من و مادرشوهر

سلام

من و مادرشوهرم در ظاهر مشکلی با هم نداریم اما ایشون به من گاهی کنایه میزنه البته من هم گاهی اشتباهاتی داشتم و دارم. اما چیزی که منو اذیت میکنه دغدغه نسبت به رفتار ایشون هست. یعنی یه روز که میرم خونشون و تحویل نمی گیره کلی حرص میخورم و معمولا دلیلش رو میفهمم اما احساسات منفی نسبت به ایشون پیدا می کنم که انباشته میشه و گاهی ازش متنفرمیشم. این حس منفی توی نشاط من و ارتباط با همسرم اثر میذاره.
نمیشه گفت مادرشوهر بدی دارم اما وقتی بعد چندسال فهمیدم خیلی حرف هاش ظاهرسازی هست و درموردم خیلی جاها رندی و زیرکی داشته و من اما ساده و صادق بودم حرصم میگیره. الان دیگه هر حرفی میزنه سخت باور میکنم . دیگه اعتمادی بهشون ندارم.
من خیلی سریع تغییر رفتارهارو متوجه میشم و خیلی هم توش کنکاش میکنم تا بالاخره علت رو بفهمم.کنایه هارم دقیق میگیرم و حتی اگه 10 درصد حرفش کنایه باشه.
دوست دارم فارغ بال باشم میشه؟ یعنی اون وقت احساس درست نسبت به چنین اشخاصی چطوره؟ مسلما علاقه مندی نیست پس چیه؟! نه علاقه نه نفرت میشه بی تفاوتی. بی تفاوتی یعنی اصلا نخوای درکش کنی چون برات مهم نیست. من الان گاهی نفرت دارم ببشتر بی تفاوتی و گاهی علاقه و دلسوزی.
کاشکی ذهنم ازش خالی شه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

دوست دارم فارغ بال باشم میشه؟ یعنی اون وقت احساس درست نسبت به چنین اشخاصی چطوره؟ مسلما علاقه مندی نیست پس چیه؟! نه علاقه نه نفرت میشه بی تفاوتی. بی تفاوتی یعنی اصلا نخوای درکش کنی چون برات مهم نیست. من الان گاهی نفرت دارم ببشتر بی تفاوتی و گاهی علاقه و دلسوزی.
کاشکی ذهنم ازش خالی شه

---

سلام ارم جان، اتفاقا می تونه علاقمندی باشه. هرچه اضطراب و وابستگی روانی کمتر می شه و انسان از نظر روانی غنی تر و مستقل تر می شه، عواطف مثبتش بیشتر می شه و رفتار و اخلاق آدم ها کمتر روی احساسش نسبت به اونها اثر می ذاره، خصوصا احساسات تند و موندگار کمتری رو نسبت بهشون تجربه می کنه.

تجربه من که اینه.

اگه برف بیاد و موقع پیاده روی جورابات خیس بشه از برف متنفر می شی؟ یا برف باعث می شه بفهمی کفشت سوراخه؟

رفتار مادرشوهرت (هرچی که هست) مثل برفه که داره اشکالات ذهن و روانت رو معلوم می کنه و بهت این شانس رو می ده که خودت رو کنکاش و کشف و تعمیر و ترمیم کنی و با روح و روان سالم تری این دنیا رو تجربه کنی. نگران احساسات بعدش هم نباش، مطمئنا حس بهتری به همه چی خواهی داشت

میشل جان
ممنون که نظرت رو بهم گفتی. تو چطور به این تجربه خوب رسیدی؟
در واقع من یک حساسیت هایی دارم که انگار از قضا دقیقا ایشون خواسته یا ناخواسته دست میذاره روش. به نظر عیوب من که به این مسئله مربوطه جزو عمیق ترین و ریشه ای ترین عیوب من هست که تا به حال در برابر کسی اینجوری نمود پیدا نکرده.
من چطور میتونم اولین قدم رو بردارم؟ وقتی اصلا ازش خوشم نمیاد.

- - - Updated - - -

و اینکه اصلا اولین قدم چی هست؟

با سلام


یه مطلب خوب از دوستان پیدا کردم براتون می ذارم ، امیدوارم کمک کنه :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط psy hamyar

--------------
روابط انسانی غالبا در بستری از سوءتفاهم شکل می‌گیرد.به همین علت حتی گفتگوها نیز راه به جایی نمی‌برد. با هم حرف می‌زنیم اما یا نمی‌فهمیم یا بد می‌فهمیم.

یکی از علل این وضعیت، ناآگاهی از سرشت انسان و فهم اوست.

✔️ واقعیت این است که ما نمی‌توانیم همدیگر را به‌طور کامل بفهمیم.
اما نه‌تنها از این مطلب غافلیم، بلکه به خلاف آن معتقدیم.

هر کسی مطمئن است که دیگری را درست و کامل می‌فهمد و لذا به‌راحتی به خودش اجازه می‌دهد که بر اساس فهم‌اش از دیگری، او را مورد داوری قرار دهد و از حرف‌ها و کارهای او نتیجه‌گیری کند و حتی در ارتباط با او دست به عمل بزند.
نتیجه نهایی نیز مشخص است:
سست‌شدن یا ازهم‌گسیختن روابط.
--------------------

▫️ راه‌حل چیست؟

ما اگر خوب بفهمیم که همدیگر را خوب نمی‌فهمیم، همدیگر را بهتر خواهیم فهمید. به‌رسمیت‌شناختن دیگری در دیگری‌بودنش مستلزم پذیرفتن این مطلب است که دیگری را نمی‌توانم به‌طور کامل بفهمم.

خلأ طبیعی و ضروریِ شناخت در این زمینه را باید با عواطف نیک پر کرد.
درک این مطلب گام بزرگی در اصلاح و بهبود روابط انسانی است.

---

..................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

میشل جان
ممنون که نظرت رو بهم گفتی. تو چطور به این تجربه خوب رسیدی؟
در واقع من یک حساسیت هایی دارم که انگار از قضا دقیقا ایشون خواسته یا ناخواسته دست میذاره روش. به نظر عیوب من که به این مسئله مربوطه جزو عمیق ترین و ریشه ای ترین عیوب من هست که تا به حال در برابر کسی اینجوری نمود پیدا نکرده.
من چطور میتونم اولین قدم رو بردارم؟ وقتی اصلا ازش خوشم نمیاد.

- - - Updated - - -

و اینکه اصلا اولین قدم چی هست؟

---

من هم نسبت به مادرشوهرم همینطور بودم. یعنی رفتارهایی داشت که دقیقا حساسیت های من رو خراش می دادن. نه فقط رفتار، بلکه روحیات و شخصیت.

تازه گذشته از اینها ( و تاکید می کنم، گذشته از روحیات و رفتارهاش که حساسیت های من رو خراش می دادن)، یه کارهای خیلی عجیب غریبی کرد. مثلا چند روز قبل از عروسیمون، دو تا فرشمون رو به جای بدهی ای که شوهرم بهش داشت، برد و فروخت....

شرط می بندم نمی تونی تصور کنی مادر شوهرت چنین کاری بکنه. :watermelon:

اون موقع ها من اونقدر نسبت بهش حساس بودم که کلا نسبت به زنگ موبایل شوهرم حساسیت پیدا کرده بودم. تا موبایلش زنگ می خورد، تپش قلب می گرفتم. خصوصا جریان فرش ها خیلی اذیتم کرد. با این حال الان که برای تو تعریف کردم، خندیدم.

راستش درست یادم نمیاد چطور حسم رو تغییر دادم. فکر می کنم و بعدا میام برات می نویسم. ولی یادمه که تک به تک روی تارو پود حسم و ریشه یابی احساساتم وقت گذاشتم.

الان اون همچنان شخصیت خودش و طرز تفکر خودش رو داره، اما حس جفتمون نسبت به هم مثبته. و دیگه اونقدر برای من شناخته شده ست، که نمی تونه آزارم بده.

حالا باید دقیق تر فکر کنم و به خاطر بیارم و بیام برات بنویسم. ولی فکر می کنم قدم اول در نوع بینش ما نسبت به موضوعه. اینکه در حال اذیت شدن بدونیم که این اون فرد نیست که داره من رو اذیت می کنه، بلکه خودم و ذهنم هستم که دارم خودم رو اذیت می کنم. فکر می کنم قدم اول همینه.

Cry و میشل عزیز ممنون ازشما.پست هاتون خیلی عالیه.
کلی چیزا نوشته بودم حیف که پرید.
چکیده اش اینه
1. قضاوت میکنم چون عدم صداقت دیدم . خب اعتماد ندارم.
2ـ من هم موافقم چیزی در درون خودم هست که داره اذیتم میکنه ازجمله:
-کمال گرایی
ـ تأییدطلبی
ـ خود مسئول پنداری������ بیش از توانم ( ولو فقط در ذهنم باشه هم باعث پریشانی،خستگی فکری و جسمی ،عصبانیت ، .. میشه).
شخصیت والدگونه من که بین والد مهربان و حمایتگر و خیلی منطقی و خوش اخلاق و در مقابل والد خسته و تنها و بی یارویاور و ایرادگیر و سرزنش گر و غرغرو در نوسانه.
خیلی خسته ام ، خیلییییییی. باید به خودم کمک کنم تا ازین حالت دربیام. معمولا فکر میکنم هرکاری انجام میدم یا هرسختی تحمل میکنم وظیفه ام هست.اما این فقط ذهنم رو فرسوده میکنه هرچند بهش عادت کنم.

با سلام


این تعارض رفتاری مادرشوهر و عروس یه مسئله ای است که به نظرم باید عمقی بررسی بشه،
چون این تعارض رفتاری، در هر نسلی بوده ،، ولی در نسل ما بیشتر شده و داره بیشتر هم میشه ،
این نسل ما ، با نسل های قبل فرق می کنه ،
فرزندان قدیم بیشتر در محیط مرد سالار یا زن سالار رشد می کردند و نسل ما بیشتر در محیط فرزند سالاری
البته میانگین کل را میگم- شاید در برخی از شهرها و کشورها و خانواده ها متفاوت بوده – ولی کلیاتش میگن اینجوری بوده :)
خب دو تا شخصیت با دو نسل متفاوت با دو ایدولوژی های فکری گوناگون در کنار هم قراره ، قرار بگیرند ،،
مگه میشه تعارضی پیش نیاد:)






مطلب بعدی اینه که ،، باید یادمون باشه ،یکی از زیباترین پیوندهای عالم، پیوند میان مادر و فرزند هست
مادر عشق خود را به همسر و فرزندش میرسانه ،،
مادر یه حس هویت د ر خانه ایجاد می کنه ،مادر یه ارزش درست می کنه ، مادر در خانه قلب درست می کنه و مواظب این قلبه !! و از عشق خودش نثار همسر و فرزندش می کنه ،،
برا همین میگن :
مادر یه جووور دیگه برا همه عزیزه ،،
مادر نباشه زندگی بهم میریزه،،

مادر، خودش می دونه چقدر لطیفه ؛ لذا عشق و مهربانی فرزندان و همسر را به خودش می فهمه و به این افتخار می کنه ،،
این سیستم لطیف مادرانه طوری هست که هم عاشقانه خدمت می کنه و هم مواظبه !
مواظب از این که، این نقش را فرد دیگه به عهده نگیره ،،،
در واقع هر کی بخواد این عشق را از او بگیره ، برا او تهدید حساب میشه .

وقت مادر می فهمد که پسرش سمت زن دیگری رفته ( عروس) با خودش می اندیشد که نکنه تاثیر خودم را بر فرزندم از دست بدم ، نکنه پسرم مثل قبل به من اهمیت ندهد و ...
از طرفی خود عروس خانم هم همین طور هست ،،او دوست دارد شوهرش صد درصد عشقش و محبتش را نثار او کند
در واقع عروس ، امنیت احساسی ،برا ش خیلی مهمه و اون هم مثل مادر شوهر احساس خطر می کند !
تحقیقات نشان داده حتی اگه عروس ، احترام بالایی برا مادر شوهر قائل شود و بینشون کم ترین تعارض و اختلافی هم باشه ، باز هم از نظر بالینی ، یه گسستی بین آنها هست ! و این طبیعی ست !!
موارد بالا یکی از علت های اصلی د ر تعارض و اختلاف در مادر شوهر ها یا مادر زن ها ست در قبال عروس یا داماد ها .







مسئله بعدی در مدیریت روابط که مهمه و باید همه تلاش کنیم ، اینکه ،،تعصبی به مسائل نگاه نکنیم !
از باید ها و نباید های نظام فکرمون که دوست داریم دیگران رعایت کنند ، خارج بشیم و سعی کنیم دید خودمون را وسعت بدیم ،،
خیلی از مادر زن و مادر شوهر ها د رمقابل عروس و دومادهاشون این باید و نباید ها را دارنند ،،
برا عروس و دوماد ها هم همین طور هست ، الحمد الله اونها هم این تعصبات دارنند.
یه جا باید این سیستم درست بچرخه و زمانی می تونه این سیستم روابط درست بچرخه که واقعا تو بعد شناختی خودمون کار کنیم
انعطاف داشته باشیم و همیشه در حال یادگیری باشیم و بدونیم بعضی از تعارض های رفتاری طبیعی ست !
انسان‌ها ،،،، خواسته ها ،نیازها ، ارزش ها و باورهای متفاوتی دارند ،،،و همین موضوع باعث می‌شود که هیچ دو انسانی پیدا نشود که ۱۰۰ درصد شبیه هم‌فکر کنند.
درنتیجه هیچ زندگی بدون تعارض وجود نخواهد داشت..






اسم مادر مقدسه ،،
مادر شوهر و مادر زن ، مثل مادر می مونه و مثل همون و هم ردیف اون ، مقدسه .
عروس و دوماد هم مثل بچه آدم می مونند
همین تکنیک و نگاه به نظرم ،جلوی خیلی از اختلاف را میگیره.
قراره همه در یه کشتی باشند و در یه تیم







تو بحث کمال گرایی یه مطلب بگم و اینکه کلا سیستم کمال گرایی برا کمال گرایان اینجوری هست که :
دوست داریم همه چيز در اطراف ما در وضعيت ايده آل خودش باشه( باید ها و نباید های ما )... همه چيز در كمال كامل باشه... هيچ مشكلي نباشه!
ولي ارم خانم ، واقعيت زندگي اين نيست (به خودم هم میگم )
یادمان باشه پیشرفت یه برنامه ریزی بلند مدت و پیوسته ست ! که همه باید در این مسیر باشیم .





موفق باشین

خیلی ممنونم آقای c.r.y.
هرچی که از زندگی مشترک ما میگذره من هم بیشتر با تفاوت ها کنار میام و مدیریتش میکنم. اما بعضی کارهاشون و حرف هاشون رو نمیتونم فراموش کنم. یه جوری که انگار به رابطه ما زخم زده باشه و التیامش سخته. چاره چیه؟
میخوام برای رهایی خودم همه رو فراموش کنم و اصلا وقت و بی وقت به یادم نیارم.
متأسفانه این حس و حال روی رابطه من و همسرم هم گاهی تأثیر می ذاره. و عصبانیم میکنه و غرغروووو میشم. یه جوری ادامه ای این افکار تیشه به ریشه ی خود زدنه. از طرفی تغییر افکار تدریجیه و زمان بر.
اگر نخوام کمال گرایی کنم میگم خب نمیشه یه شبه درست بشی از قسمت آسونش شروع کن از یه تغییر کوچک.
شاید قدم اول نوشتن خاطرات منفی و واکاوی احساس و رفتارم باشه. ببینم واقعا چی منو ناراحت کرد و چه نیازی در من بود که برآورده نشد؟!
به نظر میرسه اگر احساسات منفی گذشته ام رو واکاوی نکنم تا مدت ها اونهارو به دوش بکشم. ازین به بعد سعی میکنم تاپیک رو به این سمت ببرم که در مسیر واکاوی احساساتم اگر به سوالی برخوردم اینجا بپرسم. یعنی یکم جزئی تر بشه.
در مورد مواظبت از نقش گفتید که هرکسی مایل هست تا نقشش رو ایفا کنه و دوست نداره اثرگذاریش رو از دست بده.
من چند موردی که خیلی برام ناراحت کننده بود ( وقتی باهاش مواجه شدم) رو بررسی کردم. متوجه شدم تو اکثر اونها مادرشوهرم رو میبینم درحالی از ایفای نقش خودش فراتر رفته و این برای من یه حس بدی داشته. از این که مادرشوهرم نقش من رو پوشش بده خوشم نمیاد. اینجا دوتا مسأله برای من پیش میاد که دوست دارم برام روشن بشه.
ـ آیا گاهی من خیلی حدومرز برای نزدیک شدن دیگران به سمت خودم تعیین میکنم؟ چرا و ریشه های این تمایل چیه؟
ـ آیا مادرشوهرم گاهی بیش از حد و بدون توجه به علائم راهنمایی و رانندگی( بازخورد های اولیه من) وارد محدوده ی من میشه ؟ حالا من چیکار کنم؟
توی پست بعدی سعی میکنم مثال بزنم.
سپاس

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

خیلی ممنونم آقای c.r.y.
هرچی که از زندگی مشترک ما میگذره من هم بیشتر با تفاوت ها کنار میام و مدیریتش میکنم. اما بعضی کارهاشون و حرف هاشون رو نمیتونم فراموش کنم. یه جوری که انگار به رابطه ما زخم زده باشه و التیامش سخته. چاره چیه؟
میخوام برای رهایی خودم همه رو فراموش کنم و اصلا وقت و بی وقت به یادم نیارم.

---

با سلام
ممنون از پاسختون
به نظرم چاره اینکه : گذشته را شخم نزنیم و نگران آینده نباشیم

این یک دو سه روز نوبتِ عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غمِ دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت


......................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

متأسفانه این حس و حال روی رابطه من و همسرم هم گاهی تأثیر می ذاره. و عصبانیم میکنه و غرغروووو میشم. یه جوری ادامه ای این افکار تیشه به ریشه ی خود زدنه. از طرفی تغییر افکار تدریجیه و زمان بر.
اگر نخوام کمال گرایی کنم میگم خب نمیشه یه شبه درست بشی از قسمت آسونش شروع کن از یه تغییر کوچک.

---

بله خب طبیعی ست،،
به نظرم پیشرفت برای ما باید هیجان انگیز باشه
مثلا وقتی به کوه نرودی میریم نباید رسیدن به قله برای ما فقط شادی باشه ،،،
بلکه مسیر کوه ، خطرات و سختی های کوه ، هم برای ما باید شادی باشه ،،این نگاه باعث میشه در برنامه ریزی های بلند مدت استقامت بهتری داشته باشیم ،،
در واقع عشق ( هدف ما ) مرکب سفره ،،نه مفصد سفر



..............

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

شاید قدم اول نوشتن خاطرات منفی و واکاوی احساس و رفتارم باشه. ببینم واقعا چی منو ناراحت کرد و چه نیازی در من بود که برآورده نشد؟!
به نظر میرسه اگر احساسات منفی گذشته ام رو واکاوی نکنم تا مدت ها اونهارو به دوش بکشم. ازین به بعد سعی میکنم تاپیک رو به این سمت ببرم که در مسیر واکاوی احساساتم اگر به سوالی برخوردم اینجا بپرسم. یعنی یکم جزئی تر بشه.

---

خیلی خوبه
تو کاغد بنویسید ،،همه آدم ها باید یه پارکینگی داشته باشند ،،پارکینگی که غم و غصه های خودشون را خالی کنند
نوشتن کمک خوبی می کنه
کتال " بنویس تا اتفاق بیافتد " را بخونید ، کمکتون می کنه .


.......................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

در مورد مواظبت از نقش گفتید که هرکسی مایل هست تا نقشش رو ایفا کنه و دوست نداره اثرگذاریش رو از دست بده.
من چند موردی که خیلی برام ناراحت کننده بود ( وقتی باهاش مواجه شدم) رو بررسی کردم. متوجه شدم تو اکثر اونها مادرشوهرم رو میبینم درحالی از ایفای نقش خودش فراتر رفته و این برای من یه حس بدی داشته. از این که مادرشوهرم نقش من رو پوشش بده خوشم نمیاد. اینجا دوتا مسأله برای من پیش میاد که دوست دارم برام روشن بشه.
ـ آیا گاهی من خیلی حدومرز برای نزدیک شدن دیگران به سمت خودم تعیین میکنم؟ چرا و ریشه های این تمایل چیه؟
ـ آیا مادرشوهرم گاهی بیش از حد و بدون توجه به علائم راهنمایی و رانندگی( بازخورد های اولیه من) وارد محدوده ی من میشه ؟ حالا من چیکار کنم؟
سپاس

---

من نمی دونم رفت و آمد شما با خانواده همسرتون ( مادر شوهر ) چطوری هست ،،آیا جوری هست که منزلتون به ایشون نزدیکه و این دید و بازدید ها خیلی زیاده یا خیر ،،
سیستم مادر شوهر و عروس مخصوصا در نسل ما جوری هست که اگه منزلشون از هم دورتر باشه و یا مدیریت بهتری در رفت وآمد داشته باشند بهتره ،،
مثلا به جای اینکه هفته ای سه با برن پیش مادر شوهر ،،هفته ای یه بار برن و دوبار زنگ بزنند !
حالا اگه اون هفته ای یه بار ، یا 10 روز یه بار که ، میرن پیش مادر شوهر ،،بذارید مادرشوهر با کامیون سواری کنه و اگه هم وارد محدوده شما شد بذارید بیاد ،،چه اشکالی داره :))
تو پست قبلی خدمتتون گفتم یه چیز بالینی هست بیشترش ،،، و گاهی هم عدم مهارت های ارتباطی طرفین.
بعضی موقع زودرنجی و کمال گرایی تاثیر داره ( چه مادر زن - چه مادر شوهر - چه عروس و دوماد و...) ،،که باید برطرف بشه .


ببنید خانم ارم سه تا تکنیک هست که کمک می کنه در مسائل :
- تکنیک حل
- تکنیک هضم
- تکنیک حذف


بهترین راه حل ، حل مساله ست -
اگه حل مسئله را نتونستیم و یا دچار محدودیت ها یی به ناچار شدیم ، هضم هست که کمک می کنه
تکنیک حذف ، تکنیکی هست که بیشتر ماها میریم دنبال این یعنی به جای حل و هضم ،طرف را حذف می کنیم :)
مادر شوهر - مادر زن ، عروس ، داماد جزئی از خانوده اصلی هستند ،،پس باید ، یا مساله را حل کنیم یا هضم کنیم .
هضم یعنی بپذیریم یه شخصیتی با همچین مشخصه ای ( با الگوهای تربیتی و رفتاری که سال ها در او ایجاد شده ) وجود داره و قرار نیست طبق بایدها و نباید های ما عمل کنه .

ممنون آقای c.r.y از اینکه وقت میگذارید.
من با بررسی خاطرات منفی که در گذشته داشتم به یه نتیجه ای رسیدم.
اینکه در قدم اول هنوز اشتباهات خودم رو هضم نکردم. و هنوز بابتشون یه جورایی حس منفی دارم. گاهی حس حماقت دارم از اینکه زیادی محبت کردم یا زیادی فداکاری کردم . شاید برای بخشیدن دیگران لازم باشه اول با خودم مهربون باشم و خودم رو ببخشم. در ادامه میخوام این موقعیت ها رو بگم که بیشتر توی دوران عقدم بود.
1ـ 4سال پیش به درخواست همسرم مبلغ 1ملیون و دویست بابت دانشگاهش پول قرض دادم که اون موقع میتونستم باهاش خیلی چیزا واسه جهیزیم بخرم. البته هیچ وقت همسرم این پول رو بهم پس نداد.اما با گذشت سالها فکر میکنم کار احمقانه ای کردم. این درحالیه که همسرم و خانوادش در طول دوران عقد خیلی مواظب پولشون بودن. این پول رو هم از وام دانشگاهم بهش دادم.درواقع کل مبلغ وامم بود.
2ـ از اینکه از همسرم اصلا توی دوران عقد طلا نخواستم. در حالیکه الان میبینم چقدر مادرم برای زن داداشم طلا میخره و به هر مناسبتی میده. من که همش سرم تو درس و کتاب بود از رسما خبر نداشتم اگرم مادرم بهم میگفت، انقدر عاشق همسرم بودم که خیلی مراعاتش رو می کردم و اصلا به روش نمیاوردم. مادرشوهرم هم ازین نخواستن من استفاده کرد و میگفت ما رسم نداریم.چون 3تا پسر داره معیارش این بود که واسه اولی هرچی کمتر بخری خرجت واسه بعدیا کم میشه. یعنی حتی به پسرش هم نمیگفت بخر که هیچ از اینکه همسرم سر عروسی فقط یه نیم سکه به من هدیه داد اونقدرررر خوشحال شد و در پوست خود نمیگنجید که همه جا این رو تعریف می کرد، بعدش میگفت: تازه همونم یادش رفت به عروس بده، دست آخر داد..!!! من هم انقدر بلد نبودم که خودم ببرمش هدیه سر عروسی رو باهم بخریم منتظر بودم خودش منو غافلگیر کنه مثلا.
البته باز هم اون موقع عمیقا باور داشتم که همسرم نداره و نخواستم بهش فشار بیارم. اما این تعریف کردن های مادرشوهرم و خوشحالیش خیلی منو ناراحت کرد. اینارو داشت جلوی من به عروسای دیگه فامیل هم می گفت.
وقتی اینارو یادم میاد احساس میکنم چقدر اونا زرنگ بازی درآوردن ، حرصم میگیره. فکر کنم بیشتر از رفتار خودم و سادگی خودم حرصم میگیره.

با سلام و احترام
متشکرم


بله درسته ،،،
شما بلد نبودید در دوران عقدتون از همسرتون طلا بگیرید - بلد نبودید وقتی همسرتون بهتون میگه پول لازم داره بگید نه و بجاش شرایط خودتون را در نظر بگیرید
بلد نبودید به فکر خودتون باشید - بلد نبودید شرایط و رویاهای خودتون در دوران عقد را پیاده سازی کنید و .....

ولی یه چیزهایی را خیلی بلدید ارم خانم ،،
شما عشق به همسر ،،فهم شرایط همسر ،،فهم از اینکه شوهرتون پول لازم داره ولی از خودتون گذشتید و به ایشون دادید ... و خیلی چیزهای خوب دیگه که خوب بلدید


:biggrin-new:


به خودتون افتخار کنید ،
هر کاری هم کردید ( محبت و کمک و ..) برای خدا کردید و کمک به شوهرتون .
ارم خانم ایجوری می تونید راحت قضیه را هضم کنید .
باور کنید نیت ها معجزه می کنه، حتی اگه دیگران نیت خوب شما را نفهمند و بد تفسیر کنند .

خانم ارم ،،
چون شما اهل تحقیق و پژوهش هستید ،،،
یه تصویری براتون می ذارم ،،روش خوب فکر کنید و هر چی به ذهنتون می رسه یادداشت کنید




http://www.hamdardi.net/imgup/659065e8719d06903c.jpg

ممنون میشم نتیجه این پژوهشتون را در اینجا بذارید ( دو هفته ای بهش فکر کنید )
ان شالله زنده باشیم ،، حتما می یام این تاپیک را میبینم برا نمره گذاری :)
موفق باشید .

آقای c.r.y خیلی از شما ممنونم که وقت میگذارید و مطالب جالب میفرستید.
اتفاقا من هم فکر میکنم یه چند وقتی از جریان تاپیک دور باشم و به یه جمع بندی و ثباتی در مورد اونچه واقعا دغدغه ام هست برسم بهتره.
تا اینجا هم با توجه به مطالبی که شما عزیزان برام نوشتید و با استفاده از تحلیل های خودم فکر میکنم مقداری به جلو پیش رفتم. اما چه خوبه همین قدر رو هم به بوته ی آزمایش بگذارم و ببینم چند مرده حلاجم.
انشالله بعد مدتی حتما ادامه تاپیک رو پیگیر میشم.
بابت تصویر جالبی که فرستادید خیلی ممنون. من خودم عاشق تحلیل کاریکاتور هستم ،الانم که بهانه جور شد.حتما بهش فکر میکنم و در ادامه تاپیک قرار میدم.
سپاس گزارم و موفق باشید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

سحربهاری عزیز ، خیلی ممنون از لطف و توجه شما.
اتفاقا من یک تاپیک جدید باز کردم که موضوعش در مورد مادرشوهر هست اما خب در واقع مسأله اصلی باید چیز دیگه ای باشه که توی تاپیک دنبال اون هستم. اگر به تاپیکم سربزنید خیلی خوشحال میشم. توی روند تاپیکم دوهفته موقتا وقفه ایجاد کردم تا هیجاناتم کمی فروکش کنه و بتونم بهتر جوانب رو بررسی کنم.
قراره چند روز آینده تاپیک رو با رویکرد جدیدی ادامه بدم.

---

سلام
ارم عزیز من تاپیکت رو نگاه کردم شاخه ها زیادن و هر شاخه به اندازه ی یک تاپیک میشه دربارش صحبت کرد و نتیجه گرفت. من نمیخوام پراکنده و ناکافی نظر بذارم بهمین علت از شما تقاضایی دارم. مسائل رو در ذهنتون اولویت بندی کنین و هر آنچه که این روزا مانع حال خوش شماست و مهم تر هستن با شماره گذاری به سطر جدول بیان. سپس در مورد هر کدام یک توضیح مفید و مختصر بدین که من روشن بشم. بعد اینطور راحت تر میشه با مسائلی که مد نظر دارید مواجه شد و اونها رو بررسی کرد.
مثلا میاین میگین ؛

۱. من از فلان موضوع ناراحتم به این علت و آن علت
۲.
۳.

و ...
من هم در اولین فرصت با توجه به محدودیت ارسال ها انشالله میام در خدمتتون هستم:72:

سلام
علی رغم تلاش موفقیت آمیزی که در این دوهفته داشتم باید بگم زندگی ام در دوروز اخیر بایک چالش جدید و جدی تر مواجه شده:
من جاری دار شدم.
و هروقت خانواده همسرم به عروس جدید محبت می کنند من یه حس بدی پیدا میکنم. هرچه محبت بیشتر باشه من ناراحتیمو نشون میدم طوری که خیلی میرم توی خودم. ! این یه ضعف بزرگ هست برام.
و فکر میکنم خیلی خیلی سخته.
دوستای من ،فکر میکنم دیگه جذاب و دوست داشتنی نیستم ،فکر میکنم دوران من به سر اومده ،فکر میکنم دیگه تموم شدم.
همینکه خانواده همسرم در مورد عروس جدید چیز خوبی بگن انگار من دارم تموم میشم براشون .این در حالی هست که در گذشته از من تعریف می کردند و الان هم پاش بیفته تعریف خوب ازم میکنند. اما من طاقت شنیدن تعریف و تمجید عروس جدید رو اصلا ندارم.
فکر میکنم خیلی این مسأله عمیق باشه در من.
این شاید یک نوع انحصارطلبی یا تمامیت خواهی باشه.
انقدر ناراحتم که دوست دارم هرچه زودتر از پیش خانواده همسر بریم تا بیش از این ناخالصی هام برام عیان نشه. تا احساس حقارت نکنم.
هر دم ازین باغ بری می رسد...تازه تر از تازه تری می رسد.

سلام

اشاره به خانواده ی همسر کردین، درابتدا باید عرض کنم این یک روال طبیعی برای همه هست و در این روال طبیعی افراد جدید مدتی در مرکز توجه و محبت سایرین قرار میگیرن.
درست مثل آخرین لباس مجلسی که میخرین و نسبت به بقیه ی لباس هایی که دارن قطعا توجه بیشتری بهش میکنین، دوستش دارین، دربارش صحبت میکنین و اون رو در کاور میگذارین و ...
اینکه چنین کاری میکنین دلیل بر این نیست که لباس های قبلی رو میخواین دور بندازین یا دیگر براتون داشتنشون مهم نیست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

هروقت خانواده همسرم به عروس جدید محبت می کنند من یه حس بدی پیدا میکنم. هرچه محبت بیشتر باشه من ناراحتیمو نشون میدم طوری که خیلی میرم توی خودم.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

دوستای من ،فکر میکنم دیگه جذاب و دوست داشتنی نیستم .

---

باید روی عزت نفس و اعتما بنفس خودتون کار کنین ، کمبود عزت نفس باعث بروز حساسیت در افراد خواهد شد.

شما باید در مسیر ارزشهاتون قرار بگیرین و بدونید اعتبار یک نفر تنها با رفتار و شخصیتش مورد ارزیابی قرار میگیره. باید طوری رفتار کنین که عقل و احساستون بر درستی اون رفتار صحه میگذاره. وقتی ناراحتی بیمورد نشون بدید در واقع دارین رفتارهای خودتون رو مطابق با رفتار و گفتار دیگران تنظیم میکنین و این در دراز مدت اصلا بنفع شما نیست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

طاقت شنیدن تعریف و تمجید عروس جدید رو اصلا ندارم.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

احساس حقارت نکنم.

---

البته این احساس شما به عوامل اصلی هم میتونه برگرده بعنوان مثال ( عدم امنیت، وسواس فکری و ... ) .

شما با سوژه ی منفی جدیدی که پیدا کردین در مسیر یک پرتگاه در حال حرکت هستین اگر حساسیت زدایی نکرده و به مسئله رسیدگی جدی نکنین در آینده به یک یا چند موردی که براتون مینویسم ( در همین یک زمینه ) گرفتار خواهید شد.


۱. گرفتاری در دام مقایسه ی دائمی

۲. تیرگی روابط با خانواده همسر و علی الخصوص جاری جدید

۳. بحث های جدید و بیمورد و در نتیجه تنش بین شما و همسر

۴. گرفتاری در دام رقابت های ناسالم و بی پایان

۵ . در خطر افتادن ارزشها و موقعیت شما

۶ . پراکندگی افراد و احساس تنهایی

۷ . در خطر قرار گرفتن سلامت جسمی و روانی شما

۸‌‌‌ . عدم پیشرفت فردی، عقب افتادگی و حتی شکست

و ...

بهمین دلیل بهتر هست بصورت خصوصی با مشاور محترم درارتباط باشین و معایب رو ریشه ای شناسایی کرده و تخصصی گام در راه اصلاح و بهبود بگذارین.

:72:

ارم جان شهامتت در پذیرش و بیان احساستت نسبت به عروس جدید تحسین برانگیزه. :104::104:

آفرین به تو که اونقدر زندگی خالصانه و صادقانه رو تمرین کردی، و اونقدر ریشه های عزت نفست رو تقویت کردی که در چنین موقعیت هایی زیاد سقوط نمی کنی و در همون گام های اول، می تونی تحلیل حق مدارانه ای از احساسات درونیت داشته باشی و سرنخ های برون رفت از شرایط سختت رو درست تشخیص می دی.

کسیکه اونقدر روحش پاک باشه که بفهمه علت رنج و دردش، ناخالصی های درون خودش هست، به زودی از همین رنح نردبان تعالی و رهایی خودش رو می سازه.

من چیزی ندارم بهت بگم ارم، فقط اینکه به خودت فضا بده، به قلبت ایمان داشته باش. بذار از این شرایط رنج بکشی، اشکال نداره، دردش رو تحمل کن. همینطور آگاهیت رو حفظ کن تا به زودی حس و حالت تغییر کنه و یه پله بری بالاتر.

سحربهاری عزیز
خیلی ممنونم ازت. دارم کم کم این روال طبیعی رو می پذیرم. نمیخوام خودم رو گول بزنم. واقعا عروس جدید دلنشین و خوبه و چون تازه وارد هست یک احترام و برخورد متقابل دو طرفه ی خیلی قشنگی بین عروس جدید و خانواده همسرم هست که منو یاد اوایل ازدواجم میندازه.
در مورد رفتار گفتید ، اتفاقا خیلی سعی کردم مراقب رفتارم باشم. که نه تنها ناراحتیم رو در رفتار نشون ندم بلکه در عمل خوشحال هم باشم و از خریدها و کارهایی که برای عروس جدید کردند ابراز خوشحالی کنم. علتش این بود که دوست نداشتم شادی وصف ناپذیر اونها رو خراب کنم که هیچ دوست داشتم خودم رو شریک شادی هاشون کنم تا از این طریق حسن نیتم رو بهشون نشون بدم. از این نظر خداروشکر مشکلی ندارم. فقط مسأله درون خودم هست که میخوام اصلاحش کنم و فکر میکنم اگر حتی بعضی مواقع درونم ناراحت باشه( به هرعلتی) و اصلا از ظاهرم مشخص هم باشه نیازی نیست که به خاطرش پیش دیگران شرمنده یا ناراحت باشم .

میشل عزیزم

خیلی ممنون از توجهت و لطفی که به من داری، چندین بار متنت رو خوندم. امیدوارم شایسته اونچه برای من نوشتی باشم.
دیروز بعد ازظهر مراسم تموم شد و توی مسیر بازگشت به خونه ی خودمون بودیم ، همین طور که داشتیم برمی گشتیم خیلی فکر کردم ،انواع و اقسام فکرها اومد به سراغم ،غم،ناامیدی،مقایسه و دنبال راه حل بودم. اما بالاخره بعد کلی فکر کردن آروم شدم چون تونستم تا حدی برای سوال هام جواب پیدا کنم. انگار همین که از اونجا فاصله می گرفتیم من هم از افکاری که در اونجا داشتم ،فاصله می گرفتم . کم کم احساساتم مثبت تر شد ، تا اینکه احساس عشق پیدا کردم.
دیروز بعد مدت ها دوباره مثل قبل عاشق همسرم شدم،جوری که فکر میکردم اوایل عقدمون هست. جوری برام این احساس غیر منتظرانه بود که فکر میکنم فقط میتونه لطف خدا باشه. اونقدر عاشق همسرم شدم که حداقل میتونم بگم توی دوسال اخیر تجربه اش نکرده بودم. درست مثل اوایل عقدمون عاشقش شدم. اصلا فکر نمیکردم دوباره بشه اون احساس زیبا رو تجربه کرد. فکر می کردم اون احساس برای دوران عقد هست فقط. چقدر زندگی با عشق زیباست،چقدر باشکوهه.
امیدوارم این احساساتی که دارم تجربه میکنم به لطف خداوند ماندگار باشه.

البته با این وجود هم توقع ندارم احساسات منفی ام به یکباره از بین بره. اما همین احساس خوبی که الان دارم هم جای شکر داره برام.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

در مورد رفتار گفتید ، اتفاقا خیلی سعی کردم مراقب رفتارم باشم. که نه تنها ناراحتیم رو در رفتار نشون ندم بلکه در عمل خوشحال هم باشم

فکر میکنم اگر حتی بعضی مواقع درونم ناراحت باشه( به هرعلتی) و اصلا از ظاهرم مشخص هم باشه نیازی نیست که به خاطرش پیش دیگران شرمنده یا ناراحت باشم .

.

---

ممنونم:72:
ببنین من دقیقا با توجه به متن ارسالی شما پاسخ دادم . اینکه نوشتین ؛

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

هروقت خانواده همسرم به عروس جدید محبت می کنند من یه حس بدی پیدا میکنم. هرچه محبت بیشتر باشه من ناراحتیمو نشون میدم طوری که خیلی میرم توی خودم.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

من طاقت شنیدن تعریف و تمجید عروس جدید رو اصلا ندارم.
فکر میکنم خیلی این مسأله عمیق باشه در من.
این شاید یک نوع انحصارطلبی یا تمامیت خواهی باشه.
انقدر ناراحتم که دوست دارم هرچه زودتر از پیش خانواده همسر بریم.

---

این حالت فعلا در عمل نمود نداره اما در نهایت در صورت عدم پیگیری و رفع تبدیل به عمل اشتباه میشه. من این مسئله رو با توجه به نوشته های شما زنگ خطر میبینم .

در مورد تکه ی پایانی نوشتتون مسئله متفاوت هست. برخی مواقع شما مثلا بابت اینکه امروز نتونستین کارتون رو انجام بدین ناراحتین و این در ظاهرتون مشخص میشه، قاعدتا افرادی که در کنار شما هستن این موضوع رو درک میکنن و ازتون میخوان در فرصت دیگری بهش بپردازین.
اما زمانی که مسئله ای مثل همین مورد شما رو ناراحت میکنه ، اگر در ظاهرتون هم هویدا بشه قطعا دیگران مجازند هر کدوم برداشت های خودشون رو داشته باشن و شما رو در ذهنشون با توجه به اون برداشت متصور بشن. اینجا کسی با شما همدردی نمیکنه و برعکس مورد قضاوت، طرد شدن و ... قرار میگیرین و رفته رفته این حالت ها شدیدتر میشن.

پس باید دقت کنین که مسائل رو تفکیک کرده و گرفتار نشین.

شما بتنهایی با این تاپیک و مسائل پراکنده اون به ریشه یابی نمیرسین و در این بین ممکن هست از روند مشاوره هم فاصله بگیرین. ریشه ها بدست بیان حل مسائل تسهیل پیدا میکنن بهمین علت باز از شما تقاضا میکنم در اولین فرصت با مشاوره محترم در ارتباط باشین . پاینده باشین

:72:

خیلی ممنونم.

من فکر میکنم چیزی که دنبالشم بیشتر جلب محبت و توجه هست. یعنی داشته خودم رو ( از نظر توجه و محبت خانواده همسر) کمتر میبینم از داشته ایشون.
نیاز من به جلب نظر و محبت عزیزانم مخصوصا اونهایی که هنوز باور نکردم دوستم دارند( مثل مادرشوهرم ) مشهوده.
یه چیز دیگه هم توی این مدت فهمیدم. اینکه من واقعا دوست دارم مادرشوهرم منو دوست داشته باشه و بهم توجه کنه.
شاید علت درگیر شدن ذهنیم با رفتار مادرشوهرم هم همین بوده.
الان با ورود عروس جدید من رفتارش رو که میبینم خیلی خوشم میاد( شبیه اوایل ازدواج خودم هست) و دوست دارم من هم دوباره تلاش کنم تا رابطه ام با خانواده همسر بهتر بشه( بهتر برای من ، بهتر یعنی رابطه دوستانه و قلبی بی تعصب و به دور از کینه در حضورشون ، بخشش و اغماز در برابر رفتارهای ناخوب )،
رابطمون خالص بشه .
حضور عروس جدید باعث شد دوباره یاد خاطراتم زنده بشه. چه چیزها که ازش رنجیدم اما چه راحت میشد گذشت. الان وقتی همون حرف ها یا کارها رو در قبال عروس جدید میکنند میبینم که واقعا انقدرها بزرگ نبود که بخواد منو برنجونه و هیییچ از شأن عروس جدید کم نمیکنه پس از شأن من هم کم نمی کرد و لازم نبود به خاطرش ناراحت شم. اون چیزی که شأن هرکسی رو می سازه نحوه برخوردش با رفتاریه که در قبالش میشه.
دوستان نظر خودتون رو بهم بگین لطفا.
این آخر هفته قراره دوباره همدیگرو ببینیم و من میخوام خودم رو آماده کنم تا قوی ظاهر بشم.
ممنونم.
البته حتما در وقت مناسب از مشاوره تخصصی هم استفاده میکنم .

سلام، ممنون:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط eram

یعنی داشته خودم رو ( از نظر توجه و محبت خانواده همسر) کمتر میبینم از داشته ایشون.

---

همون بحث پست قبل عزت نفس، اعتماد بنفس...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط eram

اینکه من واقعا دوست دارم مادرشوهرم منو دوست داشته باشه و بهم توجه کنه.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط eram

دوست دارم من هم دوباره تلاش کنم تا رابطه ام با خانواده همسر بهتر بشه( بهتر برای من ، بهتر یعنی رابطه دوستانه و قلبی بی تعصب و به دور از کینه در حضورشون ، بخشش و اغماز در برابر رفتارهای ناخوب ).

---

این تلاش کردن خیلی خوبه برای هر ارتباطی در هستی لازمه.

اما در مسیر این تلاش بخاطر بسپارین که در دام ( مهر ورزی بیش از حد ) گرفتار نشین، شما باید خودتون باشین منتها با تغییراتی که بهتون کمک میکنه طلای خالص بشین. خود طبیعی شما کسیه که ممکن هست ناراحت بشه ولی رفتار بد رو با یک رفتار خوب در ذهنش پاک میکنه، اما افراط نخواهد کرد تا جایی که در تله های بعدی مثل تله ی ( ایثار ) گرفتار بشه.

مثلا در مشاوره ها من خوندم که خانمی نوشتن؛

« من سعی میکردم مثل گذشته جایگاهم رو حفظ کنم. واسه همین تصمیم گرفتم خونه ی مادرشوهرم کاراشو انجام بدم، مهمون ها رو راه بندازم ... . فکر میکردم با کمک کردن میتونم خوب بودن خودم رو نشون بدم. یمدت گذشت متوجه شدم عروس های دیگه حتی خواهرشوهرام مثل من نیستن و مثل مهمون تو جمع حضور دارن و من تنها تو آشپزخونم! وقتی سعی میکردم بین جمع باشم مادر شوهرم منو برای کمک صدا میزد یا همسرم انتظار داشت ما دیرتر به خونمون بریم یا همیشه به مادرش کمک کنم، واسه همین کم کم بین من و شوهرم بحث شد و حتی گاهی سر اسن مسئله دعوامون میشه »

سلام ارم جان،

خیلی خوب احساسات و مسائلت رو تحلیل می کنی، آفرین. :104:

دیروز برات نوشتم، اما چند دقیقه قبل از ارسال ناپدید شد! حالا می بینم نیازی به نوشتن یه بخش هاییش هم نبوده و خودت می دونی.

من در مجموع حس مثبتی نسبت به رویکردت دارم. ریشه ی احساساتت از نیازهای درستی هست، عملکردت در قبال اطرافیانت دوستانست، و قلبا به دنبال کشف حقایق در درون خودت و در پیرامونت هستی، بنابراین موفق می شی از احساسات منفی و قهریت عبور کنی و به اصلاح خودت و افکار و احساساتت برسی. اما،

اما من جای یه چیزی رو خالی می بینم.

فکر می کنم اون نیازهایی که ریشه ی این درخت هستن رو خوب آبیاری نمی کنی. اون ریشه ها نیاز دارن که از منابع مختلفی تغذیه بشن و از هر منبع هم به خوبی بهره مند بشن، اما تو منابع رو محدود کردی. مثلا برای آبیاری، به جای اینکه از کانال های مختلف آب برسونی، به یه جویبار باریک بسنده کردی. یا توجه نمی کنی که خاک گلدون کافی نیست و درختت لازم داره به یه باغ منتقلش کنی. نور پشت پنجره براش کافی نیست و نیاز داره حسابی در معرض خورشید باشه، خورشیــــــــــــــــــد، با نور و گرمای بی نهایت و نامتناهیش.

اهداف فردی تو کجان ارم؟ قلبت برای چی می تپه؟ چیا توی زندگیت داری که تو رو و هستی و وجودت رو منحصرا معنا کنن؟ مستقل از هر چیز و هر کس دیگه، مستقل از هر داشته و نداشته ای.

حس می کنم قلب و روحت به چیزهای نامتناهی نیاز داره که جلوه ی اونها در زندگی و برنامه ریزی های فردیت، یه سری اهداف می شن که جاهاشون الان خالیه. اونها اون رودهایی هستند که باید به این درخت برسن تا سیرآب بشه، اون خورشیدی هستند که باید به این درخت بتابن تا آروم بشه، اون خاکی هستند که باید ریشه هاش رو در بر بگیرن تا حقیقتا آروم بشه.

فقط منظورم اهداف معنوی نیستا. منظورم جلوه ی عملی و کاربردی اهداف معنوی در زندگی مادی هم هست.

حست نسبت به محبت عزیزانت، ناحق نیست. اتفاقا نشونه ی خلوصت و نشونه ی خوب بودن اطرافیانت هست. چون اگر خوب نبودی و خوب نبودن، اصلا ملزومات اولیه ی چنین رابطه ای بینتون شکل نمی گرفت که حالا بخواد در فراز و نشیب هاش تو رو یا اونها رو دچار دلخوری کنه. اما،

اما تو نیاز داری به یه جای محکم تری تکیه بزنی که عمیقا تو رو غنی کنه. اونوقت در این روابط حکم ستون رو پیدا می کنی، و بقیه چیزهایی که می خوای هم خود به خود میان.




و یه مثال از پست قبلیم که پرید: کدورت های قدیمی در صورتی ما رو در طولانی مدت آزار می دن که باعث یه خسران موندگار بشن. و در لحظه ای که بتونیم برای خودمون جبران کنیم، و ببینیم قدرت عبور از اون وقایع رو داشتیم، متوجه می شیم که اونقدرا هم برامون مهم نبودن و باعث نشدن اون فرد رو دوست نداشته باشیم. مثلا اگه از زمانیکه اون یک تومن رو به همسرت دادی، به فرض 100 میلیون درآمد داشتی، و اون یک تومن رو برای خودت جبران کرده بودی، اون توی دلت نمی موند، حتی با آگاهی از اینکه یه نفر در موردش زرنگ بازی درآورده. اون اتفاق الان به شکل یک کدورت توی قلبت نبود، فقط روی رویکرد مالیت لحاظش می کردی.

....

و در پایان: خیلی خوشحالم از عشقی که به همسرت احساس می کنی. حقیقت واقعا یک شهر بی راهه. وقتی یه مدت خالصانه تلاش در اصلاح خودمون داریم، یه دفعه می بینیم توی یه شهر دیگه و یه عالم دیگه هستیم. جائیکه اصول و قواعدش طوری با ذاتمون هماهنگ هستند که ذهنمون نیازی به اثبات چیزی نداره.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

اون چیزی که شأن هرکسی رو می سازه نحوه برخوردش با رفتاریه که در قبالش میشه.

---

این هم یافته ی حقیقتا ارزشمندیه. از اون چیزهاییه که یک تنه می تونه ورق رو برگردونه. :72: :72: :72:

سحربهاری عزیز

خیلی ممنونم. سپاس از تذکری که راجع به تله ی ایثار دادی .حتما مواظبت میکنم البته ذاتا انقدرهام اهل ایثار نیستم و به خودم و بازخورد دیگران هم خیلی توجه دارم. کلا دوست ندارم لطفم وظیفه بشه .

میشل عزیزم
ممنون از لطفت.
واقعا سوالاتت منو به فکر فرو برد.
اهداف فردی من؟
رسیدن به آرامش درون با نزدیک تر شدن به خدا و کسب معنویت بیشتر.
تربیت فرزندم به نحو شایسته.
داشتن ارتباط خوب با همسرم.
تمام کردن درسم و بعد پیداکردن شغل مناسب و رفتن به سرکار بعد اینکه پسرم کمی بزرگتر شد.

چیا تو زندگیم دارم که منحصرا من و وجودم و هستی ام رو معنا کنن؟ فارغ از هر داشته و نداشته ای:
عشق به خدا و امامانم و قرآن رو خداروشکر در وجودم دارم. اما در حد شناختم و درکم میتونم ازشون بهره بگیرم و هر روز در تلاشم تا کاستی هام رو درسایه ی اینها اصلاح کنم.
یه تکه عزت نفسی خرده هوشی ،سر سوزن عشقی دارم.

اگر منظورت اینه که نیاز به عشق و محبت رو از منابع مختلف تأمین کنم باید بگم خداوند ،پدرومادرم و همسرم و پسرم منابع دیگر تأمین هستند،که البته از سمت خداوند محبت کمی رو درک میکنم ،یعنی حس اینکه خداوند منو در آغوش گرفته گاهی هست فقط. تو سختی ها بهش پناه می برم،نمازهامو میخونم و سعی میکنم معنویتم رو بیشتر کنم. تو چالش های زندگی سعی میکنم با یاد خدا یا گفتن ذکری از خدا اون لحظه خودم رو آروم کنم. مثلا این چند روزی ذکر یاغنی رو میگفتم تا به برکت این نام خدا من هم از نیاز غیرضروری به غیرخدا غنی بشم.
از سمت پدرومادرم محبت خیلی تأمینه اما از سمت مادرم تأییدنمیشم و به ندرت تأیید زبانی میشم.
از سمت همسرم هم تازگی ها رابطه بهتری داریم اما فکر میکنم اون رابطه ای که دنبالش هستم رو باید براش تلاش کنم. همسرم هم دوستم داره و محبت میکنه اما رابطمون جای کار داره خیلی. محبتی که توش روبدل میکنیم و تأییدی که نسبت به هم داریم برای هیچکدوم کافی نبوده.
پسرم هم که قربونش برم فعلا فقط گیرنده محبت هست .

میشل جان میشه لطفا بیشتر حرف هاتو برام باز کنی؟ خیلی مشتاقم که بدونم منظورت چیه؟
توضیحاتی که دادم حاصل برداشت من از سؤالاتت بود.

خیلی ممنون دوستای من که همراهم هستین.

سلام
به لطف خدا و کمک شما تقریبا 3روز کامل حالم خیلی خوب بود. توی خونه بودم و هیچ حس منفی نداشتم.ورزش می کردم با پسرم شاد بودیم. چه حس لذت بخشی بود واقعا. اعتماد به نفسم اونقدر خوب شده بود که حس منفی حسادت اصلا نداشتم. حتی توجه زیاد خانواده همسرم هم به نظرم کاملا طبیعی میومد.تلاش کردم تا نیازهامو بشناسم و اهدافم رو بهتر دنبال کنم. اما دیروز که رفتیم خونه پدرشوهرم تا عروس و داماد رو که برای اولین بار اومده بودن خونه پدرشوهرم ببینیم ورق برگشت و احساسات منفی ام با دیدنشون زنده شد. کاشکی فقط موقع شام میرفتیم و از ظهر اونجا نمیموندم.
و دوباره اون داستان ها...
شاید بدنباشه اینو بگم که من هم یه روزی اینجوری تحویلم می گرفتند و هیچ از عروس جدید کم ندارم. اما حالا تحمل دیدن اینکه جایگاهم تضعیف شده رو ندارم.

احساس حقارت میکنم که ارزشمندی خودم رو وابسته به تأییدوتمجید دیگران بدونم. احساس حماقت میکنم از اینکه حال و روزم رو با این افکار پوچ خراب کنم.

سلام ارم جان عزیزم توهم مثل من اول عذاب وجدانت به وجود اومده بعد دست و پا درآوردی:311:
اینقد همه کامل و زیبا برات مینویسن که من حرفی ندارم جز همدردی جزاینکه بگم دقیقا روزای تورو من گذروندم...
اما خداروشکر خیلی سریع تموم شدن یعنی از بعد مجلس عروسی جاریم من دیگه به خاطر ندارم اصلا ناراحتی داشته باشم ازین موضوعات
یکم خب به خودت حق بده بلاخره ممکنه برحسب تغییر زمان و شرایط بیشتر به عروس جدید برسن یا خریدهای متفاوت کنن اما هرکسی تو هرشرایطی همونجا بهترین فکر خودشو میکنه.
من واقعا این طرز فکر آرومم میکرد و از فرق گذاشتن ها کمتر ناراحت میشدم
این دوره ان شاالله با عروسی و مستقل شدن جاریت تموم میشه
ببین من خودم یکی از بهترین آدمهایی که تو عمرم دیدم عروس اولمون بود وای اونم تا حدی همین حس های مارو بااومدن عروس دوم تجربه کرد و کمی هم بروز میداد اما کوتاه مدته و نباید بهش بال و پر داد ان شاالله

سلام شمیم الزهرای عزیز

خیلی ممنون از نظری که برام نوشتی. واقعا از تصور اینکه این فکری عجیبه دورشدم و بیشتر پذیرا شدم.
دوستان خیلی ممنون از اینکه بهم کمک کردین.
موفق و پیروز باشین همگی.