مراقبه معنوی

سلام
بعد از اینکه دیدم بسیاری از همدردی های تالار مثل من نگران پایان ماه رمضان و حفظ حال و هوای معنوی هستند.این تایپیک را به نیت اشتراک گذاری تجارب و نکته های معنوی ایجاد کردم. نکته هایی که هم باعث رشد و حال خوب معنوی میشود، هم در حفظ آن کمک میکند.امیدوارم هر کسی نکته ای که مخصوصا آنرا تجربه کرده یا از درستی آن اطمینان دارد ، اینجا به اشتراک بگذارد تا دیگران هم استفاده کنند.

اولین نکته ای که به تجربه من باعث میشه حال و هوای معنوی و آن رشدی که در ماه رمضان تجربه میشود به شکلی ادامه پیدا کند نماز شب و استمرار آن هست. همیشه کتابهای زیادی برای وسعت دید معنوی خوانده ام یا مدام سخنرانی ها و نکته ها را دنبال میکنم. ولی به جرات میتونم بگم که اثر نماز شب بسیار عجیب است هم امور دنیوی رو سامان میده و قفل ها رو باز میکنه هم مهمتر اینکه از نظر روحی و روحانی باعث حال خوب در طول روز میشود. چقدر یقین را افزایش میده. اگر کسی یه وقت فرصت ۱۱ رکعت رو نداشت میتونه دو رکعت بخونه. به نظرم افرادی که صبح سر کار میروند ، میتونند طوری تنظیم کنند که قبل نماز صبح یا ابتدای نیمه شب شرعی خونده بشه که فرصت خواب کافی هم داشته باشند

سلام
خیلی وقتا آدم میدونه چه کاری خوبه اما وقتی یه نفر اینو دوباره بهت میگه انگار برات پررنگ تر میشه انگار جدی تر میشی برای انجام دادنش
من همیشه دوست دارم قرآن رو بیشتر معنیش رو بخونم هرچند تلاوت عربی قرآن هم بهش آرامش خاصی میده،یه وقتایی هست که یه اتفاقی میفته و میگم خدایا اگه الان میشد من صدات رو بشنوم چی بهم میگفتی میگفتی دنیا کارت درسته یا نه فلان کار بهتره ؟
اما کاری که این چند وقته انجام میدم و خییییلی،بسیییار زیاد برام جالب و آرامش دهنده است اینه که اگه شد وضو میگیرم چادرمو سر میکنم روبه قبله سر سجاده قرآن عثمان طه به دست میگیرم چشمامو میبندم و بسم الله میگم و یه صفحه رو باز میکنم صفحه ی سمت‌راستی رو شروع میکنم به خوندن بعد خوندن معانی بسیار زیبا تفسیر همون‌صفحه رو هم میخونم به جرات میتونم بگم بیشتر وقتا متناسب با اون حال و هوام خدا باهام حرف زده خیلی قشنگه خیلی حس خوبی داره پیشنهاد میکنم دوستان عزیزم شما هم امتحان کتید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط dooo

به جرات میتونم بگم بیشتر وقتا متناسب با اون حال و هوام خدا باهام حرف زده خیلی قشنگه خیلی حس خوبی داره پیشنهاد میکنم دوستان عزیزم شما هم امتحان کتید

---

سلام چه نکته جالبی اشاره کردید بارها این قضیه برای من پیش اومده و به جرات میتونم توی دو راهی های معنوی این روش چقدر به من کمک کرده

توی مسیر مراقبه معنوی تجربه مهمی که بارها امتحانش کردم این بوده که مواظب چشمها و گوشهام باشم که چی میبینه و چی میشنوه، به قول بزرگان مثل زنبور عسل دنبال چیزهای خوب باشید. بعد مدتی که روی این مساله مواظبت کردم اون حال خوب معنوی هم دوام پیدا کرده هم تقویت شده، یه احساس طراوت روحی که نمیشه اون رو وصف کرد انگار حرفهای خوب و حسهای خوب مثل باران معنوی هستند مدام روح و روان جلا و صفا میدن.

این وسط مواظبت بر زبان هم چقدر در مراقبه معنوی لازمه. حرفهایی که توی درستیش شک داریم یا ته دلمون میگه اینو به زبون نیاریم، بعدش که به زبون نمیاری بیشتر مطمئن میشی کار درستی کردی

برای من اون فاصله بین سال ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱ خیلی خوب بود، توی اوج بودم. آلارم گوشی رو روی تایمهای اذان ست کرده بودم و همه نمازها رو (غیر نماز صبح البته) با دقت میخوندم. یه حس خوبی داشت. محاسن رو هم گذاشته بودم، خیلی بزرگ شده بودن ������. خلاصه یه حس و حال معنوی بود. ضمن اینکه در این فاصله زمانی، قرآن رو هم با ترجمه میخوندم.
اون حس و حال دیگه تکرار نشد، چون رفتم توی روزمره های زندگی. ولی واقعا میگم، بعضی وقتا اون امداد غیبی رو حس میکردم، قوت قلبی بود برام.

بعد اون فاصله زمانی، توی رفتارهامم سعی کردم بیشتر دقت کنم. البته بعضی وقتا واقعا از کنترل خارج میشد...

سلام
ممنون از ایجاد این تاپیک،انشالله که راه گشا باشه و بتونیم از تجربه های همدیگه استفاده کنیم.
مسئله ای که من هنوز هم باهاش درگیرم و شاید زمان ببره تا بتونم اون رو به عنوان یه تجربه گوشه ذهنم داشته باشم ،،،پذیرش اشتباه و خطا ست!
در مرحله اول ،از کلمه ی مراقبه یا مراقبت باید اینو متوجه بشیم که حتما یک خطایی هست که ما باید مراقب باشیم یا بپذیریم که حتما یک دشمن هست که قراره ما رو گمراه کنه و ما باید مراقب باشیم،موضوع ساده ای هست اما متاسفانه گاهی فراموش میشه واین فراموشی بسیار آسیب زا ست
این مراقبت باید ملکه ذهن و رفتار ماباشه،یعنی اینقدر تمرین کنیم که همیشه توی دایره مراقبت باشیم.اینقدر ملکه بشه که جزیی از شخصیت ما بشه،مثل وقتی که پوستمون قراره جسم داغی رو لمس کنه و ما بی اختیار عقب میریم،یعنی باید مراقبت اینقدر پیشرفت کنه که به صورت غیر ارادی هم خودش رو نشون بده
گاهی پیش میاد که آدمی تصمیم میگیره دیگه خطا نکنه ،اصلا هم اهل عرفان و سیر و سلوک واین قضیه ها نیست و فقط به خاطر فطرت پاک انسانی این تصمیم رو میگیره،اما بعد از یک اشتباه یا چندین اشتباه ،امیدش رو ازدست میده و کم کم از تصمیمش فاصله میگیره
درنهایت این که؛ تقوا داشتن و مراقبه کردن یعنی اینکه ما حتما جایی رو خطا میکنیم و باید مراقب باشیم،و اگر هم اشتباه کردیم ناامید نشیم،درِ توبه همیشه باز هست
امیدوارم تونسته باشم عمق این مطلب ساده اما مهم رو بیان کرده باشم
تجربه خودم بود بعد از ماه رمضان!کاری رو که یک ماه ترک کرده بودم به لطف خدا و برکت ماه رمضان،اما بعد از ماه رمضان قرار با خدا شکست و ناامیدی و سرشکستگی عجیبی به سراغم اومد که اگه کنترل نمی‌کردم معلوم نبود چی میشد و حتما زمینه ساز اشتباه های دیگه میشد!

مراقبه به نظرم دو شکل اصلی داره یه شکلش تجارب خودشه، اشتباهاتی که قبلا انجام داده و شکل دوم اشتباهاتی که انجام نداده اما مطمئنه این اشتباه میتونه به اون آسیب بزنه، حالا هر کسی با توجه به روحیات خودش به درصدی از اطمینان رسیده وقتی این فرد در این موارد صحبت میکنه چون اطمینان قلبی داره، با وجودی که شاید اون حرف برای دیگران تکراری باشه اما تاثیرش خیلی زیاده مثل کسی که با علاقه یک شعر از حافظ، یا مولانا میگه از زبان او شنیدن لذت بخش تر از اینه که ما خودمون او شعر رو بخونیم.


چند سال قبل بعد ماه رمضان هنوز حال و هوای این ماه رو داشتم و سعی میکردم مراقبه کنم، با چند نفر رفتیم طبیعت یکی از این افراد که بواسطه یکی از آشناها با ما اومده بود خودش رو هم از قبل میشناختیم، هیچ اعتقادی به ارزشهای ما نداشت ( همین بحث اعتقاد به دنیای دیگه و این چیزها ). البته انسان بدی هم نبود، ولی اصرار عجیبی داشت دیگران رو از ارزشهاشون منصرف کنه، حین صحبت شروع کرد و سعی کرد یکی از دوستان و آشناها رو که تازه اعتقاداتی بدست آورده بود رو منصرف کنه، من نگران شدم و کمی بحث کردم اما بحث تبدیل به جدل بی فایده شد و رنجشی برای اون شخص پیش اومد و به روی خودش نیاورد ولی از من ناراحت شد. از همین لحظه حال و هوای معنوی که داشتم قطع شد و به جرات میتونم بگم بین ۴ تا ۶ ماه این حال و هوا برنگشت. نکته جالب اینکه همین شخص حدود یک سال بعد، خودش یک معجزه توی زندگیش دید و از این رو به اون رو شد.


حالا نکات این تجربه این بود. من دخالت نابجا کردم، باوجودی که ظاهر کارم منطقی بود ولی باطنا و قلبا حس کردم جدل و اصرار به جدل کار اشتباهی بود، اون نفر دوم خودش میتونست از خودش دفاع کنه نهایتش من یک جمله میگفتم وقتی قبول نمیکردند نباید ادامه میدادم، نکته بعدی این بود که اگر حداقل روز بعدش عذر خواهی میکردم رنجش این فرد هم از اصلاح میشد و منم دوباره به ریل قبلی خودم برمیگشتم. با وجودی که قلبم آلارم میداد که اشتباه کردم اما معذرت خواهی نکردم و حدود شش ماه عقب افتادم. نکته سوم این بود که باوجودی که میدونستم هدایت آدمها دست خداست اما ناخودآگاه خودمحوری کردم و بعد این تجربه به شکل عمیق تری فهمیدم که هدایت فقط دست خداست ، خودش بهتر از هرکسی راه هدایت دیگران رو بلده ، این وسط ما ممکنه با نیتی که ظاهرش خوبه یک اشتباه انجام بدیم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

مراقبه.
باوجودی که ظاهر کارم منطقی بود ولی باطنا و قلبا دیم.

---

برادر، یه بار یه بحث کوچیکی بین من و شما فک کنم دو سه سال پیش در گرفت، شما پیش قدم شدی و بزرگی کردی و معذرت خواهی کردی. من فکر میکنم جواب شما رو ندادم. دیگه همینجا یادم اومد، بابت اون اتفاق منم عذرخاهم، ایشالا شما هم حلال کنی. در دنیای واقعی هم خیلی نادر پیش میاد که توی مشاجره، آخرش عذرخواهی نکنم. دیگه دیدم اینجا هم این رسم رو بجا بیارم..‌.

سلام
راستش من بعد از هر اشتباه احتمال این رو میدادم که ممکنه از معنویت و اون حال و هوای نابش دور بشم،همیشه هم بعد از اینکه می‌دیدم حسی درونم نیست،توجهی در اعمال نیست،انگشت اشاره رو‌سمت خودم می‌گرفتم و دنبال خطا و اشتباهم می‌گشتم تا ببینم چرا خداوند از من رو برگردونده!متوجه هم می‌شدم ،گاهی جبران میکردم،گاهی هم فرصت جبران نبود و فقط استغفار!!
اما به این موضوع فکر نمی‌کردم که شاید یک اشتباه من رو چندین ماه از هدفم دور کنه!اما خب کم کم متوجه شدم!تا اینکه با یک نفر معتمد صحبت کردم و موضوع قبض و بسط روح رو ایشون مطرح کردن،حتی مطرح کردم که یک قبض چقدر ممکنه طول بکشه،و ایشون گفتن زیاد،اما برکت این قبض ها ،بسط های خوب و راهگشا هست
من هم پذیرفتم،اما بعد ها متوجه شدم که این هم نیست،و فقط اشتباه هات و لغزش های خودم باعث میشه که از درگاه خدا دور بشم،گاهی این دور شدن اینقدر طولانی میشه که آدم برمیگرده نقطه اول!
..........
تجربه هایی هم هستن که دوری ازشون اجتناب ناپذیره!
گاهی مشکلات خانوادگی اینقدر توی معنویت تاثیر میگذاره که جبرانش خیلی سخت میشه
از طرفی فکر میکنم اگر کاری نداشته باشم،حق فرزندی یا همسری یا هر نقشی که دارم رو ادا نکردم،از طرف دیگه وقتی تلاش میکنم برای اطرافیان،میبینم که ضرر زیادی کردم
گاهی تشخیصِ مرزِ بین احساس مسئولیت و بی تفاوتی خیلی سخت میشه!!!
بعضی وقتها همدردی هایی که به ظاهر خداپسندانه ست،آدم رو بیچاره میکنه!این موضوع برای من به شدت آسیب زاست و خیلی سخت میتونم کنترلش کنم
احتمالا تمام آسیب هایی که من میبینم از این منظر باشه و باید فکری به حال احساس مسئولیت های نابه‌جای خودم داشته باشم!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gholam1234

ایشالا شما هم حلال کنی. در دنیای واقعی هم خیلی نادر پیش میاد که توی مشاجره، آخرش عذرخواهی نکنم. دیگه دیدم اینجا هم این رسم رو بجا بیارم..‌.

---

سلام برادر خوش قلب
جزییات بحث یادم نیست، یه احساس مبهمی ازش یادم مونده. اینجا فضای مجازیه گاهی ممکنه سوتفاهم پیش بیاید.مطمئنم اگه حضوری بود سوتفاهم یا دلخوری پیش نمی آمد. از شما ناراحت نیستم این پست شما هم نشانه بزرگواری و رقت قلبتان هست. برای شما از صمیم قلب آرزوی خوشبختی در دنیا و آخرت دارم، یادمه مادرتون خیلی دوست داشتید دعا میکنم در جوار فاطمه زهرا(س) در نور و رحمت الهی باشند:72::72:

سلام خانم پاییزه ، نظر شخصی من اینه که این قطع شدن حال خوب معنوی باعث میشه آن قدم اشتباه در ذهن بماند و فکر چاره ای براش باشیم. یا شرطی بشیم و اون اشتباه رو تکرار نکنیم. درسته ذره مثقال اشتباهات رو میبنیم ولی رحمت خدا بر غضبش سبقت داره و مدام در حال بخشیده شدن هستیم .یکی از زیبایی های سوره حمد اینه بعد از بسم الله الرحمن الرحیم و حمد خدا دوباره تاکید بر الرحمن و الرحیم بودن خداوند میکند. یکی از چیزهایی که باعث میشه حال من خوب بشه فکر کردن به معنای بسم الله الرحمن الرحیم هست آیه ای که بسیار به اسم اعظم خداوند نزدیکه.



یه جمله ای دیدم چکیده ای از حدیث امام علی (ع ) بود از خلوتی راه حق نترسید. در کنار این مساله شاید همه اینو تجربه کردیم اکثریت سخنان لغو و کار بیهوده زیاد دارند حالا وقتی از این بیهودگی ها کنار میکشیم جای آنرا لذت عبادت و میل قلبی به آیات قرآن و انجام مستحبات و نمازهای بیشتر میگیرد. برای من گاهی این اتفاق میفتد اما بعضی وقتا بخاطر روزمرگیها و حضور در اجتماع یه وقت به خودم میام میبینم از این لذت های معنوی دور شدم دوباره سعی میکنم بین خلوت و جلوت(آشکار) یه تعادلی ایجاد کنم هر وقت از خلوتم استفاده بردم حتما بعد مدتی آثارش رو دیدم که البته لطف خدا بوده.همیشه به حال کسانی که از این خلوتشان بیشترین استفاده رو میبرند غبطه میخورم

سلام
بله درسته، رحمت خدا که فراوانه,برای همین هم اینقدر احساس شرمندگی میکنم،اینقدر تلاش میکنم از خودم راضی نگهش دارم،تازه همین تلاش هم از روی محبت و رحمت خودشه!
مهربونی خدا،آدم رو دیوانه میکنه،با وجود این همه گناه و کوتاهی وغفلت ما، خدا هنوز و‌هر لحظه به ما محبت می‌کنه و نعمت هایش رو از ما که نمیگیره هیچ،بیشتر هم میده!


یه نکته هم بگم،که شاید خیلی مفصل باشه اما من سعی میکنم خلاصه بگم
بعد از اینکه تلاش میکردم به لطف خدا خصلت های بد درونِ خودم رو تشخیص بدم و اونها رو برطرف
کنم ،توی بیشتر موارد خیلی راحت میشد فهمید کجای کارم ایراد داره و با کمی زمان گذاشتن بر طرف میشد خداروشکر
اما یک مورد از خصلت های بد بود که خیلی زمان برد و هنوز هم گاهی ترکش هاش بهم میخوره!
اون هم رذیلتی به اسم حسادته!من از ابتدا اینو درون خودم تشخیص داده بودم،،حتی چند سال پیش توی همین تالار واسش تاپیک زده بودم،اون موقع تحقیقی نکرده بودم فقط حسادت های بزرگ خودم رو‌میدیدم،اما این خصیصه خیلی ریز و زیر پوستی آدم رو‌هدف قرار میده، مثل غرور !
یه مطلبی از یک بزرگی خوندم که وقتی میخوای صفتِ ناپسندی رو درون خودت ازبین ببری،نفسِ خودت رو مجبور کن که برعکس اون رو انجام بده!
تقریبا تمام صفات بد یک متضاد دارن و آدم تکلیف خودش رو زود متوجه میشه اما واقعا کلمه حسادت ،متضاد خاصی نداره
متوجه شدم که این ویژگی درون ذات آدم از خلقت آدم و حوا تا ماجرای قابیل و هابیل و الی آخر وجود داشته و داره پس خیلی تلاش بیشتری میخواد برای برطرف کردنش،مثل غیبت کردن که خوراک روزانه آدمها شده!
حالا من تلاش کردم که این ویژگی رو درون خودم کم و کمتر کنم،مثلا وقتی چیزی رو‌میخریدم و بقیه تحسین میکردن خوشحال میشدم ،اما اگه همون رو یکی دیگه میخواست بگیره توی دلم ناراحت میشدم و گاهی حتی تلاش میکردم که طرف رو‌منصرف کنم مثل مال من نگیره!!!!! انگار انحصاری بود!
یا مثلاً وقتی محبت همسرم رو به مادرش می‌دیدم اذیت میشدم!یا کلی مثال روزانه دیگه
خلاصه خیلی تمرین کردم که بلند نظر باشم،واز داشته های بقیه خوشحال بشم،حتی حسرت هم نداشته باشم چه برسه که حسادت داشته باشم،اما گاهی توی محبت ها و توجه های نزدیک ترین های خودم به بقیه این حس حسادت گل می‌کنه اما کنترل میکنم!
مثلاً چند وقت پیش همسرم یه سوغاتی متبرک از کربلا واسش آوردن که داد به مادرش خیلی هم زیبا و دلنشین بود و مستقیم از حرم آورده بودن ،من دلگیر شدم و گفتم همسرم که میدونست من خیلی از این چیزها دوست دارم چرا به من نداد،خلاصه سه چهار روز ذهنم درگیر بود،یعنی شیطان داشت از علاقه ی من به امام حسین(ع) استفاده میکرد و منو فریب میداد که حسادت کنم،یه جورایی توی ذهنم از اون سوغاتی بت ساختم به بهانه ی اسم امام حسین،چهار روز طول کشید تا اینو متوجه بشم،اما تا متوجه شدم کنترلش کردم و دیدم که همسرم چه کار خوبی کرد به مامانش داد.
اما خداروشکر حالا که وابستگی هام کمتر شده این خصلت هم کمتر خودش رو نشون میده و انشاالله یه روزی بیاد که همه بتونیم این حس عجیب رو کنار بزاریم.

یکی از نکته های جالب نماز عید فطر که عید فطرت و پاک شدنه. سوره شمس و اون آیه که تاکید میکنه هر کس نفس خودش رو پاک کنه قطعا رستگار خواهد شد. اگر پاکی دل رو مبنا قرار بدیم، اونوقت متوجه پاک کننده ها خیلی زیادند. یعنی نماز لکه هایی رو پاک میکنه که صدقه و زکات پاک نمیکنه، صدقه و زکات لکه هایی رو پاک میکنند که نماز اونها رو پاک نمیکنه. به نظرم حتی کار کردن و کسب روزی حلال باعث میشه لکه هایی پاک بشند که چیزهایی دیگه اونها رو پاک نمیکنند و شاید کارهایی که یک زن خانه دار انجام میده مشابه همین نوع پاک سازی بشه.

فکر میکنم هر کدوم از ما درگیر یک یا چند صفت باشیم که دیگران اون درگیری رو ندارند. احتمالا خیلی از ما اگر مبلغ زیادی پول در بدترین شرایط مالی پیدا کنیم حتی یک صدم ثانیه هم وسوسه نشیم که اون رو برای خودمون برداریم. اما شاید مثلا در حل صفات دیگه مثل غرور ، عصبانیت ، یا حفظ پاکدامنی ، حسادت یا چیزهای دیگه درگیر وسوسه باشیم که دیگران به این صفات غلبه کردند. من همیشه صفات بدی که با اونها درگیر هستم رو میارم روی کاغذ گاهی همون موقع به لطف خدا دلایل و راهکارهاش رو پیدا میکنم گاهی چند روز طول میکشه، هر کاری برای حلش انجام دادم رو مینویسم بعضی از این ها رو سالهاست که دارم حتی تاریخ وساعتش رو بالاش نوشتم و بعدا که نگاه میکنم مسیر سینوسی حل کردنش رو میبینم. این نوشته ها خیلی کمک میکنه تمرکزم رو حفظ کنم و بدونم قراره چه چیزی رو حل کنم و چقدر در حل کردنش موفق بودم چقدر هنوز چالش دارم

یکی دیگه از تجربه های من در جلب رضایت خداوند،تقویت صبرِ!
به شخصه آدم صبوری هستم،ودربرابر آزار و اذیت های دیگران آستانه تحملِ بالایی دارم،وقتهایی که دیگه خیلی از افراد ناراحت میشم،یا مشکلی پیش میاد که از حل کردنش عاجزم،خودم رو به جای یک بزرگی قرار میدم و از منظر اون فکر میکنم و تصمیم میگیرم
مثلاً پیش خودم میگم اگه هر کدوم از معصومین بود چه کاری میکرد؟چطور صبر میکرد یا چطور رضایت خدا رو درنظر میگرفت؟اونوقت خیلی راحت میتونم از سد اون مشکل عبور کنم و همیشه این قسمت از زیارت عاشورا ( اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتى مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ”) رو در نظر میگیرم و اعتقادم اینه که بااینکه نمیتونم ذره ای مثل اون عزیزان زندگی کنم اما وقتی میگیم باید معصومین الگوی ما باشند ،حتما باید بتونیم کمی شبیه شان باشیم.
نه فقط برای صبر در مشکلات بلکه برای خیلی از امور زندگی از این عبارت فوق العاده زیارت عاشورا میشه بهره برد
____________
تاپیک تنظیم هیجانات خیلی فوق العاده بود،خیلی استفاده کردم و پر از نکته های حیاتی بود،ممنونم از ایجاد این تاپیک

برای من توجه داشتن در نماز مسئله خیلی مهمیه،خیلی تلاش میکنم که توجه در نماز رو از دست ندم اما گاهی پیش میاد که متاسفانه چند روز این اتفاق نیفته و بی توجه میشم،بدون حضور در پیشگاه خدا ایستادن حقیقتا دلم رو می‌شکنه!
خیلی مسئله عجیبیه!آیت الله بهجت گفتند که هر گونه با نمازت رفتارکنی ،همانگونه در زندگی مان بازتاب دارد،یعنی اگر نماز روبه تاخیر انداختیم،منتظر تاخیر در همه امور زندگی باشیم
آیت الله قاضی گفتند که اگر نمازت رو حفظ کنی ،همه چیز رو میتونی حفظ کنی!
شاید برای این بزرگان کار ساده ای بوده باشه اما مطمئنا برای ما خیلی سخته!
تجربه و تمرینی که من داشتم و دارم برای توجه و‌حضورم در نماز،اینه که توی همه ی کارهام سعی کنم حضور کافی داشته باشم،یعنی تمرین کنم برای حضور داشتن در لحظه و لذت بردن از لحظه ئ آنْ
مثلاً موقع غذا درست کردن با تمام توجه این کار و کنم و ذهنم رو کنترل کنم منحرف نشه و برای خدا این کارو انجام بدم،یا موقع آب خوردن ،یا حتی مسواک زدن یا با بچه ها بازی میکنم تمام سعی ام اینه که در لحظه باشم،این تمرین ها باعث میشه که وقتی هم در پیشگاه خدا قرار گرفتم و شروع به نماز خواندن کردم ذهنم منحرف نشه،خیلی سخته و گاهی هم پیش میاد که ناموفق هستم اما تلاشم رو میکنم
امیدوارم دوستان هم بیان و تجربه شون رو برای توجه در نماز بنویسن تا استفاده کنیم،خیلی دوست دارم بدونم بقیه چطور این کارو میکنن یا تلاش میکنن واسش!؟

تجربه من برای حضور قلب در نماز اینه که همیشه فکر میکنم مهمترین کار دنیا نماز خواندنه، چون هم ستون دینه. هم در اذان و اقامه میگویم بشتابید به سوی بهترین عمل. بخاطر همین وقتی سر نماز هستم معمولا این فکر قبل و حین نماز میاد به ذهنم که الان دارم مهمترین کار زندگیم انجام میدم.

مساله بعدی اگر در طول روز اشتباهات و گناهان کمتری داشته باشم سر نماز حضور قلب بیشتری دارم. و اگر به هر دلیل اشتباهی صورت گرفته سعی میکنم قبل نماز استغفار کنم یا قبل وقت اذان یه دو رکعت مستحبی بخونم واستغفار کنم.

مساله سوم تصمیم قطعی به طی راه معنویت هست وقتی این قاطعیت رو دارم اثرش خیلی در حضور قلب نماز موثره، انگار حین این تصمیم، حداقل از نظر فکری و عقیدتی راه های حواس پرتی بسته میشه

برخی میگویند، مراقبه یعنی انتخاب راهی که به خدا نزدیکتره. گفتن این حرف خیلی آسونه ولی عمل کردن بهش برای من بعضی اوقات بسیار سخت بوده. مثلا یه زمانی در گوش کردن آهنگهایی که حس میکردم شنیدنشون شاید اشکال داره ، برخی شوخی های شبهه ناک که بقیه انجام میدن ، دچار شک میشدم. اگر چه الان اینها توی جامعه جهانی و جامعه ما خیلی بیشتر از قبل شده و همین تعداد زیادش باعث میشه وقتی میخواستم مسیر بقیه رو انتخاب نکنم احساس کنم ممکنه خشک و نچسب به نظر برسم. یعنی دنبال یک توجیه قوی بودم. باوجودی که بارها میدانستم راه درست چی هست اما با تمام وجود نمیتونستم مسیر درست رو انتخاب کنم. گاهی راه درست رو انتخاب میکردم اما حداقل از نظر فکری ثبات نداشتم و دوباره به شک میفتادم. خیلی از خدا کمک خواستم که اینجا مسیر درست رو برم، با وجودی که تشخیص مسیر خیلی سخت نبود اما انتخاب مسیر بسیار سخت بود. به جرات میتونم بگم هر وقت راه هر گونه صحبت شبهه ناک با نامحرم رو بستم، به سرعت اثرش رو دیدم یعنی توی بقیه مواردی هم که شک داشتم یا نمیتونستم مسیر درست رو انتخاب کنم، به اطمینان قلبی رسیدم. فکر میکنم انتخاب نام نور برای سوره نور باتوجه به محتوای این سوره بسیار دقیق و در عین حال پر از اسراریست که بر خیلی از ما پوشیده ست. برعکس هر گاه با وجود یقین قبلی، در این ارتباطات صحبت غیر ضروری رد و بدل شده بسیار روی تبدیل یقین به شک و خارج شدن از سطح معنوی و حال خوبی که در اون بودم تاثیر داشته.

خلاصه این رو میخوام بگم، به تجربه من حال خوب و یقین نیکویی که در انتخاب مسیر درست در هنگام عبور از امور شبهه ناک به من دست داده آنقدر بالا بوده که هیچ وقت اون رو با لذت بعضی شوخی های اشتباه اما رایج عوض نمیکنم. و همین مساله باعث شده که هیچ وقت خشک و نچسب هم نباشم. همیشه این حال خوب ناخودآگاه با خودش شکر گذاری میاره همچنین ناخودآگاه ذکرهایی بر زبان میاره که باعث تثبیت قدم ها توی مسیر درست میشه. البته اثراث عمیق و وسیع روحی روانی و تحول درونی حاصل از آن خیلی بیشتر از آن هست که بتوانم در موردش توضیح بدم


پ.ن: ممکنه عمل به محتوای این پست برای بعضی افراد دشوار باشه، امیدوارم کمکی به دوستانی باشه که تجارب مشابهی داشتند

با سلام

ما با هر تصمیم و مسیری دچار سنت ابتلا و امتحان میشیم ...به نظرم مسیر مراقبه معنوی مسیری هست که شاید برای ما آدم ها یه بالا و پایینی هایی داشته باشه ...برای خودم که خیلی اتفاق افتاده :72:
این بالا و پایین بودن ها را اگه بتونیم نگاه رشد بهش داشته باشیم و ازش درس بگیریم و خودمون را پرورش بدیم ، طبیعتا در زمان حال و آینده برآیند بهتری داریم ...
به جوری شبیه توپ یویو ..... بعضی موقع ها میریم جلو و بعضی موقع ها میریم عقب ...
به قولی در سخت ترین لحظات هم یادمون باشه این نخ نباید پاره بشه ....نخی که به خدا وصل هست .
اینقدر باید خودمون را صیقل بدیم ( جهاد اکبر با نفس ) تا این توپ یویو بیشتر سمت خدا باشه .
فکر کنم به مراقبه معنوی نمیرسیم مگر اینکه بتونیم به مقام عشق برسیم ...شاید یه جوری اینها مکمل هم و یا شبیه هم هستن ...یعنی مقام عشق ، مراقبه معنوی هست و مراقبه معنوی یعنی مقام عشق .
عشق می تونه مفهوم بزرگی باشه ، از یه جهات به نظرم یعنی اینکه بتونیم شرایط همو درک کنیم - یعنی در درون انسانها دنبال خوبی باشیم و بتونیم دست بگیریم ...
همون نگاه ای که پیامبران و ائمه و همه بزرگان داشتن - همون نگاه امام حسین ع به حر .
هر مسیری می تونه یه آفتی براش باشه ...
بعضی از آفت ها روش تر هست و بعضی پنهانتر ...
در مسیر مقام عشق به نظرم یکی از آفت ها خطاهای شناختی ست .( شاید خودمون ندونیم و اون برامون پنهان باشه)
بعضی موقع ها وارد خطاهای شناختی میشیم و معنایابی و دماسنجی ما از رفتار خودمون و دیگران ، فاصله داره با هدف والایی که داریم ...
امکان داره مسیری که داریم میریم فکر کنیم درسته ، ولی در غفلت باشیم ...
شاید شده باشه یه رفتار اشتباه را وقتی از یه فردی می بینیم اون را تا همیشه برای اون فرد تعمیم میدیم در حالی شاید خودمون همون ایراد را داشته باشیم و یا در گذشته انجام داده باشیم ...
امکان داره همین کار را برای خودمون انجام بدیم - یعنی به صورت ناجوانمردانه به خودمون نگاه می کنیم و به جای توسعه و یادگیری از گذشته ،خودمون را سرزنش می کنیم که باعث میشه زمان حال و آینده را از دست بدیم .
بعضی موقع ها سنگین هستیم ....
پرنده عشق و تعالی خودمون را با تاریکیها سنگین نکنیم ...
وقتی فکر و قلبمون سنگین باشه پرنده وجودمون پرواز نمیکنه - وقتی سبک باشه اوج میگیره و در اوج می تونه پرواز کنه به تمام قله ها .:72:
یه مطلبی از آقای حسن زاده آملی می خوندم خیلی جالب بود اینکه بتونیم به مقام "حضور " برسیم یعنی بدونیم خدا حضور داره و در مقابل این حضور ، حضور ادب داشته باشیم .
ما اگه بدونیم یکی همیشه کنارمون هست - ما را می بینه - فکرمون را می خونه - قلبمون را می دونه ....سعی می کنیم کارخانه قلب و فکرمون را بهتر پالایش کنیم ،،،
اینجوری سعی می کنیم بیشتر روی خودمون کار کنیم، بیشتر به خودشناسی برسیم ...طبیعتا نقطه ضعف هایمان را بهتر میشناسیم و می تونیم با تلاش و مشورت از دیگران اونها را برطرف و یا بهبود بدیم ...
اینجوری باعث میشه کمتر کنترل گری کنیم و طبیعتا کمتر عیب جویی میکنیم و اگه عیبی می بینیم سعی میکنیم کمک کنیم و از طرفی اون را در گوشه ای از ذهنمون داشته باشیم که خودمون همون را انجام ندیم .
یه جورایی باید صفات خوب را در وجودمون بکاریم و مراقب آفت ها باشیم ...
وقتی روی خودمون کار کردیم بوی عطر گل وجودمون به دیگران هم میرسه ...
وقتی روی خودمون کار کردیم بوی عطر گل دیگران را هم بهتر حس می کنیم...
در این صورت بوی عطر خدا را بهتر پیدا می کنیم .
اینجوری به مقام یاد خدا میرسیم و با مجهز شدن به یاد خدا ، حالمون بهتره ....در سخت ترین لحظات هم حالمون خوبه ( منظور روحیه والا در مسائل زندگی- استقامت - حل مساله ... )
به نظرم مراقبه معنوی یعنی بتونیم به مقام عشق - مقام حضور - مقام یاد خدا برسیم و این سه ، باز در دایره عشق هست! و سپس مراقب آفت ها باشیم .
اگه رفتیم عقب نا امید نشیم و برگردیم و ادامه بدیم ... همیشه در حال صیقل خودمون باشیم .
من خودم وقتی حالم خوب نباشه میرم سراغ این مباحث و به خودم میگم یه جا و یه لایه درونی حتما باید چک بشه .
ادای احترام میکنیم ،
چه یادش باشیم و یا نباشیم ،،
نامش جاودانه است ،،
چرا؟
چون هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ...ثبت هست بر جریده عالم دوام ما :72:





در مورد توجه به نماز :
به نظرم وقتی به دایره عشق برسیم (مقام عشق، مقام حضور، مقام یاد خدا) و در طول شبانه روز با این یاد زندگی کنیم (در خلوت خودمون - در جامعه ، رفتارمون با مردم ..) در نماز هم به یاد خدا هستیم و حواسمون کمتر پرت میشه .




این موارد تجربیات من بود - امیدوارم بتونه مفید واقع شده باشه و کمک کنه .
در پناه حضرت حق :72:

ممنونم آقا امین که از تجربه تون برای نماز نوشتین
استفاده کردم،مخصوصا که گفتین فکر میکنید که دارید بهترین کار رو انجام میدید،به این نکته توجه نکرده بودم،به معنی حی علی خیر العمل بی توجه بودم،مرسی که گفتین.
اخلاص موضوعی هستش که توی این چند روز خیلی ذهنم رو درگیر کرده،مخصوصا بااین اتفاق اخیر و موجی که کشور دچارش شده
متوجه شدم که چقدر اخلاص من کمه!حتی به عنوان یک مادر هم خلوص نیت ندارم،چه برسه به عنوان بنده ی خدا!
اخلاص داشتن و برای خدا زندگی کردن به نظرم خیلی دل میخواد!
من حتی عاقبت به خیری بچه هام رو هم به خاطر آرامش خودم میخوام!نه به خاطر رضایت خدا!
آدم وقتی دقت می‌کنه به خودش میبینه که چقدر راه داره تا رسیدن به خدا!
مراقبت از روح و نفس هر روز پیچیدگی های جدیدی رو نشون میده و خداروشکر که خدا کمک می‌کنه به این مسایل توجه کنم تا شاید کمی من هم به راه راست هدایت بشم...

سلام
بزرگی می‌گفت ما حواسمان نیست ناخن مان چه وقت رشد کرده، اصن زمان رشد کردن آنرا متوجه نمیشیم،
اینقدر آرام و آرام رشد می‌کند که فکر میکنیم اصلن یه موجود مرده است،

فرض کنید، قسمتی از مرکز ناخن ما زخمی شود ، تازه به مرور زمان که این زخم جلو میرود متوجه میشویم این ناخن در حال رشد است.

در مراقبه باید به این رشد ناخن توجه کنیم، به اینصورت که اگر یک رفتاری در ما رخ داد، حواسمان باشد مثل این ناخن یواشکی رشد می کند، باید همون ابتدا جلویش را بگیریم، اگر رفتار خوب است رشدش را تقویت کنیم اگر منفی است، نگذاریم ریشه بدواند، همه آنهایی که می شنویم، همین یکبار است، یقینا یا مبدا رشد است، یا از قبل رشدش را شروع کرده،
مراقبه روزانه باعث می‌شود این دست رفتار ها را بشناسیم.

برای خروج از دنیا، نیازی به مرگِ متعارف نیست، بلکه تنها باید از ذهن خروج کرد. ذهنِ محدود بشری همان چیزی است که ما را در این زندانِ قبرگونه نگه داشته است.
‍
برای اینکه در سر، کسی حرف نزنه، و در درون، مرتب بر سر هر امری صداهای مخالف و موافق رو نشنویم، و از جنگِ با خویش و در خویش خلاص بشیم، باید وجودمون واحد و یکپارچه بشه. یعنی باید قلب و ذهن و زبان، یک کلام بشن و به وحدت برسند. در اکثر انسانها قلب، یک چیز میگه، ذهن و زبان چیز دیگه ای.
از مهم ترین کارهایی که"مراقبه" می کنه، ایجاد هماهنگی و یکپارچگی بین این سه وجه از وجودِ.

برای ماها که اول راهیم، مراقبه، به این شکل مناسبِ: سکونِ بین دَم و بازدم، یا سکوتِ بین دو اندیشه، یا بی کلامیِ بین دو کلام، نقاطِ طلایی هستند، تمرکز روی این نقاطِ طلایی ما رو به سمت مراقبه ی اصیل هدایت میکنه إن شاء الله

مراقبه یعنی تسلیم محض
تفویضِ امر به خدا
سکوت...
خداوند تاج عزتش را بر سری میذاره که خالی از خواهش و آرزوست. سرِ خالی، سریِ که تسلیم محضِ.
از دانستگی ها و برداشت های ذهنی اش گذشته و تماماً طرح الهی را پذیرفته.
مراقبه ی واقعی، بی سری است.
"وَ اَنصِتُوا لَعَلَّکُم تُرحَمُونَ"
و خاموش شوید امید آنکه مشمول رحمت شوید.
آیه 204 سوره اعراف

ترجمه ی دقیق "اَنصِتُوا" سکوت نیست.
سکوت خود واژه ای عربی است و ریشه اش "سَکَتَ" است. وقتی صدایی در بیرون نباشد، آن سکوت است.
اما این "اَنصِتُوا" است و ریشه اش "نَصَتَ" است. آن به مفهوم خاموشی همه جانبه است. خاموشی ای که از درون نشأت می گیرد و آنگاه بیرون را فرا می گیرد. در این کیفیت؛ هم زبان، هم ذهن و هم قلب در سکوت به سر می برند.
بی خواهش و بی آرزویند. نرم و پذیرایند. و این همان مراقبه ی اصیل و تمام است.
این خاموشی همان تسلیم محض است.

سکوت،سکوت،سکوت! رازهای فراوانی در سکوت هست!

سلام

سرکار وقتی با حرکت زشت یکی از همکارانم مواجه شدم، بی‌درنگ تلفن رو برداشتم تا باهاش صحبت کنم،
از دلیل این کارش جویا بشم،
آخه تو خلوت خودم مدعی ام همه می تونن خوب باشن، شاید با کمی حرف اشتباهش رو جبران کنه،

خلاصه می تونستم عین خودش که تو جمع بر علیه من کار زشت انجام داده، جواب بدم، ولی عقلم گفت تو خفا بهش بگم، شاید خودش اصلاح کرد.

زنگ زدم بهش، الو سلام آقای فلانی!
این چه کاری بود کردی خدا خیرت بده
بهتر نبود اینکار صورت نگیره و کار بهتری انجام بدی!

آقای فلانی: نه کار من درست بوده!
من: یه لحظه یادم رفت برای چی زنگ زده بودم، یادم رفت چند سال از من بزرگتر ، یادم رفت من نماز میخونم و اون نمی خونه، یادم رفت چقدر حق استادی گردنم داره،
بهش گفتم شما یا مغرضانه کار کردی یا غیر صادقانه، همین،

ولی اون یه اقدام بزرگ کرد ، خیلی مودبانه و نرم گفت: باشه ، خداحافظ
------
تا دو ثانیه بعد از جوابم راضی بودم
از ثانیه سوم به بعد به خاک افتادم،
من اینو گفتم!
من!
من!
من!

هر چی میکشم از این من و منیته،
مگه تو نمی دونستی :
هر که منم گفت هست آن شیطان رجیم
خواه صوفی باشد خواه اصولی خواه حکیم


مگه تو نبودی میگفتی باید نماینده اسلام باشیم

مگه تو نبودی باید مراقب رفتارت باشی
مگه تو خدا را در حضور نمی بینی
مگه امام زمان نیست،

مگه تو ...........


تا دو روز بیچاره بودم،

از طرفی روی کاغذ کارم اشتباه نبود یه کار زشتی انجام شده بود و من از خودم دفاع کرده بودم، از طرفی بازی اخلاق رو سه هیچ بهش واگذار کرده بودم،
دیدم شیطان تو یک ثانیه چه طور بیچارم کرد ،


غروب رفته بودم بیرون، یه ماشین تو ترافیک خراب شده بود, زدم بغل گفتم کمک میخوای، گفت باتری خراب شده، مزاحم نمیشم دوستم داره میاد،
تو دلم گفتم کمک به تو کمک به بشریته، ترافیک سنگین تو لاین سه ،
سریع باتری ماشین رو برداشتم گذاشتیم رو باتریش گفتم استارت بزن
هر چی تلاش کرد نشد ،
منم راه افتادم بیام، در حین راه افتادن دوستش رسید، همین باتری رو گذاشت روشن شد،
به خودم گفتم ، نگفتم بیچاره شدی، خلاصه چندتا اتفاق دیگه هم افتاد،
همش حس اینو داشتم یه وزنه صد کیلویی رو دارم حمل میکنم
تا از خر شیطون پیاده شدم، گوشی رو برداشتم زنگ زدم به همکارم، جواب نداد، غصه ام گرفت، گفت چند تا صلوات میفرستم،
خلاصه خودش زنگ زد، من پر درآوردم ،
گفتم من شکست خوردم، آقا معذرت، از دلش در اوردم، بنده خدا زیاد به دل نگرفته بود ولی در همون حد کمش هم بیچارم کرد.
بعدش اینکار مثل پرستو ها می‌تونستم پرواز کنم.



خلاصه اینکه شیطان از اونچه فکر میکردم نزدیکتره،
چه طور هولت میده ته دره
اگر بین دو تماس من از دنیا رفته بودم ، دیگه کار تموم بود،


مراقب مراقبه هاتون باشید،
ما که مراقبه ای نداشتیم، ولی باختیم
امیدوارم هیچ کسی نبازه

کسی رو فرض کنید مثلا نماز نمیخواند، به مسجد یا یک مکان معنوی میرود و احساس معنوی به او دست میده، این احساس او رو به سمت نماز خواندن سوق میده، حالا ممکنه مثلا وقتی توی خونه نماز میخونه این احساس معنوی بهش دست بده. با ترک نماز احساس معنویش قطع میشه. تا اینجا یک احساس باعث میشه یک عمل رو انجام بده. ممکنه بارها این روند براش تکرار بشه مثلا دوباره تحت تاثیر معنویت یک مکان یا گروهی مومن قرار بگیره و دوباره شروع به انجام نماز یا یک عمل معنوی کند. دوباره ترک کنه. حالا به یک نتیجه میرسه که عملی مثل نماز باعث میشه حال معنوی خوبی پیدا کنه یا باعث رشد معنویش میشه. اگر دریک موقعیت یا زمانی قبل ازاینکه حس و حال معنوی بهش دست بده سر یک دو راهی قرار بگیرد که مثلا شروع کنم نماز بخونم یا اینکه به یک مجلس گناه و سرگرمی برم. هر دو حال خوبی براش دارند. اما حال و هوای دو عمل متفاوته. اینجا وسوسه رفتن به یک مجلس به جای خوندن نماز یا عمل معنوی بسیار اغوا کننده ست و باید اینجا قبل و بدون داشتن احساس معنوی یک تصمیم "عقلانی" بگیره. اگر انتخاب کنه وارد مجلس سرگرمی میشه و این مسیر رو انتخاب کنه وارد یک دنیای دیگه میشه و همون ممکنه روزها ماهها یا سالها او وارد یک وادی دیگه کنه. اما اگر تصمیم به نماز خواندن کند، این بار بعد از تصمیم عقلانی حال معنوی بهش دست میده. جایی که یقین ظهور میکنه، جایی ست که یک عمل خوب به مرحله ای میرسه که در سطح منطق، نگرش، باور یا یقین خوب تلقی میشه. یعنی اینجا ایمان محکم شده.


حالا منظور از این مثال این بود که تقریبا مشابه این وضعیت در سطوح بالای معنوی ممکنه تکرار بشه. اما هر چه تعداد اعمال خوب بیشتر بشه، اونوقت مرز تشخیص خوب و بد نازک تر میشه. مثلا در مثال قبلی تشخیص خوبی نماز بر مجلس گناه خیلی سخت نیست. اما وقتی فرد نماز میخونه، روزه میگیره، و تعداد قید وبندهای اعتقادیش بیشتر میشه. یه جایی باید مثلا بین سرگرمی ضعیف مثل وقت تلف کردن های بیهوده شوخی های زیاد و حرفای بیهوده، آهنگهایی که شاید جامعه اونها رو بد ندونه و مسیر بالاتر سر دو راهی قرار میگیره. اینجا هم مشابه وضعیت فردی که نماز نمیخوند ممکنه ابتدا با تجربه حسی دو انتخاب به نتیجه برسه کدوم بهتر بود. و هی این چرخه تکرار بشه تا زمانی که عقلا به یقین برسه مثلا خوندن یک کتاب، یا حتی فقط پرهیز از حرفهای بیهوده، باعث میشه حال خوب بهتری بهش دست بده، اونوقت به یقین میرسه. حالا بدون داشتن حس معنوی بالاتر طی این دو راهی ها تصمیم به انتخاب عقلانی میگیره و نتیجه ش رو میبینه.در سطوح خیلی بالا مثلا کسی مثل علامه طباطبایی با توجه به توصیه استاد خودش که در حین انجام نماز اگر صورت بهشتی دیدید توجه نکنید، حین خوندن ذکر، حوریه بهشتی از چپ و راست او وارد میشه و ایشان توجه نمیکنه اون حوریه هم رنجور میشه. اگه توجه میکرد گناهی انجام نداده بود اما عمل بالاتر رو انتخاب میکنه.

پ.ن: البته قصد مقایسه عمل اولیا الله با اعمال خودمون رو نداشتم. همچنین در جایگاهی نیستم و قصد توصیه والایی در حد عمل علامه طباطبایی رو ندارم فقط قصدم روشن کردن نکته ای بود که ممکنه در حد مومن عادی برای انسان رخ بده و مسیر بهتر رو انتخاب کنه.چقد طولانی شد:303:

با سلام
مثالی که در تفاوت حس ها در انجام دو کار آوردید. و در پی آن اشاره شما به تفاوت بین حس و منطق در دوراهی های پیش آمده بسیار گویا و گره گشاست. جای توضیح بیشتر و دقیق تر همچنان دارد تا بتوان به کار گرفت.
از شما به خاطر این پست ارزشمند تشکر ویژه دارم.:72::72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

حالا منظور از این مثال این بود که تقریبا مشابه این وضعیت در سطوح بالای معنوی ممکنه تکرار بشه. اما هر چه تعداد اعمال خوب بیشتر بشه، اونوقت مرز تشخیص خوب و بد نازک تر میشه. مثلا در مثال قبلی تشخیص خوبی نماز بر مجلس گناه خیلی سخت نیست. اما وقتی فرد نماز میخونه، روزه میگیره، و تعداد قید وبندهای اعتقادیش بیشتر میشه. یه جایی باید مثلا بین سرگرمی ضعیف مثل وقت تلف کردن های بیهوده شوخی های زیاد و حرفای بیهوده، آهنگهایی که شاید جامعه اونها رو بد ندونه و مسیر بالاتر سر دو راهی قرار میگیره. اینجا هم مشابه وضعیت فردی که نماز نمیخوند ممکنه ابتدا با تجربه حسی دو انتخاب به نتیجه برسه کدوم بهتر بود. و هی این چرخه تکرار بشه تا زمانی که عقلا به یقین برسه مثلا خوندن یک کتاب، یا حتی فقط پرهیز از حرفهای بیهوده، باعث میشه حال خوب بهتری بهش دست بده، اونوقت به یقین میرسه. حالا بدون داشتن حس معنوی بالاتر طی این دو راهی ها تصمیم به انتخاب عقلانی میگیره و نتیجه ش رو میبینه.در سطوح خیلی بالا مثلا کسی مثل علامه طباطبایی با توجه به توصیه استاد خودش که در حین انجام نماز اگر صورت بهشتی دیدید توجه نکنید، حین خوندن ذکر، حوریه بهشتی از چپ و راست او وارد میشه و ایشان توجه نمیکنه اون حوریه هم رنجور میشه. اگه توجه میکرد گناهی انجام نداده بود اما عمل بالاتر رو انتخاب میکنه.

پ.ن: البته قصد مقایسه عمل اولیا الله با اعمال خودمون رو نداشتم. همچنین در جایگاهی نیستم و قصد توصیه والایی در حد عمل علامه طباطبایی رو ندارم فقط قصدم روشن کردن نکته ای بود که ممکنه در حد مومن عادی برای انسان رخ بده و مسیر بهتر رو انتخاب کنه.چقد طولانی شد:303:

---

مبتنی بر قرآن و نگاه توحیدی اشکالی در این نگرش می بینم اما هرچه کردم نتونستم سهل و ممتنع و بدور از تفصیل بیانش کنم، تلاشم اینه بتونم ساده و روان و مختصر و مفید به بیان درش بیارم

با تشکر از مدیر همدردی و فرشته مهربان سعی میکنم برخی ابهامات رو بیشتر توضیح بدم. و اگر نقد یا صحبت تکمیلی در ذهنتان بود خوشحال میشوم بیان کنید که اگر مطلبی اشتباه بود یا باعث سو برداشت شده، رفع ابهام شود.
قطعا منظورم این نبود با آزمون و خطا راه معنویت رو طی کنیم. نکته های زیادی مد نظرم بود. حتی منظورم این نیست درست بودن یا حتی انگیزه انجام یک عمل رو وابسته به حال خوب معنوی آن عمل کنیم!

پختن مطلب تا رسوندنش به نکته ای که در ذهنم بود آسان نبود چون ممکن بود خواننده مطلب، متوجه منظور نشود،از مثالهای ساده شروع کردم. مساله دوم قصدم این بود نکاتی رو بگم که تجربه کردم، در حد تئوری و نظرهای درست اما تجربه نشده نباشد.



قبلا افراد زیادی که مصرف مواد رو ترک کردند صحبت کردم. درسته از مصرف مواد خسته شدند، اما وقتی راه درست رو انتخاب کردند، لذت ترک کردن و سالم بودن، قابل مقایسه با لذت اولیه مصرف مواد نبوده. یا یک بیماری که سلامتیش رو بدست میاره.حال خوب وشکرگذاریش قابل مقایسه با بقیه نیست.

بنابراین اگه به کسی بگیم مثلا سیگار یا مواد رو کنار بذار، معمولا اثری نمیذاره اما اگه این جملات رو کسی با مهارت و سنجیده و همچنین حال خوبی که خودش داره بگه ، اگه قرار باشه موثر باشه اینجوری تاثیر میذاره. چون فرد شنونده نیاز داره حس کنه در صورت ترک سیگار چه لذت بالاتری بدست میاره و این رو لابلای صحبت مخاطبش درک میکنه. این صحبتها باید صادقانه ، منطقی و شفاف باشه. نمونه آن همان ضرب المثل رطب خورده کی منع رطب کند.


توحید فقط عقاید کلامی نیست. توحید با عمل تقویت و رشد میکنه. بنابراین هر عملی که فرمان و دستور خداست نتیجه آن مثل توحید، وحدت درونی فرد ، ایجاد انسجام درونی و آرامش بیشترهست. و برعکسش عملی که مکروه یا حرام باشه علی الرغم لذت اولیه، نتیجه نهایی آن آشفتگی و تشتت هست. به همین شکل اگه کسی از نماز و روزه لذت معنوی نبره احتمال تاثیر گذاری حرفش روی دیگران خیلی کمه. و اگه حداقل در دراز مدت از اعمال خوبش حس و حال معنوی نبره بسیار مشکل بتونه در برابر فتنه های پیچیده و جذابیت گناه یا جذابیت مسیرهای اشتباه دوام بیاره.‌چون یک قلب تهی به شدت به سمت اون جذابیت ها و لذت های گناه کشیده میشه. اینجا کار عقل برای منصرف کردن دل بسیار سخت و جانکاه میشه. به همین دلیل باور من اینه یقین در مورد هر عملی زمانی حاصل شده که عقل و دل هر دو با هم مچ و سازگار هستند . حالا ممکنه کسی صرفا با گوش کردن یا خوندن آیات قرآن و احادیث به این مرحله برسه یا ممکنه ترکیبی از تجربه خودش و آیات و احادیث باشه.



اما نکته بسیار مهم که نتیجه هر دو پست هست؛ زمانیه که یک فرد بدون داشتن حس معنوی باید تصمیم بگیره یک عمل درست رو انتخاب کنه، اینجا احتمالا وسوسه مسیر غلط بسیار بیشتر از مسیر درست هست، دقیقا رشد و جهش به مرحله بالاتر اینجا اتفاق میفته. یعنی اگه قبلا حس و حال خوب معنوی کمکش میکرد که بفهمه راه درست چیه، اینجا مثل کسی که دوچرخه سواری یاد گرفته و چرخهای کمکی رو برمیدارند باید خودش تصمیم بگیره و اگه تصمیم درست رو گرفت مهارت دو چرخه سواری رو یاد گرفته. و البته لذت دوچرخه سواری رو بهتر از قبل درک میکنه ، اما بعد از حرکت کردن
اگر جایی مرز خوب و بد، یا عمل خوب و خوبتر بسیار نازک شد وتشخیص دشوار شد، هر عملی که با تصمیم به انتخابش(حتی قبل انجام) اطمینان نفس به ما دست میده اون عمل احتمالا درسته، حدیثی از پیامبر با این مضمون هست؛ اى وابصه! از دلت فتوا بخواه، از[وجدان ]خود فتوا بخواه. طاعت آن چيزى است كه دل به آن آرام گيرد و جان بدان آرامش و قرار يابد و گناه آن چيزى است كه در جان آرام نگيرد و در سينه بى تابى كند، هرچند مردم [جواز آن را] به تو حكم كنند و فتوا دهند

ایده آل ترین حالت، زمانی که فرد در مورد اعمال به مرحله ای میرسه که آشفتگی عمل اشتباه رو بدون تجربه آن متوجه میشه، یعنی قبل غیبت حالش بد میشه قبل اینکه یه نامحرم باهاش چت غیر ضروری کنه آشفته میشه، قبل یک شوخی اشتباه حالش بد میشه اینها شدنیه: وَلَٰكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمَانَ وَزَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُمْ وَكَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَالْفُسُوقَ وَالْعِصْيَانَ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الرَّاشِدُونَ


حالا آنچه که در ذهنم بود عمل به رساله و ریز و درشت مکروهات و مستحبات بود، اگه باتوجه به مثال فرق مصرف مواد و سلامتی، به یقین برسیم که این نکته های مستحبات و مکروهات چقدر دقیق و درست هستند و در نهایت باعث حس و حال بهتر میشن. اگه گفته شوخی شبهه ناک نکنید اتفاقا نتیجه ش نچسب شدن نیست وقتی بهش عمل میکنیم طبع اون فرد شیرین تر و شوخی هاش جذابتر و حلال تر میشه. نمازی که قبلش مسواک زدن باشه حضور قلب حس و معنویش بیشتره.اگه توی خونه ظرف و لباس نشسته تا صبح نماند احساس اون آدم بهتره، نتیجه ش نباید وسواس باشه نتیجه ش منظم شدن و یک نوع غلبه بر اهمال کاری میشه.

اینکه اول بسم الله به کسی بگم برای رضای خدا عمل رو انجام بده این صحبت درسته اما در اون حد نیستم چنین توصیه ای کنم. نظرم اینه کسی که عمل درست رو به هر بهانه ای انجام داد روی اون مداومت داشت ان شالله به مرحله رضای الهی هم میرسه

سلام به همگی
با خوندن چند پست اخیر،گره ای از کارم باز شد!پست های آقا امین،پست مدیر و به‌ویژه پست فرشته مهربان عزیز!همون یک نکته کوچک که فرشته مهربان گفت بر ای من کافی بود!
تا ذهنم باز بشه و تقلایی که چند وقت بود داشتم به سرانجام برسه،فرصتش نیست که بیشتر توضیح بدم اما از فرشته مهربان میخوام که بیاد و ادامه مطلبش رو بنویسه:203:

آقا امین یه سوال!
حس خوب؟حال خوب؟میشه کمی مطلب رو ببریم بالاتر؟به نظرم اینا همه مقدمه ست!می‌دونم که شما ظرفیتش رو داریدو میتونیدحرفهای اصلی تری رو بهمون بگید
بی صبرانه منتظریم:203:

فراسوی رساله و اخلاق دینی اگر ما به همه عمل کردیم یا توان عمل کردنش رو بدست آوردیم (البته اینها وظیفه ست)قراره بعدش چه اتفاقی بیفته؟

هر کدوم از ما شغل و هویت و فرهنگ و شخصیت خودمون داریم سر مسیر ما ممکنه ۲۰۰ یا۳۰۰ یا بیشتر نکته اخلاقی و رساله ای بیفته و درنهایت بهش عمل کنیم یا حداقل عامدانه و آگاهانه قصد زیر پا گذاشتنش رو نداشته باشیم. حالا مثلا قراره نماینده مجلس بشیم آیا این توان رو داریم اونجا اگه پیشنهاد رشوه و رانتی در ازای رای دادن به طرحی که میدونیم به ضرر مردم هست اما سود یه عده رو داره، مقاومت کنیم. شاید تا اینجا در برابر رشوه مقاومت کردیم اگه تهدید به بی آبرویی شدیم چی؟ یا اگه تهدید جانی شدیم چکار میکنیم؟ حالا اگه این تعهد و تخصص رو نداشتیم چرا مثلا نمایندگی مجلس یا قاضی بودن رو انتخاب کنیم. انتخاب نکردن مسیری که توان عمل به رساله واخلاق رو در اون نداریم و همچنین تخصصش رو نداریم ، خودش بخشی از مسیر درسته. اینها برمیگرده به میزان عزت نفس و احساس ارزشمندی یک انسان که به سمت پول یا مقام غش نکنه

اگر با مراقبه و جبران مداوم اشتباهات، این ورزیدگی ها ایجاد شد چه اتفاقی میفته؟مولوی ۳۷ ساله بود که شمس رو دید، قبل از آن فقیه و عالم شده بود، حالا آمادگی ورود به مرحله بعدی رو داشت. من در این قسمتهای والا تخصص یا تجربه آن چنانی ندارم.
اما یک اثاری هست که عمومی ، کاربردی وقابل لمسه ؛ اولا اون فرد به روشنایی نزدیک تر میشه، یقینش افزایش پیدا میکنه شکرگذاریش قلبی میشه توی قرآن هم اشاره ای به این نوع شکرگذاری شده. ما نمونه هایی از این وضعیت رو همه تجربه کردیم، مثل ماه رمضان اگه کسی از دور نگاه کنه ممکنه گرسنگی، بیدار شدن سحری و خواب آلودگی و تشنگی و این حرفا رو تصور کنه اما در عمل صفای درون، نزدیک شدن به خدا، رحمت، درک بیشتر حضور خدا و اون حال و هوای زیباست. چرا ماه رمضان رو بدرقه میکنند، چرا براش دعای بدرقه هست، چرا شاعر میگه صد حیف که آن رفت، نسل به نسل این احساس رو در مورد ماه رمضان تجربه کردند، فراسوی رساله و اخلاق دینی، عزت نفس،ادب ، احترام، منطقی تر شدن، احساس ارزشمندی، آرامش، اطمینان خاطر، حذف برخی بلاها و ورطه های پیچیده که بواسطه بدعت ها و اعتقادات انحرافی ممکنه پیش بیاد.

یک نتیجه دیگه کنترل هیجانات هست؛ میگند انسان نرمال قابل پیش بینیه. یعنی اسیر هیجانات و احساسات مختلف نیست هر لحظه به رنگی در بیاد، اما آثار انتخاب مسیر درست و مداومت برآن ثبات قدم هست:يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ ۖ

ارتباط قلبی با امام زمان(عج)، تمایل قلبی به قرآن از جمله آثار عمل به رساله و اخلاق و مداومت برآنهاست. علاوه بر این، یک بستر کلی و همیشگی حضور قلب در نماز ایجاد میشه.

همچنین بالا رفتن عقلانیت و تمرکز: وقتی انسان ثابت قدم شد، در شغلش هم موفق میشه حالا میخاد خانه دار باشه، راننده تاکسی ، مغازه دار، مهندس یا جراح مغز و اعصاب. اگه قراره آرامش منتهی به تمرکز و دقت بشه، چه اطمینان خاطر و آرامشی بالاتر از عمل به نسخه خدا وجود داره؟


جان کلام ؛ در نهایت نوعی از پوست درآمدن هست، که حال خوب، نشاط درونی، یقین و روشنایی هم چاشنی اونه