یک فنجان روانشناسی برای کودک

« بسم الله الرحمن الرحیم »

در این تاپیک مطالب و عکس نوشته های روان شناسی در زمینه کودک قرار میدهم
ان شاءالله همه مون بهره ببریم . مطالب این تاپیک از خانم دکتر فاطمه کوهپایه زاده هست.

از همین پست اول شروع میکنم:72:



https://s4.uupload.ir/files/img_۲۰۲۱...�۴۲_a9ds.jpg


احساس گناه در كودك به اين معنی است كه
من بد هستم و ديگران خوب،
و اين احساس "من بد هستم" باعث ايجاد اضطراب و تضعيف حرمت نفس در كودك خواهد شد.

☜احساس گناه در انسان باعث گرفتن تصميمات اشتباه خواهد شد.

چه كارهايی باعث ايجاد احساس گناه در كودك ميشود؟ ☟

✿ - مقصر شمردن كودكان در ناكامی و سختی های پدر و مادر

بسياری از والدين اين پيام را به كودك ميدهند كه در راه بزرگ كردن انها رنج بسيار بردند.

☜ مادری كه از زايمان سخت، افسردگی بعد از زايمان برای فرزندش صحبت ميكند تنها به كودك اين پيام را ميدهد كه وجود او در زندگی پدر و مادرش بد بوده و حتی گاهی كودكان ارزو ميكنند كاش هرگز به دنيا نمی امدند.

☜گاهی مادران منت ماندن در زندگی زناشويی را بر سر فرزندانشان می گذارند در حالی كه قربانی اصلی ازدواجهای بد كودكان هستند.
كودك كه خود را مسئول رنج بردن مادر ميداند از خود بيزار خواهد شد.

☜ زمانی ما محبت كودك به خود را در گرو انجام كاری ميگذاريم.

"اين قاشق رو بخاطر مامان بخور"
"اگر منو دوست داری اينكارو بكن"

"يعنی منو دوست نداری؟ و كودك كه مجبور است كار ناخواسته يی را به خاطر كسی انجام دهد برای ان لحظه از ان شخص متنفر ميشود و اگر ان كار را انجام ندهد همان حس بد را به خود داشته كه در انتها به حس گناه می انجامد.

☜ گاهی والدين حين عصبانيت كلماتی بر زبان می اورند كه كودك را برای همه عمر از خود متنفر ميكند.

"خدا منو بكشه از دست تو راحت بشم"
" تو منو پير كردی"
" اخر از دست تو ميميرم"
"دستم بشكنه ... كاش زبونم لال ميشد..."

☜ گاهی ما فرزندان خود را مقصر كوتاهی های خود ميدانيم.

" تقصير تو بود خواهرت افتاد"
" چرا حواست نبود يه كار ازت خواستما"

☜ گاهی فرزندان از زبان والدين خود ميشنوند كه كاش زود بچه دار نميشدند

★ هرگز در مقابل فرزندتان ديگران را نصيحت نكنيد كه
"زود بچه دار نشيا اشتباه ما رو تكرار نكن اول از زندگيت لذت ببر"

يا "بچه چيه مايه دردسر"
يا حرفی كه قديمی تر ها ميزدند " بچه دار هميشه سرش به داره"

☜ گاهی ما از دين و خدا برای ترساندن كودكمان استفاده ميكنيم. اين احساس گناه ميتواند در كودك ايجاد وسواس كند.

✻ هرگز در حين تميز كردن، لباس پوشاندن، دستشويی بردن و انجام كارهای خصوصی كودك غر نزنيد،
منت نگذاريد
به كودك حس گناه نديد.

https://s4.uupload.ir/files/img_۲۰۲۱...�۰۵_3km8.jpg



• اگر شما دو نفر نتوانسته‌ اید در برقراری نوعی رابطه (به عنوان زن و شوهر) در کنار هم باشید و موفق، دلیل ندارد که نتوانید در زمینه دیگری یعنی همکاری در پدر و مادری کردن همسو و همگام باشید.

• به خاطر داشته باشید که شما یک هدف روشن و باارزش دارید؛ رشد و بالندگی فرزندتان. برای رسیدن به این هدف همکاری شما دو نفر لازم است و اگر سلامت و امنیت روانی فرزندتان برایتان اهمیت دارد، خوب است نکات زیر را رعایت کنید :

۱.رابطه‌ تان را از نو تعریف کنید.

۲.به رابطه همسر سابقتان با فرزندتان احترام بگذارید.

۳.برای راهنمایی و گفتکو با همسر سابق تان در خصوص فرزندتان با احترام صحبت کنید و عبارت‌ های دلنشین به کار ببرید.

۴.تا می‌ توانند بکوشید که همسر سابق‌ تان را در روند زندگی فرزندتان قرار دهید.

۵.سعی کنید دعوا نکنید؛ به ویژه در حضور فرزندتان.

۶.انعطاف‌پذیر باشید.

۷.به یاد داشته باشید که «همکاری در پدر و مادری کردن» همواره با «به طور مساوی پدر و مادری کردن» یکی نیست.

۸.هنگامی که می‌ خواهید برای فرزندتان تصمیم بگیرید به دور از لجاجت ابتدا فکر کنید که چه چیزی بیشتر به نفع اوست.

۹.بخاطر اینکه فرزندتان پس از طلاق به سمت شما گرایش داشته باشد یا برای گرفتن حق حضانت فرزندتان به هیچ وجه از همسر سابق تان بدگویی نکنید و نقش والدی وی را بی اهمیت و نادرست برای فرزندتان جلوه گر نکنید

هفت قانون برای نه گفتن به کودک :


1- حواس کودکتان را پرت کنید. وقتی در حال انجام کار اشتباهی است، به او بگویید: بیا یک کار جدید کنیم یا بگویید: بیا ببین دارم چه کار می‌کنم

2- فقط وقتی کودکتان در حال صدمه زدن به خود یا دیگری بود به او نه بگویید و از او بخواهید آن كار را انجام ندهد.

3- از افعال مثبت استفاده کنید. مثلاً به جای اینکه بگویید: با دست خیس کتاب را ورق نزن، بگویید: دست هایت را خشک کن بعد کتاب را ورق بزن.

4- محدودیت‌ های کودک را فقط اعلام نکنید؛ بلكه برايش توضيح دهيد كه در عمل چه كاري بايد انجام دهد، مثلا وقتی در حال به هم ریختن کشو برای پیدا کردن یک لباس است، به جای اینکه بگویید کشو را به‌هم نریز، بگویید: بعد از کارت کشو را مرتب کن.

5- به فرزندتان حق انتخاب بدهید. به جای آنکه بگویید: نه امروز پارک نمی‌رویم، بگویید: به جای پارک رفتن می‌توانیم برویم دوچرخه سواری یا خونه خاله؛ یکی را انتخاب کن.

6- قوانین را برای او از قبل مشخص کنید تا مجبور نباشید مرتب به او نه بگویید تا اثر منفي در اعتماد به نفس كودك بگذارد.

7- حرف خود را عوض نکنید. فرزندتان باید یاد بگیرد که نه، به معنی نه است و هیچ چیز نمی‌
تواند این نه را عوض کند!

اختلاف در نحوه تربیت فرزند بین همسران


حتي اگر با همسرتان در اوج تفاهم باشيد با تولد اولين فرزند بايد دوباره بر سر ميز مذاکره بنشينيد و درباره روش تربيت فرزندتان تفاهم نامه جديدي امضا کنيد. اين هماهنگي و تفاهم يکي از مهمترين کليدهاي تربيت فرزند است.

1- مادر اخم مي کند و پدر لبخند مي زند.اين فرمانده دستور حمله مي دهد و آن يکي دستور عقب نشيني. با اين وضعيت طفل معصوم هيچوقت نمي فهمد چه کاري خوب است و چه کاري بد است. اين تعارض سم مهلکي براي شخصيت کودک است. او در اين خانواده هرگز احساس امنيت نمي کند چون در هر صورت بازنده ميدان است و اين مسئله او را دچار افسردگي و اضطراب مي کند.

2- وقتي پدر به دليلي کودک را از بازي کردن با دوستانش محروم مي کند و مادر در غيبت پدر به او مجوز بازي مي دهد کودک متوجه مي شود که قانون پدر زياد هم جدي نيست. در اين خانواده نه پدر و مادر اعتباري دارند و نه قانونشان.

3- والدين گاهي به خاطر مصلحت فرزندشان خطوط قرمزي قرار مي دهند و آنها را از بعضي از کارها منع مي کنند. اما بچه ها هم سياستمداران خبره اي هستند. آنها خيلي خوب مي توانند با استفاده از اختلاف سليقه والدينشان تحريمها را دور بزنند.

4- چاره اي نيست بايد با يکديگر در تربيت فرزندتان هماهنگ شويد. زيرا آسيبي که از اختلاف والدين متوجه کودک مي شود از عمل کردن به روش يکي از والدين حتي اگر اشکالاتي در آن باشد بدتر است. پس درباره مسائل تربيتي فرزندان خوب مطالعه و گفتگو کنيد تا به توافق برسيد. اگر در موقعيتي سردرگم شديد با روان شناسی که در اين زمینه متخصص است مشورت کنيد. اگر توافق ممکن نيست يکي از والدين بايد کوتاه بيايد و صحنه را خالي کند. اما اينطور نباشد که هميشه نظر پدر يا هميشه نظر مادر اعمال شود.

5- اختلاف شما و همسرتان بايد مثل يک راز سر به مهر باقي بماند. پس هرگز در مقابل بچه ها درباره اين مسائل بگو مگو نکنيد و مسئله را بين خودتان حل کنيد.

6- اطرافيان کودک بخصوص مادربزرگها و پدربزرگها هم بايد با شيوه تربيتي والدين کودک همراه باشند. البته همراه کردن آنها کمي دشوار است اما اگر والدين کودک به اندازه کافي با يکديگر هماهنگ باشند ديگران نيز با آنها همراه خواهند شد.

چگونه رفتار کنم تا فرزندم خجالتی و کم رو نباشد؟



كودك خجالتي كودك "مضطربي"ست كه باور دارد من بد هستم همه بد هستند، و اين افراد بد اگر از بدي من اگاه شوند به من اسيب مي زنند. خجالت به معني عدم حرمت نفس همراه با اضطراب مي باشد.

١) هميشه احساس كودك را تاييد كنيد. وقتي ترسيد نگيد اين كه ترس نداره يا نترس، بايد گفت ميدونم ميترسي. در صورت نفي و رد احساس كودك، او به اين نتيجه ميرسد كه من هيچي نميفهمم، هر چه احساس ميكنم اشتباه است و شروع به نفي احساس خود و شخصيت خود ميكند.

٢) كودك را به صورت مستقيم تصحيح نكنيد. هرگز او را جلوي دوستانش يا در مقابل جمع يا حتي جلوي خواهر و برادرش اصلاح نكنيد. اگر كلمه ای گفت كه اشتباه بود، در جمله يي از ان كلمه استفاده كنيد. در صورت لزوم، در اتاقش به تنهايي درباره كار اشتباهش صحبت كنيد.

٣) وقتي با شما صحبت ميكند به او توجه مخصوص نشان بدهيد. اگر در حال تلفن حرف زدن، صحبت با دوستانتان، كار با كامپيوتر، يا تماشاي تلويزيون هستيد لحظه يي كارتان را متوقف كنيد، به چشمانش نگاه كنيد، و در صورت لزوم از او بخواهيد بعد از اتمام كارتان با او صحبت خواهيد كرد.

٤) از او بخواهيد برايتان كتاب بخواند، اواز بخواند، فیلم تعريف كند و نشان بدهيد مشتاق شنيدنيد.

٥) هرگز به او يا كارهايش نخنديد. مخصوصا در جمع حتي به كارهاي بامزه ش نخنديد مگر انكه خودش اين خواسته يا انتظار را داشته باشد.

٦) بعد از شش سالگي با كمك مربي خصوصي او را در زمينه يك ورزش "گروهي" مثل فوتبال يا بسكتبال بسازيد تا زمين ورزشي بدرخشد.

۷) هرگز با فرزندتان درد دل نكنيد (تجاوز غير جنسي به كودك با عوارضي شبيه تجاوز جنسي) بدي ديگران مخصوصا همسر خود را هرگز به او نگوييد.

۸) روزي چند بار به جا به موقع به او بگوييد تو خوبي. مرسي پسر خوبم، ممنونم دختر خوبم.

۹) از ظاهر او ايراد نگيريد او را با كسي مقايسه نكنيد.

۱۰) به خاطر اشتباهش او را تنبيه نكنيد.

۱۱) اجازه بدهيد اشتباهات بي خطر كند و در صورت نياز بدون منت كمكش كنيد.

۱۲) به او احساس گناه ندهيد. مثلا خسته شدم از دستت، پيرم كردي، كاش بميرم راحت بشم. به خاطر شما تو اين خراب شده موندم، تو هم لنگه بابات/مامانت هستي.

۱۳) از كودك به عنوان جاسوس استفاده نكنيد.

۱۴) با او قهر نكنيد.

۱۵) از خجالتی بودن او در جمع حرفی به میان نیاورید کودکان خجالتی در برابر حرف ديگران حساسند. کودکان خجالتی بیش از قضاوت های منفی به قضاوت های مثبت محتاج اند.

۱۶) در پی هر پیشرفت کوچکی او را تحسین کنید. "به تو افتخار مي كنم كه.." ..

چگونه می توان بهانه گیری کودک را کنترل کرد


* کنترل خود را از دست ندهید
بهانه گیری کودکان واقعا آزار دهنده است. علاوه بر جیغ زدن و غرغر کردن شاید کودک لگدپراکنی کند یا پاهایش را به زمین بکوبد، اشیا را به اطراف پرت کند، دیگران را کتک بزند یا حتی نفس خود را حبس کند تا کبود شود. تحمل و کنترل این رفتارها راحت نیست اما والدین باید مدیریت رفتار و کنترل خشم داشته باشند

* هنگامی که کودک در حال جیغ و داد کردن است به حرف ها و دلیل های شما گوش نمی دهد و با حالتی منفی به فریادها و تهدیدهای شما پاسخ می دهد. هرچه بیشتر سر او داد بزنید که آرام تر شود، او با صدای بلندتری جیغ می زند. در این مواقع شاید بهترین کار این است که کنار او بنشینید و چیزی نگویید. به طور کلی، بودن در کنار کودک هنگام بدرفتاری هایش روش خوبی است. کودکان خودشان هم از خشمی که دامن آنها را گرفته است می ترسند و بودن شما در کنار آنها موجب آرامششان می شود.

* اگر تحمل بهانه گیری های او را ندارید چند دقیقه کوتاه بیرون بروید و وقتی کودک دست از گریه و جیغ برداشت دوباره به اتاق بازگردید. اگر شما آرامش خود را حفظ کنید او نیز سریع تر آرام می شود.

* وعده یا رشوه دادن به کودک در این شرایط نتایج خوبی در پی ندارد. تا حد امکان به بهانه گیری های بی مورد او اعتنا نکنید تا خودش خسته و ساکت شود.
مهم نیست بهانه گیری های کودک شما چقدر طول می کشد، خواسته های غیرمنطقی او را پاسخ ندهید و به هیچ وجه با او بحث نکنید. به نگاه ها و تفکرات اطرافیان نیز خیلی بها ندهید. همه آنها روزی چنین تجربیاتی داشته اند. اگر در نتیجه بهانه گیری های کودک به او چیزهایی که می خواهید را بدهید در واقع به او می آموزید داد و فریاد کردن بهترین روش برای به دست آوردن خواسته هاست. این طرزفکر برای کودک شما در بزرگسالی ایجاد مشکل خواهد کرد. سعی کنید کودک به هیچ عنوان متوجه نشود که شما خودتان هم روی رفتارهایتان هنگام عصبانیت کنترل ندارید.

* بهانه گیری و کج خلقی کودک به مرحله ای رسید که شروع به کتک زدن دیگران، پرتاب وسایل یا جیغ های بی وقفه کرد، او را به مکانی امن همچون اتاق خواب خودش ببرید و به او بگویید چرا او را اینجا آورده اید (زیرا دوستت را کتک زده ای) و کنار او بمانید تا آرام شود.

* عشق خود را به کودک ابراز کنید
هنگامی که کودک آرام است و می توانید با او صحبت کنید، او را در آغوش بگیرید و بگویید چقدر دوستش دارید. این رفتار برای کودک آموزنده است و می تواند با آرامش بیشتر در مورد کج خلقی های خود صحبت کن

https://s4.uupload.ir/files/img_۲۰۲۱...�۱۵_kuyf.jpg



* احساسات کودکتان را تصدیق کنید:" می دانم که دوست نداری در تاریکی تنها باشی، شاید چون نمی توانی چیزی را در اتاقت ببینی ناراحتی".


* اگر خودتان قبلا از تاریکی می ترسیدید، در این مورد با فرزند خود صحبت کنید و توضیح دهید که هر چه بیشتر در مورد دنیای اطرافتان آموختید، ترستان کمتر شد.


* بگذارید کودک ببیند که حتی وقتی چراغ ها خاموشند، اتاق همان اتاق است. این کار را می توانید با نورهای مختلف انجام دهید. به این ترتیب که ابتدا در حالتی که همه ی چراغ ها روشن هستند در اتاق راه بروید و به اشیاء نگاه کنید. کم کم با نورهای کمتر و کمتر و در نهایت با نورِ ضعیف چراغ قوه، این کار را انجام دهید. سایه های شبح مانند را در تاریکی انتخاب کنید، بعد همان نقطه را با چراغ قوه یا چراغ خواب روشن کنید تا کودک ببیندآن شیء ناشناس واقعا چه چیزی است.


‍ * بگذارید چراغ خواب و حتی لامپ معمولی اتاق خواب فرزندتان روشن بماند. می توانید از ریسه های چراغ های رنگین کوچک نیز در اتاق خواب کودکتان استفاده کنید. بسیاری از بچه ها حتی زیر پورنورترین چراغ ها به خواب می روند. ممکن است این نیاز به نور پس از مدتی از بین برود.


* سعی کنید گاهی شرایطی را فراهم کنید که کودک فرصت تجربه ی برخی وقایع را در تاریکی داشته باشد تا تاریکی آن قدرها هم برایش اسرارآمیز نباشد. به طور مثال، یک بار شام را با نور شمع بخورید، هنگام غروب قدم بزنید و یا شبی که آسمان صاف است، پتویی در حیاط و یا بالکن پهن کنید و از تماشای ستاره ها لذت ببرید.


* نگذارید فرزندتان فیلم های ترسناک ببیند یا کتاب هایی بخواند که او را می ترساند. این قاعده شامل سراسر روز می شود زیرا بچه ها حافظه ی خوبی دارند و می توانند چیزی را که صبح دیده اند، هنگام خواب به یاد آورند. مراقب فرزندتان باشید، ممکن است آنچه که از دید او "ترسناک" به نظر می رسد، شما را نترساند.


* این نکته را مدنظر قرار دهید که برخی از ترس ها مربوط به سن کودک می باشند. این گونه ترس ها به مرور زمان از بین می روند، در نتیجه سعی کنید واکنش های شدیدی به این مساله نشان ندهید.

چگونه رفتار کنیم که کودک احساس کند دیده شده و درک می شود ؟


نیاز اضطـــــراری كودكان دیده شدن است. برای همین كودكان دست به كارهای عجیب غریب میزنند حتی حاضرند كتك بخورند (توجه منفي )اما دیده شوند.
كودكاني كه ديده نمي شوند تبدیل به كودكانی با عزت نفس بسیار پایین میشوند


* به كودكان باید بیشتر از بزرگسالان احترام گذاشت. به همین دلیل كودكان این اجازه را دارند كه حرف بزرگترها را قطـــــع كنند. كار یا صحبتتان را قطـــــع كنید به چشمان فرزندتان نگاه كنید، اگر عجله دارید از او بخواهید صبر كند تا كارتان یا صحبتتان را تمام كنید بعد با او صحبت میكنید و سر قولتان بمانید. هرگز به او نپرید كه بی ادب وسط حرف من نپر یا ساكت شو یا به اتاقت برو یا مگر نمیبینی من سرم شلوغه!


* احساسات كودك را نفی نكنیم: "این ترس نداره" "بزرگ شدی گریه نكن" "انقدر غر نزن" - احساسات او را تایید كرده بر زبان بیاورید؛ وقتی فرزندتان می گوید "امروز كسی با من بازی نكرد" مادر می گوید "حتما ناراحت شدی" و كودك احساس درك شدن و ديده شدن می كند، اما اگر بگوید "قرار نیست همه با تو بازی كنند" كودك احساس بدی خواهد داشت.


* به فرزندتان حق انتخاب دهید. مثلا هنگام لباس پوشیدن دو لباس به او داده تا انتخاب كند.


∆ تعریف و تحسین نابجا هم اسيب زاست پس به اندازه از موفقیت و كار و تلاش فرزندتان تعریف كنید.

∆ هنگام انتقاد از كودك شخصیت او را زیر سوال نبرید، از احساسات خودتان بگویید. به جای انكه بگویید "پسر بدی هستی و من دوستت ندارم " بگویید "من هميشه تو را دوست دارم ولي این كار تو مرا ناراحت كرد".

* هنگامي كه عصبانی هستيد با كودك پرخاش نكنيد و با حرف هايتان احساس طردشدن را در كودك ايجاد نكنيد بلكه حتي در شرايط عصبانيت نيز نبايد كودك اماج بي مهري شما قرار بگيريد.

* از فرزندتان انتظـارات مناسب با سن او داشته باشید.

* با اشتباهات فرزندتان برخورد درست داشته باشید. اشتباه كردن لازمه رشد رواني ، یادگیری و پیشرفت در كودكان است. تمسخر، سرزنش، تهدید و تنبیه به یادگیری و اعتماد به نفس و عزت نفس كودك خدشه وارد میكند.

* كودكی كه به جای ترس و واهمه از والدین خود، عشق و احترام و توجه به اندازه مي گيرد از سلامت روان بيشتري در بزرگسالي برخوردار خواهد بود

دعوای والدین و آسیب های روانی آن بر فرزندان


هر چقدر هم که همسران رابطه عاشقانه ای داشته باشند باز هم گاهی اختلاف سلیقه ها باعث بحث ها و دعوا در خانواده می شود هرچند بیشتر وقتها مشکلات حل می شوند اما برای بچه هایی که شاهد ماجرا هستند آسیبهای جدی به همراه دارد. استرس، ویران شدن اعتماد به نفس، و از بین رفتن اعتماد کودک به والدین، ایجاد پرخاشگری و افسردگی گوشه ای از این آسیبهاست

☘ رعایت نکات زیر را به والدین گرامی توصیه می کنیم.

1- اولین و مهمترین نکته این است که والدین تلاش کنند مشاجراتشان در مقابل بچه ها نباشد. البته برای دعوا نمی توان برنامه ریزی کرد اما می توان صدای قدمهایش را از دور شنید. مثلاً هر کسی بعد از سالها زندگی مشترک خوب می داند که همسرش از چه موضوعاتی عصبانی می شود پس بهتر است این موضوعات را در مقابل بچه ها مطرح نکند و...

2- اگر ناگهان در حضور بچه ها خودتان را در وسط معرکه یافتید سعی کنید عصبانی نشوید و اوضاع را کنترل کنید. البته خیلی سخت است که هنگام دعوا انسان بخواهد ملاحظه حضور بچه ها را بکند. اما اگر بدانیم با هر فریاد چه آسیبی به روان فرزندانمان وارد می کنیم کنترل خشم و عصبانیت برای ما آسان تر خواهد شد.

3- اگر کار بالا گرفت و متوجه شدید که دیگر کنترل صحنه ممکن نیست از فرزندتان بخواهید که از اتاق بیرون برود.

4- یادمان باشد این طفل معصوم قاضی دادگاه خانواده نیست که به نفع یک طرف رأی صادر کند. پس نباید پای بچه را وسط بکشیم. پدر و مادر، هر دو برای بچه عزیز هستند و برای او بسیار تلخ است که بخواهد علیه یکی از آنها چیزی بگوید.

5- بچه ها کلماتی را که والدین در زمان عصبانیت به زبان جاری می کنند کاملاً جدی می گیرند. پس باید کلمات تهدید آمیز را از فرهنگ لغاتمان حذف کنیم.

6- بچه ها از رفتارهای ما هنگام عصبانیت الگو می گیرند. کلمات ما را یاد می گیرند و شاید روزی همان کلمات را به خود ما یا کسانی که برای آنها احترام زیادی قائل هستیم بگویند.

7- اگر والدین به هر دلیل در مقابل بچه ها با هم مشاجره کردند بهتر است آشتی کردنشان هم در مقابل بچه ها باشد

https://s4.uupload.ir/files/img_۲۰۲۱۰۶۳۰_۱۴۳۶۳۳_82v.jpg


https://s4.uupload.ir/files/img_۲۰۲۱...�۰۰_boh3.jpg


https://s4.uupload.ir/files/img_۲۰۲۱...�۳۳_mir3.jpg


https://s4.uupload.ir/files/img_۲۰۲۱...�۵۴_fn9y.jpg

چه کنیم فرزندمان لوس و‌ناز پرورده نشود

خواسته هایش حد و اندازه ندارد. از صبر و حوصله هم خبری نیست. کافیست چیزی را بخواهد و برایش فراهم نشود. زمین را به آسمان می دوزد. با همسالانش هم کنار نمی آید و همه چیز را برای خودش می خواهد. قهر و بهانه گیری هم که برنامه روز و شب اوست. به این بچه می گوییم لوس.
واقعاً چه چیزی بچه های ناز و دوست داشتنی را تا این اندازه نچسب و بد اخلاق می کند. سر نخ را باید در گوشه و کنار رفتارهای خودمان جست و جو کنیم.

چه کنیم فرزندانمان لوس نشوند؟
1- وقتی مشکلات زندگی دیگر جایی را برای تحمل نق زدنهای بچه باقی نمی گذارد ترجیح می دهیم هر چه میخواهد فوراً برایش مهیا کنیم تا غائله بخوابد. گاهی هم به یاد محرومیتهای دوران کودکی خودمان تصمیم می گیریم بهشت را برای فرزندمان از آسمان به زمین بیاوریم. مهمترین دلیل لوس شدن بچه ها همین اشتباهات به ظاهر کوچک است.

2- در اجرای مقررات در خانه مهربان و قاطع باشید. نه عصبانی بشوید و نه کوتاه بیایید. البته زیاد مقرراتی بودن هم خوب نیست و بچه را لجباز و سرکش می کند . پس مقررات خشک و دست و پا گیر را کنار بگذارید ولی در اجرای قوانین ضرورری کاملاً مصمم باشید و به هیچ وجه کوتاه نیایید.

3- از "نه" گفتن نترسید. تحمل "نه" شنیدن هم یک مهارت است. این مهارت را باید در کودکی آموخت.

4- انتظار تلخ است اما مایه رشد شخصیت کودک است. در یک سال اول زندگی فوراً به نیازهای کودک رسیدگی کنید اما در سالهای بعد او را حتی برای یک لیوان آب مدتی منتظر بگذارید. زمان انتظار را متناسب با سن و سال کودک افزایش دهید. در 5 سالگی می توانید او را برای به دست آوردن عروسک پشت ویترین چند روز منتظر بگذارید.

5- اطرافیان و بخصوص پدر بزرگها و مادربزرگهای مهربان هم بهتر است خودشان را با پدر و مادر کودک هماهنگ کنند.

رفتار مناسب در مقابل بی رغبتی کودک در انجام تکالیف مدرسه چیست ؟

* برنامه ریزی کنید زمان مشخصی را برای انجام تکالیف تعیین کنید: کودک نیز باید در تصمیم گیری شرکت کند. این زمان نباید با زمان برنامه های تلویزیونی مورد علاقۀ کودک و زمان فعالیت های فیزیکی او تداخل کند تا کودک مجبور نشود یکی را انتخاب کند. به کودک بگویید این زمان ممکن است گاهی تغییر کند


* مکانی ویژه برای انجام تکالیف تعیین کنید. مکانی که ساکت باشد و نور کافی داشته باشد. مکان مستقلی را برای کتابهای او اختصاص دهید و به استقلال او احترام بگذارید.


*بر نحوۀ درس خواندن وی نظارت کرده و آن را تقویت کنید . علت درس نخواندن کودک خود را شناسایی کنید و برای رفع آن بکوشید این علتها میتوانند شامل ضعف در تمرکز، خستگی، اضطراب، افسردگی ،درک نکردن مفهوم تکالیف شب، فراموشکاری، مشکل بودن تکالیف، فضای متشنج خانواده و ....در صورت لزوم برای رفع آن از مشاور کمک بگیرید.


*برای کودکانی که به جای درس خواندن بازی میکنند از خود ِ بازی یا فعالیتهای مورد علاقه وی به عنوان پاداشی برای انجام تکالیف استفاده کنید . به طور مثال بعد از انجام بخش دیگری از تکلیفش ده دقیقه بازی کند. میتوانید مشق و بازی را به صورت نوبتی درآورید.


*تکالیف طولانی را به بخشهای کوچکتر تقسیم کنید و مشخص کنید که به ترتیب کدام را انجام دهد. این شیوه را نیز به خود او یاد دهید


* تلاش کودک را تحسین کنید. انتظار نداشته باشید کار کودک بی نقص باشد. هرگامی که برای استقلال برمیدارد را تحسین کنید.


*اگر کودک در درس خاصی مشکل دارد، با یادآوری موفقیتهای او در درسهای دیگر، در او اعتماد به نفس ایجاد کنید. به او بفهمانید که همه اشتباه میکنند و افراد موفق از اشتباهاتشان بهره میگیرند.


* اجازه دهید تا مسئولیت پذیر باشد. حتی پیش دبستانی ها و کلاس اولیها باید تکالیفشان را خودشان انجام دهند. اگر نمیتواند تکالیفش را خودش انجام دهد احتمالا کودک وابسته ای می باشد و در این مورد با مشاور مشورت کنید.


*با افزایش سن کودک به تدریج مداخله تان را در انجام تکالیف کودک کم کنید اما نشان دهید هر وقت سوالی داشته باشد، در دسترس او هستید. و در کل روی تکالیف نظارت نسبی داشته باشید.


* برای انجام تکالیف به هیچ وجه او را سرزنش نکنید و خشونت به کار نگیرید چون در این صورت از درس و مدرسه و به طور کلی از آموختن دلسرد خواهد شد. اعمال اصول تربیتی می بایست با خونسردی و حفظ حرمت خود و کودک انجام گیرد.


* برای انجام تکالیف تشویق درنظر بگیرید برای مثال به کودک بگویید: بعد از اینکه تکالیفت تمام شد با هم بازی می کنیم و یا هر چیز دیگر
هم چنین کودک را در حین انجام تکالیف مورد تشویق قرار دهید مثلا به سمت او بروید و او را نوازش کرده و این رفتار او را تحسین کنید


* در صورت عدم موثر بودن تکنیک های فوق از محرومیت استغاده کنید برای مثال به کودک بگویید اگر تا ساعت مشخص شده تکالیفت تمام نشد ، متأسفم امشب نمی توانی با کامپیوتر بازی کنی یا کارتون ببینی ! و حتما تهدید خود را عملی کنید.

لمس و در آغوش گرفتن کودک از نگاه روانکاوی


بارها شنیده ایم که نوزاد را نباید خیلی بغل کرد و این کار باعث می شود که کودک عادت کرده و در نتیجه سخت تر هم می توان او را جدا کرد.

لمس و در آغوش گرفتن از نگاه روانکاوی عامل بسیار مهمی در شکل گیری امنیت در روان کودکان است. دقیقا می بینیم که بسیاری از مراجعینی که برای درمان می آیند گزارش می دهند که مادرم اهل بغل کردن و بوسیدن نبود. اغراق نیست اگر بگویم هیچ چیزی در این عالم به اندازه ی لمس کردن و لمس شدن به ما آرامش نمی دهد. جسم و روان کاملا با هم در ارتباطند و از طریق لمس شدن، روان آرام می شود. وقتی ناآرامیم کافی است کسی که عمیقا دوستش داریم ما را در آغوش بگیرد تا امن شویم.

نزدیکی جسمانی_روانی مراقبین اصلی بخصوص در ماههای اول زندگی نوزاد (تا حدود دو سال و نیمگی) مهمترین چیزی است که کودک به آن نیاز دارد. اگر ناامنی های کودک توسط مادر آرام نگیرد در سالهای بعد، اضطراب و حس اینکه جهان امن نیست و هر لحظه ممکن است اتفاق ناگواری رخ دهد را می توان در فرد مشاهده کرد.

اما ما با پدیده ای روبرو هستیم که گویا این اصل را نقض می کند: برخی مادرها اتفاقا خیلی کودک را بغل می کنند اما کودک شدیدا ترس از جدایی داشته و مدام می خواهد کنار مادر باشد و شبها کنارش بخوابد.

اگر لمس باعث امنیت می شود پس چرا در برخی نتیجه ی عکس می دهد؟

بسیاری از مادرانِ چنین کودکانی، خودشان ترس از دست دادنِ کودک را دارند و با چسبیدن و لمس بیش از اندازه ی کودک، به او این حسِ ترس را منتقل می کنند. پس کودک هم متوجه شده و ترس های مادر را زندگی می کند. روندی که گاهی تا جوانی یا حتی تا آخر عمر ادامه می یابد: رابطه ای چسبنده که هر دو نفر به هم میچسبند تا از ترس های خیالی خود در امان بمانند. مادرهایی که فرزندشان سی ساله شده ولی باز لباسهایش را اتو می زنند و ...
فرزند هم هیچ میلی برای مستقل شدن نداشته و از سرویس های مادر راضی است و خرسند، مصداق بارز همین ارتباطِ اضطرابیِ مادر_فرزندی است.

بنابراین هر لمس و نزدیکی فیزیکی ای، امنیت روانی در کودک را نتیجه نمی دهد. مادران باید از خود بپرسند که چون از تنهایی و از دست دادن کودکم می ترسم، او را مدام بغل می کنم یا چون او به امنیت نیاز دارد در آغوش میگیرمش؟ نیت پشت رفتارهاست که اثر تعیین کننده دارد: یک لمس، کودک را از امنیت و قدرت پر می کند و یک لمس، او را از اضطراب.

پس بغلی شدن کودک هیچ ارتباطی با بغل کردن آنها ندارد. ترس هایتان را کنار بگذارید و به خصوص در دو سال اول زندگی هر زمان که کودک نیاز داشت او را لمس کنید

وقتي كودک رفتار اشتباهي مي كند :


به او نشان دهيد رفتارش اشتباه بوده.
بلافاصله بعد از آن رفتار نامطلوب، كودك را در اتاقي گذاشته و به او تاكيد كنيد تا رفتارش را درست نكند، اجازه ندارد خارج شود.

در اتاق بايد باز باشد تا هم شما او را ببينيد و هم او شما را.
فقط نگاه كنيد: ممكن است كودك خشم و ناراحتي اش را با به هم ريختن و تخريب اتاقش نشان دهد. شما فقط چندباري نزديك اتاق او شويد طوريكه او ببينند، نگاه كنيد و برويد.

او را ببخشيد: پس از گذشت يك يا چند ساعت كه كودك با بي محلي هاي شما رو به رو شد، خودش بيرون مي آيد و طلب بخشش ميكند. در اين شرايط كمي صبور باشيد تا كودك بداند شما كمي مقاومت در بخشش او داريد. سپس او را بغل كرده و ببوسيد و او را ببخشيد.

"دکترهلاکویی

۵ ترفند مهم در مقابل لجبازی کودکان

بخندونیمشون:
وقتی که بچه ها میخندن، هم فکرشون مشغول میشه و هم دفاعشون میشکنه...

خاطره از کودکیشون: بهترین روش برای حواس پرتی و سرگرم کردن کودکمون در مواقع ضروری داستان گفتنه، حتی اگه ساختگی باشد... مثلا یهو بگید: میدونی کوچولو بودی چطوری فلان کارو میکردی؟

یه راز بگین: صداتو آرومتر کن و بگو: مامانی من میخوام بهت یه راز بگم میخوای بشنوی؟ وقتی که اون با سر بله گفت بغلش کنید و یه رازِ کوچیک بهش بگید و اونو همراه خودتون کنید...

یهو تغییر صدا بدین: برای این که اون لحظه دست از لجبازی برداره، صداتونو تغییر بدین، مثلا مثل پیرزن های بی دندون حرف بزنین، یا با لهجه های مختلف و بچه گونه حرف بزنید...

از نکات مثبتش تعریف کنید: یهویی بگید واااای این لباسی که پوشیدی چقدر بهت میاد؛ وااای چیکار کردی امروز اینقدر جذاب شدی؛ اینجوری کلاً حواسشو از لجبازی پرت میکنی...

اختلال کمبود توجه_بیش فعالی


انواع بیش فعالی

1. عدم توجه وتمرکز
2. پرتحرک(تکانشی)
3.ترکیبی(عدم توجه وتمرکز_تکانشی)

✔️علائم بایستی حداقل ۶ ماه مداوم دیده شوند.

سن شروع قبل از ۷سالگیست.

برای بچه های زیر ۳ سال تشخیص اختلال داده نمی شود و تا ۳سالگی باید جهت تشخیص و درمان صبر کرد.

✔️علائم باید در همه موقعیتها وجود داشته باشد نه فقط در خانه یا فقط در مدرسه...

✔️علائم متناسب سن کودک باشد مثلا از کودک ۲_۳ساله انتظار یک فعالیت نیم ساعته نداریم

بعضی از علائم:

دست و پاهای بیقرار
ناتوانی در نشستن در جاهایی که انتظار نشستن از او می رود
ناتوانی از انجام بازی بی سروصدا
رفتار تکانشگری مثل:ناتوانی در رعایت نوبت و مداخله وقطع حرف و کار دیگران
بی دقت وبی ملاحظه
انجام کار خطرناک نامتناسب با سن کودک
فراموشکار، بی دقت و بی توجه
با دستپاچگی قبل از پایان پرسش جواب میدهد
محرکهای بیرونی بسرعت وبه آسانی حواسش را پرت می کند.

اینها بعضی از علائم اختلال بیش فعالی_کمبود توجه اند.با دیدن بعضی از اینها در کودکان، برچسب اختلال به او نزنید .

برای انجام تشخیص قطعی و نهایی لازم است صرفا به روانشناس کودک مراجعه کرد.

بین شیطنت و پرفعالیتی با اختلال بیش فعالی تفاوت هست:

کودک پر جنب و جوشی که عملکرد تحصیلی مناسبی دارد و یا مشکل ارتباطی زیادی با همسالان ندارد بیش فعال نیست.

چهار هدف بدرفتاری کودکان و روش برخورد والدین:

جلب توجه:

- ابراز ناراحتی نکنیم، تمسخر نکرده و تذکر ندهیم.
-بدرفتاری را نادیده بگیریم یا با روشهایی که انتظار ندارند به آنها توجه کنیم.
-سیاست کلی را بر توجه به رفتارهای سازنده بگذاریم.

قدرت طلبی:

-عصبانی نشوید و خود را از جدال قدرت دور نگهدارید.
-اگر کودک درجنگ قدرت با والدین شکست بخورد بدرفتاری با هدف انتقام جویی خواهد داشت.

انتقام جویی:

-مقابله به مثل نکنید و به دنبال بهبود رابطه باشید.
-درک کنید که رفتار کودک از روی دلسردی است و الزاما شما مسبب آن نبوده اید.
-اگر کودک در کشمکش انتقامجویی شکست بخورد ، به نمایش بی لیاقتی می پردازد.

نمایش بی لیاقتی:

-این کودک شدیدا دلسرد و نا امیداست.
-از انتقاد کردن دست بردارید و بر توانایی و نقاط قوت او تاکید کنید.
-هرگونه تلاش کم اهمیت او را تشویق کنید.

کودکان اگرچه به بد رفتاری خود آگاهند اما از هدف‌های آن بی اطلاعند.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط طنین باران

وقتي كودک رفتار اشتباهي مي كند :


به او نشان دهيد رفتارش اشتباه بوده.
بلافاصله بعد از آن رفتار نامطلوب، كودك را در اتاقي گذاشته و به او تاكيد كنيد تا رفتارش را درست نكند، اجازه ندارد خارج شود.

در اتاق بايد باز باشد تا هم شما او را ببينيد و هم او شما را.
فقط نگاه كنيد: ممكن است كودك خشم و ناراحتي اش را با به هم ريختن و تخريب اتاقش نشان دهد. شما فقط چندباري نزديك اتاق او شويد طوريكه او ببينند، نگاه كنيد و برويد.

او را ببخشيد: پس از گذشت يك يا چند ساعت كه كودك با بي محلي هاي شما رو به رو شد، خودش بيرون مي آيد و طلب بخشش ميكند. در اين شرايط كمي صبور باشيد تا كودك بداند شما كمي مقاومت در بخشش او داريد. سپس او را بغل كرده و ببوسيد و او را ببخشيد.

"دکترهلاکویی

---

با سلام
دقت کنید سن کودک بسیار مهم هست.
تقریبا سن های زیر 3 سال اینگونه برخوردها نیز حداقلی هستند. و انعطاف نسبت به آنها باید حداکثری باشد.
تجربه خلاقیت و شکل گیری شخصیت در این سه سال مستلزم آزادی عمل، پذیرش و تحمل کودکان هست ، حتی در مواردی که خطا می کنند بسیار ظریف و غیر مستقیم با آنها برخورد می کنیم.

زخم های عاطفی دوران کودکی که در بزرگسالی ویران گر می شوند

حقارت:

اگر همکلاسی، اعضای خانواده، یا بستگان در طول دوران کودکی از ویژگی های خاصی برخوردار باشند، ممکن است شخصیت درونگرا را با مسائل زیادی روبرو کرده باشد ، قربانیان انتقادات مخرب می توانند به افراد بی رحم تبدیل شوند که می خواهند دیگران
از آنچه انجام می دهند رنج ببرند.

ترس از رها شدگی:

کودکان رها شده تمایل دارند راه هایی را برای پر کردن خلأ خود به عنوان بزرگسالان دنبال کنند. به همین دلیل است که آنها اغلب شرکای احساسی خود را ترک می کنند و یا از انجام کارهای خود در برابر ترس از رها شدن برای اولین بار سر باز میزنند. چیزهایی مانند:”من قصد دارم شما را قبل از اینکه من را ترک کنی ترک کنم”، "اگر قرار است بروی، بهتر استت که دوباره بر نگردی”، و یا "چرا باید با این کار را انجام دهم اگر هیچ کس پشت من نسیت؟” ورد زبان آنهاست. افراد با مسئله رها شدگی باید روی عبور از ترس از طرد شدن، دیوارهای فردی، تنهایی و به ویژه تماس فیزیکی کار کنند.

مسائل مربوط به عزت نفس:

عزت نفس در دوران کودکی، به خصوص در خانواده، شکل میگیرد. اگر فرزندانتان را قبول و آنها را همانطور که هستند دوست نداشته باشید، احساس می کنند که دائماً باید تغییر کنند تا انتظارات شما را برآورده کنند.

هر کودکی دارای ویژگی ها و توانایی های مختلف است که آنها را منحصر به فرد و متفاوت می سازد. هنگامی که کودک می گوید که کاری انجام داده که موجب افتخار آنها شده است، شادی را با یک ژست لطیف بیان کنید به این ترتیب، فرزند شما می داند که دوستش دارید و وجود او را گرامی می دارید. این باعث افزایش اعتماد به نفس آنها خواهد شد و در مورد خودشان احساس خوبی خواهند داشت. افراد دارای اعتماد به نفس کم معمولا پر از کارهای ناتمام، تنبل، دلسوز، قابل ترحم، و بدبین هستند و به راحتی خجالت زده میشوند به همین دلیل بسیار مهم است که فرزندان ما در دوران کودکی خود، عزت نفس بالایی داشته باشند.

کودکان خود بخود خشونت را بروز نمیدهند، ما در شکل گیری آن دخیل هستیم

راهكارهایی برای والدین در مقابل عصبانیت و خشونت فرزندان

1. ابتدا بر رفتارها و برخوردهای خودتان دقت كنید. با شخصیت و ویژگی‌های رفتاری خود آشنا شوید و اگر نیاز به بهبودی دارند، آنهارا بهبود بخشید.

2. در كنار فرزند خود باشید، نه در مقابل او. این را بدانید كه هر رفتاری دلیلی دارد پس هنگام بروز رفتارهای عصبی با حفظ آرامش خود سعی كنید علت را بیابید.

3. تلاش كنید مساله را از دریچه ذهن فرزند خود ببینید. این یك رفتار همدلانه است. با او همدلی كنید.

4. زمان بروز خشم و عصبانیت اصلا زمان مناسبی برای نصیحت نیست. وقتی رابطه مطلوب است با فرزند خود صحبت كنید و ارتباطی صمیمانه را بین خودتان شكل دهید حالا در خلال این رابطه صمیمی بیشتر می‌توانید بر او تاثیر بگذارید.

5. وقتی عصبانیت و پرخاشگری بروز می‌كند سعی كنید با لحنی آرام و در عین حال قاطع با او صحبت كنید. این گونه خشم او نیز كنترل می‌شود.

6. در برخورد با فرزندان خود چه در تشویق و چه در تنبیه، منصفانه و عادلانه برخورد كنید.

7. اطلاعات و آگاهی‌های خود را در مورد مراحل رشد فرزندان و ویژگی‌های هر دوره افزایش دهید تا بهتر بتوانید با فرزند خود ارتباط برقرار كنید.