امان از اين اختلافات و دلخوري هاي جزئي . . .

موضوعي كه ذهن منو خيلي وقتا به خودش مشغول مي كنه، وجود اختلافات و دلخوريهاي جزئي توي زندگيه.
مسايلي كه خيلي اتفاق مي افته، ولي هر دفعه اونقدر كم اهميت به نظر مي رسه كه يادمون ميره براش راه چاره اي پيدا كنيم. مثلا: هميشه بايد به خانمم بگم با پاي برهنه نرو روي تراس، اون لحظه واقعا ناراحت ميشم چون اون هم هميشه اين كار رو تكرار مي كنه، اما بعد اين موشوع فراموش ميشه.
شايد به نظر مهم نياد اما فكر مي كنم اين جور "دلخوريهاي كوچولو" داره يه جايي جمع ميشه و بايد براشون به فكر چاره بود.
از دوستاني كه در اين زمينه تجربياتي دارن، خواهش مي كنم درباره كنار اومدن با اين مشكلات، حل كردن اونا و مخصوصا مثالهاي كاربردي (اگه دارن) صحبت كنن.

همينطور که گفتيد جزئي و کوچولو.
اما اگه جمع بشه وآزارتون بده بايد حتما راجع بهشون يه چاره اي پيدا کنيد.
مثلا اگه از انجام ندادن برخي از درخوستهاتون ممکنه نتيجه بگيريد که شخصيت شما برا همسرتون مهم نيست که به درخواستتون اهميت نمي ده حتما تو فرصت مناسب درباره اش با خانمتون صحبت کنيد.
پيشنهاد مي کنم اگه براتون اين اندازه مهمه ، همه اونارو يادداشت کنيد وبعد تو چند بخش دسته بنديشون کنيد واونوقت با همسرتون راجع بهشون صحبت کنيد.

دوست عزیز

از مثال خودتان بهره می گیرم و پاسخ سئوالتان را می دهم .
اول از همه باید ریشه یابی کنید که چرا خانم شما این کار را انجام می دهد . حتی باید اینقدر توانایی داشته باشید که به کودکی او را ه یابید .
تعمدی بودن یک تکرار با انگیزه آزار رسانی یا بی توجهی و قصور و یا علتهایی که منشا آنها در کودکی است .
اگر خانم شما تعمدا این کار را می کند که شما را ناراحت کند شما هم نباید مسئله را فراموش کنید و تازه کارتان شروع می شود به چه علت از شما ناراحت است که یک رفتاری که شما از آن اذیت می شوید را تعمدا تکرار می کند ولی اگر فرضا از این کار لذت می برد و خنکی کف بالکن احساس خوبی به وی می دهد چرا می خواهید این شادیها و لذتهای کوچک را از وی بگیرید ؟!

به نظرم برای هر چیز کوچکی هم نباید خودتان را اذیت کنید .

ممنون از پاسخهاي زيبايتان،
اما چيزي كه من گفتم فقط يك مثال بود و هميشه هم اين مثال يه كار لذت بخش نباشه. ممكنه كه حتي انجام اين كارها از طرف من باشه!
مثل: دقت نكردن در شستن ظرف، انداختن جوراب روي زمين، بوي بد پا و ....
من مي خوام يه راه حل عملي براي برطرف كردن، كنار اومدن يا حتي در مواقعي آگاهي از اين مشكلات پيدا كنم.

سلام
آقای mostafan
باور کنید گاهی یه سری رفتارها از روی عادت انجام می شه وهیچ قصد منظوری هم درش نیست
من بارها به همسرم می گم که جوراباشو هرجایی از خونه ول نکنه ولی بعد از 5 سال زندگی هنوزم همین کارو انجام میده دیگه من بهش تذکر نمی دم چون میدونم به این کار عادت کرده
اگه 10 روزم من جوراباشو از جایی که انداخته بر ندارم خودش برنمی داره
اینا اوایل منو خیلی اذیت می کرد ولی بعد از یه مدت برای خوده منم عادت شد که دنبالش راه بیافتم و ریخت و پاشا رو جمع کنم
ولی اگه اون یه چیزی رو به من تذکر بده و من دفعه ی بعد اون رو تکرار کنم مصیبت داریم که تو اصلان به حرفی من اهمیت نمی دی و من چند دفعه باید اینو بگم و ...
اینو گفتم تا بدونین که همسرتون از قصد این کارو نمی کنه

از mamfred به خاطر توجهش ممنونم. منم مي دونم كه اون از قصد اينكار رو نمي كنه! (و من هم احتمالا برخي كارها رو) اما مهم اون تاثير لحظه اي هست كه روي طرف مقابل مي ذاره!
نمي خوام يه روز برسه كه اين نقطه هاي سياه كوچولو تمام دفتر خاطراتم رو سياه كرده باشن.

یک کلام ، سعه صدر برادر

دوست عزیز یک سری چیزها در رفتار انسانها و خلق و خوی اونها نهادینه شده. اون که نباید دقیقا چیزی باشه که شما می خواین. برای اینکه راحت تر بتونید این نقاط سیاهوندید بگیرید بدونید که اون هم فراوون داره از این نقاط سیاه ریز تو شما می بینه ولی به روتون نمیاره.

خوش به حال همه ي اونايي كه همسرشون اونقدر درك و شعور داره كه بشه باهاشون صحبت كرد.شوهر من كه فاقد يه همچين درك و فهمي هست!!هر بار بخوام باهاش در مورد چيزي كه آزارم مي ده باهاش صحبت كنم با هر لحني هم كه باشه عصباني مي شه.نمي ذاره ادامه بدم.اونقدر اين چيزاي جزئي رو هم جمع شدن كه حالا حالت انفجار بهم دست داده.دارم ازش متنفر مي شم.ولي اون هنوزم نفهميده!!!

به نظر من اگه آدم ها نسبت به هم اون قدر گذشت و عشق داشته باشن هیچ وقت نمی تونن نسبت به هم به دید تفسیری و منطقی نگاه کنن و این عادت های پسندیده یا ناپسند میتونه براشون حتی قشنگ باشه و خیلی ساده ازشون بگذرن، به جای اینکه سعی کنن اونها رو یه گوشه ای از دفتر خاطرات ذهن شون یادداشت کنن که حالا یه روزی بخواد منفجر بشه!
یه موقع هایی میشه یه چیزهایی رو ندید، یه موقع هایی میشه دید و ازشون گذشت کرد، یه موقع هایی باید این گذشت ها رو به طرفت هم نشون بدی که بفهمه بخاطرش داری میگذری و این باز هم عشق رو زیاد میکنه، یه موقع هایی هم اون قدر باید گفت، و تذکر داد و محبت کرد و خواست و مستمر پیگیر شد تا به نتیجه رسید، مهم اینه که همه ی اینها بخاطر عشق به خودت و زندگیت و مهم تر از اون همسرت باشه!!!
مهم تر از اون اینه که بفهمی با چه دیدی به زندگیت و همسرت و عادتهای اون نگاه می کنی؟

اختلاف نظر و سليقه و نوعي عادتها كه جزيي از زندگي يه نفر شدن باعث ميشه كه در موارد متعددي زنان و مردان از اينكه همسرشون مثلا همچين كاري رو ميكنه ناراحت ميشن و وقتي در كنار هم هستند دچار دلخوريهايي ميشن كه به روي خودشون نميارن و اين سر منشا بسياري از دعواها و تكرار ناراحتي ها ميشه،در واقع فكر ميكنم تو زندگي مشترك همه ي ماها اين مسائل هست و وجود داره و گاهي يه موضوع رو به روي طرف مقابل نمياريم و با تكرار اون موضوع از طرف همسرمون ازش دلخور ميشيم بدون اينكه اصلا خودش بدونه دليل ناراحتي ما چيه.اول ميتونيم خيلي راحت موضوع رو به همسرمون بگيم و بدون رودروايسي بهش بگيم كه اين كار تو منو ناراحت ميكنه اما اگه باز هم تكرار شد بايد چه به عنوان يك زن و چه يك مرد در عادات و سلايق خودمون تجديد نظر كنيم و طرف مقابل رو همون طوري كه هست بپذيريم،وقتي يه موضوع رو واقعا بپذيريم ديگه تكرارش ما رو ناراحت نميكنه و هيچ وقت نميشه كه اين مسائل جزئي رو از زندگي حذف كرد چون دو نفر با دو ديدگاه متفاوت ميخوان در كنار هم زندگي كنن و البته با گذشت زمان اين موضوعها كمرنگ تر ميشه اما به كل از بين نميره.

خيلي ممنون از توجه همه دوستان.
خيلي از عادتها رو ميشه پذيرفت و باهاش كنار اومد. اما بعضي ها رو واقعا نميشه. مثلا در مواردي كه به مسايل اعتقادي مربوطه! مثال: اگه يكي از زن و شوهر نسبت به مساله پرهيز از نجاست حساس باشه (نه اينكه وسواسي باشه بلكه واقعا هم حق با اون باشه) ولي طرف ديگه از روي عادت، اهميتي به اين موضوع نده، اونوقت چكار بايد كرد؟ تغيير، سازگاري و تحمل براي طرف اول واقعا سخته! هر چند تغيير دادن عادت نفر دوم هم سخت (سخت تر) هست!!!!
البته اين يه مثاله، در مورد حجاب، تفاوت نظر در باره " ميهماني رفتن و ميهمان آمدن "، قناعت، بخشش اموال، توجه به والدين و ... همه اينها مسايلي هستن كه نميشه به راحتي نسبت به اونا تغيير " عقيده " داد.
شايد " نگار عليزاده " مساله رو خوب درك كرده باشه. مسايلي هستند كه براي يك طرف واقعا مهم هستند (هر چند جزئي به نظر بيان) اما براي طرف ديگه " كاملا بي اهميت " !!! ( با اينكه درباره اون خيلي هم باهم صحبت كردن ) و اين بي تفاوتي خودش مي تونه مشكل ساز باشه!
من دنبال يه راه حل هستم. هرچند مي دونم كه صبر كردن و گذشت كردن و ... خوبه ولي تا كي؟ تا آخر عمر؟ ؟؟؟ ................. ؟؟

سلام برادره گرامی آقای mostafuneعزیز
ببینید همه چیز توی رابطه دو طرفه است اینو قبول دارین؟؟؟؟
درسته که یک سری رفتارهای طرف مقابل برای شما قابل تحمل نیست و بعد از مدتی انتظار دارین که تغییراتی در این رفتارها ببینین
ولی شاید او هم منتظره همین تغییرات در شماست شاید شما هم هیچ تغییری نکردین
آقایmostafunعزیز
شما زمانی میتونید توقع داشته باشین تغییری ایجاد بشه که خودتون قدم اول رو بردارین
در مورده مسائل دینی هم با منطق جلو برین نه اجبار باید طوری رفتار کنین که خودش به باور برسه نه اینکه طبق نظر شما رفتار کنه
اگه خودش به این باور برسه که کارش اشتباهه مطمئن باشین نتیجه بهتری می گیرین
موفق و پیروز باشین :72:

سلام
عادت هايي كه در مورد اعتقادات و باور ها هستند كه قبل از ازدواج بايد برسي شوند و مورد توجه باشند اگر آدمي اينقدر فاصله اعتقادي دارد اصولا همسر مناسبي نيست.
تفاوت ها و درك آنها يك هنر والاست كه زيبا مي شود دنيا اگر همه آن را با عمق جان بپذيريم و باور كنيم.
كمي به خودمان و رفتارهايمان بيانديشيم مهم نيست كه ما كاري را درست مي دانيم يا نه مهم اين است كه ممكن است طرف مقابل آن را درست نداند ولي ما انجامش مي دهيم و به سختي هم قابل تغيير است .من فكر مي كنم حالت ايده آل تغيير در طرفين اين است كه آن ها با عشق در كنار هم يكديگر را بپذيرند و در طول زمان روي هم اثر بگذارند چون اين گونه اثر ماندگار است. مثل اينكه اگر آدم خودش چيزي را كشف كند هرگز فراموشش نميكند ولي اگر در مغزش روزي هزار بار فرو كنند با زهم از ياد مي برد . فقط گاهي تذكراتي لازم است تا به اصطلاح چراغي در ذهن طرف مقابل روشن شود و بقيه كارها به دست زمان و البته رفتار درست خودمان در مورد آن موضوع بسپاريم
درست كردن كوله باري از اين جزئيات و انباشتنشان در ذهن نه تنها بيهوده كه زيان آوري است و نقش مخربي در روابط بازي مي كند
به نظر من اوج روابط عالي زن و شوهر همين پذيرفتن خصوصيات اخلاقي و عادت هاي فردي است اين يعني ما به اندازه خودمان به علاوه همسرمان وسيع شديم پس اين يك موهبت الهي است كه ما فرصت داريم به اندازه يك نفر ديگر هم بزرگ شويم و وسيع .و رفتارهاي كوچكش مارا آزار ندهد.
در ضمن گفتگوي بيش از حد درباره اينگونه مسائل نه تنها راهگشا نيست كه آزار دهنده است چون اگر همسرم به من در اينگونه موارد زياد خرده بگيرد احساس مي كنم دارد به مرز شخصي ام تجاوز مي كند و من هم هرگز به خودم اجازه نمي دهم بي رحمانه او را زير بار سوال و انتقاد ببرم
البته ناگفته نماند اين پذيرفتن ها و كنار آمدن ها در مورد مسائلي است كه به شيرازه و بنيان زندگي آسيب نرسانند.