احساس اجحاف و تنهایی دارم

سلام دوستای من
شدیدا احساس اجحاف می کنم ، احساس تنهایی و اولویت چندم بودن در زندگی همسرم. فکر می کنم همسرم بیشتر به خواست و میل خانوادش رفتار می کنه و کمک اونهاست تا من ، واقعا ناامید و ناراحتم. نمی تونم قضاوت کنم که خدماتی که همسرم میگیره و میده در کفه ترازو برابری می کنه یا نه؟ چون خیلیییی پیچیده و سخته. اما می تونم بفهمم که خیلی بهش احتیاج دارم و سخت احساس اجحاف و اولویت دوم بودن دارم. فکر می کنم توان پذیرشم تموم شده و حساسیتم رفته بالا.
سایه ی منت رو روی سرمون حس می کنم که خیلی هم سنگینه.
اما....
اما می خوام بدونم امروز نور خدا از کدام روزنه ی دیوار خشتی وجودم دارد به درون جان من می تابد ؟
جانی که فراتر از افراد به وجود پاک بی نیاز آن جان جانان محتاج و تشنه هست. و سیراب نشود مگر با نوشیدن از جام او...
فکر می کنم آرامشم رو باید پیش خدا جستجو کنم.
خوشحال میشم نظرات شما رو بخونم.

سلام زیبا :72:

اولویت چندم زندگی خودت هستی؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

اما می خوام بدونم امروز نور خدا از کدام روزنه ی دیوار خشتی وجودم دارد به درون جان من می تابد ؟

---

سلام، جواب این سوالاتون در بیت شعر زیر فکر کنم اومده باشه، خداوند همیشه و همه جا باماست، مگر این نیست؟ مثال ماهی که دنبال آب می گشته رو که یادتون هست.

نقل قول:

---

«اَرِنی» کسی بگوید که تو را ندیده باشد
تو که با منی همیشه، چه «تَری’» چه «لَن تَرانی»

---

تبریک می گم بهتون، بابت اینکه میفرمایید قراره آرمشتون رو پیش خدا جستجو کنید.
این خیلی عالیه، ولی این متن به تنهایی کافی نیست، این متن نیاز به قرار گیری در شرایط زندگی شما داره، تا عیارش معلوم شود . منظور اینکه اگر خانم ارم همه راه ها رو رفته باشه و در انتهای مسیر از سر نا امیدی بگه آرامش پیش خداست یک عیاری داره، اگر خانم ارم در ابتدای مسیر زندگی اش بگه آرامشم پیش خداست و در مسیر زندگی متوکل و راضی به داده او هستم، یک عیاری داره، و اگر در کوران زندگی یهو یادش بیافته آرامش رو باید نزد خدا جستجو می کرده یک عیار دیگر دارد.


به نظر من خانم ارم اگر بگه آرامشم نزد خداست، همه کارهایم را به او واگذار میکنم و سپس به دنبال زندگی کردن و ساختن آینده خود بر اساس این الگو باشه، لحظه لحظه زندگی اش در همه پیروزی ها و در همه شکست های زندگی اش دائما در چنین فکری باشه، بهترین انتخاب رو کرده.


---------------------------

در مورد زندگی تون به نظر من تو دو حوزه شما می تونید جلو برید،

1- ساخت خودتون
2- ساخت زندگی تون (که بهبود مهارت های همسرتون هم در بخش هست)


در مورد گزینه اول شاید این مثال کاربری باشه، به نظرتون ممکنه زن دیگری هم دقیقا جای شما زندگی می کرد با همین شرایط پیرامون زندگی تون، باز هم احساس تنهایی و اجحاف می کرد؟

به نظرم جوابش خیر هست،

منظور اینه که این حس تنهایی که برای شما پیش اومده با تغییر تفکر شما، یا تغییر نگاه شما، قطعا دیگه احساس نمیشه، و افراد دیگه ای که در مثال بالا در جای شما زندگی کردند و احساس تنهایی نداشتن به خاطر همین موضوع بوده که نگاه و تفکرشون باشما فرق داشته.

در کتاب در جستجو معنی آقای دکتر فرانکل لوگوتراپیست مطرح، بدترین شرایط زندگی یک فرد (که خودش بوده) در نا امیدکننده ترین حالت، یعنی زندگی در اردوگاه کار اجباری نازی ها، هر لحظه احساس کنی فردا رو نمی بینی، بهداشت و تغذیه زیر صفر، بیگاری و توهین ها و شکنجه ها در حد زیاد، ولی باز آقای فرانکل امید داره و از لحظه لحظه زندگی اش در آن حالت اسفبار بهر می بره،


ممکنه خیلی از مشکلات شما در همین مرحله حل بشه، ولی چون همسرتون هم بخشی از زندگی شما هست و ایشون هم باید مهارت هاش تقویت بشه، می ریم به مرحله دوم،

تو این مرحله، زندگی با یک خانم ارم تقویت شده طرف هست، که می تونه زندگی اش رو بهبود ببخشه، نقاط ضعف غیرقابل بهبود رو بپذیره، نقاط ضعفه قابل بهبود رو با سعه صدر و ماهرانه ( درکنار مشاور می تونه باشه) بهبود ببخشه. همسرش رو تقویت کنه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

سلام زیبا :72:

اولویت چندم زندگی خودت هستی؟

---

سلام عزیزم.

چه سوال سختی! نمی دونم. توی این سالها سعی کردم اولویت خودم رو بالاتر ببرم و بیشتر متمرکز خودم باشم. هنوز هم در تلاشم ،تلاشی که گاهی خستگی و ناامیدی در پی داره. اما می دونم در گذشته خیلی رو نظر دیگران حساس بودم و هنوز هم گاهی این جوریم. تو مسیری که قدم گذاشتم توش جرئتمندی می خواد و جسارت که خودم باشم ، خود واقعی ترم رو زندگی کنم. اگر چه توش طرد شدن و کم محلی و... هست اما کنار اومدن باهاش توی بعضی شرایط برام سخت میشه.

سلام

شرایطی که شما تجربه میکنین، احساساتی که از اون مینویسین بحق هستن. اینکه دوست داشته باشیم اختیار زندگیمونو بدست بگیریم، افراط صورت نگیره، همسرمون متوجه نیازهای ما باشه و بدرستی پاسخ بده و... اینها مواردی هستن که نمیشه ازش چشم پوشی کرد. از طرفی نمیشه در حالی که در درونمون حلش نکردیم پروندش رو ببندیم.

در این تالار، باقی سایت ها یا شبکه های اجتماعی بارها در مورد مقوله وابستگی و دلبستگی، توجه به خدا بعنوان منبع اصلی وابستگی و آرامش و ... نوشته های ارزشمندی رو خوندیم. اما آنچه که مهمه اینه که با توجه به شرایطی که هر کدوم از ما داریم پیگیری چه راهکاری مؤثر تر هست.

در زندگی هر فردی چند قانون لازمه ی اجراست، برای اینکه بتونه تغییرات باشکوهی داشته باشه.

دو موردی که بنظرم مهمه در موردش بنویسم و بخونین ( پذیرش و توقع ) هست.

ممکنه اولین معنی در ذهن ما از کلمه پذیرش این ها باشه؛
مطیع بودن، انفعال، قربانی شدن، شکست، بی عدالتی، مدارا کردن، تحمل، کناره گیری و ...

» خب ابتدا باید بدونیم پذیرش مطیعانه عمل نمیکنه، بلکه بر مبنای ذهن آگاهی و رشد کار می‌کنه.
پذیرش یعنی توجه به احساسات، یعنی نگاه به اتفاقات و ... نمیخوایم در برابر احساساتمون دفاع یا اجتناب کنیم یا مسائلی که ما رو ناراحت میکنن رو دوست داشته باشیم، فقط میخوایم با نگاهی سرشار از صلح، آغوشی گشوده در جریان زندگی قرار بگیریم و ببینیم و بپذیریم.

برای اینکه به این پذیرشه برسم لازمه؛

_ ببینم کجاها ضعیف هستم و کجا نقطه قوت من هست؟

_ فرار نکنم، اجازه بدم در زمانی که شرایط خوبی ندارم ، از اون شرایط سخت به درک درستی برسم.

_ مدیریت احساساتم رو به عهده بگیرم و با حس مسئولیت پذیری ظاهر بشم. قرار نیست اونها منو کنترل کنن، این منم که لازمه تسلط داشته باشم.

_ من یه فرد معمولی هستم، میتونم خیلی عالی نباشم، چون قرار نیست در همه چی بهترین باشم و عینا مطابق با فانتزی های ذهنی زندگی کنم.

_ نسبت به جهان بیرونم اطلاعات کسب کنم، این شناخت میتونه بعنوان دفترچه راهنمای من عمل کنه که بدانم بهترین رفتار و گفتار در برابر فلان فرد ، فلان پدیده چه هست؟

ارم عزیز ، زندگی همیشه اونچه رو که ما میخوایم در اختیارمون قرار نمیده و مطابق با ذهنیات و حتی برنامه های ما پیش نمیره، برای همین توقعات در زندگی زمینه ساز رنج کشیدنمون میشن و باید مراقبشون باشم.

قبلا در تالار داستان دو تا زندانی رو نوشتم یکی از پشت نرده های زندان لجن زار میدید و دوستش ستاره های آسمون رو تماشا میکرد.

باید ببینیم در زندگی چه چیزی رو برای دیدن انتخاب میکنیم و جایی که نگاه میکنیم انتظار دیدن چه چیزی رو داریم؟ چون باورهای ما روی گزینش مسیرهامون در زندگی، کیفیت اون و حتی انتخاب هامون اثر میگذارن.

باورهامون رو بررسی کنیم، ببینیم چقدر مطابق واقعیات و چقدر تابع ذهنمون هستن. اجازه بدیم باورهای ما به تصویری واضح و روشن همراه با انعطاف پذیری برسن.
توجه به ( پذیرش و توقع ) میتونه این رنج ها رو به حداقل برسونه و آنچه که روی زمین نیازش داری پاسخ بده.
.................
در مورد روزنه وجودت و آرامش الهی هم سؤال خوبی پرسیدی، بنظر میاد یک کارشناس این حوزه بتونه بشما راهنمایی خوبی ارائه بده.

:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

فکر می کنم همسرم بیشتر به خواست و میل خانوادش رفتار می کنه و کمک اونهاست تا من ، واقعا ناامید و ناراحتم. نمی تونم قضاوت کنم که خدماتی که همسرم میگیره و میده در کفه ترازو برابری می کنه یا نه؟
.

---

این احساس نیاز خودتو به همسرت بگو ارم .. تو خودت نریز همش . درخواستتو بگو به شوهرت و بگو چه چیزهایی اذیتت می کنه و چه نیازهایی داری .. بهتره با هم صحبت کنین مثل دو دوست و تلاش کنین این نیازها را برطرف و بهبود ببخشین با مرور زمان ...
حق به جانبی نگیر هیج وقت تو این جور مواقع ..چونکه حق به جانبی باعث میشه طرف مقابل وارد گارد دفاعی بشه و میشه لج و لج بازی و اگه تغییر هم صورت بگیره با عشق نیست . راه نفوذ به همسرت را پیدا کن ..
خودت هم دوست داشته باش ..بعضی موقع ها زن و شوهرها از هم غافل میشن به خاطر مشکلات زندگی و یا مسائل دیگه ولی دلیل نمیشه که برای هر ارزش نداشته باشن .
راهش اینکه اول خودت و همسرت را دوست داشته باشی مثل همیشه و بعدش روی مهارت های ارتباطی مخصوص زوجین بیشتر کار کنین .

سلام

شما استعداد خوبی در نوشتن دارید :72: البته یکم برای من سخت بود بدونم دلیل دلتنگی شما چیه و چرا فکر میکنید دوم هستید :)

یک سوال از شما دارم:

روابط همسر شما با خانواده خودش بهتر هست یا رابطه شما با خانواده خودتون؟

سلام
ارم جان اگر ممکنه مصداقی صحبت کن، کلی گویی خیلی نمی تونه کمک کنه.
اگر صورت مساله روشن باشه، راحت تر می تونی به حل مساله بپردازی.
اما به صورت کلی، به من ثابت شده که اگر در زندگی، یک زن بتونه خودش رو اولویت اول قرار بده البته ضمن رعایت حقوق دیگران، این توجه به خود حتی روی اولویت بندی های دیگران هم تاثیر گذار خواهد بود.
در مورد آرامش، اون هم باز بر می گرده به خودت، شاید ارتباط با خدا برات الان حالت مسکن داشته باشه اما آرامش واقعی پرداختن و گام برداشتن در جهت ارزش هات هست. معنویات می تونه جزئی از ارزش هات باشه. سعی کن ارزش هات رو شناسایی کنی.
برای شناسایی ارزش ها خودت رو تصور کن که 70 ساله شده ایی، دوست داری در اون سن دیگران در مورد ماحصل زندگی ات چه تعریف و تمجیدهایی از تو و زندگی ات بکنند؟
قدم برداشتن در راه ارزش هات هم بهت آرامش می ده و هم موجب می شه خودت رو در اولویت اول قرار بدی.

ممنون Mvaz گرامی که برام نوشتین. بله با هردو مورد که اشاره کردین موافقم. باید هردو رو در کنار هم پیش ببرم تا راه درست تر رو پیدا کنم.
ممنونم سحربهاری عزیز که برام نوشتین. امیدوارم روزی به این پذیرش برسم.
نیاگارای عزیزخیلی ممنونم. دقیقا من توی بیان و پیگیری نیازهام ضعف داشتم،البته از ضعفم آگاه نبودم. اونقدر ازش ضربه خوردم تا بالاخره فهمیدم عیب کارم کجاست،الان بیشتر حق خودم می دونم که اعتراض کنم یا نیازهام رو شفاف بیان کنم و درصورت درک نشدن بازم تکرارش کنم.
خیلی ممنونم جناب بهرنگ. چقدر ذوق کردم که ازم تعریف کردین. در مورد سوالتون باید بگم رابطه من هم با خانوادم خوبه اما شکل ارتباط ها فرق داره. خانواده من بیشتر مارو آزاد می ذارن تا خودمون تصمیم بگیریم ، خانواده همسرم تمایل دارند تا بابت خدماتی که به ما دادند یا می دهند از پسرشون کمک و همراهی قابل توجهی بگیرند.

هرچی می گذره بیشتر تصمیم می گیرم مستقل تر باشم تو زندگی و اول از خدا و بعد همسرم کمک بخوام توی کارها. اگر همسرم خواست می تونه وقت هایی که نیاز به کمک داره از پدر و مادرش کمک بخواد اما من می خوام هر کاری رو فقط از خودش بخوام. حتی اگه وقت دکتر دارم می خوام به همسرم بگم مرخصی بگیره بیاد منو ببره و پسرمون رو نگه داره. یا درس خوندنم رو بذارم غروبا که همسرم هست و می تونه کنار پسرمون باشه. دیگه توقعی از خانواده همسرم نداشته باشم بهتره، این جوری عزت و احترام و آرامشم بیشتره.



:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

ممنون Mvaz گرامی که برام نوشتین. بله با هردو مورد که اشاره کردین موافقم. باید هردو رو در کنار هم پیش ببرم تا راه درست تر رو پیدا کنم.
ممنونم سحربهاری عزیز که برام نوشتین. امیدوارم روزی به این پذیرش برسم.
نیاگارای عزیزخیلی ممنونم. دقیقا من توی بیان و پیگیری نیازهام ضعف داشتم،البته از ضعفم آگاه نبودم. اونقدر ازش ضربه خوردم تا بالاخره فهمیدم عیب کارم کجاست،الان بیشتر حق خودم می دونم که اعتراض کنم یا نیازهام رو شفاف بیان کنم و درصورت درک نشدن بازم تکرارش کنم.
خیلی ممنونم جناب بهرنگ. چقدر ذوق کردم که ازم تعریف کردین. در مورد سوالتون باید بگم رابطه من هم با خانوادم خوبه اما شکل ارتباط ها فرق داره. خانواده من بیشتر مارو آزاد می ذارن تا خودمون تصمیم بگیریم ، خانواده همسرم تمایل دارند تا بابت خدماتی که به ما دادند یا می دهند از پسرشون کمک و همراهی قابل توجهی بگیرند.

هرچی می گذره بیشتر تصمیم می گیرم مستقل تر باشم تو زندگی و اول از خدا و بعد همسرم کمک بخوام توی کارها. اگر همسرم خواست می تونه وقت هایی که نیاز به کمک داره از پدر و مادرش کمک بخواد اما من می خوام هر کاری رو فقط از خودش بخوام. حتی اگه وقت دکتر دارم می خوام به همسرم بگم مرخصی بگیره بیاد منو ببره و پسرمون رو نگه داره. یا درس خوندنم رو بذارم غروبا که همسرم هست و می تونه کنار پسرمون باشه. دیگه توقعی از خانواده همسرم نداشته باشم بهتره، این جوری عزت و احترام و آرامشم بیشتره.



:72:

---

ممنون بی نهایت عزیز
بله کلی گفتم چون طولانی نشه. اگر لازم باشه توی پاسخ هام مصداق می ذارم.
بله دقیقا من فکر می کنم به خودم اولویت نمی دادم. حتی تو زندگی با همسرم با اینکه توی شهر دیگه ای هستیم ، بیشتر سعی می کردم درک کنم و بسازم و این رفته رفته شد وظیفه ام و عادت ، کمرنگ شد. رفتار محترمانه و خدمات من به خانواده همسرم برداشت درستی ازش نشد. زنگ خطر برام به صدا دراومد. صمیمیت و ایثار من برای اونها خوشایند بود ولی انگار از یه جایی به بعد نتیجه مثبتش ثابت موند و دیگه داشت میرفت به سمت کمرنگ شدن مرزها و دیگه انگار براشون فرقی با بچه هاشون نداشتم و راحت بودند و هرچیزی دلشون خواست می گفتن با ملاحظه کم( یا بهتره بگم ملاحظه مورد توقع من). همسرم هم می گفت چون تورو مثل بچه شون می دونن باهات راحت اند ، اما من بچه اونها نبودم و همیشه دوست داشتم مرزی باشه بینمون. من هم انگار چشم بسته بودم به روی تأثیر خودم توی شکل گیری نوع روابطم و رفته رفته نسبت بهشون خشمگین شدم و بازتاب رفتارشون و خشم خودم رو بردم تو زندگی مشترکم و روابطم و من و همسرم ضربه خوردیم و هیچ چیزی درست نشد تا تصمیم گرفتم دوباره برم پیش مشاورم و رفتارم رو تغییر بدم.
من یادمه هنوز چندماه از عقدمون گذشته بود و به یه مهمونی دعوت بودیم. وقتی وارد مهمونی شدم دوتا عمه مادرشوهرم نشسته بودند. مادرشوهرم یواشکی تو گوشم با شرم و لبخند گفت هدبندتو دربیار! من خیلی جا خوردم و فکر کردم وسیله فخر و نمایش مادرشوهرم نیستم پس هدبند رو درنیاوردم ولی خیلی ناراحت شدم. از نظر زیبایی،تحصیلات، مادیات هیچ کمی از همسرم نداشتم که سرتر هم بودم. اما اونها به خودشون اجازه می دادن که خیلی راحت نظر بدن و به فکر احساس من نبودن بلکه به فکر خودشون بودند.
یک بار یادمه پدرشوهرم به من گفت: ارم سعی کن دکترا قبول شی چون من به همکارام گفتم که تو شرکت کردی! اگر قبول نشی خیلی بد میشه برام!!!!!
در حالی که همسرم ارشد دانشگاه آزاد می خوند که اون رو هم به خاطر مسائل مالی نتونست تموم کنه. درحاای که من همه مقاطع دانشگاه دولتی خوندم.
در مورد اولویت ها که گفتین باید بگم که من فکر می کنم در مسیرش هستم هرچند هنوز جای کار دارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

ممنون بی نهایت عزیز
بله کلی گفتم چون طولانی نشه. اگر لازم باشه توی پاسخ هام مصداق می ذارم.
بله دقیقا من فکر می کنم به خودم اولویت نمی دادم. حتی تو زندگی با همسرم با اینکه توی شهر دیگه ای هستیم ، بیشتر سعی می کردم درک کنم و بسازم و این رفته رفته شد وظیفه ام و عادت ، کمرنگ شد. رفتار محترمانه و خدمات من به خانواده همسرم برداشت درستی ازش نشد. زنگ خطر برام به صدا دراومد. صمیمیت و ایثار من برای اونها خوشایند بود ولی انگار از یه جایی به بعد نتیجه مثبتش ثابت موند و دیگه داشت میرفت به سمت کمرنگ شدن مرزها و دیگه انگار براشون فرقی با بچه هاشون نداشتم و راحت بودند و هرچیزی دلشون خواست می گفتن با ملاحظه کم( یا بهتره بگم ملاحظه مورد توقع من). همسرم هم می گفت چون تورو مثل بچه شون می دونن باهات راحت اند ، اما من بچه اونها نبودم و همیشه دوست داشتم مرزی باشه بینمون. من هم انگار چشم بسته بودم به روی تأثیر خودم توی شکل گیری نوع روابطم و رفته رفته نسبت بهشون خشمگین شدم و بازتاب رفتارشون و خشم خودم رو بردم تو زندگی مشترکم و روابطم و من و همسرم ضربه خوردیم و هیچ چیزی درست نشد تا تصمیم گرفتم دوباره برم پیش مشاورم و رفتارم رو تغییر بدم.
من یادمه هنوز چندماه از عقدمون گذشته بود و به یه مهمونی دعوت بودیم. وقتی وارد مهمونی شدم دوتا عمه مادرشوهرم نشسته بودند. مادرشوهرم یواشکی تو گوشم با شرم و لبخند گفت هدبندتو دربیار! من خیلی جا خوردم و فکر کردم وسیله فخر و نمایش مادرشوهرم نیستم پس هدبند رو درنیاوردم ولی خیلی ناراحت شدم. از نظر زیبایی،تحصیلات، مادیات هیچ کمی از همسرم نداشتم که سرتر هم بودم. اما اونها به خودشون اجازه می دادن که خیلی راحت نظر بدن و به فکر احساس من نبودن بلکه به فکر خودشون بودند.
یک بار یادمه پدرشوهرم به من گفت: ارم سعی کن دکترا قبول شی چون من به همکارام گفتم که تو شرکت کردی! اگر قبول نشی خیلی بد میشه برام!!!!!
در حالی که همسرم ارشد دانشگاه آزاد می خوند که اون رو هم به خاطر مسائل مالی نتونست تموم کنه. درحاای که من همه مقاطع دانشگاه دولتی خوندم.
در مورد اولویت ها که گفتین باید بگم که من فکر می کنم در مسیرش هستم هرچند هنوز جای کار دارم.

---

سلام ارم جان
به نظرم کمی هم حساسیت شما بالاست
مادرشوهر شما گفته هدبند رو دربیار
شما هم که اصلا توجه نکردی دیگه ناراحتی نداره
من متوجه علت ناراحتی نشدم
هرچند به نظرم تو این موارد کوچک حتی اگه آدم مطابق نظر اون فرد هم رفتار کنه اصلا ناراحتی نداره
مگر موردی باشه که جنبه خط قرمز داشته باشه
البته نظر شخصی من هست
به نظرم مسائل مهم و دردسر ساز و تاثیر گذار جای ناراحت شدن داره نه موارد جزیی
اگر با این چیزای کوچک یه نفر خوشحال میشه خوب چه اشکال داره
برای ما که کار سختی نیست

در مورد حرف پدرشوهرت هم به نظرم احتمالا جنبه شوخی داشته و اگر جنبه شوخی هم نداشته می تونستی همون موقع بگی بهشون بگین منصرف شده که مشکلی پیش نیاد چون من فعلا دارم آزمایشی شرکت می کنم
به نظرم خیلی محترمانه آدم می تونه نظرش رو بگه و بعدا نه خودخوری کنه نه از اون آدم متنفر بشه و نه خودش و موقعیتش رو با بچه های اون آدما مقایسه کنه و هی عصبانی تر بشه

مگر اینکه با افراد بد ذات و بد جنس طرف باشه که اون دیگه بحثش جداست

البته اینا صرفا نظرات شخصی من هست

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

نیاگارای عزیزخیلی ممنونم. دقیقا من توی بیان و پیگیری نیازهام ضعف داشتم،البته از ضعفم آگاه نبودم. اونقدر ازش ضربه خوردم تا بالاخره فهمیدم عیب کارم کجاست،الان بیشتر حق خودم می دونم که اعتراض کنم یا نیازهام رو شفاف

---

خواهش می کنم ارم . نیازهای خودتو پیگیری کن و به همسرت بگو چه استانداردهایی داری و بگو که زندگی مشترکمون آسیب می بینه اگه بخوایم به نیازهای هم توجه نکنیم . این مطلب را از سایت پیدا کردم فکر کنم بهت کمک کنه .
کارگاه آموزشی - رفتار جرات مندانه

ممنونم فکورجان

بله اون موقع ها حساسیتم بالاتر بود ، چون تازه وارد خانواده شده بودم و خیلی دوستشون داشتم. رفتار اونها هم در ابتدا به صورت اغراق آمیزی خوب و عالی بود ، کلی احترام و تعارف و محبت داشتن که باعث شده بود حس خیلی خوبی از بودن کنارشون بگیرم ، برای همین وقتی رفته رفته خود واقعی شون رو می دیدم نمی تونستم در قالب تصوراتم ازشون جا بدم. زیادی خوش بین بودم . الان هم هنوز به نظر می رسه نسبت به واکنش هاشون حساسم. مثلا الان وقتی وارد خونه شون میشم نمی دونم چه رفتاری در انتظارمه و حتی نمی دونم علت این رفتار چیه؟ خیلی خوب و پذیرا! یا معمولی و کم تفاوت یا حتی سرد و توأم با کم محلی یا ناراحتی. وقتی وارد خونه شون میشم اونها میشم گاهی واقعا نمی دونم چرا این رفتار رو دارن می کنن! انگار یه جورایی به رفتار خوبشون وابسته و محتاجم ، به احساس خوب پذیرفته شدن و دوست داشتنی بودن نیاز دارم. اونها
هم بدجنس نیستند ، دوست داشتنی و مهربونند اما واقعا غیرقابل پیش بینی. من دوست دارم عروس خوبی باشم براشون ، مورد احترام و علاقه و مورد پذیرش. اما اخیرا خیلی به در بسته می خورم.
مدتی هست که دارم روی خودم کار می کنم تا احساس مطلوبم رو از دیگران نگیرم،احساس پذیرفته شدن و دوست داشتنی بودن رو، قدم اول رو برداشتم ، جسارت خود بودن و تلاش برای پذیرش خود. ولی همچنان لرزان قدم بر می دارم. از لحاظ عاطفی درگیرشون هستم که به نظرم در این حد لزومی نداره. دوست دارم دوستشون داشته باشم ولی درگیرشون نباشم.

ممنون نیاگارای عزیز.

مشکل شما اینه که برات مهمه بقیه چه رفتاری دارن

من 12 سال وضع شما رو داشتم ( با خانواده همسرم که غ ق پیش بینی هستند)
الان یک ساله همه رو به چشم یه غریبه میبینم

از هیچچچچچچچچچچچچچچچچ کس حتی مادرم و بچه هام و همسرم توقع ندارم و خیلی سبک و راحتم
تمرین کن برات مهم نباشه

و بهترین کار اینه که خودتو سرگرم کنی و سرت شلوغ باشه

سلام عزیزان
ممنونم حیاط خلوت عزیز
من فکر می کنم علت رنجیدنم از رفتار اونها بیشتر اینه که رفتار اونها رو به رفتار خودم متصل می کنم و ربطش می دم ، یعنی به نوعی هنوز فکر می کنم رفتار من عامل واکنش اونهاست. این جوری حس بدی رو تجربه می کنم. حس ناخوب بودن. اگر چه خیلی موارد بوده که واقعا بی تقصیر بودم گاهی هم بوده ناخواسته موجب رنجش شدم.
من بیش از حد دارم مسئولیت احساس بد اونها رو می پذیرم اگر چه از لحاظ تئوری می دونم که اشتباهه اما خب هنوز تبدیل به دانسته هام نشده.
و دوم هم اینه که بیش از توان و ظرفیت خانواده همسرم ازشون توقع همکاری داشتم. البته اونها در ظاهر ابراز علاقه برای کمک به ما دارند اما در عمل به نظرم رسید که دارن متوقع و گاهی طلبکارانه رفتار می کنند. (البته زیرپوستی). درنتیجه کلیه ی خدماتی که برای نگهداری از پسرم انجام می دادند رو قطع کردم و خودم هم از پسرم مراقبت می کنم و هم درس می خونم و.... در عوض از همسرم می خوام که بعد سرکار از پسرمون مراقبت کنه تا به درسم برسم.
از وضع جدید راضی ترم.هم پسرم پیش خودم هست و تحت نظر منه و هم از همسرم کمک و مشارکت بیشتری می گیرم و هم عزت و احترام ما پیش خانواده همسر حفظه. اونجا مهمونیم و مرزهامون مشخصه.
الان دیگه باید بیشتر روی خودم کار کنم ، روی استقلال خودم و خانواده کوچیکمون ، روی حریم گذاری . روی خود بودن و پذیرش دیگران و خیلی چیزهای دیگه.
ممنونم از شما دوستان که مشارکت کردین و نظرات ارزشمند خودتون رو با من در میون گذاشتین.
موفق و پیروز و شاد باشید در پناه خدا