تنهایی و نبودن خواستگار

سلام. من 28 ساله هستم. هیچوقت دوست پسر نداشتم و تاحالا خیلی هم اصرار به ازدواج نداشتم. چون قسمت نبوده و منجر به ازدواج نشده. البته تاحالا خواستگار زیادی هم نداشتم. خیلی کم. شاید 5 تا توی کل زندگیم. که حالا یا نپسندیدن یا قسمت نبوده. نمی دونم.

من یک سال هست مهاجرت کردم به جایی و الان مشغول به تحصیل هستم. اینجا همه ی ایرانی ها دوست پسر دارن. نمی دونم قراره دوستیشون منجر به ازدواج بشه یا نه. ولی من دوست پسر ندارم. سنمم داره میره بالا، دوست دارم ازدواج کنم بعدا. حالا نه موقع تحصیل ولی خب بعدش..

اما همش حس می کنم اصلا امکانش پیش نمیاد و ممکنه تا همیشه مجرد بمونم. یا اینکه مثل بقیه برم دوست پسر پیدا کنم که دوست ندارم واقعا! :47:

آدم خیلی اجتماعی هم نیستم که برم توی جمع ایرانی ها که شاید یکی منو بپسنده مثلا .
البته دوستم ندارم برم توی مهمونی ها و جشن های بچه ها.
خیلی مثل بقیه بچه هایی که اینجا هستن نیستم. تاحالا یک بار هم توی جمع مهمونیاشون نرفتم. فازشون متفاوته.. خیلی متفاوت. چون حس می کنم اگه پیشنهادی هم داده بشه اونجا برای دوستیه نه که ازدواج! اصلا همه به فکر دوستی هستن اینجا! نمی دونم شاید بعدا هم منجر به ازدواج بشه. ولی فکر نکنم.

:(

به نام خدا

سلام

اینکه شما رغبتی ندارید که با جنس مخالف ارتباط نادرست بگیرید ، نشانه خوبی از فطری بودن روحیه شماست.

و البته اینکه انگیزه برای ازدواج و تشکیل خانواده در شما خیلی قوی نشده ، جای تامل و بررسی داره.

شاید نیاز به مشاوره حضوری و طرح دقیق تر موضوع را داشته باشید.

البته از نوشته های شما هم برداشت کردم که شما نیاز دارید تا دوگانگی بین افکارتان و محیط زندگی انتخابیتان را حل کنید ..... بهتر هست محیط و دوستانی را انتخاب نمایید که با افکارتان هم راستا باشد ...... این نیاز به بررسی عمیق و بی آلایش اولویتهای واقعی وجودتان میباشد. ..... این یعنی بازنگری در انتخابهای فعلی شما !

.
در پناه حق.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Aram_577

به نام خدا

سلام

اینکه شما رغبتی ندارید که با جنس مخالف ارتباط نادرست بگیرید ، نشانه خوبی از فطری بودن روحیه شماست.

و البته اینکه انگیزه برای ازدواج و تشکیل خانواده در شما خیلی قوی نشده ، جای تامل و بررسی داره.

شاید نیاز به مشاوره حضوری و طرح دقیق تر موضوع را داشته باشید.

البته از نوشته های شما هم برداشت کردم که شما نیاز دارید تا دوگانگی بین افکارتان و محیط زندگی انتخابیتان را حل کنید ..... بهتر هست محیط و دوستانی را انتخاب نمایید که با افکارتان هم راستا باشد ...... این نیاز به بررسی عمیق و بی آلایش اولویتهای واقعی وجودتان میباشد. ..... این یعنی بازنگری در انتخابهای فعلی شما !

.
در پناه حق.

---

سلام. وقتتون بخیر. ممنون بابت راهنمایی تون.. :72:

ولی راستش خیلی متوجه جمله های پایانیتون نشدم.

درمورد اینه چرا تا حالا خیلی انگیزه ازدواج در من زیاد نبوده، قطعا من مقصر نیستم! خب باید خواستگار باشه که من بخوام ازدواج کنم یا نه! وقتی نبوده دیگه مقصر من و کم بودن انگیزه ی من نیست. اون چند مورد هم یادم نیست چطوری منجر به ازدواج نشد. فکر می کنم خیلی جدی نبوده !


درمورد اینکه گفتید محیط و دوستانی پیدا کنم که با افکارم هم راستا باشن، باید بگم که من خیلی کم تحرک و بیحال هستم متاسفانه. یعنی انجمن یا دورهمی هایی هم هست اینجا که خیلی مثبت هستن و گاهی مذهبی ... و خیلی محیط صمیمی و خوبی داره.. اما من تاحالا اونجا هم نرفتم. فقط شنیدم...
فقط توی گروه تلگرامشون هستم به صورت خواننده خاموش.

حس می کنم افسردگی دارم! شایدم یک چیز ذاتیه این مدل شخصیت. چون پدرم هم کاملا اینطوریه. الان که بازنشسته شده کل طول روز خونه هست و مشغول خوندن دعا و کتاب های مذهبی و قران و تلویزیون تماشا کردن. یک خواهر بیشتر ندارم. اون هم اینطوریه. همیشه درون گرا هست و خیلی بیرون رفتن و بودن با بقیه رو دوست نداره.. الانم نزدیک به هم هستیم. اون کشور دیگه ای هست. اون هم فقط دانشگاه میره و میره خونه. درست مثل من.

توی این یک سالی که من اومدم و اون چندماه قبل تر از من اومده، نه تاحالا اون اومده پیش من و نه من رفتم پیش اون. زمانهایی که اینجا تعطیلات هست و هردو تعطیل هستیم رو منظورمه.

حوصله و انرژی انجام دادن کارهای بزرگ و مثلا رفتن به مسافرت و اینها رو نداریم. سکون رو بیشتر دوست داریم. برای رفع دلتنگی هم فقط از طریق اینترنت همدیگه رو می بینیم و در ارتباطیم.

ولی مادرم اینطوری نیست. متاسفانه سرزنده بودن و پرانرژی بودن رو از مادرم به ارث نبردیم. دوستام اینجا به شوخی می گن شیرازیِ اصیل هستی!

ولی باز هم حس می کنم کمی نشانه هایی از افسردگی رو دارم. مثلا همه عاشق خرید هستن و دوست دارن برن خرید و الان که نزدیک تخفیفات زمستانیِ اینجا هست، همه در تکاپو هستن و پرسجو می کنن که کجاها چقدر تخفیف می ذاره و از این چیزا، ولی من اصلا انگیزه ی خرید کردن ندارم. حتی اگه خیلی ارزون باشه..

خیلی دوست دارم به خودم کمک کنم. اما نمی دونم چطوری.

دوست هم دارم کسی منو دوست داشته باشه و زندگی دو نفره رو تجربه کنم، اما بازم در خودم نمی بینم که بتونم خیلی اکتیو باشم و زندگی رویایی و خوبی رو بتونم بسازم برای یه نفر دیگه. اما با این حال دوست دارم یکی منو دوست داشته باشه، برای یه نفر مهم باشم (به غیر از خانواده)، و دوست هم ندارم دوست پسر داشته باشم به هیچ عنوان. چون حس می کنم این خالصی رو که الان دارم اونموقع ندارم و دجار ناخالصی می شم .. البته این حسِ خودمه شاید غلط باشه تمام تفاسیرم.. نمی دونم..

اینجا که فکر نمی کنم بشه اصلا ازدواج کرد و فرصتش فراهم بشه، بعضی موقع ها حس می کنم باید تا آخر عمر مجرد بمونم.. :( شاید مجردی هم بهتر باشه. نمی دونم. :47:

سلام اگه گزینه ایی باشه الان از داخل ایران بررسی می کنین؟ پسر تحصیلکرده 31 ساله و از خانواده خوب

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Telegramid_TrueMotion

سلام اگه گزینه ایی باشه الان از داخل ایران بررسی می کنین؟ پسر تحصیلکرده 31 ساله و از خانواده خوب

---

سلام. راستش نه. تاحالا بهش فکر نکردم. چون شرایط سخت می شه. فکرم نمی کنم اینطور ازدواج منطقی باشه! اصلا ایده ای درموردش ندارم!

سلام

وقت بخیر

پست های گذشته شما نشان از گرایش شما دارد.

ولی در همه پست های شما، نقطه مجهولی به نام هدف وجود دارد که دائما نداشتنش شما رو به مانند موج دریا به این سو آن سو می برد.

هر انسانی نیاز داره خودش رو تو حوزه ها مختلف فکری، روحی، اعتقادی و ... مستحکم کنه.

وقتی شما هدف داشته باشید، برای رسیدن به اون هدف تلاش میکنید و همیشه از در مسیر بودن برای نیل به اون هدف شاد خواهید بود.

مثل شخصی که در قطعه از بهشت وجود داره، ولی چون راه رو گم کرده، نمیتونه از اون بهشت لذت ببره، همش نگرانی از گمگشتگی اش داره، همش نگرانه که زود تر راه رو پیدا کنه.


پس اول از همه مهم اینه که شما راه و هدف مشخصی داشته باشین.

مثال:

تو این شرایط، یک پسری از ایران پیدا میشه که شرایط بدی هم نداره، شما به خاطر این وصلت باید از اونجا درستون رو ول کنید بیاید ایران.!!!

خوب این مثال میشه سپردن خودتون به موج دریا. وقتی هم این ازدواج سر بگیره، بعد از مدتی ممکنه بگید، عجب اشتباهی کردم اونجا رو ول کردم.



حالا توصیه:

یه بار با خودتون دو دو تا جهار تا کنید، از زندگی چی میخواهید، بانوی آفتاب واقعی چه شخصی هست؟ چه خصوصیاتی داره، به معنای واقعی خودتون رو بشناسید.

سپس برای خودتون هدف بگذارید، زمان بگذارید،

تو فار خودشناسی احتمالا متوجه نقاط ضعف خودتون خواهید شد، اون ها رو برطرف کنید،


ادامه اش رو بعدا مینویسم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بانوی آفتاب

من یک سال هست مهاجرت کردم به جایی و الان مشغول به تحصیل هستم. اینجا همه ی ایرانی ها دوست پسر دارن. نمی دونم قراره دوستیشون منجر به ازدواج بشه یا نه. ولی من دوست پسر ندارم. سنمم داره میره بالا، دوست دارم ازدواج کنم بعدا. حالا نه موقع تحصیل ولی خب بعدش..

:(

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Aram_577

اینکه شما رغبتی ندارید که با جنس مخالف ارتباط نادرست بگیرید ، نشانه خوبی از فطری بودن روحیه شماست.

---

سلام ، ببخشید من به عنوان یک آدم بیمار نظر میدم نه یک آدم سالم پس نظرم رو به این شکل عرض میکنم.

یعنی چی که دوستی یا ارتباط با جنس مخالف تعبیر به ارتباط نادرست میشه؟

مثلا بنده که 30 ساله هستم و مجرد و تا حالا هم هیچ ارتباطی ساده ای با جنس مخالف نداشتم ، الان بهشتی هستم؟ الان من خیلی راضی هستم از گذشته ام و کاری که کردم؟!

انسانهای اجتماعی هستن نیاز به ارتباط دارن نیاز به دوستی و صمیمت دارن ، قرار نیست یک نفر تو خیابون یکیو ببینه و بعد بیاد بگه زن رویاهام تو هستی بلکه ارتباط و دوستی هست که ممکنه ما رو به سمت و سوی چیزهای خوبی ببره.

مثلا من با یک خانومی چند وقت پیش همکلام شدم ، اینقدر این شخص مهربون بود که من شیفته اش شدم هیچ ویژگی خاص دیگه ای وجود نداشت که من بگم مثلا زیبا بود ، فلان بود یا بهمان بود.

اصلا یعنی چه ما بیایم یک چیز رو صرفا نهی کنیم چون اون تهش یک چیز بدی ممکنه باشه! آیا غیر از این هست که حد و مرز رو ما مشخص میکنیم؟ به خصوص نه تو جامعه ایران بلکه کشوری دیگر که اصلا این موضوع رو یک مشکل اجتماعی و اخلاقی میبینن که یک دفتر یک گوشه خودش رو قایم کنه و بگه جنس مخالف لولو هست!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بانوی آفتاب

حوصله و انرژی انجام دادن کارهای بزرگ و مثلا رفتن به مسافرت و اینها رو نداریم. سکون رو بیشتر دوست داریم. برای رفع دلتنگی هم فقط از طریق اینترنت همدیگه رو می بینیم و در ارتباطیم.

---

منم تا همین یکی دو سال پیش همین طوری فکر میکردم ، یک دفعه به خودم اومدم گفتم ای وای من جوونیم رو دادم رفت فقط به خاطر اینکه فکر میکردم از تنهایی لذت میبرم؟!

رفتم عکس تمام دوستانم رو از فیسبوک که اون زمان همه استفاده میکردن برداشتم ، همه با هم دسته جمعی میرفتن تفریح ، من یک لحظه از خودم پرسیدم ، من چه غلطی میکردم دقیقا چرا من اینجا نبودم؟!

این فکر ناپخته رو از خودتون به نظر من دور کنید که تنهایی رو دوست دارید و فلان و بهمان ، اینا همش ساخته های پوچ مغز ماست که عادت کرده با این چیزها

آیا شما در طول این 28 سال؟ کار دیگه ای هم جز تنهایی و سکوت و اینترنت انجام دادید که حالا میگید من این رو بیشتر دوست دارم؟!


بنده عذر میخوام از همه دوستان با تجربه ، تمام عرایض بنده شخصی و غیر کارشناسانه هست.

سلام Mvaz گرامی ممنون بابت راهنمایی تون. :72:

بله کاملا درست گفتید. من دچار بی انگیزه گی و بی هدفی هستم.. راستش اینجا در حال خوندن کارشناسی ارشد معماری هستم.. ولی رشته مو خیلی دوست ندارم. حس می کنم رشته ی الکی و مسخره ایه. واقعا هم هست. توی دانشگاه کارهای الکی می کنیم. ماکت های مسخره.. کارای گروهی مسخره و خنده دار. اصلا من همیشه به این فکر می کنم که چرا به این رشته فاند میدن! دوست داشتم یه رشته ی بهتری می خوندم. مثلا کامپیوتر یا پزشکی و این چیزا. که رشته ی درست و حسابی هستن نه مثل معماری همه ش کارای بی خود و مضحک! اصلا حس خوبی ندارم نسبت به رشته م..

ولی نمی دونم امکانش هست که بعدا بتونم رشته مو عوض کنم یا نه! چون زمینه ی کاری این رشته هم توی اروپا کمه.. و کلا کار علمی بدرد بخوری هم نیست.. مثلا صاحبخونه ی ما معماری دانشگاه ما خونده اما توی بنگاه آژانس کار می کنه :( ولی همخونه ایم یه دختر ایتالیایی هست پزشک عمومیه، فقط هفته ای دو روز می ره بیمارستان، ماهی 6000 یورو می گیره.. ولی حالا یکی از دوستای من تازه فارغ التحصیل شده، توی یه شرکت کار می کنه بهش گفتن حقوق 800 یورو تا 1000 یورو! هر روز هفته هم باید بره سرکار.. مثل بقیه رشته ها. اما حقوق این رشته کجا و حقوق یه رشته ی دیگه مثلا رشته ی کامپیوتر کجا! من اینا رو هم می بینم دچار بی انگیزگی می شم. حس می کنم رشته ی به دردنخور و بی ارزشی دارم درس می خونم.. :(

خیلی دوست دارم رشته مو عوض کنم برم کامپیوتر یا دندونپزشکی مثلا.. ولی نمی دونم چند ساله می شم اونوقت! :((

بعضی وقتاها می گم تا دکترا می خونم که حداقل بهتر باشه اما بازم موقتیه و حس می کنم بازم از درون این حسرتِ همیشگی رو باید با خودم داشته باشم که چرا نرفتم رشته ی دیگه ای! نمی دونم شایدم اشتباه می کنم.


سلام آقای Mehran1368 ممنون بابت پاسختون.. :72:

ببینید من منظورم ارتباط ساده و معمولی با جنس مخالف نیست! مثلا رشته ی ما بیشتر کارها گروهیه و همگروهیای پسر هم خیلی داریم اتفاقا. ایرانی و خارجی از ملیت های دیگه.. خونه ی همدیگه می ریم و کار انجام میدیم با هم.. یا میتینگ های طولانی توی دانشگاه
این دوستی های معمولی و اجتماعی رو که نمی گم. رابطه ی دوست دختری پسری رو گفتم که دوست ندارم داشته باشم و حس خوبی ندارم.


بله درمورد بیرون رفتن با دوستان و وقت گذروندن درست می گید.. ولی خب من اونم مایل نیستم. حس می کنم کار بیهوده ایه.. نمی دونم البته اونها ظاهرشون، شخصیتشون، طرز فکرشون، فازشون و همه چیزشون بیشتر موقع ها خیلی با من متفاوته. حس نزدیکی باهاشون ندارم.

سخت نگیر اگه با کسی دوست نشی نمیفهمی آدما چجوری هستن ، درسته شاید به جدایی ختم بشه ولی نباید به اون فکر کرد و کلی لحظات خوب خواهی داشت

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط eidur220

سخت نگیر اگه با کسی دوست نشی نمیفهمی آدما چجوری هستن ، درسته شاید به جدایی ختم بشه ولی نباید به اون فکر کرد و کلی لحظات خوب خواهی داشت

---

سلام ممنون بابت راهنمایی تون. :72:

ولی دوستی ای که ممکنه آدم به هم وابسته باشه و قطعا می شه، بعد مثلا پسره بره با یکی دیگه دوست بشه و دختر رو دیگه نخواد، خیلی خیلی وحشتناکه. اصلا تعهدی نیست، رابطه همیشه متزلزله. من دوست دارم یکی باشه که برای همیشه باشه نه که من دوستش داشته باشم ولی بعد از مدتی به راحتی بذاره بره.. :47:
متاسفانه پسرها هم ازبس دختر همه مدلی با هر خصوصیات و ویژگی هایی بخوان در دسترسشون هست و دخترا هم به راحتی دوست می شن با پسری، مخصوصا اینکه پسره از لحاظ ظاهر و البته موقعیت تحصیلی هم پسر خب و موجهی باشه، مگه روی زمین می مونه!!
اینجا پسرها مخصوصاً پسرهای ایرانی تعدادشون کمتر از دخترهاست، بعد اینکه دخترها تا ببینن پسری از لحاظ ظاهری و شخصیتی و حالا درسی خوبه (از رشته های دیگه مثلا)، سریع میرن باهاش دوست می شن و خیلی باهاش خوب می شن..

منم شخصیتی ندارم که پسری که دنبال دوست دختر باشه از من خوشش بیاد اصلا! نه لباس پوشیدنم مثل بقیه دخترها خفن و البته کوتاه و این مدلیه.. نه که اخلاق جذابی دارم که پسری رو جذب کنم.. هیچی اصلا..

البته واقعا اصلا دوست ندارم وارد همچین روابطی بشم.. اینجا خانواده نیست، نظارتی نیست، کسی کاری به کسی نداره، می شه همه کار کرد همه جا رفت، ولی من اول اینکه اصلا دوست ندارم به اعتماد خانواده م خیانت کنم.. و راستش عامل مهمتر اینه که نه حال و انرژی بیرون رفتن، مهمونی رفتن، حتی همون دورهمی هایی که بچه ها توی دانشگاه میرن پیش هم میگن می خندن رو ندارم.

اصلا حس می کنم پسری از من خوشش نمیاد هیچوقت :47: چون تاحالا هم کسی مایل نبوده

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بانوی آفتاب

خیلی دوست دارم رشته مو عوض کنم برم کامپیوتر یا دندونپزشکی مثلا.. ولی نمی دونم چند ساله می شم اونوقت! :((

-----

ببینید من منظورم ارتباط ساده و معمولی با جنس مخالف نیست! مثلا رشته ی ما بیشتر کارها گروهیه و همگروهیای پسر هم خیلی داریم اتفاقا. ایرانی و خارجی از ملیت های دیگه.. خونه ی همدیگه می ریم و کار انجام میدیم با هم.. یا میتینگ های طولانی توی دانشگاه
این دوستی های معمولی و اجتماعی رو که نمی گم. رابطه ی دوست دختری پسری رو گفتم که دوست ندارم داشته باشم و حس خوبی ندارم.


بله درمورد بیرون رفتن با دوستان و وقت گذروندن درست می گید.. ولی خب من اونم مایل نیستم. حس می کنم کار بیهوده ایه.. نمی دونم البته اونها ظاهرشون، شخصیتشون، طرز فکرشون، فازشون و همه چیزشون بیشتر موقع ها خیلی با من متفاوته. حس نزدیکی باهاشون ندارم.

---

اگر چه بخشی از موفقیت تو رشته های مختلف به خود آدم بر میگرده اما خوب کلا پزشکی تو ایران مخصوصا شرایط بهتری داره نسبت به بقیه و متاسفانه تافته جدابافته هستن این قشر.

اما در مورد رشته کامپیوتر ، هیچ خبری نیست و همه بدون داشتن دانش آکادمیک میتونن تو این حوزه وارد بشن مگر اینکه در حوزه های خاصی بخواین به صورت حرفه ای پیش برین اگر نه میتونید همین حالا با حتی آموزشهای یوتیوب خیلی از مباحث کامپیوتر رو یاد بگیرن و حتی حرفه ای بشین.

یک نکته ای در مورد سن و سال بگم ، بعید میدونم همه آدمها تا 18-20 سالگی مثلا کار خاصی انجام بدن خیلی درک درستی هم ندارم چشماشون رو باز میکنن میبینن 20 سالشون شده. خوب فرض کنید شما الان 8یا 10 سالتون هست و قراره 30-40 سال دیگه هم در سلامت زندگی کنید. (انشالله 120 ساله شید)

یعنی قراره تو 10 سالگیتون تسلیم بشید و 30-40 سال الکی خودتون رو زجر بدید؟ این عمر شما هست حالا چه یک سال چه 30 سال. مطمئنم تو 40 سالگیتون هم شما همین حس و حال جوونی امروز رو دارید پس چه خوب برای 10 سال بعدی عمرتون تصمیمات خوبی بگیرید حالا در مورد تغییر رشته و اینها بهتره تحقیق کنید من نظر خاصی ندارم فقط میگم 10 سال بعد مثلا باید احساس موفقیت و احساس خوبی داشته باشید.

ضمنا اتفاقا من هم رشته اشتباهی رو انتخاب کردم (انتخاب کردن برام) و حالا تو حوزه دیگری شخصا کار میکنم.

--------

خوب پس اگر این ارتباطات دوستانه و اجتماعی و دانشجویی رو دارین که نباید وضعیتتون خیلی خراب باشه مثلا من در این سن هیچ ارتباطاتی حتی در همین حدی که گفتید نداشتم پس یک درجه وضعیت بهتری دارید اینکه شما میگید شخصیت اونها متفاوت هست یعنی چی؟ یعنی شما خاص هستید؟ همه آدم ها متفاوت هستن اما نه خیلی و به نظرم سعی کنید با محیط جدید بهتر ارتباط برقرار کنید ما تو ایران همه تقریبا شبیه هم فکر میکنیم اما جوامع دیگه به خصوص غربی بازتر هستند و آدم ها از فرهنگ های مختلف اونجا هستن ، اونجا اگر بخوان به تفاوت ها فکر کنن احتمالا جنگ میشه پس بیشتر روی شباهت ها و مشترکات سعی میکنند تمرکز کنند به نظر من شما هم همین کار رو بکنید.


ضمنا به نظر من اگر آدم کار بیهوده ای انجام بده بهتر از این هست که مثلا هیچ کاری انجام نده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بانوی آفتاب

سلام ممنون بابت راهنمایی تون. :72:

ولی دوستی ای که ممکنه آدم به هم وابسته باشه و قطعا می شه، بعد مثلا پسره بره با یکی دیگه دوست بشه و دختر رو دیگه نخواد، خیلی خیلی وحشتناکه. اصلا تعهدی نیست، رابطه همیشه متزلزله. من دوست دارم یکی باشه که برای همیشه باشه نه که من دوستش داشته باشم ولی بعد از مدتی به راحتی بذاره بره.. :47:
متاسفانه پسرها هم ازبس دختر همه مدلی با هر خصوصیات و ویژگی هایی بخوان در دسترسشون هست و دخترا هم به راحتی دوست می شن با پسری، مخصوصا اینکه پسره از لحاظ ظاهر و البته موقعیت تحصیلی هم پسر خب و موجهی باشه، مگه روی زمین می مونه!!
اینجا پسرها مخصوصاً پسرهای ایرانی تعدادشون کمتر از دخترهاست، بعد اینکه دخترها تا ببینن پسری از لحاظ ظاهری و شخصیتی و حالا درسی خوبه (از رشته های دیگه مثلا)، سریع میرن باهاش دوست می شن و خیلی باهاش خوب می شن..

منم شخصیتی ندارم که پسری که دنبال دوست دختر باشه از من خوشش بیاد اصلا! نه لباس پوشیدنم مثل بقیه دخترها خفن و البته کوتاه و این مدلیه.. نه که اخلاق جذابی دارم که پسری رو جذب کنم.. هیچی اصلا..

البته واقعا اصلا دوست ندارم وارد همچین روابطی بشم.. اینجا خانواده نیست، نظارتی نیست، کسی کاری به کسی نداره، می شه همه کار کرد همه جا رفت، ولی من اول اینکه اصلا دوست ندارم به اعتماد خانواده م خیانت کنم.. و راستش عامل مهمتر اینه که نه حال و انرژی بیرون رفتن، مهمونی رفتن، حتی همون دورهمی هایی که بچه ها توی دانشگاه میرن پیش هم میگن می خندن رو ندارم.

اصلا حس می کنم پسری از من خوشش نمیاد هیچوقت :47: چون تاحالا هم کسی مایل نبوده

---

یک نکته دیگه در ادامه حرفم بگم ، شما الان اتفاقا خیلی از نظر آدم موفقی هستید شما میتونید مثلا بزرگترین آرزوی 80 درصد از جوونای ایران اینه که برن خارج؟ اینکه مشخصه ، شما الان هستی تو این شرایط.

رشته معماری به نظر میاد رشته خوبی باشه و شما هم تو مقاطع بالا دارید درس میخونید کاش من معماری بودم حداقل!

و مثلا من رشته ای بودم که خاک بازی و گل بازی میکردیم (متالورژی و ریخته گری) خوب این طبیعی هست تو همه رشته ها از این مسخره بازیها داریم.

از نظر من مثلا شما الان اون موفقیتی بود که من میتونستم داشته باشم که ندارم مثلا بخوایم از دید شخص من به قضیه نگاه کنیم مثلا تو رشته من خیلی جنس مخالف آنچنان حتی ساده و معمولی هم نبود که ارتباطات شکل بگیره (چقدر ما بدبخت بودیم باز)

------------------------------------

در مورد دخترها همین رو میتونم بگم که صد برابر راحتتر از پسرها میتونن جنس مخالف رو جذب کنن. اینکه شما تو ذهنتون اینطور تصور میکنید که پسرها راحت میتونن با دخترها باشن یعنی تصور کاملا غلط و اشتباه و شما وضعیت آقایون رو نمیدونی مثلا شما برو تو یک چت روم ایرانی یا خارجی اسم دختر داشته باش در 10 دقیقه دهها نفر پیام میدن و دوست دارن ارتباط برقرار کنن و یک آقا ممکنه یک هفته هم نتونه با یک خانوم ارتباط برقرار کنه و اگرم بکنه خدا میدونه اون اصلا خانوم باشه یا سرکاری باشه.


به نظر من شما حتی اگر شرایط فیزیکی خیلی بدی هم داشته باشید (که با شرایط امروز مثلا با پوشش مناسب و آرایش مناسب تقریبا ممکن نیست) بازم وضعیتتون از متوسط آقایون بهتر هست فقط کافیه اراده کنید طبیعتا تا اینجای کار خودتون نخواستید وگرنه اراده کنید میبینید چی میشه.


--------------

در کل من تا اینجای کار یک مقدار گیج شدم ، شما اخلاق خوبی ندارید یا نمیخواید داشته باشید ، پوشش آنچنان (منظور از نظر زیبایی نه کوتاه یا بلند بودن) ندارید یا نمیخواید داشته باشید و نمیخواید ارتباط دوستی و غیره برقرار کنید و پس خوب دیگه از کی دارید گله میکنید ، دنبال شاهزاده با اسب سفید هستید که بیاد؟

نمیدونم واقعا فوتبالی بخوایم صحبت کنیم نتیجه و خروجی همه چی دست خودتون هست قرار نیست بازی دیگران براتون تعیین کننده باشه بلکه بازی خودتون هست که شرایط شما رو تو جدول تعیین میکنه!

سلام به بانوی افتاب گرامی
من فکر میکنم شما یه مقدار ایده ال نگرید.
من خودم اینجوری ام. زیادیش میتونه خطرناک بشه.
فکر نکنید بقیه رشته ها خبریه. من خودم سالها در دانشگاه بودم تا بالاترین مقطع هم رفتم. ولی باید بگم اواز دهل شنیدن از دور خوش است!
در بخش پژوهش که غالب کارها شده مقاله های بی هدف.
در بخش کار هم‌حداقل توی کامپیوتر خیلی از کارهاش کد زدنه. من نمیخوام بد و خوب تعیین کنم.‌ولی احتمالا اگر کامپیوتر میرفتید هم‌میگفتید این چه کاریه. از صبح تا شب پشت کامپیوتر همه اش کد بزن و دیباگ کن!
من درکتون میکنم چون خودم همین احساس رو دارم. برید دنبال علاقه تون وگرنه این افسردگی و احساس بیهودگی زندگی تشدید میشه.‌ این البته یکم جسارت میخواد.
نگاه شما به ارتباط رو هم درک میکنم. به نظرم اون هم از همین روحیه میاد. شما میگید اگر قراره کوتاه مدت باشه چه فایده ای داره!
من میخوام بگم ادمها نوعا با روزمرگی مشکلی ندارن یا اگر هم دارن حاضر نیستن برای خلاص شدن ازش هزینه بدن.
اما به نظر من مهمترین عامل خصوصا در شغل اینه که ادم ازش لذت ببره. لازم نیست همه بخشش این باشه. یعنی شما یه مقدار کار حداقل میکنید در زمینه ای که تخصص دارید که زندگیتون بگذره و بقیه وقتتون رو به کاری میپردازید که به اون علاقه دارید.
درباره ارتباط هم مطمئن باشید همه دنبال ارتباط زودگذر نیستن حتی اگر اکثریت اینطور باشن. شاید شما طوری گارد گرفتید که اون اقلیت هم جرئت نمیکنن سمت شما بیان. نمیدونم.

سلام Mehran1368 ممنون بابت راهنمایی های خوبتون.. :72:

این که گفتم شخصیت و ظاهرشون متفاوته اینطوریه که مثلا لباس های کوتاه می پوشن، پوشش کم دارن، ولی من بعضی از لباسهام اصلا مدل مردونه س! از اینهایی که چهارخونه ای و آستین بلند و اینطوری و کفش اسپورت و تیپ اسپورت کلا. الان اینطوری میگم شاید چیز خاصی نباشه، ولی خب متفاوته واقعا! اصلا به نظرم از روی مدل لباس هم میشه تفاوت شخصیتی رو کاملا حس کرد و دید..
اخلاقشون هم گفتم متفاوته اینطوریه که دخترا بلند میگن می خندن، درمورد سفر با دوست پسراشون صحبت می کنن، درمورد مخ زدن فلان پسر و تور کردن اون یکی پسر ! درمورد لباس.. درمورد این چیزایی که من اصلا نه دوست دارم نه که اصلا ایده ای درمورد بحثشون دارم..

نمی دونم شایدم خیلی سخت می گیرم. ولی حالا اینها به کنار، من اصلا حالِ مهمونی رفتن، توی جمع نشستن، کافه رفتن، یا کلا بیرون رفتن رو ندارم.. فقط سریع میرم دانشگاه و میام خونه و همش دوست دارم توی کلبه تنهایی خودم باشم.. ولی بعضی وقتها خیلی هم ناراحت میشم از این مدل شخصیتم.. چون همیشه جوون و این سن نیستم.. به ازدواجم امیدی ندارم و خیلی بهش فکر نمی کنم.. ولی خب تنهایی رو هم دوست ندارم، بخاطر همین دوست دارم ازدواج کنم نه که دوست بشم و بعد از یه مدت بذاره بره.

نه اینجا هم خیلی چیز خاصی نیست که اینطور شما گفتید که 80 درصد جوونهای ایرانی دوست دارن. البته نمی دونم شاید آمریکا یا کانادا خیلی جای خفنی باشه!

من اینجا هستم اصلا رغبت انجام هیچ کاری رو ندارم. حتی یک بار مسافرت هم نرفتم. با اینکه مسافرت خیلی ارزونه اینجا. یعنی نه به خاطر مشکل اقتصادی نرفتم. اصلا انگیزه ندارم. انگیزه باشگاه - مسافرت - خرید کردن - فعالیت داشتن - حتی پیاده روی..

فکر می کنم تنبل هم هستم. این هم مشکل دیگه ایم هست. ولی شاید نبود انگیزه این حسِ تنبلی رو به وجود اورده. نمی دونم واقعا.. اصلا خودم رو خوب نمی شناسم..


سلام محمد89 ممنون بابت راهنمایی خوبتون. :72:

آره فکر می کنم ایده آل گر هستم. اما ایده آل گرِ تنبل. یعنی متاسفانه خیلی دنبال چیزهایی که بهم حس خوب میده نمیرم. خیلی تلاشی نمی کنم متاسفانه.
دوست دارم خیلی تلاش کنم اما خیلی راحت طلب هم هستم حس می کنم. باید روی پشتکارم خیلی کار کنم. اصلا حس خوبی نسبت به این ویژگیِ شخصیتم ندارم. همین بی حال و بی انرژی بودن..

نه من علاقه ای به رشته و زمینه ی خاصی ندارم. همین معماری رو هم خیلی دوست دارم اما حس می کنم آدم نباید همیشه علاقه هاشو دنبال کنه. باید واقعیت روز رو در نظر بگیره.. مثلا همه کسایی که رفتن پزشکی خوندن که علاقه نداشتن، همین شان جایگاه اجتماعی و درامد این رشته بهشون انگیزش داده که این رشته رو انتخاب کنن. من معتقدم هر آدمی می تونه توی هر رشته ای موفق باشه. لازم خیلی نیست که مهارت یا استعداد خاصی داشته باشه، چون همه آدم ها معمولا به انداره هم استعداد و توانایی دارن، مگه آدم های خیلی خاص که تعدادشونم خیلی نیست..

درسته علاقه باشه آدم می تونه خیلی پیشرفت کنه، ولی من نمی دونم حالا که مثلا به رشته ی خودم علاقه دارم، آیا کار خیلی عالی ای می تونم پیدا کنم؟ چون تضمینی نمی بینم، بخاطر همین دوست دارم برم رشته هایی که مشخصه بازارکار و درامدشون خوبه. تضمین نمی خواد. چیزیه که هست و وجود داره ..

من اصلا وقتی می بینم این دخترهای قرتیکه همش دنبال تفریح و خوش گذرونی و این چیزا هستن، با اونا همکلاسی هستم، حس خوبی ندارم، حس می کنم باید از اونا بالاتر باشم. بخاطر همین می گم بعد از اینجا که تموم کردم برم دندونپزشکی یا حداقل رشته ی مهندسی بهتری بخونم که شغل آینده م از اینا بهتر باشه.. این حسِ خود کم بینیِ ظاهری که در مقابل اونها دارم، دوست دارم با این جبران بشه. از لحاظ درسی و شغلی بالاتر از اونها بشم.

حالا این همکلاسی ها که موقتی هستن. چند ترم دیگه درسمون تموم می شه. ولی جامعه اینجا هم مثل ایرانه، رشته معماری رشته ی خفنی نیست. ولی مثلا پزشکی خیلی خفنه. مهندس کامپیوتر باشی خیلی خفنه.. مهندس نفت - مهندس شیمی - و این رشته های خوب..

درمورد این که گفتید شاید همه پسرها هدفشون ارتباط موقت نیست، بله قبول دارم. اما از کجا می شه فهمید؟ مثلا یکی از یکی از پسرها هست که اصفهانیه، پسر خوبی می خوره باشه . چند تا واحد این ترم باهم کلاس داریم، یه بار سرکلاس داشتیم باهم حرف می زدیم درمورد استادها و دانشگاه و این چیزا، بعدش که کلاس تموم شد حس کردم منتظر موند باهم بریم. منم دوست داشتم تا یه جایی باهم بریم، اما باید منتظر می موندم با همگروهی هام صحبت کنیم باهم. نمی تونستم برم. بعد حدود دو ساعت بعدش حدود 9.5 شب پیام داد گفت هوا خیلی خوبه، نم نم بارون میاد، میای بیرون قدم بزنیم؟ گفتم دوست دارم ولی هوا سرده بارونم میاد. دیگه نرفتم.

مثلا اگه خودم می خواستم می شد باهم بیشتر ارتباط داشته باشیم و ادامه پیدا کنه، مثلا یه بار دیگه گفت اگه خرید نرفتی برای خونه، من می خوام برم میخوای با هم بریم، اما البته من صبحش رفته بودم خرید. دیگه نرفتم. اما با خودم فکرشو کردم گفتم از کجا معلوم مثلا با این ارتباط دوستی داشته باشم بعدش قصدش ازدواج باشه؟ شاید همینطوری می خواد با یه دختری دوست باشه و بعدشم که دانشگاه تموم بشه بره و پشت سرشم نگاه نکنه؟ بخاطر همین دیگه خیلی خودمو مایل نشون نمی دادم وقتی حتی پیام می داد برای درسی یا چیزی..

نمی دونم. ازبس اینجا همه خیلی ساده باهم دوست می شن و یه چیز خیلی عادیه که یه مدت با یکی باشی و بعدش بری با یکی دیگه، و اصلا تضمینی توی رابطه ها نیست، آدم نمی تونه اعتماد کنه..
چون می بینی همون پسر که با تو خوبه، با بقیه دخترا هم خوبه.. با اونها هم ممکنه بیرون بره.. قدم بزنه و... کلا یه چیز عادیه.

اصلا فکر می کنم پسرهای ایرانی که خارج میرن، ممکنه دوست بشن با دخترهای ایرانی و خیلی هم باهم باشن و صمیمی باشن و خیلی هم همو دوست داشته باشن، اما آخرش مایل هستن برن از ایران دختر بگیرن. دخترهای داخل ایران براشون جذاب تره. چون خیلی قابل کشف و در دسترس نیستن..

ببخشید طولانی شد. سعی کردم هرچیزی توی ذهنم هست رو بگم :47:

نقل قول:

---

من اینجا هستم اصلا رغبت انجام هیچ کاری رو ندارم. حتی یک بار مسافرت هم نرفتم. با اینکه مسافرت خیلی ارزونه اینجا. یعنی نه به خاطر مشکل اقتصادی نرفتم. اصلا انگیزه ندارم. انگیزه باشگاه - مسافرت - خرید کردن - فعالیت داشتن - حتی پیاده روی..

---

فکر میکنی اگر یه نفر همین الان بهت بگه بیا با من ازدواج کن حوصله ش رو داری؟


بجای اینکه هی صورت مساله رو تغییر بدی - یه بار ریشه ای مشکلات رو بررسی کن و دنبال راه حل برای اونها باش. بقیه مشکلات خودشون بعد از حل مشکل اصلی حل میشن یا حداقل میشه بهت در موردشون راه حل داد.


تا حالا برای مشکل بی حوصلگی و تنبلی ت با مشاور صحبت کردی؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

فکر میکنی اگر یه نفر همین الان بهت بگه بیا با من ازدواج کن حوصله ش رو داری؟


بجای اینکه هی صورت مساله رو تغییر بدی - یه بار ریشه ای مشکلات رو بررسی کن و دنبال راه حل برای اونها باش. بقیه مشکلات خودشون بعد از حل مشکل اصلی حل میشن یا حداقل میشه بهت در موردشون راه حل داد.


تا حالا برای مشکل بی حوصلگی و تنبلی ت با مشاور صحبت کردی؟

---

سلام. ممنون بابت راهنمایی تون. :72:
نه راستش تاحالا با مشاوره صحبت نکردم. فکر نمی کردم مشکل حاد و جدی باشه.. چون اگه خیلی اکتیوم باشم اما اصلا ترجیح نمی دم وقتم رو بذارم برم مسافرت یا کافه یا همنشینی با بچه هایی که هم فکر من نیستن و اصلا دوستم ندارم باهاشون باشم..

نمی دونم شایدم اشتباه فکر می کنم از ابتدا تا انتها

نقل قول:

---

چون اگه خیلی اکتیوم باشم اما اصلا ترجیح نمی دم وقتم رو بذارم برم مسافرت یا کافه یا همنشینی با بچه هایی که هم فکر من نیستن و اصلا دوستم ندارم باهاشون باشم..

---

میشه کمی از علایقت بگی لطفا.

دوست داری چه کاری انجام بدی تو اوقات فراغتت.

چند تا از چیزهای لذت بخش زندگی ت رو میگی:

در زمینه کار و تخصص :
در زمینه مسایل اجتماعی - خانوادگی - عاطفی:
در زمینه تفریح و سرگرمی:
در زمینه معنویات و مسایل مذهبی:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

میشه کمی از علایقت بگی لطفا.

دوست داری چه کاری انجام بدی تو اوقات فراغتت.

چند تا از چیزهای لذت بخش زندگی ت رو میگی:

در زمینه کار و تخصص :
در زمینه مسایل اجتماعی - خانوادگی - عاطفی:
در زمینه تفریح و سرگرمی:
در زمینه معنویات و مسایل مذهبی:

---

سلام ممنونم بابت راهنمایی تون. :72:

راستش من می شه گفت اوقات فراغت خاصی ندارم. زمانهایی که دانشگاه هستم رو اگه در نظر نگیریم، وقتی میام خونه لپ تاپ رو باز می کنم تا وقتی می خوام بخوابم.. همه طول روز اینطوری می گذره.. حتی زمان هایی که دانشگاه تعطیله..
من همش میرم توی اینترنت. آهنگ گوش می دم. سریالهای ایرانیِ الکی نگاه می کنم.. توی فیس بوک - اینستاگرام - تلگرام و واتساپ میرم.

صفحات آشپزی، اخبار هنرمندا، اتفاقات روز ایران و دنیا و سایت های خبری میرم..

بعدشم شب می شه و می خوابم..

کل روز من، کا زندگیِ من اینطوری سپری می شه اکثرا

سلام بانوی آفتاب عزیز.

من چند تا سوال دارم.

چه مدته این حالات رو دارید؟
قبل از مهاجرت هم همین حالات رو داشتید؟

در کل وابسته بودید خیلی به خانواده؟

دوست دارید با چه جور آدمهایی نشست و برخاست کنید؟ چه خصوصیات و ویژگی های اخلاقی داشته باشن؟

اگر ممکنه در مورد شرایط مالی و چگونگی گذران زندگی از لحاظ اقتصادیتون رو هم توضیح کوتاهی بدید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام بانوی آفتاب عزیز.

من چند تا سوال دارم.

چه مدته این حالات رو دارید؟
قبل از مهاجرت هم همین حالات رو داشتید؟

در کل وابسته بودید خیلی به خانواده؟

دوست دارید با چه جور آدمهایی نشست و برخاست کنید؟ چه خصوصیات و ویژگی های اخلاقی داشته باشن؟

اگر ممکنه در مورد شرایط مالی و چگونگی گذران زندگی از لحاظ اقتصادیتون رو هم توضیح کوتاهی بدید.

---

سلام Pooh گرامی ..:72:
آره من همیشه همینطوری بودم. .ازوقتی اومدم اصلا هیچ تغییری نکردم.

نه خیلی وابسته هم نبودم. وقتی خونمون بودم و هنوز نیومده بودم اینجا، همیشه یا سرکار بودم، یا وقتی سرکار نبودم و روزای تعطیل بود، همیشه توی اتاق بودم و توی فضای مجازی بودم همیشه.
مهمونی کم می رفتم. یا شاید اصلا نمی رفتم. بیرون خیلی نمی رفتم جز برای سرکار رفتن یا کاری اگه داشتم..
دوست صمیمی خاصی هم نداشتم. بیشتر دوستام مجازی و توی تلگرام بودن..

دوست دارم با آدمایی که تیپ ساده دارن، مثبت هستن، آروم هستن، مهربون هستن و البته از لحاظ درسی و اجتماعی هم بالا باشن البته،
دوست دارم با همچین آدمایی دوست باشم و وقتم رو بگذرونم..
البته ازلحاظ درسی و اجتماعی هم خیلی مهم نیست چطوری باشن.. ولی مهربون و ساده و آروم و اینطوری دوست دارم.. پیششون حس خوبی دارم..

از لحاظ مالی هم بد نیست.. یه پولی به عنوان بورسیه بهمون می دن، هم برای اجاره خونه استفاده می کنیم هم چیزی خواستیم بخریم می شه خرجش کنیم. یه مسافرتم درماه می شه رفت تقریبا..

البت این هم بگم که وضع مالی خانواده مون خیلی خوب نیست.. من می خواستم برای مادرم دعوتنامه بفرستم که برای تعطیلات کریسمس بیاد، خودم با پول بورسی که دادن می خواستم هزینه بلیط و این ها رو بدم.. ولی چون هوا سرده قراره تابستون بیاد اما خودش گفت اگه خودت پول داری که بلیط بخر اگه نه از کسی قرض کنم..
پدرم بازنشسته س و یه حقوق خیلی خیلی کم در حد زندگی دو نفره می گیره..
من و خواهرم اصلا نمی تونیم روی کمک خانواده حساب کنیم اگه پولی خواستیم..
بخاطر همین من همش کم خرج می کنم که اصلا پولی که بهم میدن کم نیاد تا نخوام هیچوقت از خانواده بگیرم تا انشاالله بعدش برم سرکار.

سلام.
ممنون که جواب دادید.

جوابهاتون رو خوندم.

حالا یه سوال دیگه هم دارم. ممنون میشم این رو هم مثل بقیه سوالها صادقانه و راحت جواب بدید.

چه آرزوهایی دارید؟ و در کودکی و نوجوانی هم بهمون بگید چه ارزوهایی داشتید؟ هر آرزویی رو، چه کوچک چه بزرگ که یادتون میاد که توی زندگی داشته اید برامون بگید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
ممنون که جواب دادید.

جوابهاتون رو خوندم.

حالا یه سوال دیگه هم دارم. ممنون میشم این رو هم مثل بقیه سوالها صادقانه و راحت جواب بدید.

چه آرزوهایی دارید؟ و در کودکی و نوجوانی هم بهمون بگید چه ارزوهایی داشتید؟ هر آرزویی رو، چه کوچک چه بزرگ که یادتون میاد که توی زندگی داشته اید برامون بگید.

---

سلام Pooh گرامی :72:

همیشه آرزو داشتم توی یه دانشگاه خوب، یه رشته ی خوبی درس بخونم..
وقتی بچه که بودم مثل بقیه بچه ها دوست داشتم دکتر بشم..

وقتی بزرگتر شدم، بازم دوست داشتم دکتر بشم یا مثلا برم یه دانشگاه خفنی. مثل دانشگاه تهران.. شریف و...

اما درکل همیشه بیشتر دوست داشتم دکتر بشم.

ولی رفتم رشته ی ریاضی! نمی دونم چرا!

بعد رفتم معماری! اونم نمی دونم چرا! موقع انتخاب رشته دوستم گفت معماری رو انتخاب کنیم، رشته ی خوبیه، منم انتخاب کردم

سلام.
عزیزم شما اصلا نظام باورهاتون منطقی نیست. باورها و تصمیمات تون ضد و نقیض هستند.
باید بشینید با خودتون فکر کنید و تصمیم منطقی بگیرید.

شما مهاجرت کردید و رفتید به یه کشور مدرن اما می خواید ازدواج سنتی کنید!
خب این معلومه غیرمنطقی و ضد و نقیض هست. در کشور مدرن نمیشه سنتی ازدواج کرد.

اگر ازدواج سنتی براتون مهم بود باید در ایران که جامعه ای نیمه سنتی هست می موندید.

باید بشینید با خودتون تصمیم بگیرید. زندگی مدرن می خواید یا سنتی؟

در ازدواج سنتی افراد منطقی میرن جلو و بعد ازدواج می کنن.
ولی در ازدواج مدرن، افراد با هم آشنا و دوست میشن، عاشق میشن و بعد ازدواج می کنن.

نکته دیگه که جواب تون رو خودتون می دونید. یه مشکل اصلی شما عدم روابط تون هست. خواستگار یا کلا پسر از آسمون پیدا نمیشه. بلکه باید توی موقعیتش باشه.
الان شما توقع دارید خواستگار/پسر از کجا پیدا بشه و از شما خوشش بیاد؟

مهمونی و جمع های حتی سالم که نمی رید. توی دانشگاه هم انقدر گارد دارید اجازه نمیدید حتی اگر کسی از شما خوشش اومده پا پیش بذاره.

توی هر جایی هم پسر خوب هست و هم پسر بد. پسرهایی هستن که فقط دنبال سواستفاده و روابط موقت و رابطه جنسی هستن. خیلی پسرها هم هستن پاک و ساده هستن و دنبال ساختن زندگی و عشق می گردن.
شما باید منطقی رفتار کنید و بتونید تا حدودی این افراد رو از هم تشخیص بدید.

با این رویه که این چند سال پیش گرفتید بازنده اید. فقط عمرتون رو تلف می کنید. خیلی زود متوجه میشید که اشتباه کردید و سالهایی که می تونستید چقدر خوش و شاد باشید رو در افسردگی و تنهایی تلف کردین.

قبول دارم هر تغییری اولش خیلی سخته. براتون خیلی سخته وقتی سالها این طوری زندگی کردید بخواید عوضش کنید. ولی قرار نیست یک شبه انقلاب کنید. کم کم شروع کنید.
می تونید از همون پسر اصفهانی که گفتید پسر خوبی به نظر می رسه شروع کنید. یه قدم زدن با هم مگه چی بود که شما 2 بار درخواستش رو رد کردید؟
مگه گفته بود بیا خونه مون با هم بخوابیم که شما انقدر با استرس ردش کردید؟

درک نکردید که زندگی و جوانی انقدر کوتاهه که ارزش این همه تفکرات و تعصبات پوچ رو نداره.
برای زندگی و عمر خودتون ارزش قائل بشید. زود دیر میشه

سلام الان می تونی تغییر رشته بدی به دندانپزشکی یا پزشکی طبق قوانین اون کشور و همینطور قوانین بورسیه ات؟ اگر بتونی کار بدی نیست به نظرم با توجه به اینکه هم دوست داری و هم رشته پولسازی هست هم ظاهرا در کشوری که شما الان هستی و هم در ایران از نظر سایر روابط هم به نظرم یه چهارچوبهایی رو برای خودت تعریف کن که هم زیاد از حد سختگیرانه نباشه و هم زیادی آزاد نباشه و هم با عقایدت جور دربیاد و هم شما رو به انزوا نکشونه اینجوری به سمت افسردگی مفرط پیش میری اگر صلاح می بینی که در یک جمعی شرکت کنی یکی دو بار خودتو مجبور کن که بری یعنی از دیدگاه تفریح بهش نگاه نکن از دیدگاه وظیفه ای که لازمه انجام بدی بهش نگاه کن تا یواش یواش عادت کنی از شر اینستا و فضای مجازی هم خودتو نجات بده برای اونم یه چهارچوب زمانی داشته باش و یواش یواش کمش کن زندگی توی فضای حقیقی اتفاق می افته نه مجازی

- - - Updated - - -

متاسفانه مشکلی پیش اومد و پست ویرایش نشد همه جمله ها پشت هم و بدون پاراگراف بندی اومدن

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بانوی آفتاب

همیشه آرزو داشتم توی یه دانشگاه خوب، یه رشته ی خوبی درس بخونم..
وقتی بچه که بودم مثل بقیه بچه ها دوست داشتم دکتر بشم..

وقتی بزرگتر شدم، بازم دوست داشتم دکتر بشم یا مثلا برم یه دانشگاه خفنی. مثل دانشگاه تهران.. شریف و...

اما درکل همیشه بیشتر دوست داشتم دکتر بشم.

ولی رفتم رشته ی ریاضی! نمی دونم چرا!

بعد رفتم معماری! اونم نمی دونم چرا! موقع انتخاب رشته دوستم گفت معماری رو انتخاب کنیم، رشته ی خوبیه، منم انتخاب کردم

---

............


با سلام
اگه هدفی داشتید باید به اون سمت حرکت می کردید و اگه مسیر دیگری رفتید حتما دلیلی داشته !
باید ببینید اون دلیل چی بوده


به نظرم شما بیشتر دوست داشتید شبیه دیگران باشید ،،،در حالی باید در جستجوی خودتون باشید و در مسیر خودتو ن و استعداد هاتون حرکت کنید
یه زمانی بذارید به خودتون و و جود متعالیتون تفکر کنید،،استعداد هایتون را بشناسید و در اون مسیر باشید
اگه این تفکر نباشه در خودشناسی ،،،، پزشکی هم قبول بشید و 10 سالی هم عمر بذارید ، باز شاید راضی نباشید از خودتون !
انسانها می توننند هر علمی را بیاموزند ! .....ولی مهم زمان هست !
در مدت کوتاه عمرمون نمی تونیم همه چیر را یاد بگیریم ....بلکه باید ببنیم تو چه چیزی استعداد بیشتری داریم و در اون میسر حرکت کنیم
ثروت هم در این مسیر هست :) ،،، یعنی شناخت واقعی استعداد خود و تلاش و تمرکز کامل در اون مسیر


حکایت بعضی از ماها شبیه اون مشتری هست که میره شیرینی فروشی ،که به قناد میگه این شیرینی را بده ،،
تا قناد میخواد براش بیاره و بذاره تو جعبه ،، طرف میگه اینکی بهتره از این بذار ...
قناد بنده خدا باز میره حرفش را گوش بده ،،،باز طرف میره یه دور دیگه میرنه میگه همه را بنداز دور از این مدل بذار
:)

چون نمی دونه چی می خواد و با دیدن هر چیزی وسوسه اون را پیدا می کنه


...............



بعضی موقع ها کمال گرایی عمر ما را می دزده ، چون ما هی تلاش می کنیم با ارزش تر بشیم ،،
ارزش واقعی در وجود خودمون هست نه بیرونمون !
پیدا کردن ارزش واقعی درونی ،،باعث ارزش بیرونی هم میشه ،،،ولی برعکسش فقط مُسَکن هست .


............


مسئله تون را بالینی تر پیش یه مشاور بررسی کنید
این مسائل را تو ازدواج و رشته تحصیلیتون ندیدم در شما ( از نگاه خودم ) ....باید بالینی تر بررسی کنید
موفق باشید

سلام ممنون بابت راهنمایی های خوبتون. عذر می خوام بابت تاخیر
کارهای دانشگاه یه کم زیاد بود..

چند روز پیش توی اینترنت خوندم که احساسات درونیِ ما بخاطر کمبود یه سری ویتامین ها هم هست.. مثل b12 و این چیزا.
من بیشتر وقتا یه دفعه گریه می کنم خود ب خود. یا توی فکر می رم. توی اینترنت سرچ کردم نوشته بود بخاطر کمبود ویتامین ها هست و افسردگی.

سلام،

خانم بانوی آفتاب پس آقا/خانم cry رو یکبار با دقت بخونید.

توصیه میکنم، اگر صلاح دونستین یکبار عضو انجمن آزاد بشید و با مدیر همدردی مشورت کنید.

سلام ممنونم بابت راهنمایی تون

بله اتفاقا با دقت خوندم..

خیلی وقته که به این حرف پی بردم که مدت عمرمون کوتاهه و نباید زیاد سخت گرفت..

من دیگه پذیرفتم که چندین ساله وارد این رشته شدم و دوستش دارم اما چون فکر می کردم رشته بی کلاس و الکی ای هست دوست داشتم برم رشته ی درستو حسابی تری

اما دیگه با خودم گفتم سخت نگیرم و همین مسیری که اومدم و کمو بیش هم علاقه دارم همینو ادامه بدم و به فکر کار ئ درامد زایی باشم

چون توی مرحله ای هستم که واقعا باید برم سرکار بعدش
نمی تونم دوباره برم رشته ی دیگه ای و پولی درنیار

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بانوی آفتاب

سلام ممنون بابت راهنمایی های خوبتون. عذر می خوام بابت تاخیر
کارهای دانشگاه یه کم زیاد بود..
چند روز پیش توی اینترنت خوندم که احساسات درونیِ ما بخاطر کمبود یه سری ویتامین ها هم هست.. مثل b12 و این چیزا.
من بیشتر وقتا یه دفعه گریه می کنم خود ب خود. یا توی فکر می رم. توی اینترنت سرچ کردم نوشته بود بخاطر کمبود ویتامین ها هست و افسردگی.

---

..............
با سلام
مقاله زیر را بخونید شاید کمک کنه ،،


http://www.hamdardi.net/imgup/659065dcaa5ac99a56.jpg

فکر : مثلا تحلیل کردن،استدلال،خیال پردازی....
عمل(اقدام) : راه رفتن،سخنرانی کردن،مبارزه کردن....
احساس : ترس،شادی،غم،یاس..
فیزیولوژی : عرق کردن،تپش قلب بالا،لرزش....




دو چرخ جلو اتومبیل توسط فرمان ما قابل جهت دادن هستند ، و چرخ های عقب ،، تابع چرخ های جلو خواهند بود
آقای دکتر گلسر اعتقاد دارنند که می تونیم در فکر و عملمون تغییر ایجاد کنیم و احساس و فیزیولوژیمون رو تحت تاثیر قرار بدیم….

ما نمی تونیم احساسمون رو به طور مستقیم تغییر بدیم
سوال می شه که پس با احساس بدمون چکار کنیم؟!

پاسخ در همین اتومبیل هست … شما با تغییر جهت دادن به فکرتون می تونید احساستون رو به طور غیر مستقیم و با واسطه فکر یا عمل تغییر بدید….
به طور مثال اگر احساس غم دارید و نمی خواهید مثل بعضی ها با گوش دادن به موسیقی غم انگیز غمتون رو حفظ کنید می تونید تصویر یک کودک در حال خندیدن رو به یاد بیارید و لبخند بر چهره شما ظاهر خواهد شد و احساستون تغییر خواهد کرد…



خانم بانوی آفتاب ،،، احساسات درونی شما ارتباط مستقیمی با فکر و عملتون داره ،،
در مورد ویتامین B12 هم می تونید یه آزمایش بدید .