نمایش نسخه قابل چاپ
سلام.
طاعات و عبادات همگی قبول باشه.
بنده چند ساله با شروع گرم شدن هوا یک جور حس هراس پیدا میکنم.
حتی بو و صدای کولر هول و هراس درونم ایجاد میکنه.
وقتی فکر میکنم تجربه بدی که حس بدی در ناخودآگاهم ایجاد کرده باشه پیدا نمیکنم.
میدونم که بعضی افسردگی ها فصلی اند.
ولی ترس و اضطراب فصلی هم وجود داره؟
ممنون میشم اگر اطلاعاتی در این زمینه دارید، راهنمایی کنید.
سلام اتفاق یا حادثه ای که تو این فصل اتفاق افتاده باشه و همزمان باشه نداشتین؟
نقل قول:
نوشته اصلی توسط Mvaz
سلام.
ممنون از پاسختون
راستش نه. مورد خاصی به نظرم نمیرسه.
البته من کلا شبها رو بیشتر دوست دارم. و شب ها هم تمرکز بیشتری دارم.
و البته روزهای پاییز و زمستون و اوایل بهار رو که آفتاب مستقیم از پنجره میفته توی خونه رو دوست دارم.
کلا آسمون صاف و آفتابی رو بیشتر دوست دارم. هوای ابری و بارونی هم دوست دارم. ولی اگر بیش از سه چهار روز بشه که خورشیدو نبینم، میرم تو فاز افسردگی.
ولی با تمام اینها نمیدونم این حس هراس و دلشوره که با گرم شدن هوا و حس و حال کولر پیدا میکنم دلیلش چیه.
سلام.
ما دو روزه که کولر رو راه انداختیم. اتاق من کولر نداره. با این حال سحر که بلند شدم تا از اتاق رفتم بیرون و صدای کولر رو شنیدم و باد کولر خورد بهم، یهو ضربان قلبم بالا رفت. و چند دقیقه بعدش هم حالم به هم خورد.
کسی اطلاعی داره عنوان همچین حس و حالی چیه؟
پوه جان
منم هر سال تو روزهای بهاری صبح ها دچار اضطراب میشدم. البته نه خیلی شدید. قبلا فکر میکردم یاداور امتحانات پایان سال بوده ... ولی انگار یه چیزی عکس افسردگیه ...
درود
بهتر هست شما با یک متخصص در ارتباط باشین.
_ توصیه ای که ضمن جمله ی بالا براتون دارم اقدام به برنامه ریزی و داشتن فعالیت هایی هست که به شما آرامش و احساسات خوب رو تزریق میکنه، نکته ی مهمی که در حین برنامه ریزی باید به اون متوجه باشین پرهیز از نوشتن برنامه هایی هست که باعث اضطراب بیشتر، نگرانی، مشقت، کنترل گری و ... هست.
فایده دیگر داشتن یک برنامه معین برای هر روز و مرور اونها قبل از خواب برای شما این هست که با افکار مغشوش به رختخواب نمیرید و این میتونه از بروز بیخوابی و خستگی در طول روز جلوگیری کنه.
_ نکته ی بعدی استفاده از رژیم غذایی مناسب (سالم ) و ورزش زیر نظر پزشک هست. انجام یکسری آزمایشات برای بررسی عملکرد بدن شما و برنامه ی غذایی سالم همراه با تحرک میتونه خیلی براتون مفید باشه.
_ مطلب نهایی این هست که بسیاری از ما با خاطراتی زندگی میکنیم که موجب بازگشت افسردگی میشه. شما رویدادهای مثبت رو به جای اون خاطرات منفی قرار بدین. از همین فصل گرم هم شروع کنین...
از طرفی قطعا در زندگی ساعات خوب و شیرینی رو هم داشتیم که میتونه تکرار بشه و زندش کنیم. مثلا من خودم رو درگیر برنامه ای میکنم که علاوه بر اینکه روزم رو ، هفتم و ماهم رو ارزشمند میکنه... پیوندم میده به خاطرات شیرینی که در گذشته ازش داشتم .
من در گذشته همراه خواهرم، دوستم و ... کیک و شیرینی های خوبی رو تهیه میکردم، هنرهای دستی انجام میدادم و ... و خاطرات خوبی ازش دارم. الان که فرصتی دارم و باز هم میخوام این فعالیت ها رو شروع کنم علاوه بر اینکه جزو برنامم و سرگرمیم میشه و یک ماجرای مثبت هست، میتونه احساسات خوب گذشته رو هم در من زنده کنه.
:72:
سلام.
بهاره جان ممنونم. فقط منظورتون رو از برعکس افسردگی نفهمیدم. منظورتون اینه که ممکنه سطح انرژیم بالاتر باشه؟
خانم سحر بهاری، ممنون از پاسختون.
الان خیلی درگیری های اضطراب زا زیاد دارم و شرایطم طوریه که اتفاقا خیلی تحت فشار هستم.
منظورتون از پرهیز از نوشتن برنامه ها چیه؟ مثلا لیست کارهای درسی و مسیولیت ها و ... نداشته باشم؟ آخه اخرش که باید انجامشون بدم.
البته من مثلا کارهای خونه رو دوست دارم. (فقط اینکه بقبه ریخت و پاش کنن ناراحتم میکنه) و اخیرا هم بعد از مدتها یکم خیاطی در حد ترمیم انجام دادم که برام لذت بخش هست ولی به شدت هم منو یاد مامان میندازه و میریزم به هم.
فیلم هم اخیرا بیشتر از قبل میبینم.
ولی عملا در تمام اینها هم ذهنم ازاد نیست و دغدغه کارهایی که باید انجام بدم رو دارم.
متخصص منظورتون روانشناس و روانپژشکه یا متخصص دیگه ای؟
ورزش هم راست میگید.خیلی کم ورزش میکنم. تقریبا صفر. بارها تصمیم گرفتم بیارم توی برنامه ام اما اراده ام براش ضعیفه.
تغذیه هم اتفاقا سعی میکنم غذاهای مقوی درست کنم. گرچه اخیرا اگه به خودم باشه بیشتر از قبل فقط دلم میخواد سالاد و میوه بخورم.
خواهش میکنم ، ممنون از پاسخت
درسته ما کارایی داریم که نمیتونیم اونها رو به بعد موکول کنیم یا نادیده بگیریم ولی داشتن یه برنامه ی درست میتونه برامون مفید باشه.
دقت کنین پرهیز از داشتن برنامه ی غلط ... برنامه ای هست که باعث اضطراب ما بشه، سخت و طاقت فرسا باشه و ...
ضمن توصیه ی قبلی ، این برنامه اصلا چطور باید باشه؟!
* اولویت بندی کنین، اونهایی که مهم تر هستن رو از غیر ضروری ها یا کم اهمیت تر ها جدا کنین، مثلا کارهایی که به تحقق اهداف بلندمدتمون کمک میکنه ( ضروری ) .
* زمان های مناسب رو انتخاب کنین، یعنی زمان پرداختن به کارهاتون مصادف با اوقاتی نباشن که انجامشون براتون سخته. مثلا فردی میگه من ساعت دو بعد ظهر میخوام کارمو انجام بدم در حالی که نیم ساعت قبلش ناهار خورده و از شش صبح بیدار بوده و قطعا انرژی و اون سبکی لازم برای انجام کارش نداره.
* زمان مشخصی رو در نظر نگیرین، مثلا من حتما باید از ساعت چهار تا شش فلان کار رو بکنم. این برنامه لازمه انعطاف داشته باشه، چهار تا شش و نیم. اون نیم ساعت میتونین دراز بکشین، یه لیوان آب میوه بخورین ، یه آهنگ گوش بدین، یکم راه برید، گوشیتون رو پاسخ بدین و ...
* اون کارهایی که باید انجام بدین رو بررسی کنین، برخی از اونها میشه بشکل تقسیمش با دیگری انجام بشه. برخیش اصلا انجامش لازم نیست، بعضیش رو میشه موکول به زمان دیگری کرد، قسمتیش رو میشه به شکل دیگری که زحمتش کمتر میشه انجام داد، خیلی هاش رو میشه در زمان های جداگانه انجام داد و باهم مصادف نشن و ...
* زمان های آزاد رو در نظر بگیرین، خب بعضی وقتا هم زمان های آزادی داریم که تقریبا نمیدونیم باید چکاری در اون زمان انجام بدیم. اگر انرژی داریم میتونیم کارهایی رو که باید بعدا انجامش بدیم همون زمان انجامشون بدیم و بعدا اذیت نشیم.
مثلا بعضیا هستن که برای چند روز غذا تهیه میکنن و تو یخچال میذارن، لباساشونو اتو میزنن، لباسا رو تو ماشین میریزن، خونه رو گردگیری میکنن و ... این کمک میکنه روزای بعد دیگه دغدغه ی اون کارا رو نداشته باشن . فقط کافیه تایم ناهار یا شام یه مقدار غذا گرم کنن.
* عادت های مخرب رو شناسایی کنین. افراط ها و تفریط ها. مثلا برخی میگن خب کمتر میخوابم بجاش کارمو انجام میدم، یا برعکس. هر دوی اینها غلطه. یه برنامه ی درست باید همه چی در اون در نظر گرفته بشه. هم استراحت و هم کار، وگرنه در هیچکدومش نمیتونیم درست عمل کنیم.
* قرار نیست چون برنامه نوشتین همه چیز عینا اتفاق بیافته و هیچ مشکلی پیش نیاد. در خلال هر برنامه ای ممکنه کسالت باشه، مسافرت ضروری باشه، کارهای اداری ضروری پیش بیاد و ... قرار نیست خودمونو سرزنش کنیم، در واقع داریم سعی میکنیم بهتر بشیم و این مسلتزم زمان، صبر و تلاش هست.
* آخر هفته ها یه ارزیابی داشته باشین، اگر تو اون هفته تونستین طبق برنامه بهتر پیش برین و احساس خوبی داشتین بخودتون هدیه بدین. چی دوست دارین هدیه بگیرین؟ ( عطر، ساعت، گل، شال و ... ) همونو بخودتون هدیه بدین.
.........................
در مورد فعالیت هاتون که مثلا خیاطی هست و شما رو یاد مادرتون میندازه ... خب حقیقت این هست که قرار نیست ما همه چیز رو فراموش کنیم و نقش بازی کنیم.
درگذشته مطالب خوبی برای شما نوشته شد اما ما انسانیم و زمان لازم بخودمون رو نیاز داریم تا التیام پیدا کنیم و این حق رو نباید از خودمون بگیریم که احساساتمون بروز پیدا نکنن، قرار نیست به زور نقش یه آدم قوی رو بازی کنیم یا تظاهر کنیم همه چیز خوب هست. این کار تنها اوضاع رو بدتر میکنه.
اینها هم بمعنی غرق شدن در گذشته نیست، بمعنی عذاب دادن خودمون نیست بلکه میخوایم یه انسان معمولی باشیم همین. ممکنه در طول روز درگیر فعالیت هایی بشیم که خاطرات عزیزی رو برامون تداعی میکنن ما قرار نیست فراموشی بگیریم بلکه میخوایم با اون اتفاق کنار بیایم، بپذیریمش و بعنوان جزوی از زندگی هر انسانی در نظرش بگیریم. یاد اون فرد رو گرامی بداریم و از اینکه جزوی از زندگیمون بوده و خاطرات خوبی باهاش داشتیم خرسند باشیم، به اون قسمت از زندگیمون و حضور اون آدمها افتخار کنیم و همیشه خاطرشون برامون ارزشمند باشه.
برای سؤالی که در مورد متخصص پرسیدین اگر زیر نظر هستین مسئله رو برای همون متخصص خودتون مطرح کنین و اگر نه با یک روانشناس صحبت کنین.
:72:
خانم سحر بهاری خیلی ممنونم از راهنمایی و کمک خوبتون.
امروز صبح پستتون رو خوندم و یه برنامه ریزی با در نظر گرفتن مواردی که فرمودید انجام دادم.
گرچه باز هم یه سری کارهایی که امروز میخواستم انجام بدم موند، ولی تونستم کارهای ضروری و غیر ضروری و زاید رو دسته بندی کنم.
جایزه هم خیلی برام سخت بود چیزی رو پیدا کنم که خوشحالم کنه. ولی آخرش یه کاری که خیلی دلم براش تنگ شده و قبلا خیلی بهم آرامش میداد رو انتخاب کردم. واقعا براش ذوق دارم.
باز هم ممنون از راهنماییتون.
پوه عزیز
شبیه به افسردگی فصلی در زمستان که تغییرات آب و هوا روی روحیه تاثیر میزاره و احساس خمودی میکنیم. با گرم شدن هوا یه احساس بی قراری و اضطراب رو تجربه می کردم. انگار یه مدت به خواب رفته بودم ویهو بیدار شده بودم و احساس میکردم خیلی عقبم ... راستش نمیدونم چیزی به اسم اضطراب فصلی هم داریم یا نه ... این ها فقط تجربیات من بود ...
الان مدت زیادی هست که دارم روی اضطرابم کار می کنم و امسال دارم احساس نشاط رو به جای اضطراب تجربه می کنم.
با تشکر از سحر بهاری عزیز و پست مفیدش برای برنامه ریزی، بهترین کار برنامه ریزیه ... ولی نه حالت کمال گرایانه ...
تو این فصل زیبا باغبونی و گل کاری و پناه بردن به طبیعت هم خیلی خیلی توصیه میشه ....
سلام.
امیدوارم حال همگی خوب باشه.
این صحبتم ربطی به عنوان تاپیک نداره ولی ترجیح دادم تاپیک جدید نزنم. ممنون میشم راهنمایی کنید و نظراتتون رو بگید.
پدر من به اتفاق برادرم و عروسمون از روز اول فروردین رفتن شهر دیگه ای که همه فامیل اونجا هستن. حدود ۵۰۰ کیلومتر دورتر. و به دلایلی من نرفتم.
برادرم و خانمش ۱۸ روز بعد برگشتن. ولی برادر بزرگم که در همون شهر زندگی میکنه بابا رو نگه داشت اونجا. تا اینکه دو هفته پیش من هم برای تغییر روحیم هم به نیت دیدن مادربزرگم بعد از یکسال، رفتم اونجا. به نیت نهایتا یک هفته موندن.
از همون اول هم فقط از بابا پرسیدم میاید با هم برگردیم یا خودم تنها برگردم؟ که بابا مثل همیشه دو گانه جواب میداد و تکلیف منو معلوم نمیکرد و با اینکه بارها بهش گفتم که اگه میخوای. بمونید مساله ای نیست ولی من کار دارم و باید برگردم. ولی از یه طرف میگفت باید بیلم و از یه طرف هم میگفت حالا داداشت و زن داداشت که میرن سر کار بچشون چی میشه تنهایی ؟ ( برادر بزرگم و خانمش هر دو شاغلن و ۱۳ ساله ازدواج مرده اند و بچشون ۱۰ سالشه و به نظر من همون‌جوری که قبلا زندگی میکردن حالا هم زندگی میکنن)
خلاصه اینکه یک هفته شد دوازده روز و من دیگه از بلاتکلیفی خسته شده بودم و به بابا گفتم من میخوام پس فردا برگردم. و بابا گفت منم میام. باز هم تاکید کردم که اگر میخواید بمونید بمونیدا. من مشکلی ندارم تنها میرم. گفت نه میام.
وقتی رسیدیم خونه بابا خیلی گریه کرد و باز فاز اقسردگی گرفته. در صورتی که اونجا روحیش بهتر بود.
حالا هم خواهر و برادرا هی به من میگن تو بابا رو زورکی برده ای و اونجا برای بابا سخته چون جای خالی مامانو حس میکنه و ...
شاید اشتباه از من بوده که از همون اول اون سوال رو از بابا پرسیدم! شاید باید برای خودم چند روزه میرفتم و برمیگشتم ونظری از بابا نمیخواستم. من به خیال خودم فکر میکردم که اگر چنین نظری از بابا نپرسم شاید فکر کنه که بود و نبودش توی خونه برام فرقی نداره یا از خدامه که نباشه!
از طرفی هم برادر کوچکم که عقده، ما عملا برای خانمش هیچ کاری نکرده ایم هنوز. به خاطر از دست دادن مامان، کل رسم و رسومات به تعویق افتاد. مثلا شب یلدا نشد چیزی ببریم. عیدی برای عید نوروز نشد ببریم و نه عید فطر و ... و یه جورایی انگار قضیه ازدواج برادرم به امان خدا رها شده بود.
من فقط چند روز قبل از عید فطر با بابا مشورت کردم که عیدی ببریم برای عروسمون یا نه؟ و هم نظر خودم هم بابا این بود که بدون حضور بابا رسمیتی نداره و جالب نیست. به خصوص که ما هیچ فامیلی اینجا نداریم و خواهر بزرگم هم برای این کارا میگه حوصلشو ندارم و مسئولیت جریان رو میندازه به دوش من. خب من یه نفری پاشم برم خونه مردم عیدی ببرم ؟
با تمام تنش ها و مسئله هایی که با برادرم دارم، ولی منطقا فکر میکنم حداقل تا وقتی نرفتن سر خونه زندگیشون، باید از حداقل از نظر روانی و روند پیش رفتن تا عروسیشون، ازش حمایت بشه. اینجوری که همه دستشون رو کلاه خودشونه و بابا هم نباشه، به نظر من درست نیست و دلم برای برادرم میسوخت. راستش دلم برای عروسمون هم میسوخت. همه چی به دلش موند.
ولی خب از یه طرف خواهرام خودشونو برای این چیزا میکشن کنار و از اون طرف هم هر کاری کنم انتقاد میکنن.
منم این چیزا به اعصابم فشار میاره. واقعا نمیدونم حد و حدود من و وظایف من، در این شرایطی که مامان نیست چیه و آیا منم مثل بقیه فقط به فکر خودم باشم یا خلأهایی رو که با رفتن مامان پیش اومده مثلا همین توی قضیه به سر و سامون رسوندن جریان ازدواج برادرم یا مدیریت روابط خانواده ها و رسم‌و رسومات در دوران عقدشون، در حد توان خودم پر کنم؟؟
از نظر بازیابی روحیه بعد از مامان، گویا من دلسنگتر و بی احساستر ازبقیه بوده ام و گرچه غمش از قلبم نرفته و هر لحظه توی ذهنمه، ولی حداقل ربات وار متوجه اون کاری که الان باید انجام بشه هستم. بقیه هنوز خیلی بی تابی میکنن. شاید هم من واقعا موجود بی احساس و دلسنگی هستم که به شدت بقیه گریه و زاری نمیکنم.
کلا من گیج شده ام که الان کجام؟ نقشم و وظایفم و حد و حدود و اختیارات و محدودیت هام و مرزهام در ارتیاطاتم با اعضای خانواده ام چی باید باشن؟
میشه راهنماییم کنید؟
سلام پو عزیز:72:
به نظر من در مورد برادرت و عروس تون وقتی کسی ازت درخواستی نکرده دلیلی نداره به صورت خودجوش بخوایی کاری انجام بدی.
عروستون اگر چیزی تو دلش هست به شوهرش بگه و برادر شما هم میتونه با همه خانواده مطرح کنه! بعد هم عیدی و ... یه سری لوازم هست دیگه. میتونه با سلیقه خودش بره هر چیزی دوست داره بخره که تو دلش هم نمونه! برادرت هم اگر حمایت لازم داشته باشه میگه دیگه!
در حالت کلی به نظر من لازم هست کمی دست از دلسوزی برای بقیه برداری! به زندگی خودت بچسب و سروسامون بده. هر وقت گفتن پو اینجا به کمکت نیاز هست اگر تونستی کمک کن. اگر هم دلیلی برای از خودگذشتگی و عذاب وجدان نیست.
برای خودت وظیفه تعریف نکن که بعدا بخوایی بعدش انتظار داشته باشی.
سلام.
انتظاری که ندارم. ولی درخواست ازم شده. مثلا برای عید فطر خود براذرم گفت که دیگه نمیخواید عیدی ببریم؟
ازطرفی تنها کسانی که تو خونه هستن، من و برادرم بودیم. چ خاتواده عروسمون مثلا برای روز پسر برای برادرم تدارک دیده بودن و هدیه و ... گرفته بودن آوردن. (البته این جزو رسوم نیست. طبق میل خودشون بوده) و یا چند باری منو هم دعوت کردن خونشون که من فقط یکبارش رو که برای افطاری بود رفتم. ولی از اون طرف چون بابا خونه نبود نشد که ما هم دعوت کنیم. فقط خود عروسمون اومده. (گرچه من با همین دعوتها و ... خانواده عروسمون توی این وضع کرونا خیلی مخالف بودم و هستم و تا حالا هم هر وقت زنگ زده اند کرونا و نبودن بابا رو بهونه کرده ام برای نرفتن)
اتفاقا اونجا که بودم وقتی به بابا گفتم که میاید یا تنها برگردم، بابا گفت نه باید بیام و برادرت هم معترضه و میگه رها کردید قضیه ازدواج منو و ...
در مورد سر و سامون دادن به زندگی خودم هم فعلا زورم بیشتر از اینکه سر کار برم و درسم رو بخونم نمیرسه که دارم انجام میدم. فقط مونده محل اسکان مستقل. که اونم تو فکرش هستم هر چند یه جورایی با این وضعیت اقتصادی محاله.
اما خب به طور کلی قبول دارم که من این مشکل رو دارم که احساس مسئولیت افراطی دارم. سعی کرده ام کمترش کنم ولی نمیتونم اونجوری که شما میگید بی تفاوت باشم. باید باشم؟
سلام پو عزیز
همیشه خواننده مطالبت هستم
اینکه به فکر تدارکات و رسم و رسوم عروسی برادرت هستی خیلی خوبه و مشخصه که خانوادتون برات مهمه و بیخیال نیستی.
به نظرم اگر می خوای اقدامی بکنی بهتره پیش بقیه ، پدرتون رو متولی اون اقدام نشون بدی. چون از طرفی ایشون الان بزرگ خانوادس. و هم اینکه از این به بعد هم فشاری روی تو نخواهد بود که مثلا مسئول تمام امور بشی. البته توی خانواده هایی که مادرشون رو از دست دادن، من می بینم دور و برم که بهرحال خواهرها هستن که خیلی از هماهنگی ها رو انجام میدن و اموری مثل امور مربوط به عقد و عروسی و اینارو پیگیری می کنن. بخاطر همین اگر خواهر بزرگتر دارین بهتره ارتباطتون رو بیشتر کنید و مسئولیت هایی رو هم بر دوش بقیه خواهرا بذارین.
تا حالا هم عیدی نبردین اشکالی نداره. چون بهرحال عزادار بودین. ولی می تونین به یه بهانه ای توی یه ولادتی یا عیدی، برای عروستون عیدی ببرین. مثلا ما در ولایت خودمون! یه چیزی به اسم نوبرانه هم داریم برای عروس می برن. یعنی میوه های تازه رسیده تابستونی به همراه شیرینی و هدیه. میتونید به این بهانه عیدی های قبلی رو هم جبران کنیدبرای عروس خانم. در کل به نظرم در هر موردی با پدرتون صحبت کنید و اگه لازمه ایشون خودشون با خواهرهاتون و دیگر اعضای خانواده هماهنگی های لازم رو انجام بده.
من احساس می کنم اگه همه بدونن مدیریت خونه حالا دست پدرتون هست خیلی بهتره. حتی برای پدرتون هم بهتره و روی روحیه اش تاثیر داره. برای پدرتون هم اگه تونستی برنامه هایی بچین که از این حال خارج بشه. طبیعت گردی، و ..
موفق باشی
سلام.
ممنونم خانم فرزانه عزیز.
بله. من هم معتقدم مدیریت باید با بابا باشه. ولی خب بابا امسال اصلا شهر دوری بودن. خواهر هم دو تا دارم که یکی ایران نیست و یکی هم میگه حوصله این کارا رو ندارم. دو تا برادر دیگم هم همون شهری هستن که بابا این مدت بوده و راهشون دوره.
عروسمون اصالتا اهل همینجا هستن و همه فامیلشون هم اینجان. راستش این مدت که اونها چون باغ و اینا هم دارن، مرتب از این میوه های نوبرانه میاوردن. من حس میکنم یه جورایی داداشم احساس شرمندگی میکنه که نشده ما کاری کنیم.
بله منم نظرم این بود که تا محرم و صفر نشده بشه یک روز عید، عیدی ببریم.
البته خب به قول صبا، من زیادی دغدغه دیگران رو دارم و همیشه اول اولویتم دیگرانن. در صورتی که شاید بحرانی ترین وضعیت رو از نظر شرایط زندگی در بین اعضای خانواده، من دارم که همه چیم رو هواست. بقیه که خدا رو شکر بالاخره سر خونه زندگی خودشون هستن و شرایط معلقی ندارن. خودمم هی به خودم میگم که من باید زندگیم به یه ثبات و استقلالی برسه که پس فردا محتاج کسی نشم.
امروز بعد از حرف صبا بیشتر دقت کردم دیدم این برادرم وقتی خواسته ای داشته تا به حال در عمرش، حتی به زور هم که شده دیگران رو وادار کرده و یا خودش تلاش شخصی خودش رو برای رسیدن بهش انجام داده. وقتی هم نگاه میکنم میبینم تقریبا هیچوقت نبوده که کسی جز خودش در اولویت باشه براش. پس شاید بهتره منم کاسه داغتر از آش نشم‌و فقط به بابا اعلام آمادگی برای همکاری کنم که هر موقع خود برادرم و بابا و خانواده عروسمون به توافقی در مورد زمان انجام مراسم یا مراحل ازدواجشون رسیدن، منم همکاری میکنم. ولی فکر و فشار و دغدغه فکری که وای پس این کارا چی میشه و کی انجام میشه و کی انجام میده و ... رو نداشته باشم و به جاش این انرژی رو به تمرکزم روی سر و سامون دادن به زندگی خودم معطوف کنم
البته خب به قول صبا، من زیادی دغدغه دیگران رو دارم و همیشه اول اولویتم دیگرانن. در صورتی که شاید بحرانی ترین وضعیت رو از نظر شرایط زندگی در بین اعضای خانواده، من دارم که همه چیم رو هواست. بقیه که خدا رو شکر بالاخره سر خونه زندگی خودشون هستن و شرایط معلقی ندارن. خودمم هی به خودم میگم که من باید زندگیم به یه ثبات و استقلالی برسه که پس فردا محتاج کسی نشم.
فکر کنم طرحواره ایثار مخرب داری pooh .یعنی نیاز واجب داری ها ولی نیازهای غیر ضروری بقیه را حل می کنی . تو یه مستند رادیویی کارشناس داشت میگفت چند وقت پیش . به نظرم از مشاور بپرس .
سلام
خانم لاله ممنونم که برام نوشتید.
راستش کلا دیگران هم بهم میگن تو هی فداکاری میکنی. یعنی از بچگی هم همینطوری بودما. البته نه نسبت به همه. نسبت به خانواده و عزیزانم.
البته الان خب اون چیزی که برای خودم از دستم برمیاد رو هم دارم انجام میدم. درسمو دارم میخونم و سر کار هم مدت کوتاهیه میرم. خب مثل بقیه آدمها هم بقیه وقتم رو با خانوادم هستم و درگیر کارهای روزمره.
ولی عملا ذهنم یک لحظه آزاد نیست. حتی در موقع فراغت هم کلی نگرانی برای خودم و برای افراد خانوادم دارم. به خصوص برای بابا.
نمیدونم. من هر چی سعی میکنم نمیتونم بی خیال خانوادم بشم و دغدغشونو نداشته باشم. یه جورایی انگار همین خانوادم معنای زندگی من هستن. حالا درست یا غلطشو نمیدونم. فقط میفهمم اگر بهم بگن بهترین شغل و بهترین درآمد با بهترین خونه و ماشین توی بهترین جا بهت میدیم، برام جذابیت چندانی نداره. ولی اگر بگن جونتو بده تا فلان مشکل از خانوادت رفع بشه، بدون تردید قبول میکنم.
اگه این کمک و دغدغه حس آرامش بهت میده پس خوبه پوه و به معنای ایثار خوب هست خب . ولی اگه می بینی این فداکاریها باعث عدم رضایت درونیت هست یعنی یه دوگانگی درونی وجود داره درونت که میشه ایثار اشتباه .نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
هر وقت در کمک کردن و فداکاریها به دوگانگی رسیدی سئوال بالا را از خودت بپرس . در ایثار و فداکاریها آدم با خودش دوگانگی نداره پوه . مثلا یه فردی می بینه یه دبستانی آتش گرفته می ره بچه ها را نجات میده درحالی که داره می سوزه . می دونه می سوزه ولی میره ولی راضی هم هست . برای خانواده هم همین هست . باید اون حس خوب باشه ، اگه نباشه یعنی شاید افراط و تفریط باشه .امیدوارم منظورم را رسونده باشم.
سلام.
نیاگارای عزیز، خب نمیشه گفت دغدغه ها آرامش بخش هستند، چون بالاخره اضطراب و فشار خودشون رو به همراه دارند. ولی بهتره بگم اگه کاری ازم بر بیاد برای خانوادم، بهم احساس و معنا میده.
خوشبختانه یه مرحله از رسم و رسوماتی که برای برادرم و خانمش باید انجام میشد، انجام شد به مناسبت روز دختر. و یکم ذهنم سبک شد.
بعد از کلی کشمکش و تنش و ....، بابا و برادرم هم دارن یکم تو کار خونه کمکم میکنن و درک میکنن. ولی جالبه که علیرغم اینکه از این بابت خوشحالم، ولی احساس شرمندگی هم میکنم!!! و عذاب وجدان میگیرم. یا یهو حس میکنم نکنه خدمت به دیگران یه توفیقی بود که اینجوری از خودم سلبش کرده ام ! به خصوص وقتی بابا کاری میکنه. مثلا اینکه گاهی ظرف بشوره یا گلها رو آب بده یا مهمون که میخواد بیاد در تدارکات کمکم کنه. (بعد هی به خودم میگم عیب نداره، هم برای خود بابا خوبه که یکم تحرک بدنی داشته باشه، هم بهتر از اینه که باز همه فشارها رو من باشه و یهو ظرفیتم پر بشه و بخوام با غر زدن یا واکنش عصبی، فشار روانی بیارم به بابا و خانواده). نمیدونم والا. هنوز خودم هم در تعریف نقش خودم در شرایط جدید زندگی بعد از مامان، معلقم و بین زمین و هوام.
مامان بزرگم هم میگه دوست داره بیاد شهر ما و پیش ما باشه. ذهنم درگیر این هم شده چون مامانم هم قبل از بیماریش قصد داشت بریم بیاریمش و منتظر باز شدن جاده ها بودیم. بابا هم مخالفتی نداره. ولی خودم فکرش رو که میکنم دلم می لرزه و میترسم. چون اگر یه موقع مامان بزرگم مثلا رو سرامیک آشپزخانه لیز بخوره یا هر چیزیش بشه، اصلا نمیتونم پاسخگوی خاله ها و دایی ها باشم. خودمم اصلا دیگه ظرفیت روانی اینکه بخوام عذاب وجدان اینکه نکنه من درست مراقبت نکرده ام و کم کاری کرده ام، ندارم.
ولی مشکل من اینه که کلا نه گفتن، یا گرفتن حقم، گرچه یه جورایی خوشحالمم میکنه، اما همونقدر احساس عذاب وجدان بهم میده.
البته خیلی بهتر از سال های قبل شده ام و راحت تر میتونم خقمو بگیرم. ولی به همون نسبت هم فکر میکنم نکنه قسی القلب شده ام.
سلام.
امیدوارم حالتون خوب باشه.
دوستان من باز یه مسأله بی ربط به عنوان تاپیک دارم. ولی چون بحث زیادی روش ندارم و فقط راهنمایی کلی میخوام براش تاپیک نزدم.
یکی از دایی های من سه تا پسر داره. پسر بزرگشون هفت سال از من بزرگتره. و خب خانواده سالم و ساده و خوبی هستن و سرشون به کار خودشونه. از همون سنین نوجوانی من زن داییم خیلی منو دوست داشت. البته یه دوره خیلی کوتاهی توی سنین نوجوانی من از طرز فکرهای پسرداییم خوشم اومده بود و طرز فکرش ذهنمو مشغول کرده بود.
اتفاقا من ۱۹ سالم که بود زن داییم از مامانم منو خواستگاری کرده بود و مامانم هم با من مطرح کرد ولی مدتی قبلش قضیه خواستگاری پسرخاله پیش اومده بود و چون مشغول صحبت با پسرخالم بودم و علاقمند به پسرخالم، همون موقع به مامان گفتم نه.
بعدش باز مطرح کرده بودن و گفته بودن اگر به خاطر درسشه ما خودمون هم حمایتش میکنیم تا هر وقت و هرجایی بخواد ادامه تحصیل بده. ولی باز من چون تصمیم بر ازدواج با پسرخالم داشتم گفتم نه.
بعد از قسمت نشدن قضیه ازدواج با پسرخالم هم، چندین بار میشد که مثلاً توی مراسم عروسی اقوام، زن داییم میومد ذوقمو میکرد و میگفت آخرش من تو رو برای یکی از این پسرهام میگیرم. که منم خب فقط سرخ و سفید میشدم و چیزی نمیکفتم.
تا اینکه یک بار در مراسم دیدار عید خونه داییم اینا بودیم و یکی دیگه از اقوام هم بودن و زن داییم دوباره گفت و من اونجا یکم رک گفتم که من خالاحالاها نیت ازدواج ندارم (جملم یادم نیست. فقط یادمه زن داییم انگار ناراحت شد و رفت تو هم)
بعدش هم دیگه مطرحش نکردن و یکی دوسال بعدش، یعنی حدود هشت سال پیش پسرداییم ازدواج کرد و اتفاقا خانمش هم از همه نظر عالی بود.
تا اینکه دو سال پیش فهمیدیم که مدتیه که جدا شدن. جدا شدنشون هم توافقی و سر مشکل بچه دار شدن بوده. خانمش باردار نمی‌شده و پسر داییم هم اصراری نداشته برای بچه ولی خانمش گویا عذاب وجدان یا همچین چیزی داشته و خودش اصرار بر جدایی داشته.
حالا مسأله اینه که از حدود ده ماه پیش پسر داییم برای من پیام زیاد پیش میاد که بفرسته. حرف خاصی نمیزنه. ولی گاهی سوالات علمی یا نظرم رو در مورد علت علمی فلان پدیده می‌پرسه. گاهی کلیپ موسیقی می‌فرسته. منم تقریبا همون‌جوری که به یه غریبه یا همکار واکنش نشون دادم. یعنی تقریبا رسمی.
ولی جدیداها فیلم از جاهایی که میره طبیعت گردی می‌فرسته و البته خودش هم توی فیلم نیست و فقط منظره اون منطقه است که اغلب هم مناطق بکری هستن. و نظر منو در مورد اون منظره میخواد.
راستش من یکم معذب شده ام و نمیدونم آیا باید خیلی رسمی تر جواب بدم یا مثل قبل جواب بدم یا دیگه جواب ندم؟
شاید اگر مثلاً همکلاسیم یا حتی از پسرهای فامیل که اصلا تا به حال بحث ازدواج یا ابراز علاقه ای نبوده همین فیلم ها رو میفرستادن، خیلی صمیمی تر نسبت به نوع جوابهایی که به پسرداییم دادم، جواب میدادم.
منظورم اینه که تا حالا هم رسمی جواب داده ام. اما چون قبلاً بحث هایی بوده، معذبم و پیاماش رو اعصابمه.
من حتی پیامهاشو با تأخیر دو سه روزه جواب میدم.
مسأله پیش پا افتاده ایه ها، ولی من راحت نیستم و نمیدونم برخورد کاملا درست چیه؟
چون میترسم یهو باز مثلاً ته ذهنش من به عنوان یک گزینه مطرح شده باشم و جواب دادن من برداشتی در ذهنش ایجاد کنه. در صورتی که ایشون رو واقعا من عین عین عین برادرم دوست دارم.
میشه بگید چجوری برخورد کنم که پیامهاش حداقل به حالت قبل که سوالات علمی یا ... بود برگرده و از من نظری در مورد سفرهایش و چیزهایی که عملا به من مربوط نیست نپرسه؟
جالبه که تا جایی که فهمیدم برای بقیه اعضای خانواده من پیام نمیفرسته. البته مستقیم از خواهر و برادرهام نپرسیده ام. یه جورایی خیلی غیرمستقیم فهمیده ام.
ممنون میشم راهنماییم کنید.
باسلام، عین برادر دوستش دارین، ولی به شما نامحرمن ایشون. فضای خانواده تون و فایملاتون شخصه خیلی صمیمی است و این خیلی عالیه، ولی باید قبول کنین که حرمتها بین نامحرم همیشه باید برقرار باشه.
ما توی فضای خانوادگی مون حتی با زن داداشمونم راحت نیستیم، کامل حرمتها رو رعایت میکنیم، سخته ها! ولس خب فضای خانوادگیمون اینجوریه و ما خودمونم راحتتریم اینجوری.
به نظرم رک و صریح بهش بگین یکم فاصله ها و حریمها رو باید رعایت کنیم همین! البته با شناختی که از شما دارم، مطمئنا خیلی نرم و با آرامش بهشون خواهید گفت
سلام.
ممنون از پاسختون آقا غلام.
منظورم از اینکه گفتم مثل برادرم دوسش دارم این نبود که مثل برادرم باهاش صمیمی ام. منظورم این بود که نمیتونم برای بحث ازدواج بهش فکر کنم.
و عرض کردم که رسمی هم جواب دادم و البته ایشون هم حرمت و حریمی رو توی پیامهاشون زیر پا نگذاشته اند.
و همینطور که گفتم، چون قبلاً بحث ازدواج پیش کشیده بودن، میترسم که باز من به عنوان یه گزینه براش مطرح باشم و من نمیخوام براش مطرح بشه.
دیگه شما ذهن ایشون رو که نمیتونین کنترل کنین، اگه میخاد چنین فکری کنه، گناه که نیست، بذارین فکر کنه (البته میدونم که شما معذب میشین با این حالت)، ولی خب چاره ای نیست.
منظورم از پاسخ رسمی دادن، همین الانه، نه سری قبل. اگه پیامها رسمی است که خب مشکلی نیست، ولی اگه حالت صمیی گرفت، باید بگین بهش. اون بنده خدا علم غیب نداره.
بازم فرق میکنه فرهنگها، ولی من خودم شخصه همین حالت رسمی رو هم صحیح نمیدونم، یه دختر و پسر آخه مگه میشه با هم یه مدتی رسمی صحبت کنن و هیچ اتفاقی بینشون نیفته. (منظورم مثلا ارتباط بین دو همکار برای انجام یه کار نیست ها!)
سلام
اینجور ارتباطها ناخواسته عادت رو در پی داره. یعنی اگه مداوم به شما پیام بده شما عادت می کنید به پیام ها و شاید احساساتی شکل بگیره و ... خودتون یه مقدار ممکنه اذیت بشید.
به نظرم اگه تمایلی به ازدواج با ایشون ندارین کم کم یکی در میون و دوتا در میون پیاماشونو جواب بدین و خیلی هم کوتاه و با تاخیر. کم کم اگه دیدین ادامه پیدا کرد می تونین کلا دیگه جواب ندین یعنی نبینید و جواب ندین. بالاخره دستش میاد که به شما پیام نده. چون با توجه چیزایی که گفتین در کل یه کم قضیه مشکوکه. مگر اینکه شخصیت پسردایی شما بسیار برونگرا باشه و با همه اینجور باشه. نه فقط با شما.
البته اگه حضوری ایشون رو دیدین مثل قبل و کاملا عادی برخورد کنید.
سلام، خانم پوه عزیز
هر تاپیکی جای یه موضوع هست و نمیشه چند موضوع رو با هم ادغام کرد. ممکنه شما راحت باشین یا اشکال خاصی رو احساس نکنین، اما مخاطب ناراحت هست که مشکلش شبیه به شماست و میخواد از پرسش و پاسخ ها استفاده کنه و مطلب رو جمع بندی کنه.
شما نیاز دارین برای هر موضوعی مثل سایرین تاپیک جداگانه بزنین و اجازه رسیدگی درست به مطلب رو بدین، چه راهنمایی کوچک و چه بزرگ.
این تاپیک بدلیل مشارکت بچه ها در ادامه پرسش بسته میشه و اگر باز مشکلی در خصوص موضوع این تاپیک داشتین اطلاع بدین موضوع باز بشه. :72: