و انگیزه های این روابط که اغلب برمحور خودخواهی ، حسادت ، منفعت طلبی ، سود جویی و .... است ،می باشد .


کافیست در مواجهه با افراد ، مهم برای ما مراقبت از عملکرد و واکنشهای خود باشد که در مسیر درست ( مثل ، صبر ، جرأت ورزی ، بازخورد مناسب ، قاطعیت ، گذشت ، مدارا ، ادای وظیفه بدون چشمداشت نتیجه ، ..... ) قرار گیرد و نه مسیرهای انحرافی ای چون تلافی جویی ، مقابله ، تسلیم و ظلم پذیری ، ظلم متقابل ، غیبت ، تهمت ، بدگویی ، بدخواهی ، نفرین و ...... . خواهیم دید که آرامش و لذت وجود ما را فرا می گیرد و در پیش گرفتن راه صحیح و رفتار مناسب ما را از دغدغه ها و مشغله های ذهنی که مانع بصیرت است باز می دارد و افق را روشنتر دیده و در پس مسائل و مشکلات بهره ها و فرصت هایی که میتوان از آن استفاده کرد را دید و از مشکلات شکلات ساخت و از رنج لذت را چشید . پس مراقب عمل خود باشیم تا درست و متعادل رفتار کنیم که در این صورت حتی در اوج مسائل و مشکلات نیز حال خوبی خواهیم داشت و صبور و آرام پیش میرویم .



.

سخنی از امام حسین علیه السلام هست که عمقی به نظر من به اندازه وسعت همه هستی دارد که اگر درک شود می فهمیم علاج همه دردهاست :

می فرمایند :

خدایا تو در همه حال مایه اطمینان و آرامش دل من می باشی

تک تک کلمات حرف دارد و کلمات کلیدی هستند:

در همه حال >>> یعنی لحظه ای نیست که چنین نباشد

مایه >>> یعنی اساس و بنیاد ( هرچیزی )

اطمینان >>> اطمینان وقتی می آیدکه شک و شبهه و دو دلی دربین نباشد، اضطرابی در کار نباشد نگرانی و دغدغه ای نباشـد در هـر مـوقعیتی اطمیـنان قلب یعنی همین و این بدون اتکاء به جایی مطمئن ممـکن نیست یعنـی در هـرموقعیتی که به نظر اضطراب زا ، دو دلـی آفـرین و .... هسـت فقـط یک مطمـئن
می تواند ترا اطمیـنان ببخشـد که نگــران نباشــی ، دغـدغـه نـداشـته باشـی ،نترسی و خیالت راحت باشد و رنجهایت آفت نبـاشـد و ایـن مطمـئن می شـود مأمن و تکیه گاه و با تکیه به او خیالی راحت می آید

آرامش >>> مطلوب همه انسانهاست که در همه حالی می جویندش و در واقع گم شده همه ماهست ،نقطه مقابل سرگردانی، آشفتگی و درماندگی.آرامش برآیند محتویاتی غنی هست اعم از صبر ، اطمینان ، امید ، ثبات ، و روشن ضمیری و .... که اینها نیز حاصل نمی شود مگر با بهره گیری از منبعی که توزیع کننده آنست .باید سراغ منبع رفت و نشانی این منبع هم در درون ماهست و از بیرون بدون ارتباط درونی نمی توانی راه یابی

دل >>> امروزه دانش غرب در بخش فرماندهی بدن از مغز عبور کرده و حتی گامی فراتر از فیزیک کوانتوم و انرژی ، به سوی منشاء اصلی اتصالات و فعل وانفعالات از بعدی دیگر رفته و آنهم قلب است اگر چـه باز هـم در بعـد مـادی آن یعنی جسم صنوبری شکل گوشتی و با ساز و کارهای خاصش را می گوید اما باز هم کمی نزدیک شده است به اینـکه دل ( البتـه غیر مادیسـت ) فـرمـانـده و خواستگاه فعل و انفعالات انسانی است که به حـال و احـوال و رفتـار و سـکنات منجر می شود که اگر ایـن دل سالـم و سـرحـال و سـربـراه باشـد همـه حـالات و رفتار سکنات هم میزان خواهـد شـد و با توجـه بـه آنـچـه در بـاب اطمیــنان و آرامش گفتیم ، سلامت این دل هم از آن اطمینان و آرامش حاصل می شـود .

و وقتی زبانی به چنین سخن باز می شود یعنی معرفتی عمیق را صاحـب آن داراست . و همین معرفت به اینجا او را رسانده است که دریابد که آن اطمینان آفرین و آن نقطه اتکـاء مطمئـن کجـاسـت و به او رو آورده و خـود نیـز در ابتـدای کلامش معرفیش کرده :

خدا ...............

حال با توجه به آنچه مختصراً آمد با هم نجـوای آن امام در اطمینان به قـربـانـگاه رفته را یک بار دیگر بخوانیم :

خدایا تو در همه حال مایه اطمینان و آسایش دل من می باشی

و برای همین برای او لحظه ای شک به راهش نیامد و یاران او نیز چنین بودند .



خود فرموده دیگر نیز دارد که می فرماید :

من الگوی شما برای همیشه تاریخ هستم

و این من ، یعنی او و مسلک و راه و مرام و زندگی خـودش و یارانـش .... ایـن است که کربلا الگویی از همه قشری دارد . از آشپز و آرایشگر گرفته تا ادیـب و سخنور و معلم و دانشور . از شیرخوراه گرفته تا نوجوان و پیر و جوان و ....
همگی آنها زندگیشان الگوی ماست برای سالم و سرحال زیستن که طنین دل همه آنها از زبان امامشان بیرون می ریزد که :

خدایا تو در همه حال مایه اطمینان و آرامش دل من می باشی

سلام از فائزه عزیزم به خاطر ایجاد این تایپک زیبا متشکرم . چون ارامش تنها گمشده ای ست که بشر از بدو خلقت به دنبال اونه . و تنها زمانی به اون میرسه که به ذات حقیقی وصل بشه . انا لله و انا الیه راجعون . ولی تا رسیدن به ارامش حقیقی همواره به دنبال جایگزین موقتی برای اون هستیم . زمانی ارامش را در پستانک خالی جستجو میکنیم تا به سینه پر از شیر مادر برسیم . زمانی ارامش رو از یک عروسک در یافت میکنیم . و زمانی از اغوش پدر . زمانی اونو در پیشرفت تحصیلی مبینیم و زمانی دیگر در کسب ثروت . به محبت همسر و فرزندان نیازمند میشویم تا از ان ارامش بگیریم . همه اینها شاید در بازه های زمانی خودشان لازمند و همان پله های ارامش واقعی باشند . زمانی پله ها را به سرعت طی میکنیم ولی زمانی دیگر شاید ده ها سال در پله ای توقف میکنیم . ولی براستی توقف جایز است ؟ قطار عمر به سرعت در حال گذر است . ایا مقصد قطار عمرمان ساحل ارامش خواهد بود ؟