به شدت از بچه دار شدن میترسم

سلام.من زیاد به تالار سر میزنم و مشکلات زیاد داشتم که

الان زندگیم خیلی خوبه وهمه چیز تحت کنترله.ومشکلم

الان ترس از بچه دار شدن هست.من الان 32 سالمه و

شوهرم 33 ساله و4 ساله ازدواج کردیم.ولی هر دفعه

که میگم چکاپ کنیم برای بچه دار شدن اضطراب دارم و

هر دفعه چکاپ رو عقب میندازم.من وشوهرم مشکل

تالاسمی مینور داریم یکی علتهای ترسم همینه.

ترس دیگم اینکه بچه معلول داشته باشم نه اینکه معلول

بودن رو بد بدونم ولی از کم تحملی خودم میترسم.

یکی دیگه از ترسام اینده بچم هست که چی میشه

ایا میتونم تامینش کنم میتونم درست تربیتش کنم

میتونم ادم با مسئولیتی ازش بسازم.وخیلی ترسای

دیگه که گریبان گیرمه.مثلا اینکه با امدن بچه به خیلی

ازکارای شخصی خودم نمیرسم ومجبورم کنارشون بذارم

لطفا کمکم کنید.خیلی برام سخت شده.از طرفی شوهرم

هم هیچ اسراری به بچه دار شدنمون نداره.براش فرقی

نمیکنه میگه زندگیمون راحته وخوبه وخیلی خوشیم.

سلام

شما باید ترس های خودتون رو بررسی کنین تا بتونید پاسخ درست و روشنی برای سؤالاتتون پیدا کنید.

* در نظر داشته باشین برخی سؤالاتی که ذهن انسان به وجود میاد نتیجه القای تفکرات دیگران هست نه تأثیر شرایط.

برای مورد بیماری که اشاره کردید بهترین آگاهی مراجعه به پزشک متخصص و مشورت با ایشان هست. بهیچ عنوان تجربیات عمومی و تجویزهای شخصی پاسخ درستی به این سؤال نخواهند بود.

درباره ی چند مورد دیگر مثل ( مسئولیت پذیری ، هزینه های فرزند، تربیت و ... )
از نظر مسئولیت پذیری باید بررسی بشین... مثلا افراد مسئولیت پذیر ؛

برای جبران ناکامی هاشون تلاش میکنن و در صدد رفع عیوب هستن.
قبل از انجام هر کاری فکر میکنن و مشورت میگیرن.
در زندگی آدم های وظیفه شناسی هستن.
در مسیر خودآگاهی قرار میگیرن.
بدنبال مقصر یا توجیه کاری نیستن، بلکه اشتباهاتشون رو میپذیرن .
افرادی فعال هستن و اعتماد بنفس خوبی دارن.
دارای برنامه ان و در زندگی اهدافی رو دنبال میکنن.
و...
از نظر هزینه ها با همسرتون صحبت کنید و با توجه به بررسی هایی که میکنین تصمیم بگیرید.
در رابطه با تربیت هم میتونید از کتابها، مشاوره ها و مقالات بهره ببرید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mlika2

با آمدن بچه به خیلی ازکارای شخصی خودم نمیرسم ومجبورم کنارشون بذارم.

---

کارهای شخصی شما شامل چه مواردی هستن؟ آیا شاغل هستین؟

:72:

با سلام
خانم ملیکای عزیز:72:
به نظر من
فقط و فقط کافیه حس مادریتون و فعال کنید.
اون وقت یِ نیروی مضاعفی رو در خودتون میدا میکنید که
در مقابلش تمااااااام این حرفها بی معنی میشه...و
راه حلها خودشون خود به خود پیدا میشن.

2عشق مادریتو وجود همه ماهست
فقط
شاید
گاهی
به دلایلی
گمش کنیم.
این اتفاق میتونه تو طول دوره حیات بچه هم بیفته
ولی این هوشیاری ماست که عشق مادری رو همیشه
زنده و پویا نگه داریم تا دست اوردش
به اوج رسیدن روح خودمون هم باشه.

من نظرم اینه...
یکم زیاد این روزها وقتتون و با بچه ها سپری کنید.
بچه یعنی فرشته آسمونی....با مادر شدن خدا کمال لطف و در حق ما زنها کرد:43:
من اگر تونستم شاید اومدم بازم براتون نوشتم.
موفق باشید

راستی خوشحال شدم که گفتید الان دیگه زندگیتون خوبه
شکر

2عشق مادریتو وجود همه ماهست
فقط
شاید
گاهی
به دلایلی
گمش کنیم.
این اتفاق میتونه تو طول دوره حیات بچه هم بیفته
ولی این هوشیاری ماست که عشق مادری رو همیشه
زنده و پویا نگه داریم تا دست اوردش
به اوج رسیدن روح خودمون هم باشه.

سلام.بله حس مادرانه درون همه ما هست.من خیلی با

بچه ها در ارتباط بودم وهستم وعاشقشون هستم.

خود من از بچه های برادرم نگه داری میکردم چون

مادرشون کارمند بود.

الان خودم دلیلی برای بچه دار شدن نمیبینم.همش فکر

میکنم زندگی همه یه روتین همیشگیه وطبیعت ادم

رو مجبور به زاد اوری میکنه.ونهایتش یه نفر دیگه به

جمعیت اضافه میشه.بعضیها میگن برای اینده تون بچه

میخواید وقتی پیر شدین ادم به فرزند احتیاج داره

ولی همش فکر میکنم ایا بچه های اینده این احساس

مراقبت از والدین رو دارن.

خلاصه که یه احساس نا امیدی دارم تو داشتن فرزند.

دوست عزیزم راجع به بیماری که داریم اطلاعات کافی

دارم وتحت نظر هستیم.ولی بیماریهای ناشناخته دیگه

من رو بیشتر میترسونه.

از نظر هزینه مشکلی نداریم ومیتونیم تامین کنیم.

کارمند نیستم ولی من عاشق سنتور زدن هستم و

کلاس میرم ومیدونم با امدن بچه عقب میوفتم وامکان

تمرین ندارم.یکی از علتهای شخصیم اینه.یکی دیگه

فاصله ای که بچه ممکن بین پدر ومادر ایجاد کنه .

یا مثلا ما الان ازادانه با دوستان بیرون میریم یا مسافرت

ولی با وجود بچه سخته.یا من خیلی اهل کمک به دیگران

هستم وتو بیماریها وسختیها در کنارشون هستم میترسم

با وجود بچه نتونم به این کارم ادامه بدم.

سلام

سرکار خانم، دو کاربر قبلی راهنمایی خوبی داشتند.

تولد یک فرزند، یکی از بزرگترین موهبت های الهی است که خداوند اول به خود اون بچه و سپس به والدینش ارزانی داشته. شاید به این موضوع نرسیده باشید و یا باهاس مخالف باشید، ولی توصیه ام اینه که حداقل به این هدیه الهی از دریچه نگاه فعلی تون نگاه نکنید.

نکاتی در صحبت های شما نهفته بود که اینا هستند:

1- احتمال بروز بیماری برای فرزند. که خود این ممکنه نشان مادرانه داشته باشه، ممکنه نشان از ترس برای مسئولیت یک فرزند بیمار. اگر گزینه دو باشه، کمی خطرناک مبشه.

2- وقتی از سنتور صحبت میکنید، منطقی پشت علاقه به سنتور وجود نداره. صرفا بحث عشق هست که شما رو به سمت موسیقی میبره. ولی برای فرزند دارید از این عشق صرف نظر میکنید و فقط از نگاه منطق خودتون بهش نگاه میکنید.

شما تو هر وادی از عشق و محبت وارد بشید، سختی داره. اگر به یه نفر بگید دوستت دارم، این دوست داشتن و محبت در ادامه براتون سختی و مسئولیت میاره، اگر بگید عاشق سنتور هستم، این عشق براتون سختی میاره. ولی همه این سختی ها براتون جذابه، چون برای معشوق یا محبوب داره انجام میشه. اگر این سختی ها از طرف شخصی که به سنتور علاقه نداره انجام بشه، همش غر میزنه، خوب یاد نمیگیره، نت ها رو خوب نمیزنه، سر ضرب نمیزنه و غیره.

نتیجه اینکه از سختی ها و محبت های مسیر عشق نترسید. عشق مادر به فرزند، جایگاه بالایی داره و این جایگاه بالا سختی های راه رو براتون هموار میکنه.

3- ترس از تربیت غلط/
این موضوع در کنار شناخت خودتون و زندگی تون در درجه اهمیت بالایی قرار داره.

مثال: شما وقتی یک چرخ خیاطی برای خودتون تهیه میکنید، اول از همه آموزش هاش رو میخونید، ممکنه کلاس هم برید. تا ماهر نشده باشید به اون چرخ دست نمیزنید، ولی برای زندگی، همسر و فرزند که از همه وسایل برقی پیچیده تر هستند، نیاز به آموزش رو احساس نمیکنیم.

نتیجه برای فرزند هم اگر دفترچه اموزشی اش رو همواره مطالعه کنید، نگرانی نخواهد بود.

4- نگرانی از اینده:

همه ما، یه روز به دنیا اومدیم، و تو دهه ای که ما به دنیا اومدیم، غالبا وضعیت تمکن فعلی برای خانواده ها نبوده. ولی به آیند امیدوار بودند و تعدد فرزند براشون ترس آور نبود.

دلیل زیاد داره، یکی اش ممکنه این بوده باشه که آگاهی های زمان ما از اون ها بیشتره. یکی اش میتونه این باشه که توکل اونها از ما بیشتر بوده. هر دلیلی که داشته، الان اون بچه ها بزرگ شدند دارند زندگی میکنند. نمونه های از اون فرزندها موفق شدند و نمونه هایی خیر.

مهم اینه که ما توکل داشته باشیم و همه تلاشمون رو برای اون بچه بکنیم. دیگه باقیش رو به صاحب روح اون بچه بسپریم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mlika2

دوست عزیزم راجع به بیماری که داریم اطلاعات کافی
دارم وتحت نظر هستیم.ولی بیماریهای ناشناخته دیگه
من رو بیشتر میترسونه.
از نظر هزینه مشکلی نداریم ومیتونیم تامین کنیم.
یکی از علتهای شخصیم اینه.یکی دیگه
فاصله ای که بچه ممکن بین پدر ومادر ایجاد کنه .

---

گفتید یکی از علت ها اینه ( میترسم بچه بین من و همسرم فاصله ایجاد کنه. )
معمولا انسانها به دلیل نداشتن تجربه و قرار گرفتن در موقعیت هایی که از اون اطلاعی ندارن دچار ترس میشن. ترس زمانی که از حدود طبیعی خودش فراتر بره باید بررسی بشه که یکی از اونها همین ترس از ( فاصله ) بین زن و شوهر هست.
این مسئله طبیعی هست که بعد از بچه دارشدن زمان هایی که برای دو نفر شما وجود داشت تقسیم بر سه خواهد شد.
اما برای حفظ رابطه ی عاطفی شما باید مهارت هایی بیاموزین که بهتر هست از حضور مشاوره محترم و خواندن مقالات بهره ببرین اما؛
* بیاد داشته باشین در کنار توجه به فرزندتون میتونین فرصت هایی هر چند کم رو به همسرتون اختصاص بدین و از احساسات خودتون صحبت کنین از سختی ها و شیرینی ها ... تا از نظر روانی تحت فشار قرار نگیرین. ( برای پیدا کردن فرصت بهتر هست گاهی از پدر یا مادرتون کمک بگیرید تا فرزندتون رو نگه دارن و در این فرصت با همسرتون قدم بزنین، کافه برید یا .... ).
* داشتن برنامه، حفظ نشاط و خلاقیت، گذراندن زمان بیشتر با خانواده، تغییر نگاه به زندگی، آفرینش، نقش جدید و مسئولیت ها و ... بسیار مهم هستن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mlika2

کارمند نیستم ولی من عاشق سنتور زدن هستم و
کلاس میرم ومیدونم با امدن بچه عقب میوفتم وامکان
تمرین ندارم.
یا مثلا ما الان ازادانه با دوستان بیرون میریم یا مسافرت
ولی با وجود بچه سخته.یا من خیلی اهل کمک به دیگران
هستم وتو بیماریها وسختیها در کنارشون هستم میترسم
با وجود بچه نتونم به این کارم ادامه بدم.

---

* ( باید در نظر داشته باشین همیشه اینها پایدار نیستن و شما هم انرژیتون در این سطح ثابت نخواهد ماند و ممکن هست در آینده با تغییراتی مواجه بشین .)
* ( از طرفی شما در هر زمانی قادر هستین به علاقه مندی های خودتون بپردازین اما در هر زمانی قادر به بارداری و مهیا کردن شرایط مناسب نیستین )
نیاز دارید ارزش ها رو زندگی مشترک بررسی کنید و آینده نگر باشید.
وقفه در تصمیم گیری منطقی باعث خواهد شد شما زمان رو از دست بدید و اگر چنانچه در آینده تصمیم شما با تغییراتی همراه بشه و طبق نظر پزشک نیاز به درمان مقدماتی داشته باشین دچار مشکل جدی بشید.
شما فعلا از دو مورد مهم مستثنی هستین که در فرزند آوری مورد توجه هست یکی هزینه مالی و دیگری مسئله ی اشتغاله.
بهتر هست با همسرتون با مشاوره در ارتباط باشید و حضورا مراجعه کنید تا با بررسی بیشتر بتونین تصمیم بهتری بگیرین

.:72:

نقل قول:

---

برای بچه دار شدن اضطراب دارم و هر دفعه چکاپ رو عقب میندازم.من وشوهرم مشکل تالاسمی مینور داریم یکی علتهای ترسم همینه.ترس دیگم اینکه بچه معلول داشته باشم نه اینکه معلول بودن رو بد بدونم ولی از کم تحملی خودم میترسم.یکی دیگه از ترسام اینده بچم هست که چی میشه ایا میتونم تامینش کنم میتونم درست تربیتش کنم میتونم ادم با مسئولیتی ازش بسازم.وخیلی ترسای دیگه که گریبان گیرمه.مثلا اینکه با امدن بچه به خیلی ازکارای شخصی خودم نمیرسم ومجبورم کنارشون بذارم لطفا کمکم کنید.خیلی برام سخت شده.از طرفی شوهرم هم هیچ اسراری به بچه دار شدنمون نداره.براش فرقی نمیکنه میگه زندگیمون راحته وخوبه وخیلی خوشیم.

---

سلام. چه خوب که اینطور فکر می‌کنی. به نظر من تمام ترس‌هات در واقع حاصل یک تفکر منطقی‌ست و اتفاقا باید بچه‌دار شدن دلیل داشته باشی، نه بچه‌دار نشدن.
تمام چیزهایی که نوشتی درسته، بچه باعث می‌شه چارچوب زندگی کامل متحول بشه، اولویت‌های آدم و در نتیجه برنامه‌های زندگی تغییر اساسی می‌کنه. مسئولیتی دائمی رو متوجه شخص خواهد کرد. نوع رابطه شما و همسرت رو تغییر می‌ده، نیاز به افزایش قدرت صبر و تحمل داره و خیلی چیزهای دیگه که خودت هم حتما در موردش فکر کردی. همراه این تغییرات، یک سری پیشامدهای شیرین و عمیق رو تجربه خواهی کرد و در مقابل رنج‌های عمیق هم خواهی برد. همین موضوع برای یچه‌ای که به دنیا میاد هم هست، اون هم مقداری از زندگی لذت می‌بره و مقداری هم رنج. کسایی که بچه‌دار شدن رو تبلیغ می‌کنند اغلب تاکیدشون روی اتفاقات شیرین زندگی‌ست و یا مزایایی که از بچه‌دار شدن ( ممکنه!) به دست بیاد. مثل اینکه کسی در پیری دستگیر شما باشه، که البته این مدل مزیت‌ها رو می‌شه به سادگی جایگزین براش پیدا کرد.

من اون سمتی ایستادم که به نظرم بچه آوردن، اخلاقی نیست، چرا که به معنای تحمیل یک رشته از رنج‌ها، به عزیزترین موجوده. دلایل دیگری هم هست. در نتیجه می‌فهممت و به نظرم می‌رسه برای شما و همسر گرامی هم کم و بیش، همین نگاه هست و اگر درست حدس زده باشم، این تاپیک رو برای این شروع کردی که دلیل درونی برای بچه‌دار شدن نداری، بلکه رویکردی خارج از خودت ( جامعه، خانواده و ...) شما رو داره به اون سمت هل می‌ده. با این هُلِش! می‌تونی مقابله کنی، گرچه مسیر سخت و پر پیچ و تابی‌ست. :72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آویژه

سلام. چه خوب که اینطور فکر می‌کنی. به نظر من تمام ترس‌هات در واقع حاصل یک تفکر منطقی‌ست و اتفاقا باید بچه‌دار شدن دلیل داشته باشی، نه بچه‌دار نشدن.
تمام چیزهایی که نوشتی درسته، بچه باعث می‌شه چارچوب زندگی کامل متحول بشه، اولویت‌های آدم و در نتیجه برنامه‌های زندگی تغییر اساسی می‌کنه. مسئولیتی دائمی رو متوجه شخص خواهد کرد. نوع رابطه شما و همسرت رو تغییر می‌ده، نیاز به افزایش قدرت صبر و تحمل داره و خیلی چیزهای دیگه که خودت هم حتما در موردش فکر کردی. همراه این تغییرات، یک سری پیشامدهای شیرین و عمیق رو تجربه خواهی کرد و در مقابل رنج‌های عمیق هم خواهی برد. همین موضوع برای یچه‌ای که به دنیا میاد هم هست، اون هم مقداری از زندگی لذت می‌بره و مقداری هم رنج. کسایی که بچه‌دار شدن رو تبلیغ می‌کنند اغلب تاکیدشون روی اتفاقات شیرین زندگی‌ست و یا مزایایی که از بچه‌دار شدن ( ممکنه!) به دست بیاد. مثل اینکه کسی در پیری دستگیر شما باشه، که البته این مدل مزیت‌ها رو می‌شه به سادگی جایگزین براش پیدا کرد.

من اون سمتی ایستادم که به نظرم بچه آوردن، اخلاقی نیست، چرا که به معنای تحمیل یک رشته از رنج‌ها، به عزیزترین موجوده. دلایل دیگری هم هست. در نتیجه می‌فهممت و به نظرم می‌رسه برای شما و همسر گرامی هم کم و بیش، همین نگاه هست و اگر درست حدس زده باشم، این تاپیک رو برای این شروع کردی که دلیل درونی برای بچه‌دار شدن نداری، بلکه رویکردی خارج از خودت ( جامعه، خانواده و ...) شما رو داره به اون سمت هل می‌ده. با این هُلِش! می‌تونی مقابله کنی، گرچه مسیر سخت و پر پیچ و تابی‌ست. :72:

---

سلام.چه خوبه که کسی متوجه منظورم شد.دقیقا من

مشکلم همینه.از نظر اعتقادی وجود بچه رو نمیفهمم

درست عاشق بچه ها هستم وبه شدت نگرانشون ولی

همین باعث میشه نتونم هضم کنم چرا یه موجودی رو

به دنیا وارد کنم که معلوم نیست چه زجرهایی رو باید

بکشه.من بچه خواهر وبرادر زیاد دارم وخیلی بهشون

علاقه دارم.وهر وقت اتفاقی براشون بیوفته به این

فکر میکنم که من تاب وتحمل این رو ندارم که به یه

موجود به این کوچیکی اسیبی وارد بشه.وقتی راجع

به بچه های خانواده من سراسر نگرانی میشم بچه

خودم که فکر کنم بمیرم.

چند روزی خواهرم بیمارستان بود وپیرمرد وپیرزنهای

زیادی دیدم که تنها امده بودن ومجبور بودن از هم

تو اون سن مراقبت کنن و گاهن بچه ها به دلایل

مشغله های خودشون نمیتونستن بیان پیششون

ما که از این نسل هستیم پدر ومادرها رو تنها میذاریم

ایا فرزندان اینده میتونن از ما مراقبت کنن.پس این

دلیل رو هم نمیتونم قبول کنم که بچه دار بشم.

دچار یه تضاد شدیدی شدم که برام سخت شده

تصمیم بگیرم.

بچه دار شدن رو اصلا منطقی نمیبینم چه از دید فلسفی

چه فیزیکی.

سلام. من متوجه نشدم شما که نه خودتون و نه همسرتون تمایلی به بچه دار شدن ندارید چه اصراری هست پس؟ همه که نباید بچه دار بشن! بچه دار شدن مسئولیت خیلی سنگینیه و اگر روزی تصمیم به این کار گرفتید باید بدون هیچ توقعی و با دید اینکه کلا فداکاری یک طرفه والدین نسبت به فرزند هست اینکار رو بکنید نه به خاطر تولید ابزاری برای آسایش دوران پیریتون.
اگر از محدودیت سنی نگران هستید و احتمال میدید در آینده نظرتون در مورد بچه داشتن عوض میشه میتونید تخمک هاتون رو فریز کنید که در اون صورت حسرت به دل نمونید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط خانم مهندس

سلام. من متوجه نشدم شما که نه خودتون و نه همسرتون تمایلی به بچه دار شدن ندارید چه اصراری هست پس؟ همه که نباید بچه دار بشن! بچه دار شدن مسئولیت خیلی سنگینیه و اگر روزی تصمیم به این کار گرفتید باید بدون هیچ توقعی و با دید اینکه کلا فداکاری یک طرفه والدین نسبت به فرزند هست اینکار رو بکنید نه به خاطر تولید ابزاری برای آسایش دوران پیریتون.
اگر از محدودیت سنی نگران هستید و احتمال میدید در آینده نظرتون در مورد بچه داشتن عوض میشه میتونید تخمک هاتون رو فریز کنید که در اون صورت حسرت به دل نمونید.

---

مشکلم دقیقاهمینجاست میگم همه که نباید بچه داربشن

وم هم معتقد به همین هستم صرفا بچه دار شدن تضمین

نیست که ادم دوران پیری بهتری داشته باشه ودیگران

این ترس رو به من وارد میکنن که فکر میکنم اگه بچه

نداشته باشم چیز مهمی رو از دست دادم.من در کمال

ارامش زندگیم رو میکنم برای خودم برنامه دارم.وهمه

میگن همیشه جوان نمیمونی تو سن چهل وپنجاه سالگی

که شور جوانیت رفت تازه متوجه میشی چیزی تو زندگی

کم داری.گاهی احساس ناامیدی میکنم که الان جوان

هستم برنامه دارم اقعا اینده هم با همین شور به زندگی

نگاه میکنم.یا ادم با سن بالاتر فقط به امید دیدن

بچه هاشون زنده هستن.خیلی دچار تناقضم.امیدوارم

بتونم تصمیم بگیرم.خسته شدم از دو دلی

سلام

شما دقیقا مطلبی رو جذب کردین که دوست دارین بشنوید.

تا وقتی که کاملا اندیشه نکرده باشین، بچه دار شدن براتون سم خواهد بود، ممکنه محبت خودتون رو ازش دریغ کنید، چون معتقد بودین نباید بچه دار بشین.

بهترین راه اینه که با خودتون تامل کنید، تاملی عمیق تر از بررسی مزایا و معایب بچه دار شدن. چون مقام فرزند و از اون بالاتر نعمتی که خداوند به آدم میده منزه از وارد

شدن به چنین قیاس هایی است.

شما مسئله های مفقوده و ناشناخته ای دارین که تا اونها رو برای خودتون حل نکنید، چرایی ادامه نسل براتون مبهم خواهد موند.

تو دو تا حوزه به نظرم مفیده کار کنید، یکی شناخت خودتون و دیگری داشتن هدف. البته منظورم از هدف این نیست که با خودتون قرار کنید پنج سال دیگه استاد پرویز مشکاتیان بشید یا صاحب یه ماشین لامبورگینی. منظورم هدفیه که عمیقه و پایدار. هدفی که پایه های اون سست نباشه که مثلا خدایی نکرده با شکستن یک دست راه رسیدن به بهترین نوازنده سنتور بسته بشه. هدف که هیچ چیز نتونه تخریبش کنه.


انسان ها با دیگر موجودات چند فرق اساسی دارند، یکی قدرت تعقل و اندیشه هست و دیگری قدرت انتخاب. خیلی عالی هست که شما با تعقل یه تصمیمی میگیرید. ولی برای تعقل باید چندتا مطلب رو رعایت کنید:

1- شرایط و عوامل بیرون رو خوب دریافت کنید. ( حس های پنج گانه )

2- اطلاعاتی رو که از حواس خودتون دریافت کردین در مرحله توهم نگه ندارین

3- 2- اطلاعاتی رو که از حواس خودتون دریافت کردین و در مرحله توهم نگه اش نداشتین، در مرحله خیال نگه ندارین.

4- اگر مراحل گذشته رو خوب انجام داده باشین، میتونید یه تصمیم درست بگیرید.


مثال :

برای ازدواج من خوب نگاه نکردم بیبینم همسرم تحصیلاتش چیه؟ ( حواس پنج گانه و شناخت ضعیف) و در ادامه کلی با شناخت محدودی که ازش پیدا کردم خیالبافی میکنم و یه تصمیم میگیرم. ولی بعدش متوجه میشم همسرم اصلا سیکل هم نداره. و همه خیالاتم از همسر تحصیل کرده بهم میریزه.

پس بابد برای یه تصمیم درست، خوب بیبینید، خوب بشنوید، خوب لمس کنید، خوب بچشید، خوب ببوئید ( به شناخت خوب رسید) و از مرحله توهم و خیال ردش کنید تا تصمیم درست بگیرید.


موفق باشید:72:

بچه دار که بشید راحتترین کارها به سخت ترین ها تبدیل میشه
میخواین از خونه برین بیرون و نون بخرین؟
باید اقلاً نیم ساعت وقت صرف کنید تا بچه و خودتون را آماده کنید و بعد بیرون برید نون بخرید
اگه بچه تو بغلتون باشه باید به سختی پول را از توی کیفتون دربیارید و بدید به نونوا و سختتر نون را دستتون بگیرید و برگردید خونه
بچه به بغل ، نون به دست، کلید خونه را بندازید توی قفل و در را باز کنید.
تازه این بچه هنوز نوزاده و اذیت چندانی نداره.

اگر بخواهید از دریچه عقلتون نگاه کنید دلایل زیادی پیدا میکنید که بچه دار نشید.
کدوم آدم عاقلی وقت آزاد خودش را با ونگ ونگ بچه، و پوشک عوض کردن پر می کنه؟

خیلی منطق بی رحمانه ایه که بخواهید بچه بیارید تا تنها نباشید یا بچه بیارید تا دوران پیری تون شما را نگه داره
من اصلا آدمایی که از بچه هاشون توقع دارند وقت پیری مثل پرستار بهشون رسیدگی کنند درک نمیکنم
خودم دو تا بچه دارم و برام خیلی هم زحمت دارن اما دارم لذتشون را می برم و لذتش به زحمتش می ارزه.
منطق جوابگو نیست بانو.
یا بچه دار نشید و یا اگر بچه دار شدید توقعی ازشون نداشته باشید.

سلام ملیکا عزیز،

راستش 6 یا 7 سال پیش من هم یه تاپیک ایجاد کردم با همین مضمون که از بچه دار شدن میترسیدم به غیر از دلیل اول شما مبنی بر بیماری تمام ترسها و استرس های شما در من وجود داشت و من یک ترس متفاوت دیگه ای داشتم اون موقع من از مردن خیلی میترسیدم و یک دلیلم این بود دوست نداشتم که یکی به این دنیا اضافه کنم که مردن رو تجربه کنه ...
خلاصه اینکه من شاغل بودم و تنها یک حرف همسرم که گفت میترسم بعدها پشیمون بشیم که دیر شده باشه و این حرف خیلی من رو تو فکر برد و نشستم یک لیست در آوردم از مسئولیت ها و کارهائی که وقتی بچه دار شدیم باید بکنیم هر چی که به فکرم رسید به عنوان هدف پدر و مادر شدن در یک سر رسید نوشتم تصمیم خیلی سختی بود ولی با این حال به دکتر رفتم و تمام آزمایش ها و چکاپ های قبل بارداری رو من و همسرم انجام دادیم بلاخره وقتی جواب آزمایشم رو گرفتم نه خوشحال بودم نه ناراحت و کلی گریه هم کردم چون یک دنیا استرس و نگرانی و ترس داشتم ، از دست دادن کار، ما ماهی یکی دوبار مسافرت میرفتیم بدون برنامه ریزی همسرم میومد دنبالم سر کار یکهو سر از چالوس در میاوردیم شام میخوردیم دوباره بر میگشتیم :310: کلا خیلی واسه خودمون حال میکردیم چه با دوستان چه خودمون تنهائی، ولی دیگه انتخابمون رو کردیم آگاهانه و با فکر بچه دار شدیم، بهترین زمان زندگی من 9 ماه بارداری من بوده و هست و تا 6 روز قبل اینکه پسرم به دنیا بیاد سر کار رفتم بگذریم که بعد یک مدت دچار افسردگی بودم چون بعد 14 سال خانه نشین شدم و شاید تا 10 ماهگی پسرم هنوز نتونسته بودم خودم رو با شرایط و مخصوصا خانه داری وفق بدم، ولی یه چیزی که تجربه کردم میخوام بهت بگم که هیچکدوم از نگرانی ها و ترس ها و استرس هائی که داشتم 98 درصدشون تحقق نیافتاد من که اصلا آدم خانه نشستن نبودم ولی الان 5 سال که خودم ترجیح دادم که سر کار نرم و روی سر بچه ا م باشم اگر میرفتم شاید از لحاظ مالی شرایط بهتری میداشتم ولی دیدگاهم این بود که یه جاهائی همه چیز مادیات نیست خدا رو صد هزار مرتبه شکر که خدا برکت داد به زندگیمون ، میدونی شاید اگر همسرم رضایت میداد الان بچه دومم هم 2 سالش می بود ولی راضی نمیشه که دومی هم بیارم و از لحاظ مسئولیت و مسائل مالی در شرایط کنونی حق رو بهش میدم ولی از نظر آینده فرزندم این حق رو بهش نمیدم چون من کلا با تک فرزندی مخالفم به دلایل مختلف ، اگر شرایط مالی خیلی عالی داشتم شاید 3 تا بچه هم می آوردم :311: ، خیلی جالبه بدونی که از وقتی پسرم به دنیا اومد من دیگه به مردن فکر نکردم و امیدم به زندگی بیشتر شد، خیلی تغییر کردم در خیلی از موارد خدا رو شکر میکنم به خاطر حضور فرزندم در زندگیمون ، شاید خیلی سختی ها داشته باشه ، بچه که بیاد دیگه خودت نیستی ، خیلی انرژی باید بزاری از خوابت خوراکت رسیدن به خودت باید بگذری مدتها، دیگه باید هزار قسمت بشی ، باید جواب دلتنگی های مادر بزرگ پدر بزرگها خاله ها دائی ها و عمه ها عموهای بچه هم بدی یعنی مجبورت میکنن که بچه رو ببری ببیننش میگن خودت نمیای نیا ولی بچه رو بفرست :58: روزهای خیلی شیرین و خوب و پر از مسئولیت در انتظارته به قولی هرچی که بچه ها بزرگتر میشن دغدغه هاشون واسه پدر مادرها بیشتر و بیشتر میشه به نظر من اگر نگرانی هم هست واسه دو سه سال اول نگران نباش غصه کم شدن مسافرت و تفریح و ... نخور، چون در کنار کم شدن خیلی چیزها ثروتی داری که راضی نیستی با هیچ چیزی عوضش کنی
امید وارم تونسته باشم تجربه ام رو در اختیارت گذاشته باشم