نمایش نسخه قابل چاپ
ای دوست
سر کوچه معرفت نشسته ام به انتظارت ،
وجودی مملو از اضطراب حضور ،
پایم لنگ غرور ،
دستم تاول تمنابسته ،
روحم کتک خورده نفس ،
دلم پراز راز ،
نگاهم پر از احساس نیاز ،
زبانم بیقرار مناجات ،
حاجت تیمار دارم ،
که بیمه توبه ام کنی
و نسخه اجابتم بخشی ،
و به سرای عشقم خوانی ،
لحظه ای رخ می نمایی ؟ یا .......
size][/align][/align]
شنیده ای که می گویند بله و بلا ؟!!!
"بله " عهد الست را به "بلای" دنیا امتحان باید ، تا عمق عشق و اخلاص و بندگی هویدا شود .
عاشق آن کس است که با بلای جانان عشقبازی کند و راضی سرخوش باشد .
لیک مدعی به اعتراض می آید و شکوه می کند و از بیقراری دارالقرار به به فریبندگی دارالفرار پناه می برد ...
ما از کدام قومیم ، اهل بلا یا بی بلا..... ؟؟؟
از آسمان دل فرود آمده بر تارک قلم مورخ 78/10/30
می دانی چقدر دوستت دارم!
حتما می دانی که.................!
بگذریم عزیز.
در اتاق ۱۵ متریی نشسته ام که:
با سیب دختر..... پشت پنجره دو نگاه فاصله دارد.!
بی شک او بدون یار هم خواهد زیست.......چرا فکر می کنی همه به تو محتاج اند؟....
من این نامه را برای خودم می نوییسم! لطفا تو نخوان! دیگر خسته شده ام از نگاه های پر از سکوتت!........تصمیم گرفته ام! یعنی احساسم را وادار ساخته ام دیگر با ادم رنجوری مثل تو سخن نگوید.....راستش !کاری ندارم دیگر ....با شما! همین!
در این سالها تنها همدمم درخت پشت پنجره بود....باورت می شود؟؟ ! آن درخت بیشتر از تو درکم می کند.
انان چقدر دوستت دارند! مگر دوستانت که هستند...
دوستی را از آن درخت بیاموز.......لااقل از تو "دوست تر" است...
پس این غرورت چیست؟؟اصلا حرف حسابت چیست!
پشیمانی................وعده دیدارمان باشد آن روز که !!!
بی شک می توانم..
می گویی با تو سازگار نبودم.....من که دوستت داشتم ""غریب""..عاشقت بودم "شدید"
بگو برایم......فاصله ما تا چه حد بود؟؟فقط دو سلام ...تا روز خداحافظی.
گوش کن! باید بروم .دلتنگش شده ام.آخر گویی او(درخت) هم به یاری وابسته است..
شنیدی...........صدایم می زند....من سعی می کردم به تو نزدیک شوم اما تو داری کم کم می روی....آرام آرام!
متاسفم.......عذاب وجدان؟؟داری!
..............فکر می کنم....... متاسفم که یک درخت مرا بهتر از تو درک می کند!!!:302:
ممنون از فرشته مهربان عزیز برای بازگشایی این تاپیک....
من هم دل نوشته ای داشتم که در بالا آوردم...
:82:
وای بازم صبح شده..بازم باید چشم هامو باز کنم و به دنیا اطرافم نگاه کنم..چشمام رو باز می کنم ...وای خدای من ...چرا همه دورم سیاه شده ..هیچی نمی بینم....چند بار چشمامو باز می کنم و دوباره می بندم ولی نه گویا فایده ای نداره ..از جام بلند می شم و دست هامو به دیوار می کشم..شاید هنوز شبه و چراغم خاموشه...کورمال کورمال به سمت کلید چراغ میرم و چند بار بالا و پایینش می کنم ...وای نه گویا مشکل از چراغ نیست...می ترسم ولی بازم امید دارم....جلوتر میرم..وای خدایا چقدر خوبه که دستام هستن تا بتونم رو دیوار بکشمشون ....خدایا شکرت که دستام هستن!!!
دستم به گیره پنجره میره..بازش می کنم.. نسیم ملایمی موهامو نوازش میده..خدایا شکرت که پاهام هستن می تونم باشون راه برم!!!!!!!
نفس عمیقی می کشم خوب گوش میدم..خوب خوب...صدای اواز پرنده ها رو می شنوم که با چه ذوقی می خونن ..وای خدایا ازت ممنونم که گوش هام هستن تا بتونم این صداهای زیبا رو بشنوم..قبلا هیچ وقت بهشون دقت نکرده بودم...یه دفعه یاد چشمام افتادم....دوباره ترس برم داشت..خدایا پس چشمام کو؟چرا همه جا سیاهه؟
خواهرمو صدا می کنم....
ببینم ایا روز شده؟
آره ..روزه ..همه جا روشنه....تو خودم فرو میرم یعنی چرا نمی بینم؟بر می گردم رو تختم می شینم...چشمامو می بندم..و این بار با صدای ارام پرنده ها به خواب میرم...
دوباره بلند میشم..می ترسم چشمامو باز کنم.....نکنه جایی رو نبینم..چند بار با خودم زمزمه می کنم..خدایا خدایا....نکنه نبینم؟
آرام ندایی به گوش هام می رسه...دستت رو به من بده..خوب گوش کن...بلند شو و بیا..
کجا بیام من که نمی بینم؟
دنبال دلت بیا ولی چشماتو باز نکن..اونجا برو که دلت میره....
نمی دونم چرا ولی به صدا اعتماد می کنم...هنوز چشمام بسته است و جرات باز کردنشو نداشتم....خدایا چه خوبه می شنوم..راه میرم...حس می کنم..وای خدایا چه خوبه که زنده هستم....ولی کاش بازم می دیدم.........همیشه باید کاش رو زبانم باشه....
جلو میرم ..جلوتر ..خدایا این صدا منو تا کجا می خواد بره..حالا چکار کنم....نکنه از جایی پرت شم..نکنه بیافتم...چرا امروز این طوری شدم....خدایا....خدایا....صدامو می شنوی؟
میرم تو حیاط ...بازم گنجشکا دارن می خونن ......بازم صداشون هست...خواهرم داره بازی می کنه....مامانم می خنده..بابام گویا تو باغچه است چون همش داره برام از گل های زیبای شکوفه می گه..
نگامو سمت خورشید می برم...وای مگه خورشید کدوم طرفه من که نمی بینم..با چشم بسته سرمو می چرخونم تا ببینم کجا سیاهی چشمم روشن تر میشه...بچه که بودم بابام می گفت تو خورشید مستقیم نمیشه نکاه کرد..ولی بهم نگفته بود با چشم بسته میشه خورشیدو پیدا کرد....وای خدایا داره سیاهی چشمم روشن میشه......پس خورشیدو پیدا کردم....برای بار اول خوب نگاش می کنم..باید به بابام بگم که خورشیدو دیدم و تونستم سرمو دقیقا به سمتش بگیرم....مطمئن میشم....
ندای قلبم میگه دیدی؟می خوای چشماتو باز کنی؟
کمی تعلل می کنم.....صداها با هم قاطی میشن..اواز گنجشکا..جیغ خواهرم...مامانم..بابام........
نه نمیشه باید ببینمشون..
هزار بار دیگه...
چشمامو آروم اروم باز می کنم......
.
.
.
نور شدیدی چشمامو می زنه....فوری سرمو پایین می ندازم..وای چقدر نور داره...وای چقدر صداها گنگ هستن..وای چرا همه چیز اونقدر با چشم بسته قشنگتر بود؟
سعی کردم خورشیدو گول بزنم هر طور شده نگاش کنم...نه نمیشه....نورش داره چشمامو می زنه....نمیشه....
به اتاقم بر می گردم..رو تختم میشینم..خدایا چی می خواستی بگی؟منظورت چی بود ؟این چه بازی ترسناکی بود؟
موهامو کناری می زنم....فکر می کنم....
بازم بازم...شب شد...ترسیدم ...
ولی شب یه حسن داره و اونم اینه که میشه به تک چراغش نگاه کرد بدون اینکه چشمتو بزنه...بهش نگاه می کنم....نور تو از خورشید کمتره ...... ولی بیشتر مردم به تو نگاه می کنن..
هیچ وقت ندیدم دو تا عاشق زیر نور درخشان خورشید قدم بزنن ولی شنیدم زیر نور ماه راه میرن......
نا خود اگاه لبخند می زنم....
حالا فهمیدم خدا چی می خواست به من نشون بده......
حالا فهمیدم....
چند نفر تو این دنیا فهمیدن که اون می خواست چی بگه؟
مهم نیست..مهم اینه که من فهمیدم..........
مهم منم
من
من
من
دارم تصمیم می گیرم...
چشمانم پر است و لبانم خالی از سکوتی که وجودم را فرا گرفته!
قسم می خورم.نه هرگز. باور دارم ان خدایی را که من و تو را آفرید تا پا به پای من و در کنار هم...
این سه نقطه ها آزارم می دهد ولی بگذار کاملش کنم ...پا به پای هم و در کنارهم. اما نمی دانستم ریگی بر کفش داری که نمی توانی راه روی!!!
گفتم که دارم تصمیم می گیرم...هیچ می دانی "تصمیم" یعنی چه؟؟؟
خوب تمرکز کن و فکر...
حال فهمیدی؟
بگذار خودم بگویم .......حالا که از من جدا شده ای و گرمی را احساس نمی کنم.... حالا که دوستانت در گوشت زمزمه می کنند "آتش خانه رقیب گرمتر است">>>پشیمانم<<<
پشیمانم که چرا زودتر از این به تو نگفته بودم:::
تصمیم یعنی چه؟............یعنی: دوستت دارم
من تصمیم را گرفته ام...... فردا به تو خواهم رسید...امروز کجایی!!!:16:
بلوغ عقل و شهود دل
اولین قدم تفرقه، از جدایی عقل و دل آغاز می گردد ، و اولین قدم سرگردانی و گم گشتگی و نارضایی از عقل بی دل است ، و اولین گام شیفتگی ، وقت تحیر عقل است .
بلوغ عقل در هنگامه شهود دل است ، و عاطفه و محبت دریچه شهود .
اولین بارقه شهود ، زاینده شور است و بیقراری حاصل این شور .
با مجاهده برای رسیدن به قرار، آتش عشق بر افروخته می شود ، و چو این آتش شعله ور شود ، دل سوزد و محفل دلبر شود .
دل می سوزد و نور حاصله ، قوت بصیرت می دهد و شهود حقیقت ، و دل سوخته محفل دلبر می گردد ، و چو دلبر آمد ، دل همه دلبر شود و دلبر همه دل ، و عقل در این نظاره بی نظیر به سکوت می نشیند ، نه انکار .
پس منکرین عشق لاف عاقلی نزنند .
"عاقلان نقطه ی پرگار وجودند ولی
عشق داند که در این دایره سرگردانند"
79/8/24 قلمفرسایی شد
http://www.hamdardi.net/imgup/16936/...a43f109e5d.jpg
گفت :
از همدلی تا همدمی ،
و از همدمی ، تا همرهی ،
چند گامِ نور فاصله است ؟
گفتم ، فاصله ای نیست ،
همه چیز ،
رو به "راه " است
مرداد ما 1382
همه چیز تمام شد
و من به بیراهه زده بودم که راه چشمهایت را می پیمودم...
چه عبث پایم را روی زمین می کشیدم..
تو وجود نداشتی و هر چه بود ساخته ذهن من بود که چه زیبا و هنرمندانه تو را تراشید
و حال
هر چقدر بیشتر به تو نگاه می کنم غریبه تر می شوی..
تو همان بت سنگی من بودی که یک روز در هم شکست و من خرده هایت را نظاره می کردم
باید بلند بلند خندید
به آرزوهایی که در مشت گره کرده ام جان داده اند
و به تو، که تو هم آرزویم بودی...
چقدر دوست داشتم دوستت داشتم و چقدر دوست داشتی که دوستم داشتی
و ما به این بازی ادامه خواهیم داد
به لبخندهای مصنوعی
به نگاه های مهربان
به تمام آنچه که نیستیم و تظاهر می کنیم.
:72:
دلشکسته
یاد باد آن لحظه ها ، چقدر در حسرتش می سوزم ، روزهای آشنائی من و دل ، که به جادوی کلامش ، مدهش جام معرفت بودم .
اکنون سالهاست دل گم کرده و تنهایم ،
کو دل من ؟ دل من کو؟
در پی او روانم سالهاست .
دگر حیات را در من اثری نیست ! از او چه گویم هنوز هم خبری نیست !
یادش به خیر ، آن روز که با دل آشنا شدم ، ....... ،
آن روز من مشتاق بودم و او عاشق ،....
در پی یک مصاحبت مرا با عشق آشنا کرد ، و در حریر نرم شیدایی پیچید و بساط عیش گشود .
شبی دیگر من و دل در پهنه آبی بلند رفتیم تا لب وصل ، در سکوتی پر تب و تاب ، با نگاه سرخوش عشق ، .......
ناگهان جامی به دستم داد که بوی آن مستم کرد ، و در این مستی تصویر حقیقت را که زمانی به رنگ اشتیاق بود در زلال جام دیدم ، جوشیده در خم عهد ، که در پی ابهام وصل ، به سرخی جواب آمده .
در حیرانی آن لحظه ، ناگهان به هجوم هوس " من" دستم لرزید ، جام افتاد و لغزید ، شکست و خندید ، و من هنوز مبهوت از حیرت واقعه .... دیدم که دل رفته ، ...و به دنبالش ناله های اشتیاق که از عشق جدا مانده .......... .
وه که چه شب سختی بود آن شب !!! .......
تاریک است درونم ،
از پا افتاده ام اما.......
از دل هنوز هم خبری نیست ....
راستی که بی دلی عجب دردیست !!!
26/3/71 شب چهارشنبه ساعت 12
شب ستیز
دلم در کویری خسته خانه دارد ، و صدای سوزش خارها ، آواز حزن می خواند .
می خواهم بروم ، به سوی آن سایه نا پیدا از بن آفرینش .
دلم گرفته و به اندازه تنهایی وسیع است ، وسعت غریب این تنگنای حزن را ، آبی تر می کند که از دیده
حقیقت جاری باشد ، و از بن مژگان درایت بریزد ، تا صفای دلخستگان وادی حیرت را به نمایش گلهای امید
بنشاند ، و از درخشش واژه محبت و گرمی سیب بوستان معرفت ، جامی از شوکران ابدیت بنوشاند ، تا
شاید به نسیمی چهره دردناکش را لحظه ای به تبسم روی غمخوار همیشه غریبان تنهایی از کدورت
حجم غم پاک کند و باور کند که :
نه ، آنچه بود رؤیا نبود ، بلکه بحق پرتو جاودانگی ، اورا به مهمانی صبوری خوانده ......
7210/9/72
وقتی در زیر قطرات زیبای باران قدم می زنم با خودم می اندیشم چه چیز مرا مفتون این همه زیبایی کرده است..
دلم می خواهد دستانم را انقدر بالا ببرم ..تا سر حد بلندترین درخت و از ان بالا میوه ای بچینم هدیه برای تمام انسان هایی که دوستشان دارم ..ولی هر بار دیدم هنوز زمان زیادی مانده است تا دستان جوان من به بالای درخت برسد..
درخت پیر و کهنسالی که صبورانه فشار های پای من بر تنه پیرش را تحمل می کند ولی باز هم استوار است و سر افراز...
بارها با خودم فکر می کردم اگر روزی قلم را از دستان جوان من بگیرند چه خواهد شد و امروز می دانم بی قلم نمی توانم فردای زیبایی برای دیگران خلق کنم.
بارها زیر باران راه رفتم و سرم را بدون ترس بسوی اسمانی که می گفتند او انجاست می گرفتم و زیر پایم برگ های زرد و قرمز و نارنجی را خرد می کردم به این تضاد فکر می کردم.
صورتم زیر نوازش باران بودم پاهایم بی رحمانه برگ های پیر را خرد می کردند و من ساده اندیشانه می پنداشتم چه روز زیباییست ...
غافل از اینکه پاهای من تمام کننده حضور طولانی برگ های درخت است..
ولی می خندیدم و ساده اندیشانه صورتم را بیشتر به سوی اسمان می گرفتم تا صدای ظلم پاهایم را نشنوم...
بارها با خودم فکر می کردم روزی که بتوانم فارغ از هر چیز بنویسم روز زیبایی است و امروز که فارغ از خیلی دغدغه ها هستم می بینم روز زیبایی نیست...
بارها تصمیم گرفتم همان قدر که باران را دوست دارم به خورشید عشق بورزم ولی هیچ زمان نتوانستم مستقیم به خورشید نگاه کنم..چشمان جوانم طاقت آن همه نور و روشنی را نداشت و من منصرف از دیدن ان ..
و خودم را راضی می کردم به سایه های افتاده بر روی زمین ...
به اینکه ابری روی آن را بپوشاند تا نورش کم شود و من بتوانم آن را ببینم غافل از اینکه آنچه می دیدم خورشید نبود...
هنوز نمی دانم انچه می دیدم چه بوده است....
نمی دانم روزی خواهم فهمید..
بارها تصمیم گرفتم دیگر سکوت کنم و بارها سکوتم را شکستم ولی عجیب هنوز بر زیر باران راه می روم..می گذارم باد به صورتم سیلی بزند و من غرق در سکوت دهشناکی می شوم که مدت هاست اشک آلود است..
وقتی باران تمام شد ..به رد پایم نگاه می کردم و هزاران برگ خشکیده و خرد شده می دیدم که یادم نمی آمد آیا من روزی آنها را خرد کرده ام...به چه جرمی؟به جرم صدای زیبای شکستنشان....
انسان ها گاهی ظالم اند ولی من نمی خواستم ظالم باشم...ظالم شدم....
دلم می خواست بنویسم..آنقدر کلمات روان بر زبانم جاری شدند آنقدر اسان انگشتانم می نویسند که باورش در خاطر کوچکم نمی گنجد..
خدابا..
نمی دانم جندمین هزاران است که نامت را از حنجره فرو خفته ام به پرواز در می آورم و نمی دانم چندمین هزاران است که تو صبورانه نجواهای شبانه من را می شنوی..
حالا امده ای بی خبر از روزهایی که بر من گذشت..
امده ای تا روح خسته ام را جلا دهی غافل از آنکه روحم آنقدر خسته و پیر شده است که گاهی باور ندارم نامت هنوز برزبانم است..
با ترس چشمانت را به یاد می آورم و باور نمی کنم که تمام آن اشک ها و خدایا گفتن ها به تنهایی نبوده است..
خدایا چطور هجران را تحمل کردم..
این منم
آیا زنده ام ..
دستی بر موهایم می کشم چشمانم را محکم فشار می دهم و گونه هایم را می فشارم و باز چشم باز می کنم و تو را می بینم که خواب الوده مرا می نگری و من فراموش می کنم روزهای بی تو بودن را.
روزهای هجران و غم را...
خدایا ..خدایا..
چگونه برایت از تنهایی هایم بگویم از گفتن ها نشنیدن ها ..از اینکه چطور قلبم را فشرده کردم تا صدایی از ان بر نخیزد و ارام آرام در سیاهی شب اشک ریختم و فراموشت کردم..
نمی دانم جندمین هزاران صبح دیگر باید بیاید تا تو را در اغوش خسته ام بگیرم..
نمی دانم چندمین هزاران شب باید سپری شود تا من بتوانم شجاع باشم و اشک نریزم.
نمی دانم چندمین هزاران و هزاران و هزاران دیگر باید بگذرد تا من بزرگ شوم .تا اشک نریزم ..تا نترسم ..تا ........
نه
نه
من نمی توانم ..مرا تاب دیدن چشمهایت نیست..
تاب شنیدن صدایت...
برایم مدت هاست تاب و توانی نمانده است و مدت هاست هوای اطرافم بوی سرد سکوت را می دهند و من دیگر از سکوت بی تو بودن ها بیزارم ولی باز شب های هجران به یادم می آید تصمیم می گیرم هیچ گاه عاشق نباشم..
نمی توانم باز هزاران نبودن هایت را تحمل کنم پس نمی خواهم عاشق باشم...
خدایا..
دوستت دارم..
حصار اطرافم پر از تو یاد توست ..چه باک وقتی دستان مهربانت را در میان انگشتهای کوچکم گرفته ام و به رد پای نداشته ات می نگرم..مرا بر روی دستانت می گیری و می روی ..صدایت را در گوشم می شنوم که برایم محبت زمزمه می کنی پس چرا جز تو عاشق کسی باشم..
من دستان محکم تو را در دستانم دارم ..
پس من تنها نیستم..
تو را دارم.
نزدیک نزدیک..
پیش چشمانم..
و می توانم هر لحظه که اشک آلود شد نام تو را بر زبان اورم و لبخند بزنم و از هجوم سرد تاریکی ها نترسم..
دوستت دارم.....
امشب ، شبی دیگر از روزهای زندگی بود
سکوت دستان مهربانی را
شنیدم که آواز غربت می خوانند.....
به خود آمدم ،
چطور شد که توانستم صدای سکوت را بشنوم؟!
مگر می شود ؟!
سکوت و سخن ؟!!
دلم می گفت :
آری شنیدی
چون از مرز بودن گذشتی
و دیده بر بزنگاه شدن گشودی
می شود حتی صدای سکوت را هم شنید
که بی صدایی نیستیست
سکوت در حصارهای زمان و بند های مکان خاموش می نماید .
و رنه هیچ چیز را نیست که بی سخن باشد .
دل را گفتم :
عبور از مرز بودن ؟!!
به چه سان شد که نفهمیدم ؟
گفت :
وسعت انتظاری سبز ، گرمت در آغوش نشاند
و تو مدهوش این گرمای دل انگیز ، ندیدی که چون گذشتی .
نمی فهمی حالت را مگر ؟
تو همان هوش دیروزی آیا ؟.....
دمی به یک آن گذشت
غبارهیاهو فرونشست ...
خود را در برکه آرام خیال دیدم.....
عجبا! این منم ؟!!
براستی که من
دیگر همان نبودم که بودم
به اندازه دشت خاطره ها عمیق شدم
من اینک هوش هستی بودم
که دل به گوش جان گرو داده
تا ببیند حس اسرار مگو را
و بداند .......
که سکوت هم شنیدنیست ..........
فی البداهه در سحرگاه شنبه 14 آذر 88
همیشه دست نوشته هایم اغشته به اشک بودند..
اشکی که امروز از شوق بر گونه هایم روان است..
کاش می دانستی که چقدر صبوری را تحمل کردم تا امروز چشمانت پیش چشمانم باشد
کاش می دانستی که چقدر شبها صورتت را تجسم کردم تا حتی خطی از آن را فراموش نکنم
کاش می دانستی که چقدر آهنگ صدایت را در ذهنم مرور کردم تا صدایت از گوشم نرود..
کاش می دانستی من چه کشیدم......
امروز می دانی تمام دردهایی که روزگاری بر صفحه قلبم حک کردم را می دانی
و من به چه سختی امروز تبدیل شدم به خوشبخت ترین زن جهان..
چون تو را در اغوش خسته ام دارم..
نه
نه
من خسته نیستم
آنقدر انرژی دارم که بتوان تا آخر دنیا همراهت بیایم..
انقدر عاشق هستم که بتوانم کوه ها را جا به جا کنم..
و انقدر دوستت دارم که باورش دریایی را طوفانی می کند...
و امروز گرمی دستانت..نگاه مهربانت..دوست دارم گفتن هایت..مرا وادار می کند آنقدر بخندم که اشکم روان شود و هزاران بار خدا را شکر کنم که دست هایمان فراقی طولانی را به وصل رساندند..
دوستت دارم
مَنَم و روزایی که میـانُ میرَن ،و نمی دونَم چه شوق خاصی داره . هیچ وقت نفهمیدم " عـِید " ینی چی
این کلمــه ی سه حرفی پــُر دنگُ فَنگ !
واسه چی شــُ نمی دونم . چطور شد و کی شد نمی دونم . اما عید برام روز خاصی نبوده شاید .
شاید واسه همین بود که لباسای عیدمو به اصرار قبـل عید می پوشیدم
و دلیلی برای عید تن کردن لباسای نو پیدا نکردم تو ذهنم هیچ وَخ .
دُُرست تو وقتی که رادیو می زنی عیدو جار می زنن تلویزیون می زنی خبر از بهــار ِ
چقــد حِســِ خــوبی دارَم مَن ، از اینکــه " به عیــد هیچ حسی ندارم "
جدیدنـا چــِقــَ بعضی چیــزا واسم لوس شــُده ...
چقد حس می کنم یه چیزایی رو می بینم که خیلیا نمی بینن و با ندیدنشون حال می کنن
چقــد با چیـزا و حسایی که یه روز دوسشون داشتَم غریبی می کُنم !
چــِقـَد از زدن حـرفای بی معنی زده شُدَم ... " عیدِت مُبارک ، سال خوبی داشته باشی " یَنی چی ؟
تَظاهر ؟ آخه کی یه سال پُشت سر هم شیش آورده ؟ یا به گفتن ما میاره ؟!
امـروز بیســت و سوّمــه ... و چَن روز دیگه مونده تا یه عید دیگــه رو مُبارک کنی
و مَنَم و روزایی که میـانُ میرَن ، و نمی دونَم چه شوق خاصی داره . شاید هیچ وقت نفهمیدم " عـِید "
یَنی چی ، و می دونَم تنـها کسی هَستم که " زمستونِ ســردِ بی رنگ و پائیز خیسمُ بیشتــَر از هر
بهــار و عیــد " مُبارکی " دوس دارم "
-------------------------------------------------------------------------------------
خواهش ميكنم بي حوصلگي هايم را ببخش بداخلاقي هايم را فراموش كن بي اعتنايي هايم را جدي نگير در عوض من هم تورا مي بخشم كه مسبب همه ي اينهايي.
------------------------------------------------------------------------------------
راستي همين حالا كه وقته خنده و شاديمان است بگويم:
اگر روزي بين رفتن و ماندن شك كردي... حتما برو! بي معطلي!
چون نمي بايست كار به شك مي كشيد كه بيانديشي يا نيانديشي
همان لحظه ي شك كار تمام است.
حرف هايش مرا بد جور مشوش كرد...
به حدي كه اكنون نمي توانم ثانيه اي چشمانم را ببندم و به او فكر نكنم.
مي خواهم بدانم كه دقيقا مي خواست چه چيزي را به من انتقال دهد.
صداي وزش باد باعث نمي شود چند لحظه اي از فكرش بيرون بيايم اما تا دست از نوشتن بر ميدارم به آغوش خواب نزديك ميشوم دوباره صورتش در ذهنم نقش مي بندد...
به شدت در انتظار آن روزي كه بتوانم بفهممش....
-----------------------------------------
خنده ی شمع منو عصبی میکنه...
شمعی که به گریه کردن محکوم شده...
شمعی که تنها چیزی بود که به اجبار با اشکهام اشک میریخت...
حالا من تنهام...
توی تاریکی ...با سکوت سنگینش...
با صدای خنده ی شمع...
----------------------------------------
نتیجه ی اینکه خواستم
خودم و خدای ِ خودم رو
خودم پیدا کنم ٬ این شد که کلی نماز ِ قضا مونده رو دستم ... !!
----------------------------------------
سخت ترین روش ِ حل ِمعادله های ِ روابط ِ زندگی ِ یک انسان
تغییر متغیر است ...
:72:
احساست نیست
جایش خالیست
عکسش را قاب گرفته ای
با روبانی به رنگ چشمانت
چقدر بدهم تا از خونش بگذری؟!
تمام احساسم ذره ای نمی ارزد
انان که جسمشان لطیف تر است،
همان ها که عقلشان در قلبشان است،
بهتر قضاوت می کنند
.
.
من مانده ام و محکمه چشمان تو
و تازیانه باریکه اشک هایت
دادگاه رسمیست بانو!
اگر تاب نداری
بیرون!
حکومت چشمان تو مرز ندارد
راهی برای فرار نیست
بیا با هم پنهان شویم
تو چشم بگذار
ارام بگذر
چشمانت را ببند
ببین و بگذر
نبین و بگذر
ببین و نبین
بگذر و نمان
مهربان بانو مرا ببخش
میگن دنیا دار بلاست
دارالبلاست!
هممون می نالیم
لابد همه مبتلاییم
سل
نقرس
مالاریا
مخملک
رماتیسم
سنگ کلیه
سیاه زخم
سرطان
شایدم فقط یه سرماخوردگی ساده!
چقدر مسخره !
احمقانه برای همه چی اسم میذاریم !
واقعا چقدر فرق هست بین سرطان و سرماخوردگی؟
مگر نه اینکه هر دو درد داره؟
بذارین ببینم مشکل کجاست
تهوع و استفراغ
بدتر از اون اسهال
تب
گلودرد
خستگي
كرختي و مور مور شدن دست و پا
سردرد ميگرني
خارش
تنگي نفس
خس خس سينه
سرفه، مخصوصا شبا، احیانا همراه با خلط غليظ، زرد وشفاف
دلم تنگ شده
برای بیماری
برای درد
برای بلا
احساس بی دردی میکنم!
.
.
از دو حالت خارج نیست
یا اونقدر از معرکه پرتم که سهمیه بلایی بهم تعلق نمی گیره
یا یه بلای خاموش در انتظارمه
چه میدونم شاید پوکی استخوان
شایدم پوکی همه چیز !!!
خیلی اهل دوا درمون نیستم
همیشه فکر می کنم خودش خوب میشه
البته میدونم خودش خوب نمیشه ها
حوصله ازمایش دادن و هزینه کردن ندارم
منتظرم خارج از نوبت، بدون حق ویزیت معاینه ام کنه
.
.
اگه حالت خیلی زار بشه میاد
لازم نیست خیلی داد و فریاد کنی
فقط صبر کن میاد
بگذار بگویم
از اوهام شبانه ام
از کابوس های هر لحظه ام
از شقاوت شقیقه هایم
که گاه و بیگاه
بی وقفه تیر می کشد
تو با دردهای من عجینی
هجوم دردهایم
منتظر حجم سپاه مهربانی توست
حالا که نیستی
امان نمی دهد
می غرد و می درد
لحظه ای مرا دریاب
دوباره نگاه کن به من
به رعشه دستانم
به استخوان شکسته عشقمان
.
از سنگینی احساست ترسیدم،
یا از دستان بی جانم؟
نمی دانم چه شد
افتاد و از دستم رها شد
.
فکر کردم پر می کشد
پرواز میکند و اوج میگیرد
انقدر سنگینش کردیم و بال هایش را بستیم
که نه ما را، حتی خودش را نیز نتوانست ببرد
افتاد و شکست
مثل من
مثل تو
و مثل تمامی لحظه های با هم بودنمان
باور نمی کنی مرا
و دردهای هر ثانیه ام را
بی صدا بی رنگ، بی هیچ نام و نشانی
در خاطرت محو می شوم
نیست می شوم
من نیستم
که هر انچه هست تویی
و مهربانی دستانت
که بی محابا می بخشی،
رعشه بی امان دست و دلم را
لعنت به تو ...و به تمام روزهایی که بی تو گذشت
لعنت به تو... و به تمام رد پاهایی که که جا مانده است
لعنت به تو ....و به تمام افکاری که مرا به خاطر اعتماد به تو مقصر می پندارند....
باز هم ثانیه ای طول نمی کشد که .........
تمام حرفایم را پس می گیرم و تمام لعنت هایم را
اما
توهم باید پس بگیری تمام حضورت را از زندگی من....از ذهن من....از خاطرات من
براي كودك نيامده ام ...
به کودکم یاد خواهم داد نه دستی به آزار دیگری بلند کند نه دستی که به آزارش برخاست بپذیرد
به کودکم یاد خواهم داد نه لب به ناسزا بگشاید نه لبی که به ناسزا گشود شد را ببوسد
به کودکم یاد خواهم داد نه دهان به تهمت بگشاید نه دهانی که به تهمتش گشوده شد ببوید
به کودکم یاد خواهم داد نه حقی را ضایع کند نه از حقش بگذرد
به کودکم یاد خواهم داد نه ظلم کند نه مظلوم باشد
به کودکم یاد خواهم داد نه آبرویی بریزد نه از آبرویش بگذرد
به کودکم یاد خواهم داد نه عشقی را زنجیر کند نه عشقی زنجیرش کند
به کودکم یاد خواهم داد عاشق باشد, آزاد باشد, انسان باشد و عشق, آزادی و انسانیت را دوست بدارد
به کودکم یاد خواهم داد بی محابا از خود نگذرد تا بی محابا از او نگذرند
به کودکم یاد خواهم داد از خودش دور نشود تا فراموش نشود
به کودکم یاد خواهم داد به جای من بخندد, شاد باشد, انسان باشد و زندگی کند
به کودکم خودم را یاد خواهم داد که نباشد, که نشکند, که نرنجد
به کودکم یاد خواهم داد حتی اگر کودکی نباشد...
به کودک نیامده ام یاد خواهم داد شاید کودک درونم زنده شود. بزرگ شود, انسان شود و خود را ارزان نفرشد
به کودکم دنیا را یاد خواهم داد تا باور نکند...
میدانم کودکم بیاید یا نیایید با او بزرگ خواهم شد
کودکی خواهم سخت
حتی در رویا! ! !