مشکل با پدرم و تصمیم برای زندگی مستقل

سلام امیدوارم حالتون خوب باشه

من در خانه پدری و به همراه پدرم زندگی میکنم. خیلی وقته که میخوام زندگی مستقلی داشته باشم و تازگی خیلی جدی تر این قصد رو پیدا کردم. ولی مثل همیشه در زمان تصمی گیری تعلل میکنم و کاری که باید انجام بدم به عقب می اندازم. نمیدونم این به خاطر اینه که میترسم انجامش بدم یا به این خاطره که کار اشتباهی است.

برای توضیح باید بگم من ۳۵ ساله‌ام و دومین فرزند از ۵ فرزند خانواده‌ام. پدر و مادرم حدود ۳۰ سال قبل جدا شدند و پدرم یک ازدواج داشتند و یکی از خواهرانم حاصل اونه. ولی دوباره در این ازدواج هم شکست خوردند. مادرم سال ۹۴ فوت شدند. من در سال ۹۳ یکبار مستقل شدم. اما با جدایی پدرم به منزل ایشان امدم و تا الان اینجا زندگی میکنم.

احساس میکنم پدرم به عمد من رو تحقیر میکنه. قبلا پشت سرم اینکارو میکرد چون احساس وابستگی به من داشت و فکر میکرد هر لحظه میتونم تنهاش بذارم. اما چند ماهی است که ارتباطش با خواهر کوچکترم خوب شده و از همون زمان طور دیگری با من برخورد میکنه.

به عنوان مثال من حساسیت شدید به بوی تریاک دارم و ایشان سالهاست تریاک مصرف میکنه. حساسیت من طوری است که در سال ۹۴ از شدت سرفه در خواب احساس خفگی و مرگ میکردم و وقتی بیدار میشدم تا ساعتها نمیتونستم بخوابم. سرفه های شدید روزانه که به کنار. وقتی فهمیدم دلیل این مشکل بو و دود تریاکه از پدرم خواستم در خانه دود راه نندازه اما فایده نداشت. سال ۹۵ یک شب که دچار حمله شدم از خواب بیدار شدم و دیدم پدرم مشغول مصرفه به شدت عصبانی شدم و با فحاشی گفتم فردا یه جایی رو اجاره میکنم میرم. اون زمان برای محل کارم یک دفتر اجاره کرده بودم صبح یه تعداد لیوان و کتری و... را که از قبل داشتم برداشتم که ببرم برای دفتر استفاده کنیم. پدرم با دیدن انها فکر کرد من دارم اسباب کشی میکنم و به شدت به هم ریخت و بعد از اون شرایط من رو رعایت میکرد. البته نه اینکه دیگه مصرف نکنه بلکه کمتر یا در خفا و وقتی من نیستم.

الان چند وقته که رعایت حال منو نمیکنه و عملا من رو نادیده میگیره. جدای از الرژی من به این موضوع، احساس میکنم این رفتار یک پیغام تحقیر امیز داره. به همین خاطر تصمیم دارم که از این بازی خارج شم.

امکان اینکه یک جای ارزان قیمت اجاره کنم را دارم اما از چند موضوع میترسم. اول اینکه اول اینکه احساس میکنم نقش من و پدرم عوض شده. امروز اون کودک است و من والد و باید با گذشت بیشتری باهاش تعامل داشته باشم. اما به خاطر خشمی که نسبت بهش دارم و ریشه در دوران کودکی و نوجوانی من داره نمیتونم. موضوع دیگه ترس از شکست خوردنه و تصور اینکه نتوانم این کارو انجام بدم و چند سال دیگه سرشکسته برگردم. و یا ترس از تنها ماندنه. به خصوص که عملا رابطه ام با خانوده ام قطع میشه.

نمیدونم دلیل تعللم ترس ها و بی عرضگی خودمه یا احساس مسئولیتم. نمیدونم کار درست چیه و چه باید بکنم. میخوام در این مورد نظرتون رو بگید.

ممنونم

سلام

بین دو کلمه جدایی و تمایز تفاوت هست، جدایی از وابستگی برمیاد و تمایز از استقلال.
لطفا به چند سؤال زیر پاسخ ( توضیح ) بدین تا بشه بهتر کمکتون کنیم؛

۱. علت یا علل برگشت شما پس از جدایی پدرتون چی بود؟

۲. به خشم در کودکی اشاره کردین، میشه در موردش توضیحی بدین.

۳. سال ۹۳ علت استقلال شما فقط همین آلرژی بود؟

۴. شما آیا در طول زندگی در مسیری بودین که در راستای ازدواج باشه؟ اگر بله سرانجام چی شد و چرا؟

۵. ترس از شکست خوردن رو اشاره کردین، چه شکستی میتونه شما رو به این شرایط برگردونه؟

۶. شما با مادرتون این سال ها زندگی میکردین؟ یا مستقل بودین؟

۷. ارتباطات شما با خواهر و برادرها چطور هست؟

:72:

سلام و ممنون برای پاسختون

اون سالها در منطقه ای خارج شهر تهران کار میکردم و رفت امد هر روزه به خانه برام دشوار بود به همین خاطر خانه ای در نزدیکی محل کارم اجاره کردم. البته این دلیل ظاهری بود. اون زمان هم چند ماه بود که چنین تصمیمی داشتم و بهش فکر میکردم ولی اجراش نمیکردم. یک روز بین پدرم ، برادر بزرگم و خواهرم دعوای شدیدی درگرفت و من هم ناخواسته درگیر شدم. از اون روز تصمیم گرفتم از خانه ای که همراه خواهرم، مادرم و برادر کوچکم زندگی میکردم خارج بشم و خودم رو از بار خانواده خلاص کنم.

هنوز هم به خاطر اینکه از پیش مادر بیمارم رفتم عذاب وجدان دارم ولی فکر میکنم بدون در نظر گرفتن این مورد یک تصمیم درست بود. اتفاقا روند صعودی زندگی من بعد از اون تصمیم شروع شد. کم کم ورزش رو شروع کردم طوریکه تا چند ماه پیش یک دونده حرفه ای بودم و در مسابقات شرکت میکردم. یا در کوهنوردی در یک عملیات امداد و نجات مهم که بازتاب رسانه ای هم داشت شرکت کردم. در کارم هم پیشرفت قابل ملاحظه ای کردم و یک شرکت مهندسی تاسیس و مدیریت کردم و یک ایده را درقالب استارت اپ راه اندازی کردم. نزدیک به دوساله که تصمیم گرفت شغلم رو تغییر بدم و با وجود تحصیلات نامرتبط و نداشتن سابقه کاری در زمینه جدید چند ماهی است در یکی از معتبرترین شرکتهای ایرانی مشغول به کار شدم و از این بابت به خودم افتخار میکنم. از طرف دیگر به این دلیل که از ورزش مثل سابق لذت نمیبرم هم از کوهنوردی و هم از دو فاصله گرفتم کمتر تمرین میکنم.

سال ۹۳ و ۹۴ سالهای سختی برای من بودند و فشار روانی زیادی متحمل شدم و باعث شد شغلم را هم از دست بدم و سال ۹۳ اخراج بشم اون هم به دلیل درگیری در محیط کار. چیزی که برای افرادی که من را می شناسند باور کردنی نیست. به همین خاطر به خانه پدرم برگشتم. پدرم با همسرش مشکلات زیادی داشت و اون دعوا موجب شد همسرش هم همراه بچه ۱۵ سالشون از خونه برن. چند ماهی فقط دو یا سه روز به پدرم سر میزدم و میدیدم که از تنهایی رنج میبره. به این دو دلیل به خانه ایشان برگشتم.

بعد از طلاق پدر و مادرم ما ۸ سال همراه مادرم زندگی کردیم. متاسفانه مادرم از بیماری روانی رنج میبرد و در کل سالهای سختی هم از نظر مالی و هم روحی بود. تا زمانی که دیگر مادرم نتوانست از ما نگهداری کند و در بیمارستان بستری شد و بعد از اون تحت سرپرستی خاله ام قرار گرفت. ما به اجبار به خانه پدرم امدیم که چند ماه بود ازدواج کرده بود و دوران بدی هم در اینجا سپری کردیم. بعد از چند سال با لطف همسایه ای که از رنج ما چهار فرزند با خبر بود، پدرم خانه انها را خرید و ما جدای از خانواده پدرم در همسایگی انها زندگی رو ادامه دادیم. چند سال بعد هم مادر را پیش خود اوردیم.دلیل خشم من از پدرم اینها است.

ارتباط من با برادرها و خواهرهایم بسیار بده و این موجب خجالت منه. حدس میزنم برادر بزرگم یک سایکوپت باشه که قسمتیش انتقال ژن از مادرم و قسمتی هم به خاطر مصرف زیاد مشروبات الکلیه. ایشون هم از همسرشون جدا شدند. با خواهر خودم اختلاف سنی ۱۰ ماهه دارم و از کودکی رقابت شدیدی بین ما بود. مادرم به من علاقه زیادی داشت و این باعث حسادت برادر بزرگ و خواهرم بود. در مجموع هیچوقت با خواهرم رابطه خوبی نداشتم. با برادر کوچکم رابطه سردی دارم. البته دلیلش درونگرا بودن هر دومونه. من اورا خیلی دوست دارم و بهش احساس نزدیکی میکنم اما انگار توان نزدیک شدن به هم را نداریم. قبل از دعوا سال ۹۳ ارتباطم با خواهر کوچکم هم خیلی خوب بود اما بعد از اون به کلی با من قهر کرد. چند سال پیش کمی ارتباط مون بهتر شد ولی من به دلایلی از همه خواهرها و برادرانم دلخورم و تلاشی برای نزدیک شدن نمیکنم.

یکی از ترس هایی که همیشه با منه قطع نخاع شدنه. تصور اینکه چنین اتفاقی برام بیفته و کسی نباشه که از من نگهداری کنه برام ترسناکه. دیگه درگیری با همسایه ها و یا سر و صدا درباره جای پارک و از این قبیل ایجاد مشکل کنند و من نتوانم از حقم دفاع کنم. البته باید بگم که ادم بی دست و پایی نیستم و در زمان بحران به خوبی مسئله را مدیریت میکنم اما این ترس در من هست و به توانایی خودم ایمان ندارم و یا شاید حوصله درگیری ندارم. در محل زندگی فعلی هم با توجه به قدیمی بودن ساختمان مشکلاتی رخ میدهد که اغلب من حل میکنم. اما اینجا پشتم به پدرم گرمه و خارج از اینجا این پشت گرمی را ندارم.

از سال ۹۴ چند بار تلاش برای برقراری ارتباط با قصد ازدواج کردم اما هر بار خیلی زود یا از طرف من و یا از طرف مقابل قطع شد و در بعضی موارد من به شدت اسیب روحی دیدم. هیچکدام از روابط جدی نشدند و از مرحله اشنایی فراتر نرفتند.اخرین انها مربوط به پاییز ۹۸ بود.
الان که بدون احساسات به اون روابط فکر میکنم میبینم چقدر انتخاب های اشتباهی بودند و همین موجب میشه بیشتر از قبل برای شروع احتیاط کنم.
دلایل مختلفی برای به نتیجه نرسیدن شون وجود داشت. سال ۹۴ رابطه سه هفته ای با خانمی داشتم که گویا بیمار بودند. همزمان با پسرهای مختلف دوست میشدن و بعد طردشون میکردند. من هم طعمه ساده ای بودم برای ایشون. از این رابطه کوتاه مدت خیلی اسیب دیدم و تا سال ۹۷ سراغ کسی نرفتم. سال ۹۷ با خانمی دیگر ارتباط گرفتم که باز چند هفته بیشتر طول نکشید و چون شرایط مالی خانواده شون خیلی از ما بهتر بود از طرف من قطع شد. این رابطه هم باعث افسردگی من شد. سال ۹۸ با خانم دیگر اشنا شدم. ایشان مهارتی در ارتباط نداشتند و تمام تلاش من برای جلو رفتن ارتباط ناکام میماند. چند هفته بعد در یک ملاقات حضوری ازش چند سوال پرسیدم و سعی کردم به سمتی هدایت بشه که ایشان رابطه را قطع کنند که همینطور هم شد.

سعی کردم به سوالات توضیح کامل بدهم اما نشده ترتیب سوالات را رعایت کنم و ترجیح دادم کل داستان رو یک جا تعریف کنم

سلام جناب نجار

قبل از هر چیزی این رو بدونید آسیبها، رنجها و وابستگی هایی از گذشته رو هنوز دارید با خودتون حمل میکنید. دقیقا نمیدونم پدرتون چقدر نیاز داره شما توی اون خونه باشید و این که کسانی دیگه هستند که ازش مواظبت کنند یا خیر. مستقل شدن و خروج از وابستگی اگه به نیت رشد باشه خیلی بهتر و صحیح تره تا اینکه صرفا به خاطر دلخوری ها و گلایه ها باشه.

در کنارش استفاده از یه مشاور حضوری و صرف هزینه و وقت برای درمان رنجش ها و وابستگی ها خیلی سریع تر به شما کمک میکنه. همانطور که خودتون بهتر میدونید، قبل از ازدواج نیاز هست این مسائل درونی درمان و حل بشه

سلام آقای نجار وقتتون بخیر ؛

از اینکه بعد از مدت ها به تالار اومدین خوشحالم و امیدوارم بتونیم بر اساس صحبت هایی که باهامون داشتین توضیحات و راهنمایی هایی خوب بهتون داشته باشیم .

اگر جایی از صحبت های من به گونه ای بود که اشتباه برداشت کرده باشم ممنون میشم بهم بگین .

اونطور که من متوجه شدم شما و خواهر و برادرتون از مادرتون که فوت شدن 3 نفر هستید و خانم دیگر پدرتون هم دو تا فرزند داره درسته ؟

طبیعتا گذشته ی سختی رو در خانواده پشت سر گذاشتین و میشه تصور کرد که تحملش چقدر میتونه سخت باشه ولی سعی میکنیم زمان حال شما رو مورد بررسی قرار بدیم ، شما گفتین از مصرف تریاک پدرتون اذیت میشدید و از اون به بعد پدرتون مراعات کردن ولی بعد یه مدت دوباره شروع کردن ... این کار ها برای تحقیر شما نیست ، یه شخصی که اعتیاد داره نمیتونه پای حرفش بایسته و به شدت وابسته و خیلی بی اراده اس ...چون اگر قرار به تغییر بود زودتر از شر اعتیاد خلاص میشدن ، پس انتظار نداشته باشید پدرتون بتونه سر قولی که به شما میده وایسه اینا دلیل نمیشن که ایشون شمارو دوست نداره و یا ارتباط بهتری با خواهر کوچکتر داره ، بلکه پدر شما از اول تا به الآن راه زندگیش اشتباه بوده و خودش هم در این زندگی سردرگمه.

اینکه نگرانید از خانواده جدا بشین و بعدا سرشکسته برگردین میتونه یه نشانه هایی از غرور شما باشه و ممکنه به این خاطر باشه که نقش آدم قوی رو توی زندگی داشتین و نگران از مورد قبول نبودن توسط خانوده .
ببینید دلسوزی و مهربان بودن و حامی و کمک کردن به بقیه حتی اعضای خانواده نباید به اندازه ای باشه که شما آرامشتون و سلامت روحی خودتون رو تمام و کمال در این راه هزینه کنید . میدونم سخته و نمیشه بی تفاوت بود ولی اگر همیشه نقش آدم قوی رو داشته باشی و بخاطر هر مشکلی خودتون بیشتر از بقیه نگران بشید اینطوری خودت زودتر از پا در میای .

شما گفتین بعد از اینکه یه مدت از خانواده جدا شدین سمت ورزش حرفه ای و کار رفتین و بنظر شما مسیر صودی زندگیتون بوده ولی در اصل در اون برهه راهی برای رهایی از اون موقعیت سخت بوده ولی بهرحال این نشون میده که آسیب پذیر نیستید و قوی هستین . این یکی از بزرگترین ویژگی مثبتی هست که در شما وجود داره .

یه صحبتی شد در رابطه با هراس هاتون از اینکه قطع نخاع بشین و کسی نباشه مراقبتون باشه ، این نوع ترس بخاطر این هست که در خانواده ای بودین که پدرتون وابسته بوده و باید ازش مراقبت بشه و همینطور مادرتون که گفتین بستری شده بودن ، یه جورایی اگر دقت کنید همه نیاز به مراقبت داشتن و کسی باید میبوده تا حمایت کننده باشه و این ترس و میشه گفت وسواس فکری که الآن دارین به همین خاطره و فقط در حد فکره و بالاتر نمیره ... خودتون گفتین میترسین
که نکنه با همسایه ها با مشکل مواجه بشین و در حد دعوا و اینا باشه ولی دز عین حال خوب مدیریت میکنید ... اینا همه نشون میدن مهم عملی هست که انجام میدین نه فقط افکاری که به ذهنتون خطور میکنه . این رو هم بگم که آدم ها بیشتر نسبت به اون چیزی ترس و یا وسواس فکری میگیرن که براشون جزء ارزش محسوب میشه . بعنوان مثال شخصی که مذهبیه ولی افکار جنسی میان سراغش و اذیت میشه و هراس داره بخاطر اینه که دین و پایبندی به اون ارزش بالایی نزد فرد داره .

افکار وسواسی ما هیچگاه به مرحله عمل نمیرسن .

حالا برگردیم به موضوع فعلی ...مشکلات در خانه پدری شما وجود خواهند داشت و این بیشتر موجب ضعف اعصاب شما میشه، پیشنهاد اینه که از این خونه برین ولی قطع ارتباط نکنید و به پدرتون سر بزنید ...انتظار مهربانی و نزدیک شدن با سایر خواهر و برادر هارو نداشته باشین چون مادر ها متفاوت بودن ، هر کدوم آسیب های روانی زیادی متحمل شدن و همون جمله ای که گفتم : دلسوزی و محبتتون به قدری نباشه که از خودتون غافل بشین ، اگر صلاح رو در این میبینید که خانه مستقل برای شما بهتره حتما انجامش بدین .

تا به آرامش نسبی نرسیدین فکر ازدواج رو هم نکنید که مشکلی به مشکلاتتون اضافه نشه .

فعلا اگر صحبت دیگری هم دارین بفرمایید .

متشکرم از توضیح خوبتون، من هم نظرم این هست شما حضوری مراجعه کنین. حقیقتاً برخی مشاوره ها مثل مشورت شما، نمیتونن بصورت مجازی خیلی مفید و مؤثر باشن. گذشته شما و آدمهای اطرافتون و روابطشون با شما در امروزتون اثرگذار بوده و هستن. نیاز دارین این مسئله رو جدی پیگیری کنین. بنظر میرسه همین هم روی انتخاب های شما و نوع برخوردتون در روابط عاطفی و ناکامی در پیدا کردن یک شریک خوب تأثیر گذار بوده . با بررسی بهتر و شناسایی دقیق و همچنین تلاش با کمک متخصص، میتونین آینده ی خوب و متفاوتی رو تجربه کنین. موفق باشین.:72:

جناب نجار شرایط سختی در گذشته داشتین و هنوز این موارد را به دوش می کشین . مستقل شدن را با ازدواج دنبال کنین بهتره ولی بعضی از مسائل را باید از نظر شخصی با خودتون حل کنین مثل بار خستگی و افسردگی گذشته و خیلی مسائل دیگه که نباید در زندگی جدید وارد بشه و حمل کنین .در مورد ازدواج هم هر موردی را بررسی می کنین دقت کنین هیچ وقت اولش دل نبندین - اگه قسمتتون شد چه خوب و اگه نشد مورد های بعد . اینجوری خودتون و دلتون را وابسته و غمگین نمی کنین . احساس خطر شما از آینده یه مشکل روانشناختی هست . در علوم روانشناسی یه مورد هست به نام طرحواره آسیب پذیری .یعنی فرد از ترس های غیر واقعی و یا غیر کنترل شده نگران هست .
می تونین سرچ و بررسی کنیم و یا از مشاور حضوری بپرسین . اگه فرصت شد حتما این مورد را در این جا براتون توضیح میدم . پاینده باشین .

سلام مجدد و تشکر از همه عزیزانی که وقت گذاشتند و نظرات شون رو گفتند

آقای امین بله حق با شما است من مشکلاتی دارم و مدام اونها رو با خودم حمل میکنم. از صحبت تون اینطور استنباط کردم که اخلاقا باید در خانه بمانم و همراه پدر باشم.
مسئله مراجعه به مشاور را همه عزیزان مطرح کردند. در توضیح باید عرض کنم چتد بار برای این کار اقدام کردم. یکبار سال ۹۵ به مدت ده ماه به مشاور روانشناس مراجعه کردم و یکبار برای چند جلسه در سال ۹۹ به روان درمانگر. در هر دو مورد یک مشکل اساسی بود. اینکه من تا همین حد حرف میزدم و بیشتر توان گفتن نداشتم. انگار چیزی از درون من رو نگه میداشت. به قول مشاورم یک پوسته نرم و یک هسته سخت دارم که اجازه نفوذ به ان نمیدهم. این موضوع من رو یاد جملات صادق هدایت می اندازه: "در زندگي زخمهايي هست كه مثل خوره در انزوا روح را اهسته مي خورد و مي تراشد. اين دردها را نمي شود به كسي اظهار كرد"
با این فرق که حتی خود من هم به انها دسترسی ندارم.

خانم ۷ من هم خوشحالم که باز در این جمع هستم و ممنون برای همدردی تون. ما چهار فرزند از یک مادر و یک خواهر از همسر دوم پدرم هستیم.
پدرم در این سالها هرگز مصرف را ترک نکرده بود و مدام مصرف میکرد اما به گونه ای که من ناراحت نشم. اما به تازگی مراعات من را نمیکند و من رو نادیده میگیرد. جدای از رفتار، بارها به طور اتفاقی و بدون اینکه از حضور من مطلع باشه در مورد من صحبت های تحقیر امیز داشته و همین موارد من رو به این نتیجه رسونده.
ممنون که گفتید قوی هستم. در مورد افکار وسواسی با شما موافقم ولی باز هم موجب تعلل در تصمیم گیریم میشن. من میدونم که احتمال قطع نخاع یا شکست و سرافکنده شدن پایینه ولی مشکل اینه که این منطق من رو قانع نمیکنه و باز از درون در فشارم.

حرفهای شما درباره مراقبت منو یاد نامه مادرم انداخت زمانی که همراه خاله ام در مشهد زندگی میکرد. او از من خواسته بود مراقب بقیه بچه ها باشم و شب ها روشون رو بپوشانم. من همیشه وظیفه مراقبت و یک جورایی مادری برای بردارها و خواهرم داشتم. هرچند که در مورد خواهرم فکر میکنم برادر وحشتناکی بودم.
برای رفتن از خانه، قصد ندارم ژست یک قهرمان رو داشته باشم واقعیت اینه که حضور در این خانه یک نیاز دو طرفه است و من هم نمیخوام تنها باشم. اینجا حس خانم هایی رو دارم که به خاطر ترس از زندگی مشترک خارج نمیشند.
در مورد ازدواج هم برنامه ای ندارم و فکر نمیکنم در سالهای نزدیک اتفاقی بیفته.

خانم سحر بهاری ممنون از سوالها و پاسختون. بله به فکر افتادم تا دوباره روان‌درمانی را اغاز کنم. احتمالا بدون اینکه بدونم دارم رنج زیادی میبرم و میشه با کیفیت بالاتری زندگی کرد.

خانم نیاگارا ممنون برای مطالبی که فرمودید حتما در این باره سرچ میکنم. و حتما در روابطم سفارش های شما را در خاطر خواهم داشت.

دوباره از همه دوستان تشکر میکنم. جالب بود که در مورد رفتن یا ماندن همان دو راهی که من درگیر بودم اینجا هم بین دوستان بود. برخلاف انتظارم یک اقا ازم خواست که فداکاری کنم و یک خانم ازم خواست خودم رو در الویت قرار دهم
باید بگم اینکه اغلب دوستان گفتند گذشته سختی داشتم باعث ایجاد حس خوبی در من شد. گاهی فکر میکنم همه چنین مشکلاتی دارند و این منم که ضعیفم و نمیتونم دوام بیارم. هرچند میدانم کسانی هستند که شرایطی بسیار دشوارتر دارند

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط اقای نجار

یکبار سال ۹۵ به مدت ده ماه به مشاور روانشناس مراجعه کردم و یکبار برای چند جلسه در سال ۹۹ به روان درمانگر. در هر دو مورد یک مشکل اساسی بود. اینکه من تا همین حد حرف میزدم و بیشتر توان گفتن نداشتم. انگار چیزی از درون من رو نگه میداشت.

---

خواهش میکنم؛
اما الان لازمه بر علیه خودتون انقلاب کنین، اجازه ندین مصلحت اندیشی شما رو تشویق به ماندن در شرایطی کنه جز آسیب و هزینه بیشتر سودی نخواهد داشت و مانع تغییرتون خواهد شد.

اینم از جایی شروع میشه که نپذیرین اینچنین پیش بره و اینطور زندگی کنین، جرقه این انقلاب بر علیه خودتون میتونه از همین تاپیک باشه.

اگر شما بخود کمک نکنین کسی دیگر هم موفق نخواهد شد یاریتون کنه، حتی اگر بارها مراجعه کنین و برگردین. از این رو بهتره چنین مشاوره هایی به تایپ کردن خلاصه نشه و جدی تر پیگری بشه.
:72:

ممنونم از پاسختون آقای نجار

من دقت کردم هر چی بیشتر مینویسید افکار و احساساتتون خودش رو بیشتر داره نشون میده .

ببینید یه ترس و اضطراب پنهان شدیدی در وجود شما هست که اجازه نمیده از یه حدی بیشتر توضیح بدین ( برای مشاور و همین تالار ) ، این نشونه ی هسته ی سخت درونی نیست ، بخاطر این هست که هنوز کسی که قلبا مورد اعتمادتون باشه پیدا نکردین و حتی اون مشاور ها هم نتونستن عمیقا اعتماد شما رو بدست بیارن و خب این عدم اعتماد بخاطر همون گذشته شماست که امنیت روانی براتون نداشته و یا ممکنه در گذشته و حتی حال حاضر بخاطر هر کار کوچک اشتباهی سرزنش شدین ( اگه برداشتم درسته بیاین بگین ) یا اینکه ممکنه فکر کنید کسی کاری نمیتونه براتون بکنه .

در طول اون مدت های طولانی که نزد روانشناس رفتین هیچ راه حلی نبود که بتونه کمکتون کنه ؟ و یا شما انعطاف پذیر نیستید نسبت به تغییر ( که خود این هم از همون ترس میاد )

یه مورد مهم هم میخواستم بهتون بگم : با اینکه گذشته ی سختی داشتین و تحمل اون حتی برای یک بزرگسال دشواره چه برسه به یه کودک اما این تلقین رو به خودتون نکنید که وای من چه گذشته سختی داشتم و توی اون حالت بمونید ، من خودم یه مدتی برای مشکلاتی که داشتم دلم برای خودم میسوخت و میگفتم واقعا چطوری دارم این مسائل رو حل میکنم و همینکه این فکرا رو میکردم افسردگی و حال بدم بیشتر میشد . مثل اینکه خودت نمک بیشتری روی زخم خودت بپاشی .

گذشته ی سختی داشتی قبول ولی با خودتون جوری رفتار کنید انگار اتفاق خاصی نیفتاده ، شاید با خودتون بگین یعنی خودمو فریب بدم ؟ من میگم بله . چون ذهن باور میکنه . اگه برای ذهنت ادای قربانی هارو در بیاری و مدام موسیقی غمگین گوش کنی و یا کتاب های با جملات غمگین بخونی مطمئن باشید حالتون بدتر ازاین میشه .

خدا مادرتون رو رحمت کنه ( از دست دادن عزیزان حتی تصورش هم دردناک و اذیت کننده اس ) درسته مادرتون از شما خواستن که مراقب بقیه ی برادرا و خواهرتون باشین ولی بنظرتون الآن مادرتون راضی و خوشحال میشه که شما رو در این حالت دو راهی و استیصال ببینه و اینکه فشار روحی روی شما هست ؟


من به این نتیجه رسیدم درسته که پدر شما موجب شده که نسبت بهش خشمگین باشین ولی قلبا دوستش دارین .

و جمله پایانی ام اینه که : تا خودتون به اون آرامش و سلامت نرسین نمیتونید بقیه رو هم آروم کنید .

راستی گفتین برادر وحشتناکی برای خواهرم بودم ، چرا اینگونه فکر میکنید ؟
بقیه ی برادر هاتون مشغول چه کاری هستن ؟ آنها خونه جدا دارند و یا با شما و پدرتون زندگی میکنند ؟

من تشویقتون نمیکنم از خونه برین اما همینکه تو این دو راهی هستین یعنی یه سری مورد های مثبت هست که شمارو نگه میداره و نمیزاره دل بکنید .

اگر توان پذیرفتن پدرتون با این شرایط رو دارین کنارش بمونید ولی اگر واقعا اذیت میشین و صرفا برای دلسوزی و ترحم و ترس از تنها موندنه ماندن جایز نیست .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط اقای نجار

باید بگم اینکه اغلب دوستان گفتند گذشته سختی داشتم باعث ایجاد حس خوبی در من شد. گاهی فکر میکنم همه چنین مشکلاتی دارند و این منم که ضعیفم و نمیتونم دوام بیارم. هرچند میدانم کسانی هستند که شرایطی بسیار دشوارتر دارند

---

همه مشکلات خودشون را دارن . امکان نداره یه فردی بگه مشکل و سختی تو زندگی نداره .شما هم ضعیف نیستین فقط بار زیاد روی دوشتون می ذارین . شما غصه ها و مسائل زیادی دارین ولی مطمئن باشین می تونین این مسائل را حل کنین . اولین مرحله پذیرشه جناب نجار . گذشته و حوادث گذشته را بپذیرین و مثل یه سنگ بذارین تو رودخانه و ازش رد بشین . حملش نکنین سنگینه ! این مفهوم یعنی اینکه مشکلات را باید تحلیل و بررسی کنین . چه ایرادی داره ، اگه لازم باشه آدم مشاوره میره تا بهتر بتونه حلش کنه . گذشته و مشکلات زندگیمون اگه مثه عصا بذاریم زبر بغلمون و در شهر راه بریم ، نه تنها اونها حل نمیشن بلکه ما را ضعیف تر و افسرده و در مسیر خسته تر می کنن. مشکلات هست - غصه ها هست - سختی ها هست - حتی بعضی موقع ها اینقدر خسته میشیم که می خوایم فریاد بزنیم - همشون هست و تو همه زندگی ها هست ، ولی باید از همه اونها رد بشیم و نذاریم اونها بر ما سوار بشن . راهش اینکه اول برین یه کاغذ بردارین ویژگیهای مثبت خودتون و زندگیتون و نعمت هایی که خدا بهتون داده را بنوسین و هر شب نگاه کنین - برنامه های آینده تون بررسی کنین و بگین قراره چه شاهکاری برای خودتون ایجاد کنین . خانواده خودمون را بپذیریم چیزی که انتخاب ما نبوده و دست ما نبوده - شکایت را کنار بذاریم و چون شُکر نعمت نعمتت افزون کند .یعنی می خواد بگه اگه تو زندگی مشکل داریم گله نکنیم پیش خدا و از نعمت های که هست شکر کنیم همین عامل باعث گشودن درب هاست . حالا باید در زمان فعل تمام تلاشمون را بکنیم در مسیر باشیم . آن هم بصورت دراز مدت .حتما بهبود حاصل میشه .

خانم سحر بهاری برای مطلبی که نوشتید ممنونم. بله دارم به شروع روان درمانی فکر میکنم و شاید تصمیم رو به بعد از چتد جلسه از اون موکول کردم.

خانم ۷ ممنون برای این وقت و انرژی که میذارید
در مورد اول درست گفتید دلیلش بی اعتمادی و ترس از مسخره شدن یا قضاوت شدنه. و اینکه این مشکلات ریشه در اتفاقات قبل دارند و اصلاح شدنی نیست.
زمانی که تازه مشاوره رو شروع کرده بودم از من تستی گرفتند و بعد از چند ماه دوباره اون تست رو تکرار کردیم. نکته عجیب اینکه با وجود تغییر در بعضی فاکتورها نمره میانگین من دقیقا همان نمره قبلی بود. من به شوخی میگفتم این نشان دهنده ثبات شخصیت منه. در واقع مشاوره تاثیر چندانی روی من نداشت و اون زمان بیشتر برای اینکه با کسی حرف بزنم میرفتم.
مطمئنا مادرم از رنج من ناراحت میشد و بله من به پدرم علاقه دارم و بعضی روزها بهش حق هم میدم. شاید اگر من جای او بودم در اون زمان رفتار به مراتب بدتری انجام میدادم. فراموش نکنیم در دهه ۶۰ شرایط اقتصادی بدتر از امروز وسطح اگاهی هم بسیار کمتر بوده.
رفتارها و کشمکش بین من و خواهرم موجب شد در سن ۲۰ سالگی خودکشی کنه که البته ناموفق بود. ناگفته نماند که او هم خواهر خوبی برای من نبود و هرچه در توان داشتیم علیه هم انجام دادیم.

خانم نیاگارا ممنون برای حرفهای امید بخشی که گفتید. خیلی مهمه که ادم روی داشته هاش تمرکز کنه و نه روی چیزهایی که از دست داده.حتما تلاش میکنم توصیه ها رو عمل کنم.

جناب نجار
من هم یه مامان داشتم که دائم منو خواهرام رو به خاطر ظاهر و درس و....تحقیر و مقایسه میکرد
در حالیکه دقیقا از نظر ظاهر شکل خودش هستم :47::47::47::47:
هنوز خواهر بزرگم که نزدیک 43 سالشه بهش میگه تو منو تحقیر کردی و....(اعتماد به نفس هامون زیرصفره)
در حالیکه گل سرسبد مدارس و فامیل بودیم و همه ما رو میزدن تو سر بچه هاشون
بعدها مادرم گفت اینجوری میکردم جوگیر بشید درس بخونید مثل من بیچاره نشید(خداییش در وضعیت اقتصادی بدی بود...)


من هم بعد از قبولی در یه آزمون رفتم یه شهری که 800کیلومتر از خونمون فاصله داشت ولی اونجا یه دوستی داشتم که باهام خیلی خوب بود
هرچند اون هم بعد از مدتی ذات خودشو نشون داد و شدیدا در مورد ازدواج من حسادت و مقایسه میکرد و مجبور شدم ازش دورباشم

به نظرم دور شدن از محیط مسموم خیلی مهمه
شما هم دل بکنید تا اینجا در کنارشون بودید به نظرم کافیه
اینجور نباشه که یه روز که سنتون بالا رفت به خودتون بگید قربانی بقیه شدم

سلام جناب نجار

چند سال پیش یه کتابی در مورد ساختار مغزخوندم نوشته بود اگه قسمتهای از مغز با دستگاه مخصوصی که بود تحریک بشه هر کسی جلوی اون فرد نشسته باشه بهش فحش میده.

منظورم از این سخن اینه دردها و رنجهایی که درون ماست وقتی با شرایطی که در اون هستیم ترکیب میشه ذهن شروع به خطا و فرافکنی میکنه. مثلا من عصبیم با کسی هم اتاق شدم رفتارهای اون رو روی اعصاب خودم میبینم. الان زخم هایی درون شماست که درمان نشده.آسان ترین کار برای فرار از درمان و تسکین موقت اینه که اعضای خانواده رو مقصر بدونید یا توی تقصیر اونها اغراق کنید. این کار رو همه ما هم انجام میدیم. اگه با چنین شرایطی مثلا میرفتید دانشگاه یا جایی که با دیگران هم خانه می شدید بازم ممکن بود این بار با اونها به مشکل بر بخورید. البته منظورم از این صحبت این نیست که جابجا نشید اگه جابجا شدن رو در جهت صلاح خودتون میدونید حتما این کار رو انجام بدید و اگر میدونید پدرتون بهتون خیلی نیاز داره بهش سر بزنید و کمکش کنید

شما یه فردی ۳۵ ساله با کلی سواد و دانش هستید. از این تالار و جاهای دیگه هم کلی اطلاعات گرفتید. حالا فکرشو کنید با این فهم بخواید رفتار خواهرتون که اون موقع مثلا ده سال داشته رو ارزیابی کنید و ناخواسته انتظار داشته باشید به اندازه فهم و دانش الان شما درست عمل کرده باشه. یا با این فهم انتظار داشته باشید پدرتون در سنین مختلف با آگاهی های کمتر و دغدغه های دیگه در حق شما درست و بدون خطا عمل کرده باشه. ضمن اینکه هیچکدوم از ما هم چنین بی خطایی در حق اطرافیانمون نداشتیم.

درمان وابستگی های روحی دردناکه. شبیه ترک اعتیاده و این تصمیمیه که خود فرد باید بگیره و مسئولیتش قبول کنه. نتیجه ش رهایی و باز شدن قفلهای زندگیه.‌قدم اولش اینه که به این باور برسید دانش و تجربه شما برای درمان وابستگی کافی نیست، قدم دومش قبول مسئولیت و قدم گذاشتن توی راه درمانه حالا به هر شکلی که فکر میکنید به صلاحتون هست. باید مسئولیت اراده و زندگیتون رو بدست بگیرید و به این نتیجه برسید همه چی به تصمیم و اراده شما بستگی داره. قدم سوم هم تعهد به درمان یعنی هر چی توی این مسیر یاد میگیرید رو متعهدانه بهش عمل کنید.

سلام آقای نجار عزیز و دوست داشتنی، هنوزم نمی دونم چرا با شنیدن اسم شما یاد کارتون " آقای نجار و وروجک" می افتم.

-----------

چند سال پیش که با شما و زندگی اتون آشنا شدم، با وجود اینکه دیدگاه های بسیار متضادی باهم داشتیم، ولی خیلی برام تلاش هات، مستقل بودن ( از نظر فکری) ، پختگی، ثبات در دیدگاه ات و ... تحسین برانگیر بود.

به عنوان شخصی که عمیقا دوست دارم زندگی ایده آلی داشته باشی و رشد کنی، متن زیر رو برات می نویسم:

یه بازیکن فوتبالی که هدفش قهرمانی، درآمد خوب و شهرت هست در مسیر حرفه ای اش تلاش می کنه، چون میدونه رسیدن به هدفش با تلاش میسر میشه، از سختی ها و فراز و فرود ها روبروی هم هراسی نداره، اگر با ریسک انتقال به یه تیم قوی مواجه بشه، بین رفتن و نرفتن رفتن رو انتخاب می کنه و ترس نیمکت نشینی رو به خودش راه نمی ده.


در مثال بالا این فرد هدفش معلوم بود و مسیر راه هم مشخص بود.

متاسفانه ما انسان ها هر چقدر هدفمند باشیم، مسیر راه به روشنی مسیر قهرمانی یک ورزشکار نیست، برای شناخت مسیر باید خیلی دقت کنیم، راه رو از بیراهه تشخیص بدیم.

قویا معتقد هستم که همه ما انسان ها بسیار غنی هستیم و امکان مقابله با افکار، موقعیت ها و چالش های سخت رو داریم، عیار یک انسان قوی از همین مقابلات مشخص میشه،

بعضی وقت ها در زندگی رها کردن کار صحیحی هست و بعضی وقتها سفت گرفتن،

مثلا جناب امین یک مثال بسیار جالب و عمیق زد:
من سعی میکنم دختر های بلاگر اینستاگرام رو قضاوت نکنم، فکر کردن و قضاوت کردن در باره اونها ذهن من رو درگیر می کنه و از هدفم باز می مونم. ( رها کردن)

حالا ترک خونه توسط شما می شه رها کردن و ماندن میشه سفت گرفتن.

از اونجایی که معتقدم خانواده جایگاهی هست که به این راحتی نباید در انتخاب های ما رها بشند، پیشنهادم اینه که بمانی و اول مثل یک قهرمان خودت رو بسازی و سپس الهام بخش خانواده ات باشی.

خودت بعد از مدتها اگر رها کنی، شاید حسی به سراغت بیاد که بوی ضعف بده، چرا من نماندم و نساختم، ولی دقیقا بالعکسش هم اتفاق می افته، اگر بروی ممکنه به خیلی از آرزوهات برسی و خوشحال هم باشی و بگی چرا زودتر این کار رو نکردم، ولی در عین حال ممکنه در اعماق وجودت اون ضعف مدفون باشه.
اگر بمانی و بسازی، چه موفق بشوی و چه نشوی حس قدرت و رضایت بیشتری خواهی داشت.


این پیشنهاد ماندن به شرطی خوبه که بتونی خودت رو بسازی و قوی کنی، با هر رنج و مشکلی آسیب نبینی، از دورن شاد باشی و اطرافیانت رو همونطور که هستن بپذیری، چون مطمئن هستم انسان قوی هستی و می تونی به اون مرحله از قدرت درون برسی پیشنهادم به شما ماندن هست.

سلام.
آقای نجار، نمیتونم بگم شرایطمون قابل مقایسه است، اما شباهتهایی داره و تا حدود زیادی در مورد دو دلی در مورد موندن یا رفتن درکتون میکنم.



فقط جسارتا میخواستم بپرسم که پدر شما در آمدشون از کجا تامین میشه؟ حقوق بازنشستگی دارن؟ یا وابستگی مالی هم به شما دارند؟

همینطور از نظر سلامت جسمی وضعیتشون چطوره؟ رو پا هستن و توانایی انجام کارهای خودشون رو دارن یا نه؟

و جدا از بحث مصرف ایشون و حساسیت شما به دود، رابطه شما چ ایشون با هم چطوره؟ یعنی اگر مصرف نداشتن دیگه، رابطتون باهاشون چطور بود؟ البته این سوالم رو برای گرفتن صرفا یک جواب کلی خوب با بد یا سرد یا گرم، نیست. بلکه میخوام لطف کنید و بگید که مثلا در طول یک ۲۴ ساعت، مکالمات و ارتباط شما با پدرتون و ایشون با شما شامل چیاست؟

رابطه الان شما با سایر خواهر و برادرهاتون چطوره؟ و ارتباطتون در چه حده؟

سلام وقتتون بخیر

خانم حیاط خلوت ممنون از اینکه تجربه تون رو گفتید
بله من یکبار این جدا شدن و پیشرفت بعدش رو تجربه کردم و امیدوارم به جایی نرسم که خودم رو قربانی بدونم.

آقای امین ممنون که دوباره وقت گذاشتید
حرفتون رو قبول دارم. ما همه چیز رو از فیلتر ذهن و احساس خودمون رد میکنیم و بعد براساس تصوری که از واقعیت به دست می اوریم واکنش نشون میدیم
در مورد درمان وابستگی هم حق با شماست و فکر میکنم بزرگترین ضعف من تعهد به درمان باشه. چرا که یا زود از درمان خارج میشم یا تمرین ها رو انجام نمیدم.

سلام اقای Mvaz، دوست عزیز و مهربانم. اتفاقا من هم هر وقت خودم رو تو آیینه میبینم یاد اقای نجار و وروجک میفتم.
خیلی ممنون از اظهار لطفی که به من داشتید
این حرف شما خیلی برام جالب بود چون قبلا یکی دیگه از دوستانم چنین نصیحتی به من کرده بود. یه جورایی همان تعهد به هدفه و واقعا فکر میکنم در من ضعیف باشه. در بین راه خودم را درگیر حاشیه ها میکنم و از اصل کاری که باید انجام بدم دور میمونم.

ممنون از صحبت هاتون و پیشنهادی که فرمودید.حتما بهش فکر میکنم

سلام خانم پوه
میدونم خودتون هم حال خوبی ندارید و با این حال لطف کردید برای کمک به من نوشتید. واقعا آرزو میکنم شما هم روزهای شیرینی داشته باشید.

پدرم وابستگی مالی به من نداره. مقداری پول داره که در بانک گذاشته و از سود اون خرج میکنه. متاسفانه موضوع اینده مالی پدرم یکی از دغدغه های منه چون عملا مدیریت مالی نداره و بر اثر احساسات تعهدی رو قبول میکنه. از طرف دیگه تورم در حال اب کردن سرمایه اش است و به حرفهای من هم برای سرمایه گذاری پولش بی توجهی میکنه.
پدرم سلامت کامل داره و شاید فقط از نظر عاطفی به من نیاز داشته باشه.

با برادر بزرگ و خواهر خودم کاملا قطع رابطه کردم و هیچ مراوده ای ندارم. با برادر کوچکم روابط محدود دارم در حدی که ماه ها از هم خبر نداریم هیچکدوم نمیدونیم دیگری چه شغلی داره. با خواهر دوم هم رابطه کمی دارم. به تازگی با پدرم اشتی کرده و به خانه ما سر میزنه.

رابطه ام در چند روز اخیر با پدرم کاملا سرد شده. بعد از موضوعی که پیش امد تلاش میکنم دیرتر و تقریبا شب به خانه بیایم و فقط به هم سلام میکنیم. قبلا من غذا درست میکردم و با هم غذا میخوردیم ولی الان دیگه نه. نهار را سرکار میخورم و شام رو حذف کردم. پدرم هم ترجیح میده کمتر با من هم کلام بشه. نهار را از بیرون سفارش میده و شام را یا با خواهرم یا با دوستی در بیرون خانه صرف میکنه. از زمانی که با خواهرم اشتی کرده به من نمیگه کجا میره و کی میاد. بارها شده که ساعت ۱۲ شب بهش زنگ زدم و گفته خانه فلانیم یا نمیام یا دیر میام...
این در حالیه که قبلا در همه امور با من مشورت میکرد و من را در جریان میگذاشت.

سلام اقای نجار.
ممنون از پاسخهاتون.

ببینید من تا به حال از خانواده جدانشده ام. جدا شدنم در حد نهایت دانشگاه راه دور قبول شدن و خوابگاه رفتن بوده. و شاید این چیزی که میخوام بگم، با تجربه ی واقعی یک استقلال و جدا شدن کامل، فاصله داشته باشه. اما سعی کرده ام تا حد ممکن خودم رو در یک جدایی از خانواده فرض کنم و ببینم چه حسی دارم و بعد اینو بگم. باز هم معذرت میخوام اگر احیانا احساسات شما رو آنطور که در واقعیت شما می چشید درک نکرده ام. اما در حد درک و حس خودم میگم.


ببینید، من فکر میکنم مستقل شدن شما اشکالی نداشته باشه و شاید در زمینه «کسب موفقیت» برای شما بهتر هم باشه. اما در زمینه «کسب آرامش و شادی و رضایت» تفاوتی به حال شما نداره. و البته این کاملا همون حسیه که من هم در شرایط فعلی خودم دارم.

راستش من به اینکه «استقلال» و «عدم وابستگی» به بی نیازی از دیگران حتی از خانواده معنی میشه، اعتقادی ندارم. به نظر من این توصیف از استقلال و عدم وابستگی به خانواده، چیزی غیر واقعی است. انسان نیاز به دوست داشتن و عشق ورزیدن و دوست داشته شدن و مورد عشق واقع شدن داره. و اتفاقا به نظر من این نیاز اساسی ترین نیاز انسانه. و این نیاز بیش از هر چیزی و هر کسی در ارتباط خانوادگی میتونه تجلی کنه. درسته که ممکنه آدم با خیلی چیزهای دیگه هم شادی رو تجربه کنه، اما اگر ارتباط خانوادگی خوبی نداشته باشه، این خلأ رو همیشه در عمق قلبش احساس خواهد کرد.


من فکر میکنم شما «نیاز» دارید که عشقی که توی دل هر کسی به خانوادش وجود داره رو آزاد کنید و بیش از این به خشم و زخم هاتون اجازه ندید که سد راه این عشق درونی و بروزش بشن.


من خیلی وقتا به خودم میگم چرا به دردهای گذشته که تمام شده اینقدر فکر میکنم ؟ به خودم میگم مگه چند سال پیش پام نشکست، ولی چرا حالا به اون فکر نمیکنم، اما به یه حرف که دلمو رنجونده ولی مال سالها قبل تر بوده اونقدر فکر میکنم؟؟؟ گاهی به خودم میگم بی خیال پو، هر چی بوده مال گذشته بوده. تموم شده رفته، ول کن بابا. ...میدونم سخته ولی احتمالا تنها راهه، یا موثرترین راه.


میدونم خیلی چیزا بد جور توی دل ادم میمونه و صاف کردن دل خیلی سخته. اما میشه. میدونید گاهی فقط یک ابراز عشق و اجازه ی بروز کلامی و رفتاری به عشق درونمون دادن، میتونه معجزه کنه و حصار خشم و دلخوری ها رو بشکنه.

شما هر وقت بخواید و اراده کنید میتونید مستقل بشید. اما این رو هم امتحان کنید که برید به خواهر و برادراتون ابراز کنید عشق و نیازتون به عشق اونها رو.

من حس میکنم همتون از هم فاصله گرفته اید در صورتی که حس میکنم حتی یک لحظه از فکر هم و زخم این دوری از هم فارغ نیستید. اونها هم فرزندان همین پدر و مادر بوده اند و حتما زخم هایی مشابه دارید. ابتدا از ایجاد ارتباط با خواهر و برادرهاتون شروع کنید. شاید همونجور که شما فکر میکنید اونها نمیخوان شما رو ببینن یا براشون مهم نیستید، اونها هم همین حسو نسبت به شما دارن. به نظرم این طلسم حسی رو اگر شما بشکنید، خیلی حال بهتری پیدا خواهید کرد.

یه مثال براتون میزنم. میدونم خیلی بی ربطه. ولی صرفا فقط از جنبه ی به اشتراک گذاشتن تجربه ی بخشیدن میگم. شاید بشه تا حدودی تعمیمش داد به قضیه شما.
یه زمانی خیلی خیلی از پسرخالم خشمگین بودم. یادمه هر چه تلاش میکردم که از این خشم خلاص بشم نمیتونستم. مرتب توی ذهنم بود و چندین بار پیش اومد که نفسم گرفت و تا مرز خفه شدن رفتم و بعدش حالم به هم میخورد. بیش از یک سال این وضعیت رو داشتم. تا اینکه یه روز یهو از ته دلم گذشت که خدا رو صدا کردم و گفتم خدایا منو از این خشم نجات بده. و چند لحظه عمیقا این درخواست رو کردم. بدون اینکه خودم رو مجبور کنم که اینو بخوام. یعنی از درون خود وجودم برخاست. یادمه نفس نمیتونستم بکشم و داشتم خفه میشدم. یکدفعه توی یه لحظه از همون چند لحظه ای که خدا رو صدا کردم، تصویر پسرخالم اومد تو ذهنم که سرش رو برگردونده طرفم و با چشمهای قرمز و در حال اشک ریختن داره نگاهم میکنه. چیزی که به صورت شهودی نه تحلیل منطقی از این تصویر بهم منتقل شد این بود که برای او هم سخت بوده.... همین... تا این تصویر رو دیدم و این پیام رو دریافت کردم، چیزی سفت و سخت از قلبم کنده شد. باور کنید حتی من حجم اون و کنده شدنش از درون قلبم و بیرون اومدنش از بافت های بدنم رو کاملا با سلولهای فیزیکی بدنم هم حس کردم. نمیدونم چطور توصیف کنم. اما به محض اینکه از وجودم خارج شد، راه نفسم باز شد و ناخودآگاه با یک نفس عمیییق از اون حال خارج شدم. و احساس آزادی، سبکی، و رضایت و نشاط خاصی بعدش داشتم. انگار که در یک باغ سرسبز باشم که پرنده ها آوازمیخونن و دارم توش با شادی میدوم و میرقصم. باور کنید بعدش حتی هوای خونه روشن تر بود. صدای گنجشکها شاد و واضح بود. همه چیز زیبا بود.

الان هم خیلی دلم میخواد کاش چنان تجربه ای دوباره میشد. ولی خب شاید بعضی چیزها فقط بکبار رخ بدن.

برای من این تجربه، تجربه ی طعم بخشیدن بود.
امیدوارم برای شما هم بخشیدن حس خوبی به همراه داشته باشه.
حسم میگه شما میتونید طلسم روابط رو بشکنید با ابراز عشق و بخشش و نیاز به عزیزانتون.

ببینید، شما مادرتون رو از دست دادید، منم دادم. هر دومون میدونیم در عین اینکه زندگی پیش میره، اما اون درد عمیق این از دست دادن، از بین رفتنی نیست. الان میدونیم که ای کاش میشد تمام ثروت و داراییمون رو بدیم تا فقط یکبار میشد مامانمون رو ببینیم و بغل کنیم.... مطمئن باشید بقیه اعضای خانوادمون هم همینه. الان نمیفهمیم حتی همین که بدونیم وجود دارن، چقدر دلگرمیه و خدایی نکرده از دست دادن همین عزیزان که گمان میکنیم هر کدوم دنبال زندگیمون هستیم و کاری به کار هم نداریم، چقدر دردناکه.

شما این گام رو بردارید، و بعد حتی راحت تر و با دل آرامتر میتونید مستقل و جدا بشید.

چقدر قشنگ نوشتی پوه من که استفاه بردم .
آقای نجار ، نویسنده ای هست به نام دکتر وین دایر . کتابی داره به عنوان معیار سرنوشت خود باشید . خودش می گه وقتی تونست به مرحله عشق و بخشش برسه زندگیش متحول شد از 40 سالگی .
پدرش در بچگی و به خاطر اعتیاد اونها را رها می کنه - چندی بعد فوت میشه . وین دایر تا 40 سالگی نمی تونست این را هضم کنه و همیشه در دلش یه ناراحتی داشت . در حالی که دکتر شده بود و استاد دانشگاه هم بود ولی زندگی خوبی نداشت .تا می رسه به مرحله رهایی، بخشش ، عشق .... که باعث تغییر مسیر زندگیش می شه . کتاب خوبیه .