موندم چه کار کنم

من با همسرم خیلی مشکل دارم و به بن بست رسیدم ...
هفته قبل خودم رفتم مشاوره(9تیر) و مشاور گفت که باید همسرت بیاد تا من نظر بدم

حالا مساله این که چطور بهش بگم بیا بریم مشاوره، اولا که ما با هم قهر قهر هستیم و اصلا با هم حرف نمیزنیم دوما در زمان عقد من رفتم پیش مشاور و وقتی ایشون متوجه شد همش میگفت جدی رفتی؟برای چی رفتی؟ ولی برخورد بدی نشون نداد و برای مشکلات بچمون هم پیش مشاور رفتم که نظرش در مورد کار من مثبت بود ولی اینبار میترسم که برخورد خوبی نشون نده ، سوما میترسم مشاوره وضع بدتر کنه(هرچند ما الانم خیلی مشکل داریم)

من راهنمایی میخوام که چطور بگم بهش و چطور راضیش کنم

ما 9 سال ازدواج کردیم که 3.5 سال عقد بودیم و یک فرزند دارم . من 29 ساله هستم و همسرم 16 سال از من بزرگتر

سلام .در شرایطی که قهر هستین نه مشاوره میتونید برید، نه مشاور کاری از دستش برمیاد.
ایشون تمایل دارند مشکلات بینتون حل بشه؟>
تا حالا ارتباط نوشتاری داشتین؟
شما از همسرتون شکایت دارین که رفتین پیش مشاور یا اینکه میخواستین روابط زناشویی تون حسنه بشه؟

سلام ... ممنون که جواب دادین داشتم ناامید میشدم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط هادی60

سلام .در شرایطی که قهر هستین نه مشاوره میتونید برید، نه مشاور کاری از دستش برمیاد.
ایشون تمایل دارند مشکلات بینتون حل بشه؟

بله ... ایشون هم دنبال سازش .... دفعه های قبل که با هم دعوا میکردیم بعدش سعی میکردیم مشکلات حل بشه ولی نتونستیم و فقط دعواها و قهرها بدتر شد

تا حالا ارتباط نوشتاری داشتین؟

بله در دوران عقد... من نامه نوشتم و ایشون هم جواب داد
شما از همسرتون شکایت دارین که رفتین پیش مشاور یا اینکه میخواستین روابط زناشویی تون حسنه بشه؟

میخواستم روابط حسنه بشه و مشکل و راه حل پیدا کنم .... من خیلی خیلی خیلـــی ناراحتم ولی دلم نمیخوام این زندگی ترک کنم

---

سلام خانم الیسا.اینکه خیلی خوبه.
اگر نمیتونید حرف بزنید اول احساستون و رفتارتون نسبت به هم دیگه باید نرم بشه و بتونید ارتباط بگیرین،چون باید راجع به راهکارها باهم همکاری و مکالمه کنید.ازمشاورهم خواهش کنید ولواینکه همسرتون سرتاپا تقصیرکار باشه فکر نکنه قرار هست حق شما رو از حلقوم همسرتون بیرون بکشه.و موقع تذکر و راهکاردادن به نسبت برابر به هر دوتون تلنگر بزنه و اینو بدونیم بعداز جلسه مشاوره بطور حتم کمی کدورتتون بیشتر خواهد شد مگراینکه هردو نفر نسبت به کاری که کردن واقف باشند و از شنید خودشون ازرده نشن.
دوم اینکه یادداشت کوتاه نیم صفحه ای بدون گله گذاری و البته بدون کلمات تصنعی بنویسین.اگر وسایلشون رو اماده میکنید اگر غذایی میپزین اگر لباسی براشون فراهم کردین.یادداشت های کوتاه عاطفی بدون گله گذاری براشون بگذارین.کم کم کمک میکنه از فاز قهر قهر به قهر و بعد هم کلام برسین.
سوم اینکه حالا اگر در کلام موفق نیستین بهتره همون چند خط در یادداشت برای همسرتون راجع به مراجعه به مشاور و کمک به بهتر شدن زندگیتون بنویسین و بگین برای فلان روز از فلان جا وقت گرفتین ویا اینکه خودشون هرجا دوست دارن وقت بگیرن تا تشریف ببرین.الزام نکنید که کجا تشریف ببرین.بگذارین تصمیم گیرنده باشن.
به دلیل محدودیت پست روزی یک پست میتونم براتون بگذارم.امیدوارم باقی دوستان راهنماییتون بکنند.:72:

نرم شدن ما با هم خیلی سخته، تنها پیشرفت ما اینکه با هم غذا میخوریم آخرین دعوای ما دعوای خیلی بد و سختی بود و حرمتی بین ما نمونده. همسرم خیلی حق به جانب و مطمئنم تمام تقصیرها را متوجه من می دونه درحالی که خودش خیلی عصبی و پرخاشگر(روی بچه مون هم اثر گذاشته) البته منم ادم بی سیاست و فاقد جسارت ای هستم.

ترس من از پس زده شدن و شکستن غرورم بیش از پیش (میترسم نامم پاره کنه یا اصلا جوابی نده. البته یک شب قبل از خوابیدنش رفتم تو اتاقش نشستم و نگاش کردم گفتم اگر نگام کرد منم شروع میکنم به گفتن که برنامت برای زندگیمون چیه و میخوای چه کار کنیم و تا کی اینجوری ادامه بدیم و بعد پـیشنهاد نفر سوم و مشاوره بدم ، آن من نگاه نکرد و منم رفتم) . الان دلم میخواد بدون منت کشی مستقیم یا حرفی از طرف من رابطه مون بهتر بشه تا بعد پیشنهاد مشاور بدم، مظمئنم این آخرین دعوای ما نیست و ما تنهایی کاری برای این زندگی نمیتونیم بکنیم.

جناب هادی از راهنمایی ها ممنونم. بقیه دوستان و مشاوران همدردی کجایید؟ چرا کسی چیزی نمیگه؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط elisa jan

نرم شدن ما با هم خیلی سخته، تنها پیشرفت ما اینکه با هم غذا میخوریم آخرین دعوای ما دعوای خیلی بد و سختی بود و حرمتی بین ما نمونده. همسرم خیلی حق به جانب و مطمئنم تمام تقصیرها را متوجه من می دونه درحالی که خودش خیلی عصبی و پرخاشگر(روی بچه مون هم اثر گذاشته) البته منم ادم بی سیاست و فاقد جسارت ای هستم.

ترس من از پس زده شدن و شکستن غرورم بیش از پیش (میترسم نامم پاره کنه یا اصلا جوابی نده. البته یک شب قبل از خوابیدنش رفتم تو اتاقش نشستم و نگاش کردم گفتم اگر نگام کرد منم شروع میکنم به گفتن که برنامت برای زندگیمون چیه و میخوای چه کار کنیم و تا کی اینجوری ادامه بدیم و بعد پـیشنهاد نفر سوم و مشاوره بدم ، آن من نگاه نکرد و منم رفتم) . الان دلم میخواد بدون منت کشی مستقیم یا حرفی از طرف من رابطه مون بهتر بشه تا بعد پیشنهاد مشاور بدم، مظمئنم این آخرین دعوای ما نیست و ما تنهایی کاری برای این زندگی نمیتونیم بکنیم.

جناب هادی از راهنمایی ها ممنونم. بقیه دوستان و مشاوران همدردی کجایید؟ چرا کسی چیزی نمیگه؟

---

سلام

بخش زیادی از سدهایی که مانع ارتباط شماست سدهای ذهنی هستند.اینکه چون دعوای سختی کردید پس باید تا زمان طولانی با هم حرف نزنید،قوانین ساخته ذهن شماست.قانون خودساخته دیگر ذهن شما اینه که اگر الان پیش قدم بشید معنیش اینه مقصر دعوا شمایید و...

احساس آسیب پذیر بودن در حین ارتباط در نهانگاه ذهن شما یک مزاحمه بدون ترس و با منطق صحبت کنید شما ازدواج نکردید که تمرین قهر کردن کنید.

اما در مورد هدایت شوهرتون به سمت مشاوره وقتی سر صحبت رو باز کردید و مشکلات رو مطرح کردید طوری صحبت کنید و سوال حالا برای حل مساله چکار کنیم رو مطرح کنید که خودش ذهنش به سمت مشاوره برود یا اینکه اگر اسم مشاور رو آوردید طوری مطرح کنید که فکر نکند شما از قبل براش بریدید و دوختید.

نوع بیان و مساله محور بودن تاثیر زیادی در حل شدن مسائل زندگی دارد.شما در انتخاب عنوان تایپیکتون هم یک عنوان گنگ و کلی رو انتخاب کردید.اگر صورت مساله را کاملا برای خودت واضح و مشخص تعریف کنی به جواب اون مشکل نزدیک تر میشی.

سلام

در طی این مدت سعی کردم درهای ارتباط باز کنم یعنی ارتباط چشمی ایجاد کنم و یه جورایی سر صحبت باز کنم دو بار با هم رفتیم خونه مادرش اما خب ایشون دلش می خواد قهر بمونه(اونجا هم به قهر و بی محلی ها و بی ادبی هاش ادامه میده و آخرین بار پشتش کرد به من نشست).ارتباط من با خانوادش کاملا عادی و مثل همیشه بود حتی رفتم پیش پدرش که مریض و اصلا نمیتونه از جاش بلند شه و در نهایت احترام برخورد کردم و باهم حرف زدیم،خواهرش و خانوادش اومدن خونمون مهمونی به من گفت یه چیزی آماده کن دور هم باشیم و من گوش کردم و به خوبی پذیرایی کردم، ولی اصلا خونه مادر من نمیاد،مادرم اومد دم در و تعارف کرد بفرمایید تو ولی بهانه آورد و از زیرش در رفت، جدیدا وقتی باهم سر سفره میشینیم اگر من روبروش باشم می چرخه تا روش به سمت من نباشه(پیشرفت ما!)، گوشیم گرفته و نمیده(قبل تر ها میگفت مگه وقتی از خونه بابات اومدی از این گوشی ها داشتی) حتی گفتم سیم کارتم بده بذارم روی گوشی خیلی قدیمیم ولی نمی ده(من هرلحظه بخوام میتونم سیکارت و گوشی جدید بخرم)بعد از دعوا به من گفت زنگ بزن بیان دنبالت یا خودم برسونمت
فکر میکنم میخواد اینقدر به این کارهاش ادامه بده تا از طرف من یکی بهش بگه تو چرا اینجوری میکنی(خیلی به خانواده ام توهین کرده چه آخرین بار و چه قبل ترها و کلا آدم بد دهنی)، مادرمم خیلی ناراحت و میگه چرا گوشی نداری(میگه میخوام بهش بگم مگه چه کار بدی میکرده که ازش گرفتیش نمیگی تو خیابونی جایی شرایط اورژانسی پیش بیاد)، همه ازم میپرسن چرا خاموش چرا فضای مجازی نیستی و من میگم یه مدت میخوام بدون گوشی باشم.
گاهی بهم میگفت تو خیلی خوبی خدا تو را برای من فرستاده ولی بازم کار خودش میکرد و به آزارم ادامه میداد

سلام.به نظر من توی دعوای آخرتون اینقدری که شماازشوهرتون رنجیدین صدبرابر بیشتر ایشون رنجیدند.بنا به گفته خودتون ایشون آدم عصبی وبددهنین ولی احتمالا ازشماتوقع این رفتاررو نداشتند ویه روی دیگه ازتون دیده که خیلی سختش شده.تازمانی که غرورش التیام پیدانکنه به همین رفتاراش ادامه میده وشاید هم بدتر بشه.
ولی دراین زمان فقط صبوری ومحبت بی چشمداشت شماست که میتونه کمک کنه تاروابطتون بهتربشه.اگه اون نمیاد خونه پدرتون لطفا شماتلافی این کاررو درنیارین روابطتون رو باخونوادش کم نکنین.
درکل هرچقدر دیگرون ازروابط بدشما بدونن بهتره حالااین اشخاص میتونه خونواده خودتون باشه یاخونواده ایشون.
یه چیزدیگه خیلی روی گوشی مانور ندین که حساسترش کنید.چندسال پیش که تلفن وموبایل نبود ملت چکارمیکردند؟!!!
به قول مشاورها شماپنجاه درصدسهم خودت دردعواها رو مدیریت کن پنجاه درصد بقیش خودبخود درست میشه انشالله:72:

سلام. بنظرم در این شرایط حاد اولویت با ایجاد صمیمیت نیست چون همسرتون عصبانی هستن...حالا حق با اون یا با شما مهم نیست....قدم اول ایجاد احترام دو جانبه هستش...اینقدر روی ارتباط محترمانه کار کنید تا بشه گفت رابطه از صفر شروع بشه...شما الان از دوتا آدم غریبه هم دورترید...چون ما با افراد غریبه محترمانه رفتار میکنیم...پس شما روابطتون زیر صفره....غصه نخورید...درست میشه...اول پایه های احترام متقابل رو مستحکم کنید...چجوریشو خودمم هنوز بطور کامل نمیدونم و تامیک زدم که دوستام کمک کنن....ولی لااقل به این درک رسیدم که اول احترام بعد عشق و صمیمیت...نمیشه همون اول پله ی دوم رو رفت...راجع به این مسئله فکر نمیکنم لازم باشه با همسرتون مشورت کنید...عملا بهش نشون بدید...اول خودتون احترام و تعارف و رودربایستی رو با همسرتون عملی کنید و اگه بی احترامی کردن حساس نشید...فرض کنید تازه باهم آشنا شدید...فرض کنید اصلا طی داستان غم انگیزی شما به اجبار به ایشون تحمیل شدید....مثل داستان شهرزاد و قباد....حالا اون عصبانیه و تمایلی به شما نداره...شما خودتونو و زیبایی هاتونو در اختیارش بزارید....البته زیاده روی نکنید...کمتر بهش پیله کنید و اجازه بدید آرام آرام خودش بیاد سمتتون...برای این پروسه یک سال وقت بگذارید و صبور باشید...من خودم دارم همین کار رو میکنم....بد نیست....بجز چند روز پیش که بخاطر بی احترامیش عهدمو با خودم شکستم و قهر کردم ...البته تو خونه....بعد دوباره سر قرار خودم برگشتم....توکلم به خداست و اون بهم انرژی میده...موقه ی قهر توقع داشتم بیاد عذر خواهی ولی فهمیدم من با قهرم دارم اونو تحت فشار قرار میدم و اونم که بچه نیست اینو میفهمه...پس با توجه به اینکه اون خیلی هم غد و مغروره نمیاد ..آروم آروم خودم قهر رو گذاشتم کنار و با خودم گفتم نمیشه آدم رو مجبور به احترام و محبت و ادب کرد...خودش قلبن باید اینکار رو بکنه و قهرم حتی یه درصد شانس برام نمیاره که این اتفاق بیفته...پس بطور نامحسوس آشتی کردم و اونم الان خوبه...نه کاملا....ولی یخورده به عادی نزدیکیم...بعد از احترام تشکر و قدردانی خیلی مهمه...حتما از همه ی کارای حتی ریزش تشکر کن....یه جو رودربایستی تو خونه حاکم کن....بزا تو خجالت بیفته...چون این احساس خودشه که باعث میشه کاری برات بکنه نه فشارها و غرغر کردن های شما....فعلا فقط همین دوتا کتر رو بکن و اصلا دنبال صمیمیت نباش..چون حس مقاومت در اون رو تحریک میکنی...فعلا بپذیر و کنار بیا که باهم رفیق نیستید...فقط دوتا آدم کاملا محترم هستید....بدون توجه به بازخوردش ادامه بده...فقط ادامه بده...چون مطمئنا زود نتیجه نمیگیری...ولی در دراز مدت پایه های قدرتمندی رو برای زندگیت ساختی....فقط ادامه بده

سلام دوست عزیز
چه مدته که قهر هستید؟.اختلافهاتون درباره چه موضوعاتی هست؟
فرزندتون چند ساله هست؟
دعوا که پیش میاد چه سخت وچه معمولی!من هم دعوای خیلی سخت داشتم اما نهایت چهار یاپنج روز توفاز قهربودیم!اونم نه قهر قهر!
چراپیش قدم نمیشید؟یه باره که نمیخوای بری بگی معذرت میخوام.کم کم صحبت رو شروع کن.توی این فضا شما خودت احتمالا نفس کم میاری چه برسه به اون بچه!پس به فکر روح وروان فرزندتون هم باشید.شما وپدرش مسئول هستید درقبال همه حال واحوالش.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tavalode arezoo

سلام.به نظر من توی دعوای آخرتون اینقدری که شماازشوهرتون رنجیدین صدبرابر بیشتر ایشون رنجیدند.بنا به گفته خودتون ایشون آدم عصبی وبددهنین ولی احتمالا ازشماتوقع این رفتاررو نداشتند ویه روی دیگه ازتون دیده که خیلی سختش شده.تازمانی که غرورش التیام پیدانکنه به همین رفتاراش ادامه میده وشاید هم بدتر بشه.
ولی دراین زمان فقط صبوری ومحبت بی چشمداشت شماست که میتونه کمک کنه تاروابطتون بهتربشه.اگه اون نمیاد خونه پدرتون لطفا شماتلافی این کاررو درنیارین روابطتون رو باخونوادش کم نکنین.
درکل هرچقدر دیگرون ازروابط بدشما بدونن بهتره حالااین اشخاص میتونه خونواده خودتون باشه یاخونواده ایشون.
یه چیزدیگه خیلی روی گوشی مانور ندین که حساسترش کنید.چندسال پیش که تلفن وموبایل نبود ملت چکارمیکردند؟!!!
به قول مشاورها شماپنجاه درصدسهم خودت دردعواها رو مدیریت کن پنجاه درصد بقیش خودبخود درست میشه انشالله:72:

---

سلام ... خیلی ممنون مهربان:72:با حرف هاتون موافقم توی دعوای آخر من به انفجار رسیدم و بعدشـم با خودم گفتم این رفتار در حد یه خانوم محترم نبود و بی سیاست عمل کردم ...یادم نیست دقیقا چی شد که به آن نقطه رسیدیـم ولی خیلی بد بود انگار هر دو دیوانه شدیم و تلافی تمام عقده ها مون درآوردیـم
فکر میکنم منظورتون این بود که بقیه کمتــر بدونن بهتره درست؟ مامانم می پرسه میگه چی شد؟ نرمتر شده؟میخوام دعوتش کنم بیاد اینجا با پدرت باهاش حرف بزنیم ولی من مخالفم و میگم آن باید خودش درست بشه چه فایده بیاد پشت سر من بد بگه و شما دفاع بکنین یا نکنین(در هر دو صورت خوب نیست) از طرف دیگه حالا که پشت سر خانواده من حرمت نگه نداشته دلم نمیخواد بره ...
در مورد گوشی یک بار گفتم گفت فکرام میکنم تصمیم میگیرم چه کار کنم که بعدش هیچی نگفت و منم چیزی نگفتم چند روز پیشم در مورد کلاس بچمون میخواستن خبر بدن که گوشـی من نبود و نتونستن زنگ بزنن و از این مساله با خبر شد و منم گفتم گوشیم بده که نداد
اولین روزهای قهر خیلی خیلی با هم قهر و تلخ بودیم بعد یه کم بهتر شدیم و بعد یه کم بهتـر (با هم غذا میخوردیم تی وی می دیدیم و میوه میخوردیم و روز تعطیل که خونه بود صبحانه آماده کرده بود) ولی دوباره بد شده(صبحانه ای که من آماده کردم نخورد،سر سفره روش برمیگردونه ،صبر میکنه من غذام بخورم بعد میاد سر سفره و...)
راستش زندگی ما قبل از قهر هم زندگی پر از محبت با صفـا و عاشقانه ای نبـود مخصوصا بعد از تولد بچمون ما فقط کنار هم بودیـم(جدا میخوابیم) و وقتی آشتی هستیم بیشتر میتونه من اذیت کنه
همسرم با تمام بدی هاش خوبی هایی داره و حاضر نیستم ترکش کنم ولی دلم برای هردومون میسوزه حق من این نیست با انصاف باشم حق اونم نیست بعضی شبا از خواب میپرم و یادآوری گذشته اینقدر اذیتم میکنه که مجبورم فیلم بذارم یا برم اینترنت یا یه کاری کنم که فکـر و خیال تموم بشه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط paiize

سلام دوست عزیز
چه مدته که قهر هستید؟.اختلافهاتون درباره چه موضوعاتی هست؟
فرزندتون چند ساله هست؟
دعوا که پیش میاد چه سخت وچه معمولی!من هم دعوای خیلی سخت داشتم اما نهایت چهار یاپنج روز توفاز قهربودیم!اونم نه قهر قهر!
چراپیش قدم نمیشید؟یه باره که نمیخوای بری بگی معذرت میخوام.کم کم صحبت رو شروع کن.توی این فضا شما خودت احتمالا نفس کم میاری چه برسه به اون بچه!پس به فکر روح وروان فرزندتون هم باشید.شما وپدرش مسئول هستید درقبال همه حال واحوالش.

---

سلام مهربان
تقریبا 3هفته . بیشتر مسائل ای که اصلا مربوط به شخص خودمون دو تا نیست، خانواده اش خیلی متوقع هستند چه از من چه از ایشون در مقابل خانواده من اصلا اینجوری نیستن ولی وقتی پای خانوادش میاد وسط یه چیزایی از خانوادم میگه که اصلا ربطی نداره مثلا برادرت نیمرو باسس میخوره!!! واین میشه یک مساله که میتونه راجع بهش کتاب بنویسه، درحالی که رفتار و حرکات خانوادش خیلی بد و بی ادبانه هست
بچمون نزدیک چهار سال داره و خوب قهر ما را فهمیده و دلم براش میسوزه چه کار کنم؟؟
چه جوری پیش قدم بشم؟چی بگم؟چه کار کنم؟

وای!منو غلط نگارشی!اونم دراین حدشرمنده.ببین عزیزم منم شرایطی شبیه قهرشماداشتم قشنگ درکت میکنم روزهای سختیه.ولی اینکه جداازهم میخوابین اصلاخوب نیس چرااین اتفاق افتاده؟نبایدبذارین حتی بچه باعث جدایی شماازشوهرتون بشه.ایشون باید واقعابفهمن الویت اول زندگیتون همسرتون هستند نه بچه،نه برادر ونه حتی پدرومادر!
وقتی میگه برادرتون نیمرو رو باسس میخوره.جبهه نگیر،توجیه نکن.چون همین چیزای مسخره اگه حواستون نباشه منجر به دعوای بزرگی میشه.اینو مثال زدم برای دعواهای دیگرتون درمورد خونواده بازهمین صدق میکنه.
توانا وپاییزه جان هم به نکات خوبی اشاره کردند :درسته یهو نمیشه صمیمی شد ولی بااحترام ونرم نرمک برو جلو.ودیگه اینکه خیلی مواظب فرزندت باش ممکنه آسیب این سردی ودعواها نه حالا حتی درآینده هم تاثیربذاره.پس بخاطر فرزندتون هم که شده شروع کننده این آرامش شماباشید

سلام.
سه هفته قهر؟؟؟؟
نباید میذاشتی به این مدت برسه. همه مردها نه ولی بیشترشون یه اتفاق ساده رو اونقد پر و بال میدن که کار به جاهایی که نباید میرسه...
اول یه سوال همسرتون از لحاظ اخلاق اجتماعی چه جور ادمی هست؟؟؟ تا حالا مچش رو گرفتین؟ البته ببخشید که من ادم رکی هستم و تمام جوانب رو در نظر میگیرم. قصد ناراحت کردن ندارم:
یه علت مشکل شما اختلاف زیاد سنی هست دو نفر از دو دهه متفاوت.... خب داشتن اختلافات یه چیز کاملا عادی هست... و انسان هرچقد که سنش میره بالاتر بنابر شرایط زندگی که حالا ممکنه کمی هم مشکلات اجتماعی و مالی رو چاشنی عاطفی کنیم این خودش میشه یه مشکل فوق بزرگ....
شما باید از همه نظر ایشون رو در نظر بگیرید. حالا من ندیدمشون من یا امثال من میتونیم اینجا نظر بدیم.... و باقی مسیر و انتخاب راهو همه و همه برمیگرده به خودتون
...
مثلا ما یه همسایه داریم یه مدت پیش خودم با یه زن مطلقه دیدمش... البته بر حسب تصادف.... اون زن (البته سن زیادی نداره)خونش نزدیک یکی از اشناهای ما بود... با مادرش زدگی میکرد.. یه مدت بود متوجه دعواهای این خانواده بودم. و چه بسا که شاید همسرش خبر نداشت این اختلافا بخاطر یه زن دیگست... البته من قصد خالی کردن ته دل شمارو ندارم. دارم مثال میزنم..
اگر همسرتون یه مرد خیلی خوب و متین و با شخصیت و سر به زیر هم که باشن باز هم سردی این رابطه جدایی اونم به مدت 3 هفته <<< میتونه زمینه ساز مشکل مذکور باشه یعنی این اقا کم کم برای ارضای محبت به خارج از خونه بره.... و این یعنی"سرآغاز" فدا شدن یک زن یک بچه.... خانوم عزیز شما باید به فکر خورد شدن غرورت نباشی. برعکس من میگم یه بار برا زندگیت بجنگ تا قبل اینکه از دستت بره... من معتقدم ادم تو زندگیش یه بار برا هرچی که میخواد بجنگه. تا بعد ها سالها بعد نگه کاش تموم تلاشمو برا زندگیم میکردن و امون از این "کاش " هاکه تو یه سری شده درد قلب و تو یه سری سفیدی مو تو یه سری خونه نشینی.... من به این جنگ اعتقاد اساسی دارم. و البته اصلا هم توصیه نمیکنم یه "زن" خودش رو فدای یه زندگی کنه که "مرد " اون زندگی تلاشی برا احیای زندگی نمیکنه.... بلاخره سالها با ایشون زندگی کردی میدونی چی دوست داره چی نه... رفتارش چه جوری یهو عوض میشه؟
و مهمتر اینکه باید بفهمی اونم برا بهم خوردن این رابطه ناراحت هست؟؟؟ با کسی در این مورد صحبت کرده؟ دوستی داره یا برادری کسی که حرفاشو بهش بزنه؟ از دلتنگی بگه؟
یا تو این مدت خودتون رنگی از دلتنگی یه نگاه قشنگ یه رفتار یهویی ازش ندیدی؟؟؟ اگه دیدی که میتونی خودت پیش قدم شی.... یه روز بچه رو بذار خونه مادرت یه شب بمونه اونجا
یه شام قشنگ بذار یا یه ناهار یه سوپرایز... وقتی اومد با یه لبخند دعوتش کن برا غذا و بگو باید باهاش حرف بزنی.... تموم حرفاتو بزن بگو دوسش داری بگو نیمخوای زندگیت بپاشه بگو عاشق اونو بچه و زندگیتیتموم حرفاتو بزن... برا این حرفا 24 ساعت یا بیشتر فکر کن همه حرفارو تو ذهنت مرور کن که چی قرار بهش بگی.... اون روز همه چی رو بهش بگو و بعد اگه بهت فرصت داد نهایت تلاشتو برا اون زندگی بکن.... انشالله همه چی درست میشه اگه نشد که تو همه تلاشتو کردی .......... موفق باشید خانوم.