یک آشنایی عجیب

سلام.
اصلا نمیخواستم که دوباره تاپیک بزنم. ولی احساس میکنم نیاز دارم نظرات منطقی شما رو بخونم تا بهتر بتونم به خودم مسلط بشم.

در سال جدید بعد از دفاع، یک سری برنامه ریزی ها برای زندگیم کردم که به طور کلی شامل :
1- دنبال کار گشتن حتی غیر مرتبط با رشته و یادگیری مهارتهای لازم برای اون.
2- ادامه تحصیل و فراهم کردن پیش زمینه هاش مثلا زبان
3- پیگیری یک سری علایق هنری که تا به حال جدی دنبالش نکرده بوده ام.

مورد اول که هنوز شغل جور نشده. و درگیر شدن مجددم با درس و دانشگاه هم، باعث شد فعلا بیشتر تمرکزم رو بذارم روی پاس کردن واحدها. و انشالله پیگیری کار باشه برای سال آینده.

فعالیتهای هنری رو با یک کلاس توی شهر خودمون شروع کردم. و خب خوشبختانه پیشرفت خوبی داشتم. و تا حدی مورد توجه افراد با تجربه در این زمینه هم قرار گرفت.

در طی همین فعالیت هنری، اون هم در شرایطی که صدها دختر جورواجور در این زمینه دارن فعالیت میکنن و اتفاقا خیلی هم قویتر از من هستن، یک آقا، که احتمالا اگر اسمش و نوع فعالیتش رو بگم ممکنه بشناسید، و اختلاف سنی حدود 15 سال هم با من دارند، توجه خاصی به من نشون میدن. و حتی مادرشون رو هم یکبار اورده بودن و بعد من فهمیدم اورده بوده که منو ببینه!

دروغه اگه بگم من هم احساس خاصی بهش ندارم! ولی ترجیح دادم دیگه نرم دوره ها رو و رها کردم. توی این مدت که رها کرده ام، چندین بار گروه و ایشون تماس گرفته بودن که برگرد سر کار. و من درس و بعد مسافت و ناخوشی پدر و مادرم که باید مواظبشون باشم رو بهونه کرده ام. تا اینکه ایشون خودشون پیام دادن و گفتن به من علاقمنده و متوجه شده که رفتار او باعث شده من دیگه نرم و چند روز پیش پیشنهاد ازدواج و اجازه برای خواستگاری خواسته.

از طرفی شخصیت ایشون، اخلاق، اصالت خانوادگی، دنیاش برای من خیلی جذابه. و واقعا دروغ بزرگیه اگه بگم نسبت بهش علاقه حس نمیکنم. اما نمیدونم خوشبختانه یا متاسفانه دلم خیلی داره بی پروا پیش میره و روی ابرها سیر میکنه، جوری که منطقی نگاه کردن برام سخت شده.

من نتونستم حتی جواب پیام ایشون رو بدم.
امتحانات میان ترم شروع شده و سعی میکنم تمرکزم رو روی درس بگذا م ولی اینقدر او جلوی چشممه که بازدهیم در درسهام کاهش پیدا کرده.

هنوز حرفی از ایشون با خانوادم نزده ام. چون نمیدونم اصلا چحوری بگم که فلان شخصیت هنری معروف، با این تفاوت سنی و حتی تفاوت بارز اقتصادی و فرهنگی( خانوادگی و نسل در نسل اهل هنر بوده اند. خانواده ما هم هنردوست بوده اند. ولی تفاوت سطح بارزی وجود داره احساس میکنم) درخواست خواستگاری کرده.

حتی مطمین نیستم او منو درست بشناسه! با خودم فکر میکنم آخه این از چی چیه من خوشش اومده! قیافم که معمولی! استعداد هنریم هم معمولی! آخه چرا بین اون همه دختر، من؟

من مغزم درست کار نمیکنه. میشه لطفا یکی بیاد یه تشر منطقی محکم به من بزنه؟

موندم این دیگه چه لول از امتحانهای خداست از من!!

گرچه برام امتحان عجیب زیبا و لذت بخشیه!

- - - Updated - - -

ضمنا من بگم که هیچ چیزی از زندگی شخصی و گذشته اش نمیدونم و نپرسیده ام. چون شخصیت معروفی هم هست، جرات نکرده ام از کسی در موردش بپرسم. سرچ هم که کردم، فقط فعالیتهاش هست و از زندگی عاطفی و شخصیش چیزی ننوشته اند.

خودم میدونم که اصلا غیرمنطقی بودنش اونقدر واضح هست که مطمین باشم فقط احساساتی شده ام.

به نظرم اگر همین حالا جواب بدم و بگم:" با تمام احترامی که براتون قایلم، اما ما موردهای مناسبی برای ازدواج با هم نیستیم و ممنون میشم پرونده این قضیه رو ببندید." هم خودم رو خلاص کرده ام و از خیالات در اومده ام، هم تکلیف او رو مشخص کرده ام.


ممنون از همدردی که حتی نوشتن توش هم ذهن ادم رو منطقی تر میکنه.

سلام Pooh عزیز
راستش خیلی کلیه موضوع
ولی با توجه به اینکه میگید یک بار مادرشون رو اوردن که شما رو ببینه یعنی قضیه برای ایشون جدی بوده
من جای شما باشم سعی میکنم بیشتر اشنا بشم بعد تصمیم بگیرم
نمیدونم فعالیت هنری که انجام میدید چیه اما حتما خودتون میدونید کسانی که هنر حرفه اصلی شون هست به گفته خودشون (من‌تجربه ای ندارم) در زندگی شخصی ممکنه محدودیتهای بیشتری نسبت به بقیه داشته باشن و این میطلبه که شربک زندگیشون از قبل امادگی محدودیتها و تفاوتها رو داشته باشه
موفق باشید

سلام
از متن صادقانه وبا ادبیات منطقی تون که روایت رگه های احساسی رو بر عهده داشت، قابل تامل هست.

قبل از خواستگاری و شناخت جزئی سه بحث در اینجا وجود داره:
1. اختلاف سنی 15 سال چقدر برای pooh قابل درکه و به ملاک های زندگی اش میخوره؟
چقدر در موردش میدونه و فکر کرده؟ چه پرسش هایی رو در این مورد از خودش پرسیده؟ مثلا پرسیده این شخص چرا مجرد مونده؟ به دیگران میتونم ایشونو معرفی کنم و خجالت نکشم؟

2. در مورد زندگی هنری چیزی میدونید؟ زندگی با یه فرد مشهور چقدر چالش داره؟
مثلا ممکنه روابط ساده با دختر ها برای ایشون چون هنرمند هست جا افتاده و برای شما خیر، در صورت بروز مشکل شما هستین که مورد تهاجم هستین چون گفته میشه نمیدونستی هنرمند ها مرزی ندارن؟ ( البته من مثال گفتم هنرمندا ناراحت نشن)

3 . بحث کفویت و ظاهر که مشخصه.



اگر موارد بالا رو براش جواب مثبت دارین، بهشون اجازه بدین تا بیشتر شناخت پیدا کنید از طریق خانواده. اگر جواب خوب یا مرددی داشتین قاطعانه پاسخ منفی بدین.
یادتون نره، پاسخ منفی دادن برای شما راحت تره، چون در ذهن ایشون جوابتون منفیه وگرنه ترک محل نمیکردین

سلام. ممنون از راهنمایی هاتون.

راستش روزی که مادرشون رو آورده بودن، من از احوالپرسی های همکارها فهمیدم مادرشه. و من هم فقط در حد سلام و ابراز خوشبختی ساده با مادرش ارتباط گرفتم. مادرش یک زن حدودا 70 ساله ی چادری خیلی مهربان و مذهبی به نظر میومد. و خودش هم رفتار خیلی مهربانانه و مودبی با مادرش داشت. جوری که من یاد فیلم مادر افتادم یه لحظه. فرداش در حین کار وقتی دور و برمون شلوغ نبود گفت مادرم گفت مهربون و شبیه خودته! پرسیدم کی؟ گفت تو. من پرسیدم در مورد بقیه چی بود نظرشون؟ گفت قرار نبود در مورد بقیه نظر بده. منم فقط گفتم ممنون لطف دارن.

من از این حرفش اینجوری برداشت کردم که مادرش رو اورده بوده منو ببینه. حالا شاید هم برداشت من بوده و منظور او از حرفش، چیزی که من برداشت کردم نبوده. نمیدونم.

رلستش بزرگترین دلیلی که میگم با هم جور نیستیم، این تفاوت سنیه. واقعا برام معضل بزرگی شده اگه بخوام به خانوادم بگم، چجوری اصلا روم میشه بگم.
البته خودش ظاهرش خیلی جوون میزنه و فقط کمی ریشش سفید شده. ولی خب بالاخره اینقدر تفاوت سنی داره ذهنم رو آزار میده. نه برای خودم. بیشتر نگرانیه حرف مردم و اینکه چقدر شهامت دارم بگم 15 سال ازم بزرگتره. و البته یه جورایی حس میکنم از خانوادم به خصوص بابام و برادرهامم خجالت بکشم!

بقیه مسایل، پیشکش!

من خودم میدونم غیر منطقیه. فقط انگار شهامت گفتنش رو هم ندارم. میدونم احساساتی شده ام و دلیل بزرگش هم ابراز علاقه های اوست.


دلم میخواد بتونم احساساتی نشم از پیامهاش و بتونم قاطع بگم به هم نمیخوریم. ولی متاسفانه دلم با قدرت یه چیز دیگه میگه!

نمیدونم دلیل اینکه نمیتونم درست فکر کنم چیه! اینکه تست انتخاب گروه توی خود دانشگاه انجام شده بود، اینکه شروع این فعالیت با این گروه، همزمان با ورودم به دانشگاه صورت گرفته بود، اینکه دور شده ام از خانواده و شهرم... نمیدونم، حوصله هیچ چیز را ندارم.
امتحان دارم و هیچی نخونده ام. اصلا حواسم جمع نیست. میرم سالن مطالعه ولی بی فایده است. احساس میکتم همه چیز خیلی تلخ و پوچه. از دویدن های سرگردان خسته شده ام. احساس میکنم حتی خودم هم نمیدونم کی ام!

سلام.
ببخشید، میشه بگید وقتی پیام میده چه عکس العملی باید نشون بدم؟ مثلا دیشب عکسهایی که روز انتخابی و اولین کار گروهی مشترک گرفته بوده اند و همه بچه ها هم توش هستن، اومده منو توشون برش زده، تدوین کرده روش شعر خونده و ساز زده برام فرستاده!

من نمیدونم چی کار کنم. جواب ندادم.

حس میکنم با این کاراش داره اذیتم میکنه.

بارها اومدم جوابش رو بدم و بگم ما از هیچ نظر مناسب هم نیستیم. نوشته ام. ولی نفرستاده ام.

به نظرتون اصلا منطقی هست که به خانوادم بگم چنین موردی پیش اومذه؟

سلام

بهترین رفتار تو اینجور مواقع جلوگیری از دمیدن در تنور احساسات هست.
صرف نظر از صحیح بودن یا غلط بودن این خواستگاری و ازدواج، نباید باب احساسات و احساسی شدن به این ماجرا باز بشه. چون جلوی فعال شدن عقل رو میگیره.
همانطور هم خودتون گفتید که ابراز علاقه اشون برای شما بلا ایجاد کرده.

اگر قدرت تصمیم گیری ندارید، به خانواده ارجاع بدین و باهاشون درمیون بگذارید.
این درمیون گذاشتن باعث میشه هم شما بیشتر مجبور باشید عاقل باشید و هم عقل های خانواده به مددتون میاد.

در کل به نظرم قاطعانه به ایشون جواب منفی بدین.

اگر تو فراقت از امتحان هاتون فرصت شد، با خانواده صحبت کنید.

ممنونم آقا محمد و آقای mvaz

مطرح کردنش با خانوادم خیلی برام سخته. اصلا روم نمیشه بگم.

فکر کنم فعلا خود فضای دانشگاه و این شهر هم برام مسمومه. فکر کنم باید چند روزی برم خونه تا ذهنم آزاد بشه. نمیدونم، شاید دیگه اصلا برنوردم!

بعضی لذتها آنقدر شدیدند که آرامش آدم رو به هم میزنن!

سلام.
من فکرهامو کردم. نمیشه. شاید اگر ازدواج چیزی بود که فقط به دو نفر مربوط میشد و لزومی به ارتباط خانواده ها نبود، قبول میکردم. ولی واقعا حتی مطرح کردن این تفاوت سنی با خانوادم، در حد توان من نیست. از طرفی هم اینقدر بی قراری کردن هاش، داره بیشتر از جذب کردن، زده ام میکنه! من یک مرد عاقل مستحکم که محبتی مردانه و با صلابت داشته باشه میخوام. نه صرفا یک شاعر!

میخوام بهش جواب منفی بدم. ولی از بس پیامهای شاعرانه میفرسته و بی قراری میکنه، نمیدونم چجوری بگم بهش که کمتر اذیت بشه؟

میشه لطفا چند تا جمله بهم بگید ازش ایده بگیرم؟

بی رحمانه بگم بهتره؟ یا با ملاحظه؟

سلام

خیلی خوبه که تونستین از احساسات فاصله بگیرین و به نتیجه منطقی برسین. عالیه.

برای جواب رد دادن باید چند نکته رو لحاظ کنید.
اول از طرف مخاطب کاملا قطعی به نظر برسه و از طرفی مودبانه باشه.

سعی کنید از علت ها و نقاط نقص و یا اختلافات صحبت نکنید.
اگر پافشاری صورت گرفت دلیلی منطقی بیارید که اولا صادقانه باشه و دوما قابل اصلاح از طرف ایشون نباشه مثلا:

با توجه به احترامی که براتون قائل بودم ( فعل ماضی) پیشنهادتون رو بررسی کردم، با توجه به اختلاف های بینمون و شرایط موجود، نظرم به پیشنهادتون منفیه.
براتون آرزوی خوشبختی و عاقبت بخیری ارزو دارم.

در صورت پافشاری مثل اینکه چرا و میشه دلیل بیارید،

خیلی کوتاه و بعد از گذشت زمان از پیامشون:

دوری راه، اختلاف سنی فی مابین از عمده ترین مسائل بودند.
نظر منفی خانواده ام که جای خود دارد.
در پناه حق


اگر بازهم پافشاری شد

باید پاسخ ندین، به هیچ عنوان.

سلام
وای پوه تو چرا انقدر ادم و حرص میدی!!!!
این حرفا چیه میزنی؟؟؟
وقت ندارم زیاد بنویسم...با جمله جمله حرفات مخالفم
یِ فرصت اشنایی و چرا انقدر میپیچونی
چرا نمیگی به خودت...اره چرا که نه...همینه!
عین یِ دختر خوب پیشنهاد آشناییشون و قبول میکنی
گوش کنی ها حرفم و
حتی حاضر نیستی یک ساعت باهاش حرف بزنی..
.اصلا نمیفهمم جرا انقدز صغری کبری میچینی!!
اگه شد فردا بازم میام

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

موندم این دیگه چه لول از امتحانهای خداست از من!!

.

---

احتمالا خدا هم الان مونده این دیگه چه ادمیه من خلق کردم;)

- - - Updated - - -

منتظرم بیای بگی رفتم دیدمش اینو گفت اینو گفتم
میری قشنگ باهاش اشنا میشی قشنگ حرف میزنی
حالا خودتون دوتا یا به سبک وسیاق همدردی باید بیاد خونتون... کاری ندارم...در هر حال نه نمیگی الان
نترس برای نه دیر نمیشه

شانس اوردی دستم بهت نمیرسه وگرنه کتک رو خورده بودی:)

سلام
با خانوادت مطرح کن و در مورد سن چیزی نگو
بگو درست نمی دونم

از مردی که 15 سال بزرگتره توقع بی قراری و کارهای غیر عاقلانه نمیره

امیدوارم شگردش برای گول زدن دخترها نباشه

به نظرم اگر میخوای ادامه بدی حتما کار رو به خانواده ها بکشون چون این افرادی که توی کارهای هنری هستن و با دخترای زیادی هم سر و کار دارن خیلی هم توی جذب خانمها و شگردهاش مهارت دارن مراقب باش که کل قضیه نیرنگ نباشه

با خانواده مطرح کن و با اونها به بررسی این شخص بپردازید
یا خوبه یا بده
اگر خواستگاری رسمی مطرح شد بعدش میشه مشاور هم رفت و زیر نظر اون عمل کرد

سلام بر همگی.
ممنون از راهنمایی ها و نظرات دوستان.

آقای mvaz, خیلی راهکار خوبیه. ممنونم.
الهه جان، چقدر خوشحال شدم دیدمت. ممنون از نظرت. فقط الهه، دقیقا چی رو چرا که نه؟

خانم فکور، حق با شماست. باید محتاط باشم.


من اصلا به دعا و طلسم و این چیزا عقیده ندارم. ولی واقعا مثل کسی شدم که طلسم شده و نمیتونم خودمو از این قضیه بکشم بیرون! در صورتی که به وضوح میبینم که برآیند این داستان برای من، مثبت نبوده و حس نشاطم رو کم کرده و تمرکزم روی درس رو از بین برده و از کارهام عقب افتاده ام.

نمیدونم دلیلش صرفا این قضیه است یا تمام شدن داروهام و مجددا مراجعه نکردنم به پزشکم برای دریافت دستور مصرفی دارو، باعثش شده!



حتی شاید از شور اولیه ای که حس میکردم هم افتاده ام. جنبه های دیوری از او رو شناخته ام که احساس میکنم گسست بزرگتری بینمون ایجاد میکنه. خصوصیاتی که گرچه مثبت و جذاب اند، اما بیانگر دور بودن ما از هم هستند.

نمیتونم بگم قصد سواستفاده و اغفالی داره. چون نمیتونم هیچگونه توجیه حتی منفی هم پیدا کنم که چرا چنین شخصی که در اطراف خودش به راحتی میتونه اگر خواست کسی رو اغفال کنه، بیاد سراغ من که 500 کیلومتر مسافت بینمون هست؟ دقیقا چرا باید بشینه ساز بزنه و مستقیم با خود تلگرام یا واتساپ ضبط کنه و بفرسته؟ چه دلیلی داره خانواده من و من رو توی فضاهای مجازی پیدا کنه؟

یعنی واقعا اونقدر بی کاره که برای اغفال کردن، اونم اغفال کردن یه دختری که از دسترسش دوره، اینقدر وقت و نقشه بریزه؟ به چی میرسه؟

مساله اینه که بی کار نیست! ادم الکی ای نیست! نمیتونم تصور کنم یک آدم معروف و شناخته شده، اونقدر بتونه کم باشه که حتی از بین ادمهای خیلی خیلی معمولی مثل من، طعمه انتخاب کنه!


با مامانم یک بار سر بسته در مورد بحث اختلاف سنی حرف زدم. حرف کلی مامان این بود که بستگی داره چقدر حرف همو بفهمن و دنیاشون نزدیک باشه!

گاهی از ابراز محبتهاش حس میکنم یه جوون 30 ساله است. اما یاد طرز رفتار و جدیت و پختگیش توی کار که میفتم، احساس میکنم نه، واقعا 48 سالشه! حتی توی نت وقتی اسمشو سرچ میکنم و عکسهای اولین دوران کاریش رو میبینم که از اون عکسهای قهوه ای رنگه، احساس میکنم به نسلی دورتر از خودم میرم! اما خودِ امروزش، خودی مدرن و امروزیه.

نمیدونم، واقعا نمیدونم چرا نتونسته ام تا به حال از فکرم کنارش بگذارم.

فکر کنم دلیل اصلیش، خودمم که تکلیفم دقیق با خودم معلوم نیست! با وجود هدفگذاری هایی که برای امسالم کرده بودم و داشتم خوب پیش میرفتم، باز اون فکر مخفی اجبارگونه ای که در ناخودآگاهم هست که باید بالاخره ازدواج کنم، باعث میشه سریع نسبت به موردهایی که هر چند غیرمنطقی باشند، درون خودم توجه ناسالمی نشون بدم.


شاید واقعا باید سرسخت تر باشم توی برنامه هایی که برای خودم میچینم! مثلا اگر تصمیم گرفته ام برم فلان شهر برای کار، اگر در یک شهر دیگه کاری جور شد، نرم!
یا حالا که تصمیم گرفته بودم ادامه تحصیل بدم و شاید مهاجرت، دیگه اصلا جایی برای فکر کردن به ازدواج نباید باز میذاشتم!

فعالیت هنری رو هم نباید به سمت حرفه ای تر میکشوندم. چون فقط به عنوان تفریح بود برام و نیاز نبود سرمایه گزاری کلان و بلند مدت روش کنم و جنبه فعالیت جدی بهش بدم. شاید اگر این کار رو نکرده بودم و توی اون تست انتخابی شرکت نکرده بودم، این اتفاقات هم نیفتاده بود.


چقدر بده ادم نتونه بین چیزی که هست و بایدهایی که جامعه یا افکار خودش براش ساخته، مرز مشخص بذاره.


اصلا واقعا ازدواج نکردن چیه مگه؟ چیه که ناخودآگاه ذهن منو اینقدر اسیر فکر اینکه بالاخره باید ازدواج کرد، کرده؟؟ خودمم میدونم معلوم نیست با خودم چند چندم.

با سلام



مسئله شما مسئله خیلی هاست و شاید گریبان همه ی ما یه روزی بشه با شکل های مختلف ، و این طبیعی ست
چیزی که باعث میشه از حالت طبیعی بودن خارج میشه و به بحران تغییر شکل بده ،،قواعد زندگی ماهاست
شاید ماها قواعدی تو زندگیمون می چینیم که اون قواعد به جایی که ما را به جلو ببره و مشکل را حل کنه ،بدتر برامون دلهره و استرس می یاره
احساس می کنم قواعد زندگیتون را یه خورده سخت چیدید و با اتفاق های غیر منتظره اون قواعد راهگشا نیست !



به نظرم فعلا یه مدتی قضیه ازدواج را پیگیری نکنید ( مثلا 15 روز ) و تو این چیزهایی که براتون می نویسم خوب فکر کنید




- شعله چراغ احساس را کم کنید و چراغ منطق را روشن کنید
یه مدیر وقتی می خواد تصمیمی بگیره ،میره کارشناسان ها را صدا می زنه ! و میگه برید بررسی کنید ، تحلیل کنید - نمودار بیارید بدید من :)
عقل هم کارشناس انسانه و مقام بالاتر از احساس داره در تصمیم گیری !
خیلی از مشکلات ماها اینکه کارشناس ها را صدا نمی زنیم و میدیم احساس تصمیم بگیره ...خب طبیعی ست احساس زورش نمیرسه و امکان داره خرابکاری کنه ،،چون احساس برا یه کار دیگه ست و خلقت دیگه ای داره
اگه اینکار را نکنیم کل ساختمان دیوار تصمیممون را مهندسی نچیدیدم، و امکان داره اشتباهی در آینده بعدها بیاد بیرون ازش
فرق کاراکتر عقل و کاراکتر احساس اینکه کاراکتر عقل آینده را بهتر تجزیه و تحلیل می کنه تا احساس ،،،
احساس کاربرد روزمره داره ...مثلا امروز شادید ، فردا غمناک !



- مرحله بعد یه کاغذ بردارید خودتون را معرفی کنید
اینکه کی هستید - چه معیارهایی دارید - از این معیارها کدوم معیار قابل دفاع هست و کدوم قابل دفاع نیست ... در کدوم معیار حاضرید کوتاه بیاید و در کدوم معیار حاضر نیستید
تو خودشناسی خودتون کار کنید ...ببنید واقعا چی دوست دارید - معیارها و خط قرمزها و اولویت معیارهای ازدواج چیها هست براتون ،،،و اونها را مرتب کنید ..ببنید با کدوم معیار می تونید کنار بیاید و کدام نه
در مورد معیارهاتون با یه کارشناس صحبت کنید ... با پدر و مادرتون صحبت کنید ،،تا اگه لازم شد تصحیحش کنید
اینجوری حداقل از جانب خودتون مطمئن هستید که چی دوست دارید
یادتون باشه کارشناس ها را صدا کنید ( کارشناس های انسان که در بالا گفتم )



- سعی کنید فردی که ازتون خواستگاری می کنه یا اجازه آشنایی می کنه از شما برا ازدواج ،،، اجازه بدید خودش و شرایطش را بیان کنه ،،،
اگه روال کار خوب جلو میره و جایی نقص نداره ! سعی کنید بعدش رسمی بشه این آشنایی و یا از اول به صورت رسمی ادامه پیدا کنه
چیزی که تو این مرحله خیلی خطرناکه اینکه ، دختر و پسر نسبت به هم حس مالکیت پیدا کنند و وابسته هم بشند و احساسی قضیه را جلو برنند...
در حالی که باید همو یه گزینه در نظر بگیرنند ...آدم گزینه را بررسی می کنه ! ،،،
آدم عاشق گزینه نمیشه ، بلکه فقط عاشق همسر آینده اش میشه ( کلی میگم )
دختر و پسر اگه این سیستم را رعایت نکنند امکان داره به خطا برنند
هر موقع فهمیدید که مسیر خطا هست و داره اشتباه میره تصحیحش کنید و یا ، بیاد بیرون



- مرحله بعد عکس العمل و رفتار آقای خواستگار هست نسبت با شرایط شما
اگه اون آقا شراطتش را گفت و اون شرایط با شما هماهنگ نبود و یا به خواستگاری نیامد ....به خط قرمز می کشید روش !
غذاب وجدان هم نداره و خیلی راحت اینکار را کنید ( حتی ایشون هم می تونه این کار را کنه که شرایطش با شما هماهنگ نبود )
اگه آمد ،با خانواده محترم طرف را بررسی می کنید
مهم نیست سن ایشون چقدر هست ،،می خواد یه کار خیر انجام بده ،،،
خانواده ها همو بررسی می کنند..یا میشه یا نمیشه
در صورتی می تونید اینجوری برید جلو که وابسته نشده باشید و به کاراکتر احساس پرو بال نداده باشید :)
کاراکتر احساس را بعد عقد پرو بال بیشتر بدید :)




تو زندگی پر از اتفاق هایی هست که همیشه در کمین ما هستند
ما باید جوری باشیم خودمون را با هر شرایطی وفق بدیم
در صورتی می تونیم وفق بدیم که قواعد آسون تر ، با برنامه تر ، قشنگتر در زندگی داشته باشیم
بعضی از سختی ها برا پیشرفت ما انساها هست و نعمت خداست
بعضی از سختی ها از اشتباه خودمونه ، که باز اون هم برا ما اگه خوب نگاه کنیم آموزنده ست






شاید این خود ما هستیم که خودمون را طلسم می کنیم :72:

سلام.
جناب کرای، ممنونم. کاملا درست میگید و قبول دارم. و هیچ بحثی روش ندارم.

فقط یه سوال دارم.
من بیام معیارهام رو با انعطاف هایی که برام قابل پذیرشه مشخص کنم. اگر موردی مطابق با این معیارها پیش آمد که هیچ. اما اگر نیامد، آیا ازدواج اونقدر ضرورت داره که از معیارهای مشخص شده باز هم کوتاه بیام؟

و اینکه چرا اینقدر در پس ذهنم همیشه درگیری با بحث ازدواج و رابطه عاطفی هست به صورت یک باید؟ دوست دارم بدونم ریشه این چیه که من حتی وقتی دارم روی برنامه هایی که برای خودم ریختم کار میکنم، 40 درصد ذهنم درگیر اون بایده؟؟



یه ایراد دیگم هم اینه که نه گفتن در کل برام سخته و همراه با عذاب وجدان. تقریبا برای تمام مواردی که تا حالا رد کردم، حس عذاب وجدان داشتم

کاش میشد مشخص تر در موردش بگم. ولی میترسم یه وقت بشناسید.

ففط شاید کافی باشه بگم فعالیت های ارزشمندی در زمینه موسیقی، تئاتر، فیلمنامه و نمایشنامه نویسی به صورت آکادمیک و علمی داشته. اون هم در پروژه های بزرگ و نسبتا بزرگ تاریخی!


ولی من یه ادم خیلی خیلی معمولی ام! تو عمرم هم هیچ کاری جز دست و پا شکسته درس خوندن نکرده ام، که اون هم ثمری نداشته. قیافمم خیلی خیلی عادی، تیپ و ظاهرم هم خیلی ساده و معمولی. وضعیت اقتصادیمون هم که کارمندی بوده با شش تا بچه!

اون هی میگه من تو رو یافتم بالاخره! میگه مهربانی و ظرافت احساسی در تو هست که من در تمام عمرم و دوران کاریم، نمونه اش رو ندیده ام! میگه یافتم اون کسی رو که بتونم براش شعر بگم. بخوام به خاطرش کوه رو جابجا کنم!

ولی من نمیفهمم داره از چیه من حرف میزنه!
نمیدونم چی دیده توی من که خودم خبر ندارم!

آشفته میشم از این پیامهاش. هر چی میگذره بیشتر احساس غم میکنم. انگار نمیخوام از معمولی بودن خارج بشم. نه، من دوست ندارم ادم خاصی بشم. دلم نمیخواد از جنس دیگه ای بشم. دلم نمیخواد دور شم از جنس مردم عادی کف کوچه و خیابون.
دنیای او جذابه و اغواکننده. ولی از جنس من نیست. نمیتونم تصورکنم بخوام با ادمهایی کله گنده ای که رفتارهای سخت و رسمی دارن باشم. نمیخوام خیلی خانم باشم. من دلم برای خودم تنگ شده این مدت. دلم همون رو میخواد که گاهی مسخره بازی در میاره، بچه بازی در میاره، حتی پرخاشگر میشه، ساده میپوشه، شلغم دوست داره، همین چیزا. من دوست ندارم جدا شم از زندگی ساده. اصلا نمیخوام پیشرفت رو.

البته خانواده سنتی داره. مامانش هنوز نمازهاسو تو مسجد میخونه. اینش خوبه. ولی خودش بیشتر درگیر دنیای کاریشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
جناب کرای، ممنونم.
آیا ازدواج اونقدر ضرورت داره که از معیارهای مشخص شده باز هم کوتاه بیام؟

---

سلام مجدد
خواهش می کنم
در مورد سئوالتون خدمتتون بگم ،
باید به خودتان بگید : بعد ازدواج چه چیزهایی بدست می آورم که الان ندارم ؟
پاسخ به این سوال مشخص می کنه کجای این مسئله هستید
حداقل یه هفته وقت بذارید و به این سئوال فکر کنید و براش پاسخ بیارید ( هم پاسخ مثبت و هم منفی )
چراغ احساس را کم کنید ، بذارید منطق نظرش را بده .....نظر احساس را هم بپرسید ....بعد احساس را خاموشش کنید و با منطق نتیجه گیری کنید


در مورد معیارها و کوتاه آمدن از آن، خب ،،از بعضی معیارها نباید کوتاه بیایم و از بعضی ها چرا !
ما هیچ وقت نمی تونیم فردی کامل پیدا کنیم از همه نظر ،،زیرا ما انسانها کامل نیستیم و گل بی عیب خداست
باید فردی را انتخاب کنیم که با ما نزدیک تر باشه ، فردی که فلسفه زندگی اش هماهنگ تر باشه و ....
لذا اول باید یه خط قرمزی داشته باشیم تو معیارها ( مهم ترین ها که باعث ناهماهنگی میشه و زندگی را از ریل خارج می کنه در آینده )
این خط قرمزها برای هر شخص فرق می کنه ( با توجه به تفکرات زندگیش )
مثلا خط قرمزی یکی اعتیاد هست و دیگری ساده زیستی و شخص دیگه زیبایی طرف و ...

د ر واقع باید یه حداقل معیار قبولی برا خودمون در نظر بگیریم و به خودمون بگیم این برا همه اینجوریه
باید بگه من خودم کامل نیستم ، قرار نیست گل بی خار پیدا کنم ( این طبیعیست )
این تکنیک کمک می کنه به کمال گرایی و مقایسه گری ها


باید مواظب باشیم افراط و تفریط نکنیم ،،،
الان دختره سیبیل طرف را برآورد میکنه میلی متری برا اینکه معیارش را چک کنه آیا هماهنگ هست یا نه :)
پسرش هم یه جور دیگه
آخر سر هم با این همه سخت پسندی ها ، دوسال بعد خدایی نکرده طلاق می گیرند


.....................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

و اینکه چرا اینقدر در پس ذهنم همیشه درگیری با بحث ازدواج و رابطه عاطفی هست به صورت یک باید؟ دوست دارم بدونم ریشه این چیه که من حتی وقتی دارم روی برنامه هایی که برای خودم ریختم کار میکنم، 40 درصد ذهنم درگیر اون بایده؟؟

---

برا اینکه ذهنتون بازیگوش هست خانم دکتر :)
ذهنتون عادت به پرش کرده و تمرکز لازم را نداره
راه درمانش سخته ...باید برید رانندگی پایه 1 یاد بگیرید و با کامیون از دانشگاهتون تا خانه تون دنده عقب بیاید بدون تصادف :)
مگه میشه مگه داریم :)

دو تا مسئله در این موضوع خدمتتون میگم :
اول اینکه ما ، به چیزی فکر می کنیم که دغدغه اش را داریم
دوم اینکه ذهنتون باید آموزش ببینه بازیگوشی نکنه

در مورد اول خدمتتون بگم زیاد به آینده و گذشته فکر نکنید و تو زمان حال باشید
در مورد دوم باید تمریناتی را انجام بدید ، مثلا بعد نماز تمرین کنید 1 دقیقه به چیزی فکر نکنید ... حتی به فکر نکردن هم فکر نکنید .....باید برید تو خلا :))
هندی مندی ها یوگا را سفارش میدن ..ولی این تمرین بهتره :)
سپس این مدت را افزایش بدید .
اگه تونستید 10 دقیقه به چیزی فکر نکنید دیگه آزادی ،،آزاد از اسارت های فکری !
نیاز به تمرین داره ...حداقل باید یه ماه تمرین کنید
خواستید از یه مشاور کمک بگیرید




.....................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

یه ایراد دیگم هم اینه که نه گفتن در کل برام سخته و همراه با عذاب وجدان. تقریبا برای تمام مواردی که تا حالا رد کردم، حس عذاب وجدان داشتم

---

صریح بودن و صراحت لهجه یکی از ویژگیهای خوب انسانها ست
متاسفانه این فرهنگ بیشتر در ما ایرانیا هست که تعارف های الکی می کنیم و از گفتن نه می ترسیم
این صریح نبودن باعث میشه ما از گودال بیافتیم تو چاه :)
عذاب وجدان هم نداره ،، یه ویژیگها مثبت هست ( البته در چارچوب احترام )
باید تمرین کنید
منم مثل شما بودم ، نه گفتم برام سخت بود ...زندگی بهم یاد داد یاد بگیرم
از این تجربه استفاده کنید :)
مگرنه ،،، زندگی خودش بهتون یاد میده
تو مسائلی مانند ازدواج اگه صراحت لحجه نداشته باشید باید هزینه زیادی بدید !


......................


در مورد پست شماره 18 شما ،،در پست قبلی براتون نوشتم
اون آقا الحمد الله داره احساسی می بره جلوه و شما هم الحمد الله هماهنگید :)
این خوب نیست !

احساس می کنم بین منطق و احساس گیر کردید
احساس را خاموش کنید ....با منطق بررسی کنید ( مواظب وابستگی بین خودتون و ایشون باشید )
به ایشون بگید ادامه مسیر از طریق خانواده ها
اونجا مسیر شناخت را ادامه بدید
از طرفی خودتون را دست کم نگیرید و به خودتون باور داشته باشید !
اگه به خودمون باور نداشته باشیم چطور انتظار داشته باشیم دیگران به ما باور داشته باشند
به خودتون احترام بذارید



افرادی هستند از جنس مردم ،،، الان زیر این آسمون هستند که دارنند با بیماریهای مختلف دسته و پنچه می کنند ،،افرادی که حتی نمی دونند نام مریضیشون چیه !
و حاضرند یه روز مثل افراد عادی زندگی کنند
شکر گزار خداوند باشیم
ازدواج مسئله ای نیست که اصلا براش ناراحت بشیم چه برسه به غصه
اگه با اون عزیزان صحبت می کردید شاید این جملات نوای آشنا تری داشته باشه براتون
زندگی را سخت نگیرید
ان شالله هر چی خیره:72:

جواب منفی دادم.

سلام

ازدواح مثل پرواز یه پرنده ست ...پرنده ای که دو بال می خواد
اگه این دوبال با هم هماهنگ باشند و با هم و درست حرکت کنند ، پرنده اوج قشنگتری می گیره و سفر بهتری داره
و این شما هستید که فقط می تونید نتیجه گیری کنید که این بال متناسب با بال شما هست یا نه ( از جانب خودتون ) ،،، و یا می تونه این پرنده را حرکت بده یا خیر
خب ، مثل اینکه تصمیمتون را گرفتید
ان شالله خیره



هر جا بین احساس و منطق گیر کردید ،،احساس را کم رنگ کنید و با منطق آنالیز کنید و گوش بدید کارشناس ها چی میگن ( منطق )
احساس هم مهمه و منطق سهم خاصی بهش میده ، ولی در مراحل بعدی !
در مرحله آنالیز ، احساس ما را میبره تو تخیل ! ،،ولی منطق میبره تو واقعیت ها !
برا همین دختر و پسر تا جایی که امکان داره باید سعی کنند همو یه گزینه در نظر بگیرند و وابسته هم نشند و با منطق همو بررسی کنند ( در مراحل اولیه )
هر جا می بینید که مسیر خطا داره میره ..خارج بشید و یا تصحیحش کنید
نذارید کاراکتر منطق برده و نوکر ، کاراکتر احساس بشه !




ازدواج هم یکی از مراحل زندگی ست ،،، مرحله ای که به پیشرفت ما و نیاز ما ( از تمام جهات ) کمک می کنه ،،، ولی تمام زندگی نیست.
اگه الان شاد نباشیم ، ازدواج هم کنیم شاد نیستیم ،، ( چون بعد ازدواج هم دغدغه های دیگری پیدا میکنیم ) ،،چون شادی ما یه چیز درونی نیست و وابسته به بیرونه !
روی این کلمات خوب فکر کنید
من به ندرت دیدم کسی این کلمات را قبول کنه :)
حداقل بهش فکر کنید
به مسیر زندگیتون ادامه بدید - هدف های کوتاه مدت - میان مدت - بلند مدت داشته باشید





از طرفی دنیا رو صفر و یکی نبینیم ....مثلا بگیم این هدف اگه نشه دیگه تمومه کارم :)
دنیا فقط به رنگ سفید و سیاه نیست
قواعد زندگی را جوری بچینیم که بتونیم خودمون را با هر اتفاقی منطبق کنیم
خطرها و اتفاق های زیادی امکان داره در انتظار ما باشه ....بیشتر ما آدم ها طعمه و قربانی این می شیم که قواعد جامع و قابل انعطافی برا خودمون نداریم
این قواعد لازم نیست پیچیده باشه !




در پناه خدا.:72:

سلام.
ممنون جناب کرای.
درست میفرمایید. قبول دارم.

من ازش خواستم تمومش کنه و ادامه نده. بعد هم همه جا بلاکش کردم. با یه شماره دیگه پیام داده که: " چرا اجازه نمیدی بیام خواستگاری؟ فردا با مامان میام دانشگاهتون. شاید مادرم همراهم باشه باورم کنی! لطفا جلوی مادرم خجالت زده ام نکن و بیا صحبت کنیم. من مامانم 80 سالشه ها، احوالش خیلی خوش هم نیستا. داره با سختی میاد، ولی میاد چون همون یه بار که دیدت عاشقت شده. "


خدایا، چی کار کنم؟
کلا روحیه لطیف و احساساتی داره. منم که خودم همیشه برام احساسات نقش مهمی داشته. این هم که این حرفا رو میزنه خیلی سخت میشه برام منطقی فکر کردن.

خدا رحم کنه فردا رو.

خواهش می کنم
ببینید چند مطلب میگم خدمتتون ،،
من خودم نظرم اینکه اجازه بدید بیان خواستگاری و همو با خانواده ها بررسی کنید ....
چون احساس می کنم هنور بین احساس و منطق گیر کردید ،،یه جورایی هنوز کامل نمی دونید باید چه تصمیمی بگیرید و به خودشناسی کامل نرسیدید ( من اینجوری برداشت کردم )
وقتی ما اطلاعات و داده هامون کم باشه نمی تونیم تصمیم بگیریم !
وقتی رسمی خواستگاری انجام شد همو بهتر می شناسید و حر فهاتون را می زنید ، دیگه اونجا تصمیم بگیرید باید چه بگید به درخواست ایشون .
در این رابطه زیاد صحبت شده در تاپیکتون ....یه بار خواستید مرور کنید .
سخت نگیرید اینقدر :)
:305:




..............


از طرفی :
اگه به نتیجه قطعی رسیده ای که بدرد شما نمی خوره این شخص ،،، صحبت های آقای Mvaz نکات خوبی توش داره ،،همون نکات را خیلی قاطع انجام بدید . و تمام !
هیچ وقت تو این مسائل دلسوزی نکنید !
چون هم به خودتون خیانت می کنید و هم به ایشون




میتونید ایشون را به عنوان یه گزینه بررسی کنید ،، ایشون هم باید این کار را کنه و شما را به عنوان یه گزینه بررسی کنه ،، تعجب می کنم از رفتار ایشون با توجه به سنشون !
اگه خواستید با یه مشاور هم مشورت کنید ( حتما)
موفق باشی.

من هنوز جواب پیامشو نداده بودم. حس کردم چون مادرش رو میخواد بیاره زشته کم محلی کنم. الان جواب دادم :" لزومی نداشت مادر بزرگوار رو در زحمت بندازید. قدمشون بر چشم. ساعت فلان مقابل ساختمان فلان بیشتر صحبت میکنیم"

نمیدونم کارم درست بود یا نه؟

دیشب باز یه شعر فرستاده بود. من جواب دادم: " سلام. ممنون از لطف شما. اما این اختلاف سنی برای من قابل پذیرش نیست. ممنون میشم بیش از این ادامه ندید. امیدوارم موفق باشید."

عصر اونجوری گفته.

من خودمو میشناسم. از طرفی میدونم کلا احساسات برام نقش مهمی داره. همه چیزش هم خوبه. مشکلم فقط سر اختلاف سنی است و یه جورایی تفاوت هایی که حس میکنم نوع زندگی و ارتباطاتمون داره.
تازه این فقط در حد شناختم تا حالاست. بعدش چه چیزهای دیگه ببینم رو خدا عالمه!

لطفا برام دعا کنید.

سلام
ماجرای شما رو دنبال میکردم
چند بار خواستم یه چیزهایی بنویسم اما دیدم اکثر مطالب رو دوستان به خوبی گفتن. حرف تازه ای برای گفتن نداشتم.
اما حالا که قراره بیشتر فکر کنید یه چیزی رو میخوام تاکید کنم.
اختلاف سنی به نظر من در درجه اول اهمیت نیست هر چند مهمه اما چیزی که دیدم خودتون هم گفته بودید و به نظرم خیلی مهم بود این که حس میکنید دنیاهاتون متفاوته. این شاید خیلی جدی باشه اگر برای شما حفظ دنیای خودتون یه ارزشه.
ازدواج خوبه. مزایای زیادی داره اما من فکر میکنم باید ببینید در ازاش چه چیزهایی رو از دست میدید.
کاملا به خودتون بستگی داره.
امیدوارم که بهترینها براتون رقم بخوره.

به نظر منم ، نوع سبک زندگی و دنیاهای طرفین در زندگی مهمه و یه جور خط قرمز !
ما نمیتونیم خیلی متفاوت از ریشه هامون باشیم . اگر هم خواستیم اینگونه باشیم باید هزینه بدیم !
مثلا یه پسری خسیس هست می خواد بره با دختری ازدواج کنه که هر ماه برای خودش انواع لباس ها را می خره ...
این سبک زندگی پسر و دختر ، بهم نمی خوره و اگه او پسر می خواد با اون شخص ازدواج کنه باید سبک زندگیش را شبیه اون کنه ، و این کار آسونی برای هیچدام از اونها نیست و باید هزینه زیادی بپردازند
ببنید می تونید از ریشه هاتون و اختلاف هایی که در دنیاهای متفاوت از هم دارید ،، درک متقابل داشته باشید ؟
اگه نمی تونید این مسیر اشتباهست !
دلسوزی هم نکنید و صراحت بیان داشته باشید .


........................



در مورد اختلاف ها زیاد سنی ( بیشتر از 10 سال ) یه تکنیک هایی را می طلبه :
- مثل درک نیازهای هم در سال های بالاتر
- اعصاب و روان و تحمل هم
- کودک درون و تفریحات
و...



لذا حتما باید با یه مشاور با تجربه صحبت کنید ، در این مسائل و مشکلاتی که امکان داره پیش بیاد ، که آیا می تونید این هزینه ها را قبول کنید یا خیر !
کاراکتر احساس ، الان را می بینه ،
کاراکتر منطق دورترها را چک می کنه ! اون را روشن کنید و نظرش را بپرسید :)
من احساس می کنم شما دختر احساسی هستید خانم پوه ، و تو تصمیم گیری ها ، امکان داره کاراکتر احساس را رونق بیشتر ی بهش بدید تا منطق
شما میگید تصمیمتون را گرفتید و جواب منفی دادید ،، ولی هنوز درگیر کاراکتر احساس و منطق هستید
حلش کنید با کمک یه کارشناس
من تلاش خودم را کردم در حد بضاعتم کمک کنم
دوستان هم راهنمایی های خوبی کردند
حتما از مدیر همدردی مشورت بگیرید و یا حضوری مشاوره برید
در پست های قبل تر خدمتتون گفتم ، یه دو هفته ای بی خیال این مسائل بشید و کامل بررسی کنید و مشاوره برید .
نیای فردا بنویسی تصمیمم را گرفتم:)
یه مدت وقت بذار .... تصمیم مهمی می خوای بگیری دختر
ای بابا :)



خب موفق باشی.

سلام.

خیلی ممنونم آقا محمد و جناب کرای.


اومدن. من با همون تیپ خیلی معمولی دانشجویی رفتم. او هم همون تیپی که سر کار داره داشت. در نگاه اول به نظرم جوونتر از قبل که دیده بودمش اومد. مادرش خیلی خیلی مهربون بود. به نظرم اومد دیدار ساده و بی یله پیله ای بود. گرچه من خیلی درونا استرس داشتم.

هیچ صحبت خاصی نشد. بیشتر فقط یه ملاقات بود. من هم خودم مایل نبودم صحبت جدی ای بشه.

خب یه جورایی اون جدیت سر کار رو نداشت و چاشنی ای از شوخ طبعی توی رفتارش بود. رفتارش با مامانش خیلی محترمانه بود. اصلا استرس نداشت و خیلی خونسرد بود و با آرامش. فقط مامانش یکم سر حرف رو بازکرد و گفت :" این پسر من تا حالا هرچقدر بهش اصرار میکردیم ازدواج کنه زیربار نمیرفته. میدونم تفاوت سنیتون زیاده. ولی حالا حکمت خدا چی بوده که مهر تو به دلش نشسته نمیدونم. میدونم تو جوونی و حتما آرزوها داری برای خودت. منم به پسرم گفتم خیلی امیدوار نباش که اگه نه شنیدی اذیت نشی. حالا تصمیم با خودته. اگر مایل بودی که اجازه بدی تماسی با خانواده داشته باشیم.

منم گفتم: "ممنون از نظر لطفتون. من نیاز دارم واقعا فکر کنم. اگر اجازه بدید بعد از امتحانات پایان ترمم که کمی فراغت ذهنم بیشتر باشه، بتونم بهتر فکر کنم ممنون میشم."

اونم گفت :" هر موقع خودت راحت بودی دخترم."


چقدرم که جون دلم من درس میخونم و حواسم جمع درسه!!!


دیروز یه لحظه نگاش کردم و تو دلم گفتم اصلا من میتونم با این آدم اونقدر صمیمیت حس کنم که مثلا بخوام زمانی به شوخی بزنم پس گردنش؟ یهو ترس افتاد تو دلم. انگار یک حریم سنگین احترام نسبت بهش حس میکنم. نمیدونم چون به نظرم شخصیت بزرگیه این حسو دارم یا چون سنش بیشتره یا چون واقعا هنوز حرف نزده ایم؟


تقریبا میتونم بگم مطمئن هستم که به من علاقه داره و نیت سو استفاده نداره. از طرفی میدونم خودم نسبتا قدرت پذیرش دیگران و تمرکز روی نقاط مثبتشون رو دارم. و ممکنه بتونم با وضعیت خودمو وفق بدم. فکر هم نمیکنم با من بدرفتار باشه. تو نگاهش یک دوست داشتن و آرامش بود. شبیه نگاه هایی که برادرام به خانمهاشون دارن. که راستش منم از این نوع نگاهش احساس خوشایند ملایمی داشتم. منظورم اینه که در کل سیگنال منفی ای دریافت نکردم و نکته منفی و نگران کننده ای ندیدم.

فقط یه نگرانی عجیب پیدا کرده ام. اونم اینکه اصلا چجوری به خانوادم بگم و عکس العملشون چه خواهد بود؟

و اینکه مثل این عقده ای هایی که اصلا از عمرشون استفاده نکردن و جوونی نکردن و رهایی و شور و نشاط آزادانه رو تجربه نکرده اند، یه غمی که اگر ازدواج کنم حس پیری بهم دست میده و به فنا رفتن عمرم، پیدا کرده ام. شاید چون تا به حال انگار منتظر کسی بودم که پیداش بشه تازه برم با اون خوش بگذرونم!!! بعد حالا ترس این برم داشته که او شاید دیگه توی سنی نباشه که دلش جوونی کردن بخواد و اون شور و هیجان هایی که من احمقانه خودمو ازش محروم کردم تا به حال، او دلش نخواد و حوصلشو نداشته باشه!!!

با وجود اینکه حسم میگه ادمی نیست که اذیتم کنه و دوستم داره و مواظبم خواهد بود و خیلی هم اهل ابراز عواطف هست و اون رمانتیک بودنی که من همیشه دلم میخواسته احتمالا داره، و همینطور اون شخصیت و متانت و سطح فکری که دلم میخواسته طرف مقابلم داشته باشه. ولی فکر اون شور و هیجانهایی که تا به حال خاک کرده بوده ام و از این به بعد هم نکنه همون زیر خاک بمونه، به وحشتم انداخته!!!


اون خود خفته ی تجربه نشده ام داره الارم میده بهم!! به نظرتون لازمه به این الارم توی تصمیم گیریم اهمیت بدم؟



و یه چیز دیگه! نمیدونم چرا اون حس اضطراب خیلی شدیدی که نسبت به موارد دیگه داشتم که باعث میشد خیلی با دقت و حساس بررسی کنم و بخوام مو رو از ماست بکشم بیرونو دنبال تحلیل ریز به ریز رفتارها و حرفهاشون باشم و ...، نسبت به این مورد ندارم! شایدم دیگه خسته شده ام از خیلی جدی و حساس بررسی کردن و دل و دماغ بررسی ندارم چندان!! ششاید هم چون هنوز خانوادم مطلع نیستن و خیلی جدی نشده جریان.


من خیلی دارم سعی میکنم منطقی بررسی کنم. ولی نمیدونم چرا منطق من فقط احساساتم رو بررسی میکنه !


من چند تا تاپیک در مورد اختلاف سنی خوندم. ولی نکته ی پایه ای دستگیرم نشد. فقط توی یکی که دختر 32 ساله بود و پسر 45 ساله، مدیر همدردی گفته بودن که با اینکه اختلاف سنی زیاده ولی هر دو در یک دوره سنی قرار دارند.

کسی میدونه این دوره های سنی چجوری دسته بندی میشن؟ الان من 32 ایشون 48، آیا توی یه دوره سنی هستیم؟ البته من اصلا روحیاتم و رفتارم مثل هم سن و سالهام پخته و خانومانه نیست. خودم فکر میکنم بیشتر مثل 20 ساله ها بچگونه هست رفتارم. گرچه شاید تو محیط کار و دانشگاه کمی جدیتر به نظر بیام.

در کل با این اختلاف سنی ممکنه چه مشکلاتی پیش بیاد که بهشون دقت کنم؟

سلام

خودتو اذیت نکن اجازه بده بیان اگر شرایط اولیه وتوافق اولیه خانواده ها پیش اومد مرحله بعد مشاوره برید وبخواید که تست شخصیت بدید وسنخیت شخصیتیتون را بررسی کنید ودغدغه ها وتریدهایت را با مشاور مطرح کن وبخواه که در ایشون بررسی کنه که آیا دغدغه ها وتردیدهایت بجا هستند یا خیر؟

سلام.
قصدش ازدواج هست. ولی علاقه اش علاقه. ی سالمی نیست.
احساس میکنم به طور مریض واری میخواد منو در حصار کنه!

خدا رو شکر زود متوجه شدم.
تمام شد.

سلام.
ممنونم از فرشته مهربان و سایر دوستان.

من ازش میترسم. خیلی زیادی ابراز علاقه های شاعرانه میکنه. حس میکنم یک گسست بزرگ با زندگی واقعی پیدا میکنم و این منو میترسونه.

از اون روز که اومدن، منو کشته، یک سره پیام میده، شعر میفرسته، خیلی رویایی حرف میزنه. من اغلب جواب نمیدم و ازش خواستم لطفا تماسی نداشته باشیم تا من فکر کنم ولی بی فایده است. چند روز پیش من جواب پیامهاش رو چون نمیدادم، اصلا یهو لحن پیامهاش عوض شد و خیلی شاکی بود و عصبانی.

احساس میکنم اگر بخواد توقع عاطفیش اینقدر زیاد باشه و نخواد بفهمه آقا منم زندگی دارم، درس دارم، امتحان دارم، حریم دارم، وقت خواسته ام و...، من احساس زندانی بودن میکنم!

اون هم در شرایطی که من هنوز نتونستم در مورد این اختلاف سنی با خودم کامل کنار بیام و هنوز حتی آمادگی پیدا کنم که با خانوادم مطرحش کنم!

بهش گفتم ممنون میشم اجازه بدید من فعلا تمرکزم روی درس باشه و سر فرصت بتونم فکر کنم و منطقی فکر کنم. جواب میده : پس من چی؟ پس من که طاقت دوریتو ندارم چی؟


یعنیا، خل کرده منو. به خدا از کار و زندگی افتادم. یک ماهه درس نتونستم بخونم. همه درسام جمع شده رو هم و امتحانای پایان ترم شروع شده.

من همیشه دلم میخواسته طرف مقابلم ادم با احساس و اهل ابراز احساسات باشه، ولی نه اینجور که حس کنم داره خفه ام میکنه یا میخواد محدودم کنه فقط در خواسته های خودش.


به نظرتون چی کار کنم؟ چه عکس العملی نشون بدم؟ اصلا با یه ادمی که اینقدر احساساتی برخورد میکنه، چجوری جریان رو منطقی پیش ببرم؟

اینقدر ابراز علاقه میکنه، که من احساس عذاب وجدان بهم دست میده وقتی جواب نمیدم یا رسمی جواب میدم.

یه جوری شده خودمم وقتی چند ساعت ازش خبری نشه، یهو دلم میگیره و ناخودآگاه منتظرشم. و وحشت برم میداره نکنه نتونم درست فکر کنم؟ نکنه منطقم از کار افتاده؟

به نظرتون چه برخوردی کنم؟ چی بهش بگم؟

- - - Updated - - -

اون روز که عصبانی شده بود، گفتم توقع داشتم شما به خواسته من احترام بذارید و بهم فرصت بدید و اگر میخواد اوضاع اینطور پیش بره، من ادامش رو منطقی نمیبینم.

اونم اولش گفت باشه، اذیتت نمیکنم، حتما دلت شوهر جوون میخواد.

ولی بعدش باز شروع کرد به بی قراری.

فکر کنم خودش هم به خاطر قضیه سن نگرانه، و میخواد کاری کنه که من جنبه های دیگه ای ازش رو ببینم تا اختلاف سنی کمتر به چشمم بیاد.

و گرنه اونی که من توی دوره ها دیدم، ادم خل و چلی به نظر نمی اومد که بخواد اینجوری بی قراری های غیرمنطقی کنه!

خانوم پو سلام
شاید برات حالب باشه که من دقیقا دنبال همچین موردی هستم چون خودم بسیار احساساتی و پیگیر هستم
اون ادم قرد بدی نیست ولی با شما تفاوت داره

سلام

خودت را در برزخ نگه ندار.روند جدی وخواستگاری رسمی وجواجهه خانواده ها ومشاوره که بر آن تاکید دارم وضعیت را روشنتر وتصمیم گیری را آسانتر وقاطعانه میکند.

این وضعیت برزخ است وفرسایش دهنده هردو

سلام

سرکار خانم pooh

به نظر من تو این شرایط شما، بهترین تصمیم" تصمیم گرفتنه". یا بله، یا خیر، در هر دو حالت جواب هم خودتون رو و هم اون بنده خدا که دل باخته رو نجات خواهید داد.

با این روش که شما در پیش گرفتین و تصمیمی نمیگیرید و به زمان سپردین حل مشکل رو، هیچ اتفاقی نمی افته و فقط دو نفرتون اذیت میشید.

اگر جواب بله هم دادین، به خانواده و مشاوره بسپرید و از حوزه احساس به حوزه امن عقل و منطق پناه ببرید، که بهترین چاره همانجا است. اگر هم به شناخت خوبی از خودتون رسیدید که مطمیئن هستید گزینه خوبی برای هم نیستید، درنگ جایز نیست، دفعتا و به یکباره جواب منفی بدهید، نگران عواقب احساسی برای دو نفرتون هم نباشید،

سلام.

جواب متفی دادم.

سلام.

در شرایطی که تا حدود یک هفته پیش هم من هنوز از ایشون پیام دریافت میکردم و البته جواب نمیدادم، مورد مشابهی پیش اومده!

باز هم یک آقای حدودا 13، 14 سال بزرگتر و در حرفه و کار خودش کله گنده، که تا حالا هم ازدواج نکرده!

به علاوه ی باز پیدا شدن سر و کله ی اون خواستگار که شش هفت ماهی طول کشید و به سرانجام نرسید.


خودم به خودم شک کرده ام که مگه من چجوری ام و رفتارم چجوریه که آقایون با این اختلاف سنی، علاقمند میشن!

واقعا نمیدونم چرا. من تیپم خیلی ساده و معمولیه، اهل آرایش نیستم، چندان خوش صحبت نیستم، سعی میکنم اجتماعی باشم ولی به نظرم خجالتی بودنم کاملا در رفتارم مشهود باشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.

سلام
ان شالله خوب باشید


در شرایطی که تا حدود یک هفته پیش هم من هنوز از ایشون پیام دریافت میکردم و البته جواب نمیدادم،
اینکه هنوز از ایشون پیام دریافت می کنید ، نشون میده قاطع نبوده پاسخ شما
در واقع آقا ی خواستکار هنوز امید در شما دیده و داره پیام میده
و این نه برا شما خوبه و نه برا ایشون
این قضیه اگه تمام شده ، بهتره سعی کنید ختم بخیرش کنید ( همون تمومش کنید معنی میده )
:))
اگه نه که ، سعی کنید مسیر درست را برید ،،که در پست های قبل زیاد صحبت شده در این موضوع
اگه دو دل هستید و هنوز ایشون را در نظر دارید برا ازدواج ،، باید حواستون باشه ،،گذشت زمان محبت یه مرد را کم میکنه نسیت به یه خانم در خواستگاری و ازدواج در آینده ( البته در بین مردها فرق می کنه - ولی تاثیر داره ) - برا خانم ها همین طور هست .
نتیجه گیری هوشمندانه انجام بدید ،،، مگرنه هم خودتون و هم ایشون اذیت می شید ،،که این خوب نیست .


......................


مورد مشابهی پیش اومده!
باز هم یک آقای حدودا 13، 14 سال بزرگتر و در حرفه و کار خودش کله گنده، که تا حالا هم ازدواج نکرده!
به علاوه ی باز پیدا شدن سر و کله ی اون خواستگار که شش هفت ماهی طول کشید و به سرانجام نرسید.
خودم به خودم شک کرده ام که مگه من چجوری ام و رفتارم چجوریه که آقایون با این اختلاف سنی، علاقمند میشن!
واقعا نمیدونم چرا. من تیپم خیلی ساده و معمولیه، اهل آرایش نیستم، چندان خوش صحبت نیستم، سعی میکنم اجتماعی باشم ولی به نظرم خجالتی بودنم کاملا در رفتارم مشهود باشه.

دو نکته خدمتتون میگم »
اول اینکه آقا ی خواستگار مهم نیست کی هست ،،،یه فردی هست که می خواد بیاد خواستگاری و آشنایی برا ازدواج ( حالا با هر شرایطی و سنی و... )
ایشون یه گزینه هست که می تونید بررسی کنید و یا تمام کنید ( همون اول )
این وسط گیر کردن خوب نیست ( یعنی ندونید و خودتون را نشناسید در تصمیم گیریها و معیارها )



دوم اینکه احساس می کنم شاید شما تو عالم خودتون و ضمیر ناخوداگاه ، این جوری فکر می کنید :)
برا همین شاید این موارد را دارید
انسان چیزی را جذب می کنه یا به سمتش نزدیک تر میره که، بیشتر بهش فکر می کنه .
معمولا تاثیر داره اندیشه انسان ، محیط انسان و...
این مورد را کلی گفتم - منظورم این نیست که ، خوب نیست یا خوبه




ایشون هم می تونه یه گزینه باشه برا ی شما در انتخاب همسر
اگه خودتون را شناختید و سن و اختلاف سنی ،، خط قرمزتون هست ،،،مسئله ای نیست که بخواید بهش فکر کنید چه برسه که براتون دغدغه باشه



مهم اینکه خودتون را خوب بشناسید - معیارهای اصلی و خط قرمزها را بشناسید و بدونید چی می خواید

---

موفق باشی .

سلام. ممنون جناب کرای.

در مورد شخص موضوع این تاپیک، حدود یک ماهی هست که من جوابم رو کاملا قاطع داده ام. و پاسخ پیامهای ایشون رو برای تجدیدنظر و فرصت مناسب هم دادم و گفتم من تصمیمم رو گرفته ام و نمیخوام دیگه به این موضوع فکر کنم و خواهش کردم دیگه پیام ندن. اما ایشون تا یک هفته پیش هم هنوز فرصت میخواست که من دیگه اصلا جواب هم نداده ام. حالا اینکه ایشون هنوز پیام میدن و به نظر شما به معنی جواب غیر قاطع من نبوده، مسوولش من نیستم و ربطی به من نداره.


اما در مورد اینکه چرا اخیرا این جور موارد پیش میاد، ممکنه اینکه من توی ذهنم از کسانی که توی کارشون موفق هستن خوشم میاد، دلیلش باشه؟ کلا از کسانی که توی کارشون موفق هستن ولی از موقعیتش ن سواستفاده نمیکنن و نسبت به دیگران احساس مسوولیت دارن و دغدغه دیگران رو دارن، خوشم میاد.

ممکنه دلیلش این باشه؟ من از این مدل ادم هایی خوشم میاد ولی باور کنید هیچ وقت حتی از ذهنمم نگذشت که حس فراتر از این بهشون داشته باشم و هر چی هم فکر میکنم که مگه رفتارم چجوریه، نمیدونم ایرادش کجاست.

من میدونم اختلاف سنی بیش از 7،8 سال، برام قابل پذیرش نیست. اینکه موردی در این محدوده پیش نمیاد و به جاش موردهای با اختلاف سنی زیاد پیش میاد، برام سوال شده که چرا؟

مثلا چرا فلان پسر 37 ساله توی همون محیط، از من خوشش نمیاد ولی یه 45 ساله خوشش میاد؟

ممکنه من بیشتر شبیه معیارهای نسل قبل باشم نه شبیه معیارهای نسل خودم؟

و آیا اینکه اگر نمیخوام مجدد چنین موردی پیش بیاد، لازم هست تغییری در رفتار خودم بدم یا نه؟

اصلا یه سوالی تو ذهنم مطرح شده. ما حد و مرزهامون رو بر اساس اعتقاداتمون مشخص میکنیم. از کجا باید بفهمیم حد و مرزمون چقدر درسته و آیا لازم هست در اعتقاداتمون تجدید نظر کنیم یا نه؟

با سلام

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

در مورد شخص موضوع این تاپیک، حدود یک ماهی هست که من جوابم رو کاملا قاطع داده ام. و پاسخ پیامهای ایشون رو برای تجدیدنظر و فرصت مناسب هم دادم و گفتم من تصمیمم رو گرفته ام و نمیخوام دیگه به این موضوع فکر کنم و خواهش کردم دیگه پیام ندن. اما ایشون تا یک هفته پیش هم هنوز فرصت میخواست که من دیگه اصلا جواب هم نداده ام. حالا اینکه ایشون هنوز پیام میدن و به نظر شما به معنی جواب غیر قاطع من نبوده، مسوولش من نیستم و ربطی به من نداره.

---

یه مقدمه بگم ،،
ببینید خانم pooh ،یکی از رمزهای موفقیت در کنترل احساسات در دوران خواستگاری یا آشناییی ،اینکه طرفین همو گزینه بدونند و حس مالکیت نسبت به هم نداشته باشند
چون امکان داره هر لحظه یه اختلافی در معیارها و شرایط ، پیدا بشه ،،
اگه این انجام نشه مسئولیت با خود اون فرد هست ،چون نتونسته درست مسیر ازدواج را پی ببره ( کنترل احساسات )
پس اگه خواستگاری داشتید ( حالا چه مرحله آشنایی باشه ، چه خواستگاری رسمی باشه ، چه مدرن باشه چه سنتی باشه و....) یادتون باشه همون اول این را بیان داشته باشید ( دو طرف )
برا همین کارشناسان میگن اگه همه چی هم درست داره پیش میره ، حتی تا لحظه عقد هم ، وابستگی ایحاد نشه !
چون من دیدم حتی در مراسم عقد هم ازدواجشون بهم خورده
لذا هر کسی مسئول اعمال و احساس خودشه و باید درست مدیریت کنه


خب ،،از طرف شما انگار با چیزهایی که فرمودید خوب مدیریت شده ،،و این آقا متاسفانه با توجه به سنشون باز نتوسنتد خودشون را خوب مدیریت کنند
با همین شیوه ادامه بدید و پاسخ های ایشون را ندید ،،که احتمال زیاد اگه طرف منطق داشته باشه باید قضیه را متوجه بشه و بره دنبال زندگیش :)
اگه می بینید که این پیام ها ادامه داره و آرامش شما را بهم میریزه و یا شدتش نوعی دیگه هست ،،می تونید قاطعیت خودتون را سخت تر کنید با روش ها ی مختلف ( مثلا پیگیری قانونی )



.......................................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

اما در مورد اینکه چرا اخیرا این جور موارد پیش میاد، ممکنه اینکه من توی ذهنم از کسانی که توی کارشون موفق هستن خوشم میاد، دلیلش باشه؟ کلا از کسانی که توی کارشون موفق هستن ولی از موقعیتش ن سواستفاده نمیکنن و نسبت به دیگران احساس مسوولیت دارن و دغدغه دیگران رو دارن، خوشم میاد.
ممکنه دلیلش این باشه؟ من از این مدل ادم هایی خوشم میاد ولی باور کنید هیچ وقت حتی از ذهنمم نگذشت که حس فراتر از این بهشون داشته باشم و هر چی هم فکر میکنم که مگه رفتارم چجوریه، نمیدونم ایرادش کجاست.
من میدونم اختلاف سنی بیش از 7،8 سال، برام قابل پذیرش نیست. اینکه موردی در این محدوده پیش نمیاد و به جاش موردهای با اختلاف سنی زیاد پیش میاد، برام سوال شده که چرا؟
مثلا چرا فلان پسر 37 ساله توی همون محیط، از من خوشش نمیاد ولی یه 45 ساله خوشش میاد؟
ممکنه من بیشتر شبیه معیارهای نسل قبل باشم نه شبیه معیارهای نسل خودم؟
و آیا اینکه اگر نمیخوام مجدد چنین موردی پیش بیاد، لازم هست تغییری در رفتار خودم بدم یا نه؟

---

به نظرم اندیشه - باورها - محیط هم مهمه
معمولا سنف هنرمندان اینگونه هست ( البته کلی می گم - نمی گم همه اینجوری هستند )
به خاطر شرایط کاری و باورهایی که دارنند ،، بعضی هنرمندان دیر ازدواج می کنند ،،،و شاید این کار را درست می دونند ،،
و از طرفی باور دارنند به خاطر شغل و یا شاید محبوبیتی که دارنند می تونند با دختران خیلی کوچک تر از خودشون هم ازدواج کنند ،،
که ما ، هر از گاهی می بینیم در جامعه هنری چه داخل کشور و یا خارج کشور این چنین ازدواج هایی را
البته من جدیدا در جامعه غیر هنری هم دیدم ...مثلا طرف 60 سالشه دست یه دختر 30 ساله گرفته دار تو پارک قدم میزنه ،،( قدم زدن خاص )
من منظورم نیست چی درست و چی غلطه ...دارم کلی می گم .


محیط پیرامون هم تاثیر داره
مثلا اگه فردی که در محیط حوزه باشه ،، سنف ازدواج ها در اون طیف ها پایینه و اختلاف سن های طرفین به ندرت پیش می یاد خیلی بالا باشه
می خوام بگم اگه تو اون محیط هنری که هستید ، یه جوان 37 سالشه و چرا مثلا اون خواستگاری نمی کنه و یه آدم 48 ساله مثلا خواستگاری می کنه ، دلیل نیست که فقط تقصیر شما هست ،
ممکنه اندیشه اون جوان 37 ساله شبیه اون آدم 48 ساله باشه و بگه حالا حالا ها زوده

پس علاوه بر اندیشه و باورها ، روی محیطی که رفت و آمد می کنیم هم ، باید دقت کنیم .
چون ما شبیه آدم هایی میشیم و جذب می کنیم که در پیرامون اونها هستیم
هر چی به دنیا ورودی بدیم با اون تناسب ، خروجی می گیریم .( اندیشه مون - باورهامون - شخصیتمون - محیط رفت وآمد خانوادگی و شخصی و ...)


شرایط جامعه - معیارهای سخت گیرانه دختر و پسر و خانواد هاشون ( مثلا مهریه های زیاد دختران و یا معیارهای سختگیرانه آقایون ) - دورن شدن از معیارها اصلی و زندگی ایده آل گرانانه ،، اندیشه ها و سلیقه های کشورهای بیگانه در بوجود آمدن اندیشه پسرها و دخترهامون و... هم تاثیر داره در مفهوم و معدل ازدواج در کشور .


.......................................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

اصلا یه سوالی تو ذهنم مطرح شده. ما حد و مرزهامون رو بر اساس اعتقاداتمون مشخص میکنیم. از کجا باید بفهمیم حد و مرزمون چقدر درسته و آیا لازم هست در اعتقاداتمون تجدید نظر کنیم یا نه؟

---

به نظرم باید به خودشناسی برسید و خودشناسی خودتون را با قرآن چک کنید !
موفق باشید .

ببخشید
اشتباه تایپی را وقت نشد درست کنم ،،
منظور از سنف همون صنف هست :)



در کل به نظرم یه نقشه راه برا خودتون داشته باشید ،،
می تونید با مشورت از کارشناسان این حوزه ، نقشه و راهنمای بهتری برا خودتون ایجاد کنید ( خودشناسی - چیدن معیارها و...)
با داشتن یه نقشه ،،با اتفاق ها زندگی که در مسیر زندگیمون بوجود می یاد بهتر عمل می کنیم و تصمیم های بهتری می گیریم و استرس مون کم تر میشه .
در پناه خدا .