خسته شدم از زندگیم. انتخابی ندارم

سلام

من دختری 28 ساله هستم. چندماهی هست که تحصیلم رو در ایتالیا شروع کردم و ارشد معماری دارم می خونم. شرایط خوبیه. اما من اصلا دوست ندارم. زندگیِ این روزهامو دوست ندارم.. افسردگیِ خیلی شدیدی گرفتم.. دوست دارم از جمع به دور باشم.. دوست دارم همون شیراز بودم.. می رفتم سرکار.. میومدم خونه.. همه چیز خیلی خوب بود.. خیلی خیلی دلم برای خانواده و ایران و همه چیزِ اونجا دلتنگ شدم.. برای نونوایی رفتن.. برای سبزی فروشی رفتن.. برای همه چی... :47:

شرایطِ اینجا بد نیست خدا رو شکر.. شهر خوبیه، خونه ای که داخلش ساکن هستم خوبه. دوتا همخونه ای دارم. دخترهای خوبی هستن.. من میلان هستم مردمای شهر خوبن.. دانشگاه و امکاناتش خیلی خوبه..

اما حس می کنم معماری رشته بدرد نخوریه.. اصلا معماری رو هیچوقت دوست نداشتم.. رشته بیخودیه.. اصلا درس و دانشگاه لازم نداره..
مگه از هزاران سالِ پیش کسی دانشگاه می رفت برای معماری و ساختمون سازی؟ کلی ساختمونای خوب ساخته شده..
اصلا رشته مسخره ایه..
دوست داشتم رشتم کامپیوتر بود.. یه رشته ای که درس و علم باشه .. بدردبخور باشه نه این سوسول بازیا..
من همینطوری اپلای کردم . پذیرش گرفتم و چون بورسم گرفتم، اومدم. ولی اشتباه کردم.. الانم راه برگشتی ندارم. چون نمی شه از اینجا انصراف بدم، باید جریمه بدم.. و بد میشه اصلا.. اقامتم هم کنسل می شه.. جلوی فامیل و مادرم اینا هم زشته اگه وسط درس و دانشگاه یهو برگردم :47:

اصلا نمی دونم چیکار کنم..

دوست داشتم الان شیراز بودم، ازدواج کرده بودم سر خونه و زندگیم بودم مثل بقیه دخترای دیگه..
با آرامش زندگیمو می کردم..
یا اینکه مجرد هم بودم خوب بود.. مثل قبلنا..
میرفتم سرکار.. میومدم خونه..
همه چی خوب و خوش بود..

اصلا حس و حال خوبی ندارم. این حس و حال بدی هم که دارم باعث می شه تقریبا هرشب کابوس یا خواب بد ببینم..

اصلا زندگی الانمو دوست ندارم.. ولی با مادرم که صحبت می کنم طوری وانمود می کنم که اینجا خیلی خوبه و من خیلی داره بهم خوش می گذره و همه چی رویاییه.. تا اون ناراحت نشه و خوشحال باشه :47:

رشتمو دوست ندارم.. اینجا رو دوست ندارم..
دوست دارم سریع این 2.5 یا 3 سال تموم بشه بره..
ولی از بعدشم می ترسم. چون یا باید برگردم ایران، یا اینکه برای دکترا یا کار اقدام کنم (برای اینجا یا کشور دیگه ای)

ایران دوست دارم برم. ولی دوست ندارم برم برای همیشه. دوست ندارم اینجا رو از دست بدم.. :315:
نمی دونم.. شایدم دوست دارم اینجا رو از دست بدم. :315::47:

اگه برای کار یا دکترا بخوام اقدام کنم که اصلا معماری رو دوست ندارم..

برای رشته کامپیوتر بخوام اقدام کنم، یعنی برم از لیسانس کامپیوتر یه کشور دیگه ای اقدام کنم و بخونم، تازه باید از 31 سالگی شروه کنم.

اصلا آینده برام مبهمه.. دچار سردرگمی و بی انگیزگی شدم..

اگه راهنمایی کنید ممنون می شم. :47:

همش دوست دارم بخوابم.. افسردگیِ شدید گرفتم.. از خدا هم دور شدم :47: نمازمو نمی خونم اصلا ..
اصلا حس می کنم خدا خیلی وقته دیگه بهم کاری نداره :47:

سلام
وقتی مشکلتونو خوندم حس کردم چقدر تجربه مشابهی با شما داشتم.
این حس و حال کاملا طبیعی هست بالاخره این همه تغییر یک شوک‌بوده براتون از غذا و آب و هوا‌گرفته تا نوع لباس پوشیدن مردم‌و سبک و استایل زندگیشون،تغییر زیاد بوده وباید یکم به‌خودتون زمان بدین.تمام فشارهاتونو رو‌رشته تحصیلیتون‌خالی کردین ولی فقط باب میل نبودن رشته خودش به تنهایی این همه نارضایتی به بار نمیاره.
بادوست ایرانی در ارتباط باشین و ورزش هم فراموش نشه بعد از گذشت چن‌ماه انس میگیرین ومطمئن باشین این ‌حس و حال بدی که به رشته تون دارین کمی تعدیل میشه.
و بالاخره این تصمیم شما بوده و هر چیزی هم محاسن داره هم معایب. بپذیرید و باهاش کنار بیایید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط wisdom

سلام
وقتی مشکلتونو خوندم حس کردم چقدر تجربه مشابهی با شما داشتم.
این حس و حال کاملا طبیعی هست بالاخره این همه تغییر یک شوک‌بوده براتون از غذا و آب و هوا‌گرفته تا نوع لباس پوشیدن مردم‌و سبک و استایل زندگیشون،تغییر زیاد بوده وباید یکم به‌خودتون زمان بدین.تمام فشارهاتونو رو‌رشته تحصیلیتون‌خالی کردین ولی فقط باب میل نبودن رشته خودش به تنهایی این همه نارضایتی به بار نمیاره.
بادوست ایرانی در ارتباط باشین و ورزش هم فراموش نشه بعد از گذشت چن‌ماه انس میگیرین ومطمئن باشین این ‌حس و حال بدی که به رشته تون دارین کمی تعدیل میشه.
و بالاخره این تصمیم شما بوده و هر چیزی هم محاسن داره هم معایب. بپذیرید و باهاش کنار بیایید.

---

سلام ممنون بابت راهنمایی تون. راستش با دوستای ایرانی هم در ارتباط هستم. همین دوتا همخونه ای هام هم ایرانی هستن.. توی دانشگاه هم ایرانی زیاده.. ولی من دوستشون ندارم. باهاشون راحت نیستم..

درسته.. ورزش نمی کنم و فکر می کنم اگه ورزش می کردم خیلی روحیه م شاید بهتر بود :(

جمله آخرتون خیلی غم انگیز بود.. :47: باید بپذیرم و باهاش کنار بیام ؟ :47: اصلا تحمل این روزها برام سخته..
همش منتظر یه اتفاق خوب هستم و بهم انگیزه بد یا به آینده امیدوارم بشم حداقل :203:

خودم نمی دونم چی می خوام. چی می شه..
چی خوبه و چی بده..

:((

دختر آفتاب یادمه یه بار در مورد رفتن صحبت کردی و همون موقع هم شک داشتی.
رشته معماری رشته کاربردی هست. مثلا طراح پل طبیعت تهران یه خانم کم سن و سال هست. یه جا تو مصاحبه گفته بود هروقت میره پل طبیعت و آدم ها رو میبینه که از اونجا لذت میبرن، کلی انرژی میگیره. شنیدم ایتالیا هم جزو کشورهای قوی در رشته معماری هست ...
اما اگه علاقه ات چیز دیگه ای هست فرق داره. قدم سخت رو برداشتی و رفتی. حالا تلاش کن که بهترین راه رو بری.

ورزش بهترین گزینه برات هست. منم تازه از ایران مهاجرت کردم. ورزش خیلی تو روحیه ام تاثیر گذاشته.
در مورد دوری هم، ایتالیا خیلی از ایران دور نیست. هروقت خواستی میتونی بری. یا اونا بیان بهت سر بزنن.

سلام. من برای تحصیلات اپلای نکردم اما خیلی از دوستام رفتند. بیشترشون هم حس مشابه شما رو داشتن پس اصلا جای نگرانی نیست. توصیه ای که دوستان در خصوص ورزش کردن خیلی خوبه. یک نکته دیگه هم خدمتتون بگم که من یا شما احتمالا هر رشته ای میرفتیم بعدش موقع مواجهه با سختی هاش و پیچ و خم هاش این ارزو رو میکردیم که کاش فلان رشته بودیم. اینم یه چیزی هست که میشه گفت کلی هست. همین قضیه برای اپلای هم هست و اگر میموندید میگفتید کاش رفته بودم.
بنظر من کار خوبی کردید رفتید و حداقلش یه تجربه خوب کسب میکنید. با توجه به سن تون ریسک خیلی بزرگی هم محسوب نمیشه. ضمنا چرا از الان به دکتری و مشکلات مرتبطش فکر میکنید؟!از الان دارید غصه بعدا رو میخورید؟! مشکلات رو پیشخور نکنید!!! شما ارشدتون رو خوب پیش ببرید بعدا در این خصوص فکر کنید.
اگر هم خیلی دل تون پیش رشته کامپیوتر هست و سوالی داشتید بطور خصوصی بهم پیام بدید (نمیدونم این سایت قابلیت پیام خصوصی داره یا نه!!!).

پیشنهاد آخر: بهار شیراز فوق العاده هست اما احتمالا اونجا هم باید این وقت سال زیبا باشه، بهار رو از دست ندید!!

من تاپیک های قبلی شما رو یادمه.
ای کاش قبل از مهاجرت یه فکری به حالِ حالت افسردگی گونه‌ت میکردی.

ولی بازم شرایطت از خیلیا بهتره. اینکه همخونه ایرانی داری و ایرانی اونجا زیاده خیلی هم خوبه.

ولی در موقعیت فعلی، ورزش بهترین گزینه هست در حدی که میتونه یه جهش روحی بزرگ ایجاد کنه.

البته ممکنه بعضی دوستان تاپیک منو یادشون باشه و بگن اگه بلدم چرا واسه خودم تجویز نمیکردم.
من چون ورزش جزو روتین زندگیم هست و کارم مرتبط با ورزش هست واسه من تاثیر خاصی ایجاد نمیکنه.
ولی برای شما نتیجه عالی میتونه داشته باشه.

سلام ممنون بابت راهنمایی های خوبتون دوستان.
بله درسته باید ورزش رو جزو برنامه هام قرار بدم. اتفاقا باشگاه دانشگاه هم هست، همه امکانات ورزشی داره، اما من حوصله م نمی شد برم باشگاه (با اینکه خیلی دوست دارم). اما حتما میرم .. ممنون بابت توصیه خوبتون.

من خودم حس می کنم کمی کمالگرا هستم و مسئله دیگه اینکه فکر می کنم بخاطر کمرنگ شدن ارتباطم با خدا ، این حسِ نگرانی و آشفتگی درونم به وجود اومده.. :((

ممنون به راهنمایی های خوبتون..

من همیشه یه چندتا قرائت زیبا از قرآن تو گوشیم دارم. وقتایی که دل تنگ میشم یا از چیزی خیلی دلم میگیره، هندزفری میزارم تو گوشم و میرم تو محله های قدیمی قدم میزنم و قرآن گوش میکنم. اگر شب باشه که دیگه تاثیرش دوچندان میشه. خودم که خیلی حس خوبی به این کار دارم.

سلام
چندین بار از عدم علاقه به رشته نوشتید اگر بعد از این هم قصد اشتغال تو این زمینه دارید این فشار روانی و عدم رضایت هر روز با خودتون حمل میکنید و دچار مشکلات بیشتری میشید
میتونید بعد از جمع بندی دقیق تر و تحقیق رشته تون عوض کنید نگران سن نباشید شاید مجبور شدید همین راه چند سال دیگه برید .
امروزم سالروز مرگ ونگوگ نقاش هلندیه که تازه از سن 27 سالگی شروع به نقاشی کشیدن کرد .هیچ وقت برای شروع کردن دیر نیست

سلام
من تجربه خارج و مهاجرت ندارم. ولی میدونم که شرایط شما برای مهاجرت یکی از ایده آل ترین هاست که خیلی ها حسرتشو دارند.
نکته بعدی اینه که خودتون رو هنوز نشناختید. اگر از لحاظ روانی خودتون رو بشناسید تقریبا خیلی از مشکلاتتون حله. حداقل یه تست شخصیت mbti از تو اینترنت بزنید و بعدش شخصیت اتون رو مطالعه کنید در موردش. ادمهای موفق شخصیت اتون رو بشناسید. جالبه که همه 16 شخصیت توشون ادم های موفق و معروف هست.
همزمان پرسشنامه کمالگرایی هیل که تو همین همدردی هست رو بزنید و اگر جوابش این بود که کمال گرایید مقالات ذیل سوالات رو بخونید و لازم بود حتما مشاوره بگیرید.
-------
به نظرم با چندتا دختر که حس میکنید راحت هستین در مورد روز های ورودش به کشور غریب و راه های برون رفتشون سوال کنید.
در مورد رشته معماری، پیشنیاز ها، استعداد های مورد نیاز، تازه های رشته، ادمهای موفقش مطالعه کنید. حتما جذب میشید، اگر بهتون انگیزه نداد. بیاد اینجا بگید یا با مشاوره های شغلی مشورت کنید.
در مورد خدا هم سعی کنید خیلی دور نشید. حتی شده روزی یک رکعت بخونید، نگذارید رشته محکمی که با خدا داشتید از تار مو نازک تر بشه.
همین حس هایی که دارید از خداست. خدا هنوز عاشقتونه و گرنه شب حس گمشدگی نداشتین که. اون شما رو دوست داره.
راستی تو دانشگاه مشاور ندارید؟

سلام. منم تازه 3 ماهه برای فوق لیسانس اومدم کانادا.
تاپیکهای قبلی شما رو خوندم متوجه شدم شما هدف تون رو نمی دونید. بی هدف هستید و نمی دونید از زندگی چی می خواید.

تاپیکهای قبلی تون مدام گفتید می خواید پیشرفت کاری و اقتصادی کنید و حتی ازدواج رو مانع اینها می دونستید. ولی الان میگید حسرت می خورید به کسایی که ازدواج کردن و شوهر و بچه دارن.

از سر کار قبلی تون هم که منشی بودید خیلی ناراضی و ناراحت بودید. الانم هم از مهاجرت و هم از رشته تون ناراضی هستید.

من متوجه ام شما خانواده خیلی وابسته و نزدیکی بودید و شما تا حالا دور از خانواده نبودید و الان تحمل دوری براتون خیلی سخت تر از منه. ولی دلیل نمیشه ما بی هدف و بدون برنامه تصمیم های مهم زندگی مون رو بگیریم.

در مورد رشته معماری هم درست میگید. توی آمریکای شمالی معماری رو اصلا جز رشته های مهندسی نمی کنن، رشته هنر محسوب می کنن. برای همین به معماری لااقل توی کانادا اصلا بورسیه و فاند نمی دن. ولی به رشته های مهندسی راحت میدن.

سلام بنظرم همونجا بمون و درست رو تموم کن
ایران هیچی نداره
هیچ اینده شغلی نداره
من سال اخر ph.D هستم رشتمم دوس دارم هیچ شغلی برام نیس
ای کاش مثل شما اپلای میکردم کار خوبی کردی رفتی

سلام دوستان.. من خیلی خسته روحی هستم..

اینجا همگروهیامو دوست ندارم.. درسامونو دوست ندارم. خیلی مسخره و بیخوده.. الکی ماکت باید بسازیم. الکی نقاشی بکشیم و طراحی های الکی..

دوست ندارم ادامه بدم دیگه..

ولی چون بورسیه کردن نمی شه ادامه ندم.. وگرنه باید جریمه بدم و بعدشم باید برگردم ایران..

اصلا دوست دارم برگردم ایران و دیگه هم نیام اینجا.. چیه اینجا! دور از فامیل و خانواده.. درسایی که دوست نداری و الکی و بی خود هستن.. خسته شدم از همه چیز..

دلم آرامش شیراز رو می خواد..

نمی دونم شاید افسرده هستم.. آره فکر می کنم افسرده هستم..

سلام. یه مدت نبودید فکر کردم اوضاع رو به راه هست.

احتمالا به خاطر فشار روحی اینقدر از این رشته بدتون میاد. بابا دکتری که خیلی درگیری درسی نداره بعد یه مدت وقتت بیشتر دست خودت هست و میتونی به خانواده سر بزنی. البته الان بلیط گرون شده ولی باز هم میشه هر از گاهی رفت و آمد داشت.

شما که شیرازی هستی چرا با شعر آشتی نمیکنی؟ شعر خوب روحت رو تازه نگه میداره.

سلام
خانم بانوی افتاب

چرا ریشه کار رو هدف نمیگیرید. شما که دختر باهوش و توانمندی هستین؟!

مطمئن باشید وقتی هم برگردید ایران بعد از مدتی شروع میکنید به اینکه چرا برگشتم، ایندمو خراب کردم، ایران هیچ شخصی پیشرفت نمیکنه و غیره.
یه بار برای همیشه بشینید با خودتون فکر کنید شما کی هستید و چه هدفی دارید. اون وقت ازاد میشید و تصمیم گیری و زندگی براتون لذت بخش تر میشه.

سلام Hamid22 و Mvaz گرامی ممنون

نه من دکترا نیستم ارشد می خونم. آره بلیط گرون شده.. خیلی گرون.. آره 2 ماه دیگه این ترم تمومه و میشه بریم ایران و دوباره آخرای شهریور باید برگردیم اینجا.. ولی دوست دارم برم دیگه بر نگردم.. اصلا اینجا رو دوست ندارم.. درواقع رشتمو دوست ندارم.. کارا همش گروهیه.. کارای الکی و مسخره..
حداقل اگه درست درس و کتاب بود خیلی خوب بود.. مثل بقیه رشته ها می نشستیم درسمونو می خوندیم نه که همش ماکت و نقاشی و خط خطی مسخره.. همگروهیام هم خیلی بد هستن.. :(

ممنون

Mvaz گرامی. من راستش هدف خاصی ندارم.. فقط دوست دارم آزاد باشم.. یه کار ساده و خوبی توی شیراز داشته باشم.. برم سر کار و بیام خونه.. ازدواجم کنم برم سر خونه و زندگی خودم یه زندگی خوب و ساده..

الان این همه سحتیو دلتنگی و دوری از کشور و خانواده چه فایده ای داره.. درسامونم دوست ندارم. خیلی مسخره هست..

اصلا حس و حال خوبی ندارم..

:(((((((

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بانوی آفتاب

سلام Hamid22 و Mvaz گرامی ممنون

نه من دکترا نیستم ارشد می خونم. آره بلیط گرون شده.. خیلی گرون.. آره 2 ماه دیگه این ترم تمومه و میشه بریم ایران و دوباره آخرای شهریور باید برگردیم اینجا.. ولی دوست دارم برم دیگه بر نگردم.. اصلا اینجا رو دوست ندارم.. درواقع رشتمو دوست ندارم.. کارا همش گروهیه.. کارای الکی و مسخره..
حداقل اگه درست درس و کتاب بود خیلی خوب بود.. مثل بقیه رشته ها می نشستیم درسمونو می خوندیم نه که همش ماکت و نقاشی و خط خطی مسخره.. همگروهیام هم خیلی بد هستن.. :(

ممنون

Mvaz گرامی. من راستش هدف خاصی ندارم.. فقط دوست دارم آزاد باشم.. یه کار ساده و خوبی توی شیراز داشته باشم.. برم سر کار و بیام خونه.. ازدواجم کنم برم سر خونه و زندگی خودم یه زندگی خوب و ساده..

الان این همه سحتیو دلتنگی و دوری از کشور و خانواده چه فایده ای داره.. درسامونم دوست ندارم. خیلی مسخره هست..

اصلا حس و حال خوبی ندارم..

:(((((((

---

سلام دوست عزیز.کاملا احساست طبیعیه چون دلتنگ خانواده هستی و کنار اومدن با شرایط جدید خیلی سخته. من که بعد از ازدواج رفتم خارج از کشور پیش همسرم با اینکه استرسی هم نبود ولی تمام حالت های شمارو داشتم و بشدت دلتنگ خانواده م بودم و دوست داشتم برگردم ایران و پیش خانواده م باشم با اینکه همسرم هم خیلی خوب بود و درک میکرد. خواستم بگم یکم تحمل کن یکسال بگذره عادت میکنی و اصلا دیگه به ایران هم فکر نمیکنی. مثل الان من که تمام تلاشم رو دارم میکنم که بتونم اپلای کنم یا از طریق مهاجرت برم. قدر موقعیتت رو بدون و اینو در نظر بگیر الان خیلی ها آرزو دارن جای شما باشن. با تلاش ادامه بده درستو و اونجا بعد ارشد کار پیدا کن که بتونی اقامتت رو بگیری. خوبیش اینه دو ماه دیگه برمیگردی پیش خانواده ت و حالت بهتر میشه.

سلام بانوی افتاب من هم دوره ارشدم رو دانشگاه شیراز بودم و میدونم چقدر تحصیلاتت معتبره
بنظر من فکر ازدواج باش حیف هست فکر برگشتن باشی یا اینکه خودت رو اذیت کنی به تحمل کردن شرایط... مشکل اینجاست همه ما ادما از یه سنی به بعد تنهایی رو تاب نمیاریم تنهایی از شب و تاریکی دوران کودکی ترسناک تر میشه برامون. فکر ازدواج هستی؟ من خودم برنامم این هست اول ازدواج کنم بعد اپلی کنم و گرنه برای ی پسر تنها رفتن اون سمت هم باز حس غم میاره.
چرا فکر ازدواج نیستی؟

سلام

بخشی مهمی از افکار شما ناشی از افسردگیه و مهمتر از اون خارج شدن از دایره راحتی(comfort zone)هر چه ترسها و اضطرابهای شما بیشتر باشه خروج از این دایره سخت تره و تردیدهای شما رو بیشتر میکنه دایره راحتی جاییه که فرد در اون کمترین اضطراب رو تجربه میکنه ممکنه برای کسی شستن ظرفها باشه یا تکیه دادن روی صندلی و مطالعه کردن توی اتاق شخصی.درپست اول گفتید دلت برای شهر خودت و کارهای روتینی که انجام دادی تنگ شده اون فضاها دایره راحتی شما بوده اگه میخوای تغییر کنی و یک عمر از ثمره این تغییر بهره ببری حالتهای الان رو مدیریت کن نذار احساسات منفی بهت غلبه کنه.

در مورد رشته معماری هم انتخاب بسیار خوبی کردی رشته ایه که نیاز به خلاقیت و خوش فکری داره کشوری هم در اون تحصیل میکنی بسیار مناسب با این رشته ست میتونی بناهای تاریخیشون و سبک معماری گذشته و حال اونها رو ببینی. هم برای مرمت آثار تاریخی به این رشته بسیار نیاز هست هم برای ایده معماری های نو و بکر و کم هزینه تر(اینقدم غر نزن:18:)

سلام خانم زن ایرانی گرامی ممنون بابت راهنمایی تون.. بله شاید باید زمان بگذره.. ولی راستش من از همون اولم دوست نداشتم بیام.. توی رودربایستی قرار گرفتم و مجبور شدم بیام.. توی خانواده و فامیل ازبس گفتن می خوای بری و مادر و پدرم هم دوست داشتن، مجبور شدم بیام و نمی تونستم بگم نمیرم.. الانم خداروشکر اوضاع خوبه ولی دوست داشتم خیلی پول داشتم هر دفعه که دلم می خواست میرفتم پیش خونواده میموندم و بر می گشتم.. ولی اون روز داشتم نگاه می کردم دیدم بلیط هواپیما رفت و برگشت شده 7 میلیون و خورده ای!!!!! :47: این یه ذره پولی هم که بهمون میدن همش میره برای هواپیما و رفت و آمد.. پس منطقی هم نیست که هردفعه برم و بیام.. و نمی شه اصلا :((

آقای telegramid-truemotion گرامی بابت پاسختون.. راستش سن من هم کم نیست.. دو سال دیگه 30 ساله می شم.. دوست داشتم ازدواج کرده بودم و سر خونه و زندگیم بودم و یه زندگی ساده و آروم داشتم پیش خونواده م همون شیراز... (اصلاً یکی از ایده آل های من همینه..) که یه زندگی ساده و با آرامش داشته باشم و نزدیک خونواده م باشم.. ولی هردفعه که زنگ می زنم با مادرم اینا صحبت می کنم میگن تلاش کن همونجا بمونی و بری سرکار.. ولی من اینجا رو دوست دارماا ولی دوست دارم خونواده م هم پیشم باشن.. خانواده م هم پیشم باشن ولی شیراز رو که نمی شه اورد اینجا.. من خیلی وقتا دلم برای محله مون.. برای همسایه ها برای شهرمون برای شلوغی هاش برای حتی چیزهای بدش هم تنگ می شه..




آقای امین گرامی ممنون بابت راهنمایی خوبتون.. بله من حس می کنم خیلی افسرده هستم.. نشانه های افسردگی هم خیلی دارم.. مثلا از جمع گریزان هستم.. و بی رمق هستم..
نه راستش معماری رو دیگه دوست ندارم.. استعداد معماری رو دارم و مهارت های هنری این رشته رو مثل نرم افزارها و این چیزا رو دارم اما برای شغل آینده اصلا دوست ندارم... چون اول اینکه کار براش کمه، و حقوقش هم نسبت به بقیه رشته های مهندسی کمتره.. رشته بدرد بخوری هم نیست.. همش کارهای مسخره توی دانشگاه انجام میدیم.. الکی خودمونو خسته می کنیم ماکت می سازیم.. کارای الکی و غیر علمی که نیاز به متخصص هم نداره و هر آدمی می تونه انجام بده..

من رشتمو اصلا دوست ندارم فقط سعی می کنم دانشگاه رو به خوبی بتونم تموم کنم و بعدش برم سمت رشته ی بدرد بخوری مثل کامپیوتر.. ولی نمی دونم از چه راهی و کجا و چطوری برام امکانش فراهم باشه..

اصلا حس می کنم نباید میومدم اینجا.. توی رودربایستی قرار گرفتم مجبور شدم بیام .. بین خانواده و فامیل زشت بود بگم قبول شدم ولی نمیرم.. ازبس همه می گفتن کی میری چرا نمیری و این حرفا، دیگه نمی شد بگم نمیرم.. اعتماد به نفس نه گفتن نداشتم.. وگرنه من قلباً هم دوست نداشتم بیام.. :((

ولی از طرفی هم اگه نیومده بودم ، دیگه مدام با خودم فکر می کردم که چرا نرفتم و اونجا خیلی خوبه و خارجه و عالیه و کاش رفته بودم..

کاش میشد ماهی یه بار یا هر از چند مدت که دوست داشتیم هرجایی که دلمون می خواست می رفتیم..
همه مشکلات بخاطر اقتصاده.. همه ی مشکلات.. :47:

سلام دوست عزیز
وضعیتتون قابل درکه. عدم علاقه به رشته همراه با غربت خیلی میتونه به آدم فشار بیاره
نمیدونم اونجا ارتباطاتتون در چه حده
یکی از عزیزان من خانمی 28 ساله هستن که 5 ساله ساکن میلانن و ارشد معماری در حال انجام پایان نامشونن. اینا اونجا گروهی دارن به نام آکوآ
جمع خیلی خوبین و منم از نزدیک خیلاشون رو دیدم. این عزیز و اون جمع فکر میکنم بتونه تغییر مثبتی برای شما ان شاالله رقم بزنه
اونها برنامه های مختلفی باهم دارن و جمع پرانرژی هستن این عزیز من هم اطلاعات خیلی خوبی درباره رشتش داره و اتفاقا خیلی هم عاشق این رشتست و شاید بتونه دید شمارو عوض کنه
در هرحال من لینک کانال تلگرامشون رو براتون میذارم.
به ادمین پیام بدین و بگین میخواین عضو گروهشون بشین (گروه تلگرامی دارن که اعضارو باید بشناسن تا عضو کنن همشون همون بچه های خودشونن)

https://t.me/acquas_it

ان شاالله مفید باشه براتون

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا

سلام دوست عزیز
وضعیتتون قابل درکه. عدم علاقه به رشته همراه با غربت خیلی میتونه به آدم فشار بیاره
نمیدونم اونجا ارتباطاتتون در چه حده
یکی از عزیزان من خانمی 28 ساله هستن که 5 ساله ساکن میلانن و ارشد معماری در حال انجام پایان نامشونن. اینا اونجا گروهی دارن به نام آکوآ
جمع خیلی خوبین و منم از نزدیک خیلاشون رو دیدم. این عزیز و اون جمع فکر میکنم بتونه تغییر مثبتی برای شما ان شاالله رقم بزنه
اونها برنامه های مختلفی باهم دارن و جمع پرانرژی هستن این عزیز من هم اطلاعات خیلی خوبی درباره رشتش داره و اتفاقا خیلی هم عاشق این رشتست و شاید بتونه دید شمارو عوض کنه
در هرحال من لینک کانال تلگرامشون رو براتون میذارم.
به ادمین پیام بدین و بگین میخواین عضو گروهشون بشین (گروه تلگرامی دارن که اعضارو باید بشناسن تا عضو کنن همشون همون بچه های خودشونن)

https://t.me/acquas_it

ان شاالله مفید باشه براتون

---

سلام خانم شمیم الزهرای عزیز ممنون.. عضو کانال شدم.. به ادمین پیام میدم عضو گروه شم.. خیلی ممنونم.. :72::43:

سلام بانوی آفتاب نازنین، من خیلی وقت بود که نیومده بودم اینجا. و اتفاقی وقتی تاپیکت رو دیدم، بنظرم رسید که شاید حرفام بتونه کمکت کنه.
توی دلم بهت آفرین گفتم که جرات کردی و تغییری ایجاد کردی. مطمئنا حتی اگر اشتباهی هم کرده باشی از بی حرکتی و سکون بهتره. اگر راه رو هم اشتباه رفته باشی، البته ااااگر، حداقل می فهمی این مسیر چطوریه و بعدا تو انتخابات بهتر عمل میکنی. بهرحال تو پیشرفت کردی چون چیز های زیادی یاد گرفتی.

فعلا مدت باقیمانده رو تا برگشتن برای تعطیلات به خونه رو خوشحال باش. همون بازه زمانی که می ری خونه خودش خیلی کمکت میکنه که دوباره در مورد همه چیز فکر کنی. فعلا نیاز به یک رفرش (معادل فارسی رو نمیدونم متاسفانه) داری.

توی این مدت باقیمانده، در مورد رشته ات بیشتر مطالعه کن تا به شناخت بیشتری ازش برسی.
اصلا ناراحت نباش، تو سنی نداری که بخوای نگران باشی، توی این رده سنی اتفاقا هرچه بیشتر تجربه بدست بیاری، زودتر میتونی برای زندگیت تصمیمای درست تر و پخته تری در آینده بگیری.
چیزی نشده که، فوقش دیدی با روحیات تو سازگار نیست یه فکر دیگه ای میکنی.
من اکیدا بهت توصیه میکنم برای اینکه طوری تصمیم بگیری که بعدا پشیمون نشی، حتما ارزش ها تو بنویس. برای خودت بنویس چه چیزایی برات مهمه. اولویت هات چیه. دوست داری زندگیت چطور باشه.
هرگز و هرگز بخاطر هدف هایی که دیگران برات تعریف میکنن، زندگی نکن، چون زندگی مال توئه و این تویی که باید ازش راضی باشی.
ببین تو چی میخوای. البته ما حتی اگر به چیزی هم علاقه داشته باشیم تا تجربه اش نکنیم شاید متوجه نشیم چقدر این علاقه در عمل هم صادقه.
فرصت باقیمانده تا رفتن به خونه رو به صورت فرصتی که دیگه درحال اتمامه و ممکنه دیگه تجربه اش نکنی، نگاش کن و سعی کن تا میتونی حسش کنی و تجربه اش کنی و بیشتر در موردش بدونی.
اصلا از کجا معلوم شما تا همیشه اونجا باشی و... کسی نمیدونه آینده چی پیش میاد.
ولی عزیزم بازم میگم در مورد چیزهایی که زندگی رو برات ارزشمند میکنه، فکر کن و ببین چی برای تو خوبه.

زندگی همیشه هزینه هایی داره، حالا هر انتخابی که میکنی باید بدونی که هزینه ای داره که باید بپردازی اما اون چه که تعیین میکنه از این هزینه ای که کردی همیشه احساس رضایت کنی، همین ارزش ها و اهداف شخصی خودت هست. نه خواسته های دیگران.
از برگشتن از راه رفته هم نترس، اما آگاهانه تصمیم بگیر.

باور کن دنیا به آخر نرسیده، این تویی که اینجوری فکر میکنی و همه راه ها رو بسته فرض کردی.
همه ما مشکلاتی داریم و شاید اگر مشکلات شخص دیگه ای رو داشتی خیلی خیلی بابت مشکل فعلی خودت خدا رو شکر می کردی.
اگر این حرفام کمی هم کمکت کرد، برام دعا کن که من هم سخت محتاجم به دعا عزیزم.

موفق باشی و خوشحال.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zolal

سلام بانوی آفتاب نازنین، من خیلی وقت بود که نیومده بودم اینجا. و اتفاقی وقتی تاپیکت رو دیدم، بنظرم رسید که شاید حرفام بتونه کمکت کنه.
توی دلم بهت آفرین گفتم که جرات کردی و تغییری ایجاد کردی. مطمئنا حتی اگر اشتباهی هم کرده باشی از بی حرکتی و سکون بهتره. اگر راه رو هم اشتباه رفته باشی، البته ااااگر، حداقل می فهمی این مسیر چطوریه و بعدا تو انتخابات بهتر عمل میکنی. بهرحال تو پیشرفت کردی چون چیز های زیادی یاد گرفتی.

فعلا مدت باقیمانده رو تا برگشتن برای تعطیلات به خونه رو خوشحال باش. همون بازه زمانی که می ری خونه خودش خیلی کمکت میکنه که دوباره در مورد همه چیز فکر کنی. فعلا نیاز به یک رفرش (معادل فارسی رو نمیدونم متاسفانه) داری.

توی این مدت باقیمانده، در مورد رشته ات بیشتر مطالعه کن تا به شناخت بیشتری ازش برسی.
اصلا ناراحت نباش، تو سنی نداری که بخوای نگران باشی، توی این رده سنی اتفاقا هرچه بیشتر تجربه بدست بیاری، زودتر میتونی برای زندگیت تصمیمای درست تر و پخته تری در آینده بگیری.
چیزی نشده که، فوقش دیدی با روحیات تو سازگار نیست یه فکر دیگه ای میکنی.
من اکیدا بهت توصیه میکنم برای اینکه طوری تصمیم بگیری که بعدا پشیمون نشی، حتما ارزش ها تو بنویس. برای خودت بنویس چه چیزایی برات مهمه. اولویت هات چیه. دوست داری زندگیت چطور باشه.
هرگز و هرگز بخاطر هدف هایی که دیگران برات تعریف میکنن، زندگی نکن، چون زندگی مال توئه و این تویی که باید ازش راضی باشی.
ببین تو چی میخوای. البته ما حتی اگر به چیزی هم علاقه داشته باشیم تا تجربه اش نکنیم شاید متوجه نشیم چقدر این علاقه در عمل هم صادقه.
فرصت باقیمانده تا رفتن به خونه رو به صورت فرصتی که دیگه درحال اتمامه و ممکنه دیگه تجربه اش نکنی، نگاش کن و سعی کن تا میتونی حسش کنی و تجربه اش کنی و بیشتر در موردش بدونی.
اصلا از کجا معلوم شما تا همیشه اونجا باشی و... کسی نمیدونه آینده چی پیش میاد.
ولی عزیزم بازم میگم در مورد چیزهایی که زندگی رو برات ارزشمند میکنه، فکر کن و ببین چی برای تو خوبه.

زندگی همیشه هزینه هایی داره، حالا هر انتخابی که میکنی باید بدونی که هزینه ای داره که باید بپردازی اما اون چه که تعیین میکنه از این هزینه ای که کردی همیشه احساس رضایت کنی، همین ارزش ها و اهداف شخصی خودت هست. نه خواسته های دیگران.
از برگشتن از راه رفته هم نترس، اما آگاهانه تصمیم بگیر.

باور کن دنیا به آخر نرسیده، این تویی که اینجوری فکر میکنی و همه راه ها رو بسته فرض کردی.
همه ما مشکلاتی داریم و شاید اگر مشکلات شخص دیگه ای رو داشتی خیلی خیلی بابت مشکل فعلی خودت خدا رو شکر می کردی.
اگر این حرفام کمی هم کمکت کرد، برام دعا کن که من هم سخت محتاجم به دعا عزیزم.

موفق باشی و خوشحال.

---

سلام خانوم zohal عزیز.. ممنونم بابت راهنمایی ها و صحبت های خوبتون..

راستش بله درست می گید.. فقط درمورد ارزش ها که گفتید ممکنه بیشتر توضیح بدید؟ آخه من خودم خیلی نمی دونم چی ارزش داره و چیا خوبه و...

راستش تاحالا هم هدف خاصی نداشتم و هر اتفاق یا تصمیم گرفتم همیشه یهویی خودش به وقوع پیوسته و درواقع توی عمل انجام شده قرار می گیرم.. یعنی از قبل چیزی رو برنامه ریزی نشده و هر چه پیش آید خوش آید بوده متاسفانه ..

مثلا نمی دونم اینجا خوبه یا ایران.. ایران رو خیلی دوست دارم اما اینجا رو خیلی دوست ندارم اما همه می گن اینجا خیلی خوبه..

شاید دارم ناشکری می کنم.. یا غر می زنم. .. دوستان هم اینجا (توی سایت) گفتن غر می زنی
ولی خب درد و دل هست نه غر :(

خیلی ممنونم بابت دعای زیباتون.. انشاالله شما هم موفق و خوشحال و سلامت باشید همیشه :72::72::72:

خواهش میکنم. ارزش یعنی من مثلا برام کنار خانواده بودن ممکنه در بلند مدت مهم تر از دوری از اونا باشه یا بالعکس، تحمل این دوری با توجه به مزیت هایی که برام داره، با ارزش تر از نزدیکی به خانواده باشه.
ارزش یعنی سبک و سنگین کردن این موارد . یعنی اول خودمو بشناسم، شرایط حال و آینده رو هم در نظر بگیرم و بعد ببینم چه کاری برای من بهتره و به خدا توکل کنم.

اینکه گفتی نمیدونم چی برای من خوبه، به همین خاطر گفتم که داری تجربه میکنی و این تجربه ها بهت کمک میکنه که بهتر تصمیم بگیری.
اما هر تصمیمی که گرفتی دیگه به شق دیگه اش فکر نکن، چون همینطور که گفتم هر انتخابی هزینه داره و آدم صدر صد شاید به رضایت کامل نرسه اما مطمئنا ارزش های شخصیش کمکش میکنه که زندگی شادتری داشته باشه حتی اگر به بخشی از خواسته هاش هم نرسه.

بانوی آفتاب عزیز سعی کن بیشتر فکر کنی و در عین حال هم مشورت کنی، اما در نهایت منفعلانه تصمیم نگیر به این معنی که بازم با خودت بگی من نمیدونم و همه اینکارو میکنن پس من هم، نه، بنظر من آدم کاری که برای خودش ارزشمنده رو باید انجام بده، حتی اگر بعدا بفهمه اشتباه کرده، بازم بهتر ازینه که صرفا بر اساس رای و نظر دیگران زندگی کنه.

موفق باشی عزیز دلم.

- - - Updated - - -

پی نوشت: هدفمند و بر اساس ارزش هات زندگی کن نه بر اساس جهت باد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zolal

خواهش میکنم. ارزش یعنی من مثلا برام کنار خانواده بودن ممکنه در بلند مدت مهم تر از دوری از اونا باشه یا بالعکس، تحمل این دوری با توجه به مزیت هایی که برام داره، با ارزش تر از نزدیکی به خانواده باشه.
ارزش یعنی سبک و سنگین کردن این موارد . یعنی اول خودمو بشناسم، شرایط حال و آینده رو هم در نظر بگیرم و بعد ببینم چه کاری برای من بهتره و به خدا توکل کنم.

اینکه گفتی نمیدونم چی برای من خوبه، به همین خاطر گفتم که داری تجربه میکنی و این تجربه ها بهت کمک میکنه که بهتر تصمیم بگیری.
اما هر تصمیمی که گرفتی دیگه به شق دیگه اش فکر نکن، چون همینطور که گفتم هر انتخابی هزینه داره و آدم صدر صد شاید به رضایت کامل نرسه اما مطمئنا ارزش های شخصیش کمکش میکنه که زندگی شادتری داشته باشه حتی اگر به بخشی از خواسته هاش هم نرسه.

بانوی آفتاب عزیز سعی کن بیشتر فکر کنی و در عین حال هم مشورت کنی، اما در نهایت منفعلانه تصمیم نگیر به این معنی که بازم با خودت بگی من نمیدونم و همه اینکارو میکنن پس من هم، نه، بنظر من آدم کاری که برای خودش ارزشمنده رو باید انجام بده، حتی اگر بعدا بفهمه اشتباه کرده، بازم بهتر ازینه که صرفا بر اساس رای و نظر دیگران زندگی کنه.

موفق باشی عزیز دلم.

- - - Updated - - -

پی نوشت: هدفمند و بر اساس ارزش هات زندگی کن نه بر اساس جهت باد.

---

سلام مجدد... خیلی خیلی ممنونم بابت راهنمایی های خوبتون..

باید خیلی فکر کنم و سبک سنگین کنم و ببینم چی خوبه و چی بهم حس آرامش بیشتری میده.. ممنونم بخاطر راهنمایی های خوبتون..:72::72::72:
التماس دعا:323:

سلام.
قرار بود باشگاه بری چی شد؟

معمولا افراد از جایگاهشون راضی نیستن.
مثلا من الان به شدت شجاعت تورو تحسین میکنم که تنها مهاجرت کردی و تو کشور دیگه داری تنها زندگی میکنی.
اگه ذره ای از شجاعت تو رو داشتم، الان وضعیتم شاید 180 درجه فرق میکرد.

به نظرم برای تصمیم گیری عجله نکن، چند بار رفت و آمد کن، بیا یکم اوضاع جدید مملکت رو ببین، اون وقت انتخاب کن که کودوم طرف بمونی.



الان فقط خیلی خسته ای و دلتنگی داره بهت فشار میاره.
من جات باشم سعی میکنم این مدتی که مونده تا برگردی ایران، روی قدرت تصمیم گیریم کار کنم و نگران حرف خانواده و دوست و آشنا نباشم، از حضورت تو اون کشور استفاده کن و بیشتر برو و آنالیز کن شرایط اونجا رو.
خیلی دوستانه بهت توصیه میکنم کاری رو انجام بده که خوشحالت میکنه، برای تحصیل و کار و محل زندگیت و ..... اول از همه خوشحالی خودتو در نظر بگیر، دو روز دنیا، چرا باید تو موقعیتی باشی که دوسش نداری.
به نظرم با آدمایی که چند ساله اونور زندگی میکنن بیشتر مشورت کن تا آدمای این طرف (البته جسارت به دوستان نباشه، من خودمو دارم میگم) چون الان مردم تو موقعیت خیلی سختی از وضع مملکت دارن به سر میبرن، همه دوس دارن که یه راهی پیدا کنن که برن اون طرف و نمیتونن خیلی کمک کننده باشن و همه فقط میگن خارج خوبه و ...
یه چیزی رو تو زندگی تازگیا خوب فهمیدم، زندگی رو راحت بگیر، هدف داشته باش، برنامه ریزی بکن، تلاش بکن ولی برای به دست آوردن چیزی نجنگ، تبدیل به یه موضوع بزرگ و غیرقابل دسترس نکن.
زندگی تو شیراز رو دوست داری، دلت یه زندگی آروم میخواد، خب برگرد و زندگی کن، خودتو تحت فشار نزار، باید خسارت به دانشگاه بدی، فدای سرت بده، چی از آرامش و خوشحالی و سلامتی خودت مهمتره، اینجوری بخوای پیش بری و ناراحتی کنی، به مرور زمان روح و جسمت فرسوده میشه و یهو به خودت میای و میبینی که ای کاش به خاطر چنین چیزایی ناراحتی نمیکردی.
هرچقدم خواستی بیا غر بزن، بالاخره یه راه حلی پیدا میشه وسط غر زدنا.

سلام هپی گرل عزیز.. ممنون بابت حرفا و توصیه های خوبت دوست گلم :72:

راستش تنبلی کردم باشگاه نرفتم ولی از یوتیوب کلی فیلم ورزشی که توی خونه می شه انجام داد رو دانلود کردم اما حوصله م نشده انجام بدم :303: یه کم باید تنبلی رو بذارم کنار..

آره فکر می کنم اگه برگردم و یه دور دیگه با دقت نگاه کنم به اطرافم، شاید بهتر بتونم تصمیم گیری کنم.. چون خیلی دیگه شرایط زندگی قبلنم رو رویایی تجسم می کنم.. و اگه برگردم به همون زمان قبل شاید بگم نه دیگه دوست ندارم و زندگی الان بهتره.. نمی دونم واقعا.. :(

فکر می کنم باید یه کم کمتر سخت بگیرم و مقایسه هم نکنم.. چون همش میگم خوشبحال کسایی که الان شیراز زندگی می کنن. خوشبحال کسایی که الان فلان جا هستن و فلان کار رو می کنن و...

فکر می کنم باید واقعا یه برنامه منظم ورزشی بریزم که هر روز ورزش کنم ..

نمازم نمی خونم.. باید بخونم..
یادمه وقتی نماز می خوندم خیلی روحیه و امیدم بیشتر بود .. خیلی خوب بود کلا.. :323:

خواهش میکنم عزیزم.
هر روز ورزش نکن، برای شروع یه روز درمیون خوبه، اونجوری ورزش‌زده میشی.
ایشالاه هر تصمیمی میگیری خواسته قلبی خودت باشه و موفق باشی همیشه :72::72: