دوباره رسیدم به ته خط. خواهش می کنم راهنماییم کنید

سلام
من 6 ساله ازدواج کردم و از ابتدای ازدواج با همسرم مشکل داشتیم و نمی تونستیم حلشون کنیم. ایشون خشونت رو انتخاب می کرد و منم تسلیم می شدم. تا پارسال که بعد از یه جریان من خواستم برای جدایی اقدام کنم و ایشون برای اینکه این اتفاق نیفتهه راضی شد برای مشاوره. مشاور هم سه چهار جلسه رفتیم و متاسفانه فکر می کنم اونقدرها زبده و ماهر نبود. چون به نظرم باید بهمون می گفت حتما بعد از سه ماه یا شش ماه هم دوباره بیاید. شاید در اونصورت همسرم می اومد و مشکلات بعدیمونم کمتر میشد. همسرم بعد از اون چند جلسه محدود دیگه پیش مشاور راضی نشد بریم.

چند تا از مشکلات از جمله حساسیت من به رفت و آمد های بیش از حد با خانوادش و بعضی رفتارهای خانوادش و همچنین کارهای منزل و امور مالی که در تاپیک قبلی هم گفته بودم، طی مشاوره عمومی و تخصصی که در این سایت گرفتم تا حدودی حل شد.

اما بعضی از مشکلات هنوز باقی مونده و من دیگه توان جنگیدن ندارم و دوباره رسیدم به وضعیت پارسالم.

همسرم حاضر نیست گفتگو در مورد مشکلاتمون داشته باشیم و به توافق برسیم. معمولا گفتگوهامون به دعوا و فحاشی از طرف اون ختم میشه و قهری که تا من پا پیش نذارم تا روزها و هفته ها ادامه پیدا می کنه. ایشون اصلا مهارت های ارتباطی رو بلد نیست. همین دو روز پیش دوباره سر مساله ای بشدت عصبانی شد و فحش بارونم کرد. من چندین دفعه قبل هیچ جوابی در مقابل فحاشی هاش نداده بودم تا شاید خودش دیگه تکرار نکنه. ولی اینبار منم فقط گفتم پاشو برو نبینمت که با گفتن این جمله پاشد اومد طرف من و منو چسبوند به دیوار و هلم داد و بد و بیراه گفت. حالا خیلی ناراحتم
البته می تونم خودمو آروم کنم. ولی در کل باید یه فکر جدی بکنم. همسرم منو اذیت می کنه. ولی اگه شما باهاش حرف بزنید به شما میگه که من دارم اونو اذیت می کنم. حتی اگه بگین چرا فحاشی می کنی، همه چیز رو به گردن من می ندازه و منو مقصر می دونه. در صورتی که من رفتار آنرمالی نداشتم. بدرفتاری نکردم و چیزی نگفتم که جوابش فحاشی باشه.

راستش دیروز بهش گفتم که بهتره از هم جدا بشیم. چیزی نگفت.

حالا واقعا موندم.من مهریه نمی خوام و نظرم روی طلاق توافقیه . چطوری این قضیه رو جدی تر با خودش و خانوادم مطرح کنم؟

آیا توی خونه خودم بمونم و وکیل بگیرم یا بهتره به خونه پدرم برم؟

سلام
فرزانه جان از شرایطی که توش قرار داری واقعا متاسفم.
عزیزم می دونی که رویکرد همدردی بیشتر و تا حد ممکن به ساختنه تا طلاق اما واقع بینانه که نگاه کنیم گاهی راهی جز جدایی نیست.
ببینید، آدم ها به این راحتیا تغییر نمی کنن و دونه دونه ی رفتارشون ریشه تو عوامل بسیاری داره از دوران جنینی گرفته تا اون لحظه ای که پیش روی ما ایستادن. شما می فرمایید همسرتون خشونت رفتاری و کلامی دارن و بارها شخصیت شما رو خرد کردن. چرا اجازه دادید چیزی که آزارتون می ده تکرار بشه؟
بگذریم. دوست خوبم من معتقدم ما آدم ها رو در وهله‌ی اول باید همون جوری که هستند بپذیریم. بعد باید چهارچوب فکری خودمون رو روی ماهیت وجودی اون ها قرار بدیم و ببینیم چه قدر تو اون چهارچوب می گنجن؟ حالا لازم هم نیست دقیقا همونی باشن که تو ایده‌آل های ذهنی ما ترسیم شده، همین که خیلی بیرون نزده باشن از این چهارچوب کفایت می کنه.
پس در ابتدا شما باید ببینید همسرتون دقیقا همین طوری که هست، چه قدر شبیه مردیه که شما می خواستید توی زندگی تون داشته باشید؟ یه مزیت مهم این پذیرش اینه که به این نتیجه می رسید با تیشه و چکش به جون قالبی که ایشون درش قرار دارن نیفتید. ایشون هم اگه قرار باشه تغییر کنن خودشون باید بخوان. شما در نهایت می تونید در مسیر این تغییر نقش یه دوست و همراه رو ایفا کنید.
اما اگه دیگه با قطعیت به این نتیجه رسیدید که ایشون رو این جوری که هستند نمی پذیرید، من پیشنهاد می کنم بدون تمرکز روی همسرتون و قهرشون خودتون تنها پیش مشاور برید و در مورد شرایط و تصمیمتون به جدایی کمک بگیرید. طوری تصمیم بگیرید که جای هیچ افسوسی باقی نمونه.
من به شخصه با ترک منزل موافق نیستم چون ممکنه ایشون رو سر لج بندازه و طبعاتی برای شما داشته باشه اما اگه در تصمیم خودتون مصمم شدید حتما از یه وکیل کمک بگیرید.
امیدوارم بهترین تصمیم رو بگیرید و زندگی خودتون رو تو بهترین مسیر قرار بدید.

سلام فرزانه خانوم
ما نمیتونیم قطعی به شما بگیم چه رفتاری داشته باشید چون از ظرفیت شما بیخبریم
خدا به اون عظمت فرموده لایکلف الله نفسا الا وسعها
ولی فکراتون بکنید حالا که نمیتونید روی همسرتون تغییری ایجاد کنید روی رفتار خودتان تمرکز کنید
به محض عصبانیت موقعیت خودتون رو تغییر بدید
اگر ایستادید بنشینید
یک لیوان اب بنوشید
بهترینش همان موقع بایستید سر نماز و از خدا بخوان محبت شما در دل همسرتان باشد
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَٰنُ وُدًّا
همانا آنان که به خدا ایمان آوردند و نیکوکار شدند خدای رحمان آنها را (در نظر خلق و حق) محبوب می‌گرداند.

واصلا تو بازی ستمگر قربانی نیفتید میتونید مثلث تد رو سرچ بفرمایید و استفاده کنید
سعی کنید صبر زیبا داشته باشید

و خداوند یک مژده به ما داده است
فان مع العسر یسرا پس
همانا پس از هر سختی یک اسانی است

امیدوارم خداوند صبر با ارامش به شما عنایت کند تا سختی هارو اسان پشت سر بگزارید و به این روزا بخندید که چرا با هم دعوا میکردیدو حیف این عمر
وقتی عصبانین یه لیوان شربت براشون بریزید بفرمایید دنیا ارزش دعوا نداره چقدر حوصله داری با من بحث میکنی اعصاب جفتمون رو بهم میریی تو یا باید معلم زمان قدیم میشدی یا نظامی

با سلام
تا اونجاییکه من شنیدم ترک منزل از نظر قانونی بعدها به ضرر شما میشه

میتونید زندگی بعد از طلاقتون و متصور بشید؟؟ شرایط تون جوری هست که زندگی تون بهتر بشه ؟؟

ممنونم دوستان عزیزم

پرستو جان متاسفانه همسرم خوبی هایی هم داره که تصمیم گیری رو برای من سخت کرده مثلا مقید به واجبات و فرایض دینی و اهل صدقه است. شغل خوب و پرستیژ اجتماعی خوبی داره. چهره و ظاهر خوبی داره. در اجتماع مورد قبول هست و بین اطرافیان محبوبیت داره. زرنگه و همه جا گلیم خودشو از آب می کشه بیرون. در خونه هم وقتی که با هم خوبیم روابط خوبی داریم. ولی تمام اینارو با بعضی از رفتاراش خراب می کنه. مخصوصا با بی احترامی و فحاشی.
من نظرم اینه که حتی اگه من کار اشتباهی کرده باشم راهش خشونت نیست. باید بشینیم و مشکل رو حل کنیم. ببینید مثلا ما سر یه مساله ای توافق نداریم. عکس العمل ایشون اینه که میگه دیگه تمام و تو به حرف من گوش نمیدی پس هیچ توافق دو طرفه ای قابل قبول نیست و این رو بصورت کینه در دلش نگه می داره و هرجا لازم باشه بعنوان بهانه ای برای خشونت بیشتر ازش استفاده می کنه. شوهر من سعی نمی کنه یه حد اعتدال و انعطافی رو داشته باشه و میگه یا حرف من باشه یا هیچی. نمی خواد با هم گفتگو کنیم و مسأله رو بصورت توافقی حل کنیم. در مقابل گفتگو هم بشدت موضع می گیره و احساس می کنه من از همون اول می خوام محکومش کنم. بخاطر همین از همون اول سعی می کنه منو محکوم کنه و نذاره هیچ حرفی بزنم.

در مورد پذیرش اگه من بخوام شوهرم رو همینجور که هست بپذیرم، باید تحقیرها و عصبانیت های گاه و بیگاهش رو که اغلب دلایل واقعا بی ارزش داره بپذیرم. اگه فرزندی هم بخوام داشته باشم باید بپذیرم که بچه هم در این فضا بزرگ بشه و در نوجوانی و جوانی هم با همچین پدر عصبی ای طرف باشه که اگر اشتباه حتی ناخواسته ای هم مرتکب بشه بشدت تنبیه بشه چه برسه به اشتباهات عمدی که در دوران نوجوانی و جوانی اجتناب ناپذیره. بذارین دو نمونه از عصبانیت هاش رو بگ که بدونید در چه موقعیت هایی عصبی میشه. مثلا من دو ساعت تمام کار کردم و خسته هستم و ایشون رو صدا زدم که برای انجام یه جابجایی وسیله به من کمک کنه. لازمه یکی از قطعات اون وسیله باز بشه. ایشون با کمال میل میاد و میخواد کمک کن. همون لحظه بمن میگه فرزانه برو پیچ گوشتی رو بیار. من ولو شدم روی مبل و خیلی خسته هستم. می گم خواهشا خودت بیار من خیلی خستم. در این لحظه همسرم بشدت قاطی می کنه وسیله رو هل میده و با عصبانیت چندتا فحش بمن میده : " بیشعور نفهم" و میره. میگه چی فک کردی این اصلا وظیفه من نیست که اینکارو انجام بدم. داری برام نازم می کنی میگم وسیله بیار. من در این شرایط هیچی نمیگم و آروم می مونم. پامیشم که وسیله رو خودم جابجا یا درست کنم. دوباره همونطور که از دور داره منو نگاه می کنه میگه :"نفهم تو نمی فهمی که اینو باید اینجوری بذاری؟" من میگم خودم درست می کنم لازم نیست بمن بگی چی درسته چی غلط. با گفتن این جمله بمن حمله می کنه و شروع می کنه دوباره به فحاشی و هل دادن: "کثافت آشغال لجن... گوسفند" (ببخشید عین فحش هارو میگم)
یا مثلا وقتی چیزی رو توضیح میده و من متوجه نمیشم بجای اینکه یه کم واضحتر توضیح بده عصبانی میشه و میگه تو انقد بیشعور و احمقی که متوجه نمیشی!
یا مثلا رفتیم در درمانگاه که من آمپول بزنم. میگم تزریقاتی این درمانگاه فک کنم خوب نیست. چون قبلا یکی دو نفر بهم گفتن. یه دفعه نگای من می کنه با عصبانیت و میگه حرف نزن میزنم توی دهنت ها!
جالبه بعدش هم بجای اینکه من قهر کنم خودش قهر می کنه و من باید برم عذرخواهی!!!

اینا چند نمونه از عصبانیت های گاه و بیگاه ایشون بود. حالا بماند که اگه دلیل موجهی هم داشته باشه و اشتباه عمدی یا غیر عمدی از من سر بزنه چه الم شنگه ای به پا می کنه.

من اونو دوست دارم چون شوهرمه و خاطرات و اوقات خوش هم باهم داشتیم. ولی واقعیتش نمی خوام این دوست داشتن باعث بشه من چشمم به واقعیت ها بسته بشه. پیش خودم میگم آیا ارزش داره بهر قیمتی این ازدواج ادامه پیدا کنه؟ خب خیلی از زنها این چیزهارو تحمل می کنن. آیا کار خوبی می کنن؟ آیا زندگی بعد از طلاق و تنهایی و مشکلاتی که تا آخر عمر همراه آدم خواهد بود بهتره یا تحمل این رفتارها..

خادم رضای عزیز
ممنون که برام نوشتی. یعنی به نظر تو ظرفیت من کمه؟ چطوریه؟

الهه عزیز پاسخ شما مفصله میام می نویسم.

باسلام
ممنون از ایتکه جز به جز مینویسید چون اشراف خواننده رو به قضیه بیشتر میکنه
من تاپیکهای قبلیتونم خوندم شما حق دارید.
به نظر من
تاحد زیادی میتونید شرایط و تغییر بدید...ولی چون الان خودتون تو فکر طلاق هم هستید بهتره اول به این نتیحه برسید که
راه دیگه ای غیر از طلاقی هم هست بعد با تمام وجود بخواهید که بدای زندگیتون تلاش کنید
بعد بیایید اینجا یا مشاوره در جهت بهبود و بازسازی زندگی مشترکتون راهنمایی گام به گام بگیرید. چون انگیزتون برای شروع تاثیرگذاره.

رفتار و احساسات شما رفتار یه آدم معمولیه....ولی همه ما آدمها توزندگی
گاهی لازمه تلاش مضاعف و البته تلاش در جهت صحیح داشته باشیم.
به عبارت دیگه باید حرفه ای عمل کنید و
گام مهم اینه که همسرتونو درک کنید اگر هنوز عشقی بهش دارید.

مثلا اونجاییکه گفتید شما خودتون رفتید وسیله رو درست کنید اصلا کار درستی نبود! معلومه عصبانی ترش گردید. باید خیلی تو عمق شخصیت ایشون برید تا بتونید تو موقعیت ها درکش کنید و رفتار متناسب داشته باشید.

به نظر من خوب هر دوراه رو بررسی کنید هم طلاق هم تلاش برای بهبود زندگی مشترک

طلاق تو همدردی تابو چون میخوان همه راهای نرفته امتحان بشه و تمام تلاش انجام بشه منم با این رویکرد موافقم چون در چارچوبش آدم خودشم هم ساخته میشه ولی طلاق هم گاهی راهگشاست فقط راه اول نیست . طلاق یک سوره از سوره های قرآن کریم و به نام خودش زده پس اون هم قابل تامل.

براتون ارزوی موفقیت دارم

ممنون از پاسخ کاملتون.
خواهرانه می خوام بگم، متاسفانه تا حدود بسیاری امروز شما و همسر شما گذشته ی پدر و مادر منه. پدر و مادر من در تمام این سال ها از موضعی که شما و همسرتون دارید ذره ای جابجا نشدن. فقط پدرم هر روز نسبت به مادرم منتقدتر و کم صبر تر شده و مادرم در برابر پدرم تبدیل شده به یک زن بدون اعتماد به نفس و دستپاچه که انقدر به فکر عصبانی نشدن پدرمه بدتر کارهایی می کنه که منجر به خرابکاری هم می شه. تازه الان دیگه بچه ها و نوه ها هم به خودشون اجازه می دن از ریز و درشت اعمال و رفتارش ایراد بگیرن که این خیلی بده. یادمه خیلی سال قبل پدر من یه خونه رو به مادرم برای خرید نشون داد و مادرم اعلام مخالفت کرد که پدرم مثل خیلی وقتا سریع عصبانی شد و وقتی مادرم گفت خوب بخر هم گفت نه دیگه تموم شد و الان سالهاست به بهانه های مختلف حرف اون خونه رو می کشه وسط که اگه من اون خونه رو خریده بودم ال شده بود و بل شده بود. اما من به عنوان فرزندی که از این وضعیت راضی نیستم و دلم نمی خواد تو جناح هیچ کدوم قرار بگیرم، فقط از هر دوشون دلگیرم و روز به روز به بهانه مشغله فاصله مو بیشتر می کنم چون دیگه کشش و علاقه ای به دیدن تشنج ندارم. پدر من حتی وقتی من زایمان کرده بودم و با بچم توی اتاق استراحت می کردم هم داشت با لحن تحکم آمیز و خشن مادرم رو مورد مواخذه قرار می داد. خواهر مجردی دارم که اون هم هر دو طرف رو مقصر می دونه تصمیم گرفته بیشتر وقت خودش رو تو تنهایی بگذرونه. همه این احوالات ما در صورتیه که پدر من هیچ وقت رفتاری که با مادرم داشت رو با ما نداشت اما خوب هیچ وقت هم اهل محبت کردن نبود. زندگی کردن با شخصیت های خودشیفته کار بسیار سختیه. من همه اینا رو گفتم که بهتون نشون بدم این روال عاقبت جذابی نداره. حتی اگر مجموعه شما صورتتون رو با سیلی سرخ نگه دارید و دهه ها بگذره و کسی نفهمه تو دل زندگی شما چه خبره. من در جایگاهی نیستم که بگم زندگی شما ارزش ساختن داره یا نه فقط می تونم بگم این که شما دائم تلاش کنید رضایت همسرتون رو جلب کنید تا عصبانی نشن ته نداره و داغونتون می کنه.

الهه جان
گفتی زندگی بعد از طلاق رو تصور کنم. بله من خیلی بهش فکر کردم. چون من آدم احساساتی هستم از لحاظ روانی فکر می کنم اذیت بشم مگه اینکه با مشاوری در ارتباط باشم که بتونم خودمو قوی کنم. از لحاظ مالی مشکلی ندارم چون هم شغل دارم و هم خانوادم کاملا حمایتم می کنن. خب تنهایی بعد از طلاق خیلی سخته و امکان داره آدم تا آخر عمر ازدواج نکنه و بنابراین باید قید بچه و زندگی خانوادگی رو زد. در مورد حرف مردم و دید مردم راستش هنوز هیچ نگرانی ای ندارم و برام مهم نیست که بقیه چی میگن. ولی اگر خانوادم بخوان حساسیت بی مورد روی من داشته باشن مطمئنم خیلی دلگیر میشم. من الان طلاق رو مثل یه اتفاقی می بینم که باعث میشه استرس های کوچک من در زندگیم کمتر بشه ولی در عوض یه غم بزرگ و دائمی میاد توی زندگیم. حالا شاید واقعا اینجوری نباشه و ادم بعد از یه مدت به شرایط جدید عادت کنه. ولی من شنیدم که بعضیا تا سالها با این غم دست و پنجه نرم می کنن.


مثلا اونجاییکه گفتید شما خودتون رفتید وسیله رو درست کنید اصلا کار درستی نبود! معلومه عصبانی ترش گردید. باید خیلی تو عمق شخصیت ایشون برید تا بتونید تو موقعیت ها درکش کنید و رفتار متناسب داشته باشید.
من اگه به طرف اون وسیله رفتم تا خودم کار رو انجام بدم به این خاطر بود که فضا رو عادی کنم و کارمو ادامه بدم. نه اینکه بخوام از قصد و برای درآوردن حرص ایشون اینکارو بکنم.
ببینید من یه آدم عادی هستم. منم عصبانی میشم. منم بی احترامی رو قبول نمی کنم. ظرفیت من هنوز اونقدر نیست که بتونم فحش بشنوم و کار عادی خودم رو ادامه بدم. بالاخره در مقابل هر بی احترامی باید واکنش مناسبی نشون داد. شایدم دارم اشتباه می کنم.


پرستو جان متاسفم برای جریانی که تعریف کردی. ولی دوست دارم چندتا چیز رو بدونم. اولا اینکه اگه اخلاق پدر شما عصبی و تند بوده چرا فقط با مادرتون تندی می کرده و با بچه ها رفتار خوبی داشته؟ فکر می کنید مادرتون رو دوست نداشت؟ و اینکه بعنوان فرزند این خانواده به نظر شما مادرت چه کاری باید می کرد؟


حالا جالبه دقیقا همین موضع رو فامیل های شوهرم دارن. به شخصه دیدم که مردها نه فقط پیش فرزندان، بلکه در مهمانی ها یا پیش افراد غریبه زنهارو با کلامشون کوچیک می کنن. مثلا سر زن داد میزنن. جالبه یکبار که توی مهمونی بودیم و یکی از اقوام همسرم سر خانمش داد کشید و تندی کرد، بعد از مهمونی همسرم به من گفت ببین زن فلانی چقدر باشعور بود!! شوهرش سرش داد زد جلوی همه ولی زن فورا به حرفش گوش کرد و اعتراضی هم نکرد. یعنی توسری خور بودن زن براشون ارزش محسوب میشه.

. نه اینکه بخوام از قصد و برای درآوردن حرص ایشون اینکارو بکنم.



فرزانه خانم عزیز
ما همه میدونیم شما قصد اینو نداشتید که حرص ایشونو دربیارید.....منم بارها تو پستم گفتم شما حق دارید ناراحت باشید خسته شده باشید... حتی به اینکه به طلاق فکر کنید....رفتار شما رفتاری که از هر ادم معمولی سر میزنه...مثل خود من شما همه......من حرفم این بود که
هر دو راه و خیلی خوب بررسی کنید و
اگه خواستید به ساختن و تلاش دوباره فکر کنید اون وقت باید در مقابل همجین شخصیتی دیگه ی ادم معمولی نباشید باید حرفه ای عمل کنید و این به معنای این نیست که شما باید تلاش کنید تا ایشون عصبانی نشه ...البته که این کارو به مراتب بدتر میکنه
در مقابل ادم سلطه جو بازی کردن نقش سلطه پذیر غلطه!

ببینید من فقط از روی اطلاعاتم اینها رو میگم قطعا نظر خود شما و دیگر دوستان ارجحیت داره.
مثلا ی خانم دکتری رو میشناسم که فوق العاده در مورد این جور رابطه ها کار بلده
ی بار مثالی رو یک بار د گفت

خانم و آقا قرار میذارن برن بیرون ...بعد خانم آماده منتظر تا آقا بیاد...بعد آقا میاد میگه قرارمون بهم خورد چون من میخوام با دوستام برم بیرون....بعد خانم چی کار میکنه ؟ ناراحتیش و قورت میده میگه باشه عزیزم برو....بعد آقا عصبانی میشه داد میزنه مثلا چیزی رو بهونه میکنه....خانم تو دلش میگه نگاه کن به حای اینکه من عصبانی شم تازه دوقورت و نیمش هم باقیه....ولی بازم قورت میده ناراحتیش و و فقط میگه عزیزم من که چیزی نگفتم باشه برو.
....خانم وکتر میگفت خب الان هر کسی اینارو بینه میگه آخی خانم چقدر خوبه آقا چقدر بده....ولی من میگم تقصیر خانم...
.گفتم خانم دکتر چرا؟؟ یعنی باید میگفت که من ناراحتم قرارمونو بهم زدی و فلان!!!.. گفت اره باید طرز گفتنش و بلد بود میگفت...

در مورد اینکه پدران و مادران ما که اینطوری بودن راه به حایی نبردن ..اجازه بدید ی مثال دیگه هم بگم که به عینه تو اقواممون دیدم مال نسل خیلی قبل از ماست

آقا بسیار سلطه جو و خشن و عصبانی .. خاتم هم بسیار مظلوم و سلطه پذیر
اقا اگه میومد خونه میدید چایی اماده نیست فحش و دعوا و تنش و...
اقا از درمیومد میپرسید چایی هست؟ خانم هم ساده لوحانه میگفت نه نمیدونستم داری میایی. بعد فحش و فحش کاری شروع میشد...این ماجرا به مراتب اتفاق می افتاد ولی استثنایی هم داشت اونم زمانی بود که عروس زرنگ و خوش کلام تو اون لحظه خونه بود ...تا میدیدن آقای خشن که هیچ کسی جریت نداره باهاش روبرو شه داره میاد... چایی هم نیست.... عروس و میفرستادن جلو تو برو سرش و گرم کن تا ما چایی بذاریم.....عروس بدون اینکه بترسه میرفت میگفت اقا جون سلام آقا جون خسته نباشی دستهاتو بشور تا ی چایی برات بیارم صبر کن حوله بیارم اینجا میشینی یا حیاط...چی شد که زود اومدی ..
.انقدر اقا جونو به حرف میگرفت تا چایی هم اماده میشد..
.در واقع آقا اون حس توجهی که میخواست رو میگرفت وگرنه که چایی پنهان کردن نیازش بود!

ببینید من اصلا خدایی نکرده شما رو سرزنش نمیکنم اصلا نمیگم شما اینجوری بودین شما اونجوری بودین....فقط میگم میشه تا حد زیادی بسازید ولی حتی اگه در راستای طلاق هم بخواهید پیش برید و نخوایید انرژی بذارید نمیگم کار غلطیه...گفتم طلاق ی سوره به نامشه...انتخاب با شماست.

با سلام

یه مطالبی خدمتتون می ذارم ، فرصت شد کامل موارد را بررسی کنید :


حل تعارض در زوجین ۱

حل تعارض در زوجین ۲

حل تعارض در زوجین ۳

حل تعارض در زوجین ۴

حل تعارض در زوجین ۵

حل تعارض در زوجین ۶




...............................

خودکار رسید ته خط ،،بیاریدش اول خط ،،،
با قلمی که در دست دارید در اول خط : یه روش دیگه - یه فونت دیگه ، تلاش دیگه ، تکنیک حل مسئله دیگه....شروع کنید



ما یه مسیر سه گانه دایم :
- مسئله را حل کنیم
- مسئله را هضم کنیم
مسئله را حذف کنیم !

هر سه تا راه ..راه اند ،،، قرار نیست کار انقلابی انجام بدیم و یدفعه بریم سراغ حذف
مورد یک و دو را با با مواردی که در بالا براتون گذاشتم ،،دوباره امتحان کنید ،،،
مشاوره حضوری داشته باشید ،،،
ان شالله هر چی خیره.




موفق باشید .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط الهه زیبایی ها

. نه اینکه بخوام از قصد و برای درآوردن حرص ایشون اینکارو بکنم.



فرزانه خانم عزیز
ما همه میدونیم شما قصد اینو نداشتید که حرص ایشونو دربیارید.....منم بارها تو پستم گفتم شما حق دارید ناراحت باشید خسته شده باشید... حتی به اینکه به طلاق فکر کنید....رفتار شما رفتاری که از هر ادم معمولی سر میزنه...مثل خود من شما همه......من حرفم این بود که
هر دو راه و خیلی خوب بررسی کنید و
اگه خواستید به ساختن و تلاش دوباره فکر کنید اون وقت باید در مقابل همجین شخصیتی دیگه ی ادم معمولی نباشید باید حرفه ای عمل کنید و این به معنای این نیست که شما باید تلاش کنید تا ایشون عصبانی نشه ...البته که این کارو به مراتب بدتر میکنه
در مقابل ادم سلطه جو بازی کردن نقش سلطه پذیر غلطه!

ببینید من فقط از روی اطلاعاتم اینها رو میگم قطعا نظر خود شما و دیگر دوستان ارجحیت داره.
مثلا ی خانم دکتری رو میشناسم که فوق العاده در مورد این جور رابطه ها کار بلده
ی بار مثالی رو یک بار د گفت

خانم و آقا قرار میذارن برن بیرون ...بعد خانم آماده منتظر تا آقا بیاد...بعد آقا میاد میگه قرارمون بهم خورد چون من میخوام با دوستام برم بیرون....بعد خانم چی کار میکنه ؟ ناراحتیش و قورت میده میگه باشه عزیزم برو....بعد آقا عصبانی میشه داد میزنه مثلا چیزی رو بهونه میکنه....خانم تو دلش میگه نگاه کن به حای اینکه من عصبانی شم تازه دوقورت و نیمش هم باقیه....ولی بازم قورت میده ناراحتیش و و فقط میگه عزیزم من که چیزی نگفتم باشه برو.
....خانم وکتر میگفت خب الان هر کسی اینارو بینه میگه آخی خانم چقدر خوبه آقا چقدر بده....ولی من میگم تقصیر خانم...
.گفتم خانم دکتر چرا؟؟ یعنی باید میگفت که من ناراحتم قرارمونو بهم زدی و فلان!!!.. گفت اره باید طرز گفتنش و بلد بود میگفت...

در مورد اینکه پدران و مادران ما که اینطوری بودن راه به حایی نبردن ..اجازه بدید ی مثال دیگه هم بگم که به عینه تو اقواممون دیدم مال نسل خیلی قبل از ماست

آقا بسیار سلطه جو و خشن و عصبانی .. خاتم هم بسیار مظلوم و سلطه پذیر
اقا اگه میومد خونه میدید چایی اماده نیست فحش و دعوا و تنش و...
اقا از درمیومد میپرسید چایی هست؟ خانم هم ساده لوحانه میگفت نه نمیدونستم داری میایی. بعد فحش و فحش کاری شروع میشد...این ماجرا به مراتب اتفاق می افتاد ولی استثنایی هم داشت اونم زمانی بود که عروس زرنگ و خوش کلام تو اون لحظه خونه بود ...تا میدیدن آقای خشن که هیچ کسی جریت نداره باهاش روبرو شه داره میاد... چایی هم نیست.... عروس و میفرستادن جلو تو برو سرش و گرم کن تا ما چایی بذاریم.....عروس بدون اینکه بترسه میرفت میگفت اقا جون سلام آقا جون خسته نباشی دستهاتو بشور تا ی چایی برات بیارم صبر کن حوله بیارم اینجا میشینی یا حیاط...چی شد که زود اومدی ..
.انقدر اقا جونو به حرف میگرفت تا چایی هم اماده میشد..
.در واقع آقا اون حس توجهی که میخواست رو میگرفت وگرنه که چایی پنهان کردن نیازش بود!

ببینید من اصلا خدایی نکرده شما رو سرزنش نمیکنم اصلا نمیگم شما اینجوری بودین شما اونجوری بودین....فقط میگم میشه تا حد زیادی بسازید ولی حتی اگه در راستای طلاق هم بخواهید پیش برید و نخوایید انرژی بذارید نمیگم کار غلطیه...گفتم طلاق ی سوره به نامشه...انتخاب با شماست.

---

الهه زیبایی سلام
راستش من پستهای فرزانه جان را کم و بیش خواندم و در جریان زندگیشون هستم
اما الان ی نقدی به شما دارم . چرا در هر اتفاقی که در زندگی زناشویی میفته فقط و فقط زن هست که بلد نیست درست رفتار کنه و آخرش مقصر ماجرا شناخته میشه ؟؟؟ (با توجه به موردی که از طرف خانم دکتری که نام بردید میگم ) خواهش میکنم انقدر این جملات را ما خانمها در حق همدیگه بیان نکنیم.

ببینید من با مرد بددهن و فحاش زندگی نکردم و نمیتونم حس فرزانه جان رو درک کنم اما پدر خودم فرد عصبی بود که سر هرچیز کوچیکی بهانه میگرفت و داد میزد و ما مجبور به سکوت میشدیم و این اصلا ربطی به بلدی و سیاست و اینا نداشت ما فقط برای تمام شدن اون ماجرا مجبور بودیم سکوت کنیم تا پدر آروم بشه . در حالیکه پدر من اصلا بددهن و فحاش نبود فقط عصبی میشد و با بی منطقی تمام داد میزد. اما به شدت فرد حمایتگر و پشتیبان زن و فرزندانش در مقابل خانواده ی خودش بود.اما من بخاطر همین ویژگی پدر کسی رو انتخاب کردم که بسیار آروم بود و داد نمیزد و هیچی نمیگفت اما انقدر دهن بین و وابسته عاطفی به خانواده ش بود که زندگی باهاش غیر قابل تحمل شد.

من معتقدم این نهایت بی انصافی هست که در جامعه ی ما هر اتفاقی میفته فقط و فقط خانم باید صبور باشه باید قدرت تحمل داشته باشه باید سیاست داشته باشه و هزاران هزار باید دیگه

زندگی با این مردان واقعا سخته . شاید ما هیچ کدوم نتونیم فرزانه جان رو کامل درک کنیم. در مقابل این آدمها فقط باید سکوت کرد اگر بخوای مقابله به مثل کنی که اوضاع بدتر میشه اما واقعا سکوت تا کجا !!! تا کی !!! جمله شما خیلی درست بود که در مقابل نقش سلطه جو بازی کردن نقش سلطه پذیر غلطه


من اصلا ایشون رو به طلاق تشویق نمیکنم . طلاق درد داره، زجر داره خودم دوساله در شرف جدایی هستم و پله های دادگاه رو بالا و پایین میرم و فقط دارم با ی غم عجیبی زندگی میکنم و حس میکنم حالم هیچ وقت خوب نخواهد شد.

اما چیزی که من فکر میکنم و در اطرافیانم دیدم اینجور آدمها تا وقتی خودشون متوجه بد بودن رفتارشون نشوند و نخواهند که تغییر کنند واقعا کار خاصی خیلی نمیشه انجام داد.

من دوست دارم که فرزانه جان راه حل زندگیشو پیدا کنه و براش آرزوی خوبی ها دارم

الهه جان ممنونم از اینکه برام نوشتی. خوشحالم که دوستان و همراهای عزیزی مثل شما دارم.
جالبه که مثالی که زدی در مورد اون خانم و آقا، دقیقا به شکل دیگه ای برای من و شوهرم اتفاق افتاده. ما به همراه خانواده ایشون در شهر دیگه ای بودیم. من قرار بود زودتر برگردم. شوهرم سر ساعت خاصی قرار بود منو به فرودگاه برسونه. همون ساعت که من آماده شده بودم و منتظر دم در که ایشون بیاد منو ببره، خواهرش ازش خواست که گوشیشو که چند روز بود دچار مشکل شده بود، درست کنه. وقتی شوهرم بهش گفت که قراره منو برسونه خواهرش عصبانی شد و چون گوشیشو لازم داشت (البته فوری نبود کارش) به برادرش گفت مثلا چی میشه فرزانه منتظر بمونه. شوهرم هم لباسای بیرونشو درآورد و مشغول کار اون شد. من با اینکه خیلی عصبانی شدم ولی چیزی نگفتم چون همه اعضای خانودش حضور داشتن. باهاشون به گرمی خداحافظی کردم و گفتم که تنها میرم فرودگاه. شوهرم هم چیزی نگفت. بشدت عصبانی بودم. سوار ماشین که شدم بهش پیام دادم و ناراحتیم رو ابراز کردم. (ناراحتیم به این جهت بود که ما قرار گذاشته بودیم و البته کار خواهرش اصلا فوری و اورژانسی نبود و همچنین احساس کردم رفتار خواهرش مناسب نبود و بی ادبی بود که با اینکه دید من آماده دم در ایستادم و شوهرم هم داره آماده میشه که منو برسونه ولی اون درخواست رو مطرح کرد). خلاصه من رسیدم فرودگاه و دقیقا بعد از یه بیست دقیقه شوهرم هم اومد( بعد از دیدن پیام من)

خب من می تونستم همونجا جلوی خانوادش به شوهرم یا خواهرش بگم که ما قرار داریم و دیر میشه و ... و به خواهرش می گفتم بهتره گوشیتو بذاری بعدا برات درست کنه. خب در این حالت بر خلاف رفتار و تصمیم شوهرم حرف میزدم و این صد در صد باعث عصبانیت شوهرم میشد و چه بسا همونجا منو پیش خانوادش میشست و میذاشت کنار. یه روش هم این بود که اصلا چیزی نگم و ناراحتیمو ابراز نکنم موقع رفتن به فرودگاه که میشد همون حالت مورد ظلم واقع شدن. یه روش دیگه هم این بود که کلا اونروز چیزی نگم و فرداش یا چند روز بعد به شوهرم گله کنم که در اونصورت مسأله سرد شده بود و همسرم اصلا به این مسأله اهمیتی نمی داد.

به نظر شما بهترین شیوه ابراز ناراحتی توی این موقعیت چی بود؟



باعبان عزیز ممنونم
حتما در اولین فرصت این لینکهارو می بینم.
و ممنون بابت متن زیباتون که خودکارت اگه رسید ته خط دوباره بیارش سرخط
چقدر دلنشین و چقدر امیدوار کننده است.
امیدوارم خدا خودش کمک کنه که بتونم تصمیم درستی بگیرم. اگر مصلحت اینه که دوباره برم سر خط، انشالله توانش رو خدا بهم بده و صبرش رو.
بازم ممنون

ای کاش یه تاپیکی هم وجود داشت در مورد این موضوع "سیاست های زنانه"
که متاسفانه این روزها خیلی باب شده.
خیلی سخت و طاقت فرساست که آدم باید فقط مواظب حرکات و حرفاش باشه که آقا بدش نیاد، آقا خوشش بیاد، غرورش نشکنه، حس تامین کنندگیش بهم نریزه و ... هزاااران دردسر دیگه.
خیلی دوس دارم بدونم چقد از این چیزا واقعیت داره.

واقعا این روزا خیلی فکرم درگیر این موضوع بود که الان با دیدن پست مینا متوجه شدم فقط خودم نیست.
اگه تاپیک هایی با این موضوع وجود داره لطفا راهنماییم میکنید یا اینکه میتونم همچین تاپیکی باز کنم؟

با عرض معذرت از صاحب تاپیک که این موضوع رو اینجا مطرح کردم.

سلام بر دوستان
فرزانه جان فکر می کنم زندگی من هم خیلی شبیه زندگی شماست فقط تفاوتش این هست که من 18 سال هست زندگی می کنم و دو تا هم دختر ناز دارم. راستش ماجرای زندگیتون رو که میخونم خاطرات خودم زنده میشن من اخلاق شوهرم رو همون زمان نامزدی فهمیدم عصبانی شدنش رو و فحش و بددهنی اشو ولی خب مادرم گفت درست میشه و هر مرحله از زندگی گذشت تا درست بشه ! البته من خدای ناکرده نمیخوام ناامیدت کنم ما بندگان ناچیز خداییم شما امیدت به خدا باشه و تلاشت رو بکن سعی کن راه هایی که امتحان نکردی و امتحان کن.من مطمنم زمانهاییکه شوهرت مثل شوهر من بددهنی و داد و بیداد می کنه حتما یک زمینه ایی داشته و خیلی مواقع هم تو تقصیری توی ایجاد اون زمینه ها نداشتی مثل آدمی که یک تصادفی توی یک جاده ای اتفاق میوفته و ما از کنار اون رد میشیم و باعث میشه ما هم قربانی بشیم.مثلا یک مثالی میزنم شوهر من رفته دندانپزشکی و از رفتار و کارهای اونجا عصبانی و ناراحته برمیگرده خونه و منم روحم از چیزی خبر نداره و منم مثلا از یه کار ایشون ناراحتم تا اعتراض می کنم دعوا و .... البته اگر عمیقا فکر کنیم و همین مطالبی که همیشه زنها باید مواظب باشن نکنه آقاهه بهش بربخوره رو مدنظر بگیریم این بر میگرده به اینکه یک زن اونقدر دل باز و آرامش داشته باشه که اون لحظه بدونه آقاهه عصبانیه و ناراحته و چیزی نگه . خلاصه من مطمنم با حرف زدن چیزی حل نمیشه من هم مثل تو بهترین شرایط برای طلاق رو داشتم و دارم ولی انتخابش نمی کنم چون میدونم شرایطم از اینکه هست توی این جامعه بهتر نمیشه و از طرفی هم قربانی بچه هام هستم. منم مثل تو روزهای خوبی داشتم هرچند کم باشن و برخی خصوصیات مثبت شوهرم که همیشه گفتم با خوم باشه کوتاه بیا دیگه ولش کن بزار بگه. البته بددهنی شوهرم من بیشتر جلوی بچه ها برام زجرآور هست. شوهر منم مثل شوهر شما یک نقطه هم هیچوقت خودش رو مقصر ندونسته و همیشه منو مقصر و اینکه من گناهکارم و ماهها قهر تا من به حرفش بیارم.واقعا سخته با این خصوصیات در کنار یک نفر زندگی کرد مگر اینکه اونقدر تجربه بدست بیاری که مثلا اونموقع که میگه وسیله رو بیار همون لحظه بگی چشم.یا مثلا یک راهکار دیگه داشته باشی بری بیرون و روی کاغذ بنویسی این وسیله خرابه درستش کن من خیلی راهکارها رو استفاده کردم ولی باز یک جاش همیشه لنگیده .مثلا بیشتر با بچه ها مشغول بودم و بعد از سرکار کم حرف و سعی کردم زیاد نظر ندم مثلا مثل ماجرای فرودگاه تو برام افتاده من جای شما بودم اصلا از قبلش هم انتظار همراهی نداشتم خودم ماشین میگرفتم میرفتم اینطوری اعصابم دنج تر بود
میدونم اینا جواب علمی و منطقی نیست دوستان بزرگوار منو ببخشن ولی چون خیلی شباهت زندگیم با شما هست خواستم درد دل کنم موفق باشید.

فرزانه جان باید دید تعریف شما از رفتار خوب چیه؟ پدر من بیشتر تلاش می کردن به ما ثابت کنن همه شکست های زندگی مون مادرمونه و پای ما رو به بحث و عصبانیت خودش می کشوند که من همیشه می گفتم من نظری نمی دم اما حالا خواهرم با هر دو میونه خوبی نداره. باید بگم من همیشه وقتی با مادرم صحبت می کنم محکومش می کنم که شما که می دونی بابا فلان حساسیت رو داره چرا حواست نبود اما خودم می دونم که سررشته امور از دست مادرم در رفته و پدرم رو مقصرتر می دونم اما هیچ وقت اون رابطه صمیمانه رو نداشتیم که بخوام اینا رو بهش بگم. در واقع همه ی ما از پدرم می ترسیم.
خواستم بگم طبق تجربه شخصی که دارم سازش با این افراد جواب نمی ده چون فقط باعث می شه توقعاتشون بالاتر بره و ایرادجوتر بشن. راه دیگه ای باید پیدا بشه.

فرزانه جان

با شناختی که از تاپیک هات دارم، میدونم آدمی نیستی که بتونی این رفتارها رو تحمل کنی. مخصوصا اینکه خودت هم از نظر مالی مستقل هستی.
یه چیزی رو بعد از مدت ها مطالعه و روان درمانی شدن متوجه شدم، اینکه آدم ها بر اساس یه ضعفی درون خودشون حاضرن تو یه رابطه تحقیر بشن و ادامه بدن. تو الان از نظر مالی مستقل هستی، حمایت خانواده رو هم داری، ولی بازم تردید داری. ببین چی درونت هست که باعث میشه این شرایط رو تحمل کنی؟
مثلا من بعد از مدت ها روان درمانی، متوجه شدم که وابستگی باعث میشه که هر شرایطی رو تحمل کنم. حالا فقط بحث ازدواج نیست. این موضوع میتونه تو محل کار یا در رابطه با دوستات هم اتفاق بیافته.
من تجربه جدایی رو ندارم، ولی فکر میکنم آدم هایی که طلاق براشون جهنمی تر از یه ازدواج بد هست، یه سری چیزا رو در نظر نگرفتن.
اینکه طلاق مثل هر مرحله دیگه از زندگی نیاز به آمادگی داره... تو باید هم از نظر روانی و هم از نظر مالی خودت رو براش آماده کنی. مثلا آدمی که هنوز حرف مردم براش مهمه، مطمئنا بعد از جدایی وضعیت روانی بدی پیدا میکنه. یا آدمی که از نظر روانی شخصیت وابسته ای داره،‌ بعد از جدایی احساس تنهایی میکنه و ممکنه وارد یه رابطه غلط تر بشه ....
ولی خب اگه خانوادت حمایتت میکنن، خیلی از مشکلاتی که تو جامعه ما برای یه زن مطلقه هست، برای تو وجود نداره.

در مورد تو، پیشنهاد من اینه که از همین امروز روان درمانی رو فارغ از تصمیمت برای جدایی شروع کن و تا میتونی برای شناخت خودت مطالعه و تحقیق انجام بده... مطمئنم خودت یه روزی به یه تصمیم مطمئن میرسی و پای مشکلاتش هم می ایستی.
همیشه خودشناسی به طلاق و جدایی ختم نمیشه، مطمئنم باعث ارتقای رابطت با شوهرت هم میشه... یعنی شوهرت وقتی تغییرات تو رو ببینه، اونم کم کم مجبور میشه رفتارش رو در مقابل تو تغییر بده ...
در مورد عصبانی شدن شوهرت برای تعمیر وسیله، وقتی توهین کرد بهش بگو با من مودب صحبت کن. یعنی روزی هزار بارم بهت توهین کرد، تو این جمله رو تکرار کن. که اونم یاد بگیره حق نداره به تو فحش بده. مثل همه آدم های اطرافش که هیچ وقت بهشون نمیتونه فحش بده. و دیگه اینکه اینجور موقع ها کامل روی خودت تمرکز کن که حال خودت خراب نشه . مستقل از حس و واکنش همسرت. یعنی اگه درست کردن اون وسیله حالت رو بهتر میکنه انجامش بده ... یا اگه خارج شدن از اون اتاق و فضا رو عوض کردن حالت رو عوض میکنه، این کار رو بکن. همسرت باید یاد بگیره بالغانه در مقابلت رفتار کنه. تو مادرش نیستی که اون نق بزنه و لج کنه، تو هم کوتاه بیای...

در مورد فرودگاه هم کار خیلی خوبی کردی که جلوی خانوادش چیزی نگفتی و کار بهتری کردی که وقتی رسیدی فرودگاه ناراحتیت رو مطرح کردی. بهتر از این نمیشد کاری کرد.
همسرت به نظر میاد شخصیت مهرطلبی داره، اگر اونم راضی میشد جدا از تو خودش با یه مشاور کار کنه خیلی خوب میشد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

الهه جان ممنونم از اینکه برام نوشتی. خوشحالم که دوستان و همراهای عزیزی مثل شما دارم.
جالبه که مثالی که زدی در مورد اون خانم و آقا، دقیقا به شکل دیگه ای برای من و شوهرم اتفاق افتاده. ما به همراه خانواده ایشون در شهر دیگه ای بودیم. من قرار بود زودتر برگردم. شوهرم سر ساعت خاصی قرار بود منو به فرودگاه برسونه. همون ساعت که من آماده شده بودم و منتظر دم در که ایشون بیاد منو ببره، خواهرش ازش خواست که گوشیشو که چند روز بود دچار مشکل شده بود، درست کنه. وقتی شوهرم بهش گفت که قراره منو برسونه خواهرش عصبانی شد و چون گوشیشو لازم داشت (البته فوری نبود کارش) به برادرش گفت مثلا چی میشه فرزانه منتظر بمونه. شوهرم هم لباسای بیرونشو درآورد و مشغول کار اون شد. من با اینکه خیلی عصبانی شدم ولی چیزی نگفتم چون همه اعضای خانودش حضور داشتن. باهاشون به گرمی خداحافظی کردم و گفتم که تنها میرم فرودگاه. شوهرم هم چیزی نگفت. بشدت عصبانی بودم. سوار ماشین که شدم بهش پیام دادم و ناراحتیم رو ابراز کردم. (ناراحتیم به این جهت بود که ما قرار گذاشته بودیم و البته کار خواهرش اصلا فوری و اورژانسی نبود و همچنین احساس کردم رفتار خواهرش مناسب نبود و بی ادبی بود که با اینکه دید من آماده دم در ایستادم و شوهرم هم داره آماده میشه که منو برسونه ولی اون درخواست رو مطرح کرد). خلاصه من رسیدم فرودگاه و دقیقا بعد از یه بیست دقیقه شوهرم هم اومد( بعد از دیدن پیام من)

خب من می تونستم همونجا جلوی خانوادش به شوهرم یا خواهرش بگم که ما قرار داریم و دیر میشه و ... و به خواهرش می گفتم بهتره گوشیتو بذاری بعدا برات درست کنه. خب در این حالت بر خلاف رفتار و تصمیم شوهرم حرف میزدم و این صد در صد باعث عصبانیت شوهرم میشد و چه بسا همونجا منو پیش خانوادش میشست و میذاشت کنار. یه روش هم این بود که اصلا چیزی نگم و ناراحتیمو ابراز نکنم موقع رفتن به فرودگاه که میشد همون حالت مورد ظلم واقع شدن. یه روش دیگه هم این بود که کلا اونروز چیزی نگم و فرداش یا چند روز بعد به شوهرم گله کنم که در اونصورت مسأله سرد شده بود و همسرم اصلا به این مسأله اهمیتی نمی داد.

به نظر شما بهترین شیوه ابراز ناراحتی توی این موقعیت چی بود؟
ن

---

سلام فرزانه خانم عزیز:72:
به نظر منم
کارشما خوب بود....درواقع ناراحتی تونو قورت ندادید :) ظریف کاریش هم این بود که
جلوی بقیه خویشتن داری کردین و بعد مطرح کردین.
تکنیکی هست تو کتاب مردان مریخی زنان ونوسی....سکوت....کاربرد مستقیمی اینجا خیلی نداشته.......ولی اگه خونده باشین از نظر مفهومی میتونیم بگیم برعکسش میشه عدم اصرار ....درسته؟؟..پس شما اون لحظه بحث نکردین و چونه نزدین که مثلا نه موبایل و بعدا هم میشه درست کرد اصلا همسر مهمتره...باید با من بیایی به این دلیل اون دلیل ...پس به نوعی این تکنیک رو هم استفاده کردین که جواب هم داده:104:

مینا خانم عزیز سلام
کسی نگفت خانم ها مقصرن!! در اون معنا :))
یکی در ماشینش و باز گذاشت دزد برد !! گفتن خودت مقصری.... گفت میدونم بله دزد بی تقصیره :))
ببینید دوست عزیز
همه میدونیم که شخص خشن و عصبی نیاز به درمان تخصصی داره ( البته درجه بندی داره )و اینکه عصبی شدی بشین تا صد بشمار آب بخور فلان ..‌درمان ریشه ای نیست برای فرد خشونت
ولی موثره و کمک کننده است.درست؟؟ خب این یک بخش قضیه است...بخش دیگه طرف مقابله.که باید از خودش با تکنیک هایی مراقبت کنه.اگه به چشم یک بیمار بهشون نگاه کنیم که خودش داره تو آتیشی میسوزه و درد میکشه ولی عقلانیه که ماهم باید درمقابل این اتش نه خود شخص از خودمون مراقبت کنیم که شراره های اتش دامن ماروهم نگیره! استفاده از تکنیک ها میشه همون مراقبت از خود در برابر اتش....و معنی اینو نمیده که برپا کننده اتش بی گناهه!!( حالا گناهکار هم که نه ...قربانی بگیم بهتره) اجازه بدید اینجا گریزی بزنیم به قضیه تعمیر اون وسیله
شخص عصبانی و بد دهن خودش ناراحته از اینکه داره این کارو میکنه ولی وقتی
اون حملات عصبی بهش دست میده حتی اگه به خودش قول هم داده باشه که دیگه داد نزنه اون لحظه نمیتونه کنترل کنه خودش رو ....ندایی در درونش شروع میکنه به سرزنش کردنش...اگر طرف مقابل هم صدا و موافق اون ندای درونی ظاهر باشه ( میدونیم اون هم بی خبر از همه اینهاست)پس شخص عصبانی برای ساکت کردن اون ندای درونی و سرزنش گر وهرکسی که موافق اونه، مجبوره دفاع کنه از خودش...وقتی با طرفش دعوا میکنه یا سرش داد میزنه درواقع در تلاش برای ساکت کردن ندای درونی خودشه!
وقتی من برم نقش مظلوم بگیرم چطوری؟؟ تاحالا که خسته بودم و درخواست داشتم شما بیا اینو درست کن ... حالا خودم دست به کار میشم و حتی مظلومانه و بدون اینکه جواب فحش هاش و بدم اروم شروع میکنم خودم درست کنم.... پس هم صدا با اون ندای درونی میشم ....ندای درونی و سرزنش گر به صاحبش میگه دیدی چقدر تو بدی! دیدی ظالمی ! ببین بیچاره خودش رفت درست میکنه ...
شخص عصبانی آخرین تیر نجات هم میزنه برمیگرده میگه که تو نمیفهمی تو بلد نیستی یعنی دست نزن
...ولی جواب میشنوه چرا میفهمم خودم درست میکنم تو لازم نیست به من بگی... ( یعنی دلش میخواست خودش این کارو بکنه ولی بیماریش عود کرد و مانع شد....امید داره خودش اون کارو تموم کنه)
یعنی طرف داغون میشه والد سرزنش گر از یک طرف کودکی که تحقیر شده از یک طرف.

و درمورد اینکه چرا خانمها باید رعایت کنن....
منم برام سوال بود که چرا همش خانمها دنبال راههای روانشناسی و درمان و راهکار و بهبود زندگی و...اصلا دقت کردین اغلب راهکارها خطاب به خانم هاست!! چه ایرانی چه خارجی!!!.پس سهم مردها چی میشه؟؟
.یک بار یه کلیپی بود از روانشتاس خارجی..‌دقیق یادم نیست عین جملاتش....ولی درجواب به این سوال ....ساختار متفاوت مغز زنو مرد رو دلیل میدونست و توضیح داده بود...
از طرفی نظر خودم اینکه
مگه خانمها جزیی نگر نیستن...مگه توجه به ظرافت در اونها بیشتر نیست؟ مگه اهل گفتگو بیشتر نیستن؟
پس میان هم مشکلاتشون و مطرح میکنن و هم میخوان با ظرافت کاری حل کنن
درواقع چیزیه که از پس خودمون فقط برمیاد :)) کتاب رازهایی درباره زنان و بخونین جالب توصیح داده...و البته معتقدم به همون دلیل که ما مشکلات و مطرح میکنیم پس به چشم هم زیاد میان ولی مرداها هم مشکلات خاص خودشونو دارن که فقط چون مطرح نمیشه و دهن به دهن پررنگ نمیشه ناشناخته مونده .‌.‌و البته بدون جواب !! همین.

فرزانه خانم خودش باید تصمیم بگیره که آیا میخواد انرژی بذاره و رفتار مناسب با شخص عصبانی رو پیاده کنه تو زندگیش یا نه.....و این تکنیک ها اصلا به معنی سکوت نیست...میکم زندگی رو بساز...نه کوتاه بیا ....نه اجازه بده بهت توهین کنن ..حقت رو زیر پا بذارن.حتی یک بار!! خواهرشوهر یا هرکس دیگه ای...بخواد همسرت و ازت بگیره...باید اون روز دار فانی رو وداع بگه:)) نسخه اش پیچیده است :))
بساز به معنی ساختن ...درست کردن. اینکه چه برخوردی هنگام بددهنی ایشون داشته باشین ...همین تاپیک ۵۴دام که از ترنم عشق هست ....جملات قاطعانه و منع توهین رو اورده بود .... به کارگرفتین؟؟ جواب چی بوده؟؟
و من فکر میکنم شما مجازین به این نتیجه برسین که نخوایین باقی عمرتونو با این ادم شریک شین....این حق شماست.چون اسون نیست هرچند شدنیه ...شما بارها تو تاپیک هاتون اشاره کردین که سلطه پذیر بودین...و این کارو بدتر میکنه
اگرشما تغییر کنید و گام به گام راهنمایی بگیرید مطمینا همسرتون متوجه این تغیر میشن وامید هست از یک جایی به بعد ایشون هم همراه شما برای خشمشون راهنمایی بگیرن.
.و من برد اشتم این بوده که همسرتون نیازمند توجه و قدر دانی بیشتر...حالا به هردلیلی اندازه این نیاز در ایشون بیشتر...وقتی گفتن من وظیفه ندارم جی فکر کردی!! و جملات دیگه ای هم بود الان یادم نیست...اگه اشتباه نکنم پشتش حرف زیاده! من اینجوری فکر میکنم.
تنها عاملی هم که میتونه شما رو به این نتیجه برسونه که تو این زندگی تلاش کنید عشقه....اگه دوسش دارین.
عشق قدرت تلاش و تغییر میده .یک جایی اشاره کردین دوسش دارین.اندازه اش چقدر؟؟

ببخشید اجازه بدین اینم بگم دوستان
درمورد سیاست زنانه که شیواخانم گفتن
بیایید نگیم سیاست....چون سیاست ته اش یک مفهوم بدجنسی یک مفهوم منفی رو به ذهن میاره....من که اینجوریم...بیایید بگیم ارتباط موثر...... درواقع این تکنیک ها بالغ درون فرد رو فعال میکنه...یا اگه اون لحظه کودکش نیاز به نوازش داره ما کمکش میکنیم. و فقط بین همسران کاربرد نداره..با فرزندمون همکارمون دوستمون همسفری که چند دقیقه تو قطار باهاشیم فقط هم مال خانومها نیست
فقط شاید بتونیم بگیم خانومها یادگیری این مسائل براشون راحتتره...و بیشتر توجه میکنن.
.درک کردن حس طرف مقابل خیلی خیلی کمک میکنه.سخنرانی ارتباط موثر دکتر فرهنگ و گوش کردین...عالیه.
ولی باید خودمون هم بخواهیم.مثلا من خودم یک نفر از اقوام نزدیکمون هست که مجبورم حضورش رو تو زندکیم داشته باشم . ولی به خاطر اخلاق های به خصوصی که داره اندازه رابطم رو باهاش کم کردم یه جاهایی هم مادرم بذاره حذفش میکنم:)) رفتارش قابل درک برام و این درک کردن باعث میشه ناراحت نشم ازش ( دوران کودکی خاصی داشته)ولی تاییدش نمیکنم و مجبور نمیکنم خودم و که تحملش کنم. یا براش انرژی بذارم.

ممنون از همگی:72:
فرزانه خانم گل دعا میکنم درمسیری قرار بگیرید که براتون خیره :72:

سلام و سپاس بابت لطف همه شما دوستای خوبم. امیدوارم برکت این همدلی ها و راهنمایی ها در زندگیتون جاری بشه


السای عزیز یادمه قبلا هم توی یکی از تاپیکهای قبلیم هم گفته بودی که شرایط زندگیت شبیه منه. دوست دارم اگه راه های دیگه ای رو امتحان کردی و جواب داده برام بنویسی. راستش منم از اینکه بچه داشته باشم و جلوی بچه همسرم با من بد حرف بزنه واقعا واهمه دارم. به همین خاطر با اینکه سنم داره بالا میره ولی هنوز به بچه فکر نکردم.



بهاره جان ممنونم که برام نوشتی. همونطور که گفتی خیلی سخته که شریک زندگی آدم که قرار بود مایه آرامش باشه اینجوری رفتار کنه. واقعبت اینه که احساس می کنم زندگی پرتنشی دارم. دوست دارم بدونم آیا ویژگی های شخصیتی منه که این احساس رو می کنم یا اینکه واقعا زندگیم آنرماله. ضمن اینکه این نوع زندگی انرژی زیادی داره ازم می گیره. ولی به گفته شما حتما باید خودمو یکبار دیگه و با دقت بیشتری آنالیز کنم. ببینم چه عیبهایی دارم. و همت کنم برای از بین بردنشون.

الهه جان ممنون که وقت گذاشتی و برام نوشتی. خیلی استفاده کردم.

شخص عصبانی و بد دهن خودش ناراحته از اینکه داره این کارو میکنه ولی وقتی اون حملات عصبی بهش دست میده حتی اگه به خودش قول هم داده باشه که دیگه داد نزنه اون لحظه نمیتونه کنترل کنه خودش رو ....ندایی در درونش شروع میکنه به سرزنش کردنش...اگر طرف مقابل هم صدا و موافق اون ندای درونی ظاهر باشه ( میدونیم اون هم بی خبر از همه اینهاست)پس شخص عصبانی برای ساکت کردن اون ندای درونی و سرزنش گر وهرکسی که موافق اونه، مجبوره دفاع کنه از خودش...وقتی با طرفش دعوا میکنه یا سرش داد میزنه درواقع در تلاش برای ساکت کردن ندای درونی خودشه!
وقتی من برم نقش مظلوم بگیرم چطوری؟؟ تاحالا که خسته بودم و درخواست داشتم شما بیا اینو درست کن ... حالا خودم دست به کار میشم و حتی مظلومانه و بدون اینکه جواب فحش هاش و بدم اروم شروع میکنم خودم درست کنم.... پس هم صدا با اون ندای درونی میشم ....ندای درونی و سرزنش گر به صاحبش میگه دیدی چقدر تو بدی! دیدی ظالمی ! ببین بیچاره خودش رفت درست میکنه ...
شخص عصبانی آخرین تیر نجات هم میزنه برمیگرده میگه که تو نمیفهمی تو بلد نیستی یعنی دست نزن
...ولی جواب میشنوه چرا میفهمم خودم درست میکنم تو لازم نیست به من بگی... ( یعنی دلش میخواست خودش این کارو بکنه ولی بیماریش عود کرد و مانع شد....امید داره خودش اون کارو تموم کنه)
یعنی طرف داغون میشه والد سرزنش گر از یک طرف کودکی که تحقیر شده از یک طرف.

فکر می کنم خیلی درست احساسات فرد عصبانی رو در این موقعیت به تصویر کشیدین. اعتراف می کنم که تا حالا همچنی تحلیلی از افکار ایشون در موقع عصبانیت به ذهنم نرسیده بود. البته می تونستم تشخیص بدم که خودش هم از عصبانیت خودش عصبانی میشه و می خواد یه کاری بکنه ولی خب مثلا اینکه چرا بمن گفت "تو نفهمی و نمی فهمی اون قطعه جاش اونجا نیس" واقعا فکر نمی کردم معنیش اینه که "دست نزن خودم باید درست کنم". من فکر می کردم دوباره داره به تحقیراش ادامه میده. حالا که دارم فکر می کنم می بینم با توجه به شخصیت شوهرم، تحلیل شما از افکارش توی اون زمان درست تره.


در مورد اینکه چرا خانمها باید بیشتر رعایت کنن و به فکر مطرح کردن و حل مسائلشون باشن، هم کاملا با شما موافقم و زندگی چند ساله اینو به تجربه بهم نشون داده که حداقل در مورد شوهر من این حرف واقعا صدق می کنه و فکر می کنم برای بیشتر مردا هم صادق باشه. همسر من اگه مسأله ای داشته باشیم اصلا مطرح نمی کنه و قبلا هم گفتم که هیچ وقت نگفته فرزانه بیا در این مورد خاص که اختلاف داریم گفتگو کنیم و به توافق برسیم و حتی در مورد پیشنهاد گفتگو از طرف من هم مقاومت کرده. پس احتمالا نباید انتظار داشته باشم ایشون تغییر زیادی توی این زمینه بکنه و باید همیشه خودم شروع کننده طرح مسأله و پیگیری حل اون باشم. هرچند این موضوع به دلیل اخلاق های خاص همسرم ، خیلی انرژی می بره. البته من توی همین سایت آقایونی رو دارم می بینم که مشتاقانه دنبال حل مسائلشون هستن و دارن کمک می گیرن و .... ولی گویا تعداد اینجور آقایون بسیار کم هست.

شما بارها تو تاپیک هاتون اشاره کردین که سلطه پذیر بودین...و این کارو بدتر می کنه

البته این تا حدودی درسته. من در سه سال اول زندگیم متاسفانه رفتارهای اشتباهی داشتم. عکس العمل های مناسبی در مقابل خشونت های ایشون نشون نمی دادم. قبلا هم گفتم که حتی این موضوعات رو انکار می کردم. ولی از دو سال پیش تغییراتی کردم و نتیجه اش رو هم دیدم واقعا. ولی خودم قبول دارم که هنوز یه مقداری می لنگم. هنوز به اون مرحله ای که باید برسم نرسیدم و بعضی راهها رو امتحان نکردم. شاید رفتارهای قاطعانه تری لازم باشه. اما مشکل اینه که نمی تونم این تنش هارو با آرامشی که از زندگیم انتظار داشتم یکجا جمع کنم. اینطوری بگم که من بیشتر صلح طلب هستم تا تنش طلب. بخاطر همینه که خیلی وقتها قبلا کوتاه اومدم. ولی جالبه که آرامشی که بقول شما از سلطه پذیر بودن بدست میاد، کاملا ظاهریه و البته ناپایدار. چون در اصل آرامش نداری. توی وجودت پر از احساسات منفی هست ولی می خوای ظاهر زندگیت رو حفظ کنی.

در مورد سیاست های زنانه هم کاملا با شما موافقم. و به نظرم سیاست نقش بازی کردن نیست بلکه تنها معنی منطقیش همون مهارت تهای ارتباطی است که با طرف مقابل داری. حالا اگه همسرت هست، با شناختی که از ویژگی های مردها داری. اگه فرزندت هست با توجه به ویژگی های کودکان و ...


ولی یه چیزی بگم؟ خیلی غبطه می خورم به خانم هایی که بدون نیاز به صرف وقت و انرژی و اعصاب و روان، دارن راحت زندگیشون رو می کنن. اصلا یکبار هم سرو کارشون به مشاوره نیفتاده و خیلی راحت مسائلشونو حل می کنن و بهم احترام میذارن.


فعلا تصمیم گرفتم ادامه بدم. فیلم های حل تعارض رو قرار شد دانلود کنم و با همسرم با هم نگاه کنیم. خودم هم هرچد واقعا خسته هستم ولی یکبار دیگه شروع می کنم و میام سرخط. ببینم چطور پیش میره.
برام دعا کنید.

:72::72:

من و همسرم دیشب موقع غروب برای پیاده روی بیرون رفتیم و همسرم گفت موقع برگشت ماست و شیر هم بگیریم. خلاصه ما بیرون رفتیم و همسرم شروع کرد بجز ماست و شیر تمام چیزهایی که توی خونه لازم بود رو خرید. میوه و ... ماشین هم نبرده بودیم. من همونجا بهش گفتم بذار یه روز دیگه با ماشین که اومدی میخری. ولی قبول نکرد و کلی خرید کرد و چندتاش رو هم من گرفتم. راستش از این قضیه ناراحت شدم و همونجا هم بهش گفتم که مجبور نیستی همه چیز بگیری وقتی پیاده هستیم. و گفتم اذیت می شیم تا خونه پیاده بریم با این وسایل واقعا دستمون درد میگیره. ولی به حرفم گوش نکرد و گفت من بیکار نیستم تند تند بیام بیرون خرید. خلاصه من توی خودم رفتم و موقع برگشت زیاد حرف نزدم. مچ دستم هم از برداشتن بار واقعا درد گرفت و حتی امروزم درد می کنه. وقتی رسیدیم خونه بمن گفت چیه؟ چته؟ اخم کردی. من گفتم بخاطر این ناراحتم که قرار بود ما پیاده روی کنیم و هوا بخوریم. ولی هردومون اذیت شدیم. من بهت گفتم وسایل نخر فعلا تو گوش نکردی. اینارو که گفتم عصبانی شد و گفت "تو دیگه غلط می کنی با من بیای بیرون اصلا دیگه باهات بیرون نمیام. بیشعور و نفهم الاغ . . . من گفتم برای چی فحش می دی مگه چی گفتم. گفتی چرا ناراحتی منم دلیلشو گفتم. بعد هر کدوم تنهایی چیزی خوریم و بعد از اون هم با عصبانیت و داد و هوار بمن گفت بیا اینجا بشین ببینم تکلیفمو باهات روشن کنم. یا طلاقت میدم یا تکلیفمو باهات روشن کنم. منم گفتم چی میخوای بشنوی مگه من دلیل ناراحتیمو نگفتم. حالا هم ول کن دیگه. و بعد رفتم بخوابم. به طرف من اومد و دو دستش رو گذاشت روی سر من و دوباره شروع کرد به فحش کاری (خاک بر سرت گ .... بیشعور و .... ) و گفت که هرچی بهت بگم حقته. یه لیوان هم کوبید به دیوار و شکست. منم هیچی نگفتم و خوابیدم. اون هم رفت خوابید.

حالا شما بفرمایید کجای کار من ایراد داشت و بهتر بود چطوری برخورد می کردم. چون خودم واقعا عقلم بجایی قد نمیده.

البته از دوستان عذرخواهی می کنم که انقدر با جزئیات مکالمه ها رو نوشتم. می خواستم بگم یکی از موقعیت هایی که ایشون بشدت عصبانی میشه اینه که من از دستش ناراحت بشم و گلایه کنم. اصلا زیر بار نمیره که اشتباه کرده.
قبلا هم به دفعات زیاد مشابه این اتفاق افتاده. یعنی ایشون کاری کرده که من ناراحت شدم. و وقتی اعتراض کردم بشدت عصبانی شده. من نمی دونم آیا باید ناراحتیم رو ابراز نکنم؟ آیا وقتی لذتی نمی برم و واقعا دارم اذیت میشم باید احساسات خودمو سرکوب کنم و برای جلوگیری از عصبانیت ایشون نقش بازی کنم و خودمو راضی نشون بدم. آخه نحوه ابراز ناراحتیم هم فکر کنم نرماله. خب من همون بیرون قبل از اینکه نصف وسایل رو بخره گفتم نخر سنگین میشه و اذیت میشیم. به حرفم گوش نکرد. بعد موقع اومدن توی خیابون هم چیزی بهش نگفتم و توی خودم بودم. رسیدیم به خونه خودش شروع کرد و ...

نمی دونم چیکار کنم. تمام تمرکزم رو از دست دادم. همه وقتم رو دارم به این کارها و رفتارها و به این رابطه غلط فکر می کنم. بابت زندگیم متاسفم

ولی می خوام راه های نرفته رو هم برم. بخاطر همین از شما کمک می خوام که الان توی این سناریویی که نوشتم کجای کار من اشتباه بوده و شما چه برداشتی از شخصیت من داشتین و نقص های منو توی چی می بینید؟

سلام

به نظرم کار شما اشتباه بود( البته خودتون را خوب کنترل کردید - ولی شاید در رفتار اولیه یه تکنیک هایی را باید رعایت می کردید . )
کار همسرتون هم اشتباه بود و بالغانه رفتار نکردند .



د رمورد تکنیک ذهنیت طرحواره ای و مدیریت حل تعارض تحقیق کنید .
کودک درون - والد - بالغ - سبک های مقابله ای ؛؛؛پدیده هایی هستند که باید روش کنیم ،،
هر کدامشان قسمت ها ی مختلف دارنند ،،مثلا کودک درون خودش چند قسمت هست که بهترین آن کودک شاد هست
در موارد بالا بالغانه ترین تکنیک ، ایناست :
کودک شاد + بالغ درون
یعنی یه فردی که داره بی ادبی می کنه -بد اخلاقی می کنه - خشم داره و ....ما چطوری رفتار کنیم ،،،
یعنی بریم والد گونانه رفتار کنیم ، تسلیم بشیم ، تلافی کنیم و.... یا اینکه بالغانه رفتار کنیم ( کودک شاد - بالغ درون )




د رمورد ذهنیت طرحواره ای ، یه مطلبی هست که باید روش کا رکنید ،،
یه چیز کلی بگم : متاسفانه قرصی نیست که بخوریم و این مهارت ها را یاد بگیریم ،،،باید روزها و هفته ها و شاید ماها و سال ها زحمت بکشیم و کا ر کنیم ،،
اگه در مسیر ، اشتباهی صورت گرفت خودتون و عزت نفستون را نزنید....بریم جلو باز
این پدیده ها مسئله ای هستند که شاید همه ما آدم ها درگیرش باشیم ( با شدت و نوع های خاص ) ،،،
صورت مسئله هست ! و با هر آدمی که برخورد کنیم این موارد را داریم .



همسرتون هم باید تو این موارد کار کنه .
هر قدم که بریم جلو ،،روزنه های امید ، روشن تر میشه ،،
ولی اگه مسیر دیروز را امروز باز بریم ...تفاوتی نخواهیم دید .
آخر تاپیک یه انیمیشن هم می ذارم حتما ببنید تفسیرش را .




تاپیک تله های شخصیتی را کامل بخونید .
اونجا درمورد طرحواره ها و ذهنیت طرحواره ای صحبت شده .

موفق باشید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باغبان

تحلیل روانشناختی انیمیشن درون و بیرون-inside out



http://www.hamdardi.net/imgup/597835f2eb424dfbcc.jpg

---

سلام باغبان عزیز
چشم حتما این موارد رو مطالعه می کنم و سعی می کنم به همسرم هم بگم با هم بخونیم و تمرین کنیم. ممنون که بجای ماهی دادن بهم ماهی گیری رو یاد میدید. چون باید بدونم واقعا هر موقع از این اتفاقا افتاد چطوری برخورد کنم. این انیمیشن عالیه. دارم می بینمش. ممنون

در مورد اینکه فرمودین شاید در رفتار اولیه مشکل داشتم، میشه یه مقدار بیشتر توضیح بدین. رفتار اولیه منظورتون چی هست؟ یعنی جایی که من اعتراض کردم که چرا انقدر خرید می کنی؟ یا جایی که رفتم توی خودم؟ یا جایی که در خونه رسیدیم و بمن گفت چرا اخم کردی و من دلیلش رو گفتم؟؟؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

من و همسرم دیشب موقع غروب برای پیاده روی بیرون رفتیم و همسرم گفت موقع برگشت ماست و شیر هم بگیریم. خلاصه ما بیرون رفتیم و همسرم شروع کرد بجز ماست و شیر تمام چیزهایی که توی خونه لازم بود رو خرید. میوه و ... ماشین هم نبرده بودیم. من همونجا بهش گفتم بذار یه روز دیگه با ماشین که اومدی میخری. ولی قبول نکرد و کلی خرید کرد و چندتاش رو هم من گرفتم. راستش از این قضیه ناراحت شدم و همونجا هم بهش گفتم که مجبور نیستی همه چیز بگیری وقتی پیاده هستیم. و گفتم اذیت می شیم تا خونه پیاده بریم با این وسایل واقعا دستمون درد میگیره. ولی به حرفم گوش نکرد و گفت من بیکار نیستم تند تند بیام بیرون خرید. خلاصه من توی خودم رفتم و موقع برگشت زیاد حرف نزدم. مچ دستم هم از برداشتن بار واقعا درد گرفت و حتی امروزم درد می کنه. وقتی رسیدیم خونه بمن گفت چیه؟ چته؟ اخم کردی. من گفتم بخاطر این ناراحتم که قرار بود ما پیاده روی کنیم و هوا بخوریم. ولی هردومون اذیت شدیم. من بهت گفتم وسایل نخر فعلا تو گوش نکردی. اینارو که گفتم عصبانی شد و گفت ...............

---

..............................

سلام مجدد
خواهش می کنم
اونجایی که قرمز کردم را نگاه بفرمایید :
این دیالوگ یه دیالوگ اعتراض هست ، که طرفین همدیگه را مقصر می دونند ،،
د ر واقع این اعتراض هم زبانی هست و هم رفتاری ،،، رفتاری منظورم اینکه مثلا در مسیر پیاده روی با ایشون صحبت آنچنانی نکردید ، و یا به قول ما مردها : ناراحت بودید ، و خودتون را گرفته بودید :)
شوهرتون هم که الحمد الله مسائل خودشون را داشتند در مسیر شما و نتونستند بالغانه رفتار کنند .
البته خب ،،نا امید نشید ....بعضی موقع ها به خاطر فشار زیادی که رو آقایون هست ( منظور فشار بار خرید نیست ) فشاری مانند هزینه - زندگی و این روزگار ،،شاید بعضی موقع ها اینجوری بشه ،،
شاید شوهرتون دلش از یه جا دیگه پر باشه ( محیط کار و ....)
برا خانم ها هم همین هست ، بعضی موقع ها همسرمون شاید واقعا خسته باشه ...مردها یه خورده باید بیشتر رعایت کنند .
در کل پیش می یاد ،،،برا هممون .
مهم اینکه در مسیر پیشرفت باشیم .




دو نوع رفتار بالغانه داریم :
کودک شاد
بالغ درون
من احساس می کنم با شوهرتون از شیوه کودک شاد ؛ وارد بشید ،،
با ایشون طنز صحبت کنید و یا به صورت طنز در خواستتون را بدید ( یا مثلا اگه انتقادی در شیوه دارید ) ،،بهتر نتیجه می گیرید تا جدی .
البته بالغ درون هم کارکرد خودش را داره .



یه کتاب هست به نام :
هنر شوخ طبعی
تو این زمینه ها مطالعه داشته باشید.


مثلا تمام موارد قرمز بالا را به شیوه طنز بگید ،،( مکالمه با همسرتون )
اعتراض تون را جدی نگید ،،
امکان داره کاراکتر خشم همسرتون زیادی فعال باشه .





وقتی داریم عصبانی میشیم ،کاراکتر خشم در جبهه کاراکتر بالغ و کودک شاد درونمون قرار می گیره ،،،
هر کی زورش بیشتر باشه برنده میشه :)
کی زورش بیشتره ؟
اون کارکتری که ما درست تربیتش کرده باشیم !



کودک درون هم خودش چند تا قسمت داره ،،بالغ ترینش کودک شاد هست ،،
بعضی مووقع ها کودک درون ما زود رنج میشه (سوسول ) - بعضی موقع ها لجبازی می کنه و ....
اون کودک شاد ؛ از همه مهمتره و بالغانه تر ،،،بالغ بزرگسال هم ، که خوبه :)
تو تاپیک تله های شخصیتی کامل توضیح داده شده .




ببخشید ، بعضی از مطالب را تکرار کردم و به قولی تا جا بیافته ،، هم برا خودم و هم برا شما و هم برا افرادی که شاید یه روزی ببینند ،،
به قولی :
افتاد
http://www.hamdardi.net/imgup/659065d8c980d56fc8.jpg


بله - برا من که افتاد :)





موفق باشید

سلام فرزانه خانم عزیز:72:

عزیزم شما هییییچ نقصی ندارین رفتارتون عادیه....فقط حالا که تصمیم گرفتین ادامه بدین رفتارتون و براساس رفتار درمقابل ادم عصبانی باید تنظیم کنید
و تاکید میکنم
اینها برای اینکه همسرتونو با خودتون همراه کنید تا حاضر شن برای خشونت شون درمان تخصصی بگیرن :305:
سعی کنین تاحدی متوجه بشین در عمق احساس شون چی هست که ازشون یک همچین آدمی ساخته.. پس باید دوستی بینتون شکل بگیره خارج از رابطه زن و شوهری

کمی بیشتر از شخصیت همسرتون بگین
مواقعی که رابطتون هم خوبه خشونت دارن؟؟
بیرون از منزل هم با ادمهای دیگه عصبیو پرخاشگر میشن؟؟

فکر نمیکنید از درون از چیزی ناراحتن؟؟چیزی عذابشون میده؟؟؟
این حس و دارن که شما بالاترین از ایشون؟ یا به اندازه کافی قدر دانی نمیشن؟؟

ی بار گفتین تم مذهبی دارن....فکر میکنین بشه از این کانال بهشون کمک کرد ؟؟
شده ببینید دنبال راهکار روانشناسی هستن؟ برای کنترل خشم...یا کلا معتقدن هر کی میره پیش روانشناس باید دیوونه باشه!
کتاب رازهایی درباره عشق رو هم بخونین تمرین ها و تکنیک های خوبی داره.اگه باهم تمرینهارو انجام بدین متوجه عمق احساس همسرتون میشین
اگر تهران هستین من روانشناسی رو معرفی کنم که فکر میکنم ایشون بتونه گام به گام و تخصصی کمکتون کنه....
موفق باشین:72:

فرزانه جان
خیلی خوبه که به دنبال راه حل هستی و جناب باغبان راهنمایی مفید و جالبی داشتن.
ولی میخوام یه مساله ای رو بهت بگم که آرزو می‌کنم ایکاش یه نفر زودتر به من گفته بود، قبل از اینکه این همه زمان رو از دست بدم و خودم متوجه بشم.
شوهر منم خیلی از رفتارهاش متاسفانه شبیه شوهر تو هست. من خیلی از راهکارهای سایت و منابع دیگه در مورد تکنیک رفتار در مقابل فرد عصبانی و خشمگینرو بکار بردم و خیلی خیلی مفید بود. شوهرم دوران مجردی متاسفانه اهل ضربه زدن و شکستن وسایل خونه بوده، الان بعد از چند سال ازدواج و رفتارهایی که من یاد گرفتم، خیلی بهتر شده و خشمش رو با داد و بیداد و قهر کردن و از خونه بیرون رفتن نشون میده.
ولی الان که دارم به روزهای زندگیم فکر می‌کنم متوجه میشم که بیشتر لحظه های ما همیشه به این شکل جلو رفته. چون حتی یه درخواست کوچیک یا انتقاد کوچیک یا خیلی وقتا رفتار کردن طبق خواسته خودم منجربه این برخورد میشه. این روزا که اینجوری داره تکرار میشه، عمر ما هست که بخاطر تربیت غلط یه نفر دیگه باید ما تاوان پس بدیم، تاوانش هم خیلی سنگینه، لحظه های عمرمون که دیگه برنمیگردن، مخصوصا برای یه زن که مساله بچه دار شدن هم مطرحه، و یه دوره مشخص امکان بچه دار شدن داره.
ضمنا ادم همیشه هم تو شرایط ایده ال روانی نیست که بتونه در مقابل شوهرش رفتار درست رو داشته باشه، خیلی وقتا خودت ممکنه شرایط جسمی یا روانی بدی داشته باشی، این وسط همسرت ممکنه با خشم و عصبانیتش وضعیت تورو حادتر کنه. دقیقا شرایطی که الان من داخلش هستم. بعد از سال ها زحمت کشیدن، یه ارتقای شغلی گرفتم، ولی همسرم انقدر در مقابل این وضعیت من واکنش های منفی و خشم نشون میده که من احتمال میدم مجبور به انصراف بشم. ارتقایی که همسرم چندین ساله مکرر براش پیش اومده و من همیشه با ذوق و انرژی در کنارش بودم.

راهکارهایی که بهت داده میشه رو حتما بکار بگیر و ایشالا که شفابخش باشه. ولی به این راهکارها مثل یه داروی گیاهی برای یه بیماری جدی نگاه کن. اگه تو یه مدت کوتاه نتیجه نگرفتی، وقت رو هدر نده. برو سراغ پیدا کردن راه حل جدی. هر راهی که میتونی بکار بگیر که شوهرت به یه روانشناس و حتی روانپزشک مراجعه کنه.

سلام
لطفا با دقت به صحبت من گوش بدید
حالا که تصمیمتان را گرفته اید پس باید یک کفش اهنی بپوشید
لطفا مثلث کارپمن رو مطالعه کنید شما خودتون رو قربانی میدونید و همسرتان را ستمگر و بقیهافراد رو ناجی
لطفا از این مثلث هرچقدر زود تر بیایید بیرون و مثلث تد رو پیاده سازی کنید خواهش میکنم مثلث تد رو مطالعه بفرمایید
خلاق (creator)
محوریت در مثلث کارپمن "قربانی" ولی در مثلث ted "خلاق" یا " آفرینشگر" است. خلاق برخلاف قربانی تمرکزش روی "آنچه می‌خواهم" است ونه "آنچه نمی‌خواهم" تمرکز روی خواسته‌ها و نخواسته‌ها تحول آفرین است. خلاق روی راه حل‌ها متمرکز می‌شود نه یافتن مقصر.

عملکرد خلاق دو ویژگی دارد:
افزایش قدرت تخیل و پاسخ به پرسش "من چه می‌خواهم؟".
انتخاب پاسخ به شرایط و چگونگی زندگی حتی وقتی مشکلات به وجود آیند.
مربی (coach)
در مثلث قدرت دهی نقش ناجی باید تبدیل به نقش «مربی» شود. یعنی به جای اینکه طرف مقابل را نادیده بگیرد و به اصطلاح به او ماهی بدهد، به او ماهی‌گیری یاد دهد و به قربانی اجازه دهد که آرام آرام روی پای خود بایستد. اگر فرد ناجی متوجه شود که قدرتش صرفاً به خاطر حمایت از دیگران نیست و اگر دیگران به او نیازمند نباشند باز او معتبر است می‌تواند عملکرد مربی یا رهبر را داشته باشد.

چالشگر (challenger)
در مثلث قدرت دهی نقش ستمگر باید به موقعیت «چالشگر» حرکت کند و تنش پویا ایجاد کند. چالشگر با انتقاد سازنده فرد قربانی را از نقشش خارج می‌کند. در انتقاد سازنده چالشگر کل هویت و وجود فرد را هدف قرار نمی‌دهد بلکه با وضعیت من خوبم تو خوبی به او می‌گوید این رفتارت خوب نیست بیا راجع به آن با هم صحبت کنیم در حالی که ستمگر حالت من خوبم تو خوب نیستی را برقرار می‌کند و کل هویت و جود فرد مقابل را زیر سؤال می‌برد.
بیایید اصلا این اتفاق رو براتون مشخص کنیم
در اینجا که شما فرد خلاق هستید میتونید به خودتون بگید خدا رو شکر شوهرم انقدر خانواده دوست که به فکر خونه و خانواده است
امشب که گذشت ولی از شبهای بد سبد خرید چرخدار میبریم تا خرید کنیم
مربی به جای نقش ناجی یعنی افرادی که به شما مشورت میدن ماهیگیری رو در اصل به شما یاد میدن
چالشگر که همسرتون هستند و از نقش ستمگر خارج میشن فرزانه میشه چرخ خرید همراه خودت بیاری من وقت ندارم برم خرید دیگه میشه یادت نره میشه تو هم به فکر خونه باشی اول و بعد پیاده روی شبانه
میشه رفتار منفعلانه نداشته باش




بله به این صورت بعد از یه مدت رفتارا تکراری میشه و کاملا مسلط میشید چه رفتاری داشته باشید
و بخاطره اینکه هم کمک معنوی بشوید هم سپاسگزار باشید نذر کنید اگر هر روزتون با همسرتون خوب پیش رفت دو رکعت نماز بخونید هدیه کنید به امام حسین علیه سلام
انشالله که موفق میشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بهاره جون

فرزانه جان
خیلی خوبه که به دنبال راه حل هستی و جناب باغبان راهنمایی مفید و جالبی داشتن.
ولی میخوام یه مساله ای رو بهت بگم که آرزو می‌کنم ایکاش یه نفر زودتر به من گفته بود، قبل از اینکه این همه زمان رو از دست بدم و خودم متوجه بشم.
شوهر منم خیلی از رفتارهاش متاسفانه شبیه شوهر تو هست. من خیلی از راهکارهای سایت و منابع دیگه در مورد تکنیک رفتار در مقابل فرد عصبانی و خشمگینرو بکار بردم و خیلی خیلی مفید بود. شوهرم دوران مجردی متاسفانه اهل ضربه زدن و شکستن وسایل خونه بوده، الان بعد از چند سال ازدواج و رفتارهایی که من یاد گرفتم، خیلی بهتر شده و خشمش رو با داد و بیداد و قهر کردن و از خونه بیرون رفتن نشون میده.
ولی الان که دارم به روزهای زندگیم فکر می‌کنم متوجه میشم که بیشتر لحظه های ما همیشه به این شکل جلو رفته. چون حتی یه درخواست کوچیک یا انتقاد کوچیک یا خیلی وقتا رفتار کردن طبق خواسته خودم منجربه این برخورد میشه. این روزا که اینجوری داره تکرار میشه، عمر ما هست که بخاطر تربیت غلط یه نفر دیگه باید ما تاوان پس بدیم، تاوانش هم خیلی سنگینه، لحظه های عمرمون که دیگه برنمیگردن، مخصوصا برای یه زن که مساله بچه دار شدن هم مطرحه، و یه دوره مشخص امکان بچه دار شدن داره.
ضمنا ادم همیشه هم تو شرایط ایده ال روانی نیست که بتونه در مقابل شوهرش رفتار درست رو داشته باشه، خیلی وقتا خودت ممکنه شرایط جسمی یا روانی بدی داشته باشی، این وسط همسرت ممکنه با خشم و عصبانیتش وضعیت تورو حادتر کنه. دقیقا شرایطی که الان من داخلش هستم. بعد از سال ها زحمت کشیدن، یه ارتقای شغلی گرفتم، ولی همسرم انقدر در مقابل این وضعیت من واکنش های منفی و خشم نشون میده که من احتمال میدم مجبور به انصراف بشم. ارتقایی که همسرم چندین ساله مکرر براش پیش اومده و من همیشه با ذوق و انرژی در کنارش بودم.

راهکارهایی که بهت داده میشه رو حتما بکار بگیر و ایشالا که شفابخش باشه. ولی به این راهکارها مثل یه داروی گیاهی برای یه بیماری جدی نگاه کن. اگه تو یه مدت کوتاه نتیجه نگرفتی، وقت رو هدر نده. برو سراغ پیدا کردن راه حل جدی. هر راهی که میتونی بکار بگیر که شوهرت به یه روانشناس و حتی روانپزشک مراجعه کنه.

---

سلام بر همگی. فرزانه جون اینم یک نمونه از زندگیهای مشابه با زندگی ما . بهاره جون انشالله لحظات شاد تو زندگیت تجربه کنی. فرزانه و بهاره جون منم مثل شما تا حالا جنگیدم. فرزانه جون میدونم که چه حسی داری احساس می کنم کاملا درکت میکنم همش به این فکر می کنی که حتما اشتباه از تو بوده و اگه تو مثلا اینو میگفتی اگه اونو نمیگفتی و هزار تا اگه ی دیگه اینطوری نمیشد میدونم که الان فکر می کنی که رفتیم پیاده روی، شوهرم حرفمو گوش نداد خرید کرد وسایل هم کمک کردم خسته شدم حرفم رو گوش نکرد و ناراحت شدم و اصل ماجرا این هست که تو ناراحت بودی و بازهم به طرز وحشتناکی ناراحت شدی چون فحش و ... شنیدی و شوهرت بیشتر طلبکار شد. میبینم که مثل من نمیخوای از زندگیت دست بکشی پس بایستی رویه تو عوض کنی.چون اینطوری پیش بری نه تنها چیزی بدست نمیاری بلکه هر روز بدتر میشه. درسته به قول بهاره جون خب ممکنه همیشه نتونی توی یه روال باشی و تو هم یه وقتایی عصبانی می شی و نمیتونی عصبانیتت رو کنترل کنی درست مثل من. ولی اگه میخوای ادامه بدی بایستی خودت رو عوض کنی. شوهر من میگه من ایده آل ترین آدم روی کره زمینم . میگه من اصلا خشن و عصبانی نیستم و همیشه تاکیدش اینه که کارها و رفتار و گفتار تو منو عصبانی میکنه . منم حرفم اینه خب به فرض درسته و لی خب بایستی تو یکم بر خشمت تسلط داشته باشی ولی متاسفانه اینجور آدمها بر خشم خودشون تسلط ندارن .
البته شوهر من دست به زن نداره و خیلی عصبانی بشه خودش رو میزنه.از تجریباتم میگم عذرخواهی می کنم از بزرگان گروه که همه اینها براساس تجربه هست و جایی نخوندم.اینا کارهایی هست که بایستی انجام بدی یعنی عملا روی شوهر من انجام شده و جواب داده و این نکته مهم رو هم میگم من خودم با اینکه میدونم اینموارد جواب داده ولی باز هم خیلی وقتا کم میارم و باز قهر چندین هفته و .... چون شوهر من قهر هم میکنه.ببین چن تا اینا رو میتونی انجام بدی و اینکه شوهرت با چن تا اینا حالش بهتر میشه.
1- از کارهای شوهرت تعریف کن و بزار فکر کنه بیشتر از تو و همه میدونه
2- وقتی شوهرت از چیزی یا جایی عصبانی هست اگه نمیتونی آرومش کنی حرف نزن (این خودش خلاقیت خاصی میخواد)
3- سعی کن بعضی مواقع نشنوی (فحش و توهینها)
4- وقتی اون عصبانیه و داد میزنه تو به یه چیز دیگه که دوست داری فکر کن البته بایستی نشون بدی که کاملا اون لحظه بهش حق میدی
5- هر موقع عصبانی شد از دستت بگو کاملا راست میگی حق با توئه (اینمورد رو اگه بتونی 10 بار انجام بدی مطمنم اون هم به اشتباهش پی میبره)
6- سعی کن سورپرایزش کنی یادت باشه ما زن یک شوهری هستیم که ما بایستی نازش رو بکشیم
7- باهاش بحث نکن گفت ماست سیاهه بگو راست میگی آسمون که به زمین نمیاد.
8- سعی کن تا اونجاییکه میتونی مواردی که میتونی تنها برو مثلا پیاده روی ، خونه فامیل و کارهایی که میخای انجام بدی زمانی انجام بده خونه نباشه یا تو جوی دستش نباشی مثلا یک وسیله ای دارید نیاز به تعمیر داره بگو "عزیزم میدونم تو هرکاری از دستت برمیاد برای اینکه راحت بتونی این کار رو انجام بدی من وسایل رو میزارم یا جای وسایل اونجاست من میخوام دوش بگیرم شما اینو تمام کن" . یک مثال عملی میزنم شوهر من با درل وقتی کار می کنه خیلی عصبانی تر میشه اونموقع من میرم اتاق دیگه بچه ها رو از جلوی چشمش دور می کنم میزارم ی ساعت تنها باشه فقط قبلش بهش میگم کمک نیاز داشتی صدام کن
بازم برات مینویسم شاید دوستای دیگه خندشون بگیره اینموارد رو بخونن ولی برای زندگی هایی مثل زندگی من و شما و بهاره جون خیلی کارساز هست.البته من بعد از 18 سال و اینهمه تمرین باز هم خیلی کم میارم با اینکه درآمد خوبی دارم میتونم مستقل زندگی کنم ولی باز هم ادامه میدم البته همیشه دلم به حال بچه هام میسوزه و همیشه مادر و پدری که همچین فرزندی رو بزرگ و تربیت کرده رو ........

خیالتون راحت آقای باغبان . افتاد :)))
فقط یه چیز کوچیک بگم. در مورد اینکه فرمودین برای هممون ممکنه اتفاق بیفته. خب بله برای همه فشار زندگی و ... هست و همه هم در معرض عصبانی شدن قرار دارن . ولی دلیل نمیشه بخاطر یه اعتراض همسر نسبت به یه موضوع فحش کاری کنن و ظرف بشکنن. پس احترام چی میشه؟ خب مواقع عادی که تنشی نیست قطعا مسأله ای وجود نداره. مهم اوقاتی هست که یه ناراحتی پیش میاد. چرا باید یه دلخوری کوچیک که با یه دلجویی حل میشه تبدیل بشه به یه دعوای حسابی و فحش کاری و ... ؟؟؟؟ حالا فحش که خوبه. من در سالهای اول زندگیم واقعا ضربه جسمی هم از ایشون دیدم. و توی تاپیک های اولم گفتم که منجر به یه آسیب جدی شده. کلا منظورم اینه که دعوا همه جا هست ولی این شکل دعوا همراه با بی احترامی و تحقیر مطمئنا غیرنرماله.
واقعیت اینه که فحاشی و ظرف شکستن و در کوبیدن و شوت کردن چیزایی که جلوی پا قرار داره، اصلا چیزای عادی ای نیستن. (مخصوصا بخاطر موضوعات پیش پا افتاده) حتی اگه شوهر من در محیط کارش اذیت شده (که نشده) و حتی اگه پول کم آورده (که نیاورده) نباید با من همچین رفتاری داشته باشه. واقعا حق نداره.


وممنونم که امیدوارم کردین که شاید بتونم مدیریت بیشتری روی اوضاع داشته باشم. امیدوارم شوهرم هم همکاری کنه. هرچند تمام مدتی که من دنبال راه حل هستم ایشون در اینستا و تلگرام و فیلم و سرگرمی و ... هست.



الهه جان سلام سوالاتو جواب میدم.
مواقعی که رابطتون هم خوبه خشونت دارن؟؟
بله پیش اومده که در بهترین شرایط رابطه بویم و ایشون بازم عصبی شدن. مثلا سر اینکه چیزی خریده من میگم خوب نیست بشدت عصبی شده و اون خرید رو انداخته توی سطل آشغال. البته من با لحن بدی نگفتما. فقط گفتم مثلا این مارکی که گرفتی خوب نیست و از این به بعد فلان مارک رو بگیر. یا مثلا اگه در مورد مسائل مالی سوالی بپرسم خیلی خیلی عصبانی میشه. البته من از دروغ بدم میاد و ایشون توی مسائل مالی بعضی وقتها با من صادق نبوده. مثلا یه باز الکی بمن گفت که پول از برادرم قرض گرفتم برای یه مسأله ای. بعد از پیگیری من از خودش (که گفتم تراکنش بانکی رو نشونم بده) مشخص شد که پول مال خودش بوده و الکی بمن گفته از برادرم گرفتم. سر همون پیگیری های من ایشون بشدت عصبانی میشد و گوشی پرت می کرد و .... از اون به بعد دیگه در مورد این مسائل زیاد پیگیر نمیشم. البته من حق داشتم پیگیر بشم چون متاسفانه همسرم دوست داره مارو مدیون خانوادش جلوه بده و منتشو سر من بذاره که من واقعا از این اخلاق متنفرم بخاطر همین خواستم ثابت کنم که اینجوری نیست. هرچند بعد از اون قضیه اونم دیگه هیچوقت نمیگه از اعضای خانوادم قرض گرفتم. خب یه سری مشکلات هست که در طول زمان بین زن و شوهر حل میشه حالا با دعوا یا زبون یا هرچی. مشکلات مالی و خانوادگی و ... از این دست هست. ولی خب یه مشکلی که منو بیشتر از همه می ترسونه همین عصبی و تند بودنه. این یه مسأله خیلی مهمه. چون حل نمیشه و بقول شما من باید خودمو تنظیم کنم.

بیرون از منزل هم با ادمهای دیگه عصبیو پرخاشگر میشن؟؟
با اعضای خانوادشون هم شده و میشه. مخصوصا با خواهر و مادرش. در مورد افراد غریبه راستش نه زیاد. مثلا هیچوقت روبروی کسی بهش فحش نداده ولی شاید عصبی شده و با لحن بد حرف زده. من شنیدم قبلا شیشه درشونو شکسته یا مشت به دیوار زده یا حتی خواهرشو زده.البته همنطور که قبلا هم گفتم پدر و برادرای ایشون هم دقیقا همینجوری هستن. حتی خواهرای ایشون هم عصبی هستن. برادر همسرم خانمش رو چندین بار بشدت کتک زده. البته شوهر من از اون بهتره.

فکر نمیکنید از درون از چیزی ناراحتن؟؟چیزی عذابشون میده؟؟؟
من فکر می کنم از درون خیلی چیزا عذابشون میده. ولی نمی دونم چیا. ببینید مثلا آسیبهای کودکی و ... چون مادرشون اونارو کتک میزده و بسیار از مادرشون ترس داشتن همشون. تهدید به داغ کردن و شیلنگ و ... برای تنبیه بچه ها بکار برده میشده و حتی چندبارم به گفته خودشون روشون این تنبیها انجام شده.در کل یه استرس همراه با وسواس در همسرم هست.

این حس و دارن که شما بالاترین از ایشون؟ یا به اندازه کافی قدر دانی نمیشن؟؟
در مورد اینکه فکر کنه من بالاترم نه ولی مطمئنم حس می کنه که فرهنگ و منش خانوادگی ما و همینطور وضع مالی خانواده ما بالاتره. یه چیز جالب همینجا بگم. شوهرم برعکس من که در زندگی فقط دوتامون برام مهم هست و خانواده ها رو در حرفها نمیارم، همیشه خانواده منو در بحث ها به میون میاره و دربارشون بدگویی می کنه. مثلا بجای اینکه بگه تو اینجوری هستی . میگه شما خانوادگی اینجوری هستین. مثلا میگه بهتون نشون میدم که یه من ماست چقد کره روشه:)) یا مثلا میگه پدر و مادرت نذاشتن فلان کارو بکنی. یا مثلا شما فلانید (یعنی خانواده من). البته تا حالا فحاشی نکرده به خانوادم ولی یه بار گفت خدا لعنتشون کنه(پدر و مادرمو) که فلان کار رو کردن. البته این توضیحو بدم که پدر و مادر من و کلا خانوادم خیلی همسرم رو دوست دارن و به هیچ وجه هم تابحال کوچکترین دخالتی در زندگی ما نداشتن و اصلا اهل این بحثهای خاله زنکی نیستن. اما من باور کنید هیچوقت نشده پیش همسرم از خانوادش گله کنم. هرگز پیش نیومده و اصلا اعتقادی به این موضوع ندارم. و خداروشکر مشکلی هم با اونا ندارم. حتی اگه مادرشوهرم مثلا چیزی گفته که بمن خوش نیومده یا مثلا تیکه ای انداخته اصلا جواب نمیدم و پیش شوهرم هم گله نمی کنم. چون اولا نمی خوام احترامها از بین بره و ثانیا برام مهم نیست اصلا و فقط شوهرم برام مهمه که دارم باهاش زندگی می کنم. هرچند مطمئنم و یقین دارم توی بعضی مسائل دخالتتهاشون و تاثیرشون روی همسرم باعث خیلی از دعواهای ما بوده.

ی بار گفتین تم مذهبی دارن....فکر میکنین بشه از این کانال بهشون کمک کرد ؟؟
نمی دونم. به این خیلی فکر کردم. ولی چیزی به ذهنم نمیرسه. ایشون سخنرانی زیاد گوش میدن ولی کو عمل؟؟؟؟


شده ببینید دنبال راهکار روانشناسی هستن؟ برای کنترل خشم...یا کلا معتقدن هر کی میره پیش روانشناس باید دیوونه باشه!
اوایل ازدواج وقتی دید چند مورد عصبی شد و ... رفت چندتا سی دی گرفت فکر می کنم مال دکتر هولاکویی بود. اونارو گوش می کرد. ولی بعد از اون هیچوقت ندیدم تلاشی بکنه. پارسال هم که رفتیم مشاوره راضی بود. البته بیشتر زوج درمانی بود تا کنترل خشم و مشاور در این رابطه اصلا باهاش کار نکرد فقط گفته بود حق نداری با خانمت اینجوری تحقیرآمیز رفتار کنی. مشاور پارسال بمن گفت که ضعیف هستی و زود گریه می کنی و عزت نفست پایینه و به خودت اهمیت نمی دی. و در زمینه تنش ها و اختلافاتمون هم راهنمایی هایی کرد. ولی کنترل خشم نه.

کتاب رازهایی درباره عشق رو هم بخونین تمرین ها و تکنیک های خوبی داره.اگه باهم تمرینهارو انجام بدین متوجه عمق احساس همسرتون میشین.
اگر تهران هستین من روانشناسی رو معرفی کنم که فکر میکنم ایشون بتونه گام به گام و تخصصی کمکتون کنه

ممنون بابت معرفی کتاب. متاسفانه تهران نیستیم. هرچند شوهرم دیگه تمایلی به مشاور و روانشناس رفتن نداره. پارسال هم نداشت و وقتی دید من دارم جدا میشم مجبور شد بیاد.

بهاره جون اینکه گفتی "میخوام یه مساله ای رو بهت بگم که آرزو می‌کنم ایکاش یه نفر زودتر به من گفته بود، قبل از اینکه این همه زمان رو از دست بدم و خودم متوجه بشم" منظورت همین راهکارهایی هست که استفاده کردی؟ اگه میشه چندتا از اون راهکارهارو که در عمل جواب داده بمن هم بگو. چون شما واقعا عملیش کردین و نتیجش رو هم دیدین.

این روزا که اینجوری داره تکرار میشه، عمر ما هست که بخاطر تربیت غلط یه نفر دیگه باید ما تاوان پس بدیم، تاوانش هم خیلی سنگینه، لحظه های عمرمون که دیگه برنمیگردن، مخصوصا برای یه زن که مساله بچه دار شدن هم مطرحه، و یه دوره مشخص امکان بچه دار شدن داره.
بله دقیقا همینطوره. من تقریبا هر روز به این قضیه فکر می کنم. مادر شدن یکی از آرزوهای من بوده و هست ولی واقعا می ترسم. می ترسم که با بچه دار شدن مشکلات ما بیشتر بشه و عصبانیت های شوهرم هم بیشتر و اونوقت چطور می تونم بچه رو سالم تربیت کنم. وقتی خودم حال روحیم خوب نیست. از طرفی هم از رفتار همسرم با بچه می ترسم و فکر می کنم اگه باهاش خوب برخورد نکنه خیلی ناراحت میشم و باید غصه اونم بخورم. با دیدن زندگی برادر همسرم که اصلا به فکر زن و بچش نیست و اصلا رفتار با زن و بچه رو بلد نیست، بیشتر از آینده می ترسم. الان حداقل خودم تنها هستم و غصه خودم رو فقط می خورم. ولی اگه بچه باشه مشکلات بیشتر میشه و غصه بچه رو هم باید بخورم. فعلا که قید بچه رو زدم. با اینکه بینهایت دوست دارم مادر بشم.


ضمنا ادم همیشه هم تو شرایط ایده ال روانی نیست که بتونه در مقابل شوهرش رفتار درست رو داشته باشه، خیلی وقتا خودت ممکنه شرایط جسمی یا روانی بدی داشته باشی، این وسط همسرت ممکنه با خشم و عصبانیتش وضعیت تورو حادتر کنه. دقیقا شرایطی که الان من داخلش هستم. بعد از سال ها زحمت کشیدن، یه ارتقای شغلی گرفتم، ولی همسرم انقدر در مقابل این وضعیت من واکنش های منفی و خشم نشون میده که من احتمال میدم مجبور به انصراف بشم. ارتقایی که همسرم چندین ساله مکرر براش پیش اومده و من همیشه با ذوق و انرژی در کنارش بودم.
عزیزم این احساس شمارو درک می کنم. هر آدمی نیاز به پیشرفت رو در خودش حس می کنه و چقدر خوب میشد اگه همراه و همسر آدم از این قضیه استقبال می کرد. من هم توی این شرایط قرار گرفته ام. انصراف ندادم ولی انقدر جو منفی بود که کارم رو هم نمی تونستم درست و بخوبی انجام بدم. چون بجای حمایت همسرم همیشه سرکوفتشو می شنیدم.

راهکارهایی که بهت داده میشه رو حتما بکار بگیر و ایشالا که شفابخش باشه. ولی به این راهکارها مثل یه داروی گیاهی برای یه بیماری جدی نگاه کن. اگه تو یه مدت کوتاه نتیجه نگرفتی، وقت رو هدر نده. برو سراغ پیدا کردن راه حل جدی. هر راهی که میتونی بکار بگیر که شوهرت به یه روانشناس و حتی روانپزشک مراجعه کنه.
بله تا خودش نخواد نمیره و تغییری هم نمی کنه. ولی به این آسونیا هم نمیره. اصلا فکر نمی کنم دیگه بره پیش روانشناس. همون پارسال هم که پیش مشاور رفتیم فکر نکنید که درخواست کمک کرد برای خودش. نه. اون پیش مشاور فقط منو مقصر می دونست و از من بد می گفت. خودشو کامل تبرئه می کرد. ولی مشاور بهش خیلی نصیحت کرد و گفت رفتارتو درست کن.


السای عزیز
ممنون از راهکارهات. حتما سعی می کنم در نظر بگیرم. امروز اتفاقا یکیش رو اجرا کردم. ممنونم واقعا که با من همراه هستی. منم امیدوارم که زندگی شما شادتر و شیرینتر بشه.:72:


خادم رضای عزیز
حتما بهت قول میدم که این مطالب مفیدی که گذاشتی رو چند بار بخونم و بکار بگیرم و تمرین کنم. خیلی ممنونم که وقت گذاشتی و نوشتی. :72:

یه چند روزی روی این مطالب و مباحث کار می کنم. بعد از یه هفته میام گزارش می دم که آیا پیشرفت کردم یا نه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

خیالتون راحت آقای باغبان . افتاد :)))
فقط یه چیز کوچیک بگم. در مورد اینکه فرمودین برای هممون ممکنه اتفاق بیفته. خب بله برای همه فشار زندگی و ... هست و همه هم در معرض عصبانی شدن قرار دارن . ولی دلیل نمیشه بخاطر یه اعتراض همسر نسبت به یه موضوع فحش کاری کنن و ظرف بشکنن. پس احترام چی میشه؟ خب مواقع عادی که تنشی نیست قطعا مسأله ای وجود نداره. مهم اوقاتی هست که یه ناراحتی پیش میاد. چرا باید یه دلخوری کوچیک که با یه دلجویی حل میشه تبدیل بشه به یه دعوای حسابی و فحش کاری و ... ؟؟؟؟ حالا فحش که خوبه. من در سالهای اول زندگیم واقعا ضربه جسمی هم از ایشون دیدم. و توی تاپیک های اولم گفتم که منجر به یه آسیب جدی شده. کلا منظورم اینه که دعوا همه جا هست ولی این شکل دعوا همراه با بی احترامی و تحقیر مطمئنا غیرنرماله.
واقعیت اینه که فحاشی و ظرف شکستن و در کوبیدن و شوت کردن چیزایی که جلوی پا قرار داره، اصلا چیزای عادی ای نیستن. (مخصوصا بخاطر موضوعات پیش پا افتاده) حتی اگه شوهر من در محیط کارش اذیت شده (که نشده) و حتی اگه پول کم آورده (که نیاورده) نباید با من همچین رفتاری داشته باشه. واقعا حق نداره.
وممنونم که امیدوارم کردین که شاید بتونم مدیریت بیشتری روی اوضاع داشته باشم. امیدوارم شوهرم هم همکاری کنه. هرچند تمام مدتی که من دنبال راه حل هستم ایشون در اینستا و تلگرام و فیلم و سرگرمی و ... هست.

---

------------------------

سلام
بله می دونستم - الهی شکر :)
حتما با تلاشی که شما و همسرتون در این راستا می کنید ،،موفق میشید و در مسیر ،،،،پیشرفت را خواهید دید .
خب همه ما تو زندگی امکان داره با والد - کودک - بالغ و پدیده ای مقابله ای ( مثل تسلیم - جبران و اجتناب ) روبرو بشیم ،،
این خودش یه چالشه،،،اینکه چطوری اینها را مدیریت کنیم و از هر کاراکتر در چه جاهایی استفاده کنیم .
خشم و یا عصبی شدن ، علل مختلفی داره ،،، از شیوه های نادرست تربیتی و محیطی(محیط خانوادگی، کار و ...) تا خصوصیات ژنتیکی و ساختار مغز افراد ،،
خشم و عصبانیت یک حس و گاهی موهبت طبیعی ست که در مردان به طور عموم بیشتر از زنان شدت داره ،،،اما مشکل همسر شما در مدیریت این خشم است.




ما یه لایه بیرونی داریم ، یه لایه درونی ،،
تا اینجا در مورد لایه بیرونی صحبت کردیم اینکه چطوری در مسیر مهارتهای ارتباطی با همسرمون چه مولفه هایی را در نظر بگیریم و از چه بُعدی وارد بشیم .
اینکه طرحواره ها و ذهنیت طرحواره ای را بشناسیم و بتونیم تکنیک های لازم را انجام بدیم .
یعنی وقتی کارکتر خشم خودشو نشون میده ،،در مقابلش ؛ کارکتر بالغ درون هم میاد برا کمک ما ....ولی بعضی موقع زورش نمیرسه کاراکتر بالغ !
که این هم به لایه ی بیرونی ربط پیدا می کنه و هم به لایه های درونی ،،
لایه های بیرونی را باید تمرین کنیم ،،،یعنی وقتی داریم عصبانی میشیم ...به صورت سه بعدی کارکتر خشم را بیاریم پیش خودمون ،، کاراکتر بالغ و کودک درون هم هم بیاریم ،،،
سپس کاراکتر خشم را زندانی کنیم ،، آرومش کنیم ، بندازیمش تو قفس :)
بعد به کاراکتر کودک درون و بالغ بزرگسال جایزه بدیم .
این نیاز به تمرین داره .... و تمرینات تصویر سازی
یه کارتون بود به نام : چگونه اژدها خود را تربیت کنیم ..
با کارکترهای خشم - ترس و ...هم باید این کار را کنیم ....می بایست اون اژدها را مهار کنیم - کوچکش کنیم .




یه لایه درونی هم هست ،،که خانم بهاره هم اشاره داشتند
بعضی موقع ها شاید یه ویتامینی در بدن کم باشه ،،،
شاید بعضی موقع ها یه ماده ای در مغز در تعادل نباشه ، که یه مشاور و آزمایشات لازم می تونه کمک کنه .
مردها واقعیتش تو مشاوره رفتن زیادی تو لایه دفاعی می رن ،،،ان شالله که بیان مشاوره
به مردها از جبهه نصیحت وارد نشید( مخصوصا اگه از طریق والد درون باشه ) ....به هیچ عنوان نتیجه نمی گیرید :)
مثلا همین مشاوره رفتن را سعی کنید از جبهه کودک شاد ، بگید.
اگه قبول نکردند ادامه ندید و بذارید چند وقت بعد :)..................بعضی موقع ها خانم ها وارد لایه های درونی آقایون میشن :)
به نظرم سعی کنید تو سفره تون همیشه خرما باشه ،، ویتامین های b + ویتامین شادی + ویتامین خنده ، خیلی کمک می کنه.





اگر به مفهموم پارچه ابریشم و قیچی توجه کنیم می بینیم که پارچه ،،،، قیچی را کند می کند ،،و برای مدیرت قیچی ،،، حتما لازم نیست قیچی را با سنگ از بین ببریم .
بلکه باید قیچی را کند کنیم و مدیریت کنیم .
فرعون خیلی حضرت موسی (ع) را اذیت می کرد - ولی خداوند به موسی (ع) فرمود تو ابریشم باش و کندش کن
یعنی با مهربانی باهاش برخورد کن
یعنی اگر همسرمون داره عصبانی میشه ، کندش کنیم .
تاثیر گرفتن از محیط هم مهمه ! ........وقتی شما آرامش خودتون را داشته باشید ....ایشون هم از شما الگو می گیره .






سه تا چیز تو بدن پالایشش درست باشه ...کمک بزرگی به روح انسان می کنه :
- تغذیه
- قلب
-فکر
تغذیه سبک + یاد خدا + قرآن گوش کردن ( قبل خواب ) ،، کمک خوبی می کنه.






تمرینات یوگا + ورزش کمکی خوبی می کنه.
از طرفی ؛ برنامه ریزی کنید در این مسیر بزرگوار شما و همسر گرامیتون ، نسبت به قبل ، ماهی 1 درصد رشد داشته باشید در این موضوع ،،،یعنی سالی 12 درصد بهتر بشید ،،،5 سال بعد 60 درصد !
آروم و پیوسته ،،
اگه در مسیر پیشرفت ، لاستیک ماشین پنچر شد یا بنزین تموم شد نا امید نشید ....





از مشاوره حضوری هم بهره ببرید و یا اگه به هر طریقی نشد ، محصولات آموزشی و تصویری و یا مقاله ای این حوزه را با همسرتون مطالعه داشته باشید .
ان شالله هرچی خیره ،،
توکلتون به خدا باشه،،
در پناه حضرت دوست .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

یه چند روزی روی این مطالب و مباحث کار می کنم. بعد از یه هفته میام گزارش می دم که آیا پیشرفت کردم یا نه.

---

امیدتون به خدا:43: ان شالله هرچی خیره:72:
فقط مسیری که انتخاب کردین جعبه کمک های اولیه میخواد ...جاهایی زخم میخورین که لازمه خودتون مداوا کنین...راه گم میشه ناامید میشین...
.زمان هم بذارین از یه جایی به بعد باید همسرتون مشاوره تخصصی بگیرن...حتی قاطعانه مطرح کنین...ولی بعد از اینکه عادت به تنش و دعوایی که سالهاست تو خونتونه کمرنگ شد و به جاش شادی و دوستی و صمیمیت اومد .

راستش خیلی دلم سوخت وقتی از کودکیشون گفتین....
فرزانه خانم میگن این جور آدمها باید گذشته شون ترمیم بشه...یه تمرینی هست
یادآوری خاطرات.....حالا ما که نمیتونیم به ایشون بگیم بشین با دست چپ خاطرات و بنویس....ولی به ذهنم رسید شما از یه طریق دیگه شبیه این کارو عملی کنید....
.از طرفی با این کار اعتمادو دوستی که به نظرم خیلی مهمه بینتون باید شکل بگیره شکل میگیره....ایشون خیلی نیاز به تایید شدن دارن...از حرفاشون واضحه

.به نظرم بیایید ازشون بخواهید خاطرات و براتون تعریف کنن همون اتفاقهای بچگی...فقط این کار نباید در طی روز باشه....شب قبل خواب وقتی بدن ریلکس...شمام فقط با اشتیاق گوش بدین همین....سرزنش نظر نباشه..امیدوارم کمکی بشه.

شما والد قوی دارین البته میگن همه خانومها والدشون قویه:)) باید این مارک و بگیری الان نباید خرید کنیم.... باید این..... نباید اون......البته هممون همینطوریم
فقط درمقابل شخصیت همسر شما( بهتره بگیم باتوجه به شخصیتی که ناخواسته شکل گرفته در ایشون) این کار اصلا جواب نمیده! یعنی والد بازنده است.

راستی جالبه اینم بگم تاپیک ترنم ارامش دام ۳۲ داستانی هست خیلی شبیه یکی از اتفاقهایی که شما تعریف کردین.
کتاب مردان مریخی زنان ونوسی هم خوبه....بگین بیا بخونیم باهم...یا من بخونم شما گوش کن...خلاصه شو بگین که حوصلشون سر نره...بپرسین دوست داری من کدوم هارو رعایت کنم؟ انگار شما باید خودتو اول اصلاح کنی( الکی مثلا؛))

در مورد اینکه مذهبی هستن سخنرانی مذهبی گوش میدن...فک کنم نقطه کمکه.
غیر مستقیم نه اینکه معلم دینی بشین تو خونه...مثلا ی وقتی که مناسب دیدین مثلا به یکی دیگه داشتن فحش میدادن..دستتون الکی یه کتاب بگیرین مثلا بگین دیدی این حدیث و؟
ی حدیث هست از امام صادق...میگه قال الصادق علیه اسلام
مَن کانَ فِی الدنیا الدَهنُ الفُحشُهُ فِی الاخرتِ السرویسُهُ
معنی فارسیش هم میشه
دهن کسی که در دنیا فحش میده در آخرت سرویس میشه:biggrin-new:
یا مثلا ی ببت شعر از دیوان سعدی
هر که گوید به عیالش کمتر از گل..... بُوَد خُل:))
شوخی بودا....ولی غیر مستقیم سخنرانی های مرتبط با مسئله تون (هرجاش که به نفع شماست:))خودتون که گوش میکنین ایشونم میشنوه دیگه:))

موفق باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط الهه زیبایی ها

امیدتون به خدا:43: ان شالله هرچی خیره:72:
فقط مسیری که انتخاب کردین جعبه کمک های اولیه میخواد ...جاهایی زخم میخورین که لازمه خودتون مداوا کنین...راه گم میشه ناامید میشین...
.زمان هم بذارین از یه جایی به بعد باید همسرتون مشاوره تخصصی بگیرن...حتی قاطعانه مطرح کنین...ولی بعد از اینکه عادت به تنش و دعوایی که سالهاست تو خونتونه کمرنگ شد و به جاش شادی و دوستی و صمیمیت اومد .

راستش خیلی دلم سوخت وقتی از کودکیشون گفتین....
فرزانه خانم میگن این جور آدمها باید گذشته شون ترمیم بشه...یه تمرینی هست
یادآوری خاطرات.....حالا ما که نمیتونیم به ایشون بگیم بشین با دست چپ خاطرات و بنویس....ولی به ذهنم رسید شما از یه طریق دیگه شبیه این کارو عملی کنید....
.از طرفی با این کار اعتمادو دوستی که به نظرم خیلی مهمه بینتون باید شکل بگیره شکل میگیره....ایشون خیلی نیاز به تایید شدن دارن...از حرفاشون واضحه

.به نظرم بیایید ازشون بخواهید خاطرات و براتون تعریف کنن همون اتفاقهای بچگی...فقط این کار نباید در طی روز باشه....شب قبل خواب وقتی بدن ریلکس...شمام فقط با اشتیاق گوش بدین همین....سرزنش نظر نباشه..امیدوارم کمکی بشه.

شما والد قوی دارین البته میگن همه خانومها والدشون قویه:)) باید این مارک و بگیری الان نباید خرید کنیم.... باید این..... نباید اون......البته هممون همینطوریم
فقط درمقابل شخصیت همسر شما( بهتره بگیم باتوجه به شخصیتی که ناخواسته شکل گرفته در ایشون) این کار اصلا جواب نمیده! یعنی والد بازنده است.

راستی جالبه اینم بگم تاپیک ترنم ارامش دام ۳۲ داستانی هست خیلی شبیه یکی از اتفاقهایی که شما تعریف کردین.
کتاب مردان مریخی زنان ونوسی هم خوبه....بگین بیا بخونیم باهم...یا من بخونم شما گوش کن...خلاصه شو بگین که حوصلشون سر نره...بپرسین دوست داری من کدوم هارو رعایت کنم؟ انگار شما باید خودتو اول اصلاح کنی( الکی مثلا؛))

در مورد اینکه مذهبی هستن سخنرانی مذهبی گوش میدن...فک کنم نقطه کمکه.
غیر مستقیم نه اینکه معلم دینی بشین تو خونه...مثلا ی وقتی که مناسب دیدین مثلا به یکی دیگه داشتن فحش میدادن..دستتون الکی یه کتاب بگیرین مثلا بگین دیدی این حدیث و؟
ی حدیث هست از امام صادق...میگه قال الصادق علیه اسلام
مَن کانَ فِی الدنیا الدَهنُ الفُحشُهُ فِی الاخرتِ السرویسُهُ
معنی فارسیش هم میشه
دهن کسی که در دنیا فحش میده در آخرت سرویس میشه:biggrin-new:
یا مثلا ی ببت شعر از دیوان سعدی
هر که گوید به عیالش کمتر از گل..... بُوَد خُل:))
شوخی بودا....ولی غیر مستقیم سخنرانی های مرتبط با مسئله تون (هرجاش که به نفع شماست:))خودتون که گوش میکنین ایشونم میشنوه دیگه:))

موفق باشید

---

بابت شوخی با احادیث یه تذگر یحتمل میگیرین ... قوانین رو ندیده، میدونم ....

فرزانه جان
اون نکته اصلی،‌ در نظر گرفتن فاکتور زمان بود. شرایط آدما با هم فرق داره، مثلا السای الان دو تا دختر داره و شرایط زندگیش یه جوریه که اگه آروم آروم جلو بره و یه جورایی کج دار و مریز رفتار کنه، برای زندگیش ممکنه بهتر باشه. ولی شرایط یه زن مثل تو یکم فرق داره. تو باید مشکلات با همسرت رو خیلی جدی بگیری. اینکه نمیخوای با این شرایط بچه دار بشی، نشون میده که از عمق ماجرا خبر داری. فقط باید برای حل مساله زود دست به کار بشی. منظورم این نیست که این مشکلات به سرعت حل میشن. نه! ولی راه حل و درمان این مشکل، فراتر از راهکارهای اینجا یا مطالعه شخصی هست. البته دوستان و جناب باغبان لطف دارن و دلسوزانه راهکارهای ارزشمندی اینجا گفتن. ولی طبق نوشته هات توانایی مالی مشاوره گرفتن رو داری.‌ کاری به همسرت نداشته باش. خودت شروع کن با یه مشاور مشکلاتت رو مطرح کن. در کنارش از راهکارهای اینجا و کتاب و سی دی هم استفاده کن.
راهکاری که مشاورم به من داده اینه که قاطعیت داشته باشم و دست از مادری کردن برای همسرم بردارم. موقع عصبانیت همسرم در موضع ضعف قرار نگیرم و قاطع ( نه با عصبانیت)؛جواب حرفاش رو بدم. ولی مراقب باشم خشم همسرم به من منتقل نشه. چون یکی از مشکلاتی که من دارم اینه که بعد از عصبانیت شوهرم و فحش و ... حال روانیم بد میشه و وارد یه فاز افسردگی میشم. در حدی که دلم نمیخواد با کسی حرف بزنم. یا تو اون دوره برای هیچ کاری حوصله ندارم، در صورتی که همسرم خودش رو تخلیه کرده و با خاطر آسوده میره سراغ کارهاش. یه راهکار دیگه هم بیان کردن احساس هست. مثل همون نکته که تو یکی از پست ها بهت گفتم. وقتی بهت فحش میده، باید درخواستت رو مطرح کنی و بگی با من مودب صحبت کن. اگه لازم شد صد بار این رو بگو.
البته مشاور من تمرکزش اول روی حس و احساس من هست. چون خشم و‌نفرتی که در اثر این توهین و تحقیر شدن ها در آدم ایجاد میشه، به مرور شخص رو از رابطه متنفر میکنه. من روزهای سختی رو دارم میگذرونم. انگار زدم به دل طوفان. شوهرم در مقابل تغییرات من واکنش تند نشون میده، اما داره کم کم باور میکنه باید بالغانه باهام رفتار کنه. دیگه انتخاب با خودش هست. مهم اینه که من دیگه بهش اجازه نمیدم خشم و نفرتی که درون خودش هست رو روی من خالی کنه.
من قلبا شوهرم رو دوست دارم. دلم میسوزه که با زندگیش داره اینجوری میکنه. ولی اونم یه شخص بالغ هست و خودش باید زندگیش رو بسازه. تو زندگیم خیلی بهش محبت کردم، چون میدونستم یه مادر خودخواه و عصبانی داشته. اما متاسفانه محبت من رو با ضعف داشتن من اشتباه می‌گیره.

عزیزم به خدا توکل کن، ایشالا روزهای بهتری در پیش رو داشته باشی...