نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوستان عزیزم:72:
من خیلی خیلی خستم:54::54:
اصلا دیگه حال و حوصله ندارم.:54::54:
قدرت اراده ام رو کاملا از دست دادم
و روش های معمول تقویت اراده هم تاثیری نداره
دیگه نمی تونم درس بخونم:54::54:
اصلا حال و حوصله درس خوندن ندارم
از موقعی که رفتم دانشگاه دیگه اصلا درس نمی خونم
من واقعا بچه خیلی خیلی بدی هستم
واقعا نیازمند راهنمایی و کمکتون هستم
اصلا حالم خوب نیست.
:54::54::54:
سلام به niloo55 چه اسم خوشگلی هم دارین:D نیلو:72:
نیلو جان میشه بگی چرا این احساسو داری؟چرا احساس خستگی میکنی؟
آیا به تازگی اتفاق خاصی افتاده؟
از کی این احساسو داری؟رشته تحصیلیت چیه؟راستی چند سالته؟
در ضمن نیلو خانوم شما "بچه" هم نیستین:72:
سلام به دوست گرامی:
دوست عزیز این تاپیک رو که دیدم تعجب کردم..چون شما همیشه در قرار دادن مقالات پیش قدم هستید و با مطالعه اون ها مطمئنن چیزهای فراوانی اموخته اید...
دوست من کاش طبق نظر استار گرامی مشکل خود را بیان کنید و علل آن را بیان کنید و کمی هم از شرایط خودتون بیان کنید تا دوستان جز همدردی بتونن کمکی هم در جهت حل مشکل بکنند.
منتظریم
موفق باشید.
سلام دوست خوب
این همه نگرانی و ناراحتی برااااااااااای چیه؟
خواهشا بیشتر توضیح بدهید
سلام بر شما دوستان خوب و مهربونم:46:
از همدردی تون ممنون و سپاسگزارم
این که چی شد اینجوری شد خیلی مهم نیست!
شایدم باشه ولی الان امکان توضیح دادنش رو ندارم!
در واقع حوصله اش رو ندارم
مرور گذشته این اندک انرزی باقی مانده رو هم ازم می گیره
تا حالا شده بی حوصله بشین؟
و دیگه نتونین کاری بکنین؟؟؟
من الان اینجوری شدم!
جدی جدی حال و حوصله درس خوندن ندارم:54:
من سلولی مولکولی می خونم و الانم ترم 2
اصلا حالم خوب نیست
دیگه حوصله هیچی رو ندارم. حتی خودمو!!!!!
فقط روزهای زندگی ام رو بیهوده دارم تلف می کنم.
چند روز پیش تو تالار دیدم که اقای مدیر یه جمله خیلی زیبا و با معنایی نوشتن
که خیلی برام جالب بود و.......
ان جمله این بود:
یا به اندازه ارزوهایت تلاش کن و یا به اندازه تلاشهایت ارزو
ان موقع که باید تلاش می کردم.........
حالا هم دیگه توان تلاش کردن و محقق کردن ارزوهام رو ندارم:54:
و نمی تونم ببینم که ارزوهام هم نابود بشن
دلم می خواد که به ارزمهام برسم اما دیگه نمی تونم
زندگی ام رو با دستای خودم نابود کردم!!!!!
انهم چه قدر بچه گانه و........
من از ان چیزی که خودم هم فکرش رو می کنم متاسفانه بچه ترم!!!
مدتی پیش زنگ زده بودم 148
و با یه اقای مشاوری مشاوره کردم
حرفاشون خیلی منطقی و صحیح بود و البته مختصر و مفید
یکی از حرفاشون این بود که گفتن کی می خوای بزرگ بشی؟؟؟
از ان موقع که با ان اقای مشاور تلفنی صحبت کردم یه چند ماهی می گذره
و من هنوز دست از بچه بازی که بر نداشتم هیچ. ادامه هم میدم.
یه نمونه اش همینه که درس نمی خونم
به دلیل اینکه نمی تونم
خیلی بچه گانه هست میدونم
اما خب........
از دست خودم خسته شدم
میشه من رو راهنمایی کنین و بگین چیکار کنم که بتونم بشینم درس بخونم؟؟؟؟
اگه بدونین امروز چیکار کردم
آه. خدایا.........
چند روزه که امتحانهای میان ترم ام شروع شده:54:
و منم هیچی از اول ترم تا الان نخوندم
شیمی الی رو که خیلی بد دادم
نمی دونم چند میشم. فردا معلوم میشه
فکر نمی کنم بیشتر از 2 نمره بگیرم. از 5 نمره بود.
زبان ام رو کامل میشم.
البته این رو هم نخونده بودم ولی از معلومات قبلی ام استفاده کردم
هفته دیگه هم شیمی عمومی 2 دارم
که هنوز نخوندم.اما اسونه.اگه بخونم مطمئنا نمره کامل اش رو می گیرم.
البته اگه بخونم.
استاد شیمی ام فکر می کنه من چه مخ شیمی ام
(اصلا قصد تعریف از خودم رو ندارم)
میدونین چیه
خیلی وقتها همه همینجوری فکر می کنن. البته اول اینجوری فکر می کنن
ولی من بعد انها رو ناامید می کنم!
این موضوع رو خیلی متاسفانه تجربه کردم
میدونین من جایی که باید تلاش کنم
به طور عجیب غریبی دست از تلاش و کوشش بر میدارم
همیشه تو کلاس خیلی خوب بودم
اما موقع امتحانها ان جوری که می تونستم تلاش نکردم!!!!!!
حداقل این رو میدونم که بعضی وقتها از همه توانم استفاده نکردم
و اینه که ازارم میده
و دلیلش رو هم نمیدونم
خب بگذریم
اما...........:54:
اما نمی دونین امروز چیکار کردم؟؟؟
امروز ریاضی 2 داشتم
و نرفتم امتحان بدم:54:
البته این نمره اش مستقیما تو امتحان تاثیر نداشت
و هر کی خوب میشد فقط براش یه نمره مثبت بود و به امتحان اخر ترم اش کمک می کرد
شاید برای همین دیگه امتحان ندادم
اصلا نخونده بودم
و دلم ام نمی خواست نمره ام کم بشه!!!
کلا میدونین چیه؟؟؟
من با این ریاضی مشکل دارم
هیچ وقت انجوری که دلم می خواست ان رو یاد نگرفتم
من عاشق ریاضی ام اما هیچ وقت نفهمیدم چیه
بیشتر فن حل مساله رو یاد گرفتم تا.......
و یه مشکل دیگه اینه که اصلا خلاقیت حل مساله رو ندارم
همیشه یاد گرفتم که باید یه مساله رو چه جوری حل کنم
برام از مساله های مختلف یه نمونه حل کردن و بعد منم یاد گرفتم و.......
و تا انجایی هم که یادمه خیلی کم اتفاق افتاد که20 بشم
همیشه بی دقتی می کردم و مقداری از نمره ام کم میشد
و تا انجاییکه یادم همیشه با خواهرم ریاضی خوندم
از اول دبستان تا.................. میشه گفت الان
و در دوران مدرسه هیچ وقت یادم نمیاد که خودم تنهایی ریاضی خونده باشم
و همیشه در واقع معلم خصوصی داشتم که در واقع خواهرم بودن
ترم گذشته ریاضی 1 داشتم
استادمون خیلی خیلی سختگیر بودن
و مدام می گفتن اگه نخونین میوفتین و.........
و جزوه شون هم خیلی سخت و سنگین بود
بیشتر شیبه جزوه بچه های فنی مهندسی بود..........
خلاصه منم که نمی خواستم بیوفتم و یا نمره ام کم یشه
برای همین معلم گرفتم!!!!!!
تا حالا دیدین ادم تو دانشگاه هم معلم بگیره؟؟؟!!!!!!
خواهرم یه قسمت از جزوه ام رو بلد نبودن
چون خودشون رشته شون ریاضی نیست
و چون خودشون هم دانشجو هستن و دارن دکتری می گیرن اصلا وقت ندارن
در نتیجه یه معلم گرفتم
4 جلسه خوندم
پولش ازخود واحد درسی ام هم بیشتر شد
راستی من ازاد می خونم (نمیدونم بگم متاسفانه؟ و ایا ناشکری؟)
خلاصه پول واحد درسی 43 تومن بود
و پول معلم خصوصی هم شد 200 تومن!!!!
واقعا چی بگم!!!!
چی دارم بگم!!!!
مایه تاسف!!!! نه؟؟؟
خلاصه شدم 17. بالاترین نمره هم شدم
تو کلاس 76 نفری متاسفانه فقط 10 نفر قبول شدن
که به جز من بقیه نمره ها زیر 12 بود
( راستی شما تا حالا شنیدین که جمعیت دانشجویان یه کلاس 76 نفر باشه؟؟؟
اخه این چه کلاسی؟؟؟ اصلا میشه بهش گفت کلاس؟؟؟
بچه های سلولی یعنی ما 76 . میکروبیولوزی ها 84 و بچه های زنتیک هم 105 نفر هستن
جواب مسولین هم برای این افزایش ظرفیت بی منطق و بی دلیل اینه که
چون امسال سراسری خیلی ها رو پذیرش نکرده در نتیجه دانشگاه ازاد مجبور شده انها رو پذیرش کنه. آه. اخه چی میشه گفت؟؟؟)
خلاصه ان درس رو قبول شدم
و انصافا هم باید بگم که یاد گرفتم
البته با معلم
اگه معلم نمی گرفتم نه یاد می گرفتم و نه قبول می شدم مثل بقیه دوستام
من نمیدونم خودم مشکل دارم یا این نظام اموزشی
خودم که البته مشکل دارم اما نظام اموزشی رو نمیدونم
خب بگذریم
حالا الان ریاضی 2 دارم
و ان استاد رو هم عوض کردن
ولی ای کاش نمی کردن
شاید جزوه شون سنگین و امتحانشون سخت بود ولی حداقل یه توضیحی میدادن
اما استاد الانمون فقط برای خودشون توضیح میدن که فک نمی کنم خودشون هم متوجه بشن
و این رو من نمی گم تمام دانشجویانشون متاسفانه میگن
خلاصه از انجایی که خودم در این ترم هیچی نخوندم و ایشون هم خوب تدریس نکردن
درنتیجه هیچی یاد نگرفتم
دیشب مونده بودم که چوری ان جزوه رو بخونم
و امروز ام مونده بودم چه جوری امتحان بدم
دوستام می گفتن امتحانش سخت نبوده
از جزوه و پلی کپی ها بوده
و امتحان از 10 نمره بوده و هر کی بالای 5 بشه
2نمره به امتحان اخر ترم اش اضافه میشه
اگه یه ذره خونده بودم البته در طول ترم
الان........
:54:
خب حالا که نخوندم دارم افسوس می خورم
دوستام امروز می گفتن تو که ریاضی ات خوبه پس چرا نمی خوای امتحان بدی؟.....
بله با معلم خوبه.........
اخه من که نمی تونم هر ترم معلم بگیرم
حالا به نظرتون چیکار کنم؟؟؟
از ظهر که امدم اصلا حالم خوب نیست ومدام خودم رو سرزنش می کنم که چرا نخوندم و چرا امتحان ندادم
مثلا می خواستم این ترم شاگرد اول بشم
اما باید انگار یه کاری کنم که مشروط نشم
ان ترم اگه یه ذره یعنی وافعا یه ذره درس خونده بودم شاگرد اول میشدم اما........
اما ثانیه ها روز ها و ساعتها میگذره و من مدام و یکی یکی فرصتها رو از دست میدم
و زندگی ام رو نابود می کنم
دوستان از بس که زندگی ام رو تباه کردم و خودم رو سرزنش کردم
دیگه خسته شدم
انقدر که دیگه الان مشکلم رو تو تالار مطرح کردم!!!!
من معمولا دوست ندارم که مشکلاتم رو در ملا عام مطرح کنم!!!
ولی چون دیگه انتهای راه رسیدم و دیگه نمی تونم کاری بکنم
و محیط اینجا رو هم خیلی دوستانه و...... دیدم
در نتیجه دلم رو زدم به دریا و مشکلم رو با شما در میون گذاشتم
و واقعا به کمک و راهنماییتون احتیاج دارم
و منتظرتون هستم
و ببخشید که سرتون رو درد اوردم
شرمنده
و ممنون که به حرفام گوش دادین
:72::72::72:
نيلو خانم گل
با كل تفكر و نحوه نگاه كردن ات به مسائل پيرامون مشگل اساسي دارم .
سلام خانم انی عزیز
ممنون که وقت گذاشتین و به حرفام گوش دادین
میدونم کارام و طرز تفکر ام اشتباه
برای همینم این تاپیک رو باز کردم چون نیازمند راهنمایی و کمک هستم
می تونم ازتون خواهش کنم که یه مقدار بیشتر توضیح بدین
خیلی خیلی مختصر و مفید نظرتون رو فرمودین
منتظرتون هستم
و همینطور منتظر بقیه دوستان
خواهش می کنم تنهام نذارین
و راهنمایی ام کنین
چون بیش از هر زمانی به کمکتون نیاز دارم
:72::72::72:
من اگر جاي شما بودم به جاي اينكه به نمرات ام توجه كنم به ميزان تلاش ام توجه مي كردم
يك سئوال
رشته تحصيلي ات را دوست داري؟!
سرزنش كردن خودت فايده اي ندارد مهم درسي است كه بايد از نتيجه كم تلاش كردن و بي تلاشي خودت بگيري . نبايد خودت را محاكمه كني .
نكته مهم تر همان اتفاق يا ماجرايي است كه باعث شده تا شما فرصتهارا از دست بدهي. چه چيزي عامل از دست دادن فرصتهاي شما بوده و يا هست ؟!
اخ دست نزارین روی دلم که دلم خونه:54:
هر چی می کشم از دست این رشته تحصیلی و این دانشگاه!
رشتم دوست دارم اگه نداشتم هرگز انتخابش نمی کردم. به اهداف میشه گفت مقداری نزدیکه.
دوسش دارم اما نه خیلی. در واقع عاشقش نیستم.
عاشق یه چیز دیگه بودم که عمر و روح و روان و خلاصه هر چی که داشتم و نداشتم رو به پاش ریختم و در نهایت هم...............هیچ.
:54::54::54:
میدونین گفتم که بچه خیلی خیلی بدی هستم
برای همین مدام فرصتهام رو از دست میدم
میدونین از روی نادانی جهل بچگی تنبلی رویاپردازی جاه طلب بازی
غرور و یکدندگی و حرف حرف خودم بودن
مرغ یه پا داره و منم فقط یه ارزو تو این دنیا و هیچی دیگه به جز ان نمی خوام و........
و عدم تلاش و کوشش کافی و................................................ ..............................
خلاصه فرصتها و ارزوهام و ...........................
و کل زندگی ام نابود شد
همه اهدف قشنگی که یه زمانی داشتم فنا شدن
:54::54::54::54::54::54:
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط Niloo55
شاید الان ندونی
ولی موقعیت خوبی داری و ارزششو نمیدونی
اگه معدلت خراب بشه ترمای بد حسرتشو می‌خوری که چرا درست درس نخوندیو...
چون هرچی میگذار به رشتت علاقمند تر میشی و بیشتر برات مهم میشه که معدل بالایی توش داشته باشی
به جای نشستن و مقایسه کردن رشتها که اگه این رشته قبول میشودم بهتر بود یا بدتر بود...
بچسب به رشتت و باور داشته باش که بهترین رشته دنیا قبول شدی
این تفکرات احمقانه که فلان رشته از این رشته بهتره و ... فقط تو ایران پیدا میشه و بس...
همهٔ رشته‌ها آلین...
شما اگه حتا یه کفاش هم که بشی در آخر اما یه کفاش خوب و عالی باشی
مطمئن باش نه بیکار میمونی نه ...
ضمنا حتا یه کفاش خوب شدنم انگیزهٔ قوی می‌خواد
هم خودتو باور کن هم رشتتو!
اینا رو همشو از رو تجربه بهت میگم
این ترمو خوب درس بخون
شک نکن تا ترم دیگه عاشق رشتت شدی...
به حرفای ملتم توجه نکن!
چرا دائم به خودت مي گويي كه بچه بدي هستي ؟!
چرا با خودت مهربان نيستي ؟!
از موقعيتهايي كه داري خوشحال باش .
يك بچه بد تنبل دانشگاه قبول نمي شود و در نمره رياضي نمره 17 نمي آورد .
تو بچه خوبي هستي كافي است كه خودت را به خاطر موفقيتهاي ريز و درشتي كه به دست مي آوري تشويق كني . تو بيشتر از آنكه بد باشي خودت ،خودت را تخريب مي كني . خودت راتحويل بگير .
از امروز بگو نيلو يك روز ديگه شروع شده و تو در اين روز دختر فوق العاده اي خواهي بودي و به خودت ثابت خواهي كرد كه چقدر توانايي خوب داري .
نيلو بايد به خودت ،داشته هايت و نداشته هايت احترام بگذاري .
برو جلو ي آينه خودت را تحويل بگير و حتي قربان و صدقه خودت برو .
مامان و بابا در بچگي زياد از واژه " تو بچه بدي هستي " استفاده مي كردند ؟!
اگر هم رشته ات به اهداف زندگي ات زندگي است پس بايد و بايد براي تلاشي كه مي كني هم احترام بگذار . تلاشهايت را بي ارج نكن بايد اعتماد به نفس خودت را بالاببري و باور كني كه قدمهايي كه بر مي داري درست است حالا شايد مقداري كم كاري و تنبلي همه ي انسانها داشته باشند ولي مطمئنم آدم تنبل در رشته خوب دانشگاهي قبول نمي شود .
درس ات را بخوان . مهم باور هاي توست . بايد باور كني كه نسبت به توانايي هايت قدم بر مي داري و اگر باور داري كه قدري تنبلي و ... داشته اي در مقطع كارشناسي ارشد جبران كن.
اين حالتهايي هم كه ازش نام برده اي مثل حرف حرف خودم و... معمولا يك سني دارد و تقريبا همه تجربه اش مي كنند . مهم اين است كه بداني اين پافشاري ها و ... مي تواند به ضررت باشد پس دفعه بعد با دقت فكر و مشاوره و بعد هم عمل كني .
سلام:72:
مدتی از موقعی که این تاپیک رو باز کردم میگذره.
ان روز که این تاپیک رو باز کردم اصلا حالم خوب نبود و از دست خودم بسیار عصبانی بودم!
البته به نظرم چندان هم بد نشد که این تاپیک رو باز کردم!
حدودا 6 ماهی میشه که با اینجا اشنا شدم و ثبت نام کردم
ولی تا چند وقت پیش هیچگاه نتونستم مشکلاتم رو باهاتون درمیون بذارم!
اخه خیلی سخته که به طور اشکار انها رو مطرح کنم.
خلاصه بالاخره چند وقت پیش از بس ناراحت بودم. فکر کردم بهتره با شما دوستان مهربون و فهمیده ام مشورت کنم.
حالا هم قصد دارم تا انجایی که می تونم مشکلاتم رو مطرح کنم و نهایتا راه حلی براشون پیدا کنم.
خب چه طوره با پاسخ دادن به سوالات خانم انی عزیز و دوست داشتنی ادامه بدم
و از ایشون نهایت تشکر و سپاسگزاری را دارم.:72:
نقل قول:
نوشته اصلی توسط ani
1-برای اینکه متاسفانه همینگونه هست!
درس نمی خونم و ........
2-می خوام با خودم مهربان باشم و خودم رو دوست داشته باشم اما نمی تونم
چون در گذشته برای رسیدن به ارزوهام تلاش کافی رو نکردم و بسیار اشتباه کردم و فرصتهای بسیاری رو از دست دادم و ارزوهام رو نابود کردم و متاسفانه و بدتر از همه دیگه امیدی به محقق کردنشون رو هم ندارم. الان دیگه خیلی دیر شده و منم خیلی خستم و دیگه انرزی ندارم.
3-موقعیتهایی که دارم من رو راضی و قانع نمی کنه.
و مشکل دقیقا همینجاست. من از چیزی که دارم راضی نیستم و متاسفانه خیلی ناشکرم.
ولی هر کاری که می کنم نمی تونم خودم رو راضی کنم.
ارزوها و اهداف دیگری داشتم و هر کاری می کنم از سرم بیرون نمیرن!!!!!
4-درسته دانشگاه قبول شدم
اما نه در رشته و دانشگاه مورد علاقه ام
(البته منظورم این نیست که رشته ای که دارم می خونم رو دوست ندارم.
چرا دوست دارم ولی این ان چیزی که می خواستم نبود:54:)
و همینطور در زمانی که باید قبول میشدم...........:54:
مدتی از عمرم رو پشت کنکور گذراندم که به ان چیزی که می خواستم برسم
اما نرسیدم.(البته به خاطر اشتباهات خودم بود)
و در نهایت همون چیزی رو انتخاب کردم که قبل هم قبول شده بودم و نیازی به تلف کردن عمرم نداشت. عمرم بیهوده تلف شد.:54:
این خیلی دردناک که ادم از سالهای عمرش مایه بذاره و در نهایت هم به خواستش نرسه!:54:
بله ریاضی ام هم 17 شد.
اما چگونه؟
با معلم. متاسفانه بدون معلم قادر به گرفتن چنین نمره ای نبودم.
و چیزی که ازارم میده همینه.
و این رو هم بگم که تمام دوستانم هم مثل خودم هستن.!!!
واقعا چرا؟؟؟
و این ترم هم متاسفانه مجبورم که معلم بگیرم:54:
درسته که نمره ملاک نیست. ولی چیزی که امروز بیشتر بهش بها میدن و توجه می کنن همینه.
منم دوست ندارم که برای نمره بخونم اما......
اما همه چی حفظی شده و من از اول عمرم بیشتر حفظ کردم و بعد هم فراموش!
و ان معدود مواردی رو که واقعا یاد گرفتم رو هنوز به یاد دارم.
یکی از مشکلات مهمی که دارم همینه
نمیدونم چه جوری باید مفهومی بخونم!!!!
خیلی عجیبه؟ نه؟
خب وقتی حفظی درس میدن چیکار کنم؟
درسته باید خودم برم دنبالش. ولی هر وقت رفتم به نتیجه ای نرسیدم!
و کمی هم به هوش خودم شک کردم
و جالب ان که هر وقت معلم گرفتم البته یه معلم واقعا خوب...
انوقت طوری یاد گرفتم که خودم هم متعجب شدم.
که ان مسائل به ان سختی چه قدر اسون بودن و من نمی دونستم و اصلا نیازی به حفظ کردن نبود!!!
ولی نمیشه که همیشه معلم بگیری
بر فرض هم بشه ولی پس خود فرد چی میشه؟؟؟
و اگه خود فرد به تنهایی نتونه باید چیکار بکنه؟؟؟
خب این یکی از مشکلات منه
من به تنهایی در بعضی درسا خیلی موفق نیستم
خب چیکار کنم؟؟؟
نه. مادر پدرم از این عبارت استفاده نمی کردن.و کلا اعتقادی به کار بردن عبارات منفی ندارن.
وقتی مدرسه میرفتم من و دوستانم از این عبارت خیلی اسفاده می کردیم!!!
برای همینه که الان هنوز هم از ان زیاذ استفاده می کنم!
از این به بعد سعی می کنم که دیگه از این عبارت استفاده نکم و سعی کنم بزرگ بشم.
خب خیلی حرف زدم و سرتون رو درد اوردم. شرمنده.
بهتره که دیگه برم و به درسام برسم.
متاسفانه در ترم یا سالی که گذشت اصلا درس نخوندم
و هفته دیگه هم امتحاناتم شروع میشه و.......
و بهتره برم و دیگه چیزی نگم تا بعدا وقت پیدا کنم و بیام بهتون بگم که با اشتباهاتم که کردم چه بلاهایی سر خودم اوردم و حالا اینجوری شدم.
خواهش می کنم نظرات و پیشنهاداتتون رو از من دریغ نکنین
که شدیدا به کمکتون نیازمندم.
:72::72::72:
سلام دوست عزیز :
با اجازه نکته ای را که به ذهنم رسید خدمتتان عرض کنم....
راستش من شخصا هر بار به این موضوع سر می زنم به مانند شما آشفته می شوم ..شما نیز بسیار آگاه هستید که بهترین راه حل برطرف شدن مشکلات بیان آن و گشتن به دنبال راه حل آنان است ..من از شما دوست عزیز خواهشی دارم که اگر جسارتا بپذیرید بسیار خوب است...اگر شما از ابتدا همان طور که مد نظر خود شما هم هست اهم مشکلات که امروز شما را به اینجا کشانده است را بیان کنید هم تفکر ما و دوستان جهت حل مشکل شما مسیر مشخصی می گیرد هم شما دوست عزیز زودتر با راهنمایی دوستان شروع به خود سازی هدفمند می کنید.....
پس من به نوبه خود بی صبرانه منتظر شنیدن مشکلات شما هستم...
مطمئنن سایر دوستان نیز به شما کمک خواهند کرد.....
پس:.............
بسم الله.......هر آن که کلام از قلبت گذشت و بر نوک انگشتانت جاری شد ..بنویس ...شاید فردا کمی دیر باشد...........:72:
با تشکر بسیار از rsrs1380 عزیز
ممنون از پست خیلی خوبتون. بله کاملا حق با شماست.
واقعا تحت تاثیر جمله اخرتون قرار گرفتم:
.....شاید فردا کمی دیر باشد.......
چشم. هر چند که خیلی سخته:302:
پس:.........
من یه سری مشکل دارم که قسمتی از ان مربوط به مشکلات درسی ام میشه که مهمترین بخش از مشکلاتم ام هست که قصد دارم در اینجا به انها اشاره کنم.
مشکلاتم از انجا شروع شد که تصمیم گرفتم (به هر قیمتی حتی به قیمت از دست دادن ارامش و اسایش ام) مهمترین هدفی که تو زندگی ام داشتم رو محقق کنم!
برای رسیدن به موفقیت داشتن هدف ضروری.
ولی الان برای من این سوال پیش امده که ایا انتخاب هدف ام باعث عدم موفقیت ام شده؟؟؟
در واقع منظورم انتخاب هدف نادرست!
الان که فکر می کنم نمیدونم ایا هدفم درست بود یا نه؟
تو رو خدا شما بگین هدفم اشتباه بود یا نه؟
و چه جوری میشه درست یا نادرست بودن هدف رو تشخیص داد؟!
و اما ان هدفی که من رو..............
چه قدر گفتنش سخته. نمیدونم چرا. ولی جدی خیلی سخته.
خب.
من دوست داشت پزشکی بخونم و............ بشم.
نمیدونم چرا هر وقت که بهش فکر می کنم اشکام سرازیر میشه. مثل الان.
مدتی که سعی می کنم فراموشش کنم و دیگه بهش فکر نکنم.
اما متاسفانه نمی تونم. از ذهنم بیرون نمیره نمیره نمیره ...........
سالهای عمرم و درواقع مهمترین سرمایه ام رو صرف کردم
اما به نتیجه ...........:54:
حقیقت خیلی تلخه. و باید بگم و در واقع اعتراف کنم که تلاشم کافی نبود و......
و الان نه دیگه حال و حوصله خوندن ان درسهای تکراری و کنکور دادن رو دارم و نه میتونم مهمترین ارزوم رو فراموش کنم و نه می تونم رشته ای (سلولی-مولکولی)که دارم می خونم رو قبول کنم. قبلا تو کابوسهام هم این رشته و این دانشگاه (ازاد) هیچ جایی نداشت.
اما چه کنم که دیگه هیچ انرزی ندارم و هیچ کاری نمی تونم بکنم.
امسال دوباره کنکور ثبت نام کردم. اما نتونستم بخونم. حتی یه کلمه.
واقعا این سوال برام پیش امده که اگه من واقعا عاشق پزشکی ام پس چرا نمی تونم دوباره برای کنکور بخونم؟؟؟ یعنی اشتباه می کردم که به این رشته علاقه داشتم؟؟؟
یعنی خودم رو گول زدم؟؟؟
نمیدونم!!!!
اما فکر نمی کنم که علاقه نداشتم.
در واقع فکر می کنم که توانایی اش رو نداشتم. (چه قدر تلخ و دردناکه حقیقت)
واقعا ادم باید بپذیره که توانایی انجام یک سری از کارها رو نداره؟ یا اینکه ادم اگه بخواد و تلاش و کوشش کنه هر چیزی ممکنه؟؟؟
خواهش می کنم به این سوالم پاسخ بدین که خیلی خیلی علاقه دارم جواب صحیح ان رو بدونم
و در نهایت تصمیم ام رو بگیرم.
با احتساب سال پیش دانشگاهی در مجموع 3 بار کنکور دادم.
و 2 سال در واقع پشت کنکور بودم.
و هر سه سال این رشته ای رو که در حال حاضر مشغول به خوندنش هستم رو قبول شدم.
2 سال از عمرم بیهوده تباه شد. واقعا بیهوده. بدون اینکه چیزی بدست بیارم.
و ارامش و اسایشم رو هم از دست دادم.
و هیچ وقت نمی تونم خودم رو به خاطر تباه کردن عمرم و همینطور هدفم ببخشم.
و روزی نیست که به گذشته فکر نکنم و خودم رو سرزنش نکنم.
و......................
و دیگه هدف روشنی هم برای اینده ام ندارم.
خیلی خیلی نگران اینده ام هستم و ........
و در گذشته و اینده گم شدم.
و علی رغمی که می خوام در زمان حال زندگی کنم اما..................
خب چه کنم؟
شما بگین؟
و هر انچه که درباره رشته پزشکی میدونین خواهش می کنم بگین.
خیلی چیزا دربارش خوندم و شنیدم اما هنوز هم واقعا متوجه نشدم که........ چیه؟!!!
واقعا پزشکی چیه؟
تنها عده خاصی می تونن پزشک بشن؟!
من در دانشگاه تهران پزشکی درس می خونم
و در واقع هر روز داغ دلم تازه و تازه تر میشه:54:
هر روز...............:47:
تو رو خدا کمکم کنین.
خسته ام. خسته خسته.
و هر روز هم خسته تر و نا امید تر از قبل میشم.
و هر کاری هم می کنم نتیجه نمیده
و نمیدونم باید چیکار کنم
و چه قدر بی هدف بودن وحشتناکه!
ادم رو به سمت پوچی می کشونه
و دقیقا همون احساسی که من الان........
منتظرتون هستم. لطفا تنهام نذارین!
اخه خیلی خستم.و مایوس و ناامید.
سلام.بر دکتر آینده تالار.
با خواندن نوشته های شما به یاد این جمله افتادم.
زمانی که در کنار رودخانه بودم نگاهم به قله های کوه بود ,به قله کوه که رسیدم سراپا محو تماشای رود شدم!
من این ضعف رو در وجود شما میبینم ؛عشق به هدف و عدم انگیزه!
یا به اجبار ؛عشق به هدف یعنی فقط و فقط به خاطر اینکه من از رنگ آبی خوشم میاد یه ماشین آبی رنگ میخرم و دیگه کاری به قسمتهای فنی اون نداشته باشم....بگذریم
به نظر من ما انسانها در هر کاری,و هر هدفی باید عشق به اون فعالیت یا هدف رو هم داشته باشیم .اگر من به اجبار بکوشم که دکتر بشم ؛و این خلاف میل باطنی من باشه بیشتر متنفر میشم تا اینکه یه دکتر بشم.
پس ابتدا عشق به هدف؛؛ همینکه این عشق در وجود ما رشد کنه انگیزه هم به دنبالش میاد.اما با این وضعیت قرار بر این نیست که من پزشک نمونه بشم یا اینکه دکترای فلان رشته رو بگیرم.
هر انسانی حد و اندازه ای برای رشد و شکوفایی دارد ,و هر شخصیتی توانایی جداگانه ای دارد. من بر طبق این توانایی میتوانم تاx نقطه پیشرفت کنم اگر بیشتر زور بزنم پسرفت میکنم پس بهترین راه این است که در همان اندازه که میتوانم راه پیشرفت را باز کنم .
واقعا ادم باید بپذیره که توانایی انجام یک سری از کارها رو نداره؟
بله ما باید این رو بپذیریم ؛البته این فقط جواب من بود ,دوستان فکر نکنید منفی گرا هستم ,نه ؛بنده مثبت گرای واقعیت نگر هستم .
ما باید یاد بگیریم خوش بینی رو در کنار واقع بینی به خدمت بگیریم و از تفکر خلاقانه و مثبت برای تفسیر واقعیتهای زندگیمون استفاده کنیم
خواهر گرامی ؛به عرض شما برسانم که ما آدمها گاهی اوقات خودمان را گم میکنیم ,نمیدانم که هستیم ؛چه میخواهیم ؛و گاهی حتی نمیدانیم که چه میدانیم؟
خودت را پیدا کن ,خود واقعیت را
باور کنید الان که دارم این نوشته را برای شما تایپک میکنم گذشته خود را به یاد میاورم که مانند وضعیت شما است تنها تفاوت این است که من این دوران را سپری کردم و الان هم 3 سال از ان ایام میگذرد.
گاها" ما راه رسیدن به هدف را اشتباه انتخاب میکنیم و یا فقط همان را تنها راه رسیدن میدانیم.
برای رسیدن به تهران به عنوان یک هدف ؛از تمام نقاط کشور راه هست ؛....
پس شما لطف کنید برای خودتان هم که شده اندکی آرامش داشته باشید ,و بار دگر انتظارات خود را از زندگی مرور کنید اما با وقعبینی,
لازم است گاهی اوقات از خودمان انتظار کمی داشته باشیم.
سعی کنید جای واقعی خود را در این دنیا بیابید.
پاینده باشید
سلام دوست من:
خوشحالم بالاخره بعد از این همه صبر به سخن در آمدی و یکی از دغدغه های ذهن خود را بیان کردی ولی کتمان نمی کنم وقتی این سخن را مطالعه کردم تعجب کردم و در رابطه با مشکل شما به هر چیزی فکر کردم جز این موضوع کع بیان کردید:
راستش توضیح این سخن سخت شاید باشد ولی من در حد توانم و تا حدی که قدرت دستانم اجازه می دهد برای شما دوست خوبم می نویسم.......
اولین چیزی که در سخنان شما برای من جالب بود مدت زمانی بود که برای رسیدن به این هدف که حالا می توانست جز پزشکی هر رشته دیگری هم باشد بود...شما نباید تنها به سالهای از دست رفته عمر خود که به نظر من از دست رفته نیستند فکر کنید...دوست من انسان ها همه از کودکی آرزوهایی در ذهن خود داشته و دارند ..همه ما....و هیچکس نمی تواند 100 درصد بیان کند که به تمام خواسته های خود رسیده است...
شما درست است که سالهای زیادی را برای رسیدن به آرزویی صرف کرده اید ولی من در این مقوله اعتقادی دارم که نه تنها باید نیمه خالی لیوان را دید باید نیمه پر ان را نیز دید ..دوست من شما حداقل نتیجه این همه سال پشت کنکور بودنتان این بوده است که مطمئن هستید تمام تلاش خود را کرده اید و نتوانسته اید ....میان این دو تفائت فاحشی وجود دارد که با تفکر به آن شما باید از خود راضی باشید..من از هم دوره ای های خودم برای شما مثالی می زنم ..در همکلاسی های من 2 پسر و یک دختر با سابقه ای مشابه شما حضور دارند با این تفاوت که انان مثل شما فکر نکرده اند و امروز هم پزشک هستند:
1)دختر خانم 4 سال پشت کنکور مانده بود و وقتی با من صحبت می کرد من به او می گفتم تو چطور 4 سال کنکور دادی من که اگر همان بار اول قبول نمی شدم حتما می مردم!!!!(البته اینو به قصد مزاح به او گفتم)گفت من عاشق پزشکی بودم ولی هر سال می دانستم که از همه تلاشم استفاده نکرده ام و در سالی که تصمیم قطعی گرفتم بالاخره به آرزویم رسیدم...یعنی او می دانست تمام تلاش خود را نکرده است......
2) دو پسر هم که هردو وارد رشته دیگری شده بودند و بعد از اینکه دیده بودند به پزشکی علاقه دارند ترک تحصیل کرده و بعد سربازی و در نهایت بعد 5 سال قبول شده بودند و هردو هم در دوران تحصیل موفق بودند.......
منظور من یک چیز است انسان باید به خود و توانایی های خود نگاه کند و بداند چه میزان از تلاش خود را برای به دست آوردن آرزوهایش به کار برده است پس اگر شما در تمام این سالها تمام تلاش خود را کرده اید و قبول نشده اید نشان از ناتوانی شما نیست باید به این فکر کنید که شاید آن جا و آن رشته آینده شما نبوده است به هر دلیلی.....
از نظر من آن دختر خانم و آن آقا پسران هردو جای افسوس دارند چون از همان ابتدا تلاش خود را نکرده اند و به شناخت صحیح از هدف خود نرسیده اند و در حقیقت اینان هستند که چند سال از عمر خود را بیهوده تلف کردند تا به آرزویی که در سال اول یا دوم می شد برسند ..رسیدند..پس شما نباید غصه بخورید چون تلاش خود را کرده اید ....
مورد بعد برای من این بود که شما وارد رشته ای شده اید که به هر حال الان مال شماست و شما قرار است در آن رشته به پیش بروید ...دوست من پزشکی یک رشته منحصر به فرد و تک نیست و شاخه های زیادی دارد از پرستاری تا مامایی و زیست مولکولی و .....و همه همه همه به هم وابسته اند و تمام این ها به نوعی در خدمت پزشکی ولی پزشکی بدون انها به پیش نمی رود دوست من ..تا داروساز نباشد ما توانیی درمان نداریم ..تا پرستار نباشد ما تنها هستیم و هزاران هزار دلیل دیگر....و این تفکر غلطی است که ما فکر کنیم پزشک بودن تمام چیز زندگی است ..نه تمام زندگی انسان بودن است و استفاده درست از زندگی همین.......
باز مثالی می زنم:
در سالی که من در رشته پزشکی قبول شدم و کتمان نمی کنم همیشه تنها آرزویم بود و اگر پزشکی نبود من هیچ رشته ای را دوست نداشتم...دوستی داشتم که هزاران برابر من عاشق پزشکی بود....تمام این مثال ها واقعی است ها؟!!
در ان سال که امتحان کنکور ما بود و سال اولی بود که شرکت می کردیم دوست من که البته صمیمی نبودیم و تنها به رد و بدل کردن جزوات بود از آرزوی خود برای پرستیز این رشته پول و ...می گفت ولی من از عشق به کمک و این همیشه آرزویم بود و فکرم و خدا می داند نه پول نه افتخار نه هیچ چیز دیگر مد نظرم نبود...زمانی که من قبول شدم او در رشته شما یعنی زیست مولکولی قبول شد...بسیار گریه و زاری می کرد نه پیش من ...من از سایرین شنیدم افسرده شده بود و عجیب بود که از من متنفر بود!!!!
گویا من مانع قبولی او بودم!!!بعد از یک سال که با اکراه و زور خانواده اش که نباید برای سال دوم صبر کند وارد زیست مولکولی شد...1 سال افسرده بود و بعد چند ماه به سراغ من آمد که من عاشق پزشکی بودم و تو خیلی خوش به حالت شده؟من ازش پرسیدم چرا برای سال دوم نماندی؟گفت چون من تمام تلاشم را کردم و برای سال دوم هیچ اشتباهی نکرده بودم که بخواهم جبران کنم و بگوم حالا این کارو می کنم....ببین اون خیلی زود و به موقع تصمیم گرفت وقتی من امتحان پره اینترنی دادم او فوق لیسانس داد و شاگرد اول شد وقتی من فارغ اتحصیل شدم و دکترا گرفتم او در دکترا زیست مولکولی قبول شد و اکنون هر دوی ما موفق هستیم ..هنوز عاشق پزشکی است اینو من خوب می فهمم ولی وارد قسمت بالینی زیست مولکولی که به پزشکی نزدیک است شد و اکنون راضی است چون از فرصت ها استفاده کرد.......
پس تو هم این کارو بکن...شاید پزشکی برای تو مناسب تبوده و اگر اکنون همت کنی بتونی در رشته خودت بالاترین باشی مثل دوست من......
انسان ها خود هدف خود را تعیین می کنند و خودشان تعیین می کنند که موفق باشند یا افسرده و سرخورده ...
چرا اگر تو پزشک نباشی یعنی نمی توانی یک متخصص برجسته زیست مولکولی باشی؟
..........
فکر و اهداف خود را با شرایطی که داری سازگار کن و سعی کن در چیزی که الان در دست توست بیاندیشی نه به ارزوهایی که شاید بدست نیاوردنش برایت خیر بیشتری داشته است....
این 2 مورد از موارد است ...ولی چون زیاد شد فعلا به همین اکتفا می کنم تا بعد در ادامه راجع به خود رشته پزشکی برایت بگویم....
و در اخر:
زندگي را دور بزن و آن گاه که بر تارک بلند ترين قله ها رسيدي، لبخند خود را نثار تمام سنگريزه هايي کن که پايت را خراشيدند
راستش دوست عزیز من اگه جای تو بودم، می شستم واقعا با خودم رو راست حساب کتاب میکردم که آیا:
1- این واقعا آرزوی اصلی من در بچگی بوده و 2- در تمام دوران زندگی، من با این آرزو بزرگ شدم و 3- هیچگاه در اون شک نکردم و 4- یقین دارم که هرگز نخواهم توانست فراموشش کنم و آیا 5- من واقعا شناخت کامل از پزشکی داشتم و یا اینکه آرزوی من در اصل چیز دیگری بود که من پزشکی رو مصداق تحقق اون میدونستم؟
اگر جوابت به هر 5 تا سوال بالا با قاطعیت مثبته، تنها دو راه داری :
1- اینکه به آرزوت تحقق ببخشی
2- اینکه با کار کردن روی خودت، جواب سوال 4 رو منفی بدی
حواست باشه که هر دوی این راهها سختی های خاص خودش رو داره و شاید نشه گفت واقعا کدومشون سخت تره؟
به نظر من چون قبلا راه اول رو امتحان کردی و نتیجه نداده، بیا یه مدتی راه دوم رو امتحان کن
یه چندتا پیشنهاد برای اینکه چه جوری راه دوم رو بری دارم:
1- اول از هر چیزی باید خودتو بشناسی و بعد 2- باید بفهمی که واقعا چه چیزایی تو پزشکی بوده که اونو به آرزو تبدیل کرده برات؟ (سعی کن جواب خیلی دقیقی به این سوال بدی و از جوابات یه لیست تهیه کن)
3- حالا بشین اون لیست رو برای تک تکش مصداقهایی غیر از پزشکی پیدا کن
مثلا : پرستیژ علمی -> من تو هر رشته ای اگر بتونم دکتری بگیرم و استاد دانشگاه بشم، پرستیژ علمی خیلی بالایی داره
مثلا : عشق لباس سفید پزشکی -> من توی رشته ی خودم هم کارهای آزمایشگاهی زیادی هست که باید همون لباس رو براش بپوشم و اگر وارد اون شاخه هاش بشم، به این آرزو میرسم
مثلا : نجات یه بیمار و دیدن لبخند و اشک شوق اطرافیان -> خوب دختر خوب، اگه یه پزشک یه نفرو درمان میکنه و باعث این احساس رضایت میشه، تحقیقات در رشته هایی مثل رشته شما که گاها به پیشرفت هایی در علم پزشکی منجر میشه که جون هزاران بیمار رو نجات میده و هر جای دنیا هر کسی که لبخند بزنه، این لبخند قبل از اینکه متعلق به اون پزشک باشه، متعلق به شماست
و هزاران مثال دیگه ...
و اما آخرین کاری که باید بکنی اینه که
4- بین این آرزوهات سبک سنگین کن و ببین کدوما برات مهم تره و با خوندن چه رشته هایی میشه اون مهم تراشون محقق بشه؟
و یا در واقع ببین با رشته فعلیت چندتا از اون خیلی مهماش غیر قابل دست یابین؟
آیا فعالیت جانبی ای در کنار تحصیلت میتونی بکنی که اون هایی که با رشته ی فعلیت غیر قابل دستیابین، بهشون برسی؟
مثلا: شرکت در دوره های آموزش کمکهای اولیه جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران
و در آخر من فکر میکنم واقعا رشتت خیلی از آرزوهایی که تو پزشکی دنبالش بودی رو میتونه به تو بده
یعنی خیلی خوش شانس بودی که رشتت اینقدر به پزشکی نزدیکه و خیلی از آرزوهاتو ارضا میکنه و نکته ای که به نظر من خیلی مهمه اینه که اگه واقعا بدونی پزشکی چیه دیگه آرزوش از سرت میپره
با اون 7 سال درس و کشیک و دوران طرح و سرو کله زدن با بیمارای بد حال و استرسش
تازه آخرشم میشی پزشک عمومی بی تجربه که باید بری کلاس (مثه کنکور) تا بتونی رزیدنتی قبول شی
خیالتو راحت کنم، با وجود این که دو سال پشت کنکور موندی، از کسایی که هم دورت بودن و همون سال اول پزشکی قبول شدن بازم یه سال زودتر دکتراتو میگیری (پزشکی عمومی دکتری حرفه ایه و معادل فوق لیسانس محسوب میشه نه دکتری) و زودتر میتونی خدمت کنی به کشورت و مردم
2 سال پشت کنکور + 4 سال لیسانس + 2 سال فوق + 4 سال دکتری = 12 سال
7 سال پزشکی عمومی + 2 سال طرح + 4 سال تخصص = 13 سال
و برگ برنده ای که شما داری اینه که تا این جای کار تو رشتت واقعا موفق بودی و به قول خودت حتی شاید در حد شاگرد اول و نمره هاتم که واقعا عالیه حالا هر قدر هم که بخوای انکارش کنی یا بگی به کمک معلم بوده، ولی خودتم میدونی که شما تو امتحان 17 شدی، نه معلمت
واقعا منتظرم نظرت رو راجع به حرفام بدونم
به امید پیروزی شما و به امید اینکه تونسته باشم امیدی در دل شما ایجاد کنم :228:
سلام
سالها دل طلب جام جام از ما می كرد
آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می كرد.
وقتی این تاپیك را مرور كردم این بیت حافظ برایم تداعی شد.
چرا اصلا می خواهی درس بخونی؟
چرا می خواهی حركت كنی؟
چرا اینقدر خودت را اذیت می كنی؟
یه كمی خودت را از همه این افكار رها كن. شاید اینجا كه هستی زیر پایت محكمتر از هر جای دیگر باشد.
اگر حال خواندن این رشته را هم نداری رهایش كن؟ چی می شه؟
بعضی وقتها آنقدر یك موضوع را به خورد ما می دهند و آنقدر با تكرارش به خودمون القاء‌می كنیم كه باورمان می شود.
شما نیاز هست:
خودت را بشناسی. مشكل در خودشناسی داری. نه اینكه قد و وزنت را بدانی و علاقه مندی ها خودت را فهرست كنی و اهدافت را ترسیم كنی نه!
نیاز هست بفهمی چرا چنین علاقمندیها و اهدافی داری. مطمئن باش اگر درست رصد كنی و عمیق توجه كنی هیچكدام از اینها ریشه در درون تو ندارد.
ما بیشتر از اینكه در جهت خواست و استعداد خود حركت كنیم ، شكل تغییر یافته ای از آرزوهای قالب جامعه هستیم كه در ما مدفون شده است و رفتار ما را شكل می دهد و متاسفانه آزارمان می دهد.
یك رفتگر شهرداری هم اگر مسئولانه و از ته دل در كارش فعالیت كند، هیچ كم از یك پزشك یا یك مهندس یا یك روانشناس ندارد. چرا شما دغدغه و هوس ندارید كه در چنین مشاغلی خدمت كنید؟!
بله از بچگی در ناهوشیار ما چنین ایده آلی شكل نگرفته ،اگر چه به زبان ممكن است برای رفتگر هم ارزش قائل شویم . اما ناخودآگاه ، ما پرستیژ شغلها را زیر ذره بین دارد.
شما هر كجا و هر جا باشید به خاطر انسان بودنتان بالاترین جایگاه را
دارید. پس هیچ هدفی نمی تواند شما را بالاتر از موقعیت كنونی اتان ببرد.
در عین حال وقتی از موقعیت كنونی اتان راضی بودید جوانه امید و انگیزه ای در دلتان جوانه می زند كه خود نیروی محركه شما در راستای استعدادتان می شود و در هر راهی قدم می گذارید بدون خستگی و اجبار می تازید و هم به خودتان كمك می كنید و هم دیگران.
همه اینها یعنی چه؟
یعنی اینكه ما همیشه با یك تعارض روبرو هستیم:
تعارض بین: همسانی درونی و همسازی بیرونی
یعنی چه:
همسانی درونی:
یعنی اینكه هر انسانی ذاتا موقعیت عالی دارد،و پتانسیل خاصی از انرژیهایی كه می تواند خودش و دیگران را رشد دهد در خود جای داده است. (مانند یك دانه كه در خود ظرفیت تبدیل شدن به یك میوه خاص را دارد.) و انسان اگر اینها را بشناسد دوست دارد با آن همسانی درونی ایجاد كند و در این راستا حركت كند (اما بسیاری افراد به خاطر هنجارسازی های محیطی ممكن است این پتانسیل را نشناسند یا وقتی شناختند آنها را بالفعل نكنند.)
همسازی بیرونی:
به خاطر زندگی جمعی و الگوهای هنجاری محیطی و ارزش گذاری هایی كه انجام می گیرد،در بیرون اهدافی هست كه ثروت، موقعیت، شهرت، رشد، رفاه و ... را با خود مترادف می كند. و این اهداف پیوسته از كودكی ما را بمباران می كنند. و ما برای رسیدن به آسایش تمایل داریم كه با محیط همسازی كنیم. در حالیكه بعضی این اهداف ممكن است بر پتانسیل درونی ما منطبق یا هماهنگ نباشد.
پس تعارض بین همسانی و همسازی به این معناست. كه ما بین آنچه خودمون هستیم و آنچه جامعه ما را به سوی آن هل می دهد متحیر می مانیم.
حالا كسانی كه به طرف همسازی كشیده می شوند، دچار مشكلات موقعیت شما می شوند. مثل چاه یا چشمه ای كه آب ندارد و باید از محیط در آن آب بریزند. باید به زور و ضرب و فشار و رنج و اعصاب خردشدن درس بخوانند یا كاری كنند كه در راستای اهداف محیطی حركت كنند و تاسف بیشتر از اینست كه حتی خود این افراد متوجه نیستند كه این كشش آنها به سوی آن اهداف نیست،بلكه این هل دادن مخفی محیط به آنهاست تا به سوی چنین اهدافی حركت كنند.
از طرف دیگر كسانی هستند كه انرژی خود را روی همسانی های درونی می گذارند یعنی آزاد كردن پتانسیل های واقعی و درونی خود، حتی اگر خلاف اهداف محیطی باشد. چنین افرادی شاید از منظر بیرونی پر سر و صدا نباشند یا موقعیت بزرگی را كسب نكنند، یا سرمایه ای بدست نیاوزند و هیچكس به حال آن غبطه نخورد، ولی این چنین افرادی با لذت و آرامش زندگی می كنند. (اگرچه در بسیاری موارد در صورتیكه سد بیرونی نباشد ،چنین افرادی حتی در همسازی های بیرونی هم كم نمی آورد و رشد می كنند)
این بحث خیلی خیلی طولانی و پیچیده هست. و من در اینجا آنرا كوتاه می كنم....
خلاصه و نتیجه گیری:
هر كاری یا رشته ای را كه برایت سخت و طاقت فرساست بدان كه جزء پتانسیل درونی تو نیست. آنچه ریشه در تو دارد هر لحظه هزاران شكوفه می دهد و رشد دهنده هست.
در این تالار توجه كن. بعضی افراد ساعتها وقت می گذارند و نیمه شب كه همه خوابند اینجا فعالیت می كنند،پاسخ می دهند، مقاله می نویسند و .....، اینها علقه های شخصی و درونی فرد است. نه موقعیتی برای آنهاست نه سرمایه ای ، نه ....
اما اگر فردی اصلا چنین پتانسیل های درونی نداشته باشد و سعی كند، به زور از خوابش بزند و به سختی مطلبی بنویسد حتی اگر اینكار را بكند، چنگی به دل نمی زند.
پس برو خودت را بشناس و كشش های درونی ات را كشف كن:
به جای اینكه چند روز صرف خودشناسی كنیم و هدفی تعیین كنیم و همه عمر بدویم و نرسیم ، بهتر هست چند سال صرف خود شناسی بكنیم و هدفی را تعیین كنیم و چند روزه برسیم .
عجب قصاری گفتما:58:
اگر بخوایم این طور فکر کنیم، بعید میدونم دیگه هیچ کسی سراغ تحصیل رو بگیرهنقل قول:
نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی
من به شخصه کسی رو نمیشناسم که همسانی های درونی اش در تحصیل باشه چون همه در تحصیل سختی زیادی میکشند ولی به گفته شما همسانی درونی اون چیزیه که سختی چندانی برای فرد به همراه نداشته باشه.
و اگر کسی به دنبال تحصیل نباشه، چه بلایی سر دنیای ما میاد؟
سلام.
خب دوست گرامی با پاسخ کامل مدیر محترم آیا باز هم جای سوال مانده؟
به این لینک هم نگاهی بیاندازید تا بلکه تلنگری دگر باشد.
http://www.hamdardi.net/thread-7583-post-81788.html#pid81788
موفق باشید
جناب مدیر بر فرض گشتیم و نقطه قابل توجهی در درون خود که از "همسانی درونی" سر چشمه میگیرد نیافتیم چه؟
آیا دلیل بر افسردگی است؟
آیا ریشه در کودکی دارد؟
همه ما وقتی به دنیا می آییم کما بیش یکی هستیم درست ات؟
پس این نفاط ه"همسانی درونی" از محیط آمده (تا حد زیاد) ؟!!
منم سوال yes رو دارمنقل قول:
نوشته اصلی توسط Yes
سلام دیگر:نقل قول:
نوشته اصلی توسط Yes
من با وجودی که در زندگیم به این تفکر رسیدم که نظر هرکس برای خودش هست و من نباید تلاشی برای محقق کردن حرفم بکنم ولی با خواندن این جواب اصلا نتونستن حداقل شفاف سازی نکنم:
با کمال ناراحتی باید بگم جواب شما اصلا صحیح نیست...اگر قرار باشد کسی با چرتکه انداختن سنوات تحصیلی و سال های عمر زندگی کند پس هیچوقت نباید پزشکی وجود می داشت و برادر یا خواهر گرامی این حرف شما که با جمع زدن مقیاسی برای امیدواری دادن انتخاب کردید به نظر من البته صحیح نیست...
همه می دانند که رشته پزشکی ذشته بسیار مقدسی هست و همان طور که تمام مشاغل در هر لباس و هر خدمتی برای پیشرفت جامعه لازم اند پزشکی هم همین طور هست و صحیح نیست با یک جمع تفریق این رشته مقدس زیر سوال بره...سخنان شما با این جمع زدن ها و محاسبه ها و این تفکر موجب تعجب من شد...
نیازی به باز شدن نیست ولی مدرک پزشکی عمومی MD است در حالی که فوق لیسانس معادل MSc هست و این چیزی است که هر کس می داند...رشته پزشک عمومی دکترای حرفه ایست و تنها از لحاظ سنوات تحصیل مساوی فوق لیسانس هست نه از لحاظ مدرک....و این باور غلطی است که شما برای امید دادن با ایشان دارید از آن استفاده می کنید....مگر زندگی و رشته را باید با چرتکه حساب کنیم؟
مورد دوم در رابطه با سنوات تحصیل و مشقت این رشته هست..بله هیچکس کتمان کننده این سختی ها و مشقت ها و خون و جیغ و مرگ و تعفن نیست ولی مگر خود شما هیچ گاه مریض نشده اید که سعی در محقر نشان دادن این رشته دارید....
نه روپوش سفید نه پرستیز و نه مثال های شما هیچ کدام در میان بسیاری از پزشکان جا ندارد ...من که در این محیطم حداقل مطمئنم ..هستند کسانی که به این امید امده اند ولی هستند بسیاری هم که این گونه نیستند....و تنها به نیت کمک و خدمت امده اند و این همه درس و غصه و ..را تحمل می کنند...
اگر می دانستی پزشکی حقیقتا چیست این حرف را نمی زدی؟
اتفاقا این دقیقا شما دوست من هستید که نمی دانید پزشکی چیست و ان را این گونه زیر سوال می برید....چون به این رشته علاقه ندارید و ماهیت ان برای شما قابل درک نیست...همان طور که من راجع به شغل شما شاید نظر درستی نتوانم بدهم....شما تنها از دور دستی بر آتش دارید همین......
همه رشته ها خوب هستند و تمام رشته ها مورد نیاز ..نه این بر دیگری ارجح است نه آن بر این.....و نباید با جمع و تفریق خود را راضی کنیم...
تمام این نشاط ها و سختی ها شیرین است....شما همچنان می فرمایید تازه بعد 7 سال می شوند پزشک عمومی!!!!!!!!!
مگر پزشک عمومی چه بدی دارد که شما لفظ تازه هم کنار آن می گذارید؟
7 سال روز و شب درس خواندن...خدمت کردن...اشک ریختن با مردم و خندیدن با انها...تلاش..شب نخوابی و .....هزاران هزار چیز دیگر را می گویید تازه؟
من در عجبم از سخن شما.....
به هر حال چون تاپیک در رابطه با چیز دیگری است نه پزشکی من معذرت می خوام از همه به خصوص مدیر که این گونه سخن راندم ولی حق دهید نگذارم رشته که برایش خون و دل خوردم این گونه نمایانده شود......
ولی نیلو 55 گرامی:تمام سخنان مدیر را مو به مو گوش کن که بسیار زیبا و قشنگ مطلب را بیان کردمد و همچنین تاپیکی که کیوان گرامی اشاره کرده است که بسیار به شما کمک خواهد کرد و منم می خواستم به شما همین لینک را بدهم که برادر خوبم پیش دستی کردند.....
امیدوارم زودتر بهترین تصمیم رابگیری......
موفق باشی....
فکر میکنم سو تفاهمی پیش اومده که لازم دیدم پاسخ بدمنقل قول:
نوشته اصلی توسط rsrs1380
1- شما در جملات خودتون تناقض هست. از طرفی میگید نباید چرتکه انداخت و از طرفی خودتون این کار رو میکنید. در ضمن من هم اشاره کرده بودم که پزشکی عمومی دکتری حرفه ایه و معادل فوق لیسانسه نه خود فوق لیسانس.
2- اتفاقا من مریض شدم، خوبم مریض شدم. خیلی بیشتر از سنم مریض شدم. اصلا شاید کمتر کسی به اندازه من درد کشیده باشه و دقیقا به همین دلیل، پزشکی رو بسیار عزیز میدارم و مقدس میدونم. من صرفا سختی های این رشته رو گفتم و به هیچ وجه قصد محقر نشون دادنش رو نداشتم و البته پر واضحه که هیچ چیز ارزشمندی بدون سختی به دست نمیاد و شاید حتی بشه گفت ارزش هر چیز تا حدود زیادی بستگی به سختی ای داره که برای به دست آوردنش بایدکشید.
3- من مخصوصا مثال های این گونه زدم و دلیلش هم این بود که آرزوهای دوران کودکی به این چیزهاست و نه به مسائل والاتری مثل خدمت که آرزوهای دوران بزرگسالی هستند. در ضمن من توی مثالهام به خدمت کردن به مردم هم اشاره کردم که شما نادیده گرفتیدش.
4- بله حق با شماست، من نمیدونم پزشکی چیه. من تنها پزشکان رو دیدم - خیلی زیادم دیدم - ولی هیچ وقت جای اونها نبودم. من تنها سختی هایی که میکشند رو دیدم و انصافا که سختی بسیار زیادی داره و من سختی های این رشته رو در دوران تحصیل خواهرم در این رشته واقعا حس کردم و حس کردم که خواهرم چقدر اذیت شد و گاهی حتی آرزو میکرد ای کاش وارد این رشته نمیشد که شاید به خاطر این بوده که عاشق رشتش نبود و به اشتباه فکر میکرده که این رشته مورد علاقشه. ولی هرگز و هرگز قصد زیر سوال بردن این رشته رو ندارم.
5- پزشک عمومی هیچ بدی ندارد و لفظ تازه برای آن بود که به دلیل گستردگی بسیار زیاد این رشته، یک پزشک عمومی هنوز در نیمه راه است. درست مثل یک مهندس لیسانسه. چون رشته پزشکی بسیار گسترده است و به همین دلیل هم با وجود سنوات بیشتر تحصیل، بازهم یک پزشک عمومی در نیمه راه است و هنوز راه زیادی پیش رو دارد.
در آخر فکر میکنم به جاست که این جمله رو اضافه کنم:
گر طبیبانه بیایی به سر بالینم به دو عالم ندهم لذت بیماری را. :72:
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط Yes
شاید ابهام در طرز گفتنم باشه.
بحث سر این نیست كه سختی وجود دارد یا نه، بحث سر این هست كه این سختی ها چگونه خودش را به ما نشان بده.
مثلا اگر به شما بگویند نزدیك برج میلاد یك سكه 50 تومانی افتاده برو بردار. یا شما نمی روی یا اگر اجبارت كنند در تمام مدت از اینكه باید هزینه كنی و سختی بكشی شكایت دارید.
اما اگر بگویند شرایط وصال آماده شده و معشوق شما 500 كیلومتر دورتر انتظار شما را می كشد با هر وسیله و سختی و هزینه ای با همه انرژی و هیجان و شادی با سر می دوی.
با توجه به این مثال: در مثال اول سختی بیشتر بود یا دوم؟!
پس می بینی وقتی همسانی درونی با خواسته هایمان پیدا می كنیم مشكلات و سختی ها خودش شیرین هستند. اصلا خود این سختی ها هیجان به ما می دهد،انرژی می دهد. و حتی خود مسیر برایمان لذت بخش می شود.
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط baran
- اگر كسی پتانسیل های درونی خود را نمی تواند بشناسد نیاز به مشورت با متخصص و بررسی دارد. نیافتن دلیل بر نبودن نیست.
- نشناختن پتانسیل ها و قرار نگرفتن در مسیر آنها زندگی را از شور و نشاط و هدفمندی خالی می كند. و در دراز مدت كسالت و ملالت می آورد. مخصوصا در آخر سنین میانسالی و سالمندی.
- بله می تواند ریشه در كودكی داشته باشد. چون والدین ممكن است بچه های خود را به اجبار یا تشویق و ... فقط در راستای خواسته های خودشان سوق دهند ،در حالیكه شناختن توانایی ها فرزندان یكی از رسالتهای مهم والدین هست.
- وقتی ما به دنیا می آییم. همه انسانهایی هستیم كه نوع و میزان سرمایه های روانی ما متفاوت است. همانطور كه اثر انگشت و رنگ چشم و شكلمان متفاوت است. در بسیاری از مولفه های روانی و ذهنی و جسمی هم تفاوت داریم.
اینها مسائل ثابت شده است مثل ضریب هوش متفاوت. مثل برون گرایی و درون گرایی متفاوت.
اگر اگر در نوزادی این تفاوتها آشكار نیست به خاطر اینست كه نهفته هست. مثل یك دانه.
یك دانه تا رشد نكند استعدادهایش بروز نمی كند. وقتی رشد كرد هر چه كه بگذرد تفاوتش با سایر دانه ها مشخص می شود.
سلام
از یکایک شما دوستان خوبم و همینطور شما جناب مدیر عزیز و گرامی بسیار ممنون و متشکرم که وقت خود را صرف پاسخگویی و راهنمایی من کردین. خیلی خوشحالم که تنها نیستم و دوستانی مانند شما دارم.
چه قدر واقعا دنیای مجازی و دوستان مجازی خوبن. و مخصوصا همدردی.(بدون هیچگونه اغراق)
من احساسی که تو این تالار دارم رو تا به حال هیج جای دیگه ای نداشتم. نه در دنیای واقعی و نه در هیچ قسمت دیگر دنیای مجازی. میتونم حرفام رو بزنم بدون اینکه........
بله. همینطور که گفتین اصلا خودم رو نمی شناسم. مدتی که خودم ام به این نتیجه رسیدم.
و باید کاری بکنم.
به قول کاترین شارپ:" گاهی اوقات انسان در زندگی به سفری می رود که طولانی ترین سفر وی خواهد بود: سفری برای یافتن خود"
در حال حاضر به نظرم قبل از اغاز هر سفری! باید اول کارهای نیمه تمام ام رو تموم کنم و بعد با خیال راحت سفر کنم.
قبلا خیلی اشتباه کردم و هیچ وقت از انها پند نگرفتم.
اما الان می خوام از یکی از ان بی نهایت اشتباهی که کردم پند بگیرم و دیگه ان رو تکرار نکنم.
در واقع می خوام از فرصتهام استفاده کنم و بعد دیگه افسوس گذشته رو نخورم.
با توجه به اینکه امتحاناتم تا چند روز اینده شروع میشه و من هم متاسفانه در طول ترم مطالعه چندانی نداشتم. قصد دارم که مدت باقی مونده رو فقط به مطالعه درسام بپردازم و به هیچ چیز دیگری فکر نکنم.
بعد از امتحاناتم و در دوران تابستان زمان خوبی رو در اختیار دارم تا خوب فکر کنم و ببینم که کی هستم و واقعا چی می خوام و بعد یه تصمیم درست و منطقی بگیرم.
چون دیگه از این طور زندگی کردن واقعا خسته شدم.
از همگی خیلی خیلی ممنون و متشکرم که راهنمایی ام کردین. امیدوارم که بتونم روزی جبران کنم.
جناب مدیر از تک تک کلمات و جملاتتون لذت بردم. و مخصوصا جمله اخرتون.
نهایت سعی ام رو در جهت اجراشون می کنم.
تا 7 تیر که امتحاناتم رو بدم ازتون خداحافظی می کنم.
تا ان موقع دیگه قصد نت امدن رو ندارم.
می خوام از وقت باقی مونده نهایت استفاده رو ببرم
و اراده ام رو هم تقویت کنم.:D
خب تا ان موقع خدانگهدار.
(هر چند که دوری ازتون برام خیلی سخته اما برای اینکه ببینم که ایا از با شما بودن چیزی یاد گرفتم یا.....
باید برم.)
دوستتون دارم.
خدانگهدار.
:72::72::72:
گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت
(عطار)