پسرم و دعواهای با پسرعمو و پسر عمه

سلام خدمت دوستان گلم
من 28 ساله و همسرم 35 سالشونه و ساله عقد کردیم و 6سالو نیمه زیر یک سقف زندگی میکنیم
پسرم دو سال و دو ماهشه و پسر عموش ده ماه و پسر عمش 3 ماهو نیم بزرگترن ازش اما به لحاظ قدرت بئنی خیلی خیلی بالاترن و مخصوصا پسر عمش جثه خیلی بزرگتری داره
ما اغلب اخر هفته ها و تعطیلات در ویلای پدرشوهرم خارج شهر باهمیم یعنی در یک خونه همه باهمیم
پسر عموش خیلی پرخاشگره و روزی چندین مرتبه پسر منو میزنه جوری که واقعا این هفته که برگشتیم بدن پسرم همش جای کبودی و زخم بود
پسر عمش هم اوایل اینطور نبود اما الان اونهم دست بزن پیدا کرده و خب کی بهتر از پسر من که از همه کوچیکتره!
متاسفانه بزرگترها در قبال این دو بچه پرخاشگر بهشون باج میدن مثلا وقتی پسر عموش پسر منو میزنه سریع پدرشوهرم یک چیز خوب که اون میخواسته بهش میده تا دیگه پسر منو نزنه!
حالا این وسط من خیلی سعی میکنم به پسرم بگم از خودت دفاع کن نباید بذاری بزننت
اما اون باز هم تا میزننش گریه میکنه و حتی من مدتیه به گریش توجه نمیکنم و فقط تکرار میکنم برو از خودت دفاع کن
ازونطرف پدرش خیلی بابت این جریان منو مقصر میدونه و فیلمهای کارتونی که بزن بزنه براش میذاره تا اونم پسرارو بزنه و وقتی هم باهمیم همش تشویقش میکنه که برو بزنشون
واقعا یاد جنگ خروس ها میفتم!
حالا کار درست چیه؟ باید حرف ها و کار درست رو بدونم شاید بتونم پدرشو هم همراه کنم واقعا نمیخوام یک پسر تو سری خور بار بیارم
اینو بگم به جز این جمع پسر من خیلی شجاع و شیطونه و حتی در قبال بچه های دیگه میره مثلا چیزی که میخوادو به زور میگیره و از پس خودش برمیاد
باهمسرم صحبت کردم گفتم من دلم نمیخواد پسرمون پرخاشگر باشه و در بزرگیش هم اینطور باشه بیا کمتر فرصت این جریان رو پیش بیاریم و کمتر این بچه ها باهم باشن اما خیلی مخالفه میگه اینجا مثل جامعست و اون باید یاد بگیره بزنه بقیرو و از پس خودش بربیاد اتفاقا باید بیشتر بریم تو اون جمع!
لطفا راهنماییم کنین خیلی ممنونم از همتون:43:

سلام شمیم
حتما از کوچولوت مراقبت و دفاع کن که حس نکنه بی‌پناه مونده، به گریه‌هاش توجه کن، نباید حس کنه کسی متوجه احساساتش نشده. سعی کن جای بازی رو جوری تنظیم کنی که جلو چشمت باشند، نوع بازی رو هم خودت مشخص کن که کنترل داشته باشی روشون، حتی خودت بچه‌ها رو بازی بده و اینقدر بدوانشون که خسته بشن و حال دعوا نداشته باشن. مثلا کافیه خودت بشینی، یک متکای پهن بذاری بگی هر کی بیشتر پرید، بعد بشمار و هی از اول!! ( امیدوارم سوسک نشم که بچه‌های خواهر شوهر رو اینجوری مشغول می‌کنم از سر و کول دایی‌شون بالا نرن :))

نظر پدر مادر بچه‌ها چیه در مورد این خشونت‌ها؟

سلام آویژه خیلی ممنونم از توجهت
میدونی من همش دچار چالش میشم مثلا پسرم هرکی ازش چیزی میگیره یا میزنش سریع گریه میکنه میاد بغل من! یعنی هیچ عکس العملی به اون طرف نشون نمیده. من با خودم فکر کردم حمایت من زیاد بوده و اونو ناتوان کرده برای همین به این سمت که خودت باید حقتو بگیری پیش رفتم. واقعا نمیدونم درستش چیه.
البته اینطور نیست که همدلی باهاش نکنم ولی اصلا هم یاریش نمیکنم و فقط زبانا و با بغل همدلی میکنم تا خودش تصمیم بگیره چیکار کنه
تو یک مهمونی دو ساعته میشه یک بازی ترتیب داد اما واس دو شبانه روز نمیشه. غیر ازونم شرع بازی اونا که مشکلی نداره یکدفعه اتفاق پیش میاد و منم بارها کنارش بودم و نتونستم کاری کنم.
مثلا من داشتم میزو تمیز میکردم و پسرم و پسر عموش با فاصله چند متری من داشتن بازی میکردن. پسرم رو جاروبرقی نشسته بود و پسرعموش دسته جاررورو در یک لحظه برداشت و کوبوند تو کتف اون! خب من نزدیک بودم و تو دیدم بودن اما کاری نشد بکنم که از اتفاق جلوگیری کنه کتف پسرم کبود شد و خیلی دردش گرفت
یا هر چیزی که ذره ای ناراحتش کنه در یک لحظه پسر منو میزنه و اصلا نمیشه پیشبینی کرد.
از طرف دیگه باخودم میگم من دایم کنار پسرم باشم و مواظبش باشم که البته غیرممکنه چون هم کارای خونه زیاده و هم خودم کار پیش میاد نمیشه بچسبم به پسرم حتی درون حالت هم خب آخرش چی میشه؟ در یک محیطی که من نیستم اون باید بتونه از خودش دفاع کنه مثلا مهد بره اونجاهم میخواد تا ازش چیزی گرفتن یا زدنش گریه کنه بره بغل مربی؟ نمیشه من همیشه مواظبش باشم و کنارش
کلا هم اینقدر واقعا تو تعطیلات خسته میشم که حال اینکه بخوام خودم بازی طراحی کنم ندارم و اینقدر هم این وروجک ها شرن که هر بازی فقط چند دقیقه مشغولشون میکنه
نظر پدر مادر بچه ها:خواهرشوهرم خیلییییی ادم ریلکسین قبلا پسرش مظلومتر بود و حتی یکبار جوری از پسرداییش کتک خورد که فقط خدا رحم کرد کور نشد زیر چشمش یک بادمجون گنده تا مدتها بود! و با کارتون های خشن و بزن بزن پسرشو الان شیر کرده و به من میگه بچه ها اینجوری دارن لذت میبرن پسر تو خودش دوست داره بزننش که هی میاد تو دست و پاشون (راست میگه تا حدی چون غیر از موقعیت هایی که اصلا نقشی پسرم نداشته خیلی اوقات نقش داره مثلا اون دوتا دارن از بالای دیواره مبل میپرن رو مبل و هی اینکارو تکرار میکنن پسر من میره رو مبل دراز میکشه:58:خب اونا هم میان میزننش)
جاریم میگه نباید اصلا دخالت کرد! (خیالش از پسر خودش نکه راحته همرو میزنه به ما میگه دخالت نکنین) میگه باید بذاریم خود بچه ها بفهمن در قبال یک اتفاق چیکار کنن. حتی به همسرم میگفت تشیق نکن که از خودش دفاع کنه باید خودش بفهمه وقتی کسی زدش چیکار کنه و همیهش عکس العملش موقعی که پسرش یکیو میزنه اینه به پسرش میگه برو فلانی رو بوس کن و قشنگ بچش شرطی شده که بزنه بعد بره بوس کنه


متاسفانه یک رفتار بدی پسرم انجام میده وقتی اونا میزننش میاد منو میزنه! چون میدونه اگه یکی به اونا بزنه ده تا میخوره میاد من و گاهی پدرشو میزنه یا اگه بچه دیگه ای نزدیک باشه یقینا گزینه اول اونه! مثلا دختر خواهرشوهر دیگم دو سال از پسر من بزرگتره سریع حمله میکنه سمت اون که کلا اصلا تو بازیوشن هم نبوده!<br>واقعا موندم چیکار کنم

وای از دستِ تو شمیم!

دو سالگی وقتِ یاد دادن این چیزا نیست، وقتِ درک کردن و پذیرفتن و حمایت کردنه. فکر می کنم تا هفت سالگی باید به میلش رفتار کنی.

پسرت به هر دلیلی که هست، نسبت به اینها احساس ضعف می کنه، و از شما و پدرش انتظار داره کمکش کنید.

از طرفی فقط مادر اون بچه ها می تونن مانعشون بشن.

اونها هم دلشون به حالِ پسرِ تو نسوخته. و باید با زبون خودشون بهشون بفهمونی که باید به پسرشون یاد بدن کسی رو کتک نزنه. یا حداقل پسرِ تو رو کتک نزنه.

زبونِ مادرها رو هم که بلدی. یه مادر وقتی ببینه بچش داره آسیب می بینه، فورا حواسشو جمع می کنه که اجازه نده.

اگه من اونجا بودم، هربار که یکیشون پسرمو می زد، منم می زدمش. یه نیشگونی ازش می گرفتم که ده برابر کبود بشه. وقتی هم کسی اعتراض کرد، دلایلِ غیر منطقیِ احساسی میاوردم. که همه بفهمن دستِ خودم نیست و نمی تونم تحمل کنم کسی پسرمو بزنه. می ذاشتم همه بفهمن باید اون بچه ها رو از دستِ من حفظ کنن و راهشم اینه که نزارن پسرمو بزنن.

من قبلا اینو امتحان کردم. وقتی دختر داییم کوچیک بود، یه دفعه میومد ناخن منو می کشید. این کارم خیلی بیشتر از چیزیکه تصور می شه، دردناکه. یا موهامو می کشید!

من اون موقع به زبان های مختلفی سعی کردم مانع این کار بشم، دیدم فایده نداره. رسیدم به اینکه باید کاری کنم که مادرش نذاره اینکارو بکنه. بنابراین هربار که اینکارو می کرد، منم موهاشو می کشیدم.

بعد از یه مدت وقتی میومد سمتم، قبل از اینکه من متوجه بشم، مادرش می گرفتش و می گفت: عزیزم عمه جونو اذیت نکنی، دردش می گیره!

خلاصه اینجوری ممکنه به نظرِ دیگران بد بیای. ولی نتیجه برای پسرت خوبه. تا کسی بخواد بره سمتش، همه می دون، مانع می شن. اون بچه ها هم می فهمن زدنِ این بی پاسخ نمی مونه.

مادراشونم می فهمن، فیلم اکشن کارساز نبوده و یه بچه با کتک زدن نمی تونه از خودش مراقبت کنه.

از نظر من پسرت حق داره وقتی کسی می زندش بیاد شما و پدرشو بزنه. اون می دونه خودش ضعیفه و می دونه شما قوی هستید. ازتون انتظار حمایت و کمک داره.

ضمنا اینطور تعمیم نده که اگه در مقابل اینها احساس ضعف می کنه، در مقابل همه هم همینطوره و توی مهد هم همه می زننش و اینها.

جوِ خونوادگی و خیلی چیزهای دیگه الان پسرت رو در این موقعیت قرار داده. اگه اینجا کمکش نکنی، این حسِ تنهایی و بی پناه بودن باهاش می مونه و اتفاقا بیشتر ممکنه در موقعیت های دیگه هم احساس ضعف کنه.

سلام

امیدوارم آقای مدیر بیاد بنویسه که بدونیم رفتار درست و امن در این موارد چیه.

راستش من هم کم و بیش با میشل موافقم، البته نه اینکه شما هم بری اون بچه رو بزنی و این چرخه ادامه پیدا کنه، بلکه ( این نظر منه، مطمئن نیستم درست باشه یا جواب بده) هر بار این خشونت رو دیدی دست اون بچه رو بگیر، بهش بگو که "نباید کسی رو بزنی" اگر یکبار جواب نداد، چند بار بگو، بالاخره الگوی ذهنش می‌شه. ( گرچه من اینو وظیفه پدر مادرش می‌دونم) بچه‌ت رو هم بغل کنی و ناز و نوازش کنی که بدونه احساس رنجش به حقه، بدونه خشونت دیگران رو می‌رنجونه و ....


کمی مظالعه کردم، اینجا ( لینک) چند نکته جالب داشت که تا حدی برات خلاصه می‌نویسم:

نوشته بچه رو بغل کن، لازم نیست خیلی صحبت کنید، اجازه بده هر جقدر می‌خواد گریه کنه تا دردش کم شه، نگران اعتماد به نفس آسیب دیده‌ش هم نباش، بچه‌ها زود بهبود پیدا می‌کنند. و بعدش هم یادش می‌ره و می‌تونه دوباره برگرده بازی کنه. این جمله رو ببین: Your loving attention restores her sense that she is safe and cared for. اتفاقا اگر می‌خوای زودتر خوب شه، باید بهش توجه کنی، توجه پر از محبت و درک که احساس کنه در امانه و کسی هست که ازش مراقبت کنه. اینطوری زودتر خوب می‌شه.


نوشته بچه‌ت رو مطمئن کن که آدم‌ها قلبا خوبن، ولی ممکنه کارهای بد هم ازشون سر بزنه. و اینکه کوچولوی شما هیچ کار بدی نکرده.

یک جایی دیگه هم نوشته بدون اینکه به اون بچه‌ای که رفتار خشونت‌آمیز نشون داده، اشاره کنی یا مستقیم بخوای صحبت کنی، می‌تونی آهسته آهسته بهش کمک کنی این رفتارش رو کنار بگذاره. حتی لازم نیست وادارش کنی عذرخواهی کنه. این مدل عذرخواهی برای هر دو بچه آسیب‌زننده است. اون بچه‌ هم احتمالا احساسات بدی رو تجربه کرده.
و اتفاقا عادلانه اینه که با هر دو بچه به احترام و توجه رفتار کنی، تنبیه و در نظر گرفتن زمان محرومیت و این مدل رفتارها رو به کل فراموش کن، تازه باعث می‌شه بچه‌ها بیشتر احساس تنهایی کنن و رفتار بدشون رو تکرار کنند.

:72:

آره اگه مشکل با صحبت کردن یا حتی اخم کردن یا تشر زدن حل بشه که خیلی بهتره.

البته صحبت کردن با مادر بچه ها و مجاب کردنشون در اولویت هست. اونها اثرگذار تر هستند، چون بهتر از هرکسی زبون بچه ی خودشون رو می فهمن. هرچند اینطور که گفتی اینها خودشون مشوق بچه هاشون هستند و راحت متوجه اشتباهشون نمی شن.

سلام میشل و آویژه واقعا از هزدوتون ممنونم
چقدر به موقع برام جواب دادین و تونستم قبل این تعطیلاتم رفتارمو عوض کنم
البته واقعا انتظار داشتم مثلا خانم های فکور، بی نهایت و... هم جواب بدن ولی پست های شما دو نفر خیلی به بیداریم کمک کرد
راستش اولش عذاب وجدان گرفتم از اون جملتون که پسرم حس بی پناهی میکنه... و خوب که رو حرفاتون و رفتارهای پسرم فکر کردم دیدم پس انگار کار درست حذف موقعیته خشونت آمیزه
خب تا قبل این من و همسرم و همه خانواده همسرم فکر میکردیم باید ازادشون بذاریم خودشون بازی کنن و خودشون سر مشکلاتشون تصمیم بگیرن و کنار بیان
اما خب درین روش پسر من آسیب میدید و شاید اصلا مناسب این رنج سنی نباشه و برای بچه های بزرگتر این کار بهتره
خلاصه من دیدم موانعی جلومه مثل حرفا و حرکات مادرشوهرم که ازم انتظار دارن کار کنم (خیلی هم به حقه) و ازون طرف حس خودم که نمیخوام بقیه دربارم فکر بد کنن
اما تونستم به هردوش غلبه کنم

حذف موقعیت برای من با غلبه به اون دو تا بالایی کار سختی دیگه نبود و نیازی نبود روش میشل که البته در جایگاه من اصلا مورد قبول نیست و کار درستی نمیدونم انجام بدم
من این دو روز خیلی محدود به زمانهای خاص که مطمئن بودم از شرایط بچه ها کار خونه نکردم! و همه طعنه ها و رفتارهای بقیه رو به جون خریدم و البته چندبار در موقعیت های مختلف توضیح دادم من تصمیم گرفتم تمام زمان هایی که بچه ها باهمن باهاشون باشم و یک لحظه تنهاشون نذارم چون قبلا هربار اتفاقات خیلی بدی میفتاد و اینطوری رو تربیت همشون اثر سو داشت ولی وقتی من باهاشون باشم و مدام قبل از خشونت ها تذکر بدم و جلوشو بگیرم همشون یاد میگیرن زدن کار بدیه

منم کل این دوروز با بچه ها بودم. واس دو روز خیلی سخت نبود ولی وقتی تعطیلات بشه 4 روز یا بیشتر واقعا طاقت فرا میشه. داخل بازیشون منم شرکت میکردم و تا میخواستن یکی از اون دو حرکتی بزنن دستشونو میگرفتم و میگفتم زدن کار خیلی بدیه

جوری شده بود که حتی بازیای بدو بدو که نمیشد بهشون بچسبم بلند تکرار میکردم با فاصله بازی کنین و اینقدر میگفتم بچه ها با فاصله از هم بازی کنین که خودشون هم تکرار میکردن! مثلا تفنگ بازیاشون همیشه به زدو خورد میرسید چون تفنگاشونو هم به هم میکوبوندن! ولی اینبار با فاصله تفنگ بازی میکردن و اتفاقی نمیفتاد

ان شاالله کار درستو فهمیده باشم بازم ممنونم از هردوتون

شمیم خانم تربیت فرزند فقط در خونه نیست بلکه پدر و مادر در همه حال با رفتارهای خودشون فرزند رو تربیت میکنند.

دقیقا وقتی که کودک در جمعی مورد اذیت قرار میگیره باید مادر وارد صحنه بشه و رفتار صحیح رو به فرزندش یاد بده،عقب نشینی به بهانه اینکه اونها بچه هستن و خودشون از پس خودشون بر میان خیلی اشتباهه،چون بچه ها هنوز در حال یادگیری هستن و اگه الگویی نداشته باشن نتیجه اش میشه که از کاراکترهای خشن بعضی از کارتونها که در پس زمینه ذهنشون هست تبعیت میکنند،پس کاری که انجام دادی دقیقا درسته باید دست کودکی که قصد کتک زدن داره رو گرفت و بهش گفت زدن کار بدیه،شما با این کار در آن واحد به دو کودک آموزش میدین؛یعنی هم به فرزندتون یاد میدین که در برابر خشونت باید ایستادگی کنه و از خودش دفاع کنه و دفاع صحیح رو هم بهش یاد دادین که در این مواقع نبابد اجازه بده که کتک بخوره و نه بچه دیگری رو بزنه.

و در عین حال به کودک مقابل هم آموزش دادین که باید خشمش رو کنترل کنه و زدن ابزار مناسبی نیست.

شما قبلا به بچه ات آموزشی در برابر خشونت نداده بودی و برای همین فرزندت مستاصل میشد که چه باید بکنه و به سمت شما می اومد.

یک مادر هوشیار همیشه تکیه گاه بچه اش هست و این با لوس بار اومدن بچه خیلی فرق داره، وقتی که شما از بچه ات حمایت منطقی کنی کم کم کودک برای خودش ارزش بالایی قائل میشه و این باعث رشد اعتماد به نفس میشه. گاهی ماها در تربیتمون ازون ور بوم میفتیم و از ترس اینکه بچه مون لوس بار نیاد ازش حمایت و طرفداری به موقع نمی کنیم.

سلام خندون عزیز ممنونم از توحهت
من نگفتم بچه ها از پس خودشون برمیان... بلکه میگفتم باید خودشون بتونن از خودشون دفاع کنن که متوجه راه اشتباهمون شدم
سوالم الان اینه
میگین از قبل چون پسرم الگویی نداشته در مواجهه با زدن نمیدونسته چیکار کنه
خب چطوری باید بهش دفاع رو قبل اتفاق یاد میدادم؟ توجه کنین دو سالشه و در سنی نیست که کلاس رزمی مثلا ببرمش! تو خونه کشتی و ازین بازی ها باهم میکنیم اما چون دردش نمیگیره بازم کمکی بهش نمیکنه
بقیه هم وسط میدون جنگ نبودن و از قبل یاد نگرفتن که میزنن بلکه روحیشون از پسر من خشن تره (به خیلی از عوامل که واضحترینش روحیه و اخلاق مادره برمیگرده)و چون جسما هم قویترن وقتی عصبانی میشن میزنن و فقط پسر عمش چندوقته واسش کارتون های اکشن میذارن و از اونا مشخصه الگو میگیره وگرنه حتی پسرعموش که خیلی پرخاشگره اصلا چنین کارتون هایی نمیبینه
خب من چطوری بهش دفاع یاد بدم؟ چیزی که هست اغلب بچه های کوچیک وقتی دردشون میگیره دیگه به فکر دفاع نیستن برای همین من غیرطبیعی نمیدیدم که پسرم نمیره اونارو بزنه چون در اون لحظه خودشو ضعیفتر میدیده
این سری یکبار اون رفت که پسرعمشو بزنه که من جلوشوو گرفتم و خیلی ناراحت شد و گریه کرد که چرا نذاشتم پسرعمشو بزنه (کسی نزده بودش بلکه دعوا سر اساباب بازی بود)
سوال من اینه آموزش در برابر خشونت چیه؟ و چطوری باید بهش یاد بدم چیکار کنه؟

سلام
فقط مساله روحیه بچه نیست. خیلی از بچه ها بخاطر تنبیه بدنی توسط والدین یا خواهر و برادرشون اهل کتک زدن میشن.

تو دورهمی هاتون، وسایل خطرناک بازی در اختیار بچه ها قرار ندین. محل بازی بچه ها امن باشه. مثلا میز نوک تیز نباشه که همدیگه رو هل بدن و خطر درست بشه.
تا جایی که میتونین مراقبشون باشین. اگر پسرتون کتک خورد و گریه کرد، از اون محل دورش کنین و بزارین گریه کنه. چون اگه بخواین به زور آرومش کنین، تاثیر بدی روش میزاره.

وسایل بازی رو میتونین هوشمندانه انتخاب کنین و هماهنگ کنین که هر سه تا بچه با خودشون بیارن باغ. یا خودتون براشون هدیه بخرین. مثلا وسایل شن بازی. که هرکی برای خودش سرگرم باشه.
از روش تشویق و پاداش استفاده کنین. هرکدوم که بچه خوبی بود بهش ستاره بدین و ستاره ها که جمع شد، بهشون جایزه بدین. البته میدونم که بقیه با شما همکاری ندارن و انجام این کارا آسون نیست. اما میشه یه ایده هایی ازش گرفت. در کل برای راحتی بچه تون یکم به قول معروف پوست کلفت باشین و تحت تاثیر حرفای اطرافیان قرار نگیرین.

اگه شما به پسرتون احساس امنیت بدین و از قبل برای چند روز پیکنیک به سرگرمی هاش فکر کرده باشین، تاثیر رفتار اونا کمتر میشه. تو این زمینه تلاش کنین که همسرتون با شما همراه بشن.

در مورد تقویت مهارت های دفاعی، فیلم اکشن یه آموزش کاذب هست. سعی کنین از طریق بازی های ورزشی بهش آموزش بدین.

منظور من از دفاع اصلا برخورد فیزیکی! یا آموزش فنون رزمی! یا تماشای فیلم اکشن! به بچه نبود!!!!!!!


خیلی راحت بهش بگو وقتی کسی خواست بزنتش دست طرف رو بگیره و اجازه این کار رو بهش نده و بهش بگه زدن کار بدیه. یعنی نه خودش کسی رو بزنه و همچنین اجازه نده کسی اونو بزنه.

با سلام
یِ بار تو تلویزیون کارشناسی صحبت میکرد میگفت

اگر دیدید دوتا بچه دعوا میکنن بعد یکی اون یکی رو زد
ی کوچولو مکث کنید تا اون یکی هم یدونه بزنه بعد حالا اینجا برید جداشون کنید .

عجیبه که بچه شما زدن یاد نگرفته وگرنه همون موقع که یکی خورده بود یاد میگرفت یدونه هم بزنه حتی اگه زورش نرسه
میگید یدونه بزنه ده تا می خوره...خب وقتی یدونه زد شما بدو بقلش کن که نخوره.
و جدا از اینها مسئله نگران کننده اینه که شما میگید یِ جوری میزنه که بچه کبود میشه!!
هر بار شدت عمل انقدر زیاده؟؟ !!
به نظر من در این صورت اصلا کوتاه نیایید قاطعانه همسر و بفیه رو متوجه کنید که باید این روند متوقف بشه خود اون بجه ها بزگ شن با این عادت برن مدرسه همین کارهارو میخواهن بکنن؟؟ درسته پسرها فرق میکنن ولی فکر نکنم تا این حد طبیعی باشه
بچه تونو دور نگه دارید. از این فضای تربیتی الوده.
مهم هم نیست بقیه چی میگن و چی فک میکنن
موفق باشید

سلام از تک تکتون خیلی ممنونم
بهاره عزیز کاملا درسته منم کلا شیوم رو اینبار عوض کردم و مثال های شما کاراییه میکنم کلا نمیشه فقط بچه ها تو دیدم باشن باید حتما کل زمان رو باهاشون مشارکت داشته باشم تا از خطر جلوگیری کنم
اونجا خونه باغه و نمیشه من وسایل خطرناکو جمع کنم چون یکسره همه جا هست ولی وقتی مشارکت میکنم سریع تا کسی چیزی برداره ازش میگیره و میگم این وسیله ماله بزرگتراست برای شما خطرناکه نباید بهش دست بزنی (مثلا میله پیچ آچار همه چی دردسترسه و بچه ها هم هرچی برمیدارن من سریع باید در نظر بگیرم که یا پرت میکنن سمت هم یا میکوبونن به هم!) خداروشکر این بار با این مشارکتم اصلا اتفاقی نیفتاد ولی نمیدونم این شیوه رو چقدر توان دارم ادامه بدم...

خندون عزیز سوال من آموزش قبل خشونت بود که گفتین چون پسرم آموزشی ندیده بود نمیدونست باید چیکار کنه. اینکه دست کسی که میخواد بزنه رو بگیرم که میشه آموزش در محیطی که میخواد خشونت اتفاق بیفته. ولی بازهم وقتی کسی یک بچرو میزنه قبلش نمیتونه اون بچه بفهمه تا بتونه دستشو بگیره. فقط این آموزش بهش یاد میده زدن کار بدیه و میشه جلوگیری کرد. ولی یک بچه دو ساله نمیتونه انالیز کنه کی قراره طرف بزنش تا دستشو بگیره و کلا اینکار هم بالاتر از سنشه
منم معتقدم زدن کلا کار بدیه حتی اگه کسی بزننتت. خب وقتی کسی زد کار درست چیه؟ یعنی بچه ای که خورده یا خودشم طرفو میزنه یا گریه میکنه من ندیدم بچه ای کار دیگه ای کنه

الهه عزیز واقعا جالب بود حرف کارشناس چون من فکر میکردم زدن کلا کار بدیه. یعنی وقتی یک بچه ای خورده اجازه داره بزنه؟ پس اینطوری باز جریان فرق داره.
اتفاقا من از اول توضیح دادم که پسرم زدن یاد گرفته اما میاد بچه های بی آزار و من و پدرشو میزنه! یعنی اون دوتا که ازشون کتک میخوره رو نمیزنه البته من در موقعیت هایی که اونا نردنش چندبار دیدم که پسرم پسر عمشو هول داد مثلا. اما نسبت به پسرعموش خیلی محتاطه (عجیب این بچه ببخشید وحشیه! به نظر من کار پسرم طبیعیه. ما بزرگا هم تو زندگی در قبال افراد پرخاشگر که امنیت جانی نداریم احتیاط میکنیم)
اغلب اوقات با یک وسیله میزنن برای همین کبودی و زخم ایجاد میشه. که کلا راه جلوگیریش فهمیدم همون مشارکت من در بازیاشونه
من که تنها راهی که فهمیدم همین بوده. چون بقیه بامن هم نظر نیستن حتی همسرم.

سلام شمیم جان
اوه اوه!!چقدر شرایطت شبیه شرایط منه!!!دیدی چه اوضاعیه!!!چقدر شروشورن!!!
پسرمن با اختلاف شش ماه ‌و یکسال بزرگ‌تر از پسر عمو وپسر عمه شه!!پسر عمه آش که قلدررررر!!پسر عموش که تقریبا همین پسر شماست تازگی ها یاد گرفته بزنه هااااا!!
بماند که پسر منم میزنه اما بیشتر میخوره!البته قبلا که کوچیکتر بودن پسر من بیشتر میزد!!اما حالا مثلا عاقل شده!!!
ببین شمیم تقریبا این دوره رو همه بچه ها دارن،من مخالفم که به بچه یاد بدی بزنه.اون اویل که پسرم میزد دوسه ماه فقط باقصه وحرف ‌بازی ‌نمایش یادش دادم که زدن کار بدیه که خداروشکر جواب داد،این جور مواقع که سلامتی بچه درخطره بزرگترها باید باید باید دخالت کنن،وقتی پرستو زدن از مادرهاشون بخواه که تذکر بدن به بچه حالا باهرروش تربیتی که دارن البته به جز جایزه!!!من خودم بچه مو میبردم تواتاق با زبون خوب وگاهی هم با کمی تندی وناراحتی ازاین کار منعش میکردم.مادرهای اون بچه ها باید کاری بکنن وگرنه اتفاق یه لحظه ست!
الان هم که بیشتر کتک میخوره هم نازش می‌کنم وهم محبت وهم خودم به بچه ها تذکر میدم وهم از مادر اون بچه میخوام با پسرش صحبت کنه،باید بچه ها فرق بین کار اشتباه ودرست رو بدونن
نمیشه مدام با بچه ها بود باید اجازه بدی خودشون هم باهم تنها باشن وگرنه همیشه مجبوری کنترلشون کنی
شمیم جان الان وقت زیادی ندارم اما سعی می‌کنم بازم بیام بگم چکار کنی وچه جمله هایی به بچه ها وبه مادرها بگی که اختلافی هم پیش نیاد
یه چیز دیگه من احساس می‌کنم پسرت کمی توجه بیشتر می‌خواد نمی‌دونم چقدر محبت میکنی بهش اما سعی کن نیاز عاطفی آش رو برطرف کنی

سلام دوباره. خوشحالم که تا حدی خوب پیش رفته، گمان نکنم تا ابد لازم باشه بالا سرشون وایسی، اینکه گفتی بعد از یه مدت خودشون تکرار می‌کردن واسم جالب بود. همینه و بچه‌ها خیلی زود یاد می‌گیرن. چند وقت بعد که یاد بگیرن چطور عصبانیت خودشون رو بدون خشونت فیزیکی بروز بدن، دیگه کمتر این اتفاق می‌افته.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط الهه زیبایی ها

عجیبه که بچه شما زدن یاد نگرفته وگرنه همون موقع که یکی خورده بود یاد میگرفت یدونه هم بزنه حتی اگه زورش نرسه

---

الهه جان، به نظرم بچه‌ای که زدن بلد باشه، عجیبه! زد و خورد فیزیکی نباید تو ذهن بچه، یه اتفاق عادی باشه. شاید بهتر باشه بچه کم کم یاد بگیره احساس اذیت شدنش رو یک جور دیگه بروز بده. مثلا حرف بزنه در موردش.


احتمالا همون کارتون‌ها تو روحیه بچه‌ها اثر گذاشته و خشونت تا حدی براشون عادی شده. همینکه مراقبت کنی که خدایی نکرده به آسیب فیزیکی نرسه خوبه، و اینکه آهسته آهسته یادشون بدی در مورد احساسات و ناراحتی‌هاشون از هم حرف بزنن. (هر دو بچه) مثلا "محمد تو هنوز می‌خواستی روی مبل بازی کنی عزیزم؟" و ....
بچه‌ها باید بتونن بدون هیچ دغدغه‌ای در مورد احساسات و افکارشون حرف بزنن و شنیده بشن. وقتی هم دارن صحبت می‌کنن، کاملا بی‌طرف باش، نه سرزنش نه قضاوت، فقط بشنو و اگر یکی ساکته کمک کن حرف بزنه. بچه‌ها به مرور این تعادل رو خودشون پیدا خواهند کرد.
:72:

سلام بچه ها:43:
خیلی همتون گلید:72:
من از بین حرفای شما خیلی چیزا دستگیرم شد که چیکار کنم. راستش رو مادرها حساب نکنم راحترم چون خواهرشوهرم کلا کاری به بچه ها نداره و اصلا سمتشون نمیاد. جاریمم که خیالش راحته از پسرش و همیشه میگه پسر من از حق خودش خوب دفاع میکنه و رو کمکش نمیتونم حساب کنم. اما خودم قلق بچه هارو دستم میاد و باهاشون خوب ارتباط گرفتم و جالبه به حرفم گوش میدن! خداروشکر بازم شاید کمی دیگه با جاریم همکاری کنم

پاییزه جون متوجه نشدم از روی چه کاریش میگی ممکنه نیاز به توجه داشته باشه پسرم؟ چون من اصلا چنین چیزی رو درش ندیدم و هوش هیجانیش بالاتر از سنشه جوریکه خیلی اوقات متحیر میشم ازینهمه درک متقابلش! (تصور کنین یک وسیله ای دست پسرمه و بچه ای میخوادش و پسرم بهش نمیده. بچه گریه میکنه پسر من سریعا متاثر میشه و میره بهش میده!!!!! بدون اینکه من بهش بگم. یا اگر بچه ای صدمه ببینه کاملا متاثر میشه و حتی میره بغلش میکنه. حداقل من چنین چیزی تو بچه های اقوام خودمون ندیدم حتی تا سن 6 سال بچه های برادرم هستن اصلا چنین درکی ندارن و توانایی بازی های مشارکتیش خیلی بالاتر از سنشه و یکی از دلایل مشکلاتش با هم سن و سالاش همینه که اونا بازی مشارکتی نمیتونن انجام بدن و بازی های انفرادی علاقه دارن. ) یا رفتار نمایشی ازش نمیبینم. و ارتباطش با من خیلی خوبه الحمدلله

فعلا که موضعم همونه تا بچه ها باهمن من کار خونه نمیکنم و باهاشون بازی میکنم و معتقدم دارم بهشون آموزش میدم و کنترلگر نیستم. و ان شاالله بعد از مدتی خودشون میفهمن چطور باهم بازی کنن. و به نظر من خودشون هم بیشتر لذت میبرن که بازی کنن و کسی این وسط گریه نکنه و طوریش نشه و شاد باشن.:18: و واقعا هم چون کسی بهشون چیزی نمیگفته بلد نیستن و الگویی ندارن چطور بدون صدمه رسوندن به هم بازی کنن

- - - Updated - - -

یادم رفت بگم آویژه خیلی قسمت آخر پستت عالی بود دستت درد نکنه ان شا االله اینم عملیش میکنم