به عنوان یک زن شاغل چطور مسائل مالی را با همسرم مدیریت کنم

دوستان عزیزسلام

به راهنماییتون احتیاج دارم به خصوص زنان شاغلی که ازدواج کردند. بنده و همسرم 30 ساله هستیم

من حدود3 سال است که ازدواج کردم و در مورد مسائل مالی به تفاهم رسیده بودیم یعنی من فکر می کردم که رسیدیم.

ما یه حساب مشترک داشتیم که به صورت نصف من نصف همسرم اون رو پر می کردیم و برای خرجی خانه از اون استفاده می کردیم و قرارمون این بود خرجهای دیگه مثل مسافرت یا خرید یه وسیله یا موارد اضطراری از این قبیل رو همسرم بده و از همون حساب مشترک اگه چیزی مونده باشه برداره.

و قرار بر این بود از درآمدم هرچقدر مانده باشد رو یا پس انداز کنم یا به مادرم (چون حقوق ندارد) کمک کنم و ...

بگذریم که توی این چند سال به مادرم کمک نتونستم بکنم هیچ بارها شده به خاطر خرج های برنامه ریزی نشده از ایشون قرض هم گرفتم.

الان مشکل من اینه که احساس می کنم توی زندگی خیلی دارم مایه می گذارم و همسرم به شدت رفتار سردی دارن مدام دنبال ایراد گرفتن از من یا بکن نکن گفتن به من هستند بی توجهیشون به من توی این 3 سال زیاد بوده که هر از گاهی باعث مشاجره شده و من خواسته هام رومطرح کردم یکی دو ماه خوب شده دوباره همون بی توجهی برگشته. این بعد احساسی من در حال حاضر هستش که باعث بی انگیزی من هم شده.

از نظر مالی من 2 ماه سخت مالی داشتم طوری که این ماه اخیر به دلیل مشکل مالی با صحبت و مشورت با همسرم مقداری پول که شامل تمام پس اندازم به همراه حقوقم می شده رو به مادرم قرض دادم و حتی یک ریال از همسرم قرض هم نگرفتم. طوری که 60 هزار تومن بیشتر تا آخر ماه توی حسابم باقی نمونده بود. و همسرم از این موضوع اطلاع داشتند. و این باعث شد که من در حساب مشترک فقط برای یک ماه پولی واریز نکنم.
موضوع دیگری که جاداره اینجا بگم اینه که هم همسرم حقوق بیشتری نسبت به من می گیرد و هم پس انداز بیشتری دارد.

مشکل اینجاست که همون مقدار موجود در حساب مشترک رو همسرم بدون حساب و کتاب و فقط چون دوست داره الان بره سفر یا چون می خواد با دوستاش تفریح کند (منظورم خرجهای غیر ضروری است) مصرف می کند و با تذکر های من عنوان می کند که ما یکبار زندگی می کنیم باید شاد باشیم.

این امز باعث شده نیمه های ماه حساب مشترک خرجیمان خالی شود.


مشکلی که باعث ناراحتی من شده اینه که توی این وضعیت وخیم مالی و پس انداز قابل توجه همسرم من یه مقدار تاچیز ار طلبی که داشتم و فکرش را نمی کردم بهم داده بشه به حسابم واریز شد. که توی مکالمه تلفتی خوشحالیم را ابراز کردم و همسرم هم متوجه موضوع شد. روز بعد از من پرسید پولو نریختن به حسابت تو حساب مشترک هیچی نداریما تا آخر ماه.

این حرف ایشون باعث عصبانیت شدید من شد چون من اون پول رو برای تصفیه یکی از وامهایم که مقدار کمی ازش مونده بود می خواستم. می دونم شاید الان بگید خرج خونه مهم تره یا وام ولی این پول رو اگه خرج کنم دیگه خرج شده رفته به علاوه از این ناراحتم که چرا شوهرم اینقدر بی مسئولیت شده که نمی خواد به پس اندازش دست بزنه و توقع داره پولی که بدون برنامه به دست من رسیده رو خرج کنه. اگر اوایل ازدواج بود و از نظر اجساسی هم تامین بودم شاید اصلا برام مهم نبود اما الان چیزی که می بینم یه آدم بدون پس اندازم که همسرش رعایت هیچ چیز رو نمی کنه و دنبال پول گرفتن از منه. این خیلی حس بدی بهم می ده.

من واقعا کجای کار رو اشتباه کردم؟ همه می گن زن شاعل باید کمک کنه و ... ولی همسرم نه همدردی داره نه توجهی که من ارش می خوام رو بهم می ده و فقط فکر و ذکرش پول و حساب و کتابه و تا اینجا برای زندگی مشترک دهها برابر چیزی که مجرد بودم هم خرج می کنم این هم شده نتیجه اش. توقعات بی جا. وقتی گفتم این مبلغ رو برای فلان وام می خوام می گه پولاتو چیکار می کنی ؟ هیچ وقت ارت نپرسیدم و .... هزار تا حرف دیگه تحویلم می ده. و دعوا شد :( و تمام عیب و ایرادهایی که البته از نظر ایشون عیب و ایراده رو توی سرم زد. منم عصبانی شدم گفتم اگه تونستی زن دیگه ای مثل من پیدا کنی من جدا می شم برو اونو بگیر که اندازه من ساده باشه و با همه چیت راه بیاد.

ازتون می خوام راهنماییم کنید. چه برنامه ای بریزم که همسرم به خصوص توی مسائل مالی اینقدر پرتوقع نباشه. و در مورد جنبه احساسی هم خودم زیاد تامین نمی شم دیگه مالی بماند. چه طور می تونم این رو مدیریت کنم.خسته شدم. کارم سنگینه صبح تا شب کار می کنم آخرم حقوق رو دو دستی می دم ایشون یه بارم نخوام بدم این وضعمه.

این رو هم عنوان کنم ایشون شم اقتصادی خیلی خوبی داره در مورد حقوق و پس انداز خودش حواسش خیلی جمعه فقط می خواد وقتی خرج مسافرت می کنه یا چیزی می خره منم دونگمو بدم. زمانی که اون میخواد جایی که اون می خواد میریم معمولا هم سعی می کنم ازش تشکر کنم که به اصطلاح اقتدارش خرد نشه بعدش که سفر بعدی رو می خواد بره می گم الان وقتش نیست می گه دفعه قبل بد گذشت بهت ؟
یه مورد دیگه که اذیتم می کنه همسرم یه مقدار پولش رو سرمایه گذاری کرده بود و وقتی سودش رو گرفت بدون اینکه به من حرفی بزنه تو حسابش گذاشت. من اصلا یادم نبود 3 ماه بعد یادم افتاد ازش پرسیدم فقط از ترس اینکه پولش رو نخورده باشن که گفت گرفته و من خیلی ناراحت شدم که من شفافم و روراست آخرش می گه پولاتو چیکار می کنی (که نمی ذاره هم چیزی بمونه ازش) اما خودش بدون یک کلمه همه اش رو پس انداز می کنه. موندم این همه پس انداز رو برای کی می خواد ؟

ببحشید طولاتی شد دلم خیلی پره

سلام
خرج خونه با مرد
اگرم میخواد از همسر بگیره باید بهش بگه همه رو برمیگردونم همش به صورت قرض
خانوم هم اگر میبینی بریز بپاش زیاد ماشین قسطی وام قسطی و سرمایه گزاری جایی بکند تا پولش به هوا نرود

سلام شاید بهتر باشه مشخص کنید هر کس مسیول چه هزینه هایی هست مثلا من و همسرم اینطور به توافق رسیدیم که من اجاره خونه رو پرداخت میکنم و ایشون باقی هزینه ها رو و هر دو باید در ماه بتونیم به یک اندازه پس انداز کنیم. هر دو اول ماه اون مقدار مشخص پس انداز رو که هم اندازه هست میزاریم کنار و بهش دست نمیزنیم مگر موارد خیلی ضروری. بنابراین همسر من چون میدونه هر خرج اضافی که ایجاد کنه پای خودشه مراعات میکنه. من سفت و سخت سر این قرار ایستادم و اگر تا ماه به انتها نرسیده پول خرجی تموم بشه امکان نداره خودم پرداخت کنم. فکر میکنم باید یک بار دیگه صحبت کنید و توافق مالیتون رو تغییر بدید طوری که به نفع شما هم باشه چون درامد همسرتون بیشتره باید سهم بیشتری از هزینه های خونه رو پرداخت کنن.

زن باید سینشو بشکافه یه مقدار پول توش دخیره کنه و به دیوار خونشم نگه.
یادت باشه همیشه همه پولتو به همسرت نشون نده و الکی هم بهش بگو این ماه برم دیگه سرکار نمیرم چون میخوام بیشتر به خونه برسم و خسته شدم البته نمایشی و الکی.
در ضمن دیگه هیچوقت همه پولتو بهش نشون نده .
یادت باشه هر زنی باید یه پس انداز پنهونی داشته باشه.

عدم صداقت تو زندگی مشترک جالب نیست خوب دروغ بگن بعدا رو بشه سلب اعتماد میشه و اوضاع خیلی خیلی بدتر میشه. پول شماست حاصل زحمت شماست حق شماست که پس انداز کنید و براش برنامه داشته باشید با اعتماد بنفس و محکم و البته کاملا صادقانه موضوع رو مطرح کنید و جدی پیگیرش باشد. انسانها وقتی از نظر عاطفی تامین نباشن پرخاشگر میشن. این دو تا مقوله رو سعی کنید از هم جدا کنید و مستقل از هم حلشون کنید.

ممنون از همه دوستان به خاطر وقتی که گذاشتید و من رو راهنمایی کردید.

نیلوفر جان من خودم با شما بیشتر از همه موافقم. به خصوص در مورد پست آخرتون. بله من از نظر عاطفی تامین نیستم و خودم می دونم اگه تامین بودم مثل اوایل ازدواج شاید اصلا برام مهم نبود.
ولی اینقدر دو دوتا 4 تا و اینکه خودشون پس انداز می کنن و براشون اهمیت نداره من پس اندازی ندارم و این حس تامین نشدن عاطفی من رو می ترسونه.
شاید مسخره به نظر بیاد ولی فکر می کنم ایشون داره به روزهای بدون من فکر می کنه و برای خودش برنامه داره. می دونم خیلی تند می رم ولی چیزهایی که به خصوص در مورد مسائل مالی از ایشو می بینم با تعریفهام از زندگی مشترک یه کم فرق می کنه.
من به راحتی در واقع اضطرار از پس اندازم بز میدارم تا به همسرم به دلیل مشکل مالی فشار نیاد ولی ایشون اصلا متوجه نمی شه. جوری که انگار وظیفه منه از پس انداز و هرچی که دارم مایه بذارم تا ایشون از پس اندازش کمتز برداره.

ولی حتما به گفته شما مبلغی رو که هر ماه باید پس انداز کنم رو کنار بذارم و تحت هیچ شرایطی بهش دست نزنم.باید تو این زمینه واقعا شفاف و قاطع بود انگار. مثل اینکه می خوای با همکارت حرف بزنی چون من تا الان واقعا شل گرفته بودم.

بازم ممنون از راهنمایی خوبتون

شاید همسرتون واقعا فکر میکنن پولی که پس انداز میکنن مال خانوادست و برای خانواده هزینه خواهد شد مثل خرید خونه بزرگتر یا هر چیز دیگه ای خیلی به این موضوع منفی نگاه نکنید. ببینید من هم دقیقا از زمانی تو موارد مالی جدی شدم و دو دو تا چهار تا کردم که موارد مشابه همسر شما رو از همسرم دیدم. ما خارج از ایران زندگی میکنیم و تقریبا تابع فرهنگ اینجا هستیم برای همین صحبت از مسایل مالی برام راحتتر شده ولی تو فرهنگ ایران خیلی نظرات متضادی دارن آدمها. یک عده میگن خانم هیچ وظیفه مالی نداره که من بشخصه قبول ندارم دسته دوم هم میگن هر چی درمیاری بی حساب کتاب بده شوهرت و بحث مالی نکن که غرورش خفظ بشه که این دیگه خنده دار ترین حرف. راه حل میانه و منطقی صحبت شفاف و قاطع و داشتن پس انداز مجزا هستش.

منم مثل شما کارمندم
با این فرق که کل حقوقمون رو با هم خرج می کنیم
و مشکلی عمده ای نداشتیم جز یه چیز
مشکل اینجا بود که ایشون چیزی به نام من نمیکردن
که امسال هم این مشکل با به نام کردن یه ماشین حل شد
به نظرم شما از اول باید یه پس انداز پنهان برای خودتون در نظر میگرفتین
من بعد از 9 سال از پارسال برای خودم یه پس انداز پنهان دارم که باهاش کارهای فرعیمو انجام میدم
هرچند میدونم کار درستی نیست اما خود مردها باعث اینگونه رفتار هستن

مریم جان صادق بودن با استقلال مالی داشتن منافاتی نداره.

یا حداقل از نظر من که اینطوره. البته من هم ترجیح می دادم با همدیگه همفکری و برنامه ریزی می کردیم. اما خب، خیلی زود به این نتیجه رسیدم که به نفعمونه این انتظار که در مورد مسائل مالی با من شفاف باشه، یا من بتونم با اون شفاف باشم رو بذارم کنار. چون دردسر سازه و دامنه اختلافاتمون رو گسترده تر می کنه.

از نظر من این عدم صداقت نیست که آدم مستقلا درآمدش رو برنامه ریزی کنه، و بعد اون قسمتی که می خواد برای یک ماهش بگذاره، رو به همسرش اطلاع بده و در موردش باهاش سخاوتمند باشه.

و از طرفی اگه کسی میل نداره هرچی داره رو به همسرش اطلاع بده (مثل همسر من و شما) بهتره در این مورد آزاد گذاشته بشه.

ممنون میشل و حیاط خلوت عزیز.

حق با شماست من توی خیلی از موارد سعی می کنم همسرم رو درک کنم ولی در مورد صداقت در مورد مسائل مالی ایشون می گه که از من انتظار صدافت نداره در صورتی که اگر حتی فکر کنه نمی دونه من با پس اندازم چیکار کردم منت می ذاره که بهت استقلال دادم و ازت نمی پرسم در صورتی که خودش اینطور نیست منم دلم نمی خواد بازخواستش کنم یا بدونم چقدر داره چقدر نداره سعی می کنم درکش کنم و در این مورد ازاد بذارمش . با این اخلاقش مشکل ندارم که صداقت داشته باشیم یا نه با این مشکل دارم که توی یه بحران مالی افتادم و ایشون از من می خواد همچنان برای خرج خونه پول بدم در صورتی که مطمئنم می دونه هیچی تو حسابم نیست و پولی رو که خودم براش نقشه دارم رو براش نقشه می کشه. اگر خودش هم پولی نداشت مشکلی نداشتم برای خرج خونه می دادم پولمو ولی وقتی می بینم خودش دست به پس اندازش نمی زنه در صورتی که واقعا بحران مالی داریم و اینکه از من می خواد پولی که بدون برنامه به حسابم اومده رو خرج کنم و اینکه خرج هایی هم که می کنه من 100 درصد موافقش نیستم من رو اذیت می کنه چرا من باید پس اندازم رو برای این موارد بدم در صورتی که نه با خرج کردن قبلش موافق بودم نه ایشون می خواد به پس اندازش دست بزنه. حس بدی دارم که انگار می خواد از من به قول معروف پول بکنه و این تو زندگی مشترک نباید باشه وبه نظرم باید مشارکت باشه .

من توقع دارم وقتی بحران مالی دارم ایشون کمک کنه اگه تا الان مقداری رو واسه خرجی می ذاشته بیشتر بذاره یا اگه نمی خواد به پس اندازش دست بزنه از خرجهای غیر ضروریش بزنه . به فرض من اون پول به حسابم نمی اومد ایشون می خواست چیکار کنه ؟

مشکل من الان واقعا پس انداز کردن و صداقت داشتن یا نداشتن با همسرم نیست اخلاقش توی اینجور موارد خوبه که کاری نداره من پولمو چه طور خرج کنم تا وقتی که مقدار تعیین شده برای خرج زندگی مشترک رو بدم یا بهتر بگم پرداخت کنم. یه جور اخلاق بده بستونی و حسابگری داره که منم تا یه جاهایی یاد گرفتم باهاش کنار بیام در صورتی که توی خونواده خودم اصلا این چیزا نبود. مشکل اینه که این حسابگری همیشه واسش صادقه کاری نداره من پول داشته باشم یا نه انگار همیشه باید دونگمو بدم و یک ذره از خود گذشتگی توی مسائل مالی نداره.

فکر می کنم از چیزی می ترسه یا خانوادش هستند یا هرچیز دیگه چون این رفتار با زنی که 3 سال باهاش زندگی کرده باشی طبیعی نیست پدر ایشون هم خیلی روحیه حسابگری داره و از پسرش پول می گیره با اینکه وضع مالی خوبی داره و تا الان هم یه قرون به ما بعد از ازدواج پولی نداده که بگم همسرم بهش بدهی داره. اما پدرشون خیلی خوب برای مادرشون خرج می کنن از طلا و ماشین و خونه خریدن گرفته تا خورد و خوراک نمی دونم ایشون چرا حسابگری رو به ارث بوده و اون یکی اخلاق رو هم به ارث برده اما می ترسه داشته باشه. هدیه می خره اما یه چیز اقتصادی و ارزون. انگار می ترسه بیشتر از یه مقدار خرج کنه انگار باید حساب کتاب پولشو به یکی پس بده اینو می گم چون می دونم خسیس نیست اما می ترسه بیشتر از یه استانداردی خرج کنه انگار یکی مجبورش می کنه . در مورد هدیه دادن تائیدش هم کردم اقتدارشم حفظ کردم کادو هم خریده بالا پایین پریدم حتی اگه دوست نداشتم حتی زمان آشناییمون یک بار 80 درصد پس اندازش رو داده بود واسه من ساعت مورد علاقه ام رو بخره و اعتراف می کنم همین حرکتش من رو یه مقدار خام کرد که بهش جواب مثبت بدم مادیگرا نبودم اما گفتم منو بیشتر از پولش دوست داره. احساس می کنم کسی از خانوادش روش نفوذ داره که نمی ذاره زیاد خرج کنه و برنامه دونگی کردن زندگی رو بهش دادن این برداشت خودم از تغییر رفتارش بعد از آشنایی خانوادش با من و مخالفت خونوادش با ازدواجمون و البته حسابگری پدرش هست. این رفتارهاش ریشه در هر چی داشته باشه واسه من نا خوشاینده. و تا یه حدی می تونم تحمل کنم. از یه جایی به بعد از این زندگی بدم میاد. الان حسم جوریه که همسرم هیچی براش مهم نیست فقط اینکه کارش رو داشته باشه فلان مقدار هم پس انداز داشته باشه. رنمم خوشحال بود که بود نبود مسافرتهایی که با دونگ خودش بردمش رو می زنم تو سرش که بفهمه نباید نا شکری کنه و من همسرم خوبیم :311: .

در مورد پس انداز خودمم بگم تا جایی که بتونم پس انداز می کنم ماشین خودم رو دارم و پولی که به مادرم قرض دادم همه از پس انداز خودم بود اینقدرها هم در مسائل مالی نا توان نیستم. مشکلم اخلاق های ضد و نقیض همسرم توی مسائل مالی هستش و اینکه ایا اینقدر حسابگری و این رفتار ایشون تو شرایط بحران مالی طبیعی هست ؟ کسی تجربه مشابه من رو داره؟ کسی شوهرش باهاش این کار رو کرده که تا قرون آخر حسابش رو طلب کنه ؟

سلام
به نظر من شما همسرت رو در رابطه با خودت بی مسئولیت کردی
به هرحال ایشون باید در رابطه با هزینه های شما احساس مسئولیت کنه

و اینکه این زندگی دنگی اگر یه جورایی طلبکارانه نباشه و اجباری هم توش نباشه مشکل ساز نیست
ولی اینکه طرف مقابل توقع داشته باشه که هر ماه فلان مبلغ رو همسرش بده اصلا جالب نیست

و استقلال مالی که میشل گفت رو هم من تا حدی قبول دارم

همسر من از اول ازدواج زیاد توی قید و بند اینکه چی به اسم من یا ایشون باشه نبود
هر چیزم که خریدیم به دلیلی به اسم من شد
مثلا وام ماشین می خواستیم بگیریم همسرم قبلا گرفته بود وام رو به اسم من گرفت و ماشین به نام من شد
یه خونه تعاونی از شرکت بهشون می دادن به شرطی که خونه نداشته باشن
بنابراین خونه هم که خریدیم به نام من شد

از طرفی مبلغی که پس انداز می کردیم هم کلا توی حساب من بود نه حتی حساب مشترک
مثلا خودش حوصله نداشت بره ببینه کدوم بانک بهتره، به من می گفت خودت برو بپرس و حساب باز کن و هر ماه مبلغ پس انداز رو اونجا می ریخت

همه اینا بود
ولی من و پس انداز من کلا توی ذهن همسرم نبود
از تمام حرفها متوجه می شدم که درسته همه چیز به نام من هست ولی ایشون کلا به این مسئله فکر نمی کنه که من هم مشارکت داشتم
و از طرفی خانوادش هم خیلی برامون هزینه های غیر منطقی ایجاد می کردن
و وقتی اون پول از حساب من خارج می شد احساس خیلی بدی داشتم

به این نتیجه رسیدم که ما نیاز به یک استقلال نسبی مالی داریم

از همسرم خواستم خودش حساب باز کنه
کل پس انداز رو به حساب ایشون ریختم ولی از اون به بعد تمام حقوقم رو به حساب خودم می ریختم تا میزان پس انداز من هم مشخص باشه
هیچی هم خرج خونه نکردم تا یه مدت
لباس خودم و بچه ها رو هم گذاشتم ایشون بخره
نهایتا پس انداز من از مال ایشون بیشتر هم شد
که در نهایت یه خونه گرفتیم
الان مشخصه که از حساب هر کس چقدر خارج شده و چه سهمی در خرید اون خونه داشته
ولی قبلا همسرم فکر می کرد من مبلغ ناچیزی رو وارد کار کردم

نمیگم مدیریت من خوب بوده ولی تجربه من اینه و در حال حاضر نظرم اینه که
مرد باید هزینه های خونه رو بده و بقیه درآمدش رو پس انداز کنه
زن باید پس انداز کنه (و البته مواردی که دلش میخواد و شاید کمی بیش از حد باشه رو از حقوقش بده) و موقع خرید کالای سرمایه ای پس اندازش رو هزینه کنه و ترجیحا هر چیز که خریده میشه فارغ از بحث اینکه کی چقدر پس انداز داشته باید نصف نصف به نام زده بشه

البته در مورد شخص من الان که دیگه تقریبا همسرم متوجه شد که من هم از نظر اقتصادی نقش زیادی داشتم و از طرفی هزینه های خانوادش رو هم تا حدودی مدیریت کرده که بیش از حد و غیر منطقی نباشه، من خرید هم برای خونه زیاد انجام میدم. ولی به دلخواه خودم نه به اجبار همسرم.
وقتایی که همسرم وقت نداره یک سری خریدها رو خودم انجام میدم و اصلا بحث مالیش رو هم مطرح نمی کنم
یعنی توی ذهنم هم دیگه برام مهم نیست

البته تا الان توی هیچ مرحله ای از زندگیم نشده که بگم من فلان قدر هزینه کردم اونو باید به من بدی
یا چیزی رو نمی خرم و میذارم خودش بخره یا اگر بخرم اصلا به اینکه چقدر پول دادم یا چرا من دادم فکر نمی کنم

و هیچ وقت هم بحث من و تو رو نیاوردم توی زندگیم
همون موقع هم که کل هزینه ها رو به گردن همسرم انداختم، لیست خرید بهش می دادم و می گفتم نیاز داریم
بدون هیچ جبهه گیری خاصی

*****مریم جان من این مطالب رو قبل پست آخر شما نوشتم

در رابطه با پست آخرت فکر می کنم بهتر باشه با همسرت صحبت کنی و بگی این زندگی دنگی و این اجبار اذیتت می کنه
حتی پیش مشاور برید تا براش تشریح کنه که زنها نیاز به حمایت شدن دارن
یه نیاز فطری
یا حداقل فرهنگی

از نظر قانون هم که البته اینو برای خودت میگم نه برای اینکه بری به همسرت بگی
از نظر قانون مرد باید به زن نفقه بده چه زن شاغل باشه و چه نباشه

شاید بهتر باشه به نوعی این زندگی شکل و شمایل دنگی رو از دست بده و همسر شما در رابطه با کل هزینه های زندگی احساس مسئولیت کنه

****بیشتر از کانال احساسی سعی کن متقاعدش کنی که نیاز به حمایت همه جانبه داری چه مالی چه عاطفی
بهش بگو اصلا بحث من و تو و چندرغاز پول نیست. این شیوه زندگی من رو عذاب میده. باید عوضش کنیم


***** و اینم به نظر من میاد که شاید به خاطر اینکه پولت رو به مادرت دادی همسرت یه جورایی داره عکس العمل نشون میده و میخواد تحت فشار بذاردت

سلام مریم جان
فقط پست های شما و خانم فکور رو خوردم.
پس اگر مطلبم تکراری هست ببخشید.
با پست خانم فکور کاملا موافقم.
نیاز فطری زن آینه که تامین بشه و نیاز فطری مرد این هست که تامین کند.
اگر این قانون جابه جا بشه، می شه نتیجه اش احساس خلاء عاطفی.
نتیجه اش می شه جابه جایی نقش ها و مسوولیت ها.
خرج و مخارج باید به عهده همسرت باشه. و پس انداز به عهده شما.
و زمانی هم که از این پس انداز برای مخارج کلان استفاده می شه نباید هیچ منتی روش باشه.
یک نکته دیگر، این زندگی فقط یک کلمه در آون معنا داره، «ما» ، مراقب باش هیچ زمان سمت من و تو نره.
همیشه با این دید که قراره تا لحظه آخر کنار همدیگر زندگی کنید برنامه های زندگی ات را بچین.
حتی فکر اینکه زن باید ذخیره داشته برای روزی که شاید همسرش او را تنها بگذارد موجب رفتارهای آسیب زا خواهد شد، نمی گم که آینده نگری نداشته باش، اما با دید مثبت.
پست خانم فکور را چند بار بخوانید، خیلی خوب توضیح داده اند. و حتما از این حالت دنگی خارج کنید.
اما برای اینکه حداقل تنش را داشته باشه زیر نظر مشاور این کار را انجام بده، چون همین تغییر، اگر بدون مهارت صورت بگیرد ممکنه ایجاد یک بحران کنه.
موفق باشی.

دوستان عزیزم واقعا از راهنمایی هاتون ممنونم.

فکور عزیز خیلی ازت ممنونم واقعا راهنمایی های خوبی کردی و کاملا حق با شماست . ولی مشکل اینجاست که همسر من با همسر شما خیلی فرق می کنه. این موضوع رو که اولویت پول براش حتی از من هم بالاتره رو دارم بهش می رسم. نمی گم دوستم نداره یا چیزی ازش خواستم نخریده فقط می ترسه دستش خالی شه و من مهریه ام رو بذارم اجرا و ایشون بره زندان. این رو نه اینکه از رفتار من و یا از حرفهای من بهش رسیده باشه بلکه پدر و مادرش تو مغزش کردند. در این مورد هم مطمئنم چون خودش دوران آشناییمون بهم گفت و علت مخالفت خونوادش این بود که به دلیل اینکه من از اهل یه شهر دیگه هستم حتما می رم و مهریه ام رو می ذارم اجرا چون پسرخاله فلان کس مامانش زنش اهل اون شهر بوده و پسره رو انداخته زندان. نه فقط خودش مادرش هم چندین بار گفت. که من هم در جواب کفتم دایی فلان کس ما هم اهل شهر شما بود و 3 تا زن گرفت یعنی باید بیام تهمت بزنم بگم پسر شما هم این شکلیه. مهریه ام هم چیز عجیب و غریبی نیست گفتم که پدرشون خیلی حسابگره حتی دو تا سکه هم می کردم می گفتن زیاده کلا دنبال بهانه بودن از اول که علتش رو فقط خودم ومادرش می دونیم.

خلاصه فکور عزیز این مشکل سر دراز داره و فقط سعی کردم با همسرم همدردی کنم به خودم گفتم می ترسه ؟ باشه اشکال نداره من که نمی خوام مهریه بگیرم ازش بذار خودش بعد یه مدت می فهمه. اخلاقم میاد دستش. دوباره می شه همون آدم دوران آشناییمون. خودش قبل از ازدواج باهام حرف زد و گفت که می خواد من توی خرج خونه کمکش کنم و بتونه پس انداز هم داشته باشه و اینکه فقط همسرش پس انداز کنه رو دوست نداره منم اون موقع قبول کردم گفتم حقوقش از من بالاتره منم خرج آنچنانی ندارم همین که لباسامو خودم تهیه کنم خودش کمک به ایشونه. بعد ازدواج نشست برنامه ریزی کرد که همه چیز مربوط به خرجی خورد و خوراک نصف. اجاره خونه با خودشه و خرجهای لباس و اینای منم از همون پولی که واسه خرجی می دم می خرم. سفر هم خواستیم بریم یا خرج های بزرگ که پیش میاد من هرچقدر می تونم کمک کنم. که معمولا به دادن بیشتر پس انداز من در اون دوره ختم شده. اینکه شما می فرمایید کاملا ایده آل منه و شاید با هر فرد دیگه ای ازدواج کرده بودم همین روال رو می رفتم جلو ولی انگار مسائل مالی و خرج کردن برای من و نداشتن پس انداز از خط قرمز های ایشونه. در مورد مسائل مالی یه بی اعتمادی بدی نه فقط به من به همه غیر از پدرش داره. یه بار تو یه جروبحث از دهنش در رفت تو اگه همیشه پس انداز کنی موقع خونه خریدن می خوای همه رو به نام خودت بزنی. در صورتی که من همچین روحیه ای ندارم ولی مادرش داره. کلا فکر می کنه همه مثل مادرشن چون مشاورش پدرشه. این حرف من نیست مشاور قبل از ازدواجمون بهم گفت . چشماش کلا روی خیلی خصوصیت های خوبه من بستست. یه مثال دیگه غیر از مسائل مالی اینکه وقتی با یه خانم صحبت می کنه مثلا همسر دوستش سریع میاد به من توضیح می ده که چی می گفته منم چون هم خودش و هم اون خانم رو می شناسم نیازی نمی بینم بیاد توضیح بده (تو دلم می گم به من ربطی نداره که) ولی می فهمم ترسی رو که از مادرش داشته از من هم داره و فکر می کنه من به خاطر صحبت با یه خانم دیگه از او عصبانی می شم. در صورتی که من بیشتر اوقات می خندم. و کم پیش میاد قیافم عصبانی یا جدی داشته باشه.

در مورد مادرم هم ایشون خیلی از مادرم محبت دیده بیشتر از مادر خودش نباشه کمتر هم نبوده و قبل ازدواج با همسرم قرار هم گذاشته بودم که بعد از ازدواج چون مادرم درآمدی نداره من بهش کمک کنم و سر این موضوع توافق کرده بودیم که البته مادرم خودش هیچ وقت کمکی از من قبول نمی کنه و این پول رو هم قرض گرفتن که پس بدن.

در هر صورت فکور عزیز می خوام با همسرم صحبت کنم که خرجی رو به تناسب حقوقمان بذاریم (من نصف ایشون بذارم) و من هر ماه ملزم هستم مبلغ مشخصی رو پس انداز کنم برای یه هدف تعیین شده (مثلا خرید خانه) و اگر از بی پولی هم به قرض بیفتیم من به این پس انداز دست نمی زنم. در مورد سفرها هم تا 30 درصد مبلغ رو کمک می کنم درصورتی که اون سفر به صلاح باشه اگر مخالفش باشم هیچ هزینه ای نمی کنم. به نظر شما این شرایط با اخلاق شوهرم و موقعیت من بهتر هست (خودم می تونم باهاش کنار بیام) . چون بحث اینکه من فقط پس انداز کنم رو اصلا قبول نمی کنه اینو به این دلیل می گم که قبل از ازدواج بهم گفته بود و منم قبول کرده بودم. به این شرط که خرید خانه یا ماشین باید به نام هردو باشه. فعلا هم که انقدر درگیر مسائل اقتصادی هستیم نه می تونیم ماشین بخریم نه خونه معلومم نیست دیگه کی بتونیم با این اوضاع.

بی نهایت عزیز خیلی ممنونم از راهنماییت خیلی سعی می کنم جاهامون جابه جا نشه چون مشاور هم بهم گفت یه روحیه حمایت کننده دارم که می خوام حامی کسی باشم که دوستش دارم و خیلی دارم این رو کنترل می کنم تا حدی هم موفق بودم. از نظر مالی هم تا الان که بحران نداشتم مشکل عدم تامین رو نداشتم. هروقت سفری می خواستیم بریم چیزی که خارج از برنامه نبود براش برنامه ریری می کردم هم به همسرم کمک می کردم هم سفر می رفتیم. تا زمانی که برنامه ریزی داشتم همه چیز خوب بود البته از نظر مالی بیشتر حس خلا عاطفی دارم. این باعث می شه که مسائل مالی برام بزرگ شه . و از خود گذشتگی هامو نکنم و ولش کنایی که برای زندگی مشترک می گم رو دیگه نگم. تامین نشدنم رو توی پستم گفتم علتش مادی نیست معنویه. خیلی پیش میاد احساس تنهایی کنم با اینکه صبح تا شب هم با همسرم هستم. یه حس بی توجهی داره بهش می گم و ارش می خوام یکی دو ماه خوبه دوباره همون آش و همون کاسه.

بی نهایت عزیز چیزی که پدرم از بچگی من بهش اصرار داشت همون مفهوم ما بودنه واسه همین خیلی از خواسته های همسرم برام عجیبه هیچ درکی از ما نداره و این حس رو خود همسرم درمن به وجود آورده (به علاوه حرفهای پدر و مادرش) که داره به روزهای بدون من فکر می کنه وگرنه روزی که من بعله رو گفتم در بدترین شرایط زندگی بود و به خودم گفتم تو این شرایط تونستم کنارش باشم تو بدتر از اینم حتما می تونم تا زمانی که همدیگرودوست داشته باشیم. ولی وقتی روز به روز با رفتارهای انفرادیش و من وتو هاش منو از خودش دور می کنه منم واقعا اذیت می شم و می گم به قکر روزهای تنهایی باشم که شوکه نشم حداقل.

حرفهای شما رو مادرم هم خیلی بهم گفته بودن اما نمی شه 100% پیاده اش کرد توی زندگی. همسرم اخلاق خاصی توی زمینه مالی داره فقط باید یه برنامه بچینم استثنا باشه و فقط مختص زندگی خودم باشه که خودمم راضی باشم و حس استسمار نداشته باشم.

سلام
درسته که قبل ازدواج با هم صحبت کردید و شما قول مشارکت دادی که نباید می دادی ولی الانم می تونی صحبت کنی و ایشون رو قانع کنی اگر آدم منطقی باشه

معلومه که وقتی یه مرد به خانمش میگه دنگت رو باید بدی خلا عاطفی پیدا می کنه
اصلا جدا از بحث پولش

شما با همسرت یک جا کار می کنی؟

به همسرت نگو نیاز به پس انداز داری
فقط بگو از اینکه اجبار باشه برای خرج کردن توی خونه خسته شدی و این شرایط آزارت میده

حتما شما یه لحظات عاطفی داری در کنار همسرت
زمانهایی که بتونی درد و دل کنی

شاید لازم باشه پیش یه مشاور برید دو نفری
تا یک سری مسائل رو توضیح بده برای همسرت

خلاصه که خشت اول رو کج گذاشتی
این رویه توی فرهنگ ما درست نیست

فکور عزیز ممنون از جوابت و وقتی که می ذاری

بله ما همکار هستیم و متاسفانه به دلیل شغلمون از همه مبلغ حقوق من هم مطلع هستن ایشون.
مشاور که رفته بودیم مشاور گفتن همین رویه (همونی که تو پست قبل گفتم) خوبه و من به اعتبار حرف مشاور قبول کردم مشارکت داشته باشم. و پذبرفتم که به این شکل باشه. متاسفانه مشاوری هم که رفته بودیم کمی مردسالارانه برخورد می کرد من خودم با همسرم در مورد همکاری در کارهای منزل به توافق رسیده بودیم ولی مشاور می گفت تو مخارج مشارکت کن کارهای منزل هم که زیاد نیست روزهای تعطیل می تونی انجام بدی نیاز به کشمکش با همسرت نداری که بخوای برات کاری کنه :| دیدم هر چی هم رشته بودم اون خانم داره پنبه می کنه و همسرم به دلیل اینکه مشاور جانبدارانه متمایل به ایشون صحبت می کرد به شدت با ایشون موافق بود. کلا جوری شده که چشمم از مشاور ترسیده.

در مورد اینکه با ایشون صحبت کنم بارها این کار رو انجام دادم و ایشون می گن چون شاغلی و از کارهای منزل می زنی باید توی مسائل مالی مشارکت کنی وگرنه کار نکن و بشین خانه داری کن. این دلیلی هست که میاره برای اینکه خرج کردن برای خونه آزارم نده. در واقع اینجوری توجیه می کنه قضیه رو.

کلا اگر می شد برگردم عقب که خیلی چیزها رو عوض می کردم و متاسفانه اخلاق ایشون در مورد مسائل مالی بعد از ازدواج خیلی عوض شد. توی دوران آشنایی زمانی که شاید دخالت خانواده اش مطرح نبود خیلی اوضاع بهتر از این بود. حتی دوران نامزدی کادوهای بهتری هم می خرید و اصلا بخثی نبود و به خوبی وظیفه اش رو می دونست که رستوران می ریم ایشون باید حساب کنه یا هر جای دیگه ایشون باید دست توی جیبش کنه. این مسائل همه بعد از ازدواج به وجود اومد.

بذار اینجوری بگم فکور عزیز . خیلی کارها می کنه مثلا کادو می خره یا اهل تفریحه اما یه جورایی مثل از سر باز کردنه. کادوی به صرفه و اقتصادی یا قسطی می خره. تفریحی که میریم چون تخفیف خورده میریم حرف بزنم یا اعتراضی کنم می گه بگو ایراد من چیه خوب می خوری خوب می گردی کلا توی بحث باهاش بازنده ام آخرش. اگر حرفم رو بشنوه مثلا بگم احساس خلا عاطفی دارم یکی دو ماه خوبه توجه می کنه بعد اوضاع دوباره عوض میشه و میشه مثل قبل دوباره من تحمل می کنم تا لبریز شم بعد یه جر و بحث بعد ایشون دوباره خوب می شه و دوباره از اول.

اینکه واسه خرج کردن اجبار باشه اینجوری نیست که بگه بیا حتما پول این ماه رو بده یا دونگتو بده اگه اینجوری بود که شاید به 3 سال هم نمی کشید اما وقتی کمک مالی نمی کنم یا تو حساب مشترک خرجی رو نریزم می گه چقدر پول داری این ماه من دیگه هیچی ندارما و این ماه استثناعا گفتم هیچی ندارم که واویلا شد و بعدش که طلبم جور شد می گفت کی می ریزن به حسابت که بریزی واسه خرجی.و این من رو عصبانی کرد.مشکل اصلی اینه خودش بهم در مورد پول نداشتن دروغ می گه و وقتی من واقعا ندارم باورش نمیشه. کلا اینکه می گه من دیگه هیچی ندارم جدیدا رو مخمه چون می دونم پس انداز می کنه اگر واقعا هیچی نداره پس حتما پولاشو می ده به کس دیگه که نمی تونه بهش دست بزنه. یا مثلا واسه سفر می گه من اینقدر دارم تو چقدر می تونی بدی بعد حساب می کنم می بینم تقریبا نصف هزینه رو میگه داره. ماشالا همسر من تو رفتارش خیلی سیاست داره. یه جوریه که همیشه تو بحثی که باهاش مخالفی چوب دو سر باخت میشی.

دوباره سلام
اون دیگه چه مشاور عتیقه ای بوده
نمی تونی یه مدت مرخصی بگیری مثلا دو سه ماه
تا یه خرده این روال عوض بشه
بگو همونجور که گفتی می خوام به کارهای خونه برسم
یه جوری یه مدتی پولی نیاد دستت




اگر ایشون این اجازه رو داره که از شما بپرسه چقدر پول داری و ...
شما هم متقابلا این اجازه رو داری که بپرسی پس انداز رو چکار می کنه و چرا در حالی که فلان قدر حقوق گرفته میگه که پول نداره


و یک سوال دیگه
در کل آیا امکان عوض کردن محل کارت رو نداری؟

*******در رابطه با اینکه گفته بودی همسرت از مادرت محبت زیاد دیده باید بگم همسر من هم از مادرم محبت زیاد دیده و همیشه هم میگه، ولی بحث پول یه بحث دیگه است. مثلا در رابطه با مادر همسرم، ایشون هر ماه از حقوقش به طور ثابت پول می ریزه به حساب چون بیمه نبودن و حقوق هم ندارن همه بچه ها ماهانه پول میدن. علاوه بر اون مثلا دو سال پیش یکهو خونشو فروخت و بعد خونه های بالاتر می رفت می دید و نهایتا با یک سری کشمکش تقریبا نفری 10 میلیون از هر کدوم از بچه ها گرفت و خونه جدید رو خرید ( در صورتی که بهشون اجازه می دادی نفری 100 میلیون هم راضی بودن که بگیرن ولی چون بچه ها محدودیت گذاشتن به همون خونه رضایت دادن). بعدا مثلا تماس گرفتن و شارژ چند ماه ساختمون رو از همسر من گرفتن. بعدا گفتن فرشمون مشکل پیدا کرده و باید فرش بخرید
این آخری رو من نگذاشتم و البته جاریهام هم همینطور
(اینم بگم همون موقع مادرشون پول توی دستشون بود فقط می گفتن پسرها باید فرشو بخرن)

حالا چند وقت پیش من به همسرم گفتم یکی از وسایل مادرم اینا خراب شده، به نظرت چطوره اگر بگم بهشون برن وام بگیرن و اون وسیله رو بخرن و قسطش رو هم ما بدیم (به عبارتی من بدم)
همسرم گفت برام خیلی جالبه که یه چیزایی برای شما مجازه و برای من نیست مثلا مادرم که فرشش مشکل پیدا کرده بود شما و جاریهات نذاشتید ما بخریم براش


گفتم ما خونه خریدیم برای مادر شما، خونه رو بعد چند سال عوض کردیم، مبل خریدیم، وسایل دیگه خریدیم، هر ماه پول میدیم بعدا حالا چون فرش نگرفتیم هیچ کار نکردیم

خلاصه که آخرش چندان رضایتی نداشت که من اون کارو انجام بدم

*****همسر من آدم مادی نیست حسود هم نیست اصلا و رابطش هم با خانوادم خیلی خوبه با این حال سر مسائل اقتصادی موضع می گیره و سخته براش که بخوایم برای خانوادم هزینه ای انجام بدیم (مگر اینکه خودش به نظرش اومده باشه که فلان کارو براشون بکنه و پیشنهاد خودش باشه)
اینکه میگم این فشار از سمت همسر شما ممکنه به این خاطر باشه که پول رو به مادرت دادی به همین خاطر هست و از روی تجربه شخصی میگم

فکور عزیزم سلام

ممنون از اینکه وقت می ذاری و راهنمایی می کنی ایشالا خدا هرچی از دنیا و آخرت می خوای بهت بده.

در مورد عوض کردن کارم نه نمی تونم چون برای رسیدن به این جایگاه و این شغل خیلی زحمت کشیدم و نمی خوام از دستش بدم می گم زحمت یعنی واقعا پوستم کنده شده. هم کارم رو دوست دارم هم محیط ش خوبه ایراد داره اما ایراداش رو همه شرکت ها دارن به علاوه اینکه حسن هاشو جاهای دیگه نداره. چند بار قبلا به خاطر مدیرمون که کمی مشکل اخلاقی داشت می خواستم کارم رو عوض کنم ولی شرکت های در حد شرکتی که کار می کردم رفتم هر کدام ایرادهای اساسی داشتند با دستمزد پایین تر و البته چون خودم قسط دارم تا یه حدی در روی در آمدم حساب کردم. و کاری با در آمد پایین تر برام نمی صرفه.

ولی تا آخر عمرمم نمی خوام اینجا بمونم برنامه هایی دارم که جابجایی کاری ام در حال حاضر خرابش می کنه.

در مورد مادرمم شاید حق با تو باشه ولی این پول قرضه یعنی بعد از چند ماه بر می گرده اگر این علت موضع گیری ایشون باشه واقعا غیر منطقی ایه.

راستش من با همسرم دیروز صحبت کردم یه دوست داره که خیلی صمیمی هستن. دوستشون هم مثل خودشون خیلی حسابگرن و دو دو تا 4 تا زیاد دارن خانمشون هم شاغلن. من گفتم با این برنامه خرجی مشکل دارم حس بدی دارم هر چقدر هم از طرف شما منطقی باشه حس خوبی به من نمی ده. همسرم گفتن خوب چیکار کنیم یه راه حل بده که هم تو راضی باشی هم من. گفتم ببین دوستت چیکار می کنه همون کارو بکنیم. و با خانومشون دوستم و می دونم ایشون گاهی خودش برای خودش وسایل می خره اما بقیه خرجها با مرد خونه است و همسرمم قبول کرد بپرسه. منم اینجوری راضی تر خواهم بود مسلما. حداقل یه مدل درست حسابی تر از مشاور قبلی پیدا می کنیم که دارن زندگی شونو می کنن و مشکلی هم ندارن.

فکر می کنم باید هر از گاهی این بحثی که پولتو چیکار می کنی باشه که ابهامات من رو برطرف کنه وگرنه استقلال مالی ایشون برابره با دادن پول به پدرش کاش پدرشون نیاز داشت یا انقدر سر مسائل مسخره و پیش و پا افتاده مالی من رو اذیت نکرده بودن اینجوری دلم نمی سوخت. به پدرش پرداخت می کنه ایشون هم ار اونور پسر دیگشونو می فرستند مدرسه غیر انتفاعی. برای همسرشون ماشین می خرنن خوب ما نمی تونیم از این بریز و بپاش ها داشته باشیم ؟

سلام
من اگر جای شما بودم احساس خودم رو می گفتم
اینکه حس بدی پیدا می کنی از اینکه در رابطه با هزینه کردن شما اجبار وجود داشته باشه
می گفتی با ذات من و شاید بیشتر خانمها هماهنگ نیست
من دلم میخواد احساس کنم مورد حمایت همسرم هستم چه مالی چه عاطفی
حالا هر وقت شد هم هزینه می کنم توی خریدای خونه یا برای خرید مسکن و ماشین و یا چیزهای دیگه
چون در نهایت من هم هدفم از کار کردن اعتلای سطح زندگی مشترک هست و قرار نیست پولم رو حبس کنم و بذارم توی کوزه
اینکه الزاما شما بخواین از زندگی دیگران الگو بگیرید زیاد جالب نیست
شاید اون خانم کل حقوقش رو بده به همسرش اصلا و از اون پول تو جیبی بگیره
یا شاید حالتهای دیگه ای وجود داشته باشه
به هر حال زندگی ها با هم فرق دارن

چرا با هم هدف مشترک نمیذارید؟ مثلا خرید خونه یا ماشین
یه چند تا وام بگیر و حقوقت رو درگیر دادن اقساط کن

سلام فکور عزیز

ممنونم از جوابت و راهنماییت.
هدف مشترک رو موافقم و خودمم بهش فکر کرده بودم.

در مورد الگو گرفتن از زندگی دیگران فکر کنم اشتباه برداشت کردید. منظورم این بودچون هر دو اون خانواده رو می شناسیم و همسرم قبولشون داره (حتی گاهی بیشتر از حرف من) از طریق اونا می تونم حرفم رو بهش بفهمونم. و می دونم که خانومشون توی خرجی مشارکتی نداره. به همین دلیل اونها رو پیشنهاد دادم .
در مورد گفتن احساس باید بگم که بارها احساسمو گفتم بارها در موردش حرف زدم تو لحظه های عاطفی تو بحث های به قول خودشون منطقی حتی گاها با دعوا. مرغ ایشون توی مسائل مادی یه پا داره متاسفانه و من به همین دلیل می گم این رفتار خودش نیست چون توی هر زمینه دیگه ای کاملا منطقیه و می شه باهاش حرف زد عیر از مسائل مادی. به همین دلیل می گم این خودشون نیستن که این رفتار رو دارن یا کنترل پدرشونه یا ترس از پدرشون.

در مورد وام هم این کار رو کردم و دارم قسط می دم که قسطشم زیاده.

فکورجان بابت راهنمایی های خوبت باز هم ممنونم عزیزم. این مشکل رو فعلا حل کردم و فکر می کنم هر بار باید یه هفته فکرم درگیر شه تا مسائل این چنینی رو حل کنم این فعلا مرهم درده ولی درمان دردم نیست. در مورد این مساله قاطع گفتم من کمکی برای خرجی نمی کنم و به اون پولی هم که به حسابم اومده کاری نداشته باشند. و به ایشون گفتم اون مبلغی رو که از من انتظار دارن بهشون بدم واسه خرجی نمی دم دست خودم می مونه دو قسمت می شه نصفش پس انداز نصفش خرج خودم (آرایشگاه و لباس و .. ) هر موقع هم کم آوردم (چون دیگه چیز زیادی نمی مونه) شما لطف می کنید و بهم می دید.

حداقل اینجوری خودم راضی ترم. فردا هم بگه پولتو چیکار می کنی همه چی رو براش روشن کردم. اجاره و خورد و خوراک هم تماما با خودشه. ولی خرج های برنامه ریزی نشده پیش بیاد باز هم باید بشینیم صحبت کنیم.