شوهرم بعد از ٤سال دوباره ميگه جدا شيم

با سلام و وقت بخير
دوستان به راهنماييتون نياز دارم

من قبلا در مورد مشکلاتی كه با همسرم داشتم پست گذاشتم و از راهنمايي دوستان استفاده كردم

. من و همسرم ١١ ساله ازدواج كرديم . من ٣٦سال و همسرم ٣٧ساله. همسرم افسردگي داره از

وقتي متولد شد مادرش بيمار شد و زمانيكه سرباز بود فوت كرد. دو ماه بعد از فوت مادرش اومد

شركتي كه من اونجا كار ميكردم و اونجا با هم آشناشديم و سه ماه بعد نامزد شديم همسرم به

شدت عصبيه و سر هر چيز كوچيك عصبي ميشه و فرياد ميزنه براش هم مهم نيست كجا باشيم

تو خونه يا مهموني يا خيابون من تحت هيچ شرايطي نبايد كار اشتباه انجام ميدادم چون عصباني

ميشد و داد ميزد و اغلب من سكوت ميكردم و چون دوسش داشتم تحمل ميكردم. و اغلب سر همين

بداخلاقيش و اينكه راضي نميشد بچه دار شيم بحث ميكرديم تا اينكه ٤ سال پيش خودش يه دفعه

اومد گفت توافقي جدا شيم كه من شوكه شدم ما مشكل حادي نداشتيم ميگفت بايد بياي توافقي

جدا شي كه من ميگفتم وقتي دوست دارم زندگيمو دوست دارم ولسه چي بايد بيام توافقي جدا

شم يك ماه جدا زندگي كرديم كلي خانواده هامون صحبت كردن ميگفت جدا شيم ٦ماه

درگير بوديم مشاوره رفتيم داييش اومده بود ايران كلي باهاش صحبت كرد كه بالاخره با كمك

خانوادهامون(پدر و مادر من و دايي و خاله همسرم) و مشاور و روانپزشك و پستهايي كه اينجا

ميزاشتم و از كمك دوستان استفاده ميكردم جدا نشديم..تو این چهار سال زندگی عاشقانه ای

نداشتیم يه رابطه معمولي داشتيم و حرفی از جدایی نمیزد منم سعی میکردم بیشتر رو‌ خودم

کار کنم خونه خانوادم کمتر برم .چون به من ميگفت خيلي وابسته اي . همسرم هم یکی دوبار رفت

روانپزشک و دارو مصرف میکرد .از پارسال من گفتم بیا بچه دار بشیم داره دیر میشه که به شدت

مخالفت میکرد و هیچ دلیل قانع کننده نداشت.تا اینکه یکسالی میشه دوباره فاصله گرفته اصلا

جایی با هم نمیریم یکساله خونه پدر خودش نرفته.بدون اینکه بره دکتر روانپزشک (قبلاقرص

سیتالوپرام ۲۰مصرف ميكرده )خودش رفته سيتالوپرام ٤٠مصرف ميكنه.

اواخر پارسال بهم پيام داد بيا بريم كلاس زبان آلماني سريع زبان ياد بميريم و كارامونو بكنيم بريم

من گفتم وا مگه ميشه در مورد مهاجرت موضوع به اين مهمي اس ام اسي صحبت كنيم بزار

سر فرصت بشينيم رودر رو صحبت كنيم بررسي كنيم تا به يه نتيجه برسيم من خيلي دوست نداشتم

كه برم چون شوهر من ادم قابل اعتمادي نيست و من چطوري ميتونستم باهاش تا اون سر دنيا

برم يك هفته بعد ديدم كلي كتاب زبان خريده اومده خونه ازش پرسيدم اينا چيه گفت كلاس ثبت نام

كردم خصوصي گفتم پس من چي ؟؟؟؟؟ مگه قرار نبود صحبت كنيم گفت من صحبتامو كردم تو به

شوخي گرفتي اينبار تصميمم جديه تو ميخواي بيا نميخواي نيا...و من واقعا ازش دلگير شدم

...از ارديبهشت كه دوباره بحث بچه كرديم ومن بهش گفتم پدر ومادرتو نميبخشم با تربيت همچين

بچه اي ديگه با من حرف نميزنه مهموني دعوت ميشيم نمياد

عروسي دعوت ميشيم نمياد من همه جا تنها ميرم حدودا يك ماهه جاي خوابشو تغيير داده و من

واقعا ديكه از رفتاراش خسته شدم چندين بار بهش گفتم بيا حرف بزنيم ببينيم مشكلمون چيه

تا حرف نزنيم كه مشكل حل نميشه يه بار هم رفتم بغلش كنم و گفتم بيا تمومش كنيم اين قهر و بچه

بازي و كه به شدت منو پس زد و گفت ولم كن واز اون موقع منم باهاش حرف نميزنم و بزاي اينكه

تو خونه از تنهايي منم افسرده نشم اكثرروزا ميرفتم پيش خانوادم.واقعا خسته شدم نميدونم دردش

چيه چرا هرچند سال يكبار يادش ميفته كه اين زندگي و نميخواد.تا دو هفته پيش به پدرش زنگ زدم

و ماجرا رو گفتم پدرشون به من گفتن يكساله مشكل دارين الان به من ميگين

منم گفتم سعي داشتم خودمون حلش كنيم شما ٤سال پيش هم كمك نكردين(پدر شوهرم ازدواج

مجدد كرده با خانمي كه ٤ سال از شوهر من بزرگتره و دوتا بچه ٨و ٥ ساله دارن كلا مشغول

زندگي خودشه ) .پدرش اومد خونمون همسرم بهش گفت بعد از يكسال ونيم اگه اومدي خونمون

ديدنم خوش اومدي اگه اومدي دوباره بحث كني زندگي خصوصيمه به كسي ربطي نداره و

هرچي از دهنشون در اومد بهم گفت و گفت طلاقت نميدم زنم صيغه ميكنم

ميبرمت يه جاي دور با اون زنم زندگي كني منم عصباني شدم زنگ زدم به پدر ومادرم اومدن

دعواشون شد بحث كردن كلي بد و بيراه گفت (پدرو مادر من هيچوقت تو زندگيم دخالت نكردن ولي اين مدت اينقدر منو اذيت كرد و ٥ ماهم باهام حرف نميزد باهام غذا نميخورد جاي خوابش و

جدا كرد(كه ميگفت شبا قرص خواب ميخورم تو زياد تكون ميخوري من ميرم اون اتاق ميخوابم در و

هم ميبست و من تمام اون شبا گريه ميكردم) مامانم هم تمام اين يازده سالو كه تو دلش بود بهش گفت و پدر ومادرمو از خونمون انداختشون بيرون و پدرش امام مدت ساكت بود هيچي نگفت به من

گفت تو هم فعلا جمع كن برو خونه خانوادت .گفتم اره ميرم با اون حرفايي كه پسرت زد واسه چي

بمونم من امنيت جاني ندارم روانيه اين ادم.

دوهفتست خونه پدرم رفتم و با مشاوره صحبت كزدم مشاوره با ايشون صحبت كرد ودرنهايت بهم

گفت شما دنياتون متفاوته هيچ چيز مشترك ندارين تو برون گرايي و اون درون گرا فرهنگتون

متفاوته توافقي جدا شين ..من واقعا نميدونم چيكار كنم ...

هنوز دوستش دارم هنوز ميخوام هر جور شده اين زندگي و كه ١١سال براش زحمت كشيدم حفظ

كنم كمكم كنيد. خانوادم ميگن تو ديوانه شدي اخه اين ادم چي داره كه تو ميخواي بموني نه باهات

حرف ميزنه نه جايي ميرين با هم . نه حاضره بچه دار شه اخلاقم كه نداره افسرده و بددهنه اين ادم چي بهت ميده كه تو هنوز ميگي دوسش دارم ميگن بايد جدا شي اين ادم كه هر ٤سال يادش

ميفته اين زندگي و نميخواد تورو نميخواد ارزش نداره ...

دوستان ببخشيد پستم خيلي طولاني شد .لطفا به تايپيك من سربزنيد من واقعا به راهنماييتون نياز دارم

سلام
سارینا جان از شرایطی که در اون قرار داری متاسفم و عمیقأ امیدوارم با همت و اراده خودت مسیر حال و روزت رو به سمت بهبودی خدایان کنی.
عزیزم یازده سال زمان کمی نیست و در واقع هر کسی این مدت زمان رو در یک شرایط خاص به سر ببره بهش عادت می کنه و بهش وابسته می شه. من به شما پیشنهاد می کنم دستت رو روی زانوی خودت بذاری و الان که پیش پدر و مادرت هستی سوای این که جدا خواهی شد یا نه سعی کنی خوب زندگی کنی و خوش باشی. می تونی از یه سفر کوچیک شروع کنی. خودت بهتر از هر کسی می دونی چه کارهای عقب افتاده ای داری که انجام اونها حالت رو بهتر می کنه. بذار حالت بهتر بشه و بعد تصمیم بگیر. هیچ کس به اندازه خودمون نمی تونه به دادمون برسه عزیزم.

ممنونم پرستو عزیز. دارم روزایی رو سپری میکنم که خیلی بد و وحشتناکه. درسته کنار پدرو مادرم هستن و از من حمایت میکنن و به شدت مراقب من هستن ولی دلم میخواست خونه خودم بودم.. از اونور همسرم میگه زودتر تصمیم بگیر این وضعیت برزخی که توش هستیم اصلا خوب نیست(منتظره بگم مهریمو میبخشم بریم توافقی جدا شیم).خانوادم میگن دوست نداره نمیخوادت دل بکن ازش ولی من نمیتونم کاش میتونستم ازش متنفر شم

سلام سارینا جان. حس میکنم خودت هم نیاز به مشاوره داری به قول دوستمون اول روحیه خودتو خوب کن بعد تصمیم بگیر.

نمیخوام ناامیدت کنم ولی درمان بیماری های روحی واقعا سخته.با فرض اینکه همسرت درمان نشه باز هم حاضری برگردی پیشش؟

آنيتا عزيز من واقعا همسرمو دوست دارم دلم ميخواد هر كاري از دستم بر بياد براي سلامتيش و براي زندگيم انجام بدم .
دوستان چرا به پست من سر نميزنين من واقعا به راهنماييتون نياز دارم شرايط خيلي بدي دارم

دوستان چرا کسی تایپیک منو نمیبینه ؟من به راهنمایی نیاز دارم لطفا به تایپیک من هم سر بزنید

مجاورت با یک بیماری مسری حتما می دونی که چه عاقبتی خواهد داشت. این مثال رو به شرایط خودت تعمیم بده. مادامی که به خودت کمک نکنی به دیگری هم نمی تونی کمک کنی.
پیشنهاد می کنم فعلا به طلاق توافقی هم تن ندی و تو یه شرایط مساعد تصمیم بگیری.
با تو خونه نشستن و زانوی غم بغل گرفتن اتفاقی نمی افته.
اینجا و لابلای پست های اینجا هم معجزه نمی شه.
باید به یه مشاور خوب مراجعه کنی.



متاسفانه تو پست قبل از اونجایی که با گوشی وصل می شم اشتباه تایپی داشتم که امکان ویرایش پیدا نکردم. کلمه خدایان مد نظر من نبود عزیزم. هدایت رو جایگزین کن 🙂

سارینا جان سلام،

از دید من یه تناقضی در احساست نسبت به همسرت هست.

تو دوستش داری. اما نمی تونی قبولش کنی.

چطور آدم می تونه چیزی که خوب نمی دونه رو دوست داشته باشه؟

منظورم این نیست که دوست داشتنت حقیقی نیست. منظورم اینه که انگار ساز قلب و مغزت با هم جور نیست و یه موسیقی ناهماهنگی ایجاد شده که برای همسرت گوشنواز نیست و حال خودت رو هم بهتر نمی کنه.

می خوام بگم اگه کسی رو دوست داری، اولین شرطِ دوست داشتن اینه که اون آدم رو بپذیری. احساساتش، رفتارش، اهدافش.

این آدمی که شرایطش به شرایط یه انسان روانی نزدیک شده، می تونست الان شرایط و حال خیلی بهتری داشته باشه. درسته؟


بعلاوه به نظر می رسه ساده ترین قواعدِ زندگی با این آدم رو نمی دونی. برای همین رفتارهای ضدونقیض داری. مثلا کمک خواستن از پدرش، تماس گرفتن با پدرومادرت، ترک کردن خونه و ...

اگه درک درستی از همسرت و خواسته های خودت داشته باشی، رفتارهایی رو انجام نمی دی که به این شرایط منجر بشه.

...

منم یه وقتی خواستم از همسرم جدا بشم. رفتم خونه پدرم و تقریبا یک درصدِ مشکلاتی که با همسرم داشتم رو به خواهرم گفتم. از دید اون بدیهی بود که باید جدا بشم. در مورد جدایی حرف زدیم و منم پذیرفتم که دیگه برنگردم خونه و جدا بشم. تا نزدیکِ غروب شد. طبقه بالا بودیم، خواهرم رفت پایین میوه بیاره. من یک آن به این فکر کردم که همسرم الان تنهاست، خونه رو بدون خودم تصور کردم و دیدم من به اینجا تعلق ندارم. در جا حاضر شدم و از پله ها پریدم پایین، تو راه پله خواهرم از تعجب خشکش زده بود که چی شد یه دفعه.

وقتی اومدم خونه هوا تاریک شده بود، شوهرم تو هال نشسته بود و لامپ ها رو روشن نکرده بود. اون صحنه باعث شد دیگه هیچوقت دلم نخواد ترکش کنم.

وقتی به همه چی فکر می کنم، می بینم درسته که خیلی وقتا ناراحتم کرده، درسته خیلی وقتا کاراش غیر طبیعی و غیرمنطقی بوده، اما دلم نمی خواد تنها و تاریک باشه. از صمیم قلبم لذت می برم از اینکه تلاش کنم زندگی بهتر و روشن تری داشته باشه. نه اینکه مسیر زندگیش تغییر کنه و به خواسته های من نزدیک بشه، نه، فقط زندگیش براش راحت تر و بهتر باشه و به اهدافی که برای خودش داره برسه.

نظر من اینه که به قلبت نگاه کن. و همیشه در جایگاهی باش که بهش تعلق داری و برات ارزشمنده. مهم نیست که تصمیم و نظر دیگران (همسرت، خونوادت، و ...) چیه، مهم اینه که تو چی می خوای و چه کاری رو می تونی با تمام قلب و توانت انجام بدی. طوریکه شکست خوردن در اون راه رو به موفقیت در یه راه دیگه ترجیح بدی.

مجاورت با یک بیماری مسری حتما می دونی که چه عاقبتی خواهد داشت. این مثال رو به شرایط خودت تعمیم بده. مادامی که به خودت کمک نکنی به دیگری هم نمی تونی کمک کنی.
پیشنهاد می کنم فعلا به طلاق توافقی هم تن ندی و تو یه شرایط مساعد تصمیم بگیری.

واقعا ممنونم از اینکه پیگیر تایپیکم هستی من واقعا به کمکمتون نیاز دارم

با تو خونه نشستن و زانوی غم بغل گرفتن اتفاقی نمی افته.

پرستو عزیز من شاغل هستم از صبح تا غروب سرکارم و کلاس تمبک میرم سعی میکنم بعضی روزا پیاده روی کنم تا یکم ذهنم آزاد بشه.

اینجا و لابلای پست های اینجا هم معجزه نمی شه.

باید به یه مشاور خوب مراجعه کنی.

من مشاوره میرم ولی مشاوره جلسه ای با همسرم صحبت کرد بعد از اون بهم گفت شما هیچ چیز مشترک ندارین خیلی باهم تفاوت دارین تو برونگرایی اون درونگراست طرز تربیتتون با هم فرق میکنه تو همیشه تحت حمایت خانواده بودی ولی اون هیچوقت خانوادش حمایتش نکردن از وقتی چشم باز کرد با یه مادر مریض مواجه شد اون میگه هیچ حسی به سارینا ندارم ازش متنفر نیستم ولی حسی ندارم. از این زندگی دلزدست.آخرین حرف مشاور این بود که توافقی جدا بشین(یعنی همون چیزی که همسرم میخواد). من به مشاورم گفتم یعنی چی آخه چون من برونگرام و اون درونگرا باید جداشیم مگه همه زن و شوهرا فرهنگشون یکیه هم این اکثرشون با هم تفاوت دارن چون از دو خانواده مجزا هستن ولی خودشون باید بلد باشن این تفاوتا رو مدیریت کنن. گفتم من دوسش دارم میخوام رابطمونو درست کنم گفت وقتی اون نمیخوادت وقتی اون نمیخواد هیچ تلاشی بکنه

حالا سوال من از شما اینه :
1.آیا همه زن و شوهرها فرهنگشون شبیه هم هست؟
2.آدم های درون گرا و برون گرا باهم ازدواج نمیکنند؟
3. همه زن و شوهرا خواسته ها ونیازهاشون شبیه همه و همه چیزشون مشترکه...
4. اصلا میشه با این مشکلات رابطه رو بازسازی کرد؟

متاسفانه تو پست قبل از اونجایی که با گوشی وصل می شم اشتباه تایپی داشتم که امکان ویرایش پیدا نکردم. کلمه خدایان مد نظر من نبود عزیزم. هدایت رو جایگزین کن

سارینا جان سلام،

میشل عزیزم ممنون که برام پست گذاشتی وقتی پستاتونو میبینم خیلی خوشحال میشم تک تک جمله هایی که بهم میگین مینویسم میخونمشون و در آخر جمعبندی میکنم

از دید من یه تناقضی در احساست نسبت به همسرت هست.

تو دوستش داری. اما نمی تونی قبولش کنی.

دقیقا درسته. ببینید زندگی من دو مرحله شده مرحله اول که هفت سال زندگی کردیم نمیگم زندگی عاشقانه ولی زندگی معمولی رو به خوب و با هم داشتیم از سال هشتم ازدواجم یعنی چهار سال قبل که همسرم حرف جدایی و زد تا امروز کلا زندگیمون متحول شد من خیلی تلاش کردم زندگیمو حفظ کنم ولی فقط من تلاش کردم همسرم تمام این چهارسال نشسته بود ببینه من چیکار میکنم منم واقعا تنهایی کم آوردم اینکه مثل همخونه بودیم با هم هم به عشقش دوست داشتنش لمسش نیاز داشتم ولی اون همه اینا رو از من دریغ میکرد با من وقت نمیزاشت حوصله هیچکسیو نداشت .

چطور آدم می تونه چیزی که خوب نمی دونه رو دوست داشته باشه؟

منظورم این نیست که دوست داشتنت حقیقی نیست. منظورم اینه که انگار ساز قلب و مغزت با هم جور نیست و یه موسیقی ناهماهنگی ایجاد شده که برای همسرت گوشنواز نیست و حال خودت رو هم بهتر نمی کنه.

می خوام بگم اگه کسی رو دوست داری، اولین شرطِ دوست داشتن اینه که اون آدم رو بپذیری. احساساتش، رفتارش، اهدافش.

این آدمی که شرایطش به شرایط یه انسان روانی نزدیک شده، می تونست الان شرایط و حال خیلی بهتری داشته باشه. درسته؟


بعلاوه به نظر می رسه ساده ترین قواعدِ زندگی با این آدم رو نمی دونی. برای همین رفتارهای ضدونقیض داری. مثلا کمک خواستن از پدرش، تماس گرفتن با پدرومادرت، ترک کردن خونه و ...

بله متاسفانه منم ضعفایی دارم کلا مهارت ارتباطی دوتامون نداشتیم ما اصلا با هم حرف نمیزدیم من واسه خودم زندگی میکردم اون واسه خودش. تا حرفی میزدم اون عصبانی میشد من اشکم در میومد و باهاش قهر میکردم ما قهرهای طولانی مدت با هم داشتیبم و احساس میکردم وقتی قهر میکنم و سکوت میکنم اون خوشحالتره اون عاشق تنهاییه

اگه درک درستی از همسرت و خواسته های خودت داشته باشی، رفتارهایی رو انجام نمی دی که به این شرایط منجر بشه.

...

منم یه وقتی خواستم از همسرم جدا بشم. رفتم خونه پدرم و تقریبا یک درصدِ مشکلاتی که با همسرم داشتم رو به خواهرم گفتم. از دید اون بدیهی بود که باید جدا بشم. در مورد جدایی حرف زدیم و منم پذیرفتم که دیگه برنگردم خونه و جدا بشم. تا نزدیکِ غروب شد. طبقه بالا بودیم، خواهرم رفت پایین میوه بیاره. من یک آن به این فکر کردم که همسرم الان تنهاست، خونه رو بدون خودم تصور کردم و دیدم من به اینجا تعلق ندارم. در جا حاضر شدم و از پله ها پریدم پایین، تو راه پله خواهرم از تعجب خشکش زده بود که چی شد یه دفعه.

وقتی اومدم خونه هوا تاریک شده بود، شوهرم تو هال نشسته بود و لامپ ها رو روشن نکرده بود. اون صحنه باعث شد دیگه هیچوقت دلم نخواد ترکش کنم.

من سه هفتست خونه خودم نیستم همسرم اصلا تماس نگرفته خوشحالتره که من نباشم و الان منتظره من بگم مهریمو بخشیدم بریم جدا شیم

وقتی به همه چی فکر می کنم، می بینم درسته که خیلی وقتا ناراحتم کرده، درسته خیلی وقتا کاراش غیر طبیعی و غیرمنطقی بوده، اما دلم نمی خواد تنها و تاریک باشه. از صمیم قلبم لذت می برم از اینکه تلاش کنم زندگی بهتر و روشن تری داشته باشه. نه اینکه مسیر زندگیش تغییر کنه و به خواسته های من نزدیک بشه، نه، فقط زندگیش براش راحت تر و بهتر باشه و به اهدافی که برای خودش داره برسه.

امیدوارم همیشه تو زندگیت روزهای قشنگ و پر از آرامشی داشته باشی

نظر من اینه که به قلبت نگاه کن. و همیشه در جایگاهی باش که بهش تعلق داری و برات ارزشمنده. مهم نیست که تصمیم و نظر دیگران (همسرت، خونوادت، و ...) چیه، مهم اینه که تو چی می خوای و چه کاری رو می تونی با تمام قلب و توانت انجام بدی. طوریکه شکست خوردن در اون راه رو به موفقیت در یه راه دیگه ترجیح بدی.

من واقعا دوسش دارم ونمیخوام جدا شم من میخوام این رابطه رو درست کنم روی ضعفای خودم کار کنم.

من یه سری نقاط ضعفمو از دیدگاه همسرم میگم شاید بتونید راحت تر راهنماییم کنید:

1.بهم میگه من به شدت وابسته به خانوادم هستم و هیچوقت مستقل نیستم.
2. هرشب میرم خونه مامانم از اونجا غذا میارم براش و اون اینو دوست نداره(منم بهش گفتم چون تو 5ماه باهام حرف نزدی منو نادیده گرفتی من تنهایی تو خونه افسردگی گرفتم بخاطر همین از خونه فراری بودم میرفتم خونه مامانم و وقتی میرفتم خونه براش شام میبردم)
3.همه کاراتو نصفه میزاری(کلاس زبان.تمبک و..)تو کارات جدی نیستی
4.اصلا هیچ دوستی نداری همیشه با خانوادت وقت میزاری(بهش گفتم تو که دوست داری چرا تو این سالها یکیشونو دعوت نکردی بیاد خونمون یا با هم بریم بیرون که گفت تو باهاشون بد رفتار میکنی رفتار باهاشونو بلد نیستی که من به شدت عصبی شدم گفتم کی و چه وقتی من با دوستات بدرفتار کردم یکیشو بگو که سریع گفت حرفمو پس میگیرم
5.میگه همیشه خانوادت در درجه اول هستن بعد منم
6.هرجا خونوادت میرن ما هم باید بریم
ممنون میشم که راهنماییم کنید هر سوالی هم داشتین جواب میدم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sarina_1362

هنوز دوستش دارم هنوز ميخوام هر جور شده اين زندگي و كه ١١سال براش زحمت كشيدم حفظ

كنم كمكم كنيد.

---

با سلام و احترام
برای ابنکه بیشتر بتوانیم شما را درک کنیم و تا اندازه ای یه احساساتی که ادارک می کنی ؛ پی ببریم شما باید در مورد جمله ی بالا که نوشتید بیشتر توضیح دهید.
- چرا اینشون را دوست داری؟
- چه نقاط مثبتی و نقاط قوتی ایشان دارد؟
- تصور می کنید شما چه نقاط ضعفهایی دارید؟
- فکر می کنید چه اشتباهاتی شما در زندگی کرده اید؟
- ایشان چه اقداماتی برای زندگیتون تا کنون کرده است؟
- چه پتانسیل هایی در خود و همسرتان برای ترمیم این زندگی می شناسید که ممکن است مشاورتون از آنها بی خبر بوده است؟
- چه خصوصیات خانواده شما از همسرتان نمی دانند و شما می دانید که به خاطر آن خصوصیات شما دوست دارید زندگیتون ادامه یابد؟
- آیا نداشتن فرزند در زندگیتون مشکل زیادی برای شما ایجاد می کند؟
- آیا با روشها و فعالیتهایی که هم اکنون انتخای کرده اید تا حدودی ضعفهایی که در رابطه اتان بوده است به نوعی پر کرده اید؟

سلام و سپاسگزارم از مدیر همدردی که به تایپیک من سر زدن:72:
جواب سوالهایی که پرسیدین:
1. من دوسش دارم چون همیشه حداقل تا 4 سال اول زندگیمون خاطرات خوبی باهاش دارم خیلی منو دوست داشت خیلی حواسش بهم بود همییشه حامی من بود برام وقت میزاشت.

2. نقاط مثبت ایشون: همسرم پشتکار زیادی داره- هدفی که داره برای رسیدن به اون هدفش خیلی تلاش میکنه. سعی میکنه هر کاری که شروع میکنه به انتها برسونه

3.نقاط ضعف من: عدم اعتماد به نفس-عدم مهارت گفتگو-عدم مهارت تو تصمیم گیری-نداشتن سیاستهای زنانه-از لحاظ روحی و عاطفی هم وابسته هستم-واسه شروع هر کاری اشتیاق

زیادی دارم ولی وقتی شروع میکنم یه مدت میگدره دیگه ادامه نمیدم

4. اشتباهات من تو زندگی: ازچهار سال قبل که بعد از مشکلاتمون تصمیم گرفتیم دوباره شروع کنیم من مشاوره دیگه نرفتم و اوایلش خوب پیش رفتم رابطمون بهتر شد ولی وسطهاش وقتی

یدم همسرم تلاشی نمیکنه من انگیزمو از دست دادم مهارت گفتگو نداشتیم مشاوره هم ادامه ندادیم که بتونه کمکمون کنه و ما با هم حرف نمیزدیم وقتی میرفتم نردیکش شروع میکردم

صحبت کنم میدیدم تمایلی نداره من قهر میکردم با هم بحث میکردیم من قهر میکردم متاسفانه اونم قهر های طولانی مدت...ما بلد نبودیم با هم حرف بزنیم مشکلمونو حل کنیم زیاد جایی

نمیرفتیم مسافرت نمیرفتیم هر جاهم که دعوت میشدیم همسرم نمیومد و من تنهایی میرفتم

من بیشتر وقتمو با خانوادم بودم. همسرم دوست داشت با دوستامون بیشتر ارتباط داشته باشیم ولی هیچوقت خواستشو بیان نمیکرد.اشتباه دیگم این بود

که نرفتم کلاس سه تاری که میرفت دوستاشو ببینم البته چندبار گفتم دوست دارم یکبار باهات بیام کلاس ولی همسرم تمایل نداشت

5. به نظر من ایشون هیچ اقدامی نکرده فقط منتظر بود ببینه من چیکار میکنم. حتی همسرم هم تو این چهار سال فقط یکبار رفت پیش روانپزشکش اون هم من براش وقت گرفتم ولی بعدش

هرچی اصرار کردم بریم نیومد. (3هفته پیش روزی که پدرش اومده بود خونه ما به پدرش گفت سارینا بلد نیست زندگی کنه پدرش گفت خوب تو یادش
بده گفت من چرا باید یادش بدم خودش باید بلد باشه...همیشه از من توقع داشت )

6.من از مشاورم این توقع وداشتم که قبل از اینکه بگه توافقی جدا شین از من میپرسید که شما تو این چهارسال دقیقا واسه بهتر شدن رابطتون چیکار کردین میپرسید از چهار سال پیش تا

الان روند ارتباطتون نزولی بوده پس قطعا تو رابطه ضعف داشتیم ضعفاتون چی بوده چقدر رو این ضعفا کار کردینتنها چیزی که به من میگفت این بود که تو خوشگلی تحصیلکرده ای میتونی

زندگی بهتر داشته باشی . من واقعا تصمیم گرفتم اینبار رو خودم کار کنم ضعفامو برظرف کنم حتی کارگاه ارتباط موثر ثبت نام کردم .میخوام که زندگیم بهترشه من میدونم منم اشتباهاتی

کردم ولی واقعا میخوام درست بشه اما همسرم هیچ علاقه ای به درست شدن این رابطه نداره.

7. من عاشق بچه هستم ولی اگر همسرم آدمی بود که بشه بهش اعتماد کرد مهربونتر بود بیشتر برام وقت میزاشت به خواسته هام و نیاز هام توجه میکرد اگه بچه هم نداشتیم مشکلی

نبود چون همسری داشتم که همه جوره حامی من بود

8. در حال حاضر من جدا از همسرم هستم من خانه پدرم هستم و همسرم خونه خودمون. اصلا الان من نمیدونم باید چی کار کنم. چون اخرین باری که باهم حرف زدیم گفت این زندگی

دیگه درست نمیشه گفتم دوتامون تلاش کردیم و درست نشد؟ گفت آره و داره چهل سالمون میشه دیگه کی میخواد درست بشه و گفت ازت متنفر نیستم تا ازهم متنفر نشدیم بهتره جدا

شیم خواسته هامون با هم فرق داره تو بچه میخوای و من نمیخوام و گفت من تصمیم گرفتم از ایران برم. تصمیمم هم برای جدایی قطعیه.

تنها کاری که من الان میکنم اینه یکم صبر کنم تا ذهنم آروم بشه با همسرم هم تماسی ندارم.بخاطر همین اومدم اینجا تا از راهنمایی شما و دوستان کمک بگیرم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sarina_1362

سلام و سپاسگزارم از مدیر همدردی که به تایپیک من سر زدن:72:
جواب سوالهایی که پرسیدین:
1. من دوسش دارم چون همیشه حداقل تا 4 سال اول زندگیمون خاطرات خوبی باهاش دارم خیلی منو دوست داشت خیلی حواسش بهم بود همییشه حامی من بود برام وقت میزاشت.

2. نقاط مثبت ایشون: همسرم پشتکار زیادی داره- هدفی که داره برای رسیدن به اون هدفش خیلی تلاش میکنه. سعی میکنه هر کاری که شروع میکنه به انتها برسونه

3.نقاط ضعف من: عدم اعتماد به نفس-عدم مهارت گفتگو-عدم مهارت تو تصمیم گیری-نداشتن سیاستهای زنانه-از لحاظ روحی و عاطفی هم وابسته هستم-واسه شروع هر کاری اشتیاق

زیادی دارم ولی وقتی شروع میکنم یه مدت میگدره دیگه ادامه نمیدم

4. اشتباهات من تو زندگی: ازچهار سال قبل که بعد از مشکلاتمون تصمیم گرفتیم دوباره شروع کنیم من مشاوره دیگه نرفتم و اوایلش خوب پیش رفتم رابطمون بهتر شد ولی وسطهاش وقتی

یدم همسرم تلاشی نمیکنه من انگیزمو از دست دادم مهارت گفتگو نداشتیم مشاوره هم ادامه ندادیم که بتونه کمکمون کنه و ما با هم حرف نمیزدیم وقتی میرفتم نردیکش شروع میکردم

صحبت کنم میدیدم تمایلی نداره من قهر میکردم با هم بحث میکردیم من قهر میکردم متاسفانه اونم قهر های طولانی مدت...ما بلد نبودیم با هم حرف بزنیم مشکلمونو حل کنیم زیاد جایی

نمیرفتیم مسافرت نمیرفتیم هر جاهم که دعوت میشدیم همسرم نمیومد و من تنهایی میرفتم

من بیشتر وقتمو با خانوادم بودم. همسرم دوست داشت با دوستامون بیشتر ارتباط داشته باشیم ولی هیچوقت خواستشو بیان نمیکرد.اشتباه دیگم این بود

که نرفتم کلاس سه تاری که میرفت دوستاشو ببینم البته چندبار گفتم دوست دارم یکبار باهات بیام کلاس ولی همسرم تمایل نداشت

5. به نظر من ایشون هیچ اقدامی نکرده فقط منتظر بود ببینه من چیکار میکنم. حتی همسرم هم تو این چهار سال فقط یکبار رفت پیش روانپزشکش اون هم من براش وقت گرفتم ولی بعدش

هرچی اصرار کردم بریم نیومد. (3هفته پیش روزی که پدرش اومده بود خونه ما به پدرش گفت سارینا بلد نیست زندگی کنه پدرش گفت خوب تو یادش
بده گفت من چرا باید یادش بدم خودش باید بلد باشه...همیشه از من توقع داشت )

6.من از مشاورم این توقع وداشتم که قبل از اینکه بگه توافقی جدا شین از من میپرسید که شما تو این چهارسال دقیقا واسه بهتر شدن رابطتون چیکار کردین میپرسید از چهار سال پیش تا

الان روند ارتباطتون نزولی بوده پس قطعا تو رابطه ضعف داشتیم ضعفاتون چی بوده چقدر رو این ضعفا کار کردینتنها چیزی که به من میگفت این بود که تو خوشگلی تحصیلکرده ای میتونی

زندگی بهتر داشته باشی . من واقعا تصمیم گرفتم اینبار رو خودم کار کنم ضعفامو برظرف کنم حتی کارگاه ارتباط موثر ثبت نام کردم .میخوام که زندگیم بهترشه من میدونم منم اشتباهاتی

کردم ولی واقعا میخوام درست بشه اما همسرم هیچ علاقه ای به درست شدن این رابطه نداره.

7. من عاشق بچه هستم ولی اگر همسرم آدمی بود که بشه بهش اعتماد کرد مهربونتر بود بیشتر برام وقت میزاشت به خواسته هام و نیاز هام توجه میکرد اگه بچه هم نداشتیم مشکلی

نبود چون همسری داشتم که همه جوره حامی من بود

8. در حال حاضر من جدا از همسرم هستم من خانه پدرم هستم و همسرم خونه خودمون. اصلا الان من نمیدونم باید چی کار کنم. چون اخرین باری که باهم حرف زدیم گفت این زندگی

دیگه درست نمیشه گفتم دوتامون تلاش کردیم و درست نشد؟ گفت آره و داره چهل سالمون میشه دیگه کی میخواد درست بشه و گفت ازت متنفر نیستم تا ازهم متنفر نشدیم بهتره جدا

شیم خواسته هامون با هم فرق داره تو بچه میخوای و من نمیخوام و گفت من تصمیم گرفتم از ایران برم. تصمیمم هم برای جدایی قطعیه.

تنها کاری که من الان میکنم اینه یکم صبر کنم تا ذهنم آروم بشه با همسرم هم تماسی ندارم.بخاطر همین اومدم اینجا تا از راهنمایی شما و دوستان کمک بگیرم

---

...
سارینای عزیز
مشکل شما هیچ کدوم از لیست بالا نیست
مساله اینه که همسرتون شما رو دوست نداره و شما چون اعتماد به نفس ضعیفی دارید این موضوع رو نمی تونید بپذیرید و دل بکنید
وگرنه هزاران زن و شوهر با تفاوتهای خیلی بیشتر از این تلاش می کنند و زندگی شونو می سازند