=== چگونه باورهای نادرستم را تغییر دهم؟

سلام دوستان، روزتون بخیر :72:

من یک مشکل خیلی مهم دارم که نقش محوری ای در بقیه مشکلاتم داره. امیدوارم بتونید بهم کمک کنید برطرفش کنم.

بصورت خلاصه، مشکل اینه: من با وجود اینکه می دونم یک باوری غلطه، باز هم نمی تونم تغییرش بدم. اگه مغزم رو یک کره در نظر بگیریم، دانشم نسبت به غلط بودنِ یک باور، در سطح کره باقی می مونه و به مرکز کره (جائیکه باورم هست) نفوذ نمی کنه. یا کاملا نفوذ نمی کنه، با بصورت مقطعی به باورم می رسه، اما مثل یک حباب که زیر آب باشه، دوباره به سطح میاد. جذب نمی شه.

حالا در همه ی موارد هم اینطور نبوده، در طی عمرم، چندین تا از باورهای خیلی ریشه ایم، بصورت کامل تغییر کردن، اما اینکار آگاهانه نبوده و خودم الان دقیق نمی دونم چطور شد که در بعضی موارد این اتفاق افتاد و در بعضی موارد دیگه این اتفاق نمیفته.

باورهائیکه در من تغییر کردن، بیشترش بصورت آنی بوده. یعنی به یک آگاهی و روشن بینی نسبت به یک موضوعی رسیدم و در همان آن ساختار ذهنم تغییر کرده. و دیگه هم برنگشته.

ولی خب در خیلی موارد دیگه، اون آگاهی هست، و گاهی بصورت مقطعی هم تغییر باور داشتم، ولی از بین رفته.

تبدیل آگاهی به باور، رو هیچوقت بصورت آگاهانه و اختیاری انجام ندادم که بتونم دوباره تکرارش کنم. برای همین الان وقتی به اشتباه بودن یک باور پی می برم، نمی دونم چطور باید تغییرش بدم. فرایندش در اختیارم نیست.

شما می دونید طی چه فرایندی، دانش به آگاهی، و آگاهی به باور تبدیل می شه؟ یک فرایندی که بشه عملا براش برنامه ریزی کرد و انجامش داد.

با سلام و احترام
شما باورتون را شناختید
شما متوجه شدید این افکار نادرست هست.
در ضمن این افکار آزارتان می دهد و سعی در تغییرش دارید.

بیاییم روشمان را تغییر دهیم.
چگونه؟

این افکار اشتباه را مشاهده کنید.
حتی رنج حاصل از دیدن آنها را تحمل کنید.
دست از تغییرش بردارید.
حتی تسلیمش نشوید.
با آنها درگیر هم نشوید.
فقط مشاهده کنید. و تحملشان کنید.
مانند بچه شلوغی که سر و صدا می کند.
مثل صدای ماشین ها و ترافیک. اذیت کننده هستند. اما شما سعی در حذف آنها نمی کنید. حتی تسلیم آنها هم نمی شوید. اما تحملشان می کنید.

نکته بعدی هم این است اما تسلیم آنها هم نمی شویم. به این معنی که حرفشان را گوش نمی کنیم. و به خواسته آنها عمل نمی کنیم.
باورها بدون اینکه موجب عمل بشوند. عقیم می شوند. و قدرتشان را از دست می دهند.
اگر اقدامات شما بر اساس این باورها و افکار اشتباه نباشد، آنگاه این باورها بی اثر می شوند.البته در زندگیتان و اعمالتان. اما حالتان را می توانند بد کنند. و رنج برای شما داشته باشند. عیبی ندارد. این رنج را تحمل کنید و این بهایی می شود برای بی اثر کردن باورها و افکارهایی که قبلا با وادار کردن ما به یک عمل ، برای ما زجر های دائمی داشتند.

افکار و احساسات و هیجانات و خاطرات و امیال منفی و اشتباه می توانند حال ما را بد کنند. اما اگر اقدام را از آنها بگیری و به مشاهده آنها بپردازی، آنها نمی توانند زندگی ما را در اختیار بگیرند.

وقتی این افکار و باورهای اشتباه را خانه نشین کردید.
حالا فرصت خوبی خواهد بود که می توانید بر اساس ازرشهای واقعی خود اقدامی متعهدانه انجام دهید و زندگیتان بر این اساس شکل گیرد.

برای کمک به حل مشکل، چند تا مثال بزنم. به قول مدیر همدردی، مشکل رو بصورت مصداقی مطرح کنم.

مقدمه: من بخاطر نیاز به عملکرد بهتر در محیط کارم، به روانشناس مراجعه کردم. که بهم کمک کنه مهارت های ارتباطیم رو افزایش بدم. از اول بهش گفتم که می خوام روی زمان حال کار کنیم و سراغ روانکاوی و تحلیل گذشته نریم. روش خودش هم همین بود. اما در عمل لازم شد تا حدودی گذشته رو بررسی کنیم تا ریشه مشکلات الان رو در بیاریم.

و من علارغم مقاومتی که در ابتدا در مورد تحلیل کودکیم داشتم، از سبک کار این آدم خوشم اومد و دیدم که اتفاقا ممکنه با کمکش بتونم بعضی از مشکلات کودکیم که از حل کردنشون ناامید شدم رو برطرف کنم.

اولین باوریکه ریشه یابیش کردیم، باورم به بد بودنم بود. من می دونستم این باور رو دارم، اما فکر کنم هیچوقت به این فکر نکرده بودم که از چه زمانی این باور درم شکل گرفته. خلاصه در جواب این سوال که از کی این باور رو داری و چه چیزهائی باعث شده فکر کنی بد هستی؟ رسیدم که پیش از تولدم. اینکه از وقتی مادرم من رو باردار بود، بد بودم. و علت این باورم عوارض بارداری مادرمه و بعد از تولدم، آزارهائیکه بهش رسوندم.

من توی ذهن و قلب خودم یک موجود بالذات پلیدی هستم. یه چیز بدی که شکل گرفت و باعث آزار و اذیت انسان پاک و خوبی مثل مادرم شد. و البته پدرم. و بعدها خواهر و برادرم و بقیه.

وقتی با این آقای روانشناس موضوع رو بررسی کردیم، به نظر واضح و مبرهن بود که من هم مثل همه مخلوقات خدا یک موجود پاکی بودم و خدا از روح پاک خودش در من دمیده بود. من از شیطان نبودم، نحس نبودم. اگر هم بدی ای بود، از مادرم به من رسیده، از ناتوانی هاش برای مدیریت شرایطش، از اثرات منفی ای که روی من گذاشته و اعصابم رو به هم ریخته، از تکرار و تکرار و تکرارِ این موضوع که من چقدر اذیتش کردم و چقدر دیگران بخاطر من اذیتش کردم.

اونجا به این باور رسیدم که من بد نبودم، شرایطم بد بود و عملکردم بد بود. اما خودم بد نبودم. ناپاک و پلید و شیطانی نبودم. منم مثل بقیه مخلوقات این عالم یه موجود پاکی بودم و از سرچشمه ی پاکی جاری شده بودم.

وقتی از اونجا بیرون اومدم، دنیا یک شکل خیلی متفاوتی شده بود. من کلا یک موجود دیگه ای بودم. بعنوان یک موجود پاک نفس کشیدن، بعنوان یک موجود پاک قدم برداشتن، خیلی متفاوته، خیلی.

تا یکی دو روز هم همینطور بودم. یک چیز دیگه ای بودم. حتی رنگ پوستم تغییر کرده بود. همه چیز تغییر کرده بود.

اما بعدش دوباره برگشتم سرجای اولم. الان باز هم هرچه به اون بچه ای که شکل گرفت و به دنیا اومد نگاه می کنم، پلیدی می بینم.

این هفته قرار بود در مورد باور بعدی صحبت کنیم. اما جلسه این هفته رو کنسل کردم. نمی خوام برگردم اونجا و دوباره همون باشم که بودم. می خوام یکم تلاش کنم ببینم می تونم این باور رو تغییر بدم؟ یا حداقل یک گام جلوتر باشم.

سلام خانم میشل

باورها دو جور شکل میگیرن یا از بالا به پایین یا از پایین به بالا.

منظورم از بالا از سطح ذهن مثل همین دیدن وشنیدن و حرف زدن اطلاعاتی که رد و بدل میکنیم. گاهی این اطلاعات رو از محیط یا دیگران میگیری گاهی خودت یه فکر میکنی و قبولش میکنی.

آگاهی از پایین منظورم سطح قلب و دل هست. خود این هم دو نوعه هیجان و چیز هایی مثل ندای قلبی.

به نظرم تو آدم شهودی هستی یعنی بیشتر دوست داری در سطح شهود آگاهی کسب کنی که مطمئن باشی درسته.

آیا کسی که دنبال اطمینان به درستی چیزی هست آدم بدیه؟(حالا میگم بد منظورم اون بد و خوبیه که توی ذهن توئه)

خب حالا در سطح پایین آگاهی که غلط باشه معمولا آدم به هم میریزه. آگاهی که درسته قلب رو مطمئن میکنه و آرامش میده طوری که عمیقا میدونی درسته.

در مورد گذشته ت . هر اتفاقی افتاده خیر و مصلحت بوده چه آنچه از نظر تو خوب بوده چه بد.

اگه همیشه غذای شیرین بخوریم زده میشیم. چیزای شور میخوریم . تلخ میخوریم. شیرین میخوریم. همه اینها لازم بوده.

خدا همه بنده هاش دوس داره. تو از دست و پای خودت بدت میاد؟ مثل میگنی این انگشت کوچیکه به درد نمیخوره چون کوچیکه. خب اگه اون کوچیکه نبود که دست آدم اینقد قشنگ نبود(منظورم دست کامله اونی ان که انگشت کوچیک نداره در جهت مصلحتی بوده ولی خب خدا میخاد بیشتر بنده هاش سالم باشن تا نگران سلامتیشون نباشن)

تا اینجا به ذهنم رسید بگم

راستی چندتا سوال

مادرت در قید حیاته؟
پدرت چی با اون چطور بودی؟

چرا میترسی خودت ببخشی؟ مثلا فکر میکنی اگه خودت ببخشی میری مردم اذیت میکنی؟

آیا وقتش نرسیده قبول کنی دیگه بزرگ شدی و خیلی چیزا میدونی، خویشتن داریت قوی شده. دیگه اون بچه کوچیک نیستی که بخوای کسی رو اذیت کنی؟ منظورم ارادته

پ.ن: راستی اگه آدم بدی هستی چرا موقعی امین سخت گیر بود میفهیدی داره درد میکشه میومدی یهش میگفتی به خودت سخت نگیر(دارم میگردم سراغ این استیکر تفکر که دستش زیر چونه شه:310:)

سلام:72:

نقل قول:

---

اونجا به این باور رسیدم که من بد نبودم، شرایطم بد بود و عملکردم بد بود. اما خودم بد نبودم. ناپاک و پلید و شیطانی نبودم. منم مثل بقیه مخلوقات این عالم یه موجود پاکی بودم و از سرچشمه ی پاکی جاری شده بودم.

وقتی از اونجا بیرون اومدم، دنیا یک شکل خیلی متفاوتی شده بود. من کلا یک موجود دیگه ای بودم. بعنوان یک موجود پاک نفس کشیدن، بعنوان یک موجود پاک قدم برداشتن، خیلی متفاوته، خیلی.

تا یکی دو روز هم همینطور بودم. یک چیز دیگه ای بودم. حتی رنگ پوستم تغییر کرده بود. همه چیز تغییر کرده بود.

اما بعدش دوباره برگشتم سرجای اولم. الان باز هم هرچه به اون بچه ای که شکل گرفت و به دنیا اومد نگاه می کنم، پلیدی می بینم.

این هفته قرار بود در مورد باور بعدی صحبت کنیم. اما جلسه این هفته رو کنسل کردم. نمی خوام برگردم اونجا و دوباره همون باشم که بودم. می خوام یکم تلاش کنم ببینم می تونم این باور رو تغییر بدم؟ یا حداقل یک گام جلوتر باشم.

---

خب این یکی از باورهایی بوده که بخاطرش فکر میکردی انسان پلیدی هستی. تو با این باور مواجه شدی و ازش عبور کردی. ولی خب فقط همین یه باور نبوده انگار!! یعنی گره های دیگه ای هم وجود داره که تو بر اساس اونها خودت رو پلید تصور می کردی.

به نظر من همون روانشناس می تونه بهت کمک کنه که کم کم با همه این گره ها روبرو بشی و یه روزی (به همین زودی ها) به صلح کامل با خودت برسی و خودت رو بد ندونی.

:72:

سلام میشل

احتمالا تو ترسیدی

احتمالا اون موقع سه سالت بوده توی این سن

رفتی به آغوش مادرت پناه بردی

بچه ها فرشته ن میدونن درمانشون چیه

شاید مادرت به هر دلیلی که نمیدونم. اون موقع آغوشت نکرده

نتونسته بهت محبت کنه. بهت گفته یا با رفتارش القا کرده تو دختر بدی هستی

همین کلمه مثل یه درخت متعفن در ضمیرت رشد کرده باهات بزرگ شده

شده میشل اهریمی مثلا.

اما خوبیش اینه ریشه نداره. توی همون خاکیه که گفتی زیرش میشل نورانی قرار داره.

برعکس اون چیزی که فکر میکنی این تو هستی که باید مادرت ببخشی

با این کارت دقیقا رفتی زیر اون خاک و ریشه درخت رو زدی

فکر میکنم این اون پیام نجات بخشیه که دنبالشی

سلام عزیز دلم حالت چطوره؟
میشل این باوری که گفتی باعث میشه رفتارت چه تغییری کنه؟
خیلی از ماها تجربه مشابه تو داشتیم از جمله خود من. هنوز با وجود سی سال سن و مادر دو تا بچه بودن، مادرم از ازارهای کودکی من تعریف میکنن جلو همسرم )البته دیگه به خاطر تربیت فرزندانم ازشون خواستم هیچوقت از کودکی من‌نگن(
نه تنها مادرم، دایی، مادربزرگ، خاله... خاطرات زیادی از ازارهای کودکی من دارن و تعریف میکنند
اما جرا من حس بدی به خودم ندارم؟؟ حتی دلم گاهی میسوزه برای خودم چون میدونم مثلا علت عدم کنترل ادرار در کودکی من ترس هام بوده که دلیلشم به مادر پدرم برمیگرده
من خلاقه من و تو متفاوت عمل کرده بااینکه تجربه مشابهی داشتیم

ببین چرا من خلاقت اینکارو میکنه و ببین چطور میتونه. روش دیگه ای پیش بگیره؟

بیشتر برداشت ما از تجربمون باورمون میسازه تا خود اون تجربه

چقدر خوبه که دوست هائی مثل شما دارم. که می تونید مسائل تاریک رو برام روشن تر کنید. :72:

خیلی زیاد و خیلی عمیق ازتون ممنونم. :72:

دارم مسیرهائیکه بهم گفتید رو طی می کنم:

دیروز یه لیست از باورهایی که با حسم نسبت به خودم و ذاتم مرتبط هستند، نوشتم. سعی می کنم کامل ترش کنم. بعلاوه یادم افتاد یه اتفاقی پیش اومد که حالِ اون دو روزم تغییر کرد. فراموشش کرده بودم، یعنی اصلا به ارتباط اون اتفاق و تغییر حالم توجه نکرده بودم. اون اتفاق دقیقا مرتبط با یکی دیگه از باورهام بود و همون باعث شد باور قدیمیم دوباره زنده بشه. درسته، فقط یکی نیست، چند تا هستند که به هم زنجیر شدن.

دارم فکر می کنم این باورم چه اثری روی رفتارهام داشته. جواب دادن به این سوال خیلی سخته، مثل اینه که بگیم اگه این آدم نبودم و یک آدم دیگه ای بودم، کدوم رفتارهای الانم رو نداشتم.

من به قول روانشناسه، اضطرابِ منتشر دارم. حالا این موضوع تشدیدش هم کرده. یک تصمیم گیری سخته، اینکه بخوام به حیاتم ادامه بدم، یا خودمو آگاهانه بکشم تا انسان دیگه ای خلق بشه. احساس کسی رو دارم که با قدم های خودش به سمت چوبه ی دار می ره، می تونه نره. بنابراین یک قدم می ره جلو و چند قدم میاد عقب. همش فکر می کنه که می تونم الان نمیرم. هرچند تجربه ی اون دو روز خیلی منحصر به فرد و اعجاب انگیز بود، اما الان که از بیرون بهش نگاه می کنم، ترسناک هم بود. مثل این بود که یه ماهی تبدیل به مرغ دریایی بشه. شاید اولش خوشحال باشه، اما به زودی خودش رو پرت می کنه توی آب، چون فقط اونجا بلده زندگی کنه.

باید با تضادهای درونیم کنار بیام.

یکم به استراحت نیاز دارم. باید یه چند روزی به هیچی فکر نکنم. بعدا میام و ادامه می دم. سوال هائیکه ازم پرسیده بودید رو هم جواب می دم. :72:

سلام میشل

من پستهام ویرایش کردم. چون ممکنه توی مجازی این مشاوره اذیتت کنه. همین که میگی رفتی پیش اون مشاور چند روز حالت خوب بوده. نشونه های خوبیه. این مشکل داره حل میشه.


به خاطر اینکه اذیت نشی پیشنهاد میکنم کم کم از طریق اون مشاور مراحا طی کن. حالا اینجا هم خواستی یه چیزایی بنویس ولی در کل باید کم کم و قدم به قدم بری درمان بشی جلسه حضوری بهتره.

مرسی امین جان،

اتفاقا این تاپیک نه تنها اذیتم نمی کنه، بلکه خیلی بیشتر از چیزیکه انتظار داشتم، بهم کمک می کنه.

صبح یکی دو تا جواب برای سوال شمیم پیدا کردم. با وجود اینکه دیروز اصلا هیچی به فکرم نمی رسید.

اگه اولا باورهای متصل به این باورم رو پیدا کنم، و دوما بفهمم باعث چه رفتارهایی در من می شه، اونوقت نوبت می رسه به پست مدیر همدردی. اینکه اتصال باورها و اثرشون رو قطع کنم.

مشاوره حضوری رو هم حتما ادامه می دم. این هفته هم اشتباه کردم که نرفتم، قرار نبود به یک جلسه چنین مسئله ای کلا حل بشه. ولی جلسه بعد، با لیست باورهای متصل به باور بد بودنم، و لیست اثراتش، حتما جلسه اثربخش تری نسبت به جلسات قبلی می شه.

سلام میشل عزیزم:328:
میشل تو دوست داشتنی هستی من از اول دوست داشتم از همون موقعی که اواتارت ی دختر ناز و خوشگل بود که از پشت درخت نگاه میکرد:43:
و اخر پست هات میزدی بست ویشز. :-)
ی جاهایی هم مخالف حرفات بودم ولی از دوست داشتنم کم نشد.کلا باتو حوصله ام سر نمیره.:18:
احتمالا خودت ندونی ولی خیلی جاها پستهات تاپیکهات جواب سوالهای منه در کل به قول خودت
انگار چراِغی انداختی تاریکی های ذهنم و روشن کردی .
رو ح من زخمیه ولی تو هیچ وقت خراشش ندی و این برای من یعنی تو فرشته خدایی.:43:
منم میخوام برم پیش این مشاوری که تو رفتی میشه خواهش کنم لطفا اسم و ادرسش و بدی:203:
امیدوارم یعنی دعا میکنم از نظر تالار بلامانع باشه.
زود بفرست تا ندیدن داستان نشه
بست ویشز
تنکی یو و ی ماچ محکم:biggrin-new:

مرسی عزیزم، لطف داری، منم دوستت دارم :43:

تعجب نمی کنم که حتی یکی مثل من هم نتونه حوصلتو سر ببره. ذهن تو می تونه هرچیزی رو طوری رنگ آمیزی می کنه که شاد و قشنگ به نظر برسه. :43:

تو که تهرانی، نیست؟ مشاور من خیلی ازت دوره.

اره من تهرانم...ولی فکر میکردم تو هم تهرانی!
باشه پس هیچی بالاخره ی خوبش وپیدا میکنم.
موفق باشی و ان شالله از این هم مرحله ام به خوبی گذر کنی:43::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

باورها بدون اینکه موجب عمل بشوند. عقیم می شوند. و قدرتشان را از دست می دهند.
اگر اقدامات شما بر اساس این باورها و افکار اشتباه نباشد، آنگاه این باورها بی اثر می شوند.البته در زندگیتان و اعمالتان. اما حالتان را می توانند بد کنند. و رنج برای شما داشته باشند. عیبی ندارد. این رنج را تحمل کنید و این بهایی می شود برای بی اثر کردن باورها و افکارهایی که قبلا با وادار کردن ما به یک عمل ، برای ما زجر های دائمی داشتند.

افکار و احساسات و هیجانات و خاطرات و امیال منفی و اشتباه می توانند حال ما را بد کنند. اما اگر اقدام را از آنها بگیری و به مشاهده آنها بپردازی، آنها نمی توانند زندگی ما را در اختیار بگیرند.

وقتی این افکار و باورهای اشتباه را خانه نشین کردید.
حالا فرصت خوبی خواهد بود که می توانید بر اساس ازرشهای واقعی خود اقدامی متعهدانه انجام دهید و زندگیتان بر این اساس شکل گیرد.

---

سلام آقای سنگتراشان، خیلی ممنونم از راهنمائیتون. کاملا درسته، چیزیکه زندگی من رو متاثر از خودش می کنه، اقداماتم هستند. من خیلی جاها برمبنای ارزشهای خودم زندگی نمی کنم (یعنی توانش رو ندارم)، برای همین پیش خودم اعتبار ندارم. و همین هم یکی از اصلی ترین ریشه های احساس بد بودنم هست.

دیروز روانشناسم در مورد مهارت تفکر منطقی صحبت می کرد. اینکه افکارم و قضاوت هام در مورد خودم رو به چالش بکشم و حواسم باشه اون فکری درسته که شواهد عینی تایید کننده داشته باشه. و شاهد عینی یعنی چیزیکه بتونم روی کاغذ اثباتش کنم.

(این پاراگراف بالا از یادداشت های دیروزم توی جلسه مشاوره بود).

فکر می کنم دلیل ضعف من در مقابل باورهام، دقیقا همینه. همینکه مهارت تفکر منطقی ندارم. چون خیلی وقتا یک قضاوتی و یک باوری در مورد خودم دارم، که در همون لحظه کاملا آگاهم که اگه اینکار رو (یا حتی خیلی بدترش رو) یک نفر دیگه انجام داده بود، هرکسی غیر از خودم، من خیلی ساده باهاش برخورد می کردم. نه تنها بد نمی دونستمش، بلکه خیلی هم خوب درکش می کردم و اصلا شاید به اون رفتارش هیچ توجهی هم نمی کردم.

خیلی وقتا در موقعیت های مختلف خودم رو مقصر می دونم، در حالیکه اگه با افراد دیگه حاضر در اون موقعیت جا به جا بشم، و یکی دیگه همون کاریکه من انجام دادم رو انجام بده، نه تنها مقصر نمی دونمش، بلکه خیلی هم تحسینش می کنم و حق رو هم بهش می دم.

همه این اتفاقات توی ذهن من میفتن، چون همین مهارت تفکر منطقی رو ندارم. برای احساسات منفی که راجع به دیگران باشن، افکارم رو به چالش کشیدم، و به مرور زمان تبدیل به یک آدم مثبت نسبت به دیگر انسان ها شدم، اما در مورد خودم اینکارو نکردم.

چند روزه نه تنها اضطراب منتشر ندارم، بلکه کلا اضطراب ندارم.

دیروز روانشناسم بین صحبت هاش می گفت تو رفتارهات تغییر می کنه، عملکردت، احساست، تغییر می کنه اما قرار نیست شخصیتت تغییر می کنه.

ولی

من حس می کنم نه تنها شخصیتم تغییر کرده، بلکه روحم تغییر کرده.

نه تنها بد نیستم، بلکه خوبم.

هرچی به خودم نگاه می کنم، هرچی به زندگی ای که گذروندم نگاه می کنم، هیچ پلیدیِ پایداری که آغشته به ذات و هستیم باشه، نمی بینم. می بینم کجاها شرایط بدی برای خودم ساختم، می بینم کجاها عملکرد بدی داشتم، اما وقتی به ذاتم نگاه می کنم، انگار دستم رو توی یه چشمه ی زلال برده باشم.

حس می کنم حتی ممکنه این احساسم نسبت به خودم، پایدار باشه. هرچند اصلا نمی تونم مطمئن باشم.

شاید به تدریج که مهارت تفکر منطقی تقویت بشه، و ذهنم عادت کنه به جای آویزون شدن به احساسات آشنا و قدیمی، شواهد عینی تایید کننده رو بررسی کنه، اونوقت افکار و باورهای درست تثبیت بشن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

مادرت در قید حیاته؟
پدرت چی با اون چطور بودی؟

---

هستند خداروشکر. اینطور بودیم که من خیلی به توجهش نیاز داشتم، و اون خیلی از وجود من احساس بدبختی می کرد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

چرا میترسی خودت ببخشی؟ مثلا فکر میکنی اگه خودت ببخشی میری مردم اذیت میکنی؟

---

نه، کلا اعتقادی به بخشش ندارم. فکر نمی کنم عملی که انجام شده و پا به هستی گذاشته، با بخشش و اینها قابل حذف شدن باشه. می تونه دیگه تکرار نشه، می تونه با یک عمل خوب، جبران بشه، اما نمی تونه از بین بره.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

پ.ن: راستی اگه آدم بدی هستی چرا موقعی امین سخت گیر بود میفهیدی داره درد میکشه میومدی یهش میگفتی به خودت سخت نگیر

---

اینکه بهت چی گفته باشم که کلا بحثش جداست. من هم مثل تو و مثل بقیه سعی کردم کمک کنم. حتی خیلی وقتا پست هائی گذاشتم که خودم قادر به انجامش نبودم، اما نوشتم چون می دونستم کارِ درست اونه. و امیدوار بودم اون آدم بتونه انجامش بده. یا یه ایده ای چیزی ازش بگیره.

ولی بصورت کلی، توی ذهن من، ارتباطی بین اینکه در مورد خودم چی فکر می کنم و اینکه در مورد بقیه چی فکر می کنم، وجود نداره. این دوتا کاملا از هم جدا هستند. مثلا بقیه اگه یه کار خوبی انجام بدن، حتی نیتش رو داشته باشن، اما به عمل هم نرسه، من نورِ وجودشون رو می بینم که چنین اثری رو خلق کرده. اما خودم اگه کار خوبی انجام بدم، برام فقط به این معنیه که شرایط خوبی پیش اومد و من هم یک عملکرد خوبی داشتم. که البته همیشه وقتی دقت می کنم می بینم می تونستم خیلی کارهای بهتر انجام بدم که ندادم. و احساسم به خودم منفی تر هم می شه.

به همین ترتیب من دیگران رو خیلی راحت می بخشم. چون کارهای اشتباهشون رو به ذاتشون متصل نمی کنم. نظرم اینکه که در موقعیت سختی قرار گرفت و از عهده برنیومد و یه عملکرد بدی داشت. بعدا هم ممکنه به هزار روش جبرانش کنه. اما در مورد خودم اصلا چنین دیدگاهی ندارم. یا نداشتم!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

نه، کلا اعتقادی به بخشش ندارم. فکر نمی کنم عملی که انجام شده و پا به هستی گذاشته، با بخشش و اینها قابل حذف شدن باشه. می تونه دیگه تکرار نشه، می تونه با یک عمل خوب، جبران بشه، اما نمی تونه از بین بره

---

برای حضور پدر و مادرت خدا رو شکر میکنم. صداقتت ستودینه. آدم گیج نمیکنی. کامل میفهمم توی کدوم مرحله ای. خب پس فعلا نیازی نیست به این فکر کنی قراره پدر و مادرت ببخشی یا نه. فکر کن یه کمد سنگین افتاده روت تو بچه بودی اون کمد تا روی سینه ت اومده(جنس این مثال همون خاکی که گفتی روی ریه ت گرفته). اگه میشل کوچولو بخواد از زیر کمد بلند شه یا باید چند نفر بیان کمد بلند کنن یا باید صبر کنه بزرگ شه خودش کمد بلند کنه یا خودش و نفر دیگه. ظاهرا گزینه دوم انتخاب کردی.البته این گزینه ای که اکثرمون انتخاب میکنیم چون گزینه ای دیگه ای اون موقع نداشتیم

منظورم از این مثال اینه . درسته پدر و مادرت در سطح آگاهی و توان خودشون یه رفتارهایی رو در برابر تو انجام دادند. اما آیا این رفتارها اصولی بوده؟ اگه با تفکر و آگاهی وشخصیت الانت یه دختری مثل میشل داشته باشی چطور باهاش رفتار میکنی؟ مخصوصا در برابر اون رفتارهایی که بهت گفتن شرورانه بوده. اگه بخوای رفتار پدر و مادرت تحلیل کنی آیا اونها افراد مبادی و آدابی بودن یعنی توی فامیل و جامعه خیلی منطقی و مودب بودن و اون میشل کوچک خلاف این رویه عمل میکرده و قابل مهار نبوده؟ یا دلایل دیگه. این نوع تحلیل انتقادی کاری شبیه بلند کردن کمده. بهش میگم تحلیل انتقادی. چون اگه رفتار پدر و مادرت نقد نکنی خودت رو لایق رفتار اشتباه میدونی و نمیتونی اثراتش جبران کنی(این اثرات که درون تو بجا مونده قابل جبرانه و تغییر و تبدیله اگه نمیتونی اینو باور کنی فعلا بهش فکر نکن). اما میگم تحلیل چون اگه فقط نقد کنی سود آنجنانی نداره نهایتش احساس گناه هایی که توی ناخودآگاهت مونده کمی بهتر میشن. تحلیل نقد بدون سرزنشه یا سرزنش کمتر. این تحلیل انتقادی الان هم کمکت میکنه چون ممکنه بعضی حرفا و نصیحت های الانشون اثرات منفی داشته باشه و روی میشل زیر کمد مونده اثر بذاره. البته این مورد اخر در مورد شرایط الان تو خیلی مطمئن نیستم ولی معمولا هنوزم که هنوزه اکثرمون گاهی اوقات داریم این اثر میگیریم و نیاز به آگاهی و مهارت داریم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

من نورِ وجودشون رو می بینم که چنین اثری رو خلق کرده. اما خودم اگه کار خوبی انجام بدم، برام فقط به این معنیه که شرایط خوبی پیش اومد و من هم یک عملکرد خوبی داشتم. که البته همیشه وقتی دقت می کنم می بینم می تونستم خیلی کارهای بهتر انجام بدم که ندادم. و احساسم به خودم منفی تر هم می شه

---

خب همونطور که میدونی این کمال طلبیه. اما من دیگه نظر سابق رو در مورد کمال طلبی ندارم که یه تایپیکی معرفی میکردیم میگفتیم برو اینو بخون. کمال طلبی مفهومی تر و چند بعدی تر از اونه که فکر میکردیم و انواع و اقسامی داره. دوست ندارم با حرفهای کلیشه ای باعث رکودت بشم.

همه در حال تغییریم چه بخواهیم چه نخواهیم. هر لحظه داریم نو میشیم. همون نیرویی که تو رو میبره مشاوره حضوری میاره اینجا حرف میرنی اون نیروی تغییر و هدایت باطنی که همه موجودات دارن. خب از این که بگذریم باید بفهمی نوع کمال طلبی تو چیه.

یه نوع کمال طلبی هست که توان فرد ۱۰۰ هست. دانش و استعدادش ۱۰۰ هست اما عملش روی ۲۰ . این فرد ۸۰ درصد از خودش ناراضیه. اگه بهش بگیم کمال طلب نباش بهش ظلم کردیم چون نیروی درونیش میگه ۸۰ درصد تواناییهات شکوفا نکردی. و حقیقت رو داره اون نیروی درونی بهش میگه البته باید پله پله پیش بره.

یه نوع کمال طلبی هست فرد استعدادش رو نداره سردرگمه خودشو قبول نداره و آرزوهایی میکنه که مال اون نیست مثلا کسی استعدادش توی موسیقیه ولی آرزوش اینه سیاستمدار بشه. شاید پدرو مادرش اینو خواستن شاید یکی از دوستاش سیاستمدار شده و او احساس ارزشمندی خودش نادیده گرفته. اونو با شکوه ارزشمند دیده

یه نوع کمال طلبی دیگه هست که بچه های اول بیشتر دچارش میشن. معمولا دو تا مساله یهش دامن میزنه یکی صرفا چون بچه اول بودن پدر ومادرش ازش انتطار زیادی داشتن این افراد معمولا جسور هم میشن. دوم بدنیا اومدن بچه های دیگه و اینکه بهش گفتن تو باید مواظب اونها باشی. گاهی ریشه اینم حسادت بچه اول به بچه های دوم و سوم بوده وقتی پدر و مادر به اونها بیشتر توجه کردن اون بچه شروع به حسادت و کتک زدن اونها کرده بهش گفتن تو بجای کتک زدن باید حامیشون باشی

من زیاد دیدم مورد سوم با اول ترکیب شده. از یه طرف بچه اول تبدیل به یه آدم جسور و قوی شده از طرف دیگه اون حس رقابت ازار دهنده رو همیشه با خودش حمل کرده و از طرف دیگه اون حس حمایت. مثلا اگه کسی قبول میکرده که توان رقابت با این فرد جسور رو نداره اونوقت مشمول حمایتش هم میشده.

هر وقت فرصت داشتی ودوس داشتی در مورد این پست و سوالهاش فکر کن ببین کمک و نکته ای توش هست؟

با سلام



در مورد بخشیدن خودمون یه مطلب به ذهنم میرسه که خدمتتون میگم »
آدم ها ممکنه اشتباه کنند ،،،
اینکه بعد از اشتباهاتمون چه تصمیمی بگیریم در مورد خودمون ،،، به نظرم یه انتخابه
انتخاب اینکه خودمون را ببخشیم ، از گذشته درس بگیریم ، با اعمال خوب جبران کنیم و برای حال و آینده تلاش کنیم ( حالت اول ) ،،،
یا اینکه در گذشته بمونیم و افسوس اون را بخوریم و حال و آینده را از دست بدیم ( حالت دوم )



اگه به فکر اشتباهاتمون باشیم و در خلوت خودمون با خدا درد و دل کنیم مثل دو دوست ،،، خیلی خوبه و نشان از ایمان و روح تمیزه ،،،،این توش آرامشه .
خدا یه دوست واقعیه ،،،بدونه اینکه قضاوتی کنه گوش میده به درد و دلامون و راه حلش هم به دلمون میندازه .

بچه ها من باز هم به کمک نیاز دارم...

هرچی به مغزم فشار میارم، نمی تونم تکلیف جلسه قبل رو انجام بدم.

تکلیف اینه که در موقعیت هائیکه دیگران روحیه و حال من رو زیر و رو می کنن، و منطق خودشون رو به من تزریق می کنن، دقیقا قبل از اینکه از مسیر فکری و احساسی خودم خارج بشم و بیفتم تو مسیر طرف مقابلم، چه فکری می کنم؟

اون لحظه اونقدر سریع اتفاق میفته که من اصلا فکری نمی کنم. می دونم از نظر تئوری، حتما یه سری افکار به ذهنم میان، چون همیشه احساس و عمل بعد از فکر ایجاد می شن. اما نمی تونم پیداش کنم، نمی فهمم وقتی من آرومم و با آگاهی نسبت به شرایط، منطقم می گه به همه چی مسلطم، وقتی نه عصبانیم نه مضطربم نه موقعیت برام ناآشناست، نه هیچی،

ولی یک فردی که در همون موقعیت حضور داره و (کم یا زیاد) کنترل خودش رو از دست داده، به موقعیت مسلط نیست یا مضطرب شده یا عصبانی یا ... طی یک آن موفق می شه

هم عقل و هم احساس من رو ببره توی فضای خودش، و من مستقیما تحت تاثیرِ اون قرار می گیرم، و منطق و احساس و رفتارم عینا مثل اون می شه،

در اون یک آن، چه فکری می کنم؟ اون یک آنی که طول می کشه تا من از فضای فکری و احساسی خودم به فضای فکری و احساسی یک نفر دیگه منتقل بشم.

هرچی فکر می کنم، نمی دونم چه فکری می کنم...

-----------

تو جلسه مشاوره قبلی، توضیح دادم که باور بد بودنم فقط از این تصور که از اول روحم پلید و نحس بوده، بوجود نمیاد. به همین خاطر باور پاک بودنم دو روز دوام پیدا کرد و تو روز سوم که کسی بهم پرخاش کرد، دوباره احساس کردم که خیلی بدم. این خیلی مشاورم رو مشعوف کرد. فکر کرد خودم اینها رو فهمیدم، در حالیکه فکر من اصلا به اینجاها نرسید. همونطور که تو پست های اول این تاپیک هست، برداشت من فقط این بود که یک حس مقطعی بوجود اومد و دو روز بعدش از بین رفت.

تقریبا همون موقع که این تاپیک رو ایجاد کردم، در مورد روند مشاوره با خواهرم حرف می زدم، گفت فلان روز (روز سوم) یک اتفاقی پیش اومده بود، ناراحت بودی. اون باعث نشد به وضعیت قبل برگردی؟

فهمیدم درست می گه... همینجوری خود به خود از بین نرفت، یه علتی داشت. فرداش پست صبا رو خوندم که نوشته بود معلوم می شه که چندتا باور به هم متصلن. باز دیدم دیدم می گه، همینه. و دقت کردم دیدم طی اون اتفاق من مورد پرخاش قرار گرفتم و از بچگی هروقت پدرم دعوام می کرد، من با تمام وجودم یک حس داشتم، اینکه چقدر بد هستم. خصوصا که پدرم همزمان با دعوا کردنِ من، مادرم رو هم بخاطر کار من سرزنش می کرد، یعنی مظهر پاکی و معصومیت و مظلومیت توی ذهن من رو.

از وقتی موقعیت هائیکه توی بچگی توشون دعوا می شدم و سبک رفتار پدرم در اون موقعیت ها رو با مشاورم بررسی کردیم، انگار یکی دیگه از ریشه های بد بودنم قطع شده. یا حداقل خیلی سست شده.

خلاصه اگه کمک های جمعی نبود، من کلا نمی فهمیدم. حس می کنم ذهنم کند شده، نمی تونم افکار و احساسات خودم رو بفهمم. توی جلسه مشاوره هم جواب خیلی از سوال ها رو نمی دونم. حتی وقتی به چند صورت مختلف مطرحش می کنه، باز من با تمام سی پی یو دارم فکر می کنم و نتیجه فقط سکوته... و جواب می شه تکلیف جلسه بعد.

این توضیحات رو دادم که بگم، شما چیزی به نظرتون می رسه؟ جواب سوالی که ابتدای پستم نوشتم رو می دونید؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

بچه ها من باز هم به کمک نیاز دارم...

هرچی به مغزم فشار میارم، نمی تونم تکلیف جلسه قبل رو انجام بدم

---

.

سلام میشل

این راه اشتباهه اصلا نیازی نیست به مغزت فشار بیاری. صورت مساله و سوال مشخص میشه. تو رهاش میکنی به کارهات میرسی جوابش بهت الهام میشه. جوابش با رها کردن الهام میشه نه با قفل کردن رو موضوع.

نکته دیگه مثل یه بازی بود تاس مینداختیم مهره رو ده تا میبردیم جلو مار نیش میزد برمیگشتی خونه پایین . گاهی به خاطر یه اشتباه خودت یا دیگران برمیگردی خونه های پایین. حال خوبت از دست میدی اصلا نگران و ناامید نباش . یه درسی توش هست که قراره یادش بگیری و قویتر ادامه بدی .ذهنت همه چی یادداشت کرده تو فقط سعی کن جاری باشی و کارهای مثبت روزانه ت انجام بدی. از وسوسه قفل کردن وفشار رو موضوع پرهیز کن اینا مال زمانیه که هنوز نمیدونستی چقد مسیر راحته.مال قبل از اون حال خوبته که اولین بار بعد اون مشاوره بهت دست داد.

شاید جواب سوالت این باشه نکنه حق با طرف مقابله

یا میشل باز کار اشتباهی ازت سر زد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

تکلیف اینه که در موقعیت هائیکه دیگران روحیه و حال من رو زیر و رو می کنن، و منطق خودشون رو به من تزریق می کنن، دقیقا قبل از اینکه از مسیر فکری و احساسی خودم خارج بشم و بیفتم تو مسیر طرف مقابلم، چه فکری می کنم؟

---

با سلام


امکان داره فکر کنی اعتماد به نفس و عزت نفست مورد هدف گرفته باشه ،،،
در فکرتون این هدف قرار گرفتن می تونه ، به حق باشه یا ناحق .
مثلا یه فردی یه قضاوت درست و یا نادرستی در حقت انجام میده .



اینکه بعضی ها وارد بازی طرف مقابل نمیشن و کنترل دارن به درونشون به نظرم نیاز به تمرین داره .
سخته ولی شدنیه و باید در زندگی تمرین بشه تا برسه به باور .
بعضی جاها یه اتفاق و یا یه فرآیندی می یافته که آدم میتونه در چارچوب و در قالب احترام اگه لازم باشه توضیحاتی بده ( این خودش یه مهارت زندگیه )
اونجور که مشاوران میگن ،،،سکوت هم یه تکنیکه در بعضی جاها یه مهارته ( سکوت ذهن + سکوت دل == سکوت در عمل )
منفعل بودن و تاکتیک تهاجمی بودن باعث میشه بیافتیم در مدار طرف مقابل و یا اگه به درون مدار طرف مقابل هم نیافتین ، امکان داره از مدار خودمون خارج بشیم .
ولی اینکه حالمون بد بشه در این جور اتفاقات ، به خیلی علت ها بر می گرده که با تمرین به نظرم میشه حداقل بهبودش بدیم و حلش کنیم با مرور زمان .
یکی از تمریناش همون تمرین آقای مدیره .
این برای هممون پیش میاد خانم میشل ،،،نباید خودتون را محاکمه کنید چرا مثلا بعضی موقع ها وارد مدار دیگری میشین :)
ولی میشه با تمرین بهبودش بدیم .



در پناه حضرت دوست .

مرسی امین و باغبان عزیز،

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

.
شاید جواب سوالت این باشه نکنه حق با طرف مقابله
یا میشل باز کار اشتباهی ازت سر زد

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باغبان

امکان داره فکر کنی اعتماد به نفس و عزت نفست مورد هدف گرفته باشه ،،،
در فکرتون این هدف قرار گرفتن می تونه ، به حق باشه یا ناحق .
مثلا یه فردی یه قضاوت درست و یا نادرستی در حقت انجام میده .

---

آره، به نکات درستی اشاره کردید.

احساس ناامنی از اینکه در این چالش حق با طرف مقابل باشه و من باید بپذیرم و یه تغییری در موضعم یا رفتاری که باهاش داشتم، ایجاد کنم.

ترس از اینکه باز یه کار اشتباهی کردم و در معرض قضاوت منفی و سرزنش هستم.

پشت همه این ترس ها، قطعا یه عزت نفس ضعیفه.

و از دست رفتنِ اعتماد به نفسم.

این اعتماد به نفس هم فکر کنم نقش محوری ای داشته باشه. چون وقتی روانشناسم سعی می کرد بفهمه من کجاها این مشکل رو دارم، پرسید چه کسانی و در چه موقعیت هائی می تونن روی من اثرگذاری بالا داشته باشن و سکانِ احساساتم رو به دست بگیرن.

جواب این سوال برام آسون بود. چون به غیر از همسرم، همه می تونن اینکارو انجام بدن، کافیه بخوان.

سوال بعدیش این بود که چه تفاوتی بین همسرم و بقیه هست. من در ارتباط با اون چه احساسی دارم که باعث می شه مدیریتم روی اعصاب و روانم بیشتر باشه و طبق عقل خودم رفتار کنم نه عقل اون.

جواب این سوال یکم سخت بود. اولین چیزیکه به فکرم رسید این بود که چون دوستش دارم. واکنش خاصی نشون نداد، اما فکر کنم براش قابل قبول نبود. چون بعدش تلویحا در مورد اعتماد به نفس حرف می زد. خودم هم بعدا دیدم اشتباه کردم، چون پدر و مادرم و خواهرم و دوستام و بقیه رو هم دوست دارم. احتمالا نکته همینه که اعتماد به نفسم در ارتباط با همسرم بالاست. نه به این معنا که روش کنترل داشته باشم، به این معنا که باور دارم از اون عاقل تر و باهوش ترم و برای مدیریت تنش هایی که بوجود میاره موفقم، چه در کوتاه مدت چه بلند مدت. فکر می کنم همین ها بهم اعتماد به نفس داده. در ارتباط با این یک انسان بخصوص، قوی و مطمئن و منعطفم. نه تنها وقتائیکه ناحقم و می پذیرم، بلکه وقتائیکه برحقم اما انعطاف رو انتخاب می کنم، در همه حالات شأن خودم رو می بینم، ارتباطم با مغزم قطع نمی شه، نه تنها عزت نفسم آسیب نمی بینه، بلکه تقویت هم می شه. اعتماد به نفسم هم به همین ترتیب قوی تر شده، با گذر از هرکدوم از این تنش ها، فهمیدم که چقدر قوی و توانمندم. در موارد نادری هم که عصبی می شم، زود به وضعیت قبل برمی گردم.

اما بقیه برعکس، فوتم کنن، یه چند تا موج درم ایجاد می شه. که اگه کوچیک باشن، اغلب می تونم بروزشون ندم و آروم به نظر برسم. اما اگه محکم فوت کنن، یا چند بار فوت کنن، دیگه شانس من حتی برای بروز ندادن هم خیلی پایینه. بوضوح گارد می گیرم، صدام عصبی می شه و ...

اگرم خیلی عصبی یا مضطرب بشن و کنترلشون رو از دست بدن که دیگه کارِ من تمومه.

فکر کنم یکی از اون چیزهائیکه توی اون یک آن به ذهنم می رسه رو پیدا کردم...

1 - اوضاع از کنترلم خارج شده، من هیچوقت در چنین موقعیت هائی موفق نبودم، نمی تونم فضا رو آروم کنم، نمی تونم آروم بمونم
2 - اون از من قوی تره، و می دونه من ضعیفم. من نمی تونم فضای خودم رو حفظ کنم
3 - اون از من ارزشمندتره، احساسات و افکارش هم از احساسات و افکار من اصیل تر هستن
4 - اون به خودش و به من مسلطه، من نمی تونم تسلطم رو حفظ کنم

-----------------------------------------------------

بلند بلند فکر کردم و فکرامو نوشتم. در اصل باید این پست رو حذف کنم و فقط روی کاغذ جواب های سوال روانشناسم رو بنویسم. اما خب این پستم می ذارم اینجا باشه، شاید به درد خورد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

اون لحظه اونقدر سریع اتفاق میفته که من اصلا فکری نمی کنم. می دونم از نظر تئوری، حتما یه سری افکار به ذهنم میان، چون همیشه احساس و عمل بعد از فکر ایجاد می شن.

---

.....................


سلام

وقتی ما اوایل تازه داریم رانندگی یاد می گیریم - به خودمون میگیم خب آینه کجاست - استارت بزنم - کلاچ بگیرم - چقدر بگیرم -چقدر گاز بدم ماشین بره جلو ، مربی چی می گفت و...

راه رفتن خودمون هم همین طوری بود - اول می گفتیم چطوری بلند شیم - تعادل چجوری باشه - قدم اول را کجا بذاریم و...بعدا دیگه بدون اینکه فکر کنیم بلند میشیم راه میریم .



در حالت های روانشناختی هم می تونه اینجوری باشه :
یه فردی یه حرفی به ما میزنه ،،،ما اون حرف را اوایل واکنش نشون ندادیم - بعد رفتیم در خلوت خودمون به این حرف فکر کردیم و نتیجه گرفتیم آره عزت نفس و اعماد نفس هدف گرفته .
به مرور زمان ،،، حالت بیرونی و درونی که محیط و یا حتی خودمون برای خودمون ایجاد کردیم ، باعث میشه حتی یه حرف خیلی ساده را برای خودمون همون معنی ها تلقین کنیم و بشه واکنش ،،،
مثل همون رانندگی و راه رفتن .
برای همین هست واکنش ما بعضی موقع ها سریع هست .




انیمیشن inside Out را ببینید خانم میشل هم راستای این مطالب.


یه تحلیل روانشناختی هم داره :

تحلیل روانشناختی انیمیشن درون و بیرون-inside out




در پناه حضرت حق .

فک کنم فهمیدم چه اتفاقی میفته...

توی اون یک آنِ مورد بحث،

خود انگاره م میفته روی طرف مقابل.

یه موجود بد و سیاه می بینم. به همراهِ تمام ملحقاتش. و احساس نفرت می کنم. همون نفرتی که ته قلبم از خودم دارم رو در اون لحظه از طرف مقابلم پیدا می کنم.

در نتیجه میرم تو وضعیت تدافعی و تهاجمی. و عصبی و مضطرب می شم.

امین جان خیلی ممنون، پستت نکات خوبی برام داشت. بعدا میام بهش جواب می دم.
مرسی باغبان، بله درسته. کاملا درسته. حتما بعدا انیمیشن رو می بینم.

- - - Updated - - -

ضمنا عذر می خوام اگه پست هام همدیگه رو نقض می کنن، یا افکار و احساسات متناقضی رو می نویسم. الان خودم نمی دونم همین پستم با پست قبلی متناقض هست یا نیست. یکیشون درسته یا هردو یا هیچکدوم.

با خاله شوهرم صحبت می کردم، بین صحبت هاش از مادر شوهرم نقل قول کرد که گفته هر سه تا عروسم خوبن، اما این یکی یه شخصیت متفاوتی داره و ...

یادم افتاد شوهرم تنها کسی نیست که باهاش متفاوتم. با خونوادش هم همینطورم. هرچند رفتار اونها خیلی با شوهرم متفاوته، ولی خب اگه نسبت به اونها هم قوی و مطمئن و آروم و نفوذ ناپذیر نبودم، سکان روابطمون توی دست من نبود و قطعا امروز ارتباطمون خیلی متفاوت از چیزی می شد که الان هست.

وقتی به این سوال روانشناسم فکر می کنم که چه تفاوتی بین اینها و بقیه هست، می بینم

اولا در مقایسه های ذهنیم، خودم رو بهتر از اونها دیدم!! (خاک بر سرم) این باعث شده در ارتباطم باهاشون احساس تسلط و محیط بودن داشته باشم. و بتونم آگاهانه و عاقلانه رفتار کنم.

مثل بچه تنبلی که توی مدرسه جدید ثبت نامش می کنن. در اون مدرسه می بینه که درسش از بقیه بهتره، اعتماد به نفس پیدا می کنه و بهتر و بهتر می شه..

دوما خودشون هم این حس رو بهم دادن که نه تنها خوبم، بلکه بهترم! اینکه توی ذهنشون شایسته ی بالاترین حد احترام هستم. خصوصا مادرشوهرم و یکی از برادرشوهرهام.

این دقیقا چیزیه که من همیشه بهش نیاز داشتم: احترام.
و
بهتر بودن!!!!

در ارتباط با اونها، هم خودم خیلی برای خودم احترام قائلم (معیارها و ارزش های خودم رو برآورده می کنم) و هم اونها برای من.


الان دیگه نمی تونم نتیجه گیری کنم. نمی دونم از همه ی اینها دقیقا چه نتیجه ای گرفته می شه.
جمع بندی و نتیجه گیری باشه برای بعد. فعلا فکر کنم تکلیفی که بهم داده بود رو در حد قابل قبولی انجام دادم و همین کافیه. بیشتر از این ذهنم نمی کشه.

خانم میشل راستش به شما به خاطر داشتن این حس بد آمدن از خود، حسودیم شد و بابتش بهتون تبریک میگم.
این حس نعمت بزرگ و منحصر بفردی هست که این دورو زمونه صدی نود مردم بهش نیاز دارن و ازش بی بهره هستن. خود منم گاهی بهش به شدت احساس نیاز پیدا میکنم و سخت بدستش میارم و زود هم از دستش میدم. متاسفانه با خیلی از مشاور ها هم که در مورد هر چیزی حرف میزنی هنوز کلامت منعقد نشده میگن باید عاشق خودت باشی … این وضع دنیا هم شده نتیجه ش.
این همه فلاسفه بزرگ که به شدت به موجودیت خودشون و اکثریت مردم بدبین بودن قطعا دلیل محکمه پسندی داشتن دیگه… همچین ذهنهایی علکی که حرف نمیزدن.
البته حتما باید بگم شما با شناختی که از خودتون در ذهن خوانندگان تالار ایجاد کردید قطعا آدم بسیار خوبی هستید ولی این منافاتی با ارزشمند بودن داشتن این حس منفی تون نداره.

روش سریع ،بیرون آمدن از فکر ، تنفس آگاهانه ست .



https://static.cdn.asset.aparat.com/...2351__7659.jpg



اکهارت تله - روش سریع، بیرون آمدن از فکر تنفس آگاهانه است

سلام اثر راشومون عزیز، حالتون خوبه؟ اوضاع خونه چطوره؟

به پستتون فکر کردم، سعی کردم بفهمم منظورتون چیه. فکر می کنم اون چیزی که شما هم ارزشمند می دونیدش قضاوت درست و مبتنی بر حقیقت هست، درسته؟

دارید به من می گید این ارزشمنده که قضاوتمون مستقل از فاعل باشه. اینطور نباشه که اگه یک کاری رو خودمون انجام دادیم، روش ارزش مثبت بذاریم یا نسبت به اثرات منفیش بی تفاوت باشیم.

خود محور و لذت محور نباشیم، بلکه حق محور باشیم.

درست می گم؟

اینجوری شما هم دارید به قضاوت و احساس و واکنش درست نسبت به (عملکردمون) و (رفتارمون) اشاره می کنید. نه (خودمون). چون خودِ ما یک مجموعه ست، یک آیتم نیست که بتونیم نسبت به کلش یک احساس داشته باشیم. و کلش رو در یک کلمه قضاوت کنیم. و اگه اینکارو انجام بدیم، دچار تناقض های درونی می شیم. اگه فکر کنیم بد هستیم، یک بخشی از وجودمون طغیان می کنه. اگه فکر کنیم خوب هستیم، یک بخش دیگه طغیان می کنه.

حتی وقتی از این صحبت می کنیم که (من خوب هستم) منظورمون اینه که (ذات من خوب هست). نه اینکه من کلا خوبی هستم.

من هم این چیزیکه بعنوان عشق به خود رواج پیدا کرده رو دوست ندارم. حس خوبی هم نسبت به آدم هائیکه همیشه شاد و خوش و مثبت هستند، ندارم. یه حس غیرواقعی بودن ازشون می گیرم.

یک نکته جالب هست. هرچه حسم نسبت به ذاتم مثبت تر می شه، عملکردم هم داره بهتر می شه. نه اینکه قبلا نمی خواستم عملکرد بهتری داشته باشم، اتفاقا خیلی بیشتر از الان خودم رو بخاطر عملکرد نادرستم سرزنش می کردم، اما سطح آگاهی پائینم باعث می شد همون رفتارها رو دوباره تکرار کنم.

الان نسبت به عملکردم آگاه ترم. یعنی (موقع ارتکابشون) آگاه ترم، متوجهید؟ نه اینکه مثلا عصبی بشم و نفهمم چیکار می کنم، بعدش بفهمم یکی رو له کردم و بابتش خودم رو سرزنش کنم.

این آگاه تر بودن، الان به اندازه ی یک ذره ست. ولی همین یک ذره هم برام خیلی ارزشمنده، خیلی.

شاید هم کلا منظورتون این نبوده و حق هم با شما باشه، و اون حس بد اومدن از خودم که دارم ازش فاصله می گیرم، چیز ارزشمندی هست که ممکنه کلا از دستش بدم. اما،

حداقل الان،

یه جورِ ناآشنا و غریبی، آرومم. مثل برده های فرعون که سنگ های اهرام رو می کشیدن بالا، اونقدر خسته می شدن که می مردن. بدون هیچ خستگی و بدون هیچ رنجی.

درود

میشل عزیز ببین این باورها چقدر از نیازهای تو سرچشمه میگیرن؟ چون این نیازها ضامن بقای تو هستن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

من هم این چیزیکه بعنوان عشق به خود رواج پیدا کرده رو دوست ندارم
.

---

سلام
یه مطلبی را خدمتتون میگم خانم میشل ، ان شالله که براتون مفید باشه
مقام روح جدا از نفس هست .
خود واقعی ما ( روح ) پاک هست ،،،وقتی با نفس و در قالب جسم آمیخته میشه ، امکان داره رفتار منفی ازش صورت بگیره .
انسان امکان داره اشتباه کنه ،،، اگه اون مقام اصلی خودش را دوست داشته باشه و عاشقش باشه ، می تونه این نفس را تربیت و پرورش بده .
اگه خطایی هم سر زده باشه ازش ، تلاش می کنه بهبود و رفع اش کنه تا در زمان حال و آینده موفق تر باشه .
بعضی موقع ها انسانها خودشون را به حدی محاکمه می کنند ( کاراکتر قضاوت گر درونی ) که به افسردگی میرسن و نتیجه افسردگی میشه ناامیدی .
در حالی که در تمام آموزه ها سفارش شده در مسیر تعالی حرکت کنید و خودتون را رشد بدید و ناامید نشید.


مقام روح هم همیشه در حال رشده .
با این پرورش ( مقام روح + بُعدجسمی رفتاری ) زندگی شادتر و موفق تری برامون رقم می خوره
ولی اگه این عشق درونی نباشه رشد تعالی خودمون به مشکل می خوره .
برای همین هست میگن عاشق خودمون باشیم ( خود واقعی - من واقعی - روح خودمون )
افرادی که در این مسیر باشن درسته که تو زندگی مشکلات دارن - غم دارن ( برا ی همه پیش می یاد ) ولی همیشه یه شادی درونی وجودشون هست،،، یه روحیه مثبت جنگجویی در توسعه خودشون .
موفق باشین .

مرسی سحر جان، به نکته کلیدی ای اشاره کردی. سعی می کنم در نظرش بگیرم. :72::72:

باغبان عزیز، ممنونم از لطف و کمکتون. :72: در این پستتون بازی با کلمات راه انداختید :smile: اگه بخوام منم روی کلمات ذره بین بندازم (و محتوای کلی صحبت هامون که هم جهت هست رو در نظر نگیرم)، باید بگم که عشق به خود با یک من عسل هم از گلوی من پائین نمی ره و کاملا باهاش مخالفم. انسان چیزی نیست که بشه عاشقش بود.

ضمنا شادی و شاد زیستن هدف نیست. حداقل هدفِ من نیست.

در این برهه از زندگیم، بیشتر از این کششِ صحبت های فلسفی رو ندارم. :smile: وگرنه حرف بسیاره.

بازم ممنون از کمکتون، اصلِ حرفتون رو گرفتم و همونطور که در روند تاپیک مشاهده می کنید، من هم در همین راستا هستم. :72: