ارتباط من و خدا

سلام به همه دوستای خوب تالار
از این وضعیتی که بین خودم و خدا به وجود اومده اصلا راضی نیستم . بعد از اون ماجرا
http://www.hamdardi.net/thread-6368.html
دیگه نمی تونم با خدا اون جوری حرف بزنم . حس می کنم الکی! به حرفام گوش نمی ده . حتی گاهی فکر می کنم شاید اصلا اون تصوری که من از خدا دارم غلط و خدا فقط یه تصوره که تو ذهن ماهاست.
نمی تونم سر همون جانمازی بشینم و دعا کنم که واسه خودم و اون دعا می کردم واسه خوشبختی و کارای خیری که می خواستیم با هم انجام بدیم و...
نمی تونم سوره حمدی رو که قبلا می خوندم و "اهدنا الصراط المستقیم" بگم که منظورم از "نا" توش خودم و اون بود...
نمی تونم به خدا بگم چی می خوام سردرگمم یه لحظه خوشحالم و میگم خیرو صلاحم این بود
یه لحظه می گم داری خودت و گول می زنی حس می کنم تعادل روحیم به هم خورده نمی تونم ایمانمو قوی کنم توکل کنم
می ترسم همینجور بمونم الان 3 ماه می گذره . از آخرین باری که من اون رو دیدم 8 ماه میگذره... این حالت ها طبیعی؟ من چی کار کنم؟

باران عزیز مطلبت خیلی من رو تحت تاثیر قرار داد یه جورایی به یاد خودم افتادم . باور کن خودم رو زده ام به کوچه علی چپ و گر نه نمی دونم چی می شد . اگه برای تو 3 ماه گذشته برای من با امروز 10 روز می گذره . ولی در مورد خودم می گم . اینکه آدمی مثل اون اومد تو زندگیم و رفت لطف خداوند بزرگ بود که به من عطا کرد و من بودم که مثل همیشه یک بنده پر از اشتباه بودم .ولی از خودم راضی هستم چون حتما خدا دوستم داشته که از این بد تر نشد و من برای یک عمر تاوان اشتباه 3 ساله دوستی با اون دختر رو ندادم . امید وارم تو هم قدر خدای خودت رو بدونی . حالا این خدا می خواد زاییده ذهنت با شه یا نباشه .مهم اینه که دوستت داره و تنها کسیه که لیاقت داره براش همه کار کنیم و به هیچ قیمتی ما رو نمی فروشه و معرفتش چشم همه رو کور می کنه .

فكر مي كنم درست گفته باشي كه " . . . شاید اصلا اون تصوری که من از خدا دارم غلط و خدا فقط یه تصوره که تو ذهن ماهاست . . ."
درسته، ما نبايد راجع به خدا بر اساس تصورات خودمون حرف بزنيم. خدا خودش رو به ما معرفي كرده: "الغفور"، "الرحيم"، "الوهاب"، "ذوالجلال و الاكرام" و ...
اصولا خدا خودش رو به ما معرفي كرده تا ما راجع به اون "تصوير سازي" نكنيم.
ضمنا فراموش نكنيم كه خدا خواهان ارتباط با بنده اش هست، هر چند ضعيف. منتها اين بنده است كه بايد تصميم بگيره. اما شيطان با وسوسه ما رو در ذهن خودمون "نالايق" جلوه مي ده.

مشکل من همینه که نمی تونم از روی اینکه همه می گن خدا خیلی مهربونه این رو به خودم به قبولونم از هر کیم سوال کنم می گن کفر نگو!!
من نمی خوام ایمانم کورکورانه و سرسری باشه می خوام از اعماق وجودم بیاد . من به چشای خودم دارم قدرت خدارو می بینم میدونم کخ خیلی قوی ولی رحمت خدا رو اون جور که باید درک نکردم . من قبول ندارم ای نکه میان می گن خدا به ما چشم گوش و... داده پس مهربونه خوب خودش مارو آفریده باید اینارو میداد تازه اونایی که این چیزارو ندارن باید طلبکار باشن . مثل این میمونه که بگیم پدر و مادر خیلی مهربونن که به بچشون غذا میدن! و مراقبش هستن در صورتی که اون بچهای که والدینش مراقبش نبودن باید طلبکار باشه ...
من الان نمیدونم چه جوری رابطمو با خدا درست کنم. کتاب بخونم؟ حس می کنم یه مرشد می خوام...کمکم کنه سوالاتمو جواب بده رام بندازه...

اولا: كه تحقيق و پرسو جو در مورد خدا، نه تنها كفر نيست كه از نظر من لازم هم هست.
دوما: شما براي شناخت خدا بايد به راههاي مختلف فكر كني. در زندگي روزمره، وقتي مي خواهيم يه چيزي رو بشناسيم، اونو تصور مي كنيم، مي گيريم توي دستمون و خلاصه اونو به عنوان يه "شيء" يا يك "چيز" بررسي مي كنيم. اما خدا "چيز" يا "شيء" نيست. بنابراين روش شناخت جداگانه اي داره.بزرگان دين بهترين راه رو نشون دادند: "كسي كه خود را شناخت، پروردگار خود را شناخته است".
سعي نكن خدا رو، به عنوان يك "چيز" بشناسي، سعي كن خودت رو بشناسي، خودبخود خدا رو هم خواهي شناخت.
ضمنا خدا آنقدر مهربونه كه در برابر نعمتهايي كه "ظاهرا" به ما نداده، به ما مزد ميده. مثال مي زنم. خدا ما رو آفريده، ما كه نخواسته بوديم مارو بيافرينه! حالا كه آفريده پس بايد شكم ما رو سير كنه. خدا هم گفته باشه، شما خودت يه خورده زحمت بكش، يه خورده كار كن، من بابت اين زحمت "اجر جهاد در راه خودم" رو به تو ميدم!
كساني كه نعمتهايي رو ندارند، ظاهرا حق دارند كه طلبكار باشند، اما واقعا اگر آن را داشتند ديگه مشكلي نداشتند؟ چقدر آدم سالم ناراضي داريم؟ رضايت از نعمتهاي خدا مساله اي است كه با خودشناسي حل ميشه. اگر خدا دنيا دنيا نعمت هم به ما بده، بدون درك و بينش، باز هم از خدا طلبكاريم.

سلام باران

فکرش را بکن پیش از این دنیا تو تنها بودی وقتی به دنیای دیگری میروی باز هم تنهایی تنها کسی که تو را میشناسد و دست تو را به مهربانی میگیرد خداست و نه هیچ کس دیگر ....

یک مثال دیگر: احساس کن تنهای تنهایی ...در یک کویر که هیچکس نیست
یا آنکه در یک اقیانوس اسیری و هیچ امیدی به نجات نداری ....
چه کسی را صدا میزنی ؟
فقط خدا را .....

پس دست از دامنش نکش که هر جا بروی در قلمرو او هستی ....

قلمرو پادشاهی که خوشبختانه مهربان است ...کریم است و رحیم است ...

هیچ میدانی اگر رحیم وکریم و مهربان نبود سقف آسمان را برایمان کوتاه .....یا رنگ آبی آرامش آن را برایمان رنگی میزد که یک لحظه آرامش نداشته باشیم ...

زمین زیر پایمان را هر لحظه لرزان میکرد که یک آن امنیت نداشته باشیم ؟

خدا میتوانست هر آنجه ما دوست نداریم برایمان بیافریند اما با خواسته ما هر آنچه دوست داریم سازگار کرد ...

آب را هم گوارا کرد و طعم تلخ و شور آن را برطرف کرد تا به او فکر کنیم و قد ردان نعمتهایش باشیم .

نیمه پر لیوان را ببین و حسرت نخور شاد باش که این برای دشمنان تو بدترین چیز است .

او صدای تو را بهتر از خود تو میشنود این تو هستی که او را نمیفهمی یا نمیبینی .....

تو هر چه بگویی میشنود چون او
بصیر ( بینا ) و سمیع است ( شنوا)
به امید رسیدن به آرزوهایت :43:
:72:

باران عزيز گاهي اوقات شرايطي در زندگي آدما پيش مياد كه باعث ميشه از همون راهي كه خودت گفتي (اهدنا طراط المستقيم) فاصله بگيريم..............

من هميشه تو اين شرايط ياد آيه 216 بقره مي افتم كه خود خدا ميگه:
جهاد(هر كار يا عمل سختي) بر شما مقرّر شد، در حالى كه براى شما ناخوشايند است و چه بسا چيزى را ناخوش داريد، در حالى كه خير شما در آن است و چه بسا چيزى را دوست داريد، در حالى كه ضرر و شرّ شما در آن است. و خداوند (صلاح شما را) مى‏داند و شما نمى‏دانيد.

اگه به چيزاهايي كه دوست داري ولي نميرسي حتما حكمتي توشه.......توكلت به خدا باشه و نزار فاصلت ازش دور بشه

بچه ها باورتون نميشه الان بهترين عشقم.دوستم.همراهم.نفسم.وجود م.صبح و شبم.تمام دقايقم فقط شده خدا. نميدونم چرا؟ خيلي خيلي دوستش دارم نه صرفاً بخاطر اينكه همه چيز بهم داده ...نه...فقط بخاطر خودش

اميدوارم كه با لطف و كمك خدا هممون راه درست رو تو زندگي انتخاب كنيم........:203:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mostafun

اولا: كه تحقيق و پرسو جو در مورد خدا، نه تنها كفر نيست كه از نظر من لازم هم هست.
دوما: شما براي شناخت خدا بايد به راههاي مختلف فكر كني. در زندگي روزمره، وقتي مي خواهيم يه چيزي رو بشناسيم، اونو تصور مي كنيم، مي گيريم توي دستمون و خلاصه اونو به عنوان يه "شيء" يا يك "چيز" بررسي مي كنيم. اما خدا "چيز" يا "شيء" نيست. بنابراين روش شناخت جداگانه اي داره.بزرگان دين بهترين راه رو نشون دادند: "كسي كه خود را شناخت، پروردگار خود را شناخته است".
سعي نكن خدا رو، به عنوان يك "چيز" بشناسي، سعي كن خودت رو بشناسي، خودبخود خدا رو هم خواهي شناخت.
ضمنا خدا آنقدر مهربونه كه در برابر نعمتهايي كه "ظاهرا" به ما نداده، به ما مزد ميده. مثال مي زنم. خدا ما رو آفريده، ما كه نخواسته بوديم مارو بيافرينه! حالا كه آفريده پس بايد شكم ما رو سير كنه. خدا هم گفته باشه، شما خودت يه خورده زحمت بكش، يه خورده كار كن، من بابت اين زحمت "اجر جهاد در راه خودم" رو به تو ميدم!
كساني كه نعمتهايي رو ندارند، ظاهرا حق دارند كه طلبكار باشند، اما واقعا اگر آن را داشتند ديگه مشكلي نداشتند؟ چقدر آدم سالم ناراضي داريم؟ رضايت از نعمتهاي خدا مساله اي است كه با خودشناسي حل ميشه. اگر خدا دنيا دنيا نعمت هم به ما بده، بدون درك و بينش، باز هم از خدا طلبكاريم.

---

واضحتر بهم بگید چه جوری خود شناسی از کجا شروع کنم؟ از کی بپرسم؟ من نمی تونم این دنیا با این همه چی اشو از جانب یه هیچی بدونم. میدونم و یقین دارم هست و خیلی پیچیدست ولی چه جوری بفهمم که چرا؟! اصلا حال و حس درستی ندارم. نمی تونم خودم و متقاعد کنم که همه این مشکلات از روی حکمت خداست!!!!
آدو تو زندگی و دوروبرش ادمایی رو میبینه با اینکه به خدا توکل می کنن بازم همش اتفاقات بد واسشون میوفته می گن امتحان مگه خدا نمی بینه همش دارن تو امتحاناشون رد میشن؟! چرا باید اینقدر زجر بکشن؟! مگه خدا از پدر و مادر مهربونتر نیست پس چه جوری دلش میاد ببینه آدماش زجه بزنن زجر بکشنو بهش التماس کنن و اون کاری واسشون نکنه . بشون بگه فقط صبر! میگن واسه تکامل آدما لازمه ولی آخه وقتی آدم داره تو سراشبیب سقوط می کنه چی؟
می گن حکمت خداست؟! آخه این چه جور حکمتیه؟! واقعا تو یه دنیای دیگه خدا واسشون جبران می کنه؟
می دونین قبول که خدا یکی مثل حضرت یعقوب رو امتحان کنه ولی یکی مثل من تازه هنوز داشتم راه می افتادم مثل یه طفل نوپا . اون وقت امتحان همچین کسی چه معنی داره؟!
می ترسم از اینکه بخوام تصورم رو در مورد خدا عوض کنم. تاحالا بهش مثل یه دوست حرف میزدم همونجوری که با دوستای عادیم حرف میزدم . اگرم کار بدی نمیکردم یا سعی میکردم کار خوبی کنم صرفا از روی اخلاق گراییم بود نه اینکه خدا گفته... خیلی ازش یه فرصت خواستم بهم نداد بهش گفتم خوب ندادی عیبی نداره حالا یه جوری نشونم بده که به حرفهام گوش میدی ولی بازم هیچی...

azar58عزیز...
منم مثل شما وقتی خدا رو فقط به خاطر حضورش نه داده هاش شکر میکنم حس میکنم عشقم به اون چند برابر میشه...درست مثل اینکه همون لحظه خدا جواب محبتت رو برات send کنه...

سلام دوست عزیز؛
بنده حال شما را درک میکنم؛بدین خاطر توصیه بنده این است ابتدا به لینک زیر مراجعه کنید و به سوالات آن دقیق پاسخ دهید,غیر از این سوالات مطالب دیگری هم هست که برای شما مفید خواهد بود,فقط سعی کنید در جواب به سوالات خوب فکر کنید و با یک بله یا خیر پاسخ ندهید.
http://www.hamdardi.net/thread-53-post-410.html#pid410
موفق باشید

baran عزیزم:72:

تو هم مثل همه ی موجودات مختاری هر جور که دلت می خواد و هر جور که می تونی خدا رو دوست داشته باشی اما ...
به نظر تو اختیار رو به چه کسی می دن و وقتی کسی از قدرت اختیار و انتخاب برخورداره باید چطوری از این قدرت و توانمندی استفاده کنه ؟

من که فکر می کنم وقتی به من به عنوان یک انسان صاحب اختیار ، ابزاری چون عقل ... داده شده و می تونم برای کوچکترین کارها ، رفتارها ،حرفها ، تصمیم گیریها ، انتخابها و ... به اون مراجعه کنم چرا باید خدا رو مسئول نتیجه ی تمام عملکرد خودم در زندگی بدونم ؟ و با کوچکترین ناملایمتی بخوام که خدا پادرمیونی کنه و مشکلات منو حل کنه ؟ پس من چیکاره ام ؟ کجا معنی پیدا می کنم ؟ کجا تعریف می شم ؟ کجا هویت پیدا می کنم ؟ قطعا موقع شادی و خوشحالی و وقتی که همه چیز بر وفق مرادمه تنها زمانی نیست که من یک انسانم ... بلکه وقتی من دارای یک هویت مستقل و معنادار هستم که بتونم از نیروهایی که در اختیارمه استفاده کنم . در انتخاب ها دقت کنم . انتخاب فقط انتخاب همسر نیست ... فقط انتخاب رشته ی تحصیلی و شغل نیست ... این منم که انتخاب می کنم در ارتباط با تو که دوست منی در این لحظه چه رفتاری رو در پیش بگیرم و این تصمیم من هر چند کوچک و ناچیز هم باشه در نوع رابطه ای که بین ما ادامه پیدا خواهد کرد تاثیر خواهد داشت و .... این منم که می تونم واقع بینانه اشتباهاتی که مرتکب شدم رو بپذیرم و پای اونها انسان وار بمونم و هزینه های اونها رو پرداخت کنم و یا نه ، به عکس رفتار کنم و در ظرف اشتباهاتم غلط بزنم و اونا رو دوباره و دوباره تکرار کنم ... این منم که تجربه می کنم و از تجربه هام درس می گیرم برای یک زندگی بهتر و یا نه ، تو تجربه هام می مونم و نمی پذیرم که من هم مسئولیتهایی دارم برای ادامه ی زندگی ... این منم که با انتخابها ، با رفتارها ، با گفتارها ، با جهت گیریها ، و با ... سهم خودم رو از زندگی تعیین می کنم ... این منم که قادرم شرایطم رو تغییر بدم ...


این منم : یک انسان که ارتباطش با خدا در چارچوب اختیاراتش معنا پیدا می کنه ... تو چی فکر می کنی ؟


:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط طاهره

baran عزیزم:72:

تو هم مثل همه ی موجودات مختاری هر جور که دلت می خواد و هر جور که می تونی خدا رو دوست داشته باشی اما ...
به نظر تو اختیار رو به چه کسی می دن و وقتی کسی از قدرت اختیار و انتخاب برخورداره باید چطوری از این قدرت و توانمندی استفاده کنه ؟

من که فکر می کنم وقتی به من به عنوان یک انسان صاحب اختیار ، ابزاری چون عقل ... داده شده و می تونم برای کوچکترین کارها ، رفتارها ،حرفها ، تصمیم گیریها ، انتخابها و ... به اون مراجعه کنم چرا باید خدا رو مسئول نتیجه ی تمام عملکرد خودم در زندگی بدونم ؟ و با کوچکترین ناملایمتی بخوام که خدا پادرمیونی کنه و مشکلات منو حل کنه ؟ پس من چیکاره ام ؟ کجا معنی پیدا می کنم ؟ کجا تعریف می شم ؟ کجا هویت پیدا می کنم ؟ قطعا موقع شادی و خوشحالی و وقتی که همه چیز بر وفق مرادمه تنها زمانی نیست که من یک انسانم ... بلکه وقتی من دارای یک هویت مستقل و معنادار هستم که بتونم از نیروهایی که در اختیارمه استفاده کنم . در انتخاب ها دقت کنم . انتخاب فقط انتخاب همسر نیست ... فقط انتخاب رشته ی تحصیلی و شغل نیست ... این منم که انتخاب می کنم در ارتباط با تو که دوست منی در این لحظه چه رفتاری رو در پیش بگیرم و این تصمیم من هر چند کوچک و ناچیز هم باشه در نوع رابطه ای که بین ما ادامه پیدا خواهد کرد تاثیر خواهد داشت و .... این منم که می تونم واقع بینانه اشتباهاتی که مرتکب شدم رو بپذیرم و پای اونها انسان وار بمونم و هزینه های اونها رو پرداخت کنم و یا نه ، به عکس رفتار کنم و در ظرف اشتباهاتم غلط بزنم و اونا رو دوباره و دوباره تکرار کنم ... این منم که تجربه می کنم و از تجربه هام درس می گیرم برای یک زندگی بهتر و یا نه ، تو تجربه هام می مونم و نمی پذیرم که من هم مسئولیتهایی دارم برای ادامه ی زندگی ... این منم که با انتخابها ، با رفتارها ، با گفتارها ، با جهت گیریها ، و با ... سهم خودم رو از زندگی تعیین می کنم ... این منم که قادرم شرایطم رو تغییر بدم ...


این منم : یک انسان که ارتباطش با خدا در چارچوب اختیاراتش معنا پیدا می کنه ... تو چی فکر می کنی ؟


:72:

---

قبل از هر چی ممنون از جوابتون خیلی روان و تاثیر گزار بود. :72:
این قبول که ما خودمون مسئول خیلی از پیشامدهایی که واسمون پیش میاد هستیم. ولی وقتی متوجه اشتباهامون میشیم و از خدا عاجزانه و از ته قلبت می خوای که بهت یه فرصت دیگه بده اون وقت چی...؟
وقتی به خدا میگی خدایا میدونم خیلی خطا کردم و ناشکری کردم من بندتم پر از عیب و نقصم . تو کاملی تو من و ببخش بهم فرصت بده یه بار دیگه سعی کنم .خودم رو بهت نشون بدم . ... اون وقت چی؟
وقتی با تمام وجودت از خدا می خوای که دستت رو تو این شرایط خاص بگیره رات بندازه تا بتونی بقیه راه و با کمک اون بری ولی هیچ جوابی از خدا نمی گیری انگاری که باهات قهره یا اصلا به صدات گوش نمی ده چی...؟
آخه من بشرم پر از عیبم اون خداست من رو افریده باید بهم کمک کنه پس چرا من هیچی حس نمی کنم؟ چرا این قدر رسنگین؟ چرا این قدر غرور؟ چه قدر دعا کنم جوری شدم که حس می کنم اصلا من و دوس نداره ولم کرده ...