افسردگی ناشی از فضای مجازی

سلام و روزبخیر
دوستان مدتیه به شدت خودمو با افراد مجازی مقایسه میکنم، به خصوص کسایی ک از ایران رفتن

همسرم اصلا ادم از ایران رفتن نیست و پاقعا هم برنامه ای نداشتیم براش و نداریم

ا‌ولش با مقایسه کوچیک و‌تعریف تمجید معمولی شروع شد، سعی میکردم ازشون چیزی یاد بگیرم
الان دیگ در حدی شده ک بزرگترین حسرت من شده از ایران رفتن
صب تا شب عکسای رنگی شونو نیگا میکنم، حتی ب اسفالت کوچه خیابونمون حساس شدم، ک چرا من باید تو این شهر کوچیک و نا منظم و داغون رندگی کنم، اون وقت یکی دیگ ار همین مملکت بره و اون همه رفاه تجربه کنه؟

خلاصه اروم اروم حالم ب قدری بد شد ک برگشتم سر خونه اول، افسردگی اومده سراغم، تا اینستارو باز میکنم اشکام سرایزیر میشه
چندین بارم پاک کردم این برنامه رو، باز نمیتونم و‌میرم سراغش

با سلام


مشکلی که شاید خیلی از ما آدم ها داشته باشیم اینکه برای خودمون زندگی نمی کنیم ،،،
باید یاد بگیریم اول زندگی کنیم ،،، سپس تمرین کنیم برای خودمون زندگی کنیم .
این دو مورد خیلی مهمه .
این اتفاق ها در زمان های قدیم هم بود و شاید میانگینی از مردم هر روز با قهرمان هاشون و تو فکرشون رویا سازی و در تخیلاتشون زندگی می کردن ،،بدون اینکه بتونند معنای زندگی واقعی خودشون زندگی کنند .
با آمدن فضای مجازی این شدت بیشتر شده .



مطلب بعد اینکه ما چه در فضای مجازی و چه دنیای واقعی از احوال کامل مردم آگاه نیستیم ،،،هر فردی دغدغه های خودش را داره و تمام زندگیش را در تابلوی شهر به نمایش نمیده .
دوست ندارم دیگران را در مقام قضاوت قرار دهم و بگم هر فردی تابلوی واقعی خودش را نشون نمیده ،،می خوام بگم آنچه از زندگی مردم می بینیم تمام زندگی افراد نیست .
شاید فردی مثلا یه بازیگر محبوبش را هر روز دنبال کند ،،،و به خودش بگوید چقدر محبوب هست و خوشبحالش ،،،ولی شاید مثلا ندوند شب قبلش یه اتفاق سختی براش افتاده و در زندگی شخصیش خیلی مشکل داره .
از طرفی امکان داره باز یه فقیر گمنانی را در خیابون ببینیم و بگیم چقدر قابل ترحم هست ، بیچاره ..........ولی زندگی خوبی داشته در زندگی شخصیش.
می خوام بگم تا جایی که میتونیم در مقام قضاوت قرار نگیریم و از طرفی سعی کنیم با زندگی مردم زندگی نکنیم ( چه واقعی . چه مجازی )



مشکل فضای مجازی متاسفانه در نوجوانان هم داره زیاد میشه و این عامل افسردگی در اونها بیشتره و این طیف حتی به بزرگسالان هم میرسه .
یکی از راه حل اینکه اول سعی کنیم به مغزمان برنامه بدیم !
سعی کنیم برای خودممون هدف داشته باشیم ،،خیلی از مشکلات برای بی هدفی هست ،،،
می تونیم زبان جدیدی را شروع کنیم - کتاب و رمانی را بخوانیم - نقاشی تمرین کنیم - تحصیلات خودمون را توسعه بدیم و هزاران کار مفید دیگه .
همیشه در حال یاد گرفتن باشیم ...جایی که هستیم ، عملی که انجام میدیم ، بریم با خودمون خلوت کنیم و بگیم الان چه چیزی دارم می آموزم ..آیا وقتم را درست دارم استفاده می کنم یا نه ،،
اگه پاسخ آمد که از وقتتم درست استفاده نمی کنم( در محیط که هستم ) باید باز با خودمون خلوت کنیم و یه تصمیم خوب بگیریم و دنبال راه حل ها باشیم .
از طرفی بدونیم عمر ما محدوده و از ثانیه های بعد خودمون هم خبر نداریم ....با این نکته باز برای هزار سال بعدمون برنامه داشته باشیم .
می خوام بگم سبک بال باشیم ، و هر روز آماده رفتن پیش حضرت حق ....ولی هر وقت که هستیم در دنیا هم با برنامه باشیم ...چه عمرمون 20 سال باشه چه 2000 سال .
مثلا در آخرت به ما میگن 1 میلیون ساعت عمر کردی ، از یه میلیون ساعت ، 100 هزار ساعت دستت تو دماغت بود - 500 هزار ساعت خواب بودی ،،
300 هزار ساعت بازیگر محبوبت را دنبال کردی ، ...بقیه اش هم غذا خوردی .


از همین امروز شروع کنیم و سعی کنیم خودمون باشیم ( وجود متعالی خودمون )
فردی بود از 40 - 50 سالگی تازه درس خوندن را شروع کرد و میگن یکی از عالمان برزگ زمانه خودش شد و استاد خیلی از عالمان .
ما قراره خودمان باشیم ...قرار نیست استیو جابز یا شهید چمران یا شهید عباس دوران یا فلان عالم یا نقاش بشیم .
باید خودمون باشیم ( می تونیم الگوهای مثبت را استفاده کنیم ولی باید خودمون باشیم )
هر انسانی هم می تونه پیشرفت های متعالی داشته باشه .
در صورتی می تونیم که بتونیم وقتمون را خوب مدیریت و بهینه کنیم و هدفمندانه زندگی کنیم .



افرادی که در شبکه های مجازی الگوی عادتی دارن ، مغزشون شرطی شده :)
باید یاد بگیریم این الگوی رفتاری احساسی را تعلیم بدیم و جایگرین کنیم . ان شالله اگه فرصت شد می یام در مورد این تکنیک ها براتون صحبت می کنم .
از طرفی کمال گرایی هم یکی مشکلات هست که باید بررسی بشه .



موفق باشین .

درود

با توجه به تاپیک های گذشته شما احساس افسردگیتون مربوط به فضای مجازی نیست، اگر چه فضای مجازی میتونه به احساسات ناخوشایند دامن بزنه. ( قبلا توصیه شده بود از حضور یک متخصص بهره ببرین )
........................

اما درباره سؤالتون، رنجوری را گفتند دلت چه میخواهد؟ گفت آنکه دلم چیزی نخواهد... ( سعدی )

اینستاگرام یا هر پلتفرم دیگری در کنار کاربردهای مفیدی که داره، میتونه زمین بازی افرادی باشه که از اختلالات روانی رنج میبرن و شما ممکن هست هرگز پشت نقاب های شیک و شرایط به ظاهر ایده آل اونها متوجه این موضوع نشین .
مثل اختلال شخصیت نمایشی که فکر میکنم از اسمش دوستان بتونن حدس هایی بزنن و دعوت میکنم درباره اون بخونید.

این باعث میشه شما در معرض بمباران بهترین و آپدیت ترین نسخه ها باشین. چیزی رو که من میخوام و اجازه میدم شما میبینین و بر اساس همون هم میتونین نتیجه بگیرین.
در اینصورت ممکن هست رفته رفته در گرداب مقایسه گرفتار بشین و این مقایسه باعث ظهور توقعات غیر منطقی و آسیب زا، نارضایتی و دلسردی از زندگی، استرس_ بی توجهی به داشته ها، حسادت_ کاهش اعتماد نفس_ خشم_آزردگی_ افسردگی و ... ، کمرنگ شدن شادی و فعالیت های روزانه _ کند شدن پیشرفت و افکار ناامید کننده _ تجربه شکست و ... بشه.

حالا باید چکار کرد؟
بعقیده من استفاده درست از فضای مجازی عاقلانه تر از حذف اون هست. ما خواه، ناخواه مجبوریم از این فضا استفاده کنیم و علاوه بر اون در دنیای بیرون هم فرصت هایی پیش میاد افراد موفق، ثروتمند، تجملاتی، شرایط های خوب، کشورهای زیبا و ... ببینیم. پس لازمه رویارویی صحیح رو یاد بگیریم.

_ خودتون رو دوست داشته باشین.
برای خودتون هویت احساسی پیدا کنین، یعنی فارغ از اینکه چه جایگاهی دارین، تحصیلاتتون چیه، چقدر پول دارین و ... این منِ الان رو همراه با ضعف هاش، قوت هاش، پتانسیل هاش، اشتباهاتش، نقص هاش، خوبی هاش ، دردهاش، شادی هاش ببینین و بپذیرین.
تمرین کنین خودتون رو ارزشمند بدونین، فارغ از هر چیزی وجودتون دوست داشتنی هست و خودتون رو بغل کنین، هر چی بدست آوردین ، تنها شما رو توانمند و بهتر کرده و هر چی از دست دادین نباید دزد ارزشمندی شما بشه و اونو به کل شخصیتتون تعمیم بدین. در واقع بخودتون متعهد باشین.

_ زمانی که برای زندگی بشما داده شده رو مصرف کنین، استعدادها_ پتانسیل ها توانایی ها اینا مصرف شن، تا از دلشون یک من موفق خارج بشه. اگر این نباشه زمان شما در راه های بی ارزشی صرف میشه که نتیجش زباله های ذهنی خواهد بود.

:72:

ممنون از دوستان
درست میگین، من سابقه افسردگی داشتم، ی مدتی قرص مصرف کردم، اما واقعا تاثیری ندیدم و بعد از س ماه قط کردم
با متخصص صحبت کردم و روانکاوی میشدم قبلش، اونم حدودا س ماه، ک واقعا دادن هرینه هاش دیگ برام مقدور نبود و جلسات هر هفته بود و با هزینه بالا

با توجه ب محیطی ک توس بزرگ شدم و بعدشم ازداج توی سن کم و مشکلات فراون، فک میکنم عجیبم نباشه افسردگی
اما حدودا ۶ ۷ ماهی میشد بهتر بودم، داشتم کسب و کار راه مینذاختم، برای ی ازمون اماده میشدم
ک دوباره افتادم تو این سیاه چاله همه چیزو گذاشتم کنار، جالب اینه ب نسبت زنذگی سابقم، شرلیطم خیلی بهتر شده، ولی هنوزم همون حساس بد و روزای سیاه رو تجربه میکنم

خیلی ناراحتم زندگی کسایی ک اصلا حتی منو نمیشناسن، انقد ذهنمو درگیر کرده
روانکاومم خیلی سعی داشت ک این مشکل مقایسه کردنو ازم دور کنه، مدتی هم بهتر بودم اما...
اما همونطور ک گفتم وقتی میوفتم تو این چرخه درومدنش دیگ واقعا برام سخت و عذاب اوره
خدا کمکم کنه

اما انتقادی ک ب حرفتون دارن اینه، گاهی ادم انقدر حالش بده ک غذا خوردن معمولی براش مشکله، اونوقت چطور میشه مطالعه داشت و لذت برد و.... این برای حالت عادی ماست ک من همه این مواردو وقتی ک خوبم انجام میدم

تشکر.
هم راستا با پست اولم این مطلب هم خدمتتون میگم ، امیدوارم کمکی به شما بکنه .
وقتی آپاندیس ما مشکل پیدا میکنه و تشخیص به جراحی داده میشه باید سریع مراجعه کنیم و عمل بشیم .
بعد عمل تکنیک هایی که دکتر برای دوره نقاهت میگه را انجام میدهیم و بعد یه مدت زمانی ،،با لطف خدا بهبود پیدا می کنیم .
فردی که افسردگی حاد داره که باعث میشه حتی کارهای عادی زندگیش هم مشکل پیدا کنه ،میشه حکایت همون آپاندیس،،،، و معلومه تو اون شرایط نمی تونه کتاب بخونه .
دکتر و مشاور برای حل مشکل ،، شاید با تشخیصی که میده مدتی قرص تجویز کنه به همراه تمرینات بالینی و تکلیفات لازم
اگه ما اون تکلیفات را درست انجام بدیم .نتیجه می گیریم ..
ولی اگه نصمه نیمه رها کنیم نتیجه نمی گیریم.


همیشه از خودتان سئوال کنید چرا با وجود مشاور رفتن باز اون مشکل حل نشده ،،
اول باید مشکل را ریز و آنالیز کنید ،،،( یا خودتان یا متخصص )
بعد برای مشکل راه حل پیدا کنید و تمرین کنید،،اون هم با صبر و تلاش .
چیزی که خیلی مهمه اون تعهد هست که ما آدم ها برای خودمون درست می کنیم برای حل تمام مسائل و مشکلات زندگیمون .
حس خوب و حال خوب داشتن به دنیا به نظرم یه تعهد هست ،،،ببینید این تعهد را می تونید داشته باشید یا خیر.
به مواردی هست که باعث میشه این حس خوب و حال خوب از ما بره ،،
یکیش همان طور که در پست اول خدمتتون گفتم اینکه برای خودمون زندگی نمی کنیم و هر روز زندگی ها را مقایسه می کنیم
در قدیم هم بوده و الان در شبکه های اجتماعی پررنگ تره این مقایسه ها ،،،،
وقتی شبکه های اجتماعی در ما بصورت یه الگوی عادتی تبدیل بشه و از طرفی هدف روشن و مشخص هم نداشته باشیم ،،،باعث ایجاد روزمردگی میشه .
وقتی دچار روزمردگی بشیم و و از پیشرفت زندگی خودمون هم راضی نباشیم ،،با دیدن زندگی های رنگارنگ که نمیدونیم چقدرش درسته ، امکان داره فرد وارد بازی بیهودگی زندگی بشه .،،،
که این خودش عامل افسردگی در آدم هاست و شاید این را شدت بده .




اون چیزی که در پست اول شما نوشتید به نظرم راه حل اش این هاست :

1 - زندگی کنید و برای برای خودتون زندگی کنید

2- مردم تمام زندگی خودشون را روی پرده نشون نمیدن و امکان داره مشکلات و دغدغه های زیادی داشته باشن ..پس زندگی خودتون را با دیگران مقایسه نکنید .

3- هدف مند باشید.

4- تو شبکه های اجتماعی هدف را پیدا کنید ...اگه می بینید چیزی نمی آموزید واردش نشید
ان شالله در آینده اگه فرصت شد جتما سعی می کنم در این مورد مقاله ای در تالار قرار بدم

5- ببخشید این را میگم منظور شخص شما نیست این مورد هشداری برای هممون هست . عاملی هست به نام حسادت و غبطه ...باید همه تمرین کنیم وارد این مسئله نشیم .
این عامل باعث میشه نتونیم زندگی کنیم و خودمون نباشیم .
این مورد کلی گفتم خدمتتون و یادآوری برای هممون . چون این هم خودش یکی از عامل های افسردگی هست و مرتبط با این مباحث .
متاسفانه هیچ قرصی هم نداره که بخوریم خوب بشیم ،،
تنها دوای آن قرآن و پرورش بُعد معنوی هست .




6 - کمال گرایی .
کمال گرایی هم مثل خیلی موارد ، سایه ای هست تو شخصیت ما ...باید توش کار کنیم .




تو موارد بالا مطالعه داشته باشید و یا اگه نمیتونید سعی کنید از متخصص به صورت حضوری بپرسید
اگه این موارد را نتوتید با خودتون حل و یا بهبود بدید ( مواردی که در بالا ذکر شد و به نظرتون توش مشکل می بینید ) ، مشکلتون حل نمیشه و این روزگار مثل روزهای قبل در حرکت خودش ادامه میده .
زمان و عمر را از دست ندیم .
به نظرم می تونید .
ورزش هم در برنامه بذارید - لازم نیست پارک برید تو کرونا :) ...در خانه تمرینات کششی یا سبک کار کنید .
صد البته با مشاور متخصص در ارتباط باشید و در این حوزه به صورت شخصی حتما و حتما مطالعه داشته باشید .


طاعات و عبادات همه قبول درگاه حق .
رمضانتان خوش.
یا حق .


......................



پی نوشت
این تاپیک ها را مطالعه داشته باشید :
تله های شخصیتی
آنها كه از خودشون راضي نيستند، بخونند!(شخصيت كمالگرا)
باغ غنی ذهن شما

سلام، خوبین؟
شما بحث مقایسه کردن رو کردین، من فقط یه پیشنهاد بهتون میدم، پیشنهاد که نه!، یه جور همدردی.
منم بشدت اهل مقایسه بودم، ولی لان شدتش کم شده، خیلی کم شده. اگه یکی از همکارانم بعنوان مثال شرایط کاریش یه تغییری میکرد، سریعا خودمو باهاش مقایسه میکردم، در حدی که اعصابم خورد میشد، بی قرار میشدم و ....
کاری که کردم، تمرین ذهنی، تمرین ذهنی و تمرین ذهنی. اینکار بشدت نیاز به تمرین تفکر داره. یه سرچی توی نت زدم و یه سری مطلب مناسب با این قضیه پیدا کردم و گذاشتم توی گوشیم. هر روز چند بار این مطالب رو میخوندم، خصوصا وقتی حالم از مقایسه کردن بد میشد. خلاصه ذهنم رو یواش یواش عادت دادم که مقایسه نکنه (با تکیه بر مطالب اینترنت و مطالب روانشناسی). من خودم فکر میکنم خیلی تغییر کردم. ایشالا که این چیزایی که گفتم، مفید باشه براتون.

این جمله ای که باغبان گذاشته، از اون جملاته! ، بنظرم خیلی تمرکز کنین روی این جمله:
" چیزی که خیلی مهمه اون تعهد هست که ما آدم ها برای خودمون درست می کنیم برای حل تمام مسائل و مشکلات زندگیمون .
حس خوب و حال خوب داشتن به دنیا به نظرم یه تعهد هست ،،،ببنید این تعهد را می تونید داشته باشید یا خیر. "

سلام خانم سام بادی. فکر کنم اوایل که عضو سایت شده بودید بیست سالتون بود! درسته؟

فضای مجازی جزئی از زندگی ما شده مخصوصا توی دوران کرونا خیلی از کارهای مهم‌ به صورت مجازی انجام میشد حتی دیدار رهبران کشورها...به غیر از این رسانه هایی مثل اینستاگرام توی انتقال اطلاعات و تجربه های دیگران خیلی موفق عمل کرده. در کنار این خوبیها یه تحقیقی که خود اینستا انجام داده به این نتیجه رسیده که اینستا باعث افسردگی و نارضایتی دیگران از زندگی هاشون شده. دلیل این مساله هم اینه که وقتی کسی میخاد مثلا از مسافرتش ویدئو بذاره شاید در ماه یه بار مسافرت بره و اون روز رو اشتراک گذاری میکنه حالا فکر کنید هزار نفر مسافرتهایی هر سه ماه یکبار یا هر ماهشون اشتراک گذاری کنن کسی که میبینه فکر میکنه بقیه مردم شب و روز در حال مسافرت و عشق و حالند.حالا فکر کنید یه مسافرت چقد هزینه و چه مقدار از پس اندازشون بایدکنار بذارن(مردم عادی رو میگم آقا زاده ها ولاکچریهایی که دو سه درصد مردم تشکیل میدن منظورم نیست) بدون کار کردن که نمیشه هزینه مسافرت درآورد، همون مردم حداقل دارن روزی هشت ساعت کار میکنن و فرصت هر تفریحی رو ندارن. این نوع منطقی فکر کردن باعث میشه اون روی زندگی آدما که اتفاقا بقاشون بهش وابسته ست و اشتراک گذاری کمتری میشه رو خودت حدس بزنی...


در مورد کشورهای اروپایی هم همینطوره .هیچ کسی منکر رفاه و قانوگرایی اونجا نیست ولی طبق گفته خیلیا که مهاجرت کردن حداقل دوبرابر موقعی که ایران بودن کار میکنن شاید استثنائاتی هم باشه. منظورم من این نیست که از مهاجرت احتمالی چشم پوشی کنید منظورم برداشتهای غلو آمیز و دستکاری شده ذهن ماست که این فقط مختص شما نیست من کسی رو میشناسم که البته اون سنش کم بود و به دلیل استوریهای دوستای مهاجرت کرده ش رفته بود خودکشی کرده بود هرچند به خیر گذشت...

صحبت آخرم اینه اگه میخای حالت خوب باشه باید بتونی از لذت های کوچک شروع کنی اگه نتونی از اینها لذت ببری هرجای دنیا هم بری بازم حالت خوب نمیشه. اگه نمیتونی مسافرت دور بری نزدیک ترین جای شهرت انتخاب کن حتی اگه سایه یه درخت کنار یه رودخونه کوچیک باشه یا هر مکانی که خودت علاقه داری مثل کافی شاپ و ....این لذتها مثل زنجیر به هم وصلن و کم کم تو رو به لذتهای دیگه متصل میکنن

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Somebody20

با توجه ب محیطی ک توس بزرگ شدم و بعدشم ازداج توی سن کم و مشکلات فراون...

---

یک سؤال دارم، شما چقدر به اتفاقات گذشته فکر میکنین؟ ( توضیح بدین )

:72:

ممنون از همه دوستان،
تمرین ذهنی رو چطور میشه انجام داد؟ یعنی ذهنمونو منحرف کنیم باید اون لحظه از فکر کردن؟ ممنون میشو بیشتر راهنمایی کنید

درسته جناب امین، واقعا درست میکین، من خودم مدتی پیج هنری داشتم و توی خونه و از فضای خونه عکس میذاشتم گاها ، خیلیا فک‌ میکردن عجب دختر پر انرژی هستم هرروز صب بلند میشم و صبونه میچینم، در صورتیکه همه اینکارا برای عکس گرفتن بود من حتی ب اون صبحونه لب نمیردم

اما منکر اختلاف طبقاتی و سطح رندگی هم نمیشه شد، هرچند ب قول شما اونم حال درونی ت باید خوب باشه، خیلی از دوستام میان خونه من و خونه شیک منو میبینن و به به و چه چه میکنن، نمیدونن ک اغلب روزا تو این خونه دلم کرفته و به غصه خوردن و حال بد میکذره

امروز روز تولدمه اقای امین، ۲۰ ساله بودم ک ب اینجا اومدم و الان ۲۸ سالمه،هرسال مپقع تولدم حالم خوب نیس، به این فک میکنم خب ک چی؟!؟ ب چی رسیدی تو رندگیت؟ خسته نشدی ازین تکرار و تکرار و تکرار؟


سحر بهاری عزیز، من قبلا اصلا ب گذشته فک‌ نمیکردم، حتی دلم نمیخواس یادم بیاد.
بعد از روانکاوی، ک ایشون خیلی راج ب گذشته با من حرف میزد، و کلا من هر مشکلی برمیخوردم انگار کلیدش تو گذشته م بود، ذهن من شرطی شده و دایم دارم کذشته رو‌شخم میزنم، ک چرا ب این حساسم، چرا اینو دوس دارم، چرا ازون فراریم

راستش فک‌میکنم دلیل اینکه مهاجرت به چشم من خیلی رویاییه، اینه ک میتونم ار همه چیم، گذشته و اطرافیانم فرار کنم و برم ی جای جدید، ی شخصیت جدید و زندگی جدید شروع کنم

در ضمن بله من کمالگرا هم هستم، فک‌ میکنم طی این سالها بهتر شده ولی هنوزم هست، حتما مطالعه میکنم این تاپیکایی ک کفتین

فک‌میکنم خیلی هم رویاپردازم، من از نوجونی دوس داشتم مثلا همسرم اهل کره باشه، بعد برن باهاش تو ب کشور دیگ و فرهنگ جدید زندگی کنم و .... اووو خلاصه دنبال اتفاقای عجیب غریبی بودم
فکرشم نمیکردم همسرم همین همسایه بغلی باشه، و انقد وابسته باشه ک من حتی نتونم از خیابونی ک توش بزرگ شدم تکون بخورم، چ برسه کشور دیگ :))))
البته من ب پذیرش این مساله رسیدم و نمیخوام رو همسرم کار کنم و تغییرش بدم ، ولی حس میکنم جای بعضی چیزا خیلی خالیه تو زندگی

متشکرم از توضیحتون

گذشته چیزی هست که اتفاق افتاده و درباره ی اون نمیتونیم اقدامی انجام بدیم که بخوایم تغییر پیدا کنه.
شما میگین زود ازدواج کردم، فلان اتفاقات افتاد، دوست داشتم همسرم کره ای باشه، فلان مشکلات پیش اومد و درگیرش شدم و ...

لازمه از این گذشته یه عبور صحیح همراه با آگاهی داشته باشین، بپذیرینش، باهاش آشتی کنین تا پشت سرش بذارین. مهم اینه پروندش بسته بشه و زندگی در اینجا و اکنون رو تجربه کنین.
این نباشه بزور بخواین فراموشش کنین ،کار اشتباهی که خیلی ها انجامش میدن. مثلا ساعت ها در محل کارشون میومونن و میخوان ازش فرار کنن در حالیکه گذشته اونها رو فراموش نمیکنه تا وقتی نتونن باهاش مواجه صحیح داشته باشن.
بنظرم عبور ناقص از گذشته، سبب میشه زمان حال رو از دست بدیم و آینده ی خوبی هم نداشته باشیم.
مثلا من یه آدم موفق میبینم میگم عهه اگر منم فلان اشتباه رو در گذشته نمیکردم الان مثل این بودم!
از یه روانشناس خوب کمک بگیرین، صلح و پذیرش گذشته و بستن پروندش خیلی بهتون کمک میکنه.:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Somebody20

فک‌میکنم خیلی هم رویاپردازم، من از نوجونی دوس داشتم مثلا همسرم اهل کره باشه، بعد برن باهاش تو ب کشور دیگ و فرهنگ جدید زندگی کنم و .... اووو خلاصه دنبال اتفاقای عجیب غریبی بودم
فکرشم نمیکردم همسرم همین همسایه بغلی باشه، و انقد وابسته باشه ک من حتی نتونم از خیابونی ک توش بزرگ شدم تکون بخورم، چ برسه کشور دیگ :))))
البته من ب پذیرش این مساله رسیدم و نمیخوام رو همسرم کار کنم و تغییرش بدم ، ولی حس میکنم جای بعضی چیزا خیلی خالیه تو زندگی

---

....................

با سلام
امکان داشت برید کره و همسر کره ای داشته باشید ....یکدفه دیدید یکی مثل مادر تسو ( فیلم جومونگ ) میشد مادر شوهرتون - چقدر سخت میشد :305:
تو همه زندگی ها مسائل هست ،،،اگه ما در جایی که باشیم شاد باشیم ،،،همه جای دنیا هم بریم می تونیم شاد باشیم ،،،
برعکس هم هست ،،اگه ما در زمان حالمون ،،در زندگیمون ،،در اکنونمون شاد نباشیم و این را تمرین نکنیم و یاد نگیرییم ،،بقیه جاها هم ، تمام این مسائل هست ولی شاید به شکل دیگر .
نکات مثبت زندگیتون را روی کاغذ بنویسید و هر هفته یا هر روز بهش نگاه کنید ( همراه با همسرتون )
سعی کنید با همسرتون این نکات مثبت را توسعه بدید .
اونوقت می بینید که زندگیتون چقدر پیشرفت خوبی داشته .

موفق باشین.

سلام‌ دوستان،

راستش ب قول دوستمون من افسردگی دارم و انگار دنبال بهونه م ک بگم ناشی از فضای مجازیه یا همسر بد یا...

ب شدن ب خودکشی فک میکنم و همیشه سعی میکنم مادرمو اماده کنم ک اگ کسی خودکشی میکنه بد نیست، خیلی بهتر از کسیه ک‌تو اوج لذت از زندگی‌ میمیره، این انتخابو داشته ک‌ این کارو‌بکنه

چند شب پیش با ی مشت فرص رفتم حموم، و متاسفانه انقد دست دست کردم و ترسوام ک برادرم زنگ درو زد و انگار دنبال بهونه بودم رفتم درو‌ باز کردم
خواهشا از بعد معنویه خودکشی نگین دوستان، چون بهش ااعتقادی ندارم
واقعا گذران زندگی برام سخت و‌کسل کننده شده

با سلام
مشاوره رفتید حضوری ؟
حتما برید بهتون کمک می کنه .


.........................................


یه مطلبی می خوندم در مور سگ سیاه افسردگی
براتون میذارم - فرصت کردید ببینید.
سگ سیاه افسردگی



.........................................


این مستند و پژوهش را هم ببینید ،،
فرمودید نگید از این مسائل :)
ولی دیگه گذاشتم ...شرمنده :)
گفتم شاید در حد خودم وظیفه باشه بذارم .
کمک خیلی خوبی بهتون میکنه.


فرد محترم از دو تجربه اش سخن می گوید ،،
یه بار در حال غرق شدن
یک بار خودکشی .

زندگی پس از زندگی 10




.........................................



این فایل را هم ببینید :
رهایی از حال بد افسردگی




.........................................


به داشته هاتون بیشتر تمرکز کنید و به اکتشاف خودتون بروید .
اون موقع می بینید که چقدر چیز هست باید کشف کنید و چقدر میتونید رشد داشته باشید .
در پناه خدا.


http://www.hamdardi.net/imgup/5978355f583ce362d3.jpg

سلام مجدد خانم سام بادی.

خودت به درستی تشخیص دادی که افسردگی داری، میدونم بعد این مدت عضویت توی این تالار میدونی که نیاز به مشاوره حضوری داری

به نظرم افرادی که به خودکشی فکر میکنن افراد باهوشی هستند از هوش زیاد و پیش بینی های سریع به یه بن بست هایی میرسند، اگرچه نتایج عجولانه ای که بهش میرسند قابل قبول نیست ولی اگه همین هوش توی مسیر درست بیفته میتونه اونها رو به جاهای عالی برسونه‌‌.

زندگی مثل چرخش کوزه سفالگری کوچکترین عملی به این کوزه نقش میده، ولی جای شکرش باقیه که توی همین چرخش و حرکت سریع میتونیم نقشها و عادتهایی که نقش بستند ولی اونا رو دوست نداریم رو تغییر بدیم حتی اگه تبدیل به نقش و نگار شده باشند.چون تا آخر عمر این چرخش و عادت پذیری وجود داره، یه مجموعه باورها و افکار و عادات تکراری داری که داره تو رو به نتیجه خودکشی میرسونه. مطمئنا برای هر مساله ای جوابی برای هر مشکلی راه حلی وجود داره. کافیه که بخواهی عمیقا بخواهی و طلب کنی تا راه حلها رو پیدا کنی، دقیقا توی نقطه ای که به عجز و بن بست میرسیم دوباره نور و آگاهی که ازش خبر نداریم به درون ما تابیده میشه، فرقی نمیکنه کی هستی و مشکلاتت چقدر پیچیده و غیر قابل حل به نظر برسند. انرژی های معنوی نجات بخش و خفته ای درون ماست که بعد اون عجزها و بن بست ها زنده و بیدار میشن ولی نوع جرقه برای هر کسی ممکنه کمی متفاوت باشه، وقتی اون جرقه زده میشه میفهمی چقدر ارزشمندی و چقدر اتفاقات این دنیا معنی دار و به هم پیوسته هستند.اینها رو از نظر تئوری نمیگم بارها و بارها برای خود من و کسانی که میشناسم اتفاق افتاده.

پ.ن: به دلیل اینکه نمیخام تبلیغ پیج یا سایتی بشه، نام یه پیجی رو به ایمیلت میفرستم.خودش هر روز لایو واستوری میذاره خیلی خوب با روشهایی که به دل میشینه راه حلهایی رو ارایه میده امیدوارم برات مفید باشه

ممنون جناب باغبان ، من این برنامه رو هرروز میبینم و اصلا باورش ندارم، حس‌میکنم اولش با بی طرفی و‌کفتن از حس خوب مرگ شروع شد و الان داره مخاطبو‌میبره سمت شست شوی‌مغزی و اسلام گرایی.
اما ممنون بابت بقیه فایل ها، خیلی خوب بودن

اقای امین ممنون از لطفتون، ایمیلم غیر فعال شده و پسوردشو گم کردم، اگ ممکنه در قالب پیام خصوصی برام بفرستین

راستش خسته شدم از نوسان خلقیاتم، همه مشکلاتی ک در رندگی داشتم ب کنار، همه مشکلات روحی روانی رو هم دارم
افسردگی، اضطراب، کمالگرایی، وسواس فکری،
کدومو‌ درمان کنم؟ چن تا مشاور عوض کنم؟
یه روز بیدار میشم زندگی رو دوس دارم، ۶ روز دیگه نالانم و به فکر نداشته هام،
هرشب قبل مرگ ارزوی مرگ میکنم، میگم خدایا چرا این قلب و مغزو همه اعضایی ک مثل ساعت در من کار میکنن، نمیگیری بدی به کسی ک رندگی رو‌دوس داره و ازش لذت میبره؟؟ در ارزوی داشتم همین کلیه و اعضای منه که یه ساعت بیشتر نفس بکشه؟
هربار ک اشپزی میکنم، رابطه جنسی دارم با همسرم، خونه رو‌مرتب میکنم، حالم بهم میخوره از همه این تکرارها و از ترسها و ناتوانی تو حل مشکلایی ک تمومو ندارن و... برای چی داریم جون میکنیم همه مون؟
نمیدونم من زندگی‌رو پر از زجر و کسالت اور میبینم، باورم نمیشه روزی بیاد ک حالم خوب باشه و ازش لذت ببرم

اصلا نمیدونم چرا اینجا مینویسم؟ مگ دنبال درمانم؟ نمیدونم چی میخوام ، چرا میخوام،
تقریبا بیشتر روزها از همه ادمهای اطرافم بیزارم، با همه عصبانیم، حال روحیم روی جسمم تاثیر گذاشته و‌صب و‌شب سردرد دارم.
هربار میخوام خودمو بکشم به مادرم فک‌ میکنم بدون من چقدر سخت میگذره بهش، باز مییگم به من چه، مگ من گفتم من رو ب دنیا بیاره؟ مگ من گفتم من رو‌مریض و افسرده بار بیاره؟

اقای امین زندگی معنی داره، قبول،چ کنم ک من معنی شو نفهیدم؟
حق من این نبود، من تیزهوشان درس میخوندم، ولی هیچوقت ب چیری ک حقم بود نرسیدم، زندگی معمولی، شوهر معمولی، خونه معمولی...
اما کاش خنگ بودم، باورتون میشه بزرگترین ارزوم اینه مثل خیلی از دوستام کم هوش باشم؟ بشینم فقط ب رنگ رژ لب و لاک دستم فک کنم و کیف کنم؟؟
خسته شدم انقد برای درز دیوارم دنبال دلیل گشتم و خواستم منطقی بهش نیگا کنم، چه کنم که دست من نیست،

وقتی افسردگی داری و این افسردگی اونقد حاده که به فکر خودکشی افتادی، من بهت بگم سعی کن حالت خوب کنی مثل این میمونه که کسی پاش شکسته باشه و بهش بگی راه برو. اگه پیش روانپزشک رفته باشی احتمالا برات سرترالین نوشته حداقل سرترالین مصرف کن. میدونم که دوس داری حالت خوب باشه اما نمیتونی. اصلا نمیخواد دنبال معنای کلی زندگی باشی. فرانکل توی کتاب انسان در جستجوی معنا میگه کسانی که توی اردوگاه آشویستس(اردوگاه یهودیان توی آلمان) دوام آوردند کسانی بودند که توی اوج ناامیدی و مرگ که فضای هر روز اردوگاه بود، ناخوداگاه هر کدوم به یه انگیزه ای دوس داشتن یه روزی از اون اردوگاه آراد بشن یکی به خاطر همسرش یکی به خاطر با دوستاش جمع شدن یکی به خاطر دخترش یکی پدر و مادرش و ... تو خواستی خودکشی کنی به خاطر مادرت دوس نداشتی این کار کنی. از همینجا شروع کن و به خاطر مادرت دوباره زندگی کن. دور خود کشی رو به عنوان یه راه خل خط بکش تا بتونی راههای دیگه رو امتحان کنی.

هر چند فضای مجازیه ولی با توجه به حرفات و تایپکهات شناختی که ازت پیدا کردم. بسیار باهوش و با روحیه ای هنرمندانه هستی احتمالا چیزای که ازش لذت میبری بیشتر خاص افراد درونگرا باشه و اینجا شاید با شوهرت یه تفاوت اساسی داری. چیزی که قبل از عقد تا الان بسیار آزارت داده احساس کم ارزشی بوده و تا حدودی تایید طلبی درک میکنم نیاز بیشتری به توجه شوهرت داری ولی متاسفانه افراد تایید طلب معمولا توی ازدواج با کسانی مواجه میشن که توی نقطه مقابل توجه کردن قرار دارن. به خاطر کمالگرایی و وسواسی که داری و تقریبا اکثر ما هم داریم اهدافی رو انتخاب میکنی که در عمل ادامه دادنشون سخته.

مساله تحسین برانگیز این بوده که توی ۹ یا ۱۰ سال از زمان عقد تا الان بسیار تلاش کردی زندگیت رو ترمیم کنی و یه جوری به خودت کمک کنی.توی تایپیکها متوجه شدم وقتی به خواست تو شوهرت هم راضی به جدایی میشه خودت دوباره پشیمون میشی. پس شرایط به گونه ای رقم خورده که برای ادامه زندگی مشترک هم مجبور نیستی و خودت انتخاب کردی

اگه تصمیم گرفتی دوباره زندگی مشترکت ادامه بدی حتما نقاط امیدوار کننده ای دیدی که ارزش ادامه دادن داشته. به هر حال فراموش نکن تو کاملا آزاد هستی سبک و نوع زندگیت خودت انتخاب کنی و تا الان هم نتیجه انتخاب های خودت رو داری میبینی. اگه زیاد توی خونه نشستی و احساس بیکاری میکنی این مساله به شکل بدی روی احساس ارزشمندیت تاثیر منفی میذاره و سردرگمیت بیشتر میکنه حتی باعث میشه گاهی از خواب بیدار بشی و چند لحظه ندونی کجایی و فکر کنی فراموشی گرفتی.کمال طلبی راههای برون رفت رو دچار مشکل میکنه مثل اینه که رفتی یه نمایشگاه ماشین سه تا ماشین مجانی اونجاست یکیش بنز یکیش یه پژو و یکیش یه پیکان. قطعا تو نگاه اون بنز با اون تیپ و زرق و برق و پرستیژ زیبایی که داره میکنی و به سرعت تصورمیکنی باهاش یه مسافرت عالی رفتی و تو جاده ای و ... حالا اگه من بگم پژو رو انتخاب کن چه حسی بهت دست میده؟؟ دقیقا همین حس موقع انتخاب تصمیمات منطقی به افراد کمال طلب دست میده یعنی راهی که درسته رو بهش اکراه دارن در صورتی که اگه اون راه برن توش موفق میشن و میتونن به صورت زنجیر وار به اهداف عالی تر هم برسن. منظورم از مجانی بودن ماشینها همون وسوسه جذابیه که اول انتخاب هدفها به آدم دست میده یه سنگ بزرگی انتخاب میکنی که بعدا حمل کردنش بسیار سخته خسته میشی و زمینش میذاری.

ممنونم اقای امین
رایتش الان امی تریپلیتین مصرف میکنم
قبلا سرترالین مصرف میکردم

چقد عالی از کمالگرایی گفتین، دقیقا همینم، مثلا در انتخاب ساز همسرم میگفت برو گیتار یاد بگیر، میگفتم اونو که همه میزنن ولش کن، رفتم ویویلن ک که کسی نتونه بزنش، و سر سه ماه ولش کردم....

ممنون راستش پیج اقای هلاکویی رو دارم، قبلا هرروز صبح تو خونه فایل های صوتی مراجعین رو‌گوش‌ میکردم
فک‌ میکنم اقای هلاکویی خیلی جسورانه راهکار میدن همیشه، و خیلی هم کمالگرایانه، در ۹۰ درصد مواقع پیشنهاد میدن دوست عزیز خب چرا جدا نمیشین؟
من هربار فایلای ایشونو گوش‌میکنم و به این نتیجه میرسم هم من و هم همسرم چقد غیرنرمالیم، عجب ادمای داغونی اطراف منن، همه این ویژگیهایی ک‌ میگه نباید باشه رو‌ اینا دارن،
بعدش حالم به شدت بدتر میشه و اضطرابم‌بیشتر میشه ک چرا جدا نشدم و وقتمو گذاشتم رو کسی که در بهترین حالتش انقد از مرد خوب فاصله داره؟

میدونین، اتفاقا به نظرم اصلا تحسین برانگیز نبوده، وقتی به گذشته نگاه میکنم میبینم اگ شخصیت درستی داشتم باید رها میکردم و میرفتم، نه اینکه ادمی که انقد با معیارای من فرق داره به زور بیارمش بکنم ا‌ونی که میخوام، و در اخر هیچکدوم خوشحال نباشیم

بهرحال الان در نقطه ای از زندگیم ک‌ بعد اونهمه دست و پا نمیتونم بگم وای چقد زندگیم رویاییه،
ولی نمیتونمم بگم رفتارای همسرم به شدت قبل ازاردهنده س، جالبیش اینه فک‌ میکردم اگ روزی فلان بشه و فلان نشه، من چقد خوشبخت میشم پ خوشحال میشم، الان ۸۰ درصد اون اتفاقا افتاده و من هنوزم خوشحال نیستم.
تازه هرروز به خودم میگم اونهمه اذیت شدی برای همین؟ خوشبختبت همین بود؟؟؟

همچنان اون چرخه ادامه داره، یعنی وقتا ترسهام میان سراغم نمیتونم کنترلشون کنم،برای چیزی ک میخوام هفته ها شب بیداری میکشم،
اک بهش نرسم تا همیشه گوشه ذهنم میمونه و عذابم میده
اگه بهش برسم فقط یک روز خوشحالم نهایتا و تمام.

بیشترین چیزی ک ازارم میده تکراره،
از خیابونای تکراری، از دوستای تکراری، از روزایی ک همه شون مثل همه ن، از کارای روزمره م واقعا انقد تحت فشارم ک حد نداره.احساس بطالت میکنم، حس میکنم مث ی زن صدسال پیش فقط تا الان خونه داری کردم و شوهر داری،
هروق ب زنذگیم نگاه میکنم هیچ اتفاق خاصی توش نمیبینم

وقتی میگی شوهرت به ۸۰ درصد اون تغییراتی که میخواستی رسیده و از طرفی محدودیتی برای تغییر و تحول و یادگیری های تو ایجاد نکرده یه امتیازات مثبتیه. با توجه به برخی صحبتهایی که ازش گفتی احتمالا برای بعضی توانایی ها و راههای جدیدی که بخوای بری حمایتت کنه و شاید همراهیت هم کنه.البته این تایپیک بحث زندگی مشترکت نیست.

مساله مهم خودت هستی، نظر و برداشت من اینه که این تکراری شدن زندگی و خوشحال نشدنت ریشه در افسردگی داره. حالا اینکه جنس این افسردگی چیه و ریشه در چی داره خودش یه سوالیه که شاید با پیدا کردن جوابش بتونی تغییرات جدیدی درست کنی.

یه داستانی از دوست خودم میگم شاید برات الهام بخش باشه. یه دوستی دارم که صاحب یه شرکتیه. میدونم ماهی بین ۵۰۰ تا یک میلیارد درآمد ناخالص ماهانشه.روزی بالای ۲۰۰ هزار تومن فقط هرویین و شیشه مصرف میکرد اگه مهمون داشت این میزان بیشتر میشد. هر وقت میدیمش داشت مصرف میکرد یعنی هر بعد هر دو ساعت تنفس هوای آزاد باید حداقل یک ساعت مینشت و مصرف میکر. با مصرفش و بقیه مخارجش هزینه های ماهانه زندگیش بالای سی میلیون درماه بود.تنها چیزی که باعث شده بود دوستیم کاملا باهاش قطع نکنم این بود که علی رغم اعتیاد شدیدش آدم خوش قلبی بود

تا اینکه متوجه شدم اخیرا خودش رفته کمپ ترک کرده و به جلسات انجمن ها هم وصل شده. خیلی خوب و درست ترک کرده بود. وقتی اتفاقی دیدمش سوار ماشین شد یه انرژی معنوی خاصی ازش حس کردم. از صدای آهنگ ماشین لذت میبرد از نگاه به درختای کنار جاده لذت مبیرد از شوخی کردن بامن لذت میبرد. انگار دنیا و تک تک لحظه هاش براش تبدیل به بهشت شده بود. خودش میگفت ۱۵ و ۲۰ سالی که مصرف کردم از دنیا لذتی نبردم نمیدونم چطوری گذشته. حالا فکر کن این آدمی که به اندازه کافی ثروت داره که هر جای دنیا بره ، با شنیدن یه آهنگ هم لذت میبرد از درست کردن املت کیف میکرد.حضور خدا رو توی تک تک لحظاتش حس میکرد واینو منم از انرژی هاش متوجه میشدم. وجالب اینکه به خاطر دخالت دیگران و مصرف قبلیش خانمش با چنتا بچه در حال طلاق گرفتن بود و چنتا رقیب هم پیدا شدن که اراذل و اوباشی رو جمع کردن که شرکت از دستش در بیارن یعنی همزمان به خاطر دو تا مشکل بزرگ باید میرفت دادگاه!!

ببخشید که حرفام طولانی شد منظورم این بود شاید این راکد شدن زندگیت شاید این افسردگی هات داره بهت میگه راه تعالی خودتو پیدا کن، یکی با نماز احساس تعالی میکنه یکی با کمک به دیگران یکی با نواختن موسیقی یکی با مسافرت و ... یه آدمی مثلا با دیدن معماری مسجد شیخ لطف ا...اصفهان و شبیه اون مست و متعالی میشه. نمیدونم راه تعالی تو چیه. برای حال خوبت تلاش کن بخواه عمیقا بخواه وتلاش کن میدونم که نکته های خوب شدن حال رو میدونی وقتی تو مسیرش بیفتی همونا رو رعایت میکنی. وقتی مسیر معنویت رو پیدا کنی دیگه نگران نیستی هر سوال و چالشی داشته باشی خیالت راحته به زودی جوابش برات پیدا میشه، ایمان داری که هر اتفاقی برات بیفته خیر و صلاحت در اونه، ترسها و نگرانی هات کنار میرن، صبحا که بیدار بشی نا خودآگاه خدا رو شکر میکنی دیگه نه از بیماری میترسی نه از پیری نه از مرگ میدونی توی مسیر درست قرار داری.

Somebody جان

من هم همیشه وقتی عکس دوستانم رو میدیدم که مهاجرت کردن و در حال پیشرفت هستن، این احساس بهم دست میداد. مدام توی ذهنم خودم رو با اونها مقایسه میکردم. هرچند خودم هم در داخل ایران در حال پیشرفت بودم، ولی میدونستم توانم خیلی بیشتر از اونه ...

اما جالبه که وقتی مهاجرت کردم، دچار افسردگی و وسواس فکری شدید شدم. وارد یه محیطی شده بودم که زبانشون رو نمی دونستم. از خانواده و دوستانم دور بودم و شدیدا احساس تنهایی میکردم. علیرغم مدرک تحصیلی خوبی که داشتم، اعتماد به نفسم به صفر رسیده بود. احساس پوچی میکردم.‌ دقیقا مثل تو از روزمرگی حالم بد می‌شد ...

یه روز با یه روانشناس غیرمعروف تو ایران تماس گرفتم و جلسات آنلاین رو شروع کردم. اولین سوالاتی که روانشناسم ازم پرسید اینا بود:
احساس ارزشمندی داری؟ احساس خوب بودن داری؟ احساس شایستگی داری؟ احساس زیبا بودن داری؟ خودت رو دوست داری؟
اونموقع جواب همه اینا یه NO پررنگ بود.

بهم گفت چند جلسه باهات کار می‌کنم تا راه بیافتی و از توانایی هات استفاده کنی. من اونموقع با خودم گفتم داره الکی میگه که دلخوشم کنه. اما کمتر از چند ماه تونستم بلند بشم و مسیر زندگیم رو اونجور که دلم می‌خواد پیش بگیرم.

عزت نفس پایین و کمالگرایی یه ترکیب خطرناکه ...

یه چند تا جمله هست که اونا رو زندگی کردم:
دکتر هلاکویی میگه زندگی درد آور و رنج آور هست، ولی اونی که یه کاری رو شروع میکنه و کلی رنج متحمل میشه، در پایان روز شادتر از کسی هست که از ترس رنج کشیدن هیچ کاری رو شروع نمیکنه ....
یه جمله هم از سارتر هست که میگه آزادی با مسئولیت همراه هست...

یه سری واقعیت تو زندگی هست که نمیشه تغییرشون داد. مثلا خانواده پدریمون یا زادگاهمون ... یا مثلا کسی که دارای یه معلولیت هست ... این واقعیت ها رو باید پذیرفت و باهاشون کنار اومد ... انکارش هیچ نتیجه ای نداره ... یا همین شرایط کرونا که تا چندماه هیچ راه حلی براش وجود نداشت ....
اما خیلی خیلی چیزها در دنیا هست که انتخابشون دست ما هست ... ازدواجمون، محل زندگیمون، تحصیلاتمون، دایره دوستان و‌روابطمون، لایف استایلمون، بچه داشتن یا نداشتن، رسیدن به ظاهرمون، ساعت خواب و بیداری، نظم در زندگی، نحوه استفاده از وقتمون و ....

فقط کافیه که به خودت اعتماد کنی و به ارزش واقعی خودت پی ببری و قدم های بعدی رو بر اساس خواسته ها و هدف های خودت از زندگی برداری.‌ اگر از درون به خودت اعتماد داشته باشی، بی نیاز و بی توجه به نظر دیگران میشی ...

با سلام
ممنون
یه چیز کلی بگم ، واقعیتش مسئله خودکشی مسئله ای نیست که بر زندگی انسان و پایان انسان نقطه بذاره ....ما در هر وضعیتی در این دنیا هستیم همان وضعیت را به دنیای بعدی میبریم
مثلا فردی که به خاطر افسردگی قصد خودکشی داره ،،،همان افسردگی را به دنیای بعد می بره.
تجربه ی فردی که براتون گذاشتم، فکر کنم اواخر مستند هست که زندگی یه شخص خارجی را نشون میده که تجربه خودکشی داشت .
اون فردی ایرانی از تجربه اش نمیگه به خاطر ترسی که براش بوجود آمده بود از تجربه .
پروفسور ریموند مودی ( رئیس مطالعاتی دانشگاه نوادا ) تو اون مستند زندگی پس از زندگی که براتون گذاشتم ، نکات خوبی میگه .
واقعیتش ما نمی تونیم از مشکلاتمون فرار کنیم ...یه روزی باید باهاش مواجه بشیم و حلش کنیم .
چه خوب که در اینجا و تا موقعی که زنده ایم حلش کنیم .
هر مشکلی هم راهی داره و میشه براش راهی پیدا کرد .


..............................................


مشکلات و مسائل را لیست کنید
مثلا افسردگی - کمال گرایی و ....
برای هر کدامش راه حل ها هست .
یه جدول برای خودتون درست کنید و پیشرفت خودتون را بررسی کنید .
آرام و آرام در حرکت باشید .
پیشرفت خودتون را چک کنید ،،،اگر مسیر پیشرفت نزولی هست یعنی یه جا را باید درست کنید و مسیر ایراد داره .



..............................................


من تاپیک های گذشته شما را دیدم ،،،این مسئله ریشه قدیمی در شما داره و هنوز هم به طور کامل حل نشده .
شاید هر دفعه مُسکنی باشه ،، ولی از ریشه حل نشده .
اگه این افسردگی با همسرتون در ارتباط هست ،،تلاش شما به تنهایی کافی نیست و شوهرتون هم باید با شما به مشاوره برن و یه مسائلی را تمرین کنن.
با همسرتون مشاوره حضوری بروید و طبق نظر ایشون هر دو بزرگوار پیش برید .


..............................................


ما یه درمان داریم ، و یه شفا .
دارو درمان هست ولی شفا نیست !
بعضی موقع افسردگی به نورون های مغزی ما تاثیر می ذاره و نمیذاره در سطح نرمال باشیم و شاید باعث بشه تصمیم های عجیب بگیریم .
شاید لازم باشه مدتی دارو درمانی صورت بگیره طبق نظر مشاور ،،،ولی همان طور که خدمتتون گفتم دارو درمان هست ولی شفا نیست .
عمده اصلی کار با تکنیک های روانشناختی حل باید بشه ،،،که این لازمه : زمان - تمرین - تلاش هست .
شوهرتون هم تو این مسیر باید شما در حرکت باشن .




هم راستا با مشاوره همدردی ،،مشاوره حضوری داشته باشید
بعضی موقع ها خود درمانی جواب نمیده ،،مثل موقعی که آپاندیس ما مشکل پیدا می کنه و باید جراحی بشه و هر چی دیرتر بریم درمان آپاندیس کار را سخت تر می کند .


موفق باشین .

سلام دوستان،
چقد خوب مینویسن و چقد از احساس تنهاییم کم میشه وقتی اینجارو میخونم، باورم نمیشه کسایی گ هرکز منو ندیدن چقد براشون مهمه ک حال من بهتر بشه،
ممنون جناب امین، من از قدیم الایام قبل اینکه شما صورتی بشین،نوشته های شما و خانم شیدا. خیلی به دلم مینشست و همیشه میرنین به هدف.

همینطور جناب باغبان و بقیه دوستان که خیلی دلسوزانه برام مینویسین، حقیقتا امشب ک وارد سایت شدم دیدم سه تا پیام دارم چشام اشکی شد و یه لحظه حس کردم زیادم تنها نیستم.

بهاره جون میدونم چی میگی، تجربه ش نکردم ولی میففمم، حالا فک کن کسی جلوت بود ک با خصوصیات اخلاقیش مهاجرت همیشه برات غیر ممکن غیر ممکن میشد، اونوقت این به حسرت همیشگی بر دلت نبود؟ مطمعننا هرروز بیشتر احساس سرخوردگی میکردی،
ولی خب باید این بهشت برینی ک برایم خودم از مهاجرت ساختمم خراب کنم، چون مث اینکه خیلیا با این ذهنیت رفتن و دیدن ک اسمان همه جا همین رنگیه.

میدونی، یه دوستی میگفت افسردگی یعنی همه چی برات بی اهمیت باشه
اضطراب یعنی همه چی زیادی برات مهم باشه
ولی وقتی بین این دوتا گیر کنی فاجعهس،
و من دقیقا همین لا کیر کردم.

اقای امین من میدونم کدوم حال دوستتونو میگین، من تحربه ش کردم، یه پستی دارم توی پیج اینستاگرامم ماله ۴ سال پیشه، شبی ک شوهرم با خونوادم اشتی کرده و من هنوز هزار تا مشکل دیگ داشتم، ا‌
اون شب با دوستم رفتم قدم زدم و باهم عکس گرفتیم و زیرش نوشتم:
"لحظه به لحظه زندگی رو‌‌ میخوام، کمتر از لحظه هم داریم؟! اونم میخوام"
خوب یادمه حال اوم شبم، ولی دیگ نمیتونم به دستش بیارم،
هرروز صبح ک بیدار میشم میگم خدایا یه صبح دیگه؟ چطوری دلت میاد؟

امشب ک فک میکردم میبینم همسرمم بی تاثیر نیس،
نمیخوام دوباره برم سروقت مبحث شیرین شوهرداری... ؛:)) ولی حس میکنم خیلی دنیامون فرق داره،
امشب ک داشتم خبر خوش لاتاری برنده شدن دوستمو میدادم میدونین چی گفت؟؟
کفت ولش کن بابا امریکا چ خبره، بیا این عکس‌و ببین حال کن،
چن تا عکس بی تربیتی نشونم داد و غش عش خندید،

کلا نمیکم حال بدم تقصیر اونه
نمیگم مرد بدیه، برعکس خیلی مهربون و خوش قلبه و ویژگیای خوب زیادی داره،
، ولی الان مزید بر علت شده:
۱.شخص اول ضدحال زدن تو همه چیه، هرچیزی دوس دارم ا‌ن بدش میاد، عاشق مهمون بودم وبا هزار ذوق‌ مهمون دعوت میکردم میاد میگه اه اینارو کی گفت بیاد؟
با هزار ذوق ساک میچینم بریم سفر و بریم طبیعت، از در میاد تو میگ اه بیرون چ خبره،مسافرت چه خبره، قلیون بیار بکشیم جلو تلویزن کیف کنیم
میرم بیرون تفریحم اینه کتاب بخرم،میگ پولتو میریزی دور این کاغذا چیه
میرم‌مشاور ، میگ مشاورا دیونن خودشون حیف پول
هزاد جور فیلم درجه یک میگیرم با زیر نویس ببنیم، میگ اینا چیه سریال دل بذار بابا

من تو زندگیم برای فرار از دعوا تنش سعی کردم خیلی چیزارو دوس نداشته باشم، عاشق سفر بودم
عاشق معاشرت بودم،
جفتشو به شدت کم کردم که حالم بهتر بشه، و الان تقریبا دیگ از بین رفتن در من.

شما تصور کن، یه ادم ب قول شما هنری و اهل فرهنگ، شده عاشق یه ادم لوتی طور، ازینا ک سر در پیجش زده عشقم مادرم :))))
دوسش دارم، ولی خیییلی بهم سخت میکذره خیلی،
خیلی احساس تنهایی دارم


۲.خودش خیلی افسرده س، در ظاهر میگ میخندخ، ولی خیلی گره های شخصیتی داره،
وابستگیای مرض گونه ش ب خونوادش،
همهش غرق گذشته و خاطراتشه،
گریه های گاه بیگاهش ،
چن وقت پیش حرف خودکشی میزد،
اصلا حالش خوب‌نیست، ولی متاسفانه انقد سطحی و سنتیه ک به هیچ روشی تن به مشاور و روانکاوی و درمان نمیده.

گاهی حس میکنم باهاش تو دنیای کوچیکش که قد یه قوطی کبریته کیر افتادم.

سعی میکنم چیزی بگم ک‌مکم کنه، گزینه کمک گرفتن پ مراهی‌همسرم کلا بذارین کنار
ذهنم اشفته س ببخشید اگ از هر دری چیزی میکم

حس و حالت رو درک میکنم. به قول خودت شوهرتم افسردگی هایی داره ولی اون راه حل رو توی چیزای دیگه پیدا کرده و خودش رو به اون شکل تطبیق داده.
قطعا شوهرت توی زندگی و اوضاع و احوالت بیشترین تاثیر رو داره این رو نمیشه انکار کرد حقیفت زندگی مشترک همینه. اما همیشه میگن همه تخم مرغ ها رو توی یه سبد قرار نده. حتما خودتم بارها این جمله رو شنیدی که دنبال ازدواج برای خوب شدن حالتون نباشید. قبلش باید تونسته باشید حالتون خوب کنید که با ازدواج خوبتر بشه. حالا که ازدواج کردی اگه بخوای حال خوبت رو مشروط به کارهایی از طرف همسرت کنی بازم اذیت میشی.

اگر چه میدونم آدم عاطفی که روحیه وابسته ای هم داره چقد نیاز به این داره همسرش چند قدم به سمتش حرکت کنه. ولی هشت ساله این اتفاق اونطور که تو میخوای نیفتاده و نمیشه همسرت رو هم تغییر داد. از طرف دیگه همینقدر که بدونی این زندگی به اختیار و انتخاب خودت هست، رنجهایی که میکشی از سر اجبار نیست تا حدودی تحمل شرایط سخت رو اسونتر میکنه.


اما قسمت اصلی صحبتم اینه اگه به فرض جدا هم شده بودی چه کارهایی برای حال دلت میکردی؟ حالا چنتا از اون کارها رو میتونی برای خودت انجام بدی؟ اگه فکر مهاجرت به سرت اومده چقدر مقدماتش انجام دادی؟ چقدر روی زبانت کار کردی؟ مهاجرت ادامه یه مسیر میدونی یا فرار از خودتو یه رویایی که قراره جایگزین همه نداشتنهات بشه؟ اینا سوالاتیه که برای خودشناسی بیشتر نیازشون داری، حتی اگه مجرد هم بودی بهت توصیه میشد یه هنری یاد بگیر یه کاری کن ، تعداد مهارت هات رو بیشتر کن اینا روی حس ارزشمندیت تاثیر داره حالا همین کارها روی زندگی متاهلی هم میتونی انجام بدی.

اون معنویت درونی که گفتم بعد یه سنی و دیدن تکرارهای زیاد اتفاق میفته، وقتی اون روی سکه خیلی چیزا رو میدونی اولش دچار افسردگی میشی اما بعدش که اون معنویت و ایمان درونی ظهور کرد زندگی برات تازگی و معنای جدیدی پیدا میکنه، پرسیده بودی چطور باید نگهش داشت؟ میگم مثل زنبور عسل رفتار کن. چیزای خوب برای روحت جمع کن، حرفای خوب و حسهای خوب جذب کن. غذاهای روح ما از غذای جسم مهمتره. پیج اون خانم دکتر اگر چه قوت و ضعفهایی داره ولی در حد نور شمعی هم که شده داره سعی میکنه چنین حال و هوایی رو حفظ کنه. البته بستگی به ذائقه خودت داره .

اگه فیلم آموزنده خاصی دوست داری خودت نگاه کن منتظر نمون... سخنرانی هایی که روت تاثیر میذاره انتخاب کن. من معمولا قمشه ای و دینانی رو گوش میکنم، حالا هر کسی ذائقه ای داره. استاد لطفی میگه اگه کینه و سیاهی تو دلم بوده ناخوداگاه اونو توی نوت ها زدم به خاطر همین همیشه دلم رو پاک و صاف کردم و این روی ساز زدنم تاثیر داشته. اگر چه سر رشته ای از موسیقی ندارم ولی همیشه جنس ساز زدن کسانی مثل لطفی یا ذوالفنون سریع متوجه میشم. این بخاطر دل و قلب اوناست که یه نای مضاعف یه سازشون میده. وقتی اطرافت پر شد از غذاهای خوب روحی روی حال دلت تاثیر داره برای پاکسازی روح و فکرت نیازشون داری.

منظورم این نیست به دام یه کمال طلبی دیگه بیفتی.‌ من یه سام بادی میبینم که اگه فیلمی نگاه کنه تحلیل هاش از اون فیلم دلچسب و دوس داشتنیه. اگه مسافرت بره غرق اون طبیعت و اون مکان میشه و حالا همسفرش از غرق شدن سام بادی لذت میبره، اگه غذا درست کنه اگه مهمون دعوت کنه همه اینا رو با روی باز و احساس دلپذیری انجام میده. حالا این سام بادی فراموش شده کجای زندگیته؟

چقدر خودت تلاش کردی بهش پرو بال بدی و آزادش کنی؟ حتی اگه با شوهرتم کاملا مچ بودی بازم ساعتهایی نیاز داشتی به تنهایی مطالعه کنی و فکر کنی. پس منتظر نمون شروع کن با قدمهای کوچیک و لقمه های کوچیک شروع کن

باز هم زدین به هدف...
راستش من نه علاقه ای به درس خوندن دارم که بگم الان انگیزم درس خوندن در فلان دانشگاهای برتره دنیاس، نه اینجا وضع مالی بدیدارم که بگم برم یه لقمه نونی برسم، نه اونقدر تو اجتماعم که بگم بی قانونی این مملکت داره اذیتم میکنه.
یعنی رسما هیچ هدف محکمی ندارم برای رفتن.
۱.میخوام هرچی که هستم و دیدم و کشیدم و دارم، بذارم برم. از اول یه من دیگه درست کنم...
میدونم احمقانه س،
دقیقا مثل وقتی داشتیم خونه میخریدم، خونه های خوب زیادی همسایگی مامانمینا بود، ولی از من اصرار ک این خیابونی که توش بزرگشدم نباشه،
میخوام برم ی جا جدید، یه جا که از اول شروع کنم، همه چیو فراموش کنم،هرچی تا به امروز زندگی کردم بذارم و برم...
اولین روزایی که ابنجا بودم هرروز خوشحال سر صب بیدار میشدم، یوگا میکردم، لباس مرتب به تن صبونه میخوردم و همه ش میگفتم : نذار حالت بد شه، اینجا نباید دیگ فکرای بیخودی کنی.اون روزا تموم شد...
نمیدونم کی بود که روزای تاریک ، تاریکتر از همیشه باز شروع شد.


(چقد یاد جلسات روانکاویم افتادم که خودم جوابو از خودم میکشبدم بیر‌ون،)


۲.من دو روزه دارم این جمله بهاره جان رو تکرار میکنم، تمرکز نداشتم بفهمم یعنی چی، تازه فهمیدم جقد خوب کفته: " ترکیب نداشتنعزت نفس و کمالگرایی"


کمالگرایی: دوس دارم بهترینارو داشته باشم، بهترین لباس، خونه، موقعیت اجتماعی، درامد، ...
عزت نفس: هیچی نیستم، هیچی ندارم، اگه م دارم معمولشو دارم.
حتی میشه کفت در کذر زمان افتم داشتم.
یه زمان خونه پدرم بهترین سفرارو میرفتم، الان در ارزوی شمال رفتنم.
یه زمان همه منتظر رتبه کنکور سه رقمیم بودن، الان همه میگن گازپاک کن خوب چیه ب نظرت؟!
و هزارتا چیز دیگه.
برای همینم انقد خودمو مقایسه میکنم، چون برای خودم هیچی نیستم.
خواهر کوچیکترم امسال پزشکیش تموم شده، هرجا میریم همه میگن خانم دکتر مبارکه ، طرحت کجاس، تخصص چی میخوای، فلانفلان...
از ته قلبم براش خوشحالم،
ولی واقعا کنارش خیلی خجالت میکشم.حس بدی دارم، هیچوقت هیچکس بهم افتخار نکرد، چون من هیجوق هیچی نشدم.
تو این همه سال تنها حرکتم ازدواج بود ، که اونم همه ش باعث ازار بقیه بود
.فقط خوب روضه میخونم و خیالپرداری میکنم
(همون جریان انتخاب ساز و ماشین ک گفتین)
مهاجرت این کمبودارو جبران میکنه و یجور دهن پر کنه به قول معر‌وف!!( شاید همینم چون مطمعنم همسرم نمیتونه بیاد و نمیشه،
قاب کردمش تو ذهنم و هی نیگاش میکنم و حسرت میکشم
، شاید تو دل اینم که برم مث ساز زدنم بیخیالش شم)


میدونم اقای امین، بیشتر از هر وقت‌دیگه ای مطمعنم دلیلش فراتر از همسر و سفر و ...


نمیدونم شاید اشتباه میگم،
اما به نظرم افسردگی من ریشه در کودکی و ژنتیکمم داره.
مادرم به شدت افسرده بود، از بچه گی فقط با من درددل میکرد و برام گریه میکرد،
تصویری که از بچه گیام دارم خونه ایه ک همه ش مامانم گریه میکنه، قهر میکنه هفته ها مارو میبره خونه مادربزرگم، بابام جلوی ما تا پایمرگ کتکش میزنه...
و من مسیولم نذارم خواهر و بردارم غصه بخورن چون مامانم امروز و تقریبا هرروز حالش خوب نیس.
هرچند فک‌کنم به قول خانم دکتر اقایی ( که به پیشنهاد شما فالو کردمش و به دلم خیلی نشست) الحمدالله همه ما کودک درونمون له لوردهشده :)))
ولی من از بچگیم ادم شاد و شنگولی نبودم. میدونم باید ازش گذر کنم، ولی نمیدونم چطوری....


چیز دیگه اینکه من هیچ اعتقادی ندارم،
فک میکنم از وقتی به هیچی باور ندارم حالم بدتر شده.
ادم مذهبی ای نبودم، ولی خدا رو قبول داشتم، ازش چیزی میخواستم، منتظر میموندم کمک کنه، از همه جا که بریده میشدم میگفتم خداهست درست میکنه...


کتاب سینوهه رو که خوندم نمیدونم چرا باورم شل شد،
فایلهای دکتر هلاکویی ک گوش میکردم، ماجرای خانومی ک از بچگی پدرش بهش تجاوز میکنه و تو نوجوانی از پدرش حامله میشه خیلیروم اثر گذاشت، این فایل رو صصصدبار گوش کردم، هیچ منطق و عدالت و خدایی توش پیدا نکردم.
و الان هرکار میکنم نمیتونم برگردم به اعتقادم.
نه خدا، نه اخرت ، نه کارما، نه تناسخ ، نه...
هیچ اعتقادی ندارم.


قسمت اخر سوال تون، من بیشتر تایم روزم تنهام، همسرم صب و عصر مغازه س (حتی روزای تعطیل میره سرکار)،
قبلا استفاده میکردم ازین تایم،
الان ازش فرار میکنم، اسم تنهایی خیلی برام سنگین‌شده، همه ش فکرای بد و حال بد و رو سرم خراب میشه و سعی میکنم برم جایی، حتی پیش کساییکه خوش نمیگذره بمونم ولی تنها نباشم.

گذشته ای که توی خانواده خودت داشتی، روابط ناسالم پدر و مادر و سخت گیری های خانواده هم روی کاهش عزت نفست تاثیر گذاشته هم افسردگی و هم تایید طلبی زیاد. چاره ای جز پذیرش این گذشته نیست و اینکه نه میتونی پدرت رو سرزنش کنی نه مادرت هر کسی در حد توان و فهم و آگاهی خودش یه عملی انجام داده که خودش مسئولشه.همونطور که میدونی باید بپذیری و عبور کنی. ولی همینقدر که آگاهی داری این گذشته روی اون سه تا مورد تاثیر داشته تا حدودی میتونه باعث بشه هم کنترلشون کنی هم بیشتر به فکر درمانشون باشی.


با توجه به حرفایی که تا اینجا در مورد دلیل مهاجرت گفتی تقریبا مشخصه که داری از خودت فرار میکنی هر جای دنیا بری خودت رو با این حال و هوا هم اونجا میبری اتفاق خاصی نمیفته. یکی از دوستان که رفته بود آلمان باوجود شرایط اونجا بازم میدیدم حالش خوب نیست همش دنبال این بود انرژی هاش مثبت کنه که خودش رو اونجا نبازه و جالب این بود منابع فکریش که داشت خودش تغییر میدادهنوزم سایتها و دکترهای ایرانی اینجا بود البته اون دوساله که مهاجرت کرده. مهاجرت گزینه خوبی برای پیشرفت و موفقیته ولی حکایتش برای خوب شدن حال شبیه کسیه که بخواد با ازدواج حالش خوب بشه.


هنوز عزت نفس پایین باعث میشه به دنبال افتخار کردن دیگران باشی شایدم هنوز روحیه محافظت گرایی رو داری و میخوای اینجوری خانوادت خوشحال کنی. اما مشخصه با حرکت انتحاری مثل مهاجرت فقط یه دوره کوتاه این اتفاق میفته و بازم بعدش به قول خودت تاریکی ها برمیگردن. افسردگی باعث میشه تمام انگیزه هات فرو کش کنند شاید اخرین انگیزه ای که بهت تحرک میده افتخار دیگران و انگشت به دهن ماندن دوستهات باشه. اینم انگیزه ای که از ترکیب افسردگی با عزت نفس پایین تولید میشه. راه حل مناسب اینه سازی رو بزنی که صداش بعدن در بیاد در آرامش و سکوت و چراغ خاموش آیندت رو بساز.


همونطور که میدونی الان بزرگترین انگیزه ای که نیاز داری خوب شدن حالته. سازمان ملل از افسردگی به عنوان سگ سیاه نام برده. یعنی وقتی پاچه ت میگیره به این راحتی ول کن نیست باید خیلی سمج باشی که از دستش راحت بشی خیلی باید تمرین کنی و خسته نشی. یه قانونی قبلا خوندم فقط مفهومش یادم مونده که میگه اگه برای یه کاری شش ماه در نظر بگیری توی همون شش ماه و بلکه بیشتر انجامش میدی و اگه برای همون کار یکماه در نظر بگیری توی یکماه انجامش میدی این قانون اینقد روی من تاثیر گذاشت که پایان نامه سنگینی که ۶ماه زمان نیاز داشت رو توی یکماه ونیم انجام دادم. خیلی حرفا و نکته ها رو میدونی اما به جای شنا کردن روی تخته شنا وایسادی . به قول قدیمیا کار نیکو کردن از پر کردن است.

من از صحبتهات متوجه شدم الان تنهایی باعث هجوم افکار منفی میشن و داری ازش فرار میکنی پس چیز خاصی نیست که بخوای الان توی تنهایی یاد بگیری. از وسوسه سرزنش کردن خودت دوری کن .سرزنش برای وقتیه کسی کاری رو از روی اشتباه انجام میده. توی این سن و سال و اطلاعاتی که داری سرزنش کردن خودت بی معنیه فقط عزت نفست رو کاهش میده.

در مورد اعتقاداتت هم خیلی خوب تشخیص دادی که داره به افسردگیت دامن میزنه. بی عدالتی جهان و وجود یا عدم وجود خدای ساکت یا غیر ساکت بالای اون رو وقتی تحلیل میکنی این رو هم در نظر بگیر اگه کسی به خاطر اراده و اختیاری که داشته به کسی دیگه تجاوز کرده یه پلیس و قانون و زندان وافکار عمومی هم هست که اونو مجازات کنه‌. وبرای اون قربانی هم درمانگاه و روانشناس و مشاور. حالا اگه قرار باشه بگیم خدا این وسط چکاره بوده باید منصفانه اینها رو هم دید.

اما توی درونیات خودت زمانی که نوشته های اون کتابها و تحلیلهات از بی عدالتی بهت میگه ایمان پیدا نکن وگرنه کلاه سرت میره اگه همزمان یا بعدش یه نیروی مفهوم یا نامفهمونی بهت تلنگر میزته که داری اشتباه میکنی به این نیرو اعتماد کن و خودت رو به این نیرو بسپار تا به ارامش برسی.


هر کسی به خاطر ظرفیت وجودیش یا سابقه اعتقاداتی که قبلا داشته یه بُرد یا شعاع معنوی داره، اگه به این برد معنوی عمل نکنه اون آرامش درونی رو پیدا نمیکنه. یکی برد معنویش در حد اعتقاد به خدای غیر ادیانه.یکی در حد خدای ادیانه . یکی در حد خوندن نماز های یکماه در میون ویکی خوندن نماز شب حالا اگه اونی که باید نماز شب بخونه و این کار نکنه اون آرامش که بهش نیاز داره رو بدست نمیاره.

شاید بعضی از صحبتهای این پست من تکراری و کلی گویی شده تا زمانی که به دانسته هات عمل نکنی آگاهی جدید برات سرازیر نمیشه. حالا من بگم خودتو دوس داشته باش به خودت عشق بورز همه اینها رو میدونی و بارها شنیدی.ولی توصیه اول و آخر و تکراری من اینه اطراف ذهنت پر کن از حرفهای خوبی که بهش نیاز داری از کتاب و فیلم و سخنرانی مشاورهاو .... باران این پیامها باید اینقدر ادامه بده که روحت رو شستشو بده وضمیر خوداگاه و ناخودآگاهت رو به اون سمت وسو ببره.

ممنونم از این لطف بیکران تون و از وقتی که میذارین و هربار به دقت برام تایپ میکنید.


درسته، هرچی باید میگفتم گفته شد و هرانچه باید میشنیدم شنیدم.
کاملا متوجه شدم ازم چی میخواین و مطمعن باشین انجامش میدیم، هرچند میلی بهش نداشته باشم اما کار درست همینه.
این روزا و این حال خسته م کرده و سعی میکنم از دستش خلاص شم.


راستش تصمیم کرفتم در کنار این مواردی ک کفتین و میخوام انجام بدم، جلسات روانکاویمو هم شروع کنم،
یه مبلغی رو گذاشته بودم کنار برای سفر، اما فک‌ میکنم الان این واجبتره ، و ازونجا ک دوره این جلسات طولانی و هرینه ش سنگینهمیخوام مطمعن باشم ک دارم جای درستی میرم.


حقیقتش روانکاو قبلیمو باهاش ارتباط مثبتی برقرار کردم، سه ماه هر هفته انجام دادم، متاسفانه فک کردم حالم خوب شده و قطعش کر‌دم.
اما یکی از دوستانم منو به شک انداخته که روانکاوت خوب نبوده.


۱.ایشونو یکی از دوستام معرفی کرد، تهران هستن و من رابطه دوستانه ای با ایشون ندارم، اما خب دوست مشترکی داریم . قبل ازجلسات فقط یکبار ایشونو توی فرودگاه دیدم در حد سلام و علیک و دوستم معرفیشون کرد.
الان میگن روانکاو کاملا باید غریبه باشه و نه شما نه روانکاو همو نشناسین، و بعدها تو رندگی هم قرار نگیرین.
ک خب ما ب واسطه دوستم دورادور از هم شناخت داریم.


۲.ایشون طی جلسات برای اروم کردن من یکی دوبار از رابطه خودشو نامزدش گفت و مثال زد ک مثلا ما فلان موضوع رو اینطوری حلمیکنیم، یا میگفت من هم حالم بد میشه مثلا جلسه پیش رو ک کنسل کردم اتفاق بدی برام افتاد و دوس داشتم تنها باشم پ سوگواری کنمو ...
ک دوستم میگ این کارش خیلی اشتباهه که از خودش و ضعفاش جلوی تو صحبت میکنه و خط میده.


۳.روانکاو من گاها تمرین یا راهکار هم بهم میداد،
در واقع ما باهم صحبت میکردیم نه اینکه فقط من صحیت کنم، سوال خیلی میکرد و منو جاهای باریک خیلی میکشبد ولی خب گاهینظرشو میگف،
مثلا در برخورد با شوهرم میگفتم حس میکنم بهم زور میکه، میگف انفاقا تو داری بهش زور میگی و اونو از حریم شخصیش محروممیکنی، رابطه سالم ویژگیش ایناست و ...
دوستم میگه اصلا نبایذ نظر بده و مشاوره بده حق این کارو نداره، اک تو کارش حرفه ای باشه و باید شنونده باشه.
(دوستم تخصصی نداره و اینارو خودش تحقیق کردخ و ضمناا چندین ساله روانکاپی میره و خیلی راضیه)


حالا به نظر شما من روانکاومو عوض کنم؟
روانکاو خوب باید چیکار کنه؟
دوستان کسی هست ک بتونه ر‌وانکاو خوب بهم معرفی کنه؟
(اینم بگم ک قبلش دو جلسه با دوتا روانکاو دیگ صحبت کردم و اصلا نتونستم ارتباط برقرار کنم،
شاید مسخره باشه یکی شون انقد بیحال و بی انرژی بود میرفت رو اعصابم،
یکی دیگ انقد شلخته و نامرتب بود خودشو اتاق کارش خیلی حس بدی بهم میداد)

سپاس از شما.این طبیعیه اگه کاری از دستمون میاد برای همدیگه انجام بدیم.


همینکه این تایپیک رو باز کردی و این بار داری به دقت تلاش میکنی و به حرفهای همه گوش میدی حتی اگه حرفای ما زیاد کار ساز نباشه مهم نیست مهم اینه که تو نصف بیشتر راه رو رفتی.توی پست قبلی خیلی خوب نقاط مشکل رو توضیح دادی. پس معلوم چه از گذشته چه از روابط با شوهرت تشخیص دادی مشکلات کجاهاست. و بهتر اینکه تصمیم داری جلسات مشاوره رو ادامه بدی.

راستش در مورد ویژگی های روانکاو خوب آنقدری اطلاع ندارم. ولی نظر من اینه همینقدر که توی جلسات و بعدش تاثیرات مثبتش رو احساس کنی. و برای شما که متاهل هستید بهتره که اونم متاهل باشه. و ویژگی مهم دیگه به نظرم اینه که خودش به انرژی های مثبت و اون زندگی نرمال و اون آرامش یا شادی درونی رسیده باشه که علاوه بر حرفاش زبان بدنش هم موثر باشه(به قول قدیمیا از کوزه همان برون تراود که دروست).اگه خود افشایی کرده شاید خواسته یه جوری بگه طبیعیه گاهی حالت تو هم بد باشه یا خواسته هم حسی کنه. حتی وقتی هم حالت خوب میشه نباید فریب بخوری تا اخر عمر باید مراقب حال خوب باشی اولش سخته مثل بالا رفتن از نردبونه ولی بعدش مثل رسیدن به پشت بومه فقط باید مراقب باشی نیفتی.

اونجا که گفته داری به شوهرت زور میگی اگه کمال طلبانه رفتار کنی واونو بخوای تغییر بدی ممکنه زور گویی باشه ولی با این یه جمله نمیشه اشتباهاتی که در حق همدیگه میکنید رو توصیف کرد.

علاوه بر افسردگی هایی که دلایلی مثل گذشته و ناکامی های درون زندگی مشترکت داشته، خودتم بعد این سالها تلاش خیلی خسته شدی و طبیعی هم هست، ولی راه درست رو ادامه بده حتما موفق میشی.همانطور که میدونی غذاهایی با طبع سرد هم مناسب تو نیست که همزمان برای درمان افسردگی رعایت کنی زودتر به نتیجه میرسی. به نظر میرسه مقاومت در برابر درمان هم نداری و اینم خیلی بهت کمک میکنه

برای شناخت مشاور خوب این پرسش رو از مشاورهای مجازی هم که میشناسی بپرس ببین به چه جمع بندی میرسی

Somebody عزیز

سعی کن به قضاوت و نظر دیگران کمتر اهمیت بدی و به جای اون از خودت نظر بپرسی. هیچکس جای تو نیست ... منصفانه و بدون سرزنش کردن ببین نظر خودت چیه ...
کمتر خودت رو با دیگران مقایسه کن ... همیشه خودت رو با نسخه قبلی خودت مقایسه کن ... البته منصفانه و بدون سرزنش!



چقدر خوبه به این نتیجه رسیدی که الان روانکاو برات در اولویته، مشخصه دختر باهوشی هستی.

مشکل روانکاو آشنا اینه که تو یه جایی مجبوری حرفات رو سانسور کنی. یا احساس نگرانی از افشای اونا داشته باشی. خودت ببین میزان آشناییت با اون شخص چقدره؟ هرچند روانشناس ها هم مثل پزشک ها محرم بیمار هستن. ولی باز این مورد به احساس تو ربط داره...

روانکاو من هم یه موقع هایی از تجربه شخصیش میگه ... البته خیلی خیلی کم... یه جورایی می‌خواد با من همدردی کنه ... یه بار هم از اهمالکاریم براش گفتم، خندید و گفت من خودم خدای تنبلیم :) بنابراین اگر هر از گاهی از زندگیش میگه اکیه ... ممکنه برداشت دوستت با تو متفاوت باشه، به تشخیص خودت اعتماد کن. اگر با روانشناست احساس مثبتی داری، همون رو ادامه بده .

ولی تو جلساتت اگر احساس منفی نسبت به روانکاوت داشتی، یا از حرفش ناراحت شدی یا با نظرش مخالف بودی، حتما باهاش مطرح کن... اگر تو کارش حرفه ای باشه، اصلاح میکنه و حتی شناخت بهتری از شخصیتت پیدا میکنه ...

حتما یه روانشناس خانم انتخاب کن ... اگر باهاش راحت نبودی، روانشناست رو سریع عوض کن، خیلی بهتر از اینه که از مشاوره گرفتن دلسرد بشی ...

در کنارش سعی کن هرچقدر میتونی در این زمینه کتاب بخونی و تحقیق کنی .... اینجوری بهتر میتونی مسیر درمان رو طی کنی ...

قوانین سایت رو نمی‌دونم که تبلیغ محسوب بشه یا نه ... وگرنه بهت یکی دونفر رو معرفی میکردم...

موفق باشی ...