شوهرم می گه جلوی من گریه نکن!!!

[align=justify]سلام:72:

امروز در تاپیک یکی از دوستان به یک اتفاق تکراری برخوردم. فکر کردم اگر این موضوع رو در یک تاپیک مجزا مطرح کنم، هم به این دوستمون کمک بشه، و هم به خیلی خانمهای دیگه ای که این مشکل رو دارن.

یک دوست قدیمی می گفت هر بار که من گریه می کنم، نامزدم میره تو بالکن می ایسته و تا گریه م تموم نشه برنمی گرده!

بعد از اون در موارد زیاد دیگه ای هم این حالت رو دیدم که یک آقا در برابر گریه های خانمش (که نشون از درد عمیق روحی و احساسی اون داره) به جای دلسوزی و ابراز محبت، از این اشک ها فرار می کنه.

به نظر شما این حالت نشون دهنده ی بی محبتی اون آقاست؟ اصلا در همچین شرایطی همسر این خانم چه احساسی پیدا می کنه، و چی باعث می شه که اینطور واکنش نشون بده؟ برای خانمهایی که در زندگیشون به این مشکل برخوردن، چه راهکاری ارائه می دید؟

همراه با آرزوی شادی، آرامش، و خوشبختی برای همه دوستان عزیزم. :72:[/align]

سلام.
در مورد این سوال که فکر کنم همان گونه که شما اشاره کردید قبلا هم مطرح شده بود که بنده لینکش را پیدا نکردم...باید بگویم::

این مورد ارتباط مستقیمی با احساسات مردان دارد...چگونه؟عرض خواهم کرد.

مردها با اين احساس بزرگ مي شوند كه مسئوليت همه کارها و روراست کردن مشکلات با انهاست.

انان از کودکی این مسئولیت را می پذیرد زیرا با تکرار جمله هایی در ذهنشان تثبیت می شود مانند::
پسرم وقتي بزرك شدي باید خانواده ای را اداره کنی ...و پسرم دست خواهرتو بگیر...نذار برو انور...نذار گریه کنه و......

پسر هاكه اين جملات به آنان گفته مي شود با اين باور ناخوداگاه بزرگ مي شوند كه چنان چه مي خواهند يك مرد واقعي باشند.

هنگامی که زنان برای حل مشلی به مردان خود مراجعه می کنند و با بیان احساسات می خواهند مردان انها را درک کنند از یک چیز غافلند که مردان به جمله و سخنان انان اهمیتی نمی دهند و متوجه سخنان انها نمی شوند بلکه تنها حالت بیان احساس برایشان مهم است...بنابراین زن که انتطار دارد مرد او را به اغوش بکشد و ارامش کند یکباره با متوجه می شود که مرد به جایی ارام کردن چنین روشی را بکار می برد::

مرد بسیار قوی با ارامش خاطر شما را نصیحت می کند و در پی رفع و پیدا کردن راه حل مشکل شماست نه درک ان مشکل.

در واقع او نقش پدر را برای شما بازی می کند تا مادری دلسوز.

اما دلیل دیگری هم دارد...چرا مردان در هنگام گریه زنان خود عصبانی می شوند ..ایا دلشان از سنگ است؟؟؟خیر!!

دليل اين كه چرا هنگامي كه مردان از احساساتي شدن شما عصباني مي شوند ، اين است كه خود را مسئول درد و رنجتان مي دانند و چنان چه نتوانند ناراحتيتان را برطرف كنند ، احساس گناه خواهند كرد...بنابراین عصبانی و کم طاغت می شود.


متاسفانه مردان اغلب متوجه نیستند که زنان به دنبال دردودل کردن و شنیده شدن هستند نه پیدا کردن راه حل برای حل مشکل...

امیدوارم متوجه شده باشید دوست گرامی.:72:

همونطور که نقاب عزیز گفتن، آقایون خودشون رو مسئول درد و رنج همسرانشون می دونن و برای همین عذاب آور ترین صحنه ای که می تونن شاهدش باشن اشک ریختن همسرشون هست.
آقایون در این لحظه احساس ناتوانی می کنن و اینکه نتونستن کارشون رو به خوبی انجام بدن و همسر بدی بودن برای همین سعی می کنن این وضعیت رو عوض کنن و متاسفانه این وضعیت انقدر براشون سخت هست که عصبانی میشن و یا سعی می کنن از اون محیط فرار کنن و طبیعتا این برخورد آقایون باعث عمیق تر شدن ناراحتی خانمها و در نتیجه گریه بیشتر اونها خواهد شد..
حالا سوال اینجاست که چطور باید این عمل و عکس العمل ها رو کنترل کرد..
آیا خانمها هیچ وقت نباید گریه کنن؟
یا آقایون باید خودشون رو کنترل کنن؟


:72:

[align=justify]دوستان عزیزم،

ممنون از پاسخ هاتون.:72:

اون مواردی که من در تالار دیدیم، این مسئله بصورت ضمنی مطرح شده بود، و غیر از یک مورد که Shad راهکار خوبی به اون دوستمون ارائه داده بودند، راهکار دیگه ای ندیده بودم که ارائه بشه.اگه شما تاپیک دیگه ای سراغ دارید که موضوع کامل بررسی شده باشه، لطفا لینکش رو بگذارید که دوستان بهتر بتونن استفاده کنند. چون این مشکلیه که خیلی شاهدش هستیم، و معمولا وقتی کار به این مرحله می رسه که خانم شروع می کنه به گریه کردن و آقا هم دچار احساس خشم و درماندگی، ارتباط به بن بست می رسه، چون طرفین دیگه قادر نیستند همدگه رو درک کنند و ارتباط سالمی داشه باشند.

اگه مقالاتی در این مورد هم در تالار داریم، لطفا بگذارید که این تاپیک برای استفاده دوستان کامل تر بشه.:72:

در ضمن من یک سوال رو فراموش کردم مطرح کنم. و اون اینکه برای آقایی که در این شرایطه، چه راهکارهایی وجود داره که بتونه این حالت رو از بین ببره. البته غیر از ناز کشیدن!! چون در اون شرایط این راهکار (که مد نظر خانمه) برای همسرش عملی به نظر نمی رسه!

:72:[/align]

سلام
ممنون از همه دوستان موضوع خوب و پاسخ های خوبی رو مطرح کردید.
فقط این موضوع یه تبصره داره این مساله فقط در مورد زن ها و شوهرها نیست یادمه وقتی که بچه بودم و موجود کاملا حساسی بودم وقتی اتفاق بدی واسم میافتد و با گریه اون رو برای اطرافیان تعریف میکردم پدرم مدام منو از ادامه بحث تا زمانیکه گریه میکردم منع میکرد و نمیگذاشت ادامه بدم تا زمانیکه به گریه ام خاتمه بدم من هم که گریه رو تسکین آلامم میدونستم فقط در اون زمان احساس خشم داشتم به مرور زمان یاد گرفتم که احساساتم رو تا حدودی کنترل کنم ولی این مساله مربوط به من تنها نبود بارها و بارها شاهد بودم که دوستان و همکارانم در برخورد با یه مساله آموزشی یا کاری مستاصل شده و در جمع که بیشتر اعضای اون آقایون بودند به گریه افتادند راهکار عملی و لینک هایی در این زمینه هم اگه اینجا بگذارید واسه خیلی ها قابل استفاده خواهد بود.


با سپاس فراوان

سلام::72:

فیلو سارای گرامی موضوع جالبی مطرح کردید که برای من بسیار قابل درک بود....
ممنون از این تاپیک..
منم شدیدا درگیر این حالت هستم..گاهی با خودم می گم کاش اشک ها خشک بشوند و از دستشان راحت بشم....ولی خوب انسان خودش هم گاهی عاجز هست از این موضوع...و کنترل کردنش.....
چیزی که من باهاش برخورد کردم همینه : که خانم ها گاهی وقتی ناتوان از گرفتن حقی یا ادامه بحثی می شوند و یا وقتی با تمام تلاش خود برای اثبات احساس خود با مشکل مواجه می شوند ناخود اگاه به گریه کردن پناه می اورند..
البته گریه جنبه های مختلفی دارد که خود بهتر می دانید...
با دیدن صحنه های غم انگیز ..با فوت عزیزان ..با بی توجهی ...و...زنان بیشتر اوقات به گریه پناه می آورند و از این راه خود را تخلیه می کنند....
در طی سالیان به مردان یاد داده شده که نباید احساساتی باشند..اشک بریزند ....و باید پشت و پناه زنان خود باشند..شانه های محکمی که زنان به آنان تکیه کنند و هر وقت زنی به هر دلیلی ببیند در حال از دست دادن این شانه های محکم هست از هر روشی برای بازگشت آن گاهی استفاده می کند...و هیچ کس نمی تواند ادعا کند من این چنین نیستم.....
ولی من نیز با نگاه سرد یک مرد وقتی گریه می کنیم مواجه بودم و انزمان اصلا نمی دانستم چرا هیچ رفلکسی اشک های من در وی ایجاد نمی کند....تنها رفلکسی که من شاهدش بودم عصبانیت بیشتر..تق و توق...و اعصاب خراب طرف مقابل بود...و سکوت و نگاه.....و گاه نگاه دزدانه ای شاید از روی ترحم نه جلب دلسوزی.....
اون زمان منم با فکر اینکه چرا به اون همه احساسم توجه نمیشه بلندتر گریه می کردم که شاید اقدامی در جهت آرام کردن من رخ بده که نداد....و من مجبور می شدم خودم ارام بشم ....:54:
این حقیقتی هست که من لمسش کردم..و اون زمان حس می کردم عجب مرد بی احساسی ..که این همه دوست دارم می گه ولی در مقابل اشک من به جای ابراز محبت مجدد فقط عصبانی میشه و داد می زنه.....
رازش را نفهمیدم تا خودش به زبان امد:
این را از باب تجربه می گم البته..اون شخص معتقد بود من در ان لحظه به شدت از خودم متنفر شده بودم و عصبانیت من نه از اشک های تو از خودم بود که تو رو به جایی رسوندم که این طور گریه کنی......احساس کردم خیلی نا توانم و نمی تونم هیچ کمکی به تو بکنم..احساس می کردم که تو چون به من علاقه ای نداری این طور گریه می کنی که من بفهمم....می خوای بگی من نمی تونم مواظب تو باشم!!!!
برام خیلی عجیب بود چون دقیقا این حرف ها بر عکس چیزی بود که هدف من بود..یعنی من فقط می خواستم اون یکبار دیگه بگه پشت منه ولی اون حس برعکسی داشت!!!
بعدا مطالعاتی کردم که بیان می کرد مردها از احساسات ما چیز دیگری برداشت می کنند..چون با ما از خیلی لحاظ متفاوتند ..و مثلا وقتی بهش می گی بایست آدرس رو بپرسیم ..اون برداشت می کنه که یعنی تو هیچ کاری بلد نیستی!!!
این تفاوت ها جالب هست....
به نظر من باید در این ارتباط دو طرفه ..خانم ها مطالعاتی از کتاب های مختلف داشته باشند و روش برخورد با مردان را یاد بگیرند که منم خودم تازه دارم اینا رو یاد می گیرم...
این از بی تفاوتی انان نیست..این از عدم درک صحیح احساس خانم توسط آقا و بالعکس هست.....اگر ما شناخت درستی از این واکنش ها داشته باشیم نه ما متهم به گریه دروغین می شویم نه آنان متهم به بی احساس بودن!!!

http://www.hamdardi.net/imgup/16901/...b9768b80cf.jpg

:54::54::54:

یك پسر كوچك از مادرش پرسید: چرا گریه می كنی

مادرش به او گفت : زیرا من یك زن هستم .


پسر بچه گفت: من نمی فهمم

مادرش او را در آغوش گرفت و گفت : تو هیچگاه نخواهی فهمید

بعدها پسر كوچك از پدرش پرسید : چرا مادر بی دلیل گریه می كند

پدرش تنها توانست به او بگوید : تمام زن ها برای هیچ چیز گریه می كنند

پسر كوچك بزرگ شد و به یك مرد تبدیل گشت ولی هنوز نمی دانست چرا زن ها بی دلیل گریه می كنندبالاخره سوالش را برای خداوند مطرح كرد و مطمئن بود كه خدا جواب را می داند .او از خدا پرسید : خدایا چرا زن ها به آسانی گریه می كنند؟

خدا گفت زمانی كه زن را خلق كردم می خواستم كه او موجود به خصوصی باشد بنابراین شانه های او راآن قدر قوی آفریدم تا بار همه دنیا را به دوش بكشد. و همچنین شانه هایش آن قدر نرم باشد كه به بقیه آرامش بدهدمن به او یك نیروی دورنی قوی دادم تا توانایی تحمل زایمان بچه هایش راداشته باشد ووقتی آن ها بزرگ شدند توانایی تحمل بی اعتنایی آن ها را نیز داشته باشدبه او توانایی دادم كه در جایی كه همه از جلو رفتن ناامید شده اند او تسلیم نشود و همچنان پیش برود . به او توانایی نگهداری از خانواده اش را دادم حتی زمانی كه مریض یا پیر شده است بدون این كه شكایتی بكندبه او عشقی داده ام كه در هر شرایطی بچه هایش را عاشقانه دوست داشته باشد حتی اگر آن ها به او آسیبی برسانند. به او توانایی دادم كه شوهرش را دوست داشته باشد و از تقصیرات او بگذرد و همیشه تلاش كند تا جایی در قلب شوهرش داشته باشد.به او این شعور را دادم كه درك كند یك شوهر خوب هرگز به همسرش آسیب نمی رساند اما گاهی اوقات توانایی همسر ش را آزمایش می كند وبه او این توانایی را دادم كه تمامی این مشكلات را حل كرده و با وفاداری كامل در كنار شوهرش با قی بماندو در آخر به او اشك هایی دادم كه بریزد .این اشك ها فقط مال اوست و تنها برای استفاده اوست در هر زمانی كه به آن ها نیاز داشته باشد. او به هیچ دلیلی نیاز ندارد تا توضیح دهد چرا اشك می ریزد

خدا گفت : زیبایی یك زن در چشمانش نهفته است زیرا چشم های او دریچه روح اوست ، ودر قلب او جایی كه عشق او به دیگران در آن قرار دارد

http://www.hamdardi.net/imgup/16901/...b9768b80cf.jpg

این هم یک لینک مقاله علمی در رابطه با گریه کردن.......

http://www.hamdardi.net/thread-7893.html

http://www.hamdardi.net/imgup/16901/...b9768b80cf.jpg

*** در نهایت من خیلی دوست دارم اقایون در این بحث شرکت کنند و بگویند واقعا اون لحظه چه حسی می کنند و درخواستشون از خانم ها چیه؟؟؟

ضمن تشکر از دوست خوبم rsrs1380 عزیز، و بقیه دوستانی (خانم و آقا) که لطف خواهند کرد و تجربیاتشون رو بیان می کنند، و اینکه در اون حالت چه انتظاری از طرف مقابلشون داشتند،

یک راهکار که برای آقایون می شه مطرح کرد، سکوت و کناره گیریه موقتیه.

به این شکل که مثل نامزد دوست من، از همسرشون فاصله بگیرن، و بهش بگن وقتی این وضعیت پیش میاد، من از نظر عصبی در وضعیتی قرار می گیرم که برام قابل تحمل نیست، و در ضمن ناتوان از درک و حل مسئله ای می شم که برای شما پیش اومده.

به این شکل:

1:: این آقا به احساسات خودش احترام گذاشته و از خودش انتظار بیش از حد نداشته. و از اینکه در شرایط روحی بدتری قرار بگیره، جلوگیری کرده.

2:: در فضای باز تر ایجاد شده، این آقا می تونه به اعصاب خودش مسلط بشه.

3:: خانم متوجه می شه که با گریه کردن مشکلش حل نمی شه، و باید با دید باز تری با مسائل برخورد کنه. حتی در تربیت کودک هم شنیده م که اگه بچه ای با گریه و جیغ کشیدن می خواد به هدفش برسه، بهش جواب مثبت ندید. فکر می کنم این باعث می شه که خانم به تدریج قادر به کنترل کردن احساساتش بشه.

4:: در این وضعیت به خانم هیچ پرخاشگری ای نمی شه، و این خیلی اهمیت داره. چون معمولا در ارتباطاتی که به این شکل به بن بست می خورن، برخورد نامتناسب طرفین باعث تشدید وضعیت بحرانی هم می شه. یعنی در حین ابراز عصبانیت ممکنه آقا با لحن توهین آمیزی صحبت کنه، بعد احتمالا خانم عصبانی می شن و یه چیزی هم ایشون می گن، وضعیت همینطور بدتر می شه.

فکر می کنم بعد از بازگشت آقا از بالکن!! وضعیت آروم تر شده باشه.:82: دوست من که می گفت این واکنش نامزدش به تدریج تاثیر سازنده ای در روحیاتش داشته!:43:

فعلا برم بررسی کنم ببینم دیگه چی به ذهنم می رسه!:303:

تحمل دیدن اشک های یه نفر برای ما هم که خانم هستیم گاهی واقعا مشکل و درد آوره مخصوصا زمانی که احساس ناتوانی در آرام کردن طرف مقابل داشته باشی و یا گریه فرد را بی دلیل تلقی کنی
راهکار پیشنهادی من زمانی که درک صحیحی از شرایط فرد گریان ندارید مکان را ترک کرده و خود را با درست کردن یک لیوان شربت یا آب خنک سرگرم نمایید و در این فاصله به خود فرصت فکر کردن به شرایط و راهکارها و به فرد گریان فرصت تخلیه روانی دهید
پس از بازگشت و نوشیدن نوشیدنی خنک توسط فرد گریان , فرد تا حدودی بر حالات عصبی خود مسلط شده و شخص ناظر نیز به نوعی حس تمایل به درک کردن را به طرف مقابل خود منتقل نموده است
احتمالا پس از این درنگ چند دقیقه ای ادامه بررسی موضوع به شکل منطقی راحتتر خواهد بود

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

یه نکته دیگه
هیچوقت فرد گریان را به خاطره گریه کردن سرزنش نکنید و از او نخواهید که خیلی سریع به وضعیت عادی بازگردد
این مساله در مورد آقایان بیشتر رعایت شود
از جمله مرد که گریه نمیکند حتی المقدور استفاده نکنید

سلام به همگي
اين مورد فقط در مورد گريه كردن صدق نمي كند. در مورد حرص خوردن و غصه خوردن هم صادق است. خود من گاهي كه از مسئله اي مخصوصا مسائلي كه از همسرم نشات مي گيرد ناراحت مي شوم و حرص مي خورم از من دلجويي مي كند و يكي دو باري مي پرسد چي شده؟؟! وقتي من بازگو مي كنم خيلي راحت مي گويد:(( واسه اين چيزاي الكي خودتو ناراحت مي كني؟)).
گاهي احساس مي كنم مردان براي اينكه برخي مسائل را حل كنند سعي مي كنند آن را از دوش همسر خود بردارند و به نوعي اين را حل مسئله مي داند.

[align=justify]سلام:72:

یک راهکار برای خانمها هم اینه که نگاهشون به ازدواج این نباشه که قراره همه شادیها و خوشبختی هاشون، در همسرشون، عشق ورزی، و ... خلاصه بشه. اگه خانمی خوشبختی خودش رو در همسرش خلاصه نکنه، به دنبال راه های دیگه ای برای رضایت از زندگی خواهد بود.

و در دوره نامزدی، و بعد از ازدواج هم سعی کنه خیلی غرق در روابط عاشقانه نشه. که به این وضعیت عادت نکنه. همواره در نظر داشته باشه که این همه عشق و توجه در کنارش مشاجره و مشکلات هم خواهند آمد.

در اینصورت این خانم وقتی به مشکل برمی خورده، انتظار نداره همسرش حالات بد رو درش از بین ببره، و اندوهش رو کاهش بده. بلکه قادره از راههای دیگه ای از زندگی لذت ببره، و انرژی از دست رفته در مشکلات زناشویی رو از راه دیگه ای جبران کنه.

در نتیجه به اون حالت افسردگی و استیصال که فقط شروع کنه به گریه کردن، نخواهد رسید. و همواره روحیه شاد و بانشاطش حفظ خواهد شد. و این روحیه باعث می شه همسرش هم از وضعیت های بحرانی بیرون بیاد.

یعنی شادی و خنده خانم، علاوه بر حل مسائل روانی و روحی خودش، همسرش رو هم از اون فشار عصبی، و درماندگی که درش گرفتار شده، نجات می ده.

فکر می کنم زن و شوهر همیشه باید یک محل درآمدی! برای شادی هاشون داشته باشند، تا بتونن اون شادی و نشاط رو در مواقع لزوم به زندگیشون تزریق کنند، نه اینکه همیشه انتظار داشته باشند که زندگیشون بهشون شادی بده!

:72:[/align]

میشه گفت که حدود 1 ماه یا بیشتر همچین دوره ای رو طی کردم، اون ماه در شرایط خیلی بد روحی بودم، پدر و مادرم رو از دست داده بودم و بیماریم هم اذیتم می کرد. در واقع میشه گفت احساس درماندگی عجیبی می کردم و همسرم حتی یک بار به سمتم نیومد که بخواد منو آروم کنه و هر وقت هم به سمتم میومد تنها هدفش دعوا کردن بود.. چون کار دیگه ای بلد نبود..

حالا موضوعی که مطرح میشه اینه که ما جلوی چه کسانی راحت هستیم که گریه کنیم؟ این معمولا با غرور هر شخص هم رابطه داره. اما به هر حال ما جلوی کسانی گریه می کنیم که بهشون احساس نزدیکی می کنیم یا لااقل دوست داریم که اینطوری باشه.
همیشه هم علت گریه انتظار همدردی نیست بعضی مواقع گریه از خشم هست که در این صورت پذیرای همدردی هیچ کس نخواهیم بود و چنانچه کسی سعی در آرام کردن ما در اون لحظه بکنه بر شدت خشم و گریه افزوده میشه.
به دلایلی که در بالا ذکر شد آقایون تحمل دیدن گریه خانمها رو ندارن و این فقط مخصوص گریه نیست، آقایون تحمل این رو ندارن که همسران یا دخترانشون در زندگی احساس شکست کنن، خودشون رو از چیزی یا کسی پایین تر ببینن، از آنچه که هستن ناراضی باشن و ... این حالات خانمها ممکنه هیچ کدوم با گریه همراه نباشه اما به هر حال موجب عصبانیت و خشم آقایون میشه چون همونطور که ذکر شد آقایون خودشون رو مسئول زندگی خانمها میدونن. درسته که خانمها و آقایون صفات متفاوتی دارن اما در بعضی صفات مشترک هستن، همونطور که خانمها دوست ندارن همسرانشون انسانهایی شکست خورده و مغموم باشن طبیعتا آقایون هم همین احساس رو دارن.
من برای حل مشکلم نمیتونستم همسرم رو تغییر بدم و یا ازش بخوام که طور دیگه ای به قضیه نگاه کنه، تنها کاری که از دستم بر میومد این بود که شیوه خودم رو تغییر بدم. و از اینجا شروع کردم که همسر من در مواقعی که به هر طریقی احساس عجز کنم نمی تونه هیچ کمکی به من بکنه و این هم از ناتوانیش نیست، به خاطر اینه که آموزشی در این زمینه ندیده. پس کسی جز خود من نمیتونه بهم کمک کنه..
کم کم شروع کردم به بررسی مشکلات و اون چیزهایی که باعث ناراحتیم شده بودن، همشون چیزهای مهمی بودن اما در چند موردشون واقعا دیگه کاری از دست من ساخته نبود. باید خودم رو نجات می دادم، و تنها چیزی که میتونست در اون شرایط به من کمک کنه خندیدن بود. خنده باعث باز شدن ذهن میشه و آدم فرصت پیدا می کنه که از مشکلاتش فاصله بگیره تا سر فرصت بهشون رسیدگی کنه.
هنوز هم ناراحت میشم اما سعی می کنم در درون خودم بهش مسلط بشم و اجازه ندم که اون ناراحتی و مشکل به من مسلط بشه. اگر هم همسرم موجب ناراحتی من شده باشه توی یک نامه بعد از گفتن خوبیهاش، به موردی که باعث ناراحتیم شده اشاره می کنم، بعضی وقتها حتی دیگه لازم نمی بینم که نامه رو بهش بدم چون قضیه حل شده، بعضی مواقع هم که ناراحتی خیلی شدید هست خودم از محیط دور میشم که اگه یک وقت بی اختیار اشکهام اومد همسرم این صحنه رو نبینه.
اما اقرار می کنم از زمانی که تصمیم گرفتم بخندم همه چیز توی زندگیمون تغییر کرده من میخواستم خودم رو نجات بدم اما تأثیر این خندیدن رو توی اخلاق همسرم دقیقا میتونم ببینم، احساس می کنم انرژی اون هم دو چندان شده.
جالب اینجاست یک ماه پیش وقتی گریه می کردم نمی پرسید چرا گریه می کنی اما الان وقتی مشغول کارم هستم و ساکتم میاد میپرسه از چیزی ناراحتی؟ میتونم کمکت کنم؟
البته این قضیه به این خاطره که مردها وقتی ناراحت میشن سکوت می کنن و احتیاج به تنهایی دارن و اون وقتی منو در این حالت می بینه فکر می کنه که من ناراحت شدم. تا وقتی که همسر من آموزش نبینه که چطور باید منو از ناراحتی در بیاره ناراحتیم رو جلوش بروز نمی دم چون می دونم نتیجه اش ناراحت تر شدن من و عصبانی شدن اون میشه...

:72:

[align=justify]قبلا عذر خواهی می کنم که باز دارم مسائل معنوی و اعتقادی رو با خانوادگی و روانی و ... قاطی می کنم. علت اینه که اینها برای من از هم جدا نیستند.

اون که ما رو در خودش پرورد ( ربّ ) طبیعتا ذات ما رو با صفات وجودی خودش درآمیخت. و در نتیجه حس زیبا بینی ما هم متاثر از همین صفات شد.

قدرت و تدبیر جزء این صفاته. این در ذات ما انسان هاست که وقتی شخصی رو می بینیم که دارای تدبیر (که نشون دهنده قدرت فکری و روحی یک انسانه) لازم برای تسلط بر روحیات و احساسات خودش، و شرایطی که درش قرار داره هست، تحسینش می کنیم. این از نظر یک انسان زیباست. مخصوصا اگر اون انسان همسر شما باشه. چون دیدن این زیبایی در شما باعث می شه که اون به شما، خودش، و انتخابش، افتخار کنه. و سرشار از احساسات مطلوبی بشه که طبیعتا شما از دیدن اونها در نگاهش به وجد خواهید آمد.

از طرف دیگه گریه و حتی نیاز مفرط به درد دل کردن، "معمولا" وقتی رخ می دن که شخص در وضعیت استیصال بسر می بره. (منظورم هر گریه ای نیست، اون حالتی رو می گم که مورد بحث این تاپیکه). و این حالتیه که در ذات پروردگاه ما نبوده (منظورم از پروردگاه اون چیزیه ]به قول قرآن: شیء[ که ما درش پرورده شدیم. نمی دونم از نظر کلامی همون "پروردگار" می شه یا نه). بنابراین طبیعیه که حس مطلوبی نسبت بهش نداشته باشیم. حالا خانم ها این احساس نامطلوب براشون به شکل "احساس عدم کفایت" همسرشون جلوه می کنه، و برای آقایون به شکل "احساس خشم" از گریه همسرشون.

پس خانم های عزیز،

در شرایط اینچنین، به جای ادامه دادن روشی که پیش گرفتید، که دراکثر مواقع نتیجه ای جز سرکوب شدن احساساتتون در بر نداره، به این وضعیت Stop بدید، و به دنبال کشف خودتون، و نشون دادن قابلیت های تحسین برانگیزتون به همسرتون باشید. (این قابلیت ها با توجه به استعداد ها و توانایی های شما، و سلیقه ی همسرتون متفاوت خواهند بود)

بیاید و به جای گریه کردن، و انتظار یاری از همسرتون، اجازه بدید که ایشون عظمت رو در نگاهتون ببینه. :72:[/align]

سلام بر تمام دوستان:72::

گویا مسئله گریه خانم ها را خود خانم ها دارند حل می کنند !!!!!:58:
و جز نقاب گرامی که در همه بحث ها شرکت می کنند و همیشه هم حق مطلب را ادا می کنند هیچ اقایی در تالار حوصله نداره به اشک های ما نگاه کنه!!!!:54:

شاید این هم بر می گرده به همین نکته مورد بحث ما...
در حالی که آقایان هم مطمئن باشند اگر همین الان با خانمی آشنا شوند حتما دچار مشکلات این چنین خواهند شد...
پس بد نبود اگر آنها هم در این بحث شرکت می کردند و بیان می کردند واقعا چه حسی دارند و چه چیزی را دوست دارند در ان لحظات ببینند.....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shad

هنوز هم ناراحت میشم اما سعی می کنم در درون خودم بهش مسلط بشم و اجازه ندم که اون ناراحتی و مشکل به من مسلط بشه. اگر هم همسرم موجب ناراحتی من شده باشه توی یک نامه بعد از گفتن خوبیهاش، به موردی که باعث ناراحتیم شده اشاره می کنم، بعضی وقتها حتی دیگه لازم نمی بینم که نامه رو بهش بدم چون قضیه حل شده، بعضی مواقع هم که ناراحتی خیلی شدید هست خودم از محیط دور میشم که اگه یک وقت بی اختیار اشکهام اومد همسرم این صحنه رو نبینه.
:72:

---

شاد عزیز:72: مطلب زیبایی از تجربه شخصی خود را مطرح کردید و بی شک نتیجه جالبی است که شما با شناخت از همسرتون به این تصمیم رسیدید..
ولی ایا فکر نمی کنید به این روش ما خانم ها از ابراز احساسات خود هم محروم می شویم؟
همه ما که فعلا در این بحث هستیم خانم هستیم و خوب احساسات خاصی را که داریم درک می کنیم...یادمه دوستی می گفت من دوست دارم که مثلا یکبار شوهرم به من بپره !!و بعد من گریه کنم و اون بیاد و بخواد با هام آشتی کنه...
فکر می کنم این نیازی است که خیلی از خانم ها دارند ولی اقایان به دلیل همان تفاوت ساختاری و فکری قادر به درک ان نیستند مگر مطالعه ای در باب روابط داشته باشند و روی آن کار کرده باشند..
من منظورم این نیست که ما باید از اشک هامون به عنوان سلاح استفاده کنیم ولی اینکه ما بخواهیم اشک های خود را به خاطر ناراحتی آقایان پنهان کنیم به نظر شما درست است؟
پس احساسات فرو خورده ما چه می شود؟پس با آن احساس چه کنیم؟
مگر چه می شود که شریک زندگی ما در زمان اشک های ما از عصبانیت خود بکاهد و مارا در اغوش بگیرد و آرام کند!!! مگر اتفاق بزرگی است؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط philosara

[align=justify]سلام:72:

یک راهکار برای خانمها هم اینه که نگاهشون به ازدواج این نباشه که قراره همه شادیها و خوشبختی هاشون، در همسرشون، عشق ورزی، و ... خلاصه بشه. اگه خانمی خوشبختی خودش رو در همسرش خلاصه نکنه، به دنبال راه های دیگه ای برای رضایت از زندگی خواهد بود.

و در دوره نامزدی، و بعد از ازدواج هم سعی کنه خیلی غرق در روابط عاشقانه نشه. که به این وضعیت عادت نکنه. همواره در نظر داشته باشه که این همه عشق و توجه در کنارش مشاجره و مشکلات هم خواهند آمد.

در اینصورت این خانم وقتی به مشکل برمی خورده، انتظار نداره همسرش حالات بد رو درش از بین ببره، و اندوهش رو کاهش بده. بلکه قادره از راههای دیگه ای از زندگی لذت ببره، و انرژی از دست رفته در مشکلات زناشویی رو از راه دیگه ای جبران کنه.

در نتیجه به اون حالت افسردگی و استیصال که فقط شروع کنه به گریه کردن، نخواهد رسید. و همواره روحیه شاد و بانشاطش حفظ خواهد شد. و این روحیه باعث می شه همسرش هم از وضعیت های بحرانی بیرون بیاد.

یعنی شادی و خنده خانم، علاوه بر حل مسائل روانی و روحی خودش، همسرش رو هم از اون فشار عصبی، و درماندگی که درش گرفتار شده، نجات می ده.

فکر می کنم زن و شوهر همیشه باید یک محل درآمدی! برای شادی هاشون داشته باشند، تا بتونن اون شادی و نشاط رو در مواقع لزوم به زندگیشون تزریق کنند، نه اینکه همیشه انتظار داشته باشند که زندگیشون بهشون شادی بده!

:72:[/align]

---

دوست عزیزم شما هم مطلب جالبی ارائه کردید..من البته هیچ تجربه ای در رابطه با زندگی مشترک ندارم ولی دوران آشنایی یا به قول بعضی ها نامزدی که من تجربه داشتم و بسیار هم عاشقانه بود هرچند تمام شد به هر علتی - در ان دوره خاص نیاز های خاصی در انسان و به خصوص زن ها ایجاد می شه...یادمه دوستی که فردی را از دست داده بود میگفت ایا من بارم مثل اون پیدا می کنم..همه ما می دانیم که زندگی گاهی سراسر از این دل دادن ها و گرفتن هاست و یک سری چیزها غریزی در وجود ما زن ها و مرد ها هست....اگر قرار باشه من با کسی که قرار مرد زندگیم بشه هیچی از دلتنگی هام..ناراحتیم..اشک هام نگم و نذارم اون ببینه چون اون عصبانی میشه پس من چی میشم؟
و اینکه منبع شادی خودم را از جایی جز همسرم جستجو کنم؟؟؟
به نظر من یا حداقل من که این طور بودم حتی وقتی یک قاشق غذا می خوردم هم می گفتم حالا اون چی می خوره؟یا حتی اگر یک سرفه می کرد من بی قرار می شدم..در اون دوران ها همه توجه خواه نا خواه به سمت همسر یا نامزد هست...و امکان اینکه انسان دنبال شادی جایی جز انجا که نامزد یا همسرش هست بگرده به نظرم کمی سخته یا برای من که خیلی سخته...و بالعکس او هم این چنین بود.. و من خیلی زندگی های موفق دیدم که همین طور هستند و مردها هم خوب اشک های همسرشان را تسکین می دهند....
راستش دوست دارم با هم به نتیجه ای برسیم که اگر این طور باشه شادیمون را جایی جز جایی که همسرمون هست بگردیم..به خاطر اون لبخند بزنیم ..اشک نریزیم پس خودمان چه می شویم؟تکلیف این احساس های فرو خفته چه می شود؟


در کتاب رازهایی درباره مردان :باربارا دی انجلیس نوشته:

مردها غالبا پیشنهاد نصیحت و پس خوراندی که شما در اختیارشان قرار می دهید را سو تعبیر می کنند و ان را به عنوان یک حمله انتقادی تعبیر می کنند.آیا مایوس کننده نیست حرفی به همسرتان بگویید و او با حالت تدافعی و خشم با شما برخورد کند گویی حرف وحشتناکی زده اید؟این همان چیزی است که باعث می شود اغلب زن ها از مردها بترسند و از کنارشان پاورچین رد شوند و دائم مراقب گفتارشان باشند...
در این کتاب که من به همه اقایان و خانم های تالار پیشنهاد خواندنش را می کنم که کاش خود من هم 6 ماه قبل ان را خوانده بودم نوشته:
چرا مردها از احساساتی بودن زن ها ناراحت می شوند؟
1) مردها با این احساس بزرگ می شوند که مسئولیت راست و درست کردن همه موارد با انهاست.
وقتی ناراحت هستید اشک می ریزید در حقیقت نیاز دارید که به شما اطمینان داده شود و دلداریتان دهند ولی او می شنود که به من کمک کن....مرا نجات بده.......کارها را برایم درست کن....
شما می خواهید دوستتان بدارند ولی انها استدلال بافی می کنند.
2) هیچ عاملی به اندازه یافتن راه حل برای مردان مهم نیست ..
و وقتی که شما مشکلتان را با انها مطرح می کنید عصبانی می شوند چون:
*خود را مسئول پیدا کردن راه حل می داندد.
*وقتی در راه حل عاجز ماندند احساس حماقت نموده و حس می کنند شما را مایوس کرده اند.
3)آنان خود را مسئول درد و رنجتان می دانند و احساس گناه می کنند.(مثل تجربه من)
4) مردها غالبا احساساتی برخورد کردن زن ها را هیستریک می دانند و فرض را بر این می گذارند که وضعیت روحیتان خراب تر از ان است که تصورش را می کنید ..آنها می ترسند مبادا هرگز دست از گریه کردن برندارید!!!!


ممکن است فقط به پنج دقیقه از توجه محبت و عشق آنها نیاز داشته باشید آنها به گونه ای پاسخ می دهند که گویی ار آنها ماراتن دوازده ساعته خواسته اید!!!!!!!

در این کتاب داستان زنی را بیان کرده که با همسرش دعوا می کند با اتاق می رود و شروع به گریه می کند و مرد بعد از دعوا و داد و بیداد می رود در اتاق دیگری می نشیند و سراغی از زن نمی گیرد..بعد ساعتی که خبری از مرد نمی شود خانم به سراغ اقا رفته سر خود را روی پا او می گذارد و شروع به گریه می کند ....و مرد بعد 5 دقیقه ای بر موهای او دست می کشد!!

ایا کسی هست بگوید پس الان حس این زن چه شد؟آیا شما موافقید؟

....در این کتاب راه حل ها هم گفته است ولی به نظرم بهتر بود اول ما دقیقا احساس خود را بشناسیم بعد به سراغ درمان برویم....
تمام راه ها تا به حال در جهت درک ما زن ها از مرد ها بود پپس وظیفه انان چه؟

من دوست دارم نظرات هردو جنس را بدانم......:73::227:

[align=justify]rsrs1380 عزیزم،:72:

من گفتم "خلاصه" نکنه، نه اینکه کلا بی خیال شه!! (اعتدال) در ضمن ابراز احساسات هم نباید با کسی باشه که از اینکار اذیت می شه! (به شکل افراط) مثلا من فکر می کنم خانم ها همیشه باید چند تا دوست خانم داشته باشند که در این مواقع باهاشون درد دل کنند! این راهکار خیلی خوبیه که احساساتشون هم تو دلشون نمونه. وقتی شدت اون احساسات فروکش کرد، و تونستند تا حدودی به خودشون مسلط بشن، که کلامشون هم برای همسرشون قابل درک باشه، برگردن و با ایشون هم احساساتشون رو در میون بگذارن.

در درد دل کردن (و هر نوع خواسته ای کلا) باید اعتدال رو حفظ کرد، و ظرفیت طرف مقابل رو هم در نظر گرفت. (اگه واقعا دوستش داریم)

اگه به پست های من دقت کرده باشید، من اصلا معتقد نیستم که احساسات سرکوب بشن، اما ما باید "همه" احساسات و نیازهای انسانیمون رو کشف کنیم. و بهشون بها بدیم. هدف حیات ما در ازدواج و یک رابطه عاشقانه خلاصه نمی شه. نمی گم اینها بدن، می گم فقط این نیست!

اگه ما به کلیت زندگیمون، و اهدافی که باید دنبال کنیم توجه کنیم، هیچوقت از دعواهای زناشویی تا این حد متاثر نمی شیم! و احساس شکست و ناتوانی نمی کنیم!

+ من هر کدوم از پست ها رو خطاب به خانم ها یا آقایون نوشتم. این پستی که شما آوردید راهکاری برای خانمها بود. موقع ارائه ی راهکار به یک شخص باید در نظر داشت که بیشتر روی توانایی ها و اراده همون شخص سرمایه گذاری بشه، نه همسرش یا شخص دیگه ای. من هم همینکار رو کردم rsrs1380 نازنینم.:46: وگرنه منظورم این نبوده که آقایون منفعل باشن و فقط خانمها خودشون رو وفق بدن!!:302:

+ درسته که ما با یک شخص ازدواج می کنیم، و عهد می بندیم، اما قرار نیست "یک نفر" بشیم (فکر می کنم خیلی از مشکلات از این اشتباه ناشی می شه)، قراره همچنان "2 نفر" باشیم! یعنی استقلال حفظ بشه. اینکه من همواره به این فکر باشم که همسرم در این لحظه کجاست و چیکار می کنه و مبادا سرفه کنه و ...، هم زندگی خودم مختل می شه، و هم زندگی همسرم!!

>>> این حالت نشون دهنده عشق و علاقه نیست، بلکه نشون دهنده وابستگیه!!!<<<

+ این نکته رو در نظر داشته باشید که ما داریم روابطی رو بررسی می کنیم که به بحران رسیدن!! نه هر رابطه زناشویی رو که خانم گاهی گریه می کنه، یا آقا گاهی کم تحمل می شه، یا تا حدودی نگران هم می شن!! همه اینها اعتدالش زیبا و دل نشینه، اما ما داریم روابط بیمار به بن بست رسیده رو بررسی می کنیم. وگرنه اینکه کسی هرگز به فکر همسرش نباشه خودش نشون دهنده مشکل بزرگ تریه! امیدوارم مسئله رو درست جا انداخته باشم!
:72:[/align]

دوست عزیزم:72::
سلام دوباره:
متاسفانه یا خوشبختانه این بحث برای من بیش از حد جالب هست!!!!!!!:58:
خوشحالم که شما تا این اندازه فهیم هستید....
کاملا صحیح است ..من یکی که در تمام کارام به قول دوستان به غرق شدگی می رسم ..کاملا درسته . من موافقم....
افراط و تفریط در هر کاری غلط است...و من کاملا موافقم..
البته من بحث را از ابتدا این طور در نظر گرفتم که شما منظورتون هر گریه و ناراحتی است...وگرنه در مسائل افراطی که تکلیف کاملا مشخص هست....و این کار کاملا غلط است ...
من در حقیقت نظرم روی روابط ایده ال و درست بود....
بحران در رابطه ها به خاطر فقط یک چیز نیست....
من تصورم بر این بود که شما در حال بررسی مسائل روانشناسی این هستید که چرا مردها دقیقا به نیازهای زنان پاسخ نمی دهید...
من این چنین هستم در رابطه هام و خیلی به کسی که دوست دارم وابسته می شم و برام مهم هست که پا به پای من لذت ببره ولی نه اونقدر که یک نفر باشیم چون این که از بیخ و بن غلطه و جای بحث نداره..
منظور من در حقیقت توجه بود..
حالا به این که کار ندارم چون بحث اصلا گریه:302: هست....
من بازم فکر میکنم سوال من پا برجاست دوست من....
آیا با این حس فروخفته باید چه کرد؟
منظورم در تاپیک قبلی وابستگی نبوده منظورم درک نیاز بوده .....و پاسخ ندادن به یک نیاز...
که در حقیقت موضوع اصلی در تاپیک هست......
حالا در ادامه بحث حتما منم روشن تر می شم!!!!
خودمم یاد می گیرم این راهکارا و عقیده ها رو!!!!:203:

با سلام

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط philosara

[align=justify]
پس خانم های عزیز،
در شرایط اینچنین، به جای ادامه دادن روشی که پیش گرفتید، که دراکثر مواقع نتیجه ای جز سرکوب شدن احساساتتون در بر نداره، به این وضعیت Stop بدید، و به دنبال کشف خودتون، و نشون دادن قابلیت های تحسین برانگیزتون به همسرتون باشید. (این قابلیت ها با توجه به استعداد ها و توانایی های شما، و سلیقه ی همسرتون متفاوت خواهند بود)

بیاید و به جای گریه کردن، و انتظار یاری از همسرتون، اجازه بدید که ایشون عظمت رو در نگاهتون ببینه. :72:[/align]

---

گفته سارا را در موارد افراطی میشه کاملا بررسی کرد وتلاش کرد برای کنترل وضعیت افراطی

حالتی رو در نظر بگیرید که یه سری مسایل و عواطف و حرف های ناگفته کنترل شده تا بجایی میرسیم که در یک بحث زمینه مناسبی برای مطرح کردن مسائل خفته پیش میاد
اینجا نمیشه مکان رو ترک کرد یا به احساسات stop داد و موضوع رو منحرف کرد چون منحرف کردن = لاینحل ماندن مسائل خفته هست
من خودم به شخصه در چنین شرایطی تا گریه نکنم نمیتونم به روال منطقی ادامه بدم
به نظرتون باز هم این مساله قابل جلوگیری و کنترل هست یا اینکه در چنین مواردی حق گریه کردن بجای خود پابرجاست؟

سلام بر تمامی دوستان...(خانوم ها و آقایان)...خسته نباشید
بسیار بحث زیبایی است و انشالله ادامه این بحث هم زیبا تر می شود....بنده در ابتدای تاپیک نظرم را گفتم و فکر کردم مکفی باشد ولی با خواندن نظرات دوستان بسیار مشتاق تر بحث را ادامه دادم و لازم شد نکته ای را اشاره کنم:::بااجازه:

به نظر بنده اقایان و خانوم ها دو دید متفاوت نسبت به مسائل دارند...یعنی اقایان کلی نگر هستند و خانوم ها جزئی نگر.
و نکته دیگر که بسیار مهم است....اهمیت و شناخت احساسات یکدیگر است:

در اغلب اختلاف های زنا شویی مشاهده می شود که مرد از خواست های "غیرمنطقی" زن شکایت می کند و زن از "بی تفاوتی" مرد نسبت به خود...
که درست مربوط به همین بحث ماست...یعنی اقا از این رنج می برد که خانوم همواره خیال می کند شوهرش باید بتواند کاملا به او ارامش دهد و او را در شرایط مختلف درک کند. و متقابلا خانوم از این رنج می برد که اقا کلی نگر است و به احساسات او توجهی ندارد و با سیاستی خاص می خواهد او را ارام کند.

یکی از مواردی که خانوم ها به ان نیاز دارند....گفت گو با شوهر خویشتن است و همواره انتظار دارند اقایان در جریان این گفت و گو برترین شنونده و درک کنده باشند.

نکته دیگر اینکه ""میزان همدلی"" خانوم ها بسیار قوی تر از اقایان است و انان در روابط خود بر جزئیات از جمله حالت فرد...نت صدا..چهره افراد دقت بیشتری دارند تا مردان.

این سخنان را گفتم تا به یک نتیجه گیری کلی برسم....
>>>>خانوم ها اغلب و اکثرا از بیان مشکلات خود و همچنین دلیل ناراحتی خود بطور مستقیم به اقایان اجتناب می ورزند....که همین عامل عمده ترین عامل سوءتفاهم ها و عدم درک متقابل است...

توصیه>>در هر مشکلی..در هر جریانی..مانند جریان مورد بحث....با همسر خود گفت و گو کنید و او را از نیازها و احساسات خود اگاه نماید نه با گریه کردن و ناز کردن یا ناز کشیدن بلکه از طریق آگاهی دادن و آموزش به مرد.
اگر شوهرتان نسبت به احساسات شما بی توجه است بجای سرزنش او و گلایه...موضوع را کاملا و بطور مستقیم به شوهر خود شرح دهید....بگویید که من به آغوش گرم تو هنگام گریه کردن نیاز دارم نه نصیحت ها ی تو.


"""عاملی که در یک زندگی مشتر بسیار مهم تلقی می شود ان است که زن و شوهر بدانند باید چگونه راجع به رنجش ها و دلخوری ها..مشکلات و مسایل آزاردهنده...بحث و گفت و گو کنند.
عامل مهم دیگر هم این است که زنان و مردان باید هنگام برقراری رابطه به ویژگی ها و تفاوت های جنسی توجه کنند.

امیدوارم با این بحث های سازنده میزان درک ما اقایان از شما خانوم های محترم و متقابلا میزان اگاهی شما از احساسات ما .....گسترش یابد.
موفق باشید و شاد:72:

[align=justify]سلام.:72:

ما انسان ها معمولا بیش از اونکه از یک مشکل آسیب ببینیم، از تحلیلمون از مسئله پیش اومده دچار آزار می شیم.

مثلا وقتی خانمی به وضعیت استیصال و درماندگی در رابطه با همسرش رسیده، و مدام می خواد به همسرش بفهمونه که بابا!! من نیاز دارم برات درد دل کنم، یا وقتی گریه می کنم، نوازشم کنی، و اون آقا هم در مسائل پیش اومده (بین خودش و همسرش، یا ناتوانیش از تهیه مثلا خونه مستقل وقتی می دونه این مسئله داره همسرش رو آزار می ده، یا روابط مادرش با همسرش، یا ...) احساس ناتوانی می کنه، و راه حلی به ذهنش نمی رسه، یا اصلا حق رو به همسرش نمی ده و مثل همسر دانه فکر می کنه این موضوع اصلا اونقدر مهم نیست که کسی بخاطرش اینقدر ابراز ناراحتی کنه، و ... خلاصه زمانیکه این خانم و آقا به این مرحله می رسند ، و آقا به خانمش می گه: جلوی من گریه نکن!!! شاید چیزیکه بیش از نداشتن تکیه گاه مطلوب خانم رو آزار می ده، برداشتی باشه که این خانم از این برخورد همسرش داره. برداشتی که می گه: من رو دوست نداره که بهم محبت نمی کنه!!

به نظرم این برداشت آسیب رسان تر از خود اتفاقیه که افتاده.

باز هم خطابم به خانم هاست:

این رفتار همسرتون برای اثبات بی محبت بودنش، یا عدم توجهش به شما کافی نیست.
این از اختلاف دیدگاه شما ناشی می شه. اونها به شما توجه دارند، اما فکر نمی کنند که توجهشون رو باید به این صورت نشون بدن.

این که می گم به معنای این نیست که می خوام خانمها احساساتشون رو سرکوب کنند! بلکه هر انسانی اگه می خواد چیزی رو بفهمه (در هرموردی) لازمه که بیشتر دقت کنه. رفتارهای همسرتون رو بیشتر پردازش کنید، بیشتر بهش دقت کنید، ببینید اون واقعا دوستتون داره، بهتون توجه داره یا نه؟!!

مهم اینه که یک شخص ما رو دوست داشته باشه، خیلی گیر ندیم که این دوست داشتن رو دقیقا از راهی که مد نظر ماست ابراز کنه! به قول eferia باید بیشتر به نشونه ها دقت کرد!

مهم تر از نوع ابراز علاقه، اینه که اون شخص واقعا در قلبش عشق شما رو داره، و زندگیش رو با شما قسمت کرده.[/align]

:72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

[align=justify]

شاید دیگه لازم نباشه تاکید کنم، اما باز هم یادآوری می کنم که منظورم از این حرفها این نیست که عشق رو نباید ابراز کرد، یا نیازی نیست که سلیقه طرف مقابل در دریافت عشق رو مد نظر قرار بدیم. بلکه خطابم به خانم هاییه که همسرشون دیگه به هیچ صراطی مستقیم نیست، و به هیچ عنوان راضی نمی شه که به درد دل هاشون گوش بده! می خوام که این دوستانمون به همه ابعاد این مسئله توجه کننند و از این مشکل برای خودشون کوه نسازند! و گسترشش ندن. بلکه سعی کنند سبکش کنند تا آروم آروم حل بشه!

:72:[/align]

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

[align=justify]صبا جان ما همیشه حق گریه کردن داریم، حق خشم و محبت و ... هم داریم، اما باید ببینیم کدوم یکی از اینها در شرایط به خصوصی باری رو از روی دوشمون برمی دارن و کدوم یکی می شه قوز بالا قوز!!

شاید بعضی وقتها بهتر باشه که در کوتاه مدت اشک هامون رو پنهان کنیم، با این برنامه که در طولانی مدت به زندگیه مطلوب تری برسیم. یا گاهی بهتر باشه وقتی بغض داریم بریم مسجد یا ... گریه کنیم، تا زمانیکه زندگیمون از یک بحران بیرون بیاد. مسلما این وضعیت مطلوب نیست، اما برای خانمی که می دونه اگه به گریه هاش ادامه بده از همسرش توهین و تحقیر می بینه، شاید این بهترین گزینه باشه.

پست های من به نحوی از هم گسسته ن اصراری ندارم که یکیشون در هر شرایطی و برای هر شخصی جواب بده.

همه ما در این تاپیک می خوایم مسئله رو از جوانب و زوایای مختلف، با بیان ها و نگرش های مختلف، بررسی کنیم، به این امید که حتی سالها بعد دوست عزیزی در این تاپیک رو باز کنه و یکی از این پست ها براش الهام بخش باشه، و بتونه در حل مشکلش موفق بشه.

:72:[/align]

ززن ...
مرد ....

دو موجود ، که کلیت خود به عنوان انسان ، محور خلقت عالمین هستند در آفرینش خدا .

به هر کدام از این دو ویژ گیهایی داده شده ، و متناسب با آن نقشهایی مد نظر قرار گرفته .

یا شاید برای نقش و جایگاهشان در نظام خلقت این ویژگیها داده شده . در هر صورت برای بحث ما فرقی نمی کند .

زن و مرد در یک سری ویژگیها که خاص انسان است با هم تفاوتی ندارند ( که اینجا مجال اشاره به آنها نیست ) اما در یک سری ویژگیها متفاوتند و نقشهاشون هم متفاوته و در عین حال مکمل همند ،

مثلاً زنان ریز بین هستند ، جزیی نگرند ، اهل سخن ( حتی زمانی طولانی بی وقه و بدون خستگی )، و مردان ، کلی نگرند ، و اهل سکوت و کم حرفی و...

این بدان معنا نیست که از ویژگیهای مختص هر یک ، دیگری کاملاً به دور است ، خیر ، بلکه از آنچه در یکی از این دو جنس بارز است ( به عنوان مشخصه طبیعی ) ، در دیگری هم اثری هست ، منتها تفاوت آن دو در حد و اندازه و تقدم و تأخر آن است . مثلاً با آنکه نیروی جنسی در زنان بیشتر از مردان است ، اما به دلیل این که در زن عاطفه مقدم است و در مردان میل جنسی ، جلوه این نیرو در زن و مرد متفاوت شده به گونه ای که در ظاهر به نظر می رسد مردان میل جنسی بیشتری نسبت به زنان دارند و... ( در تاپیک اسرار نیروی جنسی به این موضوع بیشتر پرداخته می شود )، و یا به نظر میرسه مردان عواطف ضعیفی دارند ، در حالی که واقعیت این نیست ، چون عاطفه در زنان مقدمه ( برای بروز ) و در مردان بعد از میل جنسیه ، در ظاهر این گونه به نظر میرسه .و.....

غرض از بیان این مقدمه این بود که بگم ، آنچه ما را به حقیقت علت بعضی از رفتارهای دو جنس در رابطه با هم میرساند ، شناخت ویژگیها و تفاوتهای هر دو است ، به عبارتی هر کدام از ما در جنسیت خود لازمه که خود و جنس متفاوت از خود را بشناسیم ، در این صورت دلیل خیلی از حالتها و رفتارها مشخص و طبیعی بودن بسیاری از آنها بر ما آشکار میشود ، ودر نتیجه واکنشها هم طبیعی و متعادل خواهد شد .

اما در این مورد خاص ، در درجه اول در مورد گریه باید گفت : گریه بسته به شرایط و عوامل ایجاد کننده آن متفاوت و اثر آن نیز متفاوت است ،
گریه خشم با گریه مظلومیت ، گریه مصیبت با گریه محبت ، و گریه غم با گریه شادی و.... با هم متفاوتند.
حتی اشک آنها هم متفاوته ، آیا دقت کردید ؟ ، اگر تا حالا توجه نداشتید ، از این به بعد چک کنید و ببینید که اشک ناشی از هیجانات شادی بخش سرد است ، اما اشگ ناشی از هیجانات غم انگیز گرم و یا گاه داغ است .

بنا بر این باید دید ، در چه مواقعی خانم گریه می کند ، آیا این گریه ها سلاحی شده برای تحت فشار قرار دان ؟ آیا مکرر گریه خانم در مقابل آقا پیش می آید ؟ و... بررسی این موارد از شرایط و موارد گریه ها و واکنش آقا می تواند به دادن راه کار متناسب کمک کند .

اما نظر کلی بنده اینه که :
در کل مردان نسبت به گریه و کلاً ناراحتی خانمها به گونه ای که به شکل عاطفی بروز می کند حساس هستند ، و نمی توانند مقاومت کنند و انعطاف به خرج می دهند ، ( و این طبیعی است و در خصوص دلیلش هم بحث مفصلی وجود داره ) برای همین هم بسیاری از زنها از گریه به عنوان یک سلاح برای منعطف کردن آقا استفاده می کنند .
اما آنجا که آقا عصبانی میشه در برابر گریه خانم ، یا تحملش رو نداره و فرار می کنه از مواجهه ( مثلاً همین که میگه جلوی من گریه نکن )، به نظر بنده این جور آقایون ، یا عواطف زیادی دارند اما پنهان ، و در مقابل ابراز عاطفه مغرورند ، و برای فرار از انعطاف احتمالی از مواجهه با گریه خانم دوری می کنند ، یا کلاً مغرورند هستند ( و عواطف ضعیفی نسبت به همسر دارند ) و برای این که عصبانیت پیش نیاد و ... در این شرایط دوری می کنن .
بعضی اوقات هم خانمها با همیشه سر هر چیزی گریه راه انداختن ، باعث این حالت میشن ، چون مردا از زنهای ضعیف خوششون نمیاد ، طالب زن قوی و در عین حال سازگارند ، زنی که با گوچکترین مشکلی و نارحتی سیل اشک به راه می اندازه ، مرد را از خودش و از گریه هاش بیزار میکنه و.... باید بررسی کرد که کدامیک دلیل این موضوع است بعد راه کار داد .


قص علی هذا

rsrs عزیز، :72: شما درست میگید من هم خیلی دلم میخواد که وقتی ناراحت میشم همسرم بیاد و دلداریم بده، اما وضعیت من یه کمی فرق کرده، نمیخوام چیزی از این خرابتر بشه چون رابطه من و همسرم به اندازه یه مو نازک و گسستنی شده بود.
اتفاقاتی که برای من افتاد در عرض 10 روز بود و من کنترل همه چیز رو از دست داده بودم، وقتی مجبور باشیم بین بد و بدتر یکی رو انتخاب کنیم نا گزیر به انتخاب بد می شیم، فعلا دارم روی خودم کار می کنم تا به همسرم نیازی نداشته باشم...

بین من و مجسمه یک لحظه فاصله است
خوب است لحظه ای بدل سنگها شدن..

درسته که بعضی وقتها خیلی از ما خانمها گریه می کنیم برای اینکه مطمئن بشیم همسرمون هنوز دوستمون داره، اما من فعلا به این فکر نمی کنم، شاید دوباره بعدها این قضیه برام مهم بشه، اما فعلا برام مهمه که خودم رو محکم کنم. شرایط من کمی فرق می کنه چون دارم با فردی زندگی می کنم که قید زندگی کردن باهاش رو زده بودم، اما با این روش نتیجه بدی نگرفتم، من میخواستم حواسم به خودم باشه و همین باعث شد که اون هم حواسش بیشتر به من باشه، من تصمیم گرفتم که به فکر خوشحالی خودم باشم و اون هم ناخودآگاه دست از ناراحت کردن من برداشت..
عزیزم امیدوارم زندگی خوبی داشته باشی برای همین سعی کن گریه رو فراموش کنی...
:72:

[align=justify]سلام :72:

بچه ها من از دیشب دو تا از انگشت های دست راستم یک مقدار بی حس شدند، و ظاهرا لازمه یه مدت به دستم استراحت بدم و تایپ نکنم.( این متن رو هم خواهرم تایپ کردند، البته با کلی خنده، که تو چیکار به زندگی مردم داری؟!!:305:)

دوستان عزیزم:72: قبل از رفتن به مرخصی چندتا وصیت دارم::302:

1:: لطفا حتی الامکان پست های همدیگه رو نقد نکنید. به هرحال هرکس که بیاد با یکی از این نگرش ها سازگارتره و می تونه استفاده کنه. بنابراین بهتره مستقلا روی همون 3 سوال اولیه کار کنیم.:72:

2:: در مورد تفاوت دیدگاه و برداشت زن و مرد بیشتر صحبت کردیم، و در اهمیت مطالعه در مورد ویژگی های جنس مخالف هم تاکید شد. لطفا ارائه راهکار رو فراموش نکنید. برای آقایون در اون وضعیت چه پیشنهاداتی دارید، و برای خانمها چه پیشنهاداتی؟:72:

3:: دوستانی که موفق شدن این وضعیت رو "تغییر" بدن، خیلی بیشتر می تونن به دیگران کمک کنند.
مثلاً اون دوستم که مثال زدم رفتار همسرش خیلی عاقلانه بود (هر چند که به شکل دلجویی کردن نبود) و باعث شده بود اخلاق دوستم "طی چند ماه" تغییر کنه و هر دو زندگی رضایت بخش، و شادتری داشتند. دوستم که می گفت حالا که نگاه می کنم می بینم مسئولیت پذیری لازم برای مواجهه با مشکلات زندگیم رو نداشتم و اون گریه ها خودم رو هم خیلی آزار می داد!
شاید اگه همسرش به جای رفتن به بالکن!! فقط بهش محبت می کرد، اون گریه ها و اون سبک برخورد با مسائل زندگی ادامه پیدا می کرد و از طرفی اگه می موند و سر همسرش داد می زد شاید به محبت همدیگه شک می کردن و احساسات خانم بیشتر سرکوب می شد.
یا به عنوان یک مثال دیگه shad داره با این روشی که پیش گرفته، زندگیش رو بازسازی می کنه.

خلاصه اگه دوستان دیگه ای هم هستند که این وضعیت رو بهبود بخشیدند لطفاً تجربه شون رو در این تاپیک بیان کنند.:72:

راستی یک سئوال هم از shad دارم:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shad

میدونم برات سخته اما سخت تر چیزی که الان داری تحمل می کنی نیست. ...

... عزیز، من و همسرم هم شده بودیم دشمن هم، اما الان وضعیتمون خیلی بهتر شده، یعنی میتونم بگم که داره زندگیمون خوب میشه، ببین عزیزم کاری که خنده و شیطنت یک زن می کنه هیچ وقت گریه و بهونه گیریش نمی کنه. رویه ات رو تغییر بده، همون ... ای بشو که قبلا بود، این دفعه که همسرت برگشت اونو سورپرایز کن، میدونم حال و حوصله نداری اما تمام تلاشت رو بکن، باور کن مردها برای زنی که همیشه خوشحال هست هر کاری می کنند، این رو از این فهمیدم که همسرت ازت خواسته جلوش گریه نکنی، حتما این کار رو بکن، به خاطر خودت و زندگیت رویه ات رو تغییر بده، من هم همین کار رو کردم، از وقتی تصمیم گرفتم دوباره به فکر خودم باشم همه چیز تغییر کرد...

---

چطور این انرژی رو در خودت ایجاد کردی؟ راهکارت چی بود؟:72:

4:: لطفاً اگه دوستان دیگه ای رو می شناسید که در تالار این مشکل رو مطرح کردند و تونستن موفق بشن از طریق پیام خصوصی ازشون خواهش کنید که به این تاپیک بیان. خودم فقط یک نفر رو یادم بود که براشون نوشتم.:72:


سعی می کنم خودم رو برای نتیجه گیری برسونم، فعالا خداحافظ.

همتون رو خیلی دوست دارم. خیلی*1000 :72:[/align]

فیلوسارای عزیز :72: شاید این بر می گرده به طبیعت خودم، چون من کلا آدم سرحالی بودم.. و این هم از وقتی شروع شد که تصمیم گرفتم روحیه خودم رو بسازم یعنی در واقع ترمیم کنم.. بعضی وقتها برای اینکه بتونم کاری رو انجام بدم به خاطر چیزهایی که قبلا از همسرم دیدم برام خیلی سخته انجامش برای همین خیلی وقتها به خاطر خوشحال کردن خودم میخندم.
شاید انرژی زیادی رو از من بگیره و اون هم به خاطر اینه که من این چند وقت لحظات خوبی با همسرم نداشتم اما برای کسانی که تازه زندگیشون رو شروع کردن و یا وضعیتشون به بدی وضعیت من و همسرم نبوده خیلی خوبه، چون این کار فقط به زندگیشون انرژی میده، شاید من وقتی دارم حرفی میزنم و می خندم یاد خاطرات تلخی بیفتم که همون نقطه چند هفته پیش با همسرم داشتم و این آزارم بده اما مطمئننا برای کسانی که همچین تجربه ای نداشتن این قضیه اتفاق نمی افته، آقایون خیلی از خندیدن همسرانشون انرژی می گیرن، شاید باور کردنی نباشه اما بدون اغراق میشه گفت که زندگی دوباره میگیرن. وقتی خانمها همچین ویژگی در درون خودشون دارن چرا باید با گریه بیان جلو، در ضمن آقایون احساس می کنم خانمی که روحیه شادی داره اعتماد به نفس بیشتری داره برای همین بیشتر دوست دارن اوقاتشون رو با اون شخص بگذرونن و اون شخص براشون محترم تر میشه.. مردها دوست دارن به همسرانشون افتخار کنن و احساس کنن با کسی زندگی می کنن که توی زندگی محکم ایستاده و چیزی باعث آزارش نمیشه، جایی کم نمیاره و همیشه همراهش هست.. باور کنید آقایون دنیا رو زیر پای همچین زنانی میارن. زنی که اعتماد به نفس داره، روحیه شاد داره، اهل برنامه ریزیه، برای خودش و زندگیش ارزش قائله، تحت تأثیر واقع نمیشه و بی جهت و بی منطق گله و شکایت نمی کنه. اونها دوست دارن همسرشون دوستشون باشه نه فرزندشون..
امیدوارم همه خانمها سعی کنن با روحیه بالا، زندگیشون رو شاد و بی نظیر کنن..

:72: :72: :72:

به نظر شما این حالت نشون دهنده ی بی محبتی اون آقاست؟ اصلا در همچین شرایطی همسر این خانم چه احساسی پیدا می کنه، و چی باعث می شه که اینطور واکنش نشون بده؟ برای خانمهایی که در زندگیشون به این مشکل برخوردن، چه راهکاری ارائه می دید؟

گریه یه واکنش طبیعی به برخی از رخدادهای پیرامونمونه.هم برا آقایون هم برا خانمها. این واکنش برا خانمها گاهی چنان حالت تفریط پیدا می کنه که روحیه همسرشون رو بشدت تحریک می کنه.برخی از آقایون هم تصور می کنن اصلا نباید گریه کنن چون از مردانگیشون کم میشه.
گریه خانما حالتهای مختلفی داره. بعضیاش قشنگه وبعضیاش زشت.اما بهرحال یه سلاح موثر برا خانمهاست.
هرمردی دوست داره همسرش رو خوشبخت کنه. یا حداقل اطمینان داشته باشه که همسرش از بودن با اون احساس خوبی داره.
خانما گاهی اوقات بر اساس برداشتهاشون از رفتارهای شوهر گریه می کنن. اوائل ازدواج من یادم میاد که همسرم گاهی شبها 4-5 ساعت مدام گریه می کرد!!
اگه گاهی اوقات مشاجره ای داشتیم چشاش اشک آلود بود ومن که می خواستم با گفتگو ودادن آرامش وهمدردی ، وضعیت رو به حالت نرمال برگردونم بشدت تحت تاثیر قرارمیگرفتم ومعمولا نمی تونستم گریه همسرم رو تحمل کنم ، عصبی می شدم ، نمی دونستم دلیل این همه گریه چیه؟ و...
تاثیری که رو من میذاشت این بود که می دیدم با این همه تلاش نتونستم خوشبختش کنم و...
راه حلی که الان دارم بکار می برم اینه که فرصت میدم ، اگه همسرم از چیزی ناراحته من خیلی زود واکنش نشون نمی دم میذارم بعد از یه مدتی خودش میاد و حرف میزنه. وقتی هم گریه کنه اگه دلیلش من باشم بعد از چند ساعتی باهم صحبت می کنیم. الان خدارو شکر وقتی از کارهای من ناراحت بشه گریه نمی کنه بنابراین خیلی راحت تر می تونیم مشکل بوجود اومده رو حل کنیم.
برا خانمها هم میگم که اگه زندگیشون رو دوست دارن از دست همسرشون وکارهای اون به هیچ عنوان جلوی همسرشون گریه نکنن. چرا برا ناراحتیهای دیگه می تونن سرشونو رو شونه های همسرشون بذارن وتا صبح درد دل کنن و گریه کنن .

شاد وسرزنده باشید

با سلام وقتی من موضوع را خوندم گفتم شاید نظر من هم مفید واقع بشه::72:
به نظر من اون آقا در چند حالت بوده که محیط را ترک کرده:
1 - دوست داشتن فراوان : که منجر می شود آقا تحمل دیدن گریه های همسرش را نداشته باشه .
2 - نداشتن اطلاعات کافی از شرایط : که فکر می کند اگر محیط را ترک کند همسرش راحت تره .
3 - خستگی شدید و مشکلات کاری : که اگر در محیط باشد به روحیه اش فشار می آید و منجر به دعوا می شود.
و برای بهتر شدن این وضعیت بهترین کار اینه که در یک موقعیت مناسب (وقتی هر دو در شرایط روحی خوبی قرار دارند )درباره ی این موضوع و احساساتشان در اون لحظه با هم صحبت کنند.

سلام به همه ي دوستان خوب و فعال همدردي:72:

چقدر خوبه كه اعضا, تجربه هاشون رو مطرح مي كنند :73:تابه اين وسيله جوان هايي مثل من كه هنوز تجربه اي در اين زمينه ندارم بهره مند بشم و تصوير نسبتا روشني از آينده داشته باشم.
من هم به عنوان جواني كه اين مسائل رو در زندگي اطرافيانم مشاهده كرده ام نظر مي دهم::303:

اگر خانم در بيشتر مواقعي كه ازدست همسرش دلگير , رنجيده يا عصباني است , به جاي درميان گذاشتن احساساتش با همسرش به شيوه ي درست صرفا ازگريه وگله استفاده كند :54:,بعد از مدتي مرد ,به محض ديدن اشك همسرش ,آن را به حساب محكوم شدن خود مي گذارد.حتي اگر اين بار گريه ي خانم علتي ديگر داشته باشد وفقط قصد درد دل كردن داشته باشد.

اما اگر خانم نياز ورنجشش را با محكوم كردن شوهرش مطرح نكند بلكه با لحن مناسب,بادرك متقابل ,بانگاه كردن به مسئله از ديدگاه همسرش,بافرصت دادن به او براي بيان احساس ونيتش,در يك موقعيت مناسب صحبت كندو علت رفتار او را بدون هيچ محكوم كردني جويا شود :82: .سپس به او خوب گوش فرا دهد و با زبان بدن و همچنين كلامش به مرد اطمينان دهد كه:"مي دانم كه مرا دوست داري و هميشه براي رضايت من تلاش مي كني !" :228:
آن وقت هردو باهم وبا رفع سوءتفاهمات به حل مسئله بپردازند,در اين صورت هردو طرف احساس بهتري خواهند داشت:227:.همچنين خانم بيشتر حمايت خواهد شد.
در اين صورت وقتي كه خانم فقط از روي دلتنگي يا يك مسئله ي مختص به خود گريان و دپرس باشد مرد گمان نخواهد كرد كه در حال محكوم شدن است بنا بر اين راحت تر مي تواند با همسرش همدلي كند.

فیلوسارای عزیز

گریه کردن یک واکنش غریزی به احساس نامطلوبی است که فرد گاها به منظور تخلیه هیجانی و یا ایجاد احساس امنیت(با توجه دادن دیگران به این احساس) وپناه جویی عاطفی در افراد صورت میگیرد و به نظر من به مرد یا زن بودن ارتباطی ندارد . این آموزشهای دوران کودکی که به پسر بچه ها اموزش میدهند مرد که نباید گریه کنه و یا تو که دختر نیستی که گریه کنی ... و این تصویر در ناخود اگاه مردان نقش میبندد که گریستن = با عدم قدرتمندی و در زنان = احساسات لطیف زنانه

اما واقعیت این است که حتی مردان نیز گاهی میل وافری به گریستن دارند اما به شدت با خود مبازره میکنند و نباید که در مواقعی دیدیم مردهای زندگیمان می گیرین احساس کنیم ای وای عجب مرد ضعیفی است!!!!
در خصوص زنان هم این بیان بروز احساسان نامطلوب نباید جنبه افراط به خود بگیرد چون بر خلاف اعتقادات عامه مردان زنان قوی اما با حرکات ظریف وزنانه را به زنان بیش از حد ترد و شکننده و بی اعتماد به نفس ترجیح میدهند. پس بهتر است در بیان این مساله زنان حد تعادل را در مقابل شریک زندگیشان نگه دارند تا همیشه از حمایت عاطفی انان برخوردار شوند