شرایط جدید زندگی بعد از تولد فرزندم

3ماه گذشت اما زندگیم هنوز به روال سابق برنگشته...
احساس ناامیدی و تنهایی میکنم و شرایط جدید گاهی(نه همیشه) از ظرفیت تحملم خارج میشه.
همسرم به خاطر هزینه های زیاد زندگی مجبوره تا دیروقت کارکنه و وقتی میاد خونه ساعت 9شب به بعد میشه.
خانواده ی من توی شهر دیگه ای هستن که 40کیلومتر فاصله داریم و دسترسی راحت نیست . جوری نیست که وقتی دلم گرفت بهشون سربزنم وو بعدش برگردم خونه.
دوستی توی شهر محل زندگیم ندارم و فقط خانواده و فامیل همسرم هستن که به اندازه ی کافی دیدارشون میکنم یعنی به خاطر بچه بیشتر روزهای هفته یا ما اونجاییم یا اونا خونه ی ما هستن.
همسرم به من میگه تو کم تحملی و نازپرورده.
گاهی تمام ناراحتی ها و خستگی هام با 2ساعت دیدار خانوادم یا فامیلام برطرف میشه اما خب نمیشه و در دسترس نیستند. نمیتونم هر وقت دلم گرفت عزیزی رو ببینم بلکه باید صبر کنم تا موقعش شد برم و 2روز کامل بمونم و همسرم تنها بمونه.
دوست داشتم تا همسرم سرکار هست من برم و به مهمونی و تفریحم برسم و وقتی میاد خونه باشم اما خب شرایط جور دیگه ایه.
دوستای خوبم به نظرشما چیکار کنم تا از ناراحتی های گاه و بیگاهم کم بشه و زندگی جدید رو به خوبی مدیریت کنم.
ممنونم

سلام

اینکه شما بتونید خوش باشید به نظر من زیاد به اطرافیان شما ارتباطی نداره.

شما فرض رو بر این بگذارید که در یک غار به تنهایی زندگی میکنید، لزوما از لحظه لحظه زندگی در غار نهایت استفاده و خوش بودن رو خواهید داشت. یه بار با خفاش ها، یه بار با عنکبوت ها، یه بار با آتیش روشن کردن و ....
مهم اینه که شما راه خوش بودن رو وابسته به مکان و افراد نکنید. تو هر شرایطی بتونید خوش باشید. حالا نم نم به این شرایط فرزندتونو، همسرتون رو، خانواده همسر ، دوستانی که تو شرایط جدید میتونید داشته باشید رو به شرایط بالا اضافه کنید.

با کمی برنامه ریزی و استفاده از سیاست های زنونه میتونید در این زمینه همسرتون رو همراه کنید. از طرفی با افزایش فعالیت های اجتماعی تون دوستانتون رو زیاد تر کنید.
ولی مهم اینه که بتونید در لحظه و در هر شرایطی خوش باشید

سلام ارمِ مهربان و خوش فکر http://www.thesmilies.com/love/10800000.gif

زندگی جدیدت مبارک باشه عزیزم http://www.kolobok.us/smiles/artists.../connie_34.gif

نیازت رو درک می کنم. برای بعضی انسان ها، هیچ چیزی بهتر از برآورده نشدن یک نیاز، زمینه ساز رشد و تعالی نمی شه. :72:

سلام

آقا محمدرضا و میشل عزیزم از شما ممنون که پاسخ دادید.

میشل جان ممنونم عزیزم. فعلا که از لحاظ روحی و جسمی و معنوی افت زیادی کردم اما امیدوارم اینها زمینه ساز رشدی باشه در آینده.ممنون از اشاره ای که کردی . داشت یادم می رفت که هر سختی و رنجی از جانب خدا میرسه هدفمنده و ما قراره به واسطه اونها رشد کنیم. با یادآوری ات سعی میکنم کمتر مقابله کنم باهاش و بیشتر بپذیرم که هدیه ای از خداست.هم شیرینی فرزندم و هم تلخی تنهایی و سختی کارها.
آقای محمدرضا حرف های شما درسته . بعضی وقت ها یک جورهایی حالم گرفته بود و هست که ساده ترین مسائل رو نمیتونم تحمل کنم. و با کوچکترین حرف بین من و همسرم بحث به پا میشه . کم تحمل شدم و زودتر اعصابم بهم می ریزه.
قبلا هم پیش میومد که هیجان منفی ام زیاد بشه اما راهی برای تخلیه اش پیدا می کردم. الان راه های مورد نظر که اجرایی باشه به شدت کم شده چون با وجود بچه نمیشه خیلی کارها رو انجام داد و وقتش رو ندارم.

ارم جان 40 کیلومتر خیلی نزدیکه، همسرت هم که تا شب سرکاره. چطور نمی تونی صبح بری و عصر برگردی؟

سلام ارم جان خوبی؟ بهتری؟
عزیزم تو سه ماه انتظار داشتی زندگیت مثل روال سابق شه؟ اصلا منتظر نباش که هیچوقت این اتفاق نمیفته و کلا زندگی بعد از بچه متفاوت از قبله و تا حتی یک سال اول سردرگمی و به هم ریختگی وجود داره
میدونی ارم جان ما خودمو شادیمونو روحیمونو وابسته به بیرون میدونیم برای همین هم تعادل نداریم یک روز شادیم یک روز غمگین یک روز فول انرژی یک روز سست... چون از درون ساخته نشدیم
با یک بحث با همسر با یک اتفاق مخالف میل ما به هم میریزیم چون از اونجا که باید شارژ بشیم و رویحه بگیریم نمیگیریم!

چون دور از خانواده زندگی میکنی میخوام برات از زندگی دوست بسیار عزیز و نزدیکم بگم

۷ ساله ازدواج کرده و در یک شهر محروم و مرزی که هیچ آشنا و قومی از دو طرف درش نیست به خاطر کار همسرش زندگی میکنه. جوری فضای شهر هست که اینا هفته ها حتی پاشونو بیرپن نمیذارن (با وجود بچه و نبود جای تفریحی مناسب) از خونه و به خاطر مدل کار همسرش تقریبا ۶ماهی یکباار به شهر ما که شهر خانواده هردوشونه سفر میکنن و تو کل این ۷ سال فقط یک بار مسافرت رفتن به قم.

خب حالا برات از دوستم بگم که واس خودم تلنگره و از شرایطم خجالت میکشم

تو مدت سه سال قبل تول فرزندانش (دوتا بچه پشت سرهم در شرایطی که حتی شوهرش شب درمیون خونه نمیاد و کاملا تنهاس آورد) برای خیاطی سفارش داد کتاب و سی دی خرید و بعد یکجارو پیدا کرد یک مدت حضوری رفت برای تعلیم تا حدی که میگفت تو شهرشون ازین بیشتر کسی بلد نیس و سرویس آشپزخونه و لباس و ... برای خودش و حتی گاهی فروش میدوزه. قالی بافی یاد گرفت و تا الان سه تا تابلو فرش بافته. زبانشو تقویت کرد. حوزه علمیه به طور مجازی میخوند و در زمینه اعتقادی فقط هم از طریق کتاب و مجازی خیلییی ترقی کرد. هربار باهاش حرف میزنم کتاب جدیدی رو تموم کرده! جوری انرژی داره که من وقتی بهش فکر میکنم همونجا تصمیم میگیرم یک حرکتی انجام بدم! اونجا معلم خصوصی درس های بچه ها میشد که البته چون غریبه بود تو شهر کوچیک نتونست اینکارو خوب پیش ببره .

جالبه این دوستم در دوران مجردی بسیار فعال بود و همش در حال کار فرهنگی و اعتقادی بود اما حالا اینطور خونه نشین شده و جالبترش اینه بسیار راضیه! بارها ازش شنیدم که میگه به همسرم به شوخی میگم چقدر دیر اومدی به خواستگاری من تا من خوشبخت بشم!!!!!!!!!! (درحالیکه هرکی از بیرون زندگیشو میبینم دلش میسوزه که این آخه کجاس داره بیچاره زندگی میکنه اونم با وضع مالی خیلی معمولی و حتی نامناسب) فکر نکن شوهر خیلی فوق العاده ای از نظر اخلاقی داره نه اصلا! من از نزدیک میشناسمشون و اتفاقا خیلی هم مشکلات دارن.

اما اینهمه موفقیت و رضایت اونم در شهر غریب چطور کسب شده؟

اما یک مطلب دیگه اینکه بلاخره رسیدن به اونجاها زمانبر و نیاز به تلاش زیاده اما در همین شرایط فعلی میشه سعی کرد برای خودت لذت هاتو زیاد کنی. مثلا کتاب خوندن با یک فنجون قهوه، فیلم دیدن، رسیدن به خود (رنگ کردن مو، یک تغییر تو ظاهرو...)، پختن غذای مورد علاقه خودت، پختن کیک و شیرینی مورد علاقت، الان هوا سرده ولی بعدا که خوب بشه بچتو بذار کالسکه برو بیرون راه برو، این مدتی که اونجایی دوست پیدا نکردی؟ رفت و امد به مسجد هم نشاط بخشه هم میتونی دوستای خوبی ان شالله پیدا کنی، مزار شهدای شهرتون بری، هفته ای یک روز اگر امکانش هست دخترتو بذاری پیش مادرشوهرت بری دو ساعته استخرو بیای یا هر ورزش نشاط بخش دیگه که دوست داری، تو خونه حتما ورزش کنی دخترت هم براش جالبه و نگات میکنه. خلاصه کلا خودتو تنها ببین و از همین شرایط ببین چطور میشه لذت برد منتظر اومدن همسرت نباش تا بهت انرژی بده یا متوجه زحمات و خستگیات باشه عزیزم. یکی از بزرگترین موهبت هایی که با اومدن پسرم خدا بهم داد این بود که فهمیدم باید امیدم فقط به خدا باشه از هیچ احدی انتظاری نداشته باشم که هرچی از بقیه بیشتر قطع امید کنی میبینی چقدر کارات بهتر پیش میره و موفقتری.

برایت بهترینهارو آرزو دارم ببخشید طولانی شد:43:

سلام ارم عزیز،تبریک میگم تولد فرزندتو،مثل اینکه دختره، دعا کن خدابه منم یه دختر بده که با داداشش کلی برنامه داریم واسش!

عزیزم از هرفرصتی واسه انرژی دادن به خودت استفاده کن.این بی حوصلگی وناراحتی بعد از زایمان طبیعیه حداقل تا یکسال.حتما ویتامین های بدنت رو چک کن.کم خونی وشرایط جسمانی ات توی به وجود اومدن این شرایط خیلی تاثیر داره.مخصوصا ویتامین دی
واسه دخترت چکار میکنی?شعر میخونی؟قصه میگی؟ نمایش بازی میکنی؟نگو کوچیکه وفقط سه ماهشه که مطمئن باش از مامان خوش انرژی بیشتر لذت میبره.
چراصبر میکنی تاشرایط خاصی پیش بیاد واسه طی کردن 40کیلومتر!به قول میشل که راهی نیست.هفته ای دویاسه بارمیتونی بری وبیای.همینالان من از این سر شهر تااون سر شهر بیشترازاین بایدبرم!
رانندگی میکنی؟اگه آره که راحت میتونی با دخترت بری وبیای
خودت رو وحال خوبت رو محدود ووابسته نکن.
موفق باشی

درود بانو

بسلامتی و میمنت ایشالله به خوشی باشه همیشه،آی که جان اگه ابجی بزرگه من بود دخترم که داری یعنی زندگی میکرد باهاش یعنی زندگی میکرد با دخترش لباس بخره لباس ببافه قربون صدقه ش بره باهاش بازی کنه یعنی دنیاییه برای خوش. البته درسته بابا شدما ولی کلا بچه داری مخصوصا نوزاد سخته از همه چی میوفتی برنامه زندگی بهم میخوره خصوصا تنهایی باشی هم سختتره ولی شیرینی خاص خودشم داره هرروز بزرگتر میشه تغییرات کوچکی هرروز اتفاق میوفته میتونید توی گروههای مادرانه عضو بشی سایت و تلگرام کلا سعی کنی لذت ببری.من همینقدر بیشتر بلد نیستم:311: ولی حتما برای شال و لباس و کلاه و دستکش بباف کاموایی وقت کرد عالیه

سلام ارم عزیزم

خسته نباشی
الان من قشنگ درکت می کنم چی میگی
من پیش خانوادمم ولی بیشتر از تو دلتنگم
این تاپیکیه که میخواستم منم بزنم خوب شد تو نوشتی.

من خیلی فراز و فرود داره حالم
همسر منم مثل همسر تو تا اخر شب بیرونه
فکر کن تو این وضعیت اسباب کشی کردیم به خونمون و هزار تا کار دیگه

همش احساس میکنم من و همسرم از هم دور شدیم کلا چشم براهم تا بیاد
این حس دلتنگی خیلی اذیتم میکنه ولی به قول میشل میدونم که وقتی درد میکشیم یعنی داریم یه پرده پخته تر میشیم و آگاه تر .
ولی منم حالم خوب نیست ...

همش تو خونه ام دخترم دلدرد داره و به هیچ کاری نمیتونم برسم.
ولی فکر کنم بریم جلوتر بهتر بشه

نمی دونم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته اردیبهشت

سلام ارم عزیزم

خسته نباشی
الان من قشنگ درکت می کنم چی میگی
من پیش خانوادمم ولی بیشتر از تو دلتنگم
این تاپیکیه که میخواستم منم بزنم خوب شد تو نوشتی.

من خیلی فراز و فرود داره حالم
همسر منم مثل همسر تو تا اخر شب بیرونه
فکر کن تو این وضعیت اسباب کشی کردیم به خونمون و هزار تا کار دیگه

همش احساس میکنم من و همسرم از هم دور شدیم کلا چشم براهم تا بیاد
این حس دلتنگی خیلی اذیتم میکنه ولی به قول میشل میدونم که وقتی درد میکشیم یعنی داریم یه پرده پخته تر میشیم و آگاه تر .
ولی منم حالم خوب نیست ...

همش تو خونه ام دخترم دلدرد داره و به هیچ کاری نمیتونم برسم.
ولی فکر کنم بریم جلوتر بهتر بشه

نمی دونم

---

حالا قدر مادراتون رو بیشتر درک می‌کنیم چقدر سخته مادر بودن و همینطور بابا بودن چقدر مسولیت بزرگیه .ولی چقدر دلنشین است و البته لذتبخش تازه پسرم دنیا اومده ای دارم زندگی میکنم خیلی حال میده ولی طفلی خانم خیلی سخته مادر بودن خدا خیرتون بده و همچنین صبر بده :58::311: لذتش برای باباهاست سختیش برای شماها

ایشالله یکم بزرگتر بشن بما هم لذت ببرین از وجدشون

سلام سلام

خیلی ممنون از اینکه به من لطف دارید و نظرهاتون رو میگین.

آقای خاله قزی غیبت طولانی مدتی از تالار داشتید ، عرض خیر مقدم به مناسبت بازگشت دوباره شما . قدم نورسیده شما هم مبارک باشه. راستی کوچولوی من گل پسره. اتفاقا من هم قبل تولدش براش چیزای خوشگل نمدی درست کردم اما خب الان همینکه به شام و ناهار و صبحانه خودم برسم و اندک چرتی بزنم طول روز و بسنده کردم.چون وقت ندارم.البته با پسرم بازی میکنم و براش لالایی میخونم و شعر و... .
فرشته اردیبهشت عزیز پسر منم دلپیچه داره و آروم و قرار نداره ،چند روزه میخوام بیام جواب بدم اینجا نمیشه. تازه الان دو روزه خونه مادرم هستم و نمی رسم بیام همدردی اگر خونه خودم باشم بیشتر درگیرم.
منم امیدوارم تا چند ماه دیگه اوضاع بهتر بشه.
شمیم جان ممنون از لطفت. حرف هات باعث شد جرقه هایی در ذهنم شکل بگیره و بالاخره تصمیم گرفتم هفته آینده به قصد خرید برای خودم و... یکی دوساعتی پسرم رو بذارم پیش مادرشوهرم و بزنم بیرون .
من مسجد و اینا می رفتم اما الان نمیرم دیگه.دوست هم دارم اما هیچ کدوم مال این شهر نیستن. جوری نیست که بهشون راحت دسترسی داشته باشم . تو پیداکردن دوست جدید و رفت و آمد یکم سختگیرم.
ایده ورزش توی خونه هم خوبه مخصوصا اینکه پسرم با دقت و تعجب نگام میکنه و حرکات دست و پا رو دوست داره.

پائیزه جان ، ممنونم عزیز. گواهی نامه دارم اما چندسالیه رانندگی نمیکنم. بدون ماشین واقعا سخته تازه اگرم رانندگی می کردم باز هم بچه 3ماهه رو نمیشه گذاشت به حال خودش.حداقل پسر منو نمیشه گذاشت.کلا میخواد تو بغلم باشه. شما از صندلی ماشین استفاده میکنین؟ خوب و مطمئن هست؟ من هنوز نخریدم و نمیدونم لازمه بخرم یا نه؟
براش شعر میخونم و لالایی و باهاش بازی میکنم اما به اندازه ای که وقت داشته باشم و انرژی.
بیشتر دوست داره تو بغلم باشه یا باهاش بازی کنم و فقط وقتی خوابه به کارهام میرسم که اون هم گاهی خیلی کم میخوابه مخصوصا طول روز . و وسط خواب چندبار بیدار میشه و گریه میکنه باید بالاسرش باشم و تا کاملا بیدارنشده دوباره خوابش کنم.

صندلی ماشین ما داریم عالیه بچه خیلی دوست داره هم خوشحال میشن و هم اینکه بعضی وقتها می‌خوابند. اووووووه تازه سه ماهه ماهشه؟!!! عادیه وضعیت تازه دست تنها یادمه مهدیه سادات چند نفری نگهش میداشتن خانواده خانومم منم تا چهل روز توی خونه مجردی بودم:58: واقعا مادر بودن سخته ایشالله بزرگتر بشه بهتر میشه

سلام ارم جان.

تبریک میگم. دوستانی که مادر و پدر هستند همه حرف ها رو زدن.

فقط خواستم بگم مواظب افسردگی پس از زایمان باش و حواست باشه علائمت رو چک کنی و البته تا اونجایی که می تونی پیشگیری کنی.

احساست با احساس مادرهایی که بچه های کولیکی دارن یکی هست، خدا بهت قوت بده تا بتونی پرانرژی این دوره رو سپری کنی تا گل پسرت کمی از نظر خواب و دل درد و ... به روتین برسه. :72::72::72:

ببخشید ربطی به مشکلات ندارد ولی خواهشاً موقع خوابیدن بچه سه ماهه داری شب خیلی زیاد هواست باشه خدایی نکرده مشکلی پیش نیاد.بعدشم بیرون میری سرماخوردگی اپیدمی شده با آنفولانزا خیلی مراقب باش.

من درکت می کنم منم توی شهر همسرم غریبم
با این تفاوت که سرکار میرم و با خانواده همسرم در ارتباط نیستم
خیلیییییییییییییییییی مردم این شهر سردن و ارتباط باهاشون سخته
خانواده همسرم اهل رفت و آمد نیستن فقط برادرهای شوهرم سالی یه بار ماه رمضان میرن خونه هم برای افطار و عیدها برای عید دیدنی

محل کارم هم سوت و کوره منم و کامپیوترو ....
مامانم 800 کیلومتر از من دوره

اما کارهایی که می کنم
یه دوست دارم که هفته ای یه بار همدیگه رو میبینیم
به بچه ها میرسم و بازی و...
با خانواده ام در تماسم با تلفن و تلگرام و...
کتاب زیاد می خونم
و زیاد میخوابم

سلام

دوستای خوبم از همتون سپاس گزارم.

سوال دیگه ای هم دارم اگر لطف کنید و نظر خودتون رو بگین ممنون میشم.
موضوع تفاوت برخورد من و همسرم در ارتباط با فرزندمون هست. اگر چه هردو عاشقش هستیم اما سبک محبت کردنمون متفاوت هست و من بعضی رفتارهای همسرم رو نمی پسندم.
مثلا به شوخی پسرمون رو دعوا میکنه و میگه بی تربیت! بچه ی بد! اینارو با اخم میگه و تن صداش هم کمی خشنه . مخصوصا وقتی پیش پدرومادر همسرم هستیم این رفتارش بیشتر میشه.
بعضی جملاتش که گاهی بهش میکه:
هرچی گریه کنی فایده نداره بغل مامان نمیری.
تو بچه بدی هستی نذاشتی ما دیشب بخوابیم.
بذار بیدار شه! همین بود که نذاشت دیشب بخوابیم .حقشه!
گاهی سرش داد میزنه ( به شوخی) و وقتی اعتراض میکنم میگه دارم شوخی میکنم و بعدش کلی بوسش میکنه .( که بازم اعتراض میکنم).
چطور این وسط نقش ام رو جوری ایفا کنم که هردوشون آسیب نبینن؟
چه برخوردی لازمه انجام بدم؟
ممنونم

عزیزم پیشنهادی که من به ذهنم می رسه و خودم تونستم از طریقش نتیجه بگیرم اینه که پست های روانشناسی که عواقب این قبیل رفتار ها رو شرح دادن رو تو شبکه های اجتماعی پیدا کنی و برای همسرت ارسال کنی.
یا حتی اگه فکر می کنی اهل مطالعش باشه مقاله های فراوانی که تو اینترنت پیدا کرد رو براش بفرست. گاهی پدر و مادر های ما هم رفتارهای اشتباه زیادی رو با ما داشتن صرف این که فقط از بزرگ ترهای خودشون یاد گرفتن و نمی دونستن می تونه مخرب باشه.

سلام ارم جان خوبی
ما خدارو شکر یه کم روبراه شدیم و دخترم باهامون ارتباط برقرار کرده و کلی شیرین و خوردنی شده گاهی دوست دارم بچلونمش و این کارو هم میکنم...

در مورد رفتار همسرت ارم جان حق با توهست نباید همسرتاین طوری بگه
و میتونی دوستانه چیزی که تو دلته بهش بگی

اما بیا ریشه ای تر به قضیه نگاه کن ببین قرار نیست همه چی ایده ال باشه همه رفتارشون صحیح باشه واقعا هم نمیشه همچین انتظاری داشت...

نخواه که معلم باشی و هی به همسرت یاد بدی تو خودت رفتار درست داشته باش و تا جایی که درسته به همسرت موارد لازم رو بگو
بگو مثلا روانشناسی گفته بچه ها تا سن 18 سالگی حریم خصوصی نباید داشته باشن نظرت چیه تا چه حد باید از کاراش سر دربیاریم و .... و بعد یه اصل درست کنید برا رفتاراتون.

در مورد رفتار ها هم همونطور که گفتم حساس نشو عزیزم
مگه ماها خودمون کاملا با اصول تربیتی صحیح بزرگ شدیم؟!
شرایط موجود رو بپذیر و راحت باش و فقط جاهایی که لازمه خیلی ظریف تغییر ایجاد کن.

سلام دوستای گلم

پرستوجان ممنونم. همسرم اهل مطالعه نیست و دیگه گوشش از نصایح من پرشده فکر میکنم.

فرشته جان ممنون از لطفت. خداروشکر که روزهای شیرین برای شما برگشته. برای من هم اوضاع بهتر شده . درست میگی ما با اصول تربیتی کاملی بزرگ نشدیم و من از نظر تئوری درک میکنم چی میگی اما این روزها هیجاناتم زیاد شده.
مخصوصا از نوع منفیش. حساس تر شدم زودرنج شدم.
علاوه بر وظایف مادری وظایف همسری هم روی دوشم هست که توی این شرایط کم خوابی فشار و خستگی اش برام میمونه.
نسبت به خانواده همسرم هم کم تحمل شدم و گاهی با حرفم چیزی رو میگم که بعد خودم رو سرزنش میکنم و پشیمون میشم. گاهی فکر میکنم دوستشون ندارم و فقط عیب هاشون به چشمم میاد.
نسبت به محبت مادرشوهرم به پسرم حساس شدم.توی صحبت هاش یه جوری حرف میزنه و محبت میکنه انگار میخواد پسرم رو مال خودش کنه ( این حرف من شاید خیلی پیش پا افتاده و کودکانه باشه ولی حسی هست که گاهی تجربه اش میکنم). گاهی دلم میخواد به پسرم انقدر محبت نکنه . تو حرف هاش میگه پسرم به بابا مامانش بگه من باشما قهرم بدوه بیاد خونه ما! یا روزی میاد که اصلا پیش شما نمیمونه! یا میخواد جوری نشون بده که پسرم رو بهتر از من نگه می داره.
با این همه آشفتگی ذهنی چه کنم؟ حالم خوب نیست.
فکر میکنم از پس کارهام برنیومدم . فکر میکنم همه این مسائل از ضعف منه و این حالم رو بدتر میکنه.

سلام عزیزم
من هم همش حال به حالم زود بهم میریزم و واقعا توانم کم شده
حتی اعتماد به نفسم کم شده و فورا جلو همسرم جوش میارم
حالا که حرفهای تورو میخونم میگم حتما طبیعت دوران بعد از زایمانه حالا برا یکی بیشتر یکی کمتر
مثلا دیشب سر این که دخترم گریه می کرد همسرم گفت اه بسه دیگه چقدر گریه میکنی باور کن تحمل صدای بلند و خشم کسی رو ندارم، دو ساعت گریه کردم بعد اومد بچه رو ازم گرفت و خودش نگه داشت.

ولی حتما میگذره این دوران و رفته رفته بهتر میشه

البته کم خوابی و خستگی و کمبود ویتامین مشکلات رو بیشتر می کنه
سعی کن اهن و مولتی ویتامینا رو کامل بخوری و یه دکتر هم تونستی بری مشاور یا متخصص اعصاب و روان.
خودم خیلی مایلم برم دکتری و یه ارامبخشی بده ولی متاسفانه با بچه نمیتونم و نمیرسم وکمک انچنانی ندارم از طرفی امتحانام رسیده و هیچی نخوندم :)

البته در مورد خودم میدونم که مقصر ویتامین ها نیستن مدت هاست که نمیتونم مراقبه کنم و رابطه خوبی با خدا داشته باشم و بشینم ساعت ها باهاش راز و نیاز کنم و جایگاهم رو تو عالم بازیابی کنم و بدونم کجا قرار دارم و به خودم یاداوری کنم که چقدر برای خدا عزیز هستم و چه ارزشی دارم...اینه که از درون بهم ریخته ام نه تقصیر دخترمه نه همسرم.

کلا قاطی پاتی شده همه چی.

خسته که میشم به این فکر میکنم عید میریم مسافرت و بهار که هوا بهتر شد با دخترم میرم بیرون و میگردم و وقت کافی پیدا میکنم تا باز کتاب بخونم و به خودم برسم

راستی ارم جان حتما کتابی که ارومت میکنه رو دم دست بذار و بخون من این کارو میکنم واقعا لذت بخشه

و این که می دونم این دوران گذراست و بچه همیشه چند ماهه نمیمونه ارومم میکنه.

خونه موندنمون الان کارو سخت تر کرده
:)

به مادر شوهرت با جرات مندی و حفظ احترام بگو که این حرف ها چه تاثیری رو خودت و پسرت میذاره و ازش بخواه که دقت کنه.

عزیزم ببخش با گوشی و جسته گریخته مینویسم و وقتم کمه

ارم جان :72:

می دونم سخته، اما سعی کن اراده ی همسرت و اثر انتخاب هاش روی پسرت رو بپذیری و نخوای تغییرشون بدی. اگه می تونی یه مدت به چیزی اعتراض نکن و فقط نقش خودت رو ایفا کن.

از نظر من اضطراب تو بیشتر از حرف و رفتار همسرت روی پسرت اثر منفی داره. فکر می کنم حتی در لحظه ای که یه پدر فرزندش رو دعوا می کنه، چهره ی اطمینان بخش یک مادر می تونه حداقل 50 درصد ترس بچه رو کاهش بده.

اثرات منفی بیشتر متاثر از برداشت ما از واقعیات هستند، تا خود واقعیات. پس به پسرت کمک کن برداشت مثبتی داشته باشه. حداقل از سبک محبت کردن پدرش.

ضمنا وقتی خودمون می دونیم ذهنمون خستست و افکارمون آشفته هستند، یعنی وقتی خودمون می دونیم تشخیص و ادراکمون از رفتار آدما و کلا پیرامونمون تحت تاثیر احساسات افراطیمون قرار گرفته، بهترین کار اینه که سعی کنیم تا جای ممکن از موقعیت ها و آدمهایی که اذیتمون می کنن فاصله بگیریم و اکن وقتایی هم که نمی شه، خودمون رو با چیزای دیگه مشغول کنیم، یا موضوع نامرتبطی رو داغ کنیم، یا سکوت کنیم.

خلاصه تا جائیکه شد فاصله فیزیکی، وقتایی هم که نشد، فاصله ی عملی انداختن از موضوعات تنش زا، یا حداقل فاصله ی ذهنی.

در موردمادرشوهر من کاملا محتمله که راهکار فرشته نتیجه ی عکس بده. یعنی اگه بگم به فلان کار شما حساسم یا اذیتم می کنه، در خوش بینانه ترین حالت، تاثیری نداره. که تازه همون بی توجهی (بعد از فهمیدن اثر کارش) بیشتر آدمو حرص می ده. البته من خودم تا حالا امتحان نکردم اما شوهرم که حساسیت هاش رو بهش میگه، فقط کارش رو توضیح می ده و اثر دیگه ای نداره.

اما حتما مادرشوهر فرشته واکنش مناسبی داره که فرشته اینو بهت پیشنهاد می ده. بنابراین بستگی به شخصیت اطرافیانت داره که بهشون بگی یا نه. ولی در کل، تجربه ی من می گه اغلب آدما خودشون اونقدر تنش ها و گرفتاری های درونی دارن که نمی تونن مدت طولانی ای رفتار ها یااحساسات غیرنرمال کس دیگه ای رو تحمل کنن و بهتره هرکس مشکلات خودش رو مسئولانه حل کنه و به جای اینکه از دیگران خواسته ای داشته باشه، باهاشون رفتار متناسب و مناسبی داشته باشه تا تعاملات بصورت خودکار اصلاح بشن یا بهتر بشن.

نقل قول:

---

تو حرف هاش میگه پسرم به بابا مامانش بگه من باشما قهرم بدوه بیاد خونه ما!

---

ارم جان تو میتونی فرزندتو یه جوری تربیت کنی که فردا مادرشوهرت بهش گفت قهر کن بیا خونه ما ، او در جواب بگه : " نه مامان بزرگ قهر کردن کار آدمای ضعیفه یا مثلا قهر کار بدیه "

نمیشه بچه رو تو یه فضای استرلیزه تربیت کرد ،
اینطوری که اصلا تربیتش نکردیم فقط بهش تقلید کردنو یاد دادیم ،
بدن انسانم حتی نیاز به باکتری داره تا بتونه پادزهر بسازه و سیستم ایمنی درست کار کنه .

نقل قول:

---

مادرشوهرم میگه .. یا روزی میاد که اصلا پیش شما نمیمونه! یا میخواد جوری نشون بده که پسرم رو بهتر از من نگه می داره.

---

میتونی از زبون بچه به مادربزرگش بگی : " مامان بزرگ قول میدم تند تند بهتون سربزنم ،
قول میدم هم نوه خوبی برای شما باشم هم پسر خوبی برای مامان و بابام . "

اینطوری به مادرشوهرت میگی تو هم دوست داری بچه ات عاقل باشه
بهشون سر بزنه ، و اینکه میتونه همزمان به هر دو احترام بذاره و محبت کنه . این دوتا منافاتی باهم ندارن .


اگر مادرشوهرت میگه بچه داریش خوبه ، چی بهتر ازین ?!
میتونی خودتم تحسینش کنی : " بلهه مامان شما که استادید "
ناراحت نشو ، بلکه خیییلی هم خوشحال باش چون یه نفر هست که قابل اعتماده ، میتونی با خیال راحت بچه رو هر از گاهی چند ساعت بذاری پیشش و به خودت و کارات برسی .
خیلی ها آرزوی همین آدم قابل اعتماد رو دارن که مسئولیت نگهداری بچه اشونو بپذیره !


** نوشته هات این احسای رو به مخاطب منتقل میکنه که تو هم میخواهی مثل خیلی خانمهای ایرانی مالک پسرت باشی ، تنها مالک پسرت !!!
(یعنی آسیب به خودت و پسرت .)

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط گیسو کمند

ارم جان تو میتونی فرزندتو یه جوری تربیت کنی که فردا مادرشوهرت بهش گفت قهر کن بیا خونه ما ، او در جواب بگه : " نه مامان بزرگ قهر کردن کار آدمای ضعیفه یا مثلا قهر کار بدیه "

نمیشه بچه رو تو یه فضای استرلیزه تربیت کرد ،
اینطوری که اصلا تربیتش نکردیم فقط بهش تقلید کردنو یاد دادیم ،
بدن انسانم حتی نیاز به باکتری داره تا بتونه پادزهر بسازه و سیستم ایمنی درست کار کنه .



میتونی از زبون بچه به مادربزرگش بگی : " مامان بزرگ قول میدم تند تند بهتون سربزنم ،
قول میدم هم نوه خوبی برای شما باشم هم پسر خوبی برای مامان و بابام . "

اینطوری به مادرشوهرت میگی تو هم دوست داری بچه ات عاقل باشه
بهشون سر بزنه ، و اینکه میتونه همزمان به هر دو احترام بذاره و محبت کنه . این دوتا منافاتی باهم ندارن .


اگر مادرشوهرت میگه بچه داریش خوبه ، چی بهتر ازین ?!
میتونی خودتم تحسینش کنی : " بلهه مامان شما که استادید "
ناراحت نشو ، بلکه خیییلی هم خوشحال باش چون یه نفر هست که قابل اعتماده ، میتونی با خیال راحت بچه رو هر از گاهی چند ساعت بذاری پیشش و به خودت و کارات برسی .
خیلی ها آرزوی همین آدم قابل اعتماد رو دارن که مسئولیت نگهداری بچه اشونو بپذیره !


** نوشته هات این احسای رو به مخاطب منتقل میکنه که تو هم میخواهی مثل خیلی خانمهای ایرانی مالک پسرت باشی ، تنها مالک پسرت !!!
(یعنی آسیب به خودت و پسرت .)

---

:104::104::104:

هیچی حرفی ندارم:biggrin:

فقط ادم دلش می خواد بعضی وقتها بعضی پستها رو
دوبار تشکر بزنه

سلام دوستای خوبم

فرشته جان میشل عزیز و گیسوکمند عزیزم خیلی ممنون که نظرتون رو برام نوشتید.
توصیه های شما رو خوندم و سعی کردم اونها رو در عمل بکار ببرم. با حرف های شما موافقم و میدونم بیشترین تأثیر را روی پسرم دارم. می دونم پسرم با عینکی که من بهش میدم به اتفاقات پیرامونش نگاه میکنه. پس مهمتر از اینکه اطرافمون داره چی میگذره اینه که برداشت و واکنش ما چیه.
گیسوکمند جان ، واقعا دوست ندارم در نقش اون مادری باشم که شما نوشتی. شاید نیاز باشه در مورد احساساتی که نسبت به پسرم دارم ریز تر بشم و ریشه اش رو پیداکنم. نظارتی که مادر همسرم روی همسرم داره هم حس خوبی بهم نمیده. با اینکه مدام سعی کرده ام با جملات مثبت خودم رو متقاعد کنم اما نمی دونم چرا این مسأله دیر یا زود دوباره بروز میکنه.منظورم احساسات منفی من نسبت به بعضی رفتارهای مادرشوهرم هست. خیلی دوست دارم ریشه اش رو بدونم و به طور ریشه ای باهاش مقابله کنم.چون هر تلاشی میکنم موقتیه و اون محبت اصیل و واقعی نسبت بهش در من بوجود نمیاد.