به شدت نگران ومضطربم.لطفا کمکم کنید راه درست چیه؟

سلام دوستان.شاید خیلیهاتون با مشکلاتم آشنا باشین.خلاصه میگم همسر زودرنج وکینه ای دارم که بعد چندسال تقریبا حساسیتهاشو شناختم ودرجهت رفعشون هرکار ازدستم براومده کردم نمونش قطع ارتباط کامل باخونوادم.که الان چند ماهی میسه با توافق طرفین مامانم ماهی یکبار حدود نیم الی یکساعت اجازه داره بیاد پیشم واین ملاقات باحضور خودش انجام میشه که به قول خودش خیلی خوش به حالشون نشه.

مشکل من شاید خیلی مسخره بیاد ولی برای من شده یک بحران .اونم به این خاطره که همسرم تاکید کرده به هیچ وجه مامانم هدیه ای چیزی نیاره.که یکبار این اتفاق افتاد وهمه رو داد زیربغلش باتوهین وبی احترامی شدید.ولی بازمامان درس عبرت نگرفته وهمچنان هربارچنددونه شکلات به بچه ها میده که هربار به شدت استرس میگیرم الانه که دعوا بشه.

الان هم گفت شکلاتا رو نگه دار دفعه دیگه میدم زیر بغلش تابفهمه من چقدر جدیم.از حالا من استرس یک ماه آینده رو گرفتم چون فقط خودمون میدونیم پسر نوجوونم بخاطر تنشهای چندسال اخیر یاژنتیک افسردگی واضطراب شدید گرفته وبخاطرش داره داروهای قوی مصرف میکنه دختر کوچولوم قلبش ناراحته واین تنشها به شدت حالمونو بد میکنه ولی همسرم حتی حاضر نیس به خاطر بچه ها کوتاه بیاد.لطفا راهنماییم کنید چگونه برخورد کنم؟؟؟

لطفا لطفا بعضی از کاربرای محترم نیان بگن شوهرت بیماره که به هیچ وجه نه قبول داره ونه حاضر به درمانه.لطفا به دور از هیجان راهنماییم کنین که چکارکنم این تنشها به حداقل برسه.

پ ن:متاسفانه بخاطر این اخلاقاش باخونوادش قهره والان دوماهه از طرف همه افراد خونوادش کاملا طرد شده.پس از اوناهم نمیتونم کمک بگیرم هرچند به جز خودش نه حرف ونه منطق کسی رو قبول داره

سلام قبل از اینکه مادرتون بیاد باهاش ی تماسی بگيرين و ازش خواهش کنید با خودش چیزی نياره حتی ی دونه شکلات و ازش دلجویی کنید طوریکه ناراحت نشه ب نظرم تنها کاریکه ميشه کرد همينه

سلام تولد آرزو :72:

با توجه به اینکه این تیپ رفتارهای همسرت، محدود به همین یک موضوع نیست، اولویت شما این باشه که ظرفیت عصبی خودت رو افزایش بدی و متاثر از رفتارهای مختلف ایشون نشی.

خصوصا با توجه به شرایط بچه ها، این خیلی مهمه که شما منبع آرامش باشی. طوریکه ناآرامی پدرشون رو تحت تاثیر قرار بدی.

اگه اومدن مادرتون تنش زاست، شاید بد نباشه بخاطر آرامش بچه ها از خیر این ملاقات بگذری. یه شش هفت ماه که بگذره، ممکنه راه باز بشه تا خودت بری مادرت رو ببینی، نه اینکه ایشون بیان منزل شما و ملاقات در حضور همسرت انجام بشه.

آذرمیدخت جان من نمیتونم ونباید هیچ تماسی باخانوادم داشته باشم موبایلم باید خاموش باشه تلفن خونه هم کشیده.
میشل عزیزم خیلی خوشحالم کردی که به تاپیکم اومدی.تمام سعی من والویتم آرامش خودم وبچه هامه که همه اینا درگرو آرامش همسرمه.درموارد دیگه که ناآروم میشه باتکنیکهای همدردی سعی به همدلی باهاش میکنم که خودش همیشه میگه باهات که حرف میزنم خیلی آروم میشم.
اممما در مورد خونوادم نمیتونم خیلی کاری ازپیش ببرم.حتی چندوقت پیش که اون دعوا اتفاق افتاد بازبون ملایم طوریکه حالت شکایت نداشته باشه بهش گفتم من دیگه نمیخوام مامانم رو ببینم،این نیم ساعت درماه ارزشش رو نداره که شما ناراحت بشی وماهم اذیت بشیم من که نمیبینمشون اینم روش،مهم آرامش خودمونه.هیچی نگفت ولی ماه بعد که نوبت مامان بودبااینکه اصلا انتظارش رو نداشتم گفت من نمیمونم خونه که اذیت نشی ودیگه هم انشالله همچین اتفاقی نمیفته.اینقدر خوشحال بودم که دیگه شوهرم داره نرم میشه وهمه چی شاید به زودی به روال عادی برگرده ولی این اتفاق نیفتاد.

موضوعاتی هست که خیلی اذیتم میکنه مثلا من اصلا دوروبر عکس وفیلمهای خانوادم نمیرم،حتی از فکر بهشون فراریم.باخودم میگم اگه یه دقیقه فکرکنم دیوونه میشم نمیخوام به دلتنگی بهشون فکرکنم ولی مامان هربار عکساشون رو نشون میده که به ظاهر نگاه میکنم ولی اصلا نگاه نمیکردم ولی اینبار یه باره نگاهم به عکس بابام افتاد که ریشش کامل سفید شده بود از آخرین باری که دیده بودمش چند تار موی سفید داشت.داداش کوچیکم موهاش ریخته بود،برادرزادم چقدر بزرگ شده بود همه تغییرکرده بودند ومن دوساله که صداشونو هم نشنیدم چه برسه به صورتشون:54:
کاش میتونستم به مامان بگم من بادیدن این عکسها خیلی عذاب میکشم.:54:

موقع اون دعوا من فقط مثل مجسمه وایسادم ونگاه کردم فقط یه بار ازهردوشون خواهش کردم ازخونه برن بیرون ودعواهاشون رو جلوی چشم مانکنن.بعد هم به پسرم که اصلا حالش خوب نبود گفتم:نگران نباش اینا دوباره باهم خوب میشن درحالیکه خودمو به سختی نگه داشته بودم که پس نیفتم.

ببخشید خیلی طولانی ودرهم برهم نوشتم حرفهایی بود که خیلی وقته رودلم مونده بود واینجازدم

با سلام و احترام



میخوام در مورد (کودک - والد – بالغ) درون با شما صحبت کنم
تو هر اتفاقی ، تو هر هدفی، چه شخصی و چه خانوادگی ، کودک و والد و بالغ درون ، منافع خودش را می خواهد ..
معمولا کودک درون یا و الد درون دنبال منافع کوتاه مدت هست و بالغ درون منافع بلند مدت ..
مهم اینکه ما انسانها دوست داریم کدومشو جذب خودمون کنیم : منافع کوتاه مدت یا منافع بلند مدت ..
مثلا اگه یه شخصی بخواد از نظر علمی قوی باشه و به سطح علمی مورد نظرش برسه، دچار تعرض بین کودک درون و بالغ درونش میشه ،( منافع کوتاه مدت و بلند مدت )
اون شخص باید منافع کوتاه مدت را فدای منافع بلند مدت کنه ، یعنی باید خوابیدن افراطی – تفریح افراطی – برنامه و شبکه ها را کم کنه تا بتونه به هدف اصلی برسه !( هدف بلند مدت )
اول باید این مشخص بشه ،


در خانواده منافع کوتاه مدت میشه ثابت کردن حرف و خواسته های خود !
منافع بلند مدت میشه آرامش خانواده !
اگه هر کی بخواد دنبال خواسته ها ی خودش باشه ( منافع کوتاه مدت ) میشه دعوا
این سیکل دعوا و نارضایتی ادامه داره تا یکی از طرفین،، بالغانه عمل کنند


مثلا شما با شوهر محترم می خواید برید سفر ،شما میگید بریم سرزمین ابرها ( یه جا تو شماله ) ، شوهر بنده خدا میگه نه بریم تبریز
خب هر کدوم از شما دو بزرگوار اگه دنبال منافع خودتون باشید یعنی دارید منافع کوتاه مدت را پر رنگ میکنید و منافع بلند مدت را کم رنگ .
این بحث ها ادامه پیدا می کنه تا صدای داد و بیداد بلند بشه :)
ولی در این مثال اگه یکی از طرفین باهوش تر باشند و منافع بلند مدت را در نظر بگیرند ( آرامش خانواده و بچه ها و ..) سعی می کنه بالغانه عمل کنه و از منافع کوتاه مدت کوتاه بیاد
این به معنی باج دادن نیست – این به معنی رنج و عذاب نیست .

:305:



وقتی طرف مقابل یا شریک زندگیمون را بالغانه نمی بینیم در رفتارها ،باید خودمون بالغانه رفتار کنیم و شریک زندگیمون هم بعد یه مدت یاد می گیره بالغانه رفتار کنه و کنجکاو میشه !
کنجکاوی در تغییر .



مثلا در این موضوع تاپیک :
مادر گرامی منافع خودش را می خواد
شوهر منافع خودش را می خواد
شما هم منافع خودتون را می خواید
می بینید میشه یه سیکل معیوب ! ( منافع کوتاه مدت )


شما باید روی این مسئله خوب فکر کنید – خوب آنالیز کنید
منافع بلند مدت و کوتاه مدت زندگیتون و روابطتون را شناسایی کنید و با این پیش زمینه، هم مادر گرامی و هم شوهرتون را مدیریت کنید .
مدیریت بالغانه شما به معنی باج دادن شما به شوهرتون و...نیست!
به معنی رنج و عذاب شما نیست !


جدا از اینکه واقعا نمی دونم مشکل همسرتون با خانواده شما چیه به خصوص مادرتون ،،به نظرم مسئله شما قابله حله
این مشکل مشکلی نیست که خانم تولد آرزوها را نا امید کنه و حتما با توکل به خدا از این مسئله هم سر بلند بیرون می یاد.


یه مدت رفت و آمد ها را مدیریت کنید ( با احترام کامل به مادر گرامی ) و یواش یواش ببرید جلو روابط را
اگر شوهرتون حاضر نیست به مشاوره بیاد مهم نیست – خودتون برید در این زمینه مطالعه کنید یا مشاوره برید .
سعی کنید علاوه بر اینجا ، حتما از آقا ی مدیر و خانم فرشته مهربان خصوصی مشورت بگیرید .( در مورد این مباحثی که بهتون گفتم )



ان شا الله مشکلتون حل بشه

سلام تولد آرزو ی عزیز

ضمن تکرار پست کرای جان در مورد اهداف بلند مدت و رفتار بالغانه .

ما دنبال اهداف بلند مدت هستیم .
اما لزوما همیشه ندید گرفتن اهداف کوتاه مدت راه حل رسیدن به هدف بلند مدت نیست .
در واقع همیشه انصراف از اهداف کوتاه مدت (مقصد سفر اونجا باشه که ما میگیم) بالغانه نیست .

اولویت زندگی شما همسرتون و فرزندانتون هست
تبریک میگم که تونستی قوی باشی و اولویتهاتو درست بچینی .

اما ضمن اینکه اولویت بعدی هم در کاره
مادرمون پدرمون خواهر برادر و....
همین اولویت اول هم خودش نیاز به اولویت دوم داره .

بچه های شما در دراز مدت از قطع ارتباط با فامیل آسیب میبینند همینطور خود شما .
بچه های شما در جمع صمیمی فامیل و با محبت دیدن از فامیل تا حد زیادی ارضا میشن .
البته به شرطی که ارتباط سالمی وجود داشته باشه نه ارتباط با تنش .
و این تنش ها صرفا زمانیه که همسرتون حضور داره .

میتونید در جهت سیاستهای رفتاریتون از نیاز فرزندانتون استفاده کنید .
مثلا از همسرتون کمک بگیرید برای مشکل فرزندتون .
میدونه پسرتون دارو استفاده میکنه ؟ نظرش چیه .
شما رو با در ملاقات با پزشک همراهی کرده یا حاضره این کارو کنه ؟

عزیزم ممکنه با این روند همواره آرامش در خانواده تون برقرار باشه و شما منتظری 1-3 سال بعد به مرور نتیجه رفتار ات رو درو کنی
اما مثلا 2سال بعد با ارتباط مجدد با خانواده پدری روز از نو .

یعنی عموما همسرت دنبال عیب یابیه ،
رفتار دیگران رو طور دیگه ای تفسیر میکنه یا حداقل تحمل اشتباه دیگران رو نداره
دیگران هم که نمیتونیم مدیریت کنیم که کلا اشتباه نکنن

این یه واقعیت انکار ناپذیره ولی اصلا تلخ نیست
چون در کنار خار عیبهاش گلی هم از محاسنش داره پدر بچه هاته و در کل همسر خوبیه . و تو نمیتونی باهاش بجنگی که .

بنابر این شاید بد نباشه روی راه حل سومی فکر کنی .

تولدآرزوی عزیزم انشالله که مشکلت حل میشه .:72:

باتشکرخیلی زیاد ازت cryعزیز.دقیقا منم تلاشم این بود که اهداف بلندمدت رو به کوتاه مدت ترجیح بدم.این موضوعیه که حداقل ده ساله داره منو عذاب میده که مفصل تو اولین تاپیکم نوشتم درموردش.چرا دکمه تشکر من برای شمافعال نمیشه؟؟؟؟؟؟

گیسوی عزیزم امیدوارم حال روحیت بهترشده باشه.میدونی این چندسال اینقدر من،پسرم عذاب کشیدیم که عطای این ارتباط رو به لقاش بخشیدیم.همسرم جدااز این مشکلات خداییش ازوقتیکه رابطمو قطع کردم خیییلی رفتارش بهتر شده باهام ودیگه ازاون استرسها وتنشها خبری نیس.ولی بعداین ملاقاتها دنبال عیب یابیه.متاسفانه این اخلاقش اوائل باخونوادم بود بعد بادوستاش الان هم باخونوادش.بطوریکه چندوقت پیش بابرادر بزرگش سر یه مسئله مسخره مشابه شکلاتها اینقدر کل کل کرد بطوریکه برادرش هم عصبی شدومثل وحشیا افتادن به جون هم وازاونجا که همسر من قویتره برادر50سالشو خونین ومالین کرد که شکرخدا اون موقع پسرم نبود.
وقتی ایشون مراعات پدرپیری که تازه قلب عمل کرده ومادری که داروی اعصاب میخوره رو نمیکنه مراعات من رو میکنه؟!!!
درجواب سوالت درجریان بیماری پسرم کامل هست وباهم پبش پزشک میریم البته این روهم اوائل از چشم خونواده من میدید ومیگفت بخاطر اونا بچه اینجور شد.کلا درمورد هر دعوا ومسئله ای خیلی وقته اصلا خودشو مقصر نمیدونه.
درمورد بیماری قلبی دخترم به خونوادش گفت که خواهرشوهرم بهش گفت یه چی بگم ناراحت نشی به نظرم توهیچوقت رنگ آرامشو تو زندگیت نمیبینی چون آه یک پدرومادر دنبال زندگیته(اون موقع حتی اجازه دیدار با مامانم رو هم نداشتم)به دنبال این حرف باخواهرش قهر کرد وگفت مگه اینکه چشمم بهش نیفته وگرنه اینقدر میزنمش تاجونش درره.

ولی جدا ازهمه این موضوعات همسرم یه اخلاقی داره اگه کسی مدام تائیدش کنه وباهاش خوب باشه اون صدبرابر بهتر میشه ولی اگه کسی مخالفش باشه کم کم بدجور با طرف بد میشه.
به من هم یه وقتی خیلی رو مود خوبی باشه میگه میدونم داری اذیت میشی ولی چکارکنم که اخلاقم همینه ونمیخوام عوضش کنم وتوزمانی رنگ آرامشو میبینی که من مرده باشم وگرنه این چرخه ایه که مدام تکرار میشه.الان من همین ممنوع الارتباطی رو باید باخونوادش داشته باشم گفته اگه اتفاقی جایی مامان وخواهرم و....دیدی باهاشون خیلی سرد برخوردمیکنی وحق تماس باهیچکدوم رونداری.
ماالان به معنای واقعی تنها شدیم واین تنهایی خیلی برام تلخه که باعث شده انواع مریضیهای جسمی که همش مربوط به اعصابه بگیرم ولی باهمه این اوضاع این شرایط رو ترجیح میدیم به زمانی که توی جمع باشیم همش نگران باشیم الان قراره شوهرم باکی درگیر بشه.؟!!!
راه حل سومت چیه گیسوکمندجان؟

تولد ارزوی عزیز خیلی شرایط سختی داری ...نمیدونم چی بگم ...به نظرم اگه شرایطشو داری عطای این زندگی رو به لقاش ببخش و برو. شوهرت مرد بسیار خودخواهیه و اصلا تغییر مثبتی تو رفتاراش ایجاد نشده،حتی یه ذره!!! اینکه همه شرایطی که برات گذاشته تمام و کمال پذیرفتی و تا وقتی اوضاع بر وفق مرداشه خیلی خوب و مهربونه دلیل بر تغییر کردنش نیست! همه زورگوها وقتی یکی تمام قوانینشونو رعایت میکنه، باهاش مهربون میشن! همسرت حتی تحمل نداره نیم ساعت در ماه تو رو با مادرت راحت بذاره و عذابت نده ،این یعنی اصصصصلا تغییر نکرده! این تویی که کلی تغییر کردی و از تمام حق و حقوقت گذشتی و کلی ناراحتی جسمی و روحی گرفتی تا ایشون در ارامش باشه! ولی همسرت حتی حاضر نیست نیم ساعت در ماه اینکارو برای تو انجام بده! این نهایت خودخواهیه.همسرت چون تورو داره که تمام و کمال بر وفق مرداشی، تلاشی برای رابطه بهتر با بقیه نمیکنه و خیلی راحت همه رو از زندگیش حذف میکنه ،چون یه خانواده( همسر و بچه هاش) داره که همه جوره تحملش میکنن! اینکه تو از تمام حق و حقوقت گذشتی اشتباهه! تو هم مثل هر ادمی حق داری با خانوادت در ارتباط باشی و بهشون سر بزنی، به خاطر خودت نه پدر و مادرت... همسرت اگه مشکل داره میتونه نیاد ،نه اینکه تو رو هم اینجوری تحت فشار بذاره! تا حالا بهش گفتی که چقدر از دوری خانوادت در عذابی و چقدر ناراحتی جسمی و روحی گرفتی و ارامش نداری؟؟!!

میس بیوتی عزیزم همراه همشگیم.کلمه به کلمه حرفات درسته. زندگی من از دور وازدید دیگران شاید وحشتناک باشه ولی نکته مثبتش اینه که پدرخوبی برای بچه هاست وبچه هام رابطه خیلی خوبی باپدرشون دارن.حالا باوجود اینکه بچه ها پدرشون رو خیلی دوست دارن هرچند ازخیلی رفتاراش در مقابل دیگران ناراحت میشن ولی قطعا با طلاق آسیب خیلی بیشتری میبینن.
طلاق راحتترین راه حل ممکنه.من هنوز امید دارم باتغییر من اونم کم کم دست ازاین رفتاراش برداره.
به قول شیدا بایک فرد بیمار باید مثل یک روان درمانگر رفتار کرد نه یه فردعادی.شاید معجزه ای بشه وشوهرم بدون دارو هم خوب بشه شاید یه عقده حقارت شدید داره که قرار نیس با دارو خوب بشه.
اصلا همسرمن اون آدمی نیس که هجده سال پیش برای زندگی انتخاب کردم به طوری عوض شده که وقتی فیلمها وخاطرات دست نوشته های قدیم رو میبینم اصلا باورم نمیشه که یه روزی همچین روزای خوبی روداشتم

با سلام

تشکر از پاسختون .


می دونی خانم تولد آرزوها ... شاید عمده زیاد مشکلات خیلی از ماها تو مسائل شخصی و خانوادگی و یا محیط اجتماع ، اینه که آموزش درست ندیدیم ....
بچه که بودیم و قبل مدرسمون ....مادر عزیزمون یا مادر بزرگ مهربونمون یا آدم های غریبه تو خیابون ...هر وقت گریه می کردیم می گفتند : سلاااام ...آهای گوگولی مگولی غذا می خوای ....:)
بچه تو دلش میگه بابا جان با من بازی کنید غذا کی می خواد (بلد نیست حرف بزنه تو دلش با زبان خودشون می گنند ):311:

طرف بزرگ میشه تو زندگی مشکل پیدا می کنه اول چیزی که تو ذهنش میرسه اینکه یه سیگار بذاره تو دهنش !
یا بره پرخوری کنه و یخچال را خالی کنه ...



دبستان که می رفتیم معلم عزیزمون می گفت : بابا نان داد – مامان غذا داد – برادر کیک داد....
یه جورایی یاد گرفتیم فقط بگیریم و از دیگران انتظار داشته باشیم ...
بعد طرف حتی به سن های 30 و 50 سالگی میرسه باز منتظره بابا خانه بده – بابا کمک کنه و....
یه جورایی طلبکاریم ...یاد نگرفتیم خودمون باشیم – یاد نگرفتیم جمعی باشیم ! – فقط یادگرفتیم منافع کوتاه مدت خودمون را ببینیم .
یاد نگرفتیم وقتی با دوستمون هستیم نریم دو تا پفک بگیریم ...یدونه بگیریم ولی با هم بخوریم !
یاد نگرفتیم وقتی مثلا رُب گرون میشه - نریم برای یک سالمون رب بگیریم – فقط برای نیازمون بگیریم ( همون یدونه )



وقتی یه ساختمونی آتیش می گیره عاقلانه نیست که بریم در همون لحظه ساختمان را آباد کنم ...
اول باید آتش را خاموش کنیم ....
تو اختلافات خانوادگی وقتی می بینیم یه فردی از دیگری عصبانی هست و یا نسبت بهش کینه ای دارد...اول باید تلاش کنیم آتشش خاموش بشه ...
باید اول از منافع کوتاه مدت خودمون بگذریم و بیشتر با طرف مقابل درد ودل کنیم .. خودمون خونسرد باشیم - باهاش هم حسی کنیم - در اون شرایط طرف را نصیحت نکنیم - از کسی دفاع نکنیم باعث سو تفاهم بشه ...
اینا به معنی منفعل بودن و ضعیف بودن نیست ! ..بلکه نشان از سیاست و رهبری اون فرد هست .
به نظرم این مرحله خیلی مهمه – اگه این را درست انجام ندیم در مراحل بعد هم موفق نمیشیم.




وقتی هم حسی کردیم – وقتی خونسرد بودیم – وقتی از منافع کوتاه مدت خودمون گذشتیم ( برای حفظ منافع بلند مدت )
حالا باید بریم آنالیز کنیم !
تو این تحلیل بهتره از یه مشاور کمک بگیریم ..نه افراد خانواده خودمون ( مادر – پدر یا عمه و....)
چون امکان داره راهنمایی هایی بشید بدتر صدمه بزنه !


ببنید خانم تولد آرزوها ....هر فرد لایه های رفتاری مختلفی داره ...
لایه های رویی . لایه های زیرین !
اگه مثلا شوهر شما عصبانی میشه و یا کینه ای را از خودش بروز میده اینا همه نشان دهنده لایه ی اولی هست( لایه ی ظاهری )
یه عموالی ( لایه های زیرین ) باعث بوجود آمدن لایه ظاهری میشه :( در اوایل متن بعضی هاشو گفتم )
مثلا : نیازهاش ( جسمی – روانی ) – افکار و باورهاش نسبت به زندگی - هیجانات و رویاها ش و...


وقتی می خواید مشکلتون حل بشه باید در تمام این سطوح شوهرتون را آنالیز کنید.
باید باهاش درد و دل کنید( مثل دو دوست )
.

لازمه رسیدن به این آنالیز و این مسیر اول اینکه خونسرد باشید – منافع کوتاه مدت و بلند مدت خودتون را آنالیز کنید و زمان!
زمان خیلی مهمه ....
یه برنامه ریزی بلند مدت داشته باشید .
و صد البته کمک یه مشاور خانواده .

...............................



طبق فرمایشات خانم گیسوکمند ....هر گلی یه خاری هم داره ..
گل کاکتوس هم قشنگه :)

گل کاکتوس شاید برای خیلی ها قابل درک نباشه ! ....ولی برای باغبانش خوبی های خودش را داره !



همسر شما قطعا ویژگیهای خوبی داره ..
از داشته هاتون بنوسید ..اینحوری امیدتون بیشتر میشه و راه حل باز میشه
اینکه فرموردید اگه تایید بشه آدم خوبی میشه ..نشون میده اگه روی عزت نفسش کار کنه می تونه بهتر هم بشه و ثبات داشته باشه .
بهش اعتماد به نفس بیشتری بدید - بهش باور داشته باشید !


احساس می کنم شوهرتون زندگی را برای خودش یه خورده سخت می گیره ...
زندگی اونقدر هم شاید پیچیده نباشه ...
به خدا اگه باور کنیم که زمان نداریم و هممون دیر یا زود رفتنی هستیم :) ( مخصوصا با دعاهای بعضی از افراد خوب و خوش قلب ) ،، :) - با هم مهربان تر میشم - روایط خانوادگی هامون بهتر میشه ...



در پناه خداوند مهربان .

سلام
توضیحات شما خیلی برای من واضح نبود،شوهری که زمانی خوب بود و بعد از شکست عاطفی در رابطه با پدرخانمش دچار اعوجاج شده!
اون چیزی که از رفتار همسرتون تعریف میکنید در ارتباط با سایرین و حتی خود شما میشه گفت که یه ادم ناشی در بد بودن هست!
یعنی یک سیکل معیوب اونو به این سمت هدایت کرده.
و میشه حدس زد که جزو افرادی هست که به راحتی اعتماد 100 درصد میکنه و کم کم و شاید یکباره اعتمادش سلب میشه. این مشکل همسرتون رو خانم عشق افرین تو یه تاپیک بررسی کرده بود.
اما چرا اعتماد شکنی پدرتون و همسرتون اینقدر ادامه و نشت داشته به سایر روابطش؟!
جوابش خیلی ساده س...
خانواده پدری شما از اون خانواده ها هستند که داماد هر چقدر هم خوب باشه یک فرد غریبه میدوننش و داخل مجموعه خانوادشون نمیکنند،درحالیکه همسرتون خودش رو پسر خونواده شما میدونسته.وقتی تصورش با واقعیت تلخ تعارج پیدا میکنه دچار اعوجاج شخصیتی میشه و از فرم خارج میشه و بعد از اون اتفاق کاملا قابل حدس هست که شما هم بعنوان همسر با همسرتون همدل نبودین و احتمال بسیار زیاد رفتار پدرتون رو ماستمالی کردین و حتی واکنشی که موردنظر همسرتون بوده و بیان انتظارتون از پدرتون سکوت کردین،که این هم برمیگرده به شخصیت احتمالا مهرطلب شما که سعی در راضی نگهداشتن دیگران دارید.

حالا اینا رو بگذارین کنارهم ، یک واقعیتی که ما ایرانیها عمدتا عادت کردیم بیان حقایق نکنیم و سعی در توجیه مسائل داشته باشیم.همسرتون رو در تنهایی فرو برده و نتونسته همراه پیدا کنه و با توجه به مهارتی که ندارند در بیان نظرات مخالفش،موجب شده که بجای اینکه موافق بیشتری پیدا کنه تازه یک اختلاف جدیدی هم اضافه بشه.اون تا انتقام نگیره و تا اطرافیان به اشتباهاتشون اعتراف نکنند و درصدد جبران نباشند هیچ وقت خوب نمیشن مگه خالق بهش رحم کنه.
شما ادمش هستین که همسرتون و مواضعش رو باور کنید و قبل از اینکه ایشون موضع گیری کنه ازش دفاع فعال کنید؟بعید میدونم!
اگه یه ذره احتمال خوب شدن داشته باشه،اون اینه که باور کنه تو خونه خودش تنها نیست
شما خیلی حرکات مثبتی داشتین ولی ته دلتون امیدوارین روابط همسرتون خوب بشه با اطرافیان.واین چیزی که همسرتون حس میکنه و باعث میشه نتونه دائمی باهاتون خوب بشه.ببینید میتونید باور کنید حق با همسرتون هست و نسبت به اون غیرت داشته باشین و ازش دفاع کنید؟!:72:

سلام آقاهادی.ممنون از حضورتون.
بله شما درست میگین من تاچندسال پیش فوق العاده بی مهارت بودم نه اینکه مهرطلب باشم فقط فکر میکردم تادو طرف از هم متنفر نشدند میتونم با سیاست کاری کنم که به اونجا نکشه ولی متاسفانه نشد.
الان هم تنها کاری که میتونم بکنم درمقابل رفتارهای بی منطقش سکوت کنم وفقط به حرفش گوش کنم ودرمقابل شکایتهای منطقیش درپقابل هرکی که باشه ازش دفاع فعال کنم.
ولی به نظرتون کسی که مدام وسیله ای توی ماشینش نگه میداره که اگه کسی توی خیابون بهش گفت تو باهاش بیفته به جون طرف چه دفاع فعالی ازش میمونه.چندروز پیش دوباره یه میلگرد زیر صندلی ماشین قایم کرده بود که به بهونه شستن وتمیزکردن ماشین اونو برداشتم ولی باقفل فرمون چکارکنمممم؟

فقط قربون صدقش رفتم وگفتم تورو خدا اینقدر به خاطر دیگرون به خودت وقلبت فشار نیار هیچکی ارزششو نداره که بخاطرش اذیت بشی.ولی.یه بار اگه خدای نکرده توی خیابون به همین درجه ازخشم برسه وبزنه باهاش یکی رو بکشه اون موقع چه خاکی توی سرم کنم!!
شاید الان بگین جلو جلو منفی نگری نکن ولی این چیزها رو دیدم که میگم.
درمورد اون قسمت آخر که گفتین احساس تنهایی میکنه اتفاقا بارها به گفته خودش تنها جایی که احساس امنیت وسرخوشی داره درکنارمن وبچه هاست.الان هم شکرخدا اعتماد صددرصد بهم داره فقط وسواس فکری ومنفی نگریش درمورد دیگرانه که آزارش میده

راستی اینو هم فراموش کردم بگم که اتفاقا بابای من همون رفتاری که با داداشام داره باشوهرم هم داشت عادت نداره خودشو توی دردسر بندازه اگه توانایی کاری رو داشته باشه میکنه وگرنه نیس که بخاطر دیگرون کاری خارج ازتوانش کنه.توتاپیک اولم هم گفتم توقع داشت موقع ساختن خونه بابا کمکش کنه درحالیکه بابام خودش به پولش احتیاج داشت وبهش پیشنهاد داد میخوای به اسم خودم برات وام بگیرم که بهش برخورد وگفت وام رو که خودم هم میتونستم بگیرم اون اگه تورو دوست داشت میبایست اولویت اولش تو باشی نه خودش.

ولی بازهم ممنونم ازتون که چقدر خوب همسرم رو درک کردین،این حرفها بهم امید میده که اونقدرها هم غیرطبیعی نیست رفتارش وممکنه دیگرونی هم باشند که این رفتارها رو داشته باشن

لطف دارید که وقتی برای پاسخ گذاشتید، وقتی پاسختان را خواندم نگران شدم که تاپیکهای چی کسی را خواندم و به اشتباه برای شما پست گذاشتم که اینطور جواب درپی داشته.دوباره به تاپیکها و پستهایتان مراجعه کردم دیدم که اشتباهی نشده.با توجه به اینکه قرار نیست در همدردی ،دردی به دردهای استارترها اضافه شود بنده پاسخی نمینویسم.
یک تاپیک دارم که در مورد مشکل خاله ام هست.وقتی از من که از ایشان کوچکترم دعوت کردند که مشکلشان را بشنوم دیگران توصیه کردند که نروم چون همسرش بسیار تندخو شده و با پرخاش و تهدید پذیرایی میکند.
با اینحال چون خاله ام حقی به گردنم دارد با همسرم رفتیم و همانطور که گفتند بسیار تند بود،طوری که همسرم و خاله ام قالب تهی کرده بودند که بمن حمله کند و مدام سعی در کنترلش داشتند.هر دفعه که شوهر خاله ام شکایتی را راجع به خانواده خاله ام مطرح میکرد و خاله ام سعی داشت رفتار انها را بگونه ای توجیه کند ،شوهرخاله ام بیشتر گر میگرفت و اتشی تر میشد. یکدفعه گفتم درست میگی اقا این رفتار فامیل ما اشتباه بود،یک مکثی کرد وبعد گفت ای والله. مشکل بعدی را گفت،گفتم حق با شماست اشتباه کردند. دست اخر بقدری نرم شده بود و اعتماد کرده بود که من رو وکیل کرده بود تا مسائلش رو در فامیل پیگیری کنم و خودش رو از این داد وقال کنار بکشه.
اگر همه کسانی که رفته بودند بخاطر بدبینی و نگرش منفی شان سعی نمیکردند از گفتن حقیقت طفره بروند و توجیه کردن رو برای خودشان وسیله نمیکردند شوهرخالم برای اثبات خودش تهدید نمیکرد که خونشان را میریزد و قلم پایشان را میشکند!
بهرحال قصدم ازردن نبود ،نوری را به گوشه ای تاباندم تا دیدنیها دیده شود.در پناه خدا:72:

آقاهادی اتفاقا اون تاپیک رو به دلیل شباهتی که با گوشه ای اززندگیم بود میخوندم که شاید یه راهکار توش باشه ومن تابه حال به فکرم نرسیده باشه.حتی یه پست توی تاپیک دیگه ازتون یادمه که درمورد بوسیدن دست وپای مادرتون بود که چقدر اون روز گریه کردم ودلم تنگ خونواده ای شد که فقط امید دارم توی دنیای دیگه بتونم دست وپاشونو ببوسم وازشون حلالیت بخوام توی این دنیا باین اوصاف دیگه تبدیل شده برام به یه آرزوی محال.

خیالتون راحت من ناراحت نمیشم اگه راهنماییم کنین.درسته که اصلاحال روحی خوبی ندارم ولی اینجا نیومدم که مدام تایید بشم دلم میخوادزندگیم اصولی درست شه واگه حرکتی دارم انجام میدم درست باشه.
درمورد صحبت باهمسرم توی تاپیکهای قبلیم هم هست که چندین بار بابام باهاش صحبت کرد وجاهایی رو که اشتباه کرده بود قبول دار شد وعذرخواهی کرد که درهمون لحظه همه چی خوب وعالی شد ولی بزرگترین مشکل من ذهن خوانی همسرم هست که به گفته دکتر ومشاوراین مشکل هم ناشی ازوسواس فکریش هست(همسرم چندسال تحت درمان بادارو بودند وبعد ازچندبارشوک حالش بهترشد که باکم شدن داروهاش بیماریش به این سمت برگشت)
من خیلی دلم میخواد کمکش کنم چون میدونم ریشه خیلی از مسائل به دوران کودکی وحالش در خونوادش هست.مادری که دوتاازپسراشو خیلی بیشترازبقیه دوست داره وتوی این سالهای زندگی مشترکم بارها عیوب ظاهری همسرم رو ازجمله اینکه قدت کوتاهه،چاقی،دماغت بزرگه و...اززبونش جلوی دیگرون شنیدم بااینکه ازنظرمن وکل خونوادم همسرم رویهم رفته قیافه قشنگی داره.
ایناگوشه خیلی کوچیکی ازرفتارهای مادرش هست بااینکه بنده خدا برای من مادرشوهرخوبی بوده ولی برای پسرش.....

من وخونوادم ازهمون اول متوجه این مشکل شدیم وسعی کردیم این جای خالی رو توی زندگیش پرکنیم خب موفق هم بودیم ولی به قول شماهمسرم ازجمله افرادی هست که به دیگرون وقتی قرار باشه اعتماد کنه صددرصد میکنه ولی ازاونجایی که همه انسان هستیم وجایزالخطا.اشتباه کردیم وهمسرم هم طبق اون شخصیتش دیگه نتونست اونا روببخشه.پدرم هم که چندبار باهمسرم صحبت کرده بود ونتیجش رو بدتر دیده بود دیگه حاضر به همکاری نشد.
حالا باتوجه به این صحبتها کاری هست که من بتونم انجام بدم؟

ازهمین جاازهمه دوستانی که توتاپیکم شرکت کردند ودوستانی که حتی پای پستها تشکر زدند ازهمراهیشون کمال تشکر رو دارم .این همراهی فوق العاده برام ارزشمنده،انشالله خدا گره از کار همتون بازکنه:323:

سلام آرزوی عزیز
با اینکه امتحان مهمی پیش رو دارم ولی رفتم تاپیک های قبلیتون رو خوندم و واقعا ناراحت شدم از رفتار همسرتون.. البته من صرفا پیامی که براتون میذارم جهت یه سوال از خودتونه نه راهنمایی که در مقام و جایگاه مشاوره نیستم. اینکه بنظرتون تحمل این شرایط سخت و دوری از خانواده و محروم کردنشون از دیدن تک دختر و نوه هاشون و مشکلات روحی و روانی فرزندانتون فقط بخاطر دوست داشتن خودتون نیست؟ اینکه نگران خودتون هستین یا نگران رفتارهای همسرتون که گفتین تهدید هایی هم تو این زمینه ها داشته! البته گفتین که پدرخوبی برای بچه هاتون هست ولی فقط زمان هایی که حالشون خوبه، که البته بنظرمیاد توی مواقع عصبانیت تاثیر خودشون رو روی بچه ها گذاشتن.. بنظرم این سوال رو از خودتون بپرسید. من احساس خودخواهی تون رو این وسط دریافت کردم. خودخواهی و لجبازی تون برای جلب توجه و محبت همسر.
بازم ببخشید اگه پستم غیرحرفه ای بود. فقط رفتارتون برام قابل هضم نیست در عین حال احساس میکنید که خیلی فداکاری میکنید از طرف دیگه تو شرایط سختی بچه هاتون رو بزرگ میکنید.

نقل قول:

---

راه سوم چیه گیسو جان ؟

---

آرزو جان گفتی باید با همسرت مثل یک روان درمانگر برخورد کرد .
این فقط تو نیستی که باید اینطور رفتار کنی بلکه خانواده های هر دو هم باید اینچنین باشن.

ببین آرزو جان
همسرت بیش از همه داره اذیت میشه ازین وضعیت ، دست خودش هم نیست
او به شدت به دیگران بدبینه و فکر میکنه هر حرف و برخوردی یه نیت بدی پشتشه .

یک خانواده متحد و عاطفی میخواد که با درایت همسرت رو به جمع خانوادگی برگردونن .
یعنی همسرت بیشترین چیزی که از سمت خانواده ها لازم داره گذشت و برخورد کریمانه است .

حتی اگر لازمه با برادر شوهر و پدرت و برادرت و ... صحبت کنی ، ازشون بخواهی در درجه اول به خاطر تو و بچه هات اینطور باشن .
بعد هم بدون اینکه همسرت رو آدم بد و بیمار و زورگو معرفی کنی ازشون درخواست همکاری کنی .
درواقع اونها رو در موضع یاری رسان قرار بده و حس عاطفی شون رو تحریک کن .

پس شما باید 2تا هدف داشته باشی :
هدف بلند مدت : دیدار تو و فرزندانت با خانواده ها بدون حضور همسرت .
هدف بلند مدت تر : دیدار همسرت با خانواده . ( که زمان بره )

اینطور نیست که تو چند سال خانواده ها رو نبینی بعدش چون حساسیت همسرت فروکش کرده پس مشکل حل شد ،
بلکه حضور همسرت آغاز تلاش خانواده است .

اگر یه آدم معمولی اشتباهی کرد تندی کرد باید پای اشتباهش بایسته
اما در مورد همسرت برعکسه
یعنی اگر رفتار درست و بالغانه با یه آدم معمولی رو با همسرت داشته باشی نتیجه بدتر میشه .

هر رفتار تنبیهی و غیر کریمانه نتیجه بدتری خواهد داشت
و او رو از خانواده ها طرد تر میکنه .

رفتار کریمانه چیه ؟
درشتی میکنه ، خانواده نشنیده بگیرن بعدا شما سر فرصت بهش میگید همسر جان دل فلانی رو شکستی .
از در وارد میشه مثل برج زهر مار ( دور از جون ) خانواده گرم به استقبالش برن .
حرف میزنه تاییدش کنن .
بیشتر بهش احترام کنن .

توقع زیادی هست برای همینم اسمش رو گذاشتم "کریمانه "
اما چاره ای نیست به هر حال همسرت بچه اون خانواده و داماد خانواده خودتون هست .

در مورد دیدار خودتون با خانواده ها یکی از کارها که کمک کننده است اینه که
میتونی از همین پزشک پسرت کمک بگیری
ایشون یکی از علل مشکل پسرت رو دوری از جمع های صمیمی خانوادگی و فامیلی عنوان کنن
یا شاید بهتر باشه به جای علت مشکل بگه ، دیدار خانواده ها یکی از نسخه ها ست .
و ازش خواهش کنن شما و بچه هات خانواده ها رو ببینید بدون حضور همسرت .

قرار نیست همسرت هم اوکی بده ، بلکه اینا مقدمه است .

میدونی تولدجان

نرم شود به یک نگاه کریمانه
دل کافر یا جنون شبانه دیوانه

اشتباهای همسرت با دیگران رو هم به همون زبون سوم شخص بهش بگو .
دل نفر سوم شکست.....
نفر سوم دوست داشت که ....
نفر سوم فکر کرده بود که ....

تولد جان اگر خانواده ها حاضر به همکاری نیستن
یعنی خیلی براشون سخته که ماهی چند ساعت به اندازه یه مهمونی کوتاه
بخوان صبوری کنن ،

این یعنی حضور همسرت هم برای خودش مخربه هم برای شما
چون به هر حال تنش زا خواهد بود و شرایطو بدتر میکنه .

پس فعلا روی ارتباط خودت و بچه ها با خانواده هاتون برنامه ریزی کن .
بدون حضور همسرت .

ضمن اینکه همه این ها وقتیه که همسرت خودش حاضر نیست روانکاوی
و درمان بشه .
وگرنه اگر خودش حاضر میشد پروسه درمان رو طی کنه اینقد شکننده و بدبین نمیشد .
و میتونست ارتباطشو مدیریت کنه .

به هر حال ایشون حاضر نیست درمان بشه و گذر زمان هم گاهی کمک کننده است گاهی تشدید کننده .
اگر تو خوب عمل کنی انشاالله برای شما کمک کننده میشه .



ممنون که اینقد قوی و عاقل هستی .

گیسوکمند جان یه چیز دیگه جهت یادآوری متاسفانه همسرم خیلی خوب میفهمه که اگه حرکت بدی انجام بده همه ظاهرا برخورد خوب انجام میدن ولی قطعا توی دلشون راضی نیستن ازاین وضعیت وممکنه توی دلشون بدوبیراه هم بهش بگن.مشکل چندسال اخیر منم همینه حرفی اگه فلانی توی دلش بزنه میگه پشت سرم گفتند.وهمه رو آدمای ریاکار میدونه که اگه برخورد واقعیشون رو نشون بدن یه حرفیه اگه برخورد کریمانه ای داشته باشند یه حرف دیگه است.ازحق نگذریم بابام همیشه رفتارش باهاش محترمانه بوده حتی جایی محکم توی سینه بابام کوبید که بابام گفت چشم چشم من دیگه هیچی نمیگم شماعصبانی نشو.ازنظر همسرم این کار یعنی ببینین من چقدر بزرگوارم وفلانی چقدر نفهم.
خلاصه این خانه از پای بست ویران است انگار که توی این وضعیت کشور فقط باانتخاب خوب اعضای شورای شهر فکرکنیم قراره چرخ اقتصاد مملکت بچرخه همه مشکلات حل بشه و اوضاع گل وبلبل بشه

تولد آرزوی عزیز
البته که تو شاید حتی بیشتر از توانت هم برای رابطتون تلاش کردی
پدر یا مادر و بقیه خانواده شما با همسرت مثل فرزند خودشون یا برادرت برخورد کردن

شاید حتی کمی هم محتاطتر برخورد شده باشه با ایشون .
ما میدونیم که مشکل از سمت همسرت هست که دچار بدبینیه .
وگرنه نمیشه کسی رو سرزنش کرد و خانواده ها مقصر نیستن .

بنابراین عزیزم ناراحت نشو و دنبال مقصر یا دنبال اثبات کسی نباش .
از همون پست اول یا تاپیکهای قبلیت مشخص بود مشکل از همسرت هست .
مشکلی که به مرور زمان حل میشه انشاالله
و در کنار این مشکل زندگی شما آرامش لازم رو هم داره .

اما اینکه صرفا این مشکل همسرت در ارتباط با دیگران چقدر طول میکشه و چند درصد معلوم نیست
پس تو بیشتر از اینکه به قله فکر کنی ( به نتیجه ) به مسیر فکر کن ( به اینکه شرایطو مدیریت کنی )

توی این اوضاع رابطه دونفرتون خوب باشه .
بچه ها توی جمع و خانواده ها حاضر باشن .
و..
ونیاز نیست خودت رو درگیر این حواشی که مینویسم کنی و براش انرژی صرف کنی
صرفا جهت اطلاع و اینکه احساس کردی شاید خانواده ها محکوم شدن مینویسم :

در مور اینکه گفتی همسرت از هر برخوردی یه برداشت منفی داره
خوب این خصلت منفی نگری هست .

آرزو جان موردی بود که یه بچه( نوجوان 17ساله ) گستاخ و سرسختی میخواست درمان بشه
یکی از نسخه های پزشک این بود که پدر و مادرش هر شب به اتاقش برن و باهاش چندجمله صحبت کنن
سعی کنن نوازشش کنن و..
حتی اگر ترشرویی یا تندی کرد این کار رو ادامه بدن .

خلاصه اینکه چون رابطه یه رابطه خونی و عاطفی بود و پدر و مادر هیییچ توقعی از فرزندشون نداشتن
همکاری لازم رو داشتن .
یعنی به بچه شون نگاه بالا به پایین نداشتن
توقعی نداشتن پس در نتیجه احساس اینکه خیلی دارن از خودگذشتگی میکنن نداشتن .

خیلی از ما شاید تا این حد طرفیتمون بالا نباشه که این پدر و مادر چنین طرفیتی داشتن .

برای همکاری در درمان یه بیمار هم همچین ارتباطی رو میطلبه
که نگاه بالا به پایین توش نباشه
بدون هیچ بغض و ناراحتی فراموش کنن چی شنیدن چی دیدن .

یه وقت یه نفر برای بچه خودش هم این نوع نگاه رو نداره این ظرفیت خیلی بالا رو نداره .
همه که یکی نیستن .
پس بازم تو توقع بیشتر و فراتری نداشته باش از خانواده ها و نه ناراحت باش .

ضمن اینکه همسرت بدبین هست و نیاز به درمان داره به جا .
اما خوب هر آنچه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند
انرژی آدما بدون شک منتقل میشه .

این انرزی گاهی در یک رفتار منتقل میشه گاهی به مرور زمان آدما خودشون رو لو میدن .
حتما هم نیت بدی ندارن
مثلا پدرت گذشت میکنه به خاطر تو ، تا همین جاش هم خیلی لطف میکنه
اما شاید واقعا دلش شکسته باشه از همسرت
یا نگاهش نسبت به همسرت تغییر کرده باشه .
و اینها منتقل میشن .

برای همکاری نیاز به تیمی داری که علاوه براینکه اینطور مثل پدرت درایت دارن
هم ظرفیت خیلی بالایی داشته باشن .
و هم رابطشون و احساسشون به همسرت حس عمیق عاطفی باشه ؛

تا نگاهشون ناخودآگاه بالا به پایین نباشه .
چون همسرت همینطوری بدبین هست وای به حال اینکه یه حس منفی هم دریافت کنه .

و تو این تیم رو نداری اشکالی هم نداره
میشه همون صحبتای پست قبلیم .

تولد آرزوی عزیزم خیلی ها خانوادشون این گذشت و درایت خانواده ی تو رو ندارن
بلکه خودشون زخمی هستن و مشکلی روی مشکلات از بس توقعات عجیب دارن
پس هر انتظار بیشتری از خانوادت شاید حتی منطقی هم نباشه .

:72:

باتشکرفراوان از دوستانی که وقت گرانبهاشون رو توی تاپیکم گذاشتند.موضوعی که نیاز به همفکری دارم وشاید خیلی ربطی به این تاپیکم نداشته باشه اینه که همونطور که تو پست اولم گفتم همسرم باخونوادش به مشکل برخورده واین شدیدا داغونش کرده والبته منم همینطور شدم.
جدیدا حرفهای جدیدی میزنه:من میدونم بچه سرراهیم وگرنه چرا به بچه های دیگه شیرخودش یاشیرخشک داده به من شیر زن همسایه؟!
.چرا توسربازی دوبارهم زنگ نزدند احوالی بگیرن؟!
کی میتونه به بچش بگه تو زشتی وشبیه بقیه بچه ها نیستی؟!!
چطور تونستند ازبین من وبرادرم یکی رو انتخاب کنند ومنو طرد کردند؟!!!
وخلاصه حرفهای از این دست زیاده،که من نمیدونم چه جوری باهاش همدلی کنم وقتی به این نقطه حساس اززندگیش رسیده که احساس بی هویتی میکنه!

باهیچکی هم نمیتونم درتماس باشم که یه مسلمونی بیاد اینا رو باهم آشتی بده که اگه به گوشش برسه استارت این حرکت ازسمت من بوده دیگه حسابم با کرام الکاتبینه:103:

من میدونم اونا به این شیوه میخوان رفتارهای بدش تو این چندسال رو تنبیه کنند ولی اثر عکس گذاشته وحال اونو بدتر کرده.
خلاصه فکرمیکنم خدا از زمین وزمان داره برام میباره ،گره کوری توزندگیم افتاده که هیچ جوره نمیتونم بازش کنم،چقدر دووم بیارم تواین شرایط فقط خودش میدونه وبس!
نمیدونم به تنهایی چقدر میتونم جای خالی دیگرون رو براش پرکنم،وقتی میدونم که کافی نیستم.مگه چقدر میشه شوخی کردوالکی جو خونه رو شاد نگه داشت؟چقدر میشه فیلم دید؟دیگه هوا سرد شده پارک هم نمیشه رفت!!:54:
اصلا چه جور میتونم به تنهایی کاری کنم که حسهای بدش تقلیل پیدا کنه هرچند موفق بودم ولی برای مدت خیلی کوتاه.

سلام

صرف نظر از تاثیر دیگران بر روی روحیه همسرتان پیشنهاد می کنم به روان شناس مراجعه کنند تا آسیب های وارد شده ناشی از برخوردهای دیگران (درست یا غلط، به حق یا ناحق، واقعی یا توهم) را درمان کنند.

تولد جان همسر شما بخاطر بیماریهای روحی وفکری که داره همچین حرفهایی زده و همچین نتیجه گیریهای بچه گانه ای کرده و همین منفی نگریش باعث شده که داغون بشه اونوقت چرا روی شما اثر منفی گذاشته؟

یعنی داغون شدن همسرتون شما را هم داغون کرده یا داغون شدن همسرتون باعث یه سری رفتارها میشه که شما و فرزنداتون را ازار میده و همین باعث شده که شما اذیت بشید؟
اگر ممکنه این را یه توضیحی بدید.

تولد جان اگر معجزه ای رخ بده و رابطه همسرت با خانوادش خوب بشه به نظرت تا چند وقت این رابطه خوب میمونه تا چند روز همسرت میتونه خودش را کنترل کنه و دوباره منفی نگری نکنه و دعوا راه نیاندازه؟

خودت هم خوب میدونی که جواب این سوال یه مدت کوتاهه و باز دوباره دعوا راه میافته و همین اش و همین کاسه.


پس اصلا نه روی این موضوع فکر کن و نه اهمیت بده فقط وقتی همسرت درد دل میکنه باهاش همدلی کن مثل همیشه همین.

متوجه این جملت هم نشدم. دچار بی هویتی شده چون بدبینه شما چرا باید خودت را درگیر بدبینی همسرت کنی ؟

ببین تولد من احساس میکنم تو داری تبدیل به مادر همسرت میشی. سعی کن این انرژی مادریت را صرف فرزندانت کنی که بیشتر به این محبت احتیاج دارند.اگر بخوای این قدر انرژی برای کار نشدنی صرف کنی حتما از پا میوفتی.

چرا الکی جو خونه را شاد کنی؟ واقعا شادش کن . واقعا شاد باش. انرژی بزار برای داشتن یه خونه گرم و با محبت.

لزومی نداره جای دیگران را برای شوهرت پر کنی. جای یه پدر با محبت را برای فرزندانت پر کن. بچه هات بیشتر از همسرت به تو احتیاج دارند.

هر کاری برای همسرت بکنی شاید فقط بتونی بطور موقت اوضاع را عوض کنی.

تولد جان تو زن قوی هستی . باور کن وقتی مطالبت را میخوندم که اینقدر برای زندگیت تلاش میکنی بهت غبطه خوردم.
ولی سعی کن تو راه درست قدم برداری که نتیجه بهتری از کارات بگیری و تلاشت بیخودی هدر نره.

سلام آنه ماری جان.متاسفانه حرفهای همسرم درمورد بیمهریهای خانوادش کاملا درسته.فقط این وضعیتیه که از بچگی بهش عادت کرده بود ولی الان وجهه منفیش کاملا براش پررنگ شده.
من داغون شدم چون خیلی تنهام فکرمیکنم آیا هیچکی هست که دلش برام تنگ بشه؟!!آیابخاطر همسرم همه من و بچه هام رو فراموش کردند؟:54:
.گاهی اوقات دیوونه میشم خودخوری میکنم همه رو در وضعیتی که دارم مقصر میدونم،گاهی خونوادش رو گاهی خودم وخونوادم،گاهی خودش.وقتی حالم خوبه همه چیز رو بادید منطقی میبینم ولی امان ازوقتی که حالم بده.واقعا خیلی وقتها دیگه نمیتونم به دردودلهای همسرم گوش بدم یعنی درظاهر گوش میدم ولی از درون درحال انفجارم،اصلا مثل قبل نیستم بتونم حرفهای منفی روتحمل کنم حالا میخواد اخبار تلویزیون باشه،یااتفاق توی مدرسه بچه ها یا هرچیز دیگه.دوباره باخودم میگم اگه حرفاشو به من نزنه به کی بزنه؟!!!
یه روز که حال روحیم دروضعیت انفجار بود بهش به شوخی وجدی گفتم:تویکی مثل منو داری که آرومت کنه بهت امید بده ولی من چی؟ازش خواهش کردم قرارنیس بهم قول بده یا راستشو بگه که همه چی درست میشه لااقل امید بهم بده کمی آرومم کنه.اون شب اولش جبهه گرفت من همینیم که هستم بلد نیستم ازاین مسخره بازیا دربیارم ولی ازشب بعدش چندباری محکم توبغلم گرفت وغصه نخور،ازهیچی نترس همه چی درست میشه،منو میگی چقدر حالم خوب شد بعد به خودم میخندم میگم چقدر دنیام کوچیکه که بااینجور حرفها هرچند الکی میرم رو ابرها.

ازفرشته مهربان درخواست بسته شدن تاپیکم رو دارم.فکرمیکنم دیگه آه ونالم زیاد شده وداره فضای تالار رو غمگینتر میکنه.امیدوارم بتونم به هرطریقی شده دوباره صبر وآرامشم رو برگردونم.
ازهمه دوستانی که دلسوزانه راهنماییم کردند کمال تشکررو دارم به قول الهه زیبایی های عزیز الهی این کار نیکتون ضربدر هزار به خودتون برگرده:72:

تولد جان قبل از اینکه تاپیتک بسته بشه بزار یه راه حل را که خودم امتحان کردم بهت بگم.

اول از همه تولد جان تو تنها نیستی تو دو تا بچه داری که بزرگترین گنجینه های دنیا هستند. به همین دلیله که میگم بیشتر برای انها وقت بزار چون انها اینده تو رو میسازند.

دوما فرض کن همه خانوادت ترکت کردن و فراموشت کردن. چه اتفاقی میافته؟ هیچی.
حداکثرش اینه که تو هم اونها را ترک کنی و فراموششون کنی. به دنیا اینجور نگاه کن دنیا تویی که داری با سختی زندگیت را حفظ میکنی نه دیگران.

سوما این افکار کاملا طبیعیه اصلا انگار یه قسمتی از وجود ما زنها تمایل به این افکار داره . ولی همیشه یادت بشه(چیزی که من از این سایت یاد گرفتم) ادمهایی بودن که شرایط خیلی سختتر از ما را داشتن ولی تونستن از پسش بر بیان پس ما هم میتونیم.

تولد جان من هر وقت افکار ناراحت کننده سراغم میاد سعی میکنم کاری را انجام بدم که احتیاج به تمرکز داشته باشه. مثل خیاطی . همیشه هم جواب داده. تو هم سعی کن تو شرایطی که اذیتی خودت را به کاری که ذهنت را بکار بگیره مشغول کنی.

سعی کن اختیار افکارت را بدست بگیری چون این افکار منفی به قدری قدرت دارند که میتونند ادم را از پا باندازند.

سلام :72:

عزیزم نگران ما نباش؛ هر عضوی از همدردی یا یاد گرفته که ارتباطش با سایت رو مدیریت کنه تا ازش اثر مثبت بگیره نه منفی، یا باید یاد بگیره.

پس نگران چیزی نباش.

آرزو یه وقتایی هست که یه کاری برای آدم سخت می شه. مثلا کسی که به جای 10 تا انگشت، 3 تا انگشت داره، سختشه غذا بخوره. در حالیکه یکی دیگه خیلی راحت قاشق رو توی دستش می گیره و غذا می خوره.

ضعف ها و کمبودهای ما گاهی فیزیکی هستند، گاهی روانی، گاهی فکری. و پوشش دادن نقص ها و معلولیت های فیزیکی راحت تر از روانی و فکریه. یعنی غذا خوردن برای یه انسان سه انگشتی راحت تره تا مدیریت کردن چالش های زندگی برای کسیکه مثلا اضطراب داره، یا تحقیر نشدن برای کسیکه حرمت نفسش آسیب دیده.

وقتی به کلیت زندگی شما نگاه می کنم، می بینم زندگیت برات سخت شده. یه ضعف هایی داری و یه توانایی هایی نداری که مجموعا باعث می شن در این شرایط خاص (یعنی با این شوهر و این دوری از خانواده و غیره) به مشکل بخوری. کارت سخت بشه.

پیشنهاد من اینه که یه مدت تمرکزت رو از مسائلت بردار. شرایطت رو بپذیر و به خودت بپرداز. به خودت، ضعف هات، توانایی هات.

این کاری بود که من انجام دادم و الان راضی ام از انتخابم. وقتی مسائل زندگیم خیلی پیچیده شده بود، دیدم الان بزرگترین مشکلم همین اضطرابمه. بنابراین بصورت متمرکز روی اضطرابم کار کردم، و سعی می کردم شرایط اضطراب آورم رو صرفا بعنوان فضای تمرینی برای مواجه شدن با اضطرابم و ارزیابی کردن خودم ببینم.

هرچی هم بیشتر اضطرابم رو بررسی کردم، دیدم ریشه در خیلی چیزها داره. فهمیدم چقدر کار دارم که باید قبل از مرگم انجام بدم.

الان خیلی از مسائل سختِ گذشته از آب خوردن برام راحت تر شدن. و اصلا خیلیاشون کلا از بین رفتن.

باور کن وقتی قوی باشی، گذروندن یه زندگی سالم و آروم در کنار همین شوهر با همین اخلاق، برات آسون می شه.

امکان مراجعه به روانشاس بالینی رو داری؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tavalode arezoo

چندباری محکم توبغلم گرفت وغصه نخور،ازهیچی نترس همه چی درست میشه،منو میگی چقدر حالم خوب شد بعد به خودم میخندم میگم چقدر دنیام کوچیکه که بااینجور حرفها هرچند الکی میرم رو ابرها.

---

سلام تولد ارزوی عزیز:72:

...من اینو چند بار شنیدم....
برای تقویت رفتار ی در فرد او را تشویق کنید
این که رو ابرهایی یا حالت خوب شده خیلی هم خوبه...(نیاز خانمهاست شنیدن این حرف...نگو دنیام کوچیکه و فلان) فقط خوبتر میشه اگه همسرتونو متوجه این حال خوبتون بکنید...بدونن که با دلداری و حمایت ایشون چقدر حالت خوب شده....زبون تعریف و تمجید و قربون صدقه رفتن رو فعال کن:)

...از خانم روانشناسی شنیدم که می گفت همسرم زود قضاوت میکنه همیشه...حالا ی بار که اومد قضاوت نکرد حواسش نبود یا هرچی...سریع گفتم عزیزم عاشقتم که زود قضاوت نمیکنی. تو همیشه اهل تفکری تو همبشه فلان...(البته حتما در گذشته همسر برچسب زود قضاوت ا کردن نخورده بوده....وگرنه تابلو میشد که الان:))

اینم که همون موقع گفتن من همینم که هستم...شاید طبیعی باشه
من دیدم تو بعضی ها اینجورین
همون موقع سختشونه از حرفشون برگردن میرن تو لاک دفاعی...ولی زمان که کمی بگذره خودشون برمیگردن..البته به رفتار طرف هم برمیگرده که تو موضع لجبازی نندازه طرفو
ارزو جان
امیدوار باش
اگه تصمیم به موندن و ساختن گرفتی...همونطور که تاحالا صبور بودی و موفق....پس بازم میتونی