مقابله با فضولی‌های سازمان یافته در مورد بچه‌دار شدن یا نشدن!

سلام
من احتیاج به هم‌فکری شما دارم.
کم و بیش در مورد زندگی من می‌دونید، حدود هشت ساله که ازدواج کردیم. تصمیم گرفتیم که بچه‌دار نشیم. خانواده خودم در جریان این تصمیم هستن (هر چند کنار نیومدن )، ولی خانواده همسرم گمان می‌کنند به جهت ادامه تحصیلات من، این موضوع به تعویق افتاده.
مشکل من اینجاست، بقیه فامیل که به خودشون اجازه اظهار نظر می‌دن. و من نمی‌دونم چطور حمله‌های زبانی در این مورد رو رفع و رجوع کنم! این صحبت‌ها اینقدر آزاردهنده شده که کم و بیش قید هم‌صحبتی بعضی اقوام رو زدم، اما مطمئنم این مسئله در آینده حادتره، به دو دلیل:
1) فارغ‌التحصیلی من
2) به دنیا آمدن فرزند نازنین برادرم
قطعا من نمی‌تونم دلایلم رو برای همه مفصل شرح بدم. چارچوب‌های ذهنی من هم با اونها زمین تا آسمون متفاوته.
به دنبال جملات و شیوه‌هایی از گفتمان و ارتباط هستم که در عین احترام‌آمیز بودن، ویژگی "سرجا نشوندن" و پیغام "عدم فضولی" رو هم داشته باشه.

تا الان راهکار من، به شوخی گرفتن و واگذاری به همسر بود و جواب نمی‌ده. لطفا اگر راه دیگری سراغ دارید، پیشنهاد بدید. پیشاپیش ممنونم :72:

سلام خانم آویژه.تاپیکتون برام جالب بود.چون خودم هم کمابیش همچین تصمیمی دارم.البته هنوز مطمئن نیستم
ولی توی تردیدهام برای اجرای این تصمیم هیچ وقت فکر به دیگران نقش نداشته. حتی برای یک لحظه هم فکر نکردم که اگر تصمیمم برای بچه دار نشدن قطعی شد جواب بقیه رو چی بدم.
چون کاملا بدیهیه که این یه مساله شخصیه.پس اگر کسی هم حرفی بزنه
من برام مهم نیست و بلافاصله فراموشش میکنم.
در نهایت فکر میکنم اگر قرار باشه پاسخی به حرفهای بقیه داده بشه
خیلی ساده میشه گفت با توجه به شرایط و خواست من و همسرم در این مورد تصمیم میگیریم.
شاید هم بهتر باشه همسرتون این موضوع رو با خانوادشون حل کنن تا شما درگیر پاسخ گویی به اونا نباشید.

خیلی واضح بگین نمیخواید بچه دار بشید.
شفاف، واضح و بدون هیییییییییچ گونه توضیحی.

چون هر چی توضیح بدین یا بخواین بقیه رو متوجه کنین که این یک تصمیم خصوصیه بازم بقیه اظهار فضل میکنند و در مورد محاسن بچه داشتن صحبت میکنند.

سلام

نظر شخصی من این هست که اطرافیان ما تا حدودی در این زمینه ها حق دارند و چیزی که ما بهش می گیم فضولی شاید بخشی از ارتباط با اطرافیان باشه.
اگه همسایه سر کوچه هفته ای یه بار از شما بپرسه چرا بچه دار نمی شید فضولیه
اما این که پدر و مادر بعد از هشت سال بخوان بدونن به نظر من فضولی نیست

همونقد که به خانواده ی خودتون حق می دید در جریان باشند، خانواده ی همسرتون هم حق دارند بدونند.
این همه فردگرایی و جدایی از خانواده طبیعی نیست. می تونید خیلی عادی بهشون بگید که تصمیمتون چیه.
کنار اومدن با اون تصمیم و درکش دیگه با خودشونه.
اما دونستنش حقشونه.

یه مدت که از جواب شما بگذره دیگه نمی پرسن.
اما اگه جوابی نگرفته باشند تا همیشه می پرسند.

البته خانم اویژه میگن مشکلشون بقیه فامیله. نه خانواده همسرشون

فکر میکنم شما از حرفاشون ناراحت نباشید. بلکه از اینکه فکر میکنید سازمان یافته شده است ناراحتید. درسته؟

اولا که از کجا مطمئنید که سازمان یافته است؟ از سمت کی؟ طرف هر کی هست لابد شماها رو خیلی دوست داره و دلش میخواد بچه شما رو ببینه. و شاید بقیه هم اینو میدونن و ناخودآگاه میخوان شماها رو راضی و تشویق به بچه دار شدن کنن. ولی شاید عملا و عمدا سازماندهی صورت نگرفته باشه.

بگذارید به پای خوش قلبی و خیرخواهی اونها. و راحت بهشون بگید شما خیلی لطف دارید به ما و ممنون که دلتون میخواد ما بچه داشته باشیم. ولی خیالتان رو راحت کنم که خودمون دو تا چنین تصمیمی نداشته آیم و نداریم. و جلوی خودشون به همسرتون بگید مگه نه همسری؟ و بذارید همسرتون هم حرف شما رو تصدیق کنه.

سلام آویژه جان:72:

از یه طیف خیلی مودبانه شروع کنید و بعد خط قرمزتون رو بگید.

مثلا خیلی مودبانه توضیح بدید برای همه که متوجه دلسوزی شون هستید و خیلی خوشحال هستید که چنین خانواده و بستگانی دارید و خدا رو شکر مشکل ناباروری ندارید و نگران این مساله هم نباشند ولی خدا رو شکر اونقدر هم عاقل هستید که بتونید برای شخصی ترین مسائل زندگی تون که فقط به شما دو نفر مربوط هست خودتون بخواید تصمیم بگیرید و ببخشید که اینقدر رک میگم و کمی هم البته بی ادبانه میشه بگید دوست ندارید که مسائل درون اتاق خوابتون سوژه محافل باشه و در شأن هر کسی این سوال رو می پرسه نیست که تو مسائل اتاق خواب این و اون دخالت کنه.

سلام
نظر من اینه که زمان بچه دار شدن یک مساله نسبتا شخصی هست ولی کلا بچه دار شدن یا نشدن زیاد هم نمیشه بگی شخصی و خصوصی هست

خوب بچه دار نشدن شما معادل با نوه دار نشدن خانواده هاست

من خودم شخصا احساس می کنم اصلا حس خوبی پیدا نمی کنم اگر عروسم و پسرم (بعدا که عروس دار شدم) بشینن و تصمیم بگیرن کلا بچه دار نشن

شاید این تصمیم کلا تصمیم عادی و روتینی نباشه و قاعدتا پذیرشش هم دشواره
البته با این وضع اقتصادی جامعه شاید هم تصمیم عاقلانه ای باشه ولی ...

به نظر من هم خانواده ها حق دارن بدونن و حتی حق دارن دلایل شما رو بدونن و حق دارن اگر قانع نشدن وارد بحث هم بشن

چه خانواده شما و چه خانواده همسر شما

ولی به بقیه فامیل و آشناها ربط خاصی نداره و پرسیدنشون از شما احتمالا همون جنبه کنجکاوی و به قول خودتون فضولی رو داره و میشه جوابی داد که دیگه ادامه ندن

اینها نظرات شخصی من بود

سلام آویژه جان
بچه دار شدن و نشدن شما ربطی به دیگران نداره اما خوب تصمیم شما یک تصمیم غیر معمول هست و خیلی طبیعیه که دیگران را کنجکاو کنه.
بهتره دلایل قابل قبولی حداقل برای خودتان پشت این تصمیم داشته باشید.

ممنونم از تک‌تک شما برای همفکری‌تون، کمی فکر کردم، سعی می‌کنم خلاصه بنویسم:

(بحث خانواده همسرم جداست و در پایان می‌گم:)

در مورد باقی فامیل چند نکته یا بهتره بگم نگرانی هست:

1) تجربه به من نشون داده که وارد شدن در هر بحث جدی در این مورد، بی فایده‌ست. به اصطلاح وقتی mindset آدمها با هم خیلی فرق کنه، حرف و گزاره مورد توافق مشترکی باقی نمی‌مونه، گمان نکنید من از هم از اول اینقدر مایل بودم گاردم رو ببندم، نه. از هر جا صحبت رو شروع کردم، به بن‌بست خوردیم. البته که این تصمیم برای ما هم یک‌شبه نبوده، شاید من هم ده سال پیش رویای مادرشدن رو داشتم. اما تفاوت امروز من با ده سال پیش، تمام مسیرهایی است که تو این ده سال رفتم و انتظار اینکه یک نفر خارج از مسیر، یهو بتونه تمام و کمال با ذهنیت من همراه بشه، غیر منطقیه. در نتیجه انتظار گفتمان نتیجه بخش با دیگران در این زمینه رو ندارم. به عنوان مثال من همین مکالمه رو با دوست خودم دارم:
- بچه نمی‌خوای بیاری؟
+ نه، با فلسفه‌ش مشکل دارم، از اون گذشته خودم هنوز توچاله چوله‌های شخصیت خودم موندم ....
و طی چند جمله بعدی من و دوستم حرف هم رو قشنگ می‌فهمیم. دغدغه‌هاش رو کاملا می‌فهمم و برام قابل پذیرشه، چون بک‌گراند و تجربه خیلی شبیه داشتیم. اما عین همین مکالمه رو به هیچ وجه نتونستم با فامیل داشته باشم.

2) شروع هر بحث جدی در این مورد، به نظرم نوعی اعتبار دادن به طرف مقابل برای اظهارنظر در این موارد شخصی است. این رو هم دوست ندارم، تجربه‌های تلخی از گسترش مرز صمیمیت با آدم‌ها داشتم، این شاید یک ایراد باشه و می‌پذیرم، ولی این مکانیزم دفاعی‌ست که برای خودم فعال کردم. لذت صمیمیت با کسی رو ندارم، رنج سرزبان چرخیدن رازها رو هم ندارم.

3) پاسخ روشن برای من ساده است گفتنش، به قول شما شاید تمام‌کننده هم باشه، ولی راستش دنبال راه زیباتری بودم. خیلی اغراقی، به قول شاعر دائما عربده با خلق خدا نتوان کرد خب ... مثلا احتمالا نتونم به عموم که برام دعا می‌کنه بچه‌دار بشم، رک بگم " بچه نمی‌خوام"... بعضی وقت‌ها مثلا می‌گم "از این دعاها واسه خودتون بکنید"... دائم لبخند زدن هم سخته خب... "چه بهت میاد بچه‌داری".... لبخند.... " حیف نیست بچه نداشته باشی" ..... لبخند.... " بعدا پیشیمون می‌شی"...لبخند ... "یه نوه بیار برا مامانت اینا" ... لبخند ... "تو که بچه نمیخوای، چرا بچه رو بغل کردی" ... "آره بابا، دیر می‌شه، چند سالته؟"... هوفففف! ...
برای من یکبار پاسخ سربالا کافیه تا متوجه بشم، طرف مقابل مایل نیست در این مورد حرف بزنه و موضوع تمام می‌شه. چرا برای بقیه این آپشن کار نمی‌کنه؟!

-------------------

اما در مورد خانواده همسرم، آره حق با شماست و باید بدونن، ولی به نظرم من کسی نیستم که باید بهشون بگم. درسته؟
راهکار همسرم اغلب به همون شوخی گرفتن بوده. مثلا پاسخ می‌ده "ما هنوز خودمون بچه‌ایم" ... به نظر من هم باید اینجا صریح گفت تا نگرانی‌ها و اشاره‌ها تموم شه، اما احتمالا همسرم خانواده‌ش رو بهتر می‌شناسه و حس کرده اینطوری بهتره. نمی‌دونم.

:72::43:

سلام

اول اینکه خوشحالم که اعضای قدیمی دوباره فعال شدن.

در مورد سوالت من 3 مورد بین دوستان و فامیل دیدم که اطرافیان تقریبا دست از سرشون برداشتن.

مورد اول از فامیل نزدیک ماست و من چند باری شاهد مکالماتشون بودم. مدل جواب دادنشون تا حد زیادی از این سوال و جوابها کم کرده. اول اینکه جواب شوخی یا دلسوزی رو با شوخی می دن مثلا همین حرف دعا می کنیم بچه دار بشی. با خنده می گن حالا که زحمت می کشی دعا می کنی دعا کن خدا بهم (یه چیزی که دوست دارم) بده (یه جوابی شبیه به این).

در جواب گوشه و کنایه غیر مستقیم اصلا جواب نمی دن انگار ما اصلا نشنیدیم. مثلا کسی تو جمع می گه اونایی که بچه ندارن بعد یک مدت زندگیشون فلان مدل می شه. اینا اصلا به روشون نمی یارن که منظورت با ما بود. معمولا طرف بعدش برنمی گرده مستقیم بگه با تو بودم بنابراین بیخیال می شه.

در مورد کسایی که می خوان بحث و استدلال کنن. همونطور که گفتی معمولا بی نتیجه هست. خیلی وقتا طرف مقابل نه تنها دلائل شما رو نمی فهمه که اصلا موقعی که داره ازت سوال می کنه قصدش این نیست که دلائلتو بفهمه. برای کسی که معتقده همه باید یک بچه رو داشته باشن , هر دلیلی که بیاری غیر قابل قبوله. همچین فردی وقتی ازت سوال می کنه نمی خواد دلیلتو بدونه می خواد ببینه چی می گی که حرفتو رد کنه و بهت ثابت کنه داری اشتباه می کنی. بهترین کار اینه که اصلا وارد این بازی نشی.

در مورد کسانی که نصیحت می کنن و می خوان قانعشون کنن صبر می کنن طرف حرفش تموم بشه بعد می گن می دونم چی می گی ولی دیگه تصمیم ما اینه که بچه نمی خوایم (کاملا آروم و با لبخند). یعنی طرف هرچی بگه اینا بدون اینکه باهاش بحث کنن می گن آره می فهمیم حرفتو ولی تصمیم ما اینه (بدون هیچ توضیح اضافه ای).
بعد یه مدت اطرافیان به این نتیجه رسیدن که اینا مرغشون یک پا داره و حرف زدن باهاشون بی فایده هست. :tennis:

در مورد پدر و مادرشون بعضی وقتا کار به توضیح و دلیل می کشه. به نظر من روش خوبی که اینا دارن اینه که در این مورد هر کی با خانواده خودش طرفه. نیازی نیست شما به خانواده همسرت جواب بدی و یا برعکس. هر کی برای خانواده خودش توضیح می ده و همسرش هم اگه لازم بود تاییدش می کنه.

خلاصه الان حدود 10 سال از ازدواجشون گذشته و اطرافیان تقریبا قبول کردن که اینا بچه نمی خوان. همچنان از این موضوع خوشحال نیستن و حتی گاهی یه کامنت هایی می دن که در آینده پشیمون می شین و اینا ولی دیگه بیخیال شدن.

روش همسرتون که مثلا می گه ما خودمون بچه ایم برای کسایی که می خوان بچه دار شدن رو به تعویق بندازن و بطور موقت شاید جواب بده ولی برای شما خیلی بدرد نمی خوره. وقتی اینجوری می گید اطرافیان چند وقت یکبار دوباره چک می کنن ببینن بزرگ شدید یا نه. یعنی همچنان منتظر و امیدوارن. دیگه تا ابد که نمی شه اینجوری گفت. به نظرم هر چه زودتر همسرتون بهشون بگه که تصمیمتون چیه. البته بعدش تموم نمی شه بلکه وارد فاز جدیدی می شید :311:



دو مورد دیگه ای که در فامیل دیدم از همون زمان آشنایی و قبل ازدواج شرط خانم یا آقا برای ازدواج این بود که بچه نمی خواد. برای همین خانواده ها از اول می دونستن هرچند که زیاد جدی نگرفته بودن و فکر می کردن بعدا نظرشون عوض می شه. به هر حال هرکی به اینا هر چی بگه می گن ما از اول قرارمون این بود که بچه نمی خوایم. این روش شاید خیلی به درد شما نخوره.

نکته آخر اینکه خیلی از این سوال جوابها از طرف نزدیکان به زعم خودشون از سر محبت و دلسوزیه. متوجهم که روش خیلی آزار دهنده ای رو برای ابرازش انتخاب کردن ولی شاید همین که بدونی قصد و نیت بدی پشت این حرفا نیست باعث بشه راحت تر از کارش رد شی بدون اینکه زیاد حرص بخوری.

به نام خدا

سلام

موضوع اصلی شما آن چیزی نیست که در عنوان تاپیک مطرح کردید. پس ابتدا باید ریشه اصلی مسئله شناسایی بشه.

از لایه های پنهان و آشکار نوشته هاتون اینطور بر میاد که خانم آویژه! کمی کمال گرا و در عین حال کنترلگراست!! و البته همراه با ادویه انفعال !! :162:

پیشنهاد میکنم" آویژه " تالار ابتدا اصل حرف و دلایلش رو اینجا مطرح کنه تا معلوم بشه آیا میتونه کاربران تالار رو با دلایلش توجیه کنه ، ..... ، و آیا خانم آویژه به همه ابعاد موضوع به درک واقعی رسیده یا نه ! ............... بعد از آن بره به میدان مقابله با اقوام و خویشان!

این گوی و این میدان ........

.

و اما ... بعضی وقتها خیلی زود دیر میشه ، .... ، هر چند این کلمه "زود" در انتهای کار قابل درک هست نه در ابتدا !

.
در پناه حق.

سلام آویژه خانم
من تاپیک های قبلیتون رو نگاه کردم و مشخصا ادم حسابگر و با منطق قوی هستین.خب شما دوست ندارین راجع به مسائل خانوادگیتون تو تالار صحبت کنید و قطعا دلیل خوبی دارین.
و این باید باشه که معمولا در تصمیم گیریهاتون خیلی مطمئن هستین و راهی برای حل اون دارین که نتونسته وادارتون بکنه اینجا مطرح بکنید.
ولی چرا اولین موضوعتون رو اینطور مطرح کردین؟
اهل لجبازی هستین؟بنظرم هستین.از نوع متمدنانه و خیلی با کلاس و با شخصیت.

فکر کنم راجع به تصمیم به بچه دار نشدنتون دچار تردید شدین؟و شاید از سر لجبازی با خودتون کوتاه نمیایین وگرنه ته دلتون یه چیزی داره قلقکتون میده که اینجا به اشتراک گذاشتین مسدله تون رو.

من خودم هم از جمله این افراد هستم که بخاطر دلایلی که دارم توی این چندسال بچه دار نمیشیم.

و خیلی قاطعانه میتونم اطرافیانم رو با یک جمله قانع کنم و ادامه ندن،بنظر خودم علتش اینه که با تمام وجود به دلایلی که میارم بقیه احترام میگذارند ولی میدونم ظاهری همراهی میکنند و لزوما به معنی تایید دلایل من نیست.

و البته متناسب با هر شخصیتی و نوع ارتباطی که داریم پاسخ میدم.برخی سکوت.برخی تبسم.برخی اخم.برخی تذکر.برخی دلیل واقعی.برخی دلیل سطحی.

و البته هرگز پرسشها تمامی نخواهند داشت چون هدف اول ازدواج اگر ادامه نسل نباشه.هدف دوم حتما هست.

برخی دوست دارند ثمره ازدواج رو ببیند.و واقعیتش هم اینه که معمولا ثمره رفتار خوب و ارتباط صحیح و عشق بین همسران و فهم و شعورشون میشه از رفتار و کنشهای بچه شون متوجه شد.
برخی ها به خانواده ای که صاحب بچه شدند میتونند راحت تر اعتماد کنند. خانواده با بچه یک اطمینان راجع به رابطه حاکم بر همسران به اطرافیان ارسال میکنه.باور کنید.

و اون رفتار سازماندهی شده رو میشه بحالت خوشبینانه با توجه به نگرانی اطرافیان از استحکام و سلامت پیوند زناشویی شما ربط داد.و شما به هیچ طریقی نمیتونید این نگاه رو تعریف و تلطیف و توجیه کنید.و انتظار نداشته باشین تموم بشه.
با اینکه خودمون فعلا قصد نداریم بچه دار بشیم ولی یکی از دوستای خانمم که ده سال هست ازدواج کردن،من با خودم میگم برم واسطه بشم صاحب اولاد بشن.حیف هست همچین زن و شوهر خوبی بچه ندارند.(اقای خونه دوست نداره صاحب اولاد بشن.از تقسیم محبت و توجه میترسه)
پدربزرگ من که نوه ارشدش هستم دوست داره نتیجه اش و ببینه.بنظرتون نباید بهش حق بدم؟هر دفعه که میگه من فقط سکوت میکنم.
یکسری از دوستان صمیمی خانوادگیمون بخاطر اینکه بچه هاشون همبازی ندارند خونه ما کمتر رفت و امد میکنند و دوست دارند ما اولاد داشته باشیم.
مادرزنم نگران از دست رفتن توانایی قدرت باروری همسرم هست و خواهر برادرهای همسرم نگران اینکه همسرم جای پاش رو تو زندگیم محکم نکرده! البته به لطف پاسخ قاطع همسرم تو این مدت ازارشون رو حس نکردم.
کسی دوست داره دایی بشه،یکی دوست داره عمو بشه و ....
هرکسی دلیل خودش رو داره

واقعا منصفانه هست دیگران مطالباتشون رو حذف کنند؟!

اینقدر دلیل برای بچه دار نشدن میشه اورد تا دلتون بخواد.ولی بیان بعضی هاشون شخصیت خودم و حریم شخصیمون رو زیر سوال میبره.

جمله طلایی برای اینکه بتونه حذف یک رفتار بدیهی رو توجیه کنه ، عملا منطق ضعیف و قابل نقدی بهمراه خواهد داشت.مگر اینکه برای هرکس و هرمقطع از زندگی یک دلیل جدید بیان بشه.

دیگه زیاد حرف زدم.امیدوارم با ارامش همسایه باشین.

هدیه و آرام عزیز، چه خوب که بعد از مدت‌ها نوشتید و خوشحال‌ترم که برای من بود. باعث دلگرمی و سهم منه برای حال خوب امشبم. :72:

هدیه، شنیدن تجربیات مشابه عالیه. ممنون

آرام عزیز نوشته‌اید که :

نقل قول:

---

موضوع اصلی شما آن چیزی نیست که در عنوان تاپیک مطرح کردید. پس ابتدا باید ریشه اصلی مسئله شناسایی بشه.

---

کاش شفاف‌تر برداشت خودتون رو می‌گفتید. :303:

بله، متاسفانه و با کمال شرمندگی کمالگرا هستم، کنترلگرا هم همینطور، منفعل در زمینه ارتباط کلامی، بله هستم. هوش کلامی من احتیاج به ارتقای شدید داره :54:و خودم بهش واقفم، شاید عدم توانایی در کنترل موقعیت هایی که از ابتدای تاپیک شرح دادم، از همین جا نشات بگیره و نداشتن زبان مشترک در رتبه بعدی از نظر اهمیت باشه.

نقل قول:

---

و آیا خانم آویژه به همه ابعاد موضوع به درک واقعی رسیده یا نه ! ...

---

گمان می‌کنید در من تردیدی هست که باعث نوشتن این تاپیک شده؟
خلاصه همه اون ده سال شاید بشه این جمله :«بچه‌دار شدن اخلاقی نیست».
چرا نگران دیر شدن باشم؟! به هر حال هر وقت احساس کردم می‌تونم خیلی والد خوبی باشم، بچه‌های زیادی بدون خانواده هستند، می‌تونم یکی از همون‌ها رو بزرگ کنم. سخت‌تر هست قطعا، ولی فرق چندانی نداره.

سلام

آویژه جان وسواس منطقی در همه زمینه ای سنگ جلوی پات می اندازه و اجازه نمیده زندگی را ساده تر و سیال تر ببینی .... دقت کن به همین مقوله ای که برایش تاپیک ایجاد کردی :

چه در موضوع بچه دار شدن چه در مواجهه با واکنش های دیگران نسبت به تصمیمت .... این وسواس منطقی هست که دغدغه آفرین شده .... البته در امتزاج با ضعف اعتماد به نفس در تصمیمات .... علامت آن در پررنگ بودن قضاوت دیگران برایت هست .... اگر به اندازه کافی و با معیاری صحیح و مطمئن و محکم و ماندنی تصمیم گرفته باشیم پس مهم نیست دیگران چه قضاوت و واکنشی دارند چون ما قوی هستیم و با ثبات در تصمیم.....

وسواس منطقی + ضعف اعتماد به نفس = تردید در تصمیم یا تصمیم های لرزان

تردید در تصمیم یا تصمیم های لرزان + ضعف اعتماد به نفس = مهم شدن قضاوت دیگران

و برآیند این وضعیت می شود دغدغه و درگیری های ذهنی و ..... ناآرامی های حاصله


به خودت بپرداز و این موضوع را به عنوان یک فرصت استفاده کن برای واکاوی خودت و شناسایی نقص ها و تلاش برای تغییرات رشد آفرین و ...... که نتیجه اش لذتی پایدار و آرامشی بی بدیل است

موفق باشی عزیزم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

سلام

آویژه جان وسواس منطقی در همه زمینه ای سنگ جلوی پات می اندازه و اجازه نمیده زندگی را ساده تر و سیال تر ببینی .... دقت کن به همین مقوله ای که برایش تاپیک ایجاد کردی :

چه در موضوع بچه دار شدن چه در مواجهه با واکنش های دیگران نسبت به تصمیمت .... این وسواس منطقی هست که دغدغه آفرین شده .... البته در امتزاج با ضعف اعتماد به نفس در تصمیمات ....


به خودت بپرداز و این موضوع را به عنوان یک فرصت استفاده کن برای واکاوی خودت و شناسایی نقص ها و تلاش برای تغییرات رشد آفرین و ...... که نتیجه اش لذتی پایدار و آرامشی بی بدیل است

موفق باشی عزیزم

---

سلام
ممنونم فرشته مهربان،
همینطور از بقیه دوستان نازنینم که مثل همیشه به من کمک کردید :72:
گمان می‌کنم پاسخ‌هایی که لازم بود رو کم و بیش گرفتم. باید یک فکری به حال این مهارت های کلامی خودم بکنم، و همینطور این اعتماد به نفس به فنا رفته!