قهر از خانه

سلام دوستان من 28 سالمه و قبلا یک ازدواج ناموفق داشتم الان 5ماهه که با اقایی که یک فرزند دختر 7 ساله داره ازدواج کردم تو این مدت باهم مشکلات زیادی داشتیم سر بچش ولی من کم کم باهمه چی کنار اومدم و مشکل خاصی نبود فقط از زندگی تکراری و بی روحمون خسته شده بودم از ایفای نقش مادری برای فرزند یکی دیگه و محدودیتایی که داشتم خیلی اتفاقی باهمسرم درمورد بچه دارشدن خودمون حرف زدم که شدیدا مخالفت کرد و گفت باید تمرکزمون روی بچه خودم باشه بعدم بحث و قهر 2روز حرف نزدیم منم اومدم خونه پدرم الان یک هفته ست ازش خبری نیست نمیدونم چیکار کنم؟

سلام رضوانه جان

کسانی مثل من و شما که ازدواج دوممون هست باید خیلی هوشیار تر و اگاه تر انتخاب کنیم

در هر صورت شما قبول کردی فرزند ایشون رو و با علم به این موضوع جواب مثبت دادی...شاید الان کمی دور از انصاف باشه که بعده 5 ماه و خیلی زود این رفتار رو نشون میدی

شما 5 ماهه ازدواج کردی و خیلی خیلی زوده که مسئله بچه دار شدن رو مطرح کردی....حتی دز ازدواج های اول هم یکی دو سالی زمان لازمه تا زن و مرد بخوان برای بچه دار شدن اماده بشن....

اینکه در 5 ماه این همه مشکلات داشتی کمی جای تعلل و فکر داره و اکیدا توصیه میکنم حتی اگر همسرتم موافقت کرد شما فعلا بچه دار نشو

چطور در این 5 ماه انقدر زود به این نتیجه رسیدی که زندگی شما و همسرت بی روح و خسته کنندست؟

محدودیت هایی که ازش میگی چیا هستن؟

خطاب به همه زنها....

چرا سر هر مسئله ای زن های ما یاد گرفتن خونه شون رو ترک کنن...بخدا بزرگترین اشتباه رو میکنید.وقتی میرید ارج و قرب خودتون رو میارید پایین.خونه پدر هیچ خیری تقسیم نمیکنن....خونه زندگیاتون رو ول نکنین.اون بیرون زن ها و دخترهایی هستن که اماده جایگزین شدن هستن....
وقتی خونه رو ترک میکنین به هر دلیلی تنها راهتون اینه انقدر منتظر بمونین تا بیان سراغتون و اگر خودتون دوباره برگردین یعنی خفت و خواری ...
هیچکدومتون تحمل ندارید و سریع میاین میگین چیکار کنیم و ....خیلی ها با خفت و منت کشی برمیگردن و همون میشه منشا خوده خیلی از سرکوفت ها

دوست عزیز از شما انتظار میره با توجه به اینکه ازدواج دومت هست خیلی پخته تر رفتار کنی
قهر و ترک خونه و ....رفتارهای کاملا کودکانه و غلطی هست و در نهایت شما متضرر خواهی شد

الان هییییییییییییییییییچ کاری نکن.فقط منتظر بمون.و در این مدت فکر کن و ببین از زندگی چی میخوای و هدفت از ازدواج چی بوده و چرا انقدر صبر و تحمل و سعه صدرت پایینه....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam123

سلام رضوانه جان

کسانی مثل من و شما که ازدواج دوممون هست باید خیلی هوشیار تر و اگاه تر انتخاب کنیم

در هر صورت شما قبول کردی فرزند ایشون رو و با علم به این موضوع جواب مثبت دادی...شاید الان کمی دور از انصاف باشه که بعده 5 ماه و خیلی زود این رفتار رو نشون میدی

شما 5 ماهه ازدواج کردی و خیلی خیلی زوده که مسئله بچه دار شدن رو مطرح کردی....حتی دز ازدواج های اول هم یکی دو سالی زمان لازمه تا زن و مرد بخوان برای بچه دار شدن اماده بشن....

اینکه در 5 ماه این همه مشکلات داشتی کمی جای تعلل و فکر داره و اکیدا توصیه میکنم حتی اگر همسرتم موافقت کرد شما فعلا بچه دار نشو

چطور در این 5 ماه انقدر زود به این نتیجه رسیدی که زندگی شما و همسرت بی روح و خسته کنندست؟

محدودیت هایی که ازش میگی چیا هستن؟

خطاب به همه زنها....

چرا سر هر مسئله ای زن های ما یاد گرفتن خونه شون رو ترک کنن...بخدا بزرگترین اشتباه رو میکنید.وقتی میرید ارج و قرب خودتون رو میارید پایین.خونه پدر هیچ خیری تقسیم نمیکنن....خونه زندگیاتون رو ول نکنین.اون بیرون زن ها و دخترهایی هستن که اماده جایگزین شدن هستن....
وقتی خونه رو ترک میکنین به هر دلیلی تنها راهتون اینه انقدر منتظر بمونین تا بیان سراغتون و اگر خودتون دوباره برگردین یعنی خفت و خواری ...
هیچکدومتون تحمل ندارید و سریع میاین میگین چیکار کنیم و ....خیلی ها با خفت و منت کشی برمیگردن و همون میشه منشا خوده خیلی از سرکوفت ها

دوست عزیز از شما انتظار میره با توجه به اینکه ازدواج دومت هست خیلی پخته تر رفتار کنی
قهر و ترک خونه و ....رفتارهای کاملا کودکانه و غلطی هست و در نهایت شما متضرر خواهی شد

الان هییییییییییییییییییچ کاری نکن.فقط منتظر بمون.و در این مدت فکر کن و ببین از زندگی چی میخوای و هدفت از ازدواج چی بوده و چرا انقدر صبر و تحمل و سعه صدرت پایینه....

---

من واقعا نمیدونستم ازدواج با یه مرد بچه دار اونم از نوع دخترش که فوق العاده لوس و وابسته هست سخت باشه اوایل از طرف شوهرم و خانوادش خیلی اذیت میشدم چون همش زیر ذره بین بودم متلک و دستورای جور واجور که بچه رو چ جوری صدا کن عصبانی نشی ی وقت فلان کارو کن دوست داشته باشه و این جور چیزا که حس میکردم چه اشتباه بزرگی کردم و بعد 8 سال مجرد موندن حالام شدم پرستار بچه کلا یه حس حسادت و اضافه بودن و افسردگی بهم دست داده بود ولی وقتی رفتیم خونه خودمون کم کم شوهرم تلاش و محبتای منو دید و منم کمتر احساساتمو بروز میدادم شوهرمم حساسیتش به من کمتر شده بود فقط گاهی سر اینکه چرا نمیتونیم تنها باشیم و مسافرت بریم و اینا دعوامون میشد اخریا تو این فکر بودم که حالا که کل روز من داره بخاطر یه بچه میره اخرشبم باشوهرم نه عشق و حالی دارم نه خلوتی نه تفریحی و من موندم و کلی حسرت، چرا بچه خودمم کنارش بزرگ نکنم؟
میدونین اتفاقا اینجور زندگیا که با بچه شروع میشه اگه زن خودش مادر باشه یا بچه دار بشه همه چی خیلی بهتر میشه حسای بد ازبین میرن و ادم حس مادری رو درک میکنه
اینجوری من حس یه پرستار بچه رو دارم فقط که بخاطرش باید تمام روزمو بزارم بهش درس بدم اوقات فراغت نداشته باشم کلاس نرم ورزش نرم تفریح نداشته باشم باشوهرم خوش نگذرونم وحتی اجازه نداشته باشم مادر بشم چون ممکنه بچشون ناراحت بشه؟ این دیگه واقعا زور داره و نتونستم تحمل کنم

سلام

من چند تا سوال دارم اگر پاسخ بدید بهتر میشه راهنمایی تون کرد

همسرتون در ازدواج اول شون خانمشون رو طلاق دادند و یا ایشون فوت شدند؟ در صورتی که در قید حیاط هستند ایا با دخترش در ارتباط هست یا نه؟ و چگونه دیدار میکنند؟

ایا شما توانستید ارتباط خوبی با دخترتون برقرار کنید یا خیر؟

رفتار و ارتباط خانواده همسرتون با شما چگونه است؟ و ایا در ارتباط بین شما و دختر تون دخالت میکنند یا خیر؟

اگر بتونید با یک مثال توضیح بدید که تا الان چه نوع مشکلاتی با همسر و دخترتون داشتید کمی قضیه روشن تر میشه و بهتر میشه کمک کرد.


5 ماه مدت خیلی کوتاهی هست و برای ایجاد اعتماد و ارتباط خوب و موثر در شرایط شما به زمان بیشتری نیاز هست. به نظر میرسه شما فکر میکنید با بچه دار شدن خودتون میتونید صورت مسیله رو پاک کنید. شما در این زندگی چه فرزندی به دنیا بیارید چه نیارید در هر دو صورت مجبور هستید و باید این دختر بچه معصوم رو از صمیم دل به عنوان فرزند خودتون بپزیرید و در تربیت و پرورش و مراقبت از اون نهایت تلاشتون رو انجام بدید. هر عملی در جهت خلاص شدن از انجام وظیفه مادری در حق این بچه به ضرر دنیا و اخرت شما خواهد بود.

سلام
بله بچه هر دوهفته 2 روز پیش مادرشه و خیلی هم مادرشو دوست داره
مادرش بعد طلاق ازدواج کرده و دوباره طلاق گرفته و ظاهرا خیلی دوست داره به زندگی قبلیش برگرده ولی شوهرم قبول نکرده
من ارتباطم بادخترش خوب بود و اون منو مامان صدامیزنه نه بخاطر کمبود وجود مادر بخاطر اینکه چند سال با مادربزرگش زندگی کرده و تو این مدت خیلی دوست داشته یه مادر جوون داشته باشه و جلوی مردم بخاطر مادربزرگش خجالت میکشیده در هر حال هرچقدرم رابطمون خوب باشه اون منو مادر واقعیش نمیبینه و هروقت چیزی خلاف میلش انجام بشه میگه تو مامان من نیستی و مامان خودم بهتره
این دختر بچه حتی از الان با من حس رقابت داره مثلا به محض اینکه ببینه منو شوهرم داریم حرف میزنیم میخاد از موضوع باخبربشه یا اگه شوهرم منو بوس کنه میاد گله که منم بوس کن اگه شوهرم دست منو بگیره میاد وسطمون اگه من شوهرمو ناز کنم منو میکشه کنار اگه بوسش کنم اون دوتا میکنه همینجوری مثل هوو ها
اویل دخالت خانواده همسرم زیاد بود الان چون دورشدیم فقط موقعی که مادرشوهر یا پدرشوهرم بیان خونمون یه مقدار متلک و حرف میشنوم که مهم نیست
اوایل مثلا دعوامون سر اخرهفته هابود که من میگفتم فعلا که تازه عروس دامادیم بچه رو بزار پیش مادرت که تنها باشیم یه کم یا بریم مسافرت که شوهرم میگفت نه نمیتونم بچمو نبینم و تو چرا مثل نامادریا هستی و مادرخوبی نمیشی و اگه منو بچم اذیت بشیم باید طلاق بگیریم که بعد کلی بحث به این قضیه راضی شد که البته نشد انجامش بدیم چون اکثر اوقات مادرشوهرم مسافرته و بعد 4 سال بچه داری داره نفس میکشه انگار
بعد اینکه من قرار نیست با بچه دارشدنم به بچه اون گرسنگی بدم یا شکنجش کنم یا دیگه بهش درس یاد ندم من میخام حالا که تمام وفت و اعصاب و انرژیم صرف بچه داری میشه بچه خودمم کنارش بزرگ کنم و انقد بی انگیزه و غصه دار نباشم که چرا عمرم تلف شد و از زندگی و شوهرداری هیچی نفهمیدم

.هیچ وقت نمی تونید جای مادرش رو بگیرید خیلی خیلی خیلی مهربونم
باشید باز زن بابا هستید و کوچکترین رفتار تون با این دختر زیر ذره بینه. اجازه بدید یه مدت بگذره اخلاق و رفتار همو بشناسید .سعی کنید
باهاش دوست بشید.حس رقابت و حسادت رو نداشته باشید.و یه خبر خوب اینه که دختر خانم ها خیلی زود بزرگ میشن و عاقل.و شما
شانس آوردید بچه پسر نیست.در مورد وقت برای خلوت دو نفره.یه کم زرنگ باشیده شب ها حتما 9:30
و 10بخوابه.بهش بگیداینجوری صبحا زود بیدار میشه.یا میتونید عصر چهارشنبه بفرستیدش خونه مادر بزرگش.البته با سیاست.به بهانه دلتنگی
واسه مادر بزرگ.جمع شدن دختر عمو و پسر عموهاش و بازی کردن با اونها.وقتی تنها شدید سعی کنید با همسرتون خوش باشید و البته
از اینکه دخترش نیست احساس خوشحالی نکنید.حالا هم که قهر کردید.صبر کنید خودشون بیان دنبالتون.پیشقدم نشید.و
این قولم به خودتون باید که دفعه اخریه که با قهر برمیگردید خونه پدرتون

ایا شما قبل از ازدواج در مورد به دنیا اوردن فرزند با همسرتون صحبت و توافقی داشتید یا خیر؟ و اگر داشتید به چه صورت بوده؟
مادر شدن و ارزوی فرزند داشتن حق شماست . و شما قطعا باید این حقتون رو مطالبه کنید. برای دخترتون هم خیلی خوبه که خواهر و برادری داشته باشه. و برای فرزندی که در اینده متولد خواهد شد ار تباط خوب شما با دخترتون و ارتباط خوب بین خواهر و برادرها حتما لازم هست برقرار بشه. شما مدت خیلی کوتاهی هست که ازدواج کردید و این مشکلاتی که پیش اومده طبیعی هست. ما خانمها باید محکم و مقاوم باشیم و نباید از مشکلات فرار کنیم. باید ایستاد و مسیله رو حل کرد. ما وقتی سنگرمون رو ترک میکنیم که راه دیگری نباشه.


احساس شما کاملا موجه و قابل درک هست. متاسفانه دخالت و ترس های اطرافیان مانع از ایجاد رابطه و حس مادری در شما شده. در حالی که شاید اگر همین بچه با همین خصوصیات فرزند خوانده شما بود اوضاع بسیار متفاوت میشد. ما خانمها ذاتا در درونمون احساس مادری و مراقبت رو داریم ولی متاسفانه رفتارهای اشتباه اطرافیان و خصوصا همسر مانع رشد و شکوفایی این حس میشه و به همین شکل باعث سردرگمی احساسی بچه هم میشه و قطعا این بچه اسیب های خیلی بیشتری در این وضعیت متوجه اش هست. در حالی که اگر اطرافیان و همسرتون حساسیت نداشته باشن و شما دوتا رو به حال خودتون بزارن مطمینا هر دو رابطه بهتری خواهید داشت.

و اما در مورد حسادتهای دختر گلتون باید بگم که دختر بچه ها حتی به مادر واقعی خودشون هم حسادت میکنند و معمولا بابایی هستند و این یک مرحله رشد طبیعی هست . من خودم وقتی بچه بودم میرفتم به پدذم از مادرم بدگویی میکردم و یک جورهایی زیر اب میزدم. لباسها و کفش های مامانم رو میپوشیدم. اینها یک مقدار طبیعی هست و شما نگران نباشید و بی توجه باشید. یک مقدار هم ممکن هست اطرافیان بچه رو حساس کرده باشند. خصوصا همسرتون. وقتی میگن میخواهی نامادری کنی ! خوب بچه هم میشنوه و نگران میشه و شروع میکنه یک جورهایی به دفاع از خودش. نگرانی های همسرتون و شما به بچه منتقل میشه. یادتون باشه اون فقط یک بچه هست و احساس و رفتارش تحت تاثیر شما و همسرتون و سایر بزرگترهایی هست که باهش ارتباط دارند. با یک بچه مثل یک بچه برخورد کنید نه هوو!این افکار رو از فکرتون بیرون کنید و سعی کنید ارتباط بین خودتون و همسرتون رو بیشتر کنید و ارامش رو به خانه بیارید. اگر هم همسرتون موافق باشه به یک مشاور حضوری مراجعه کنید.

در مورد احساستون با همسرتون صحبت کنید و بگید رفتارها و عدم اعتماد ایشون باعث میشه دخترتون حس خوبی نداشته باشه و اسیب بخوره. و از حق داشتن یک مادر واقعی محروم بشه. میدونم که الان ناراحت هستید ولی حسی که الان دارید اصلا خوب نیست و اینکه احساس میکنید پرستار بچه هستید کاملا اسیب زننده هست . نباید تحت تاثیر افکار و رفتار اشتباه دیگران به این حس برسید. استحکام و قدرت روحی خودتون رو بالا ببرید . مادر شدن که فقط به دنیا اوردن نیست.مادر واقعی کسی هست که مراقبت میکنه و پرورش میده و تربیت میکنه.
شما یک مادر هستید. هر چقدر هم دیگران باور نداشته باشند باز هم شما یک مادر هستید. این حس رو در خودتون باور کنید. مادر بودنتون رو باور کنید. الان که اونجا در خانه پدری هستید نگران دخترتون بشید . اینکه ایا الان ناهار خورده یا نه؟ ایا لباس تمیز داره؟ ایا تکالیفش رو انجام داده؟ شما باور کنید که مادر هستید اون وقت دخترتون نفر اول خواهد بود که به این باور میرسه و بعد همسرتون و بعد دیگران. شما باور کنید که یک مادر هستید تا دیگران هم باور کنند.
من جای شما بودم اگر خانه رو برای قهر ترک میکردم حتما دخترم رو هم باخودم میبردم. کاری که یک مادر انجام میده.

سلام

رضوانه خانم بچه دار شدنِ الآن ، مشکل شما رو حل نمیکنه بنظرم مشکلات تون بیشتر میشه خواه ناخواه توجه شما میره سمت بچه جدید و اون دختر خانم حسادتش بیشتر برانگیخته میشه و باقیشو خودتون می دونید

برای فرار کردن از این وضعیت بچه دار شدنو انتخاب نکن.همسرت حق داره بترسه چون فکر میکنند الآن که بچه نداری با فرزندش مشکل دارین دیگه بچه بیاری حتما کلا بچه شو رها میکنی باید بهش ثابت کنی چنین نیست و با میل هر دوتون بچه دار بشید قبلشم دخترخانمو آماده کنید

عزیزم شما از همون اول دیدی این آقا بچه داره باید فکر همه جاشو میکردی همسر شما هم در قبال فرزندشون مسئول هستند می تونید با برنامه ریزی به تفریح تون هم بپردازید

اصلا فرض کن بچه ی خودتو داری چطوری برنامه ریزی می کنی با همسرت تنها باشی و تفریح کنی؟! فکر کن بهش عزیزم

رضوانه جان

خیلی کار غلطی هست که شما و همسرت جلوی این بچه همدیگرو بوس و ناز و نوازش کنین ..علاوه بر اینکه باعث ایجاد بلوغ زودرس در اون بچه میشید، باعث ایجاد حس حسادت و خشم و ..هم میشید.

همسر شما ترسش از بچه دار شدن اینه که مبادا شما دخترش رو فراموش کنی...اگر با سیاست و درایت رابطه ات رو با اون بچه خوب کنی مطمئن باش وقتی خیال همسرت راحت بشه برای اینکه دخترش از تنهایی هم دربیاد تن به بچه دار شدن میده.مطمئن باش.اما وقتی ببینه شما همچنان با این بچه درگیری و مشکلات داری خب طبیعتا زیر بار نمیره.

و اینکه چرا حس پرستار بودن بهت دست داده؟این یک نعمته که نصیبت شده...بچه ای که مادرش به هر دلیلی نتونسته نگهش داره و شما این لیاقت رو داشتی که برای این بچه مادری کنی.

چاره راه تو قهر و دعوا نیست...حرف بزن و صحبت کن.سیاست داشته باش.
یک بچه رو خیلی راحت میشه اروم کرد...با جایزه کادو محبت و ....حس رقابت بهش نده و خیلی کارهای شخصی و خصوصی و دو نفره رو با همسرت جلوش نکن...

مطمئن باش با محبت به اون بچه همسرت هم اروم میشه...اگر ببینه با دخترش رابطه خوبی داری بدون شک رابطه تو با همسرتم بهتر میشه...
از این بچه برای خود عزیزی و تو کردن خودت توی دل همسرت نهایت استفاده رو ببر.

سلام
راستش من هم فکر می کنم بیرون اومدن شما از خونه به حالت قهر خیلی شما رو عقب میندازه توی اهدافتون
الان همسرت خیلی به رابطه شما و دخترش بدبین تر میشه

الان که خودت به یه دلیل غیر منطقی از خونه اومدی بیرون به نظرم نمیشه منتظر باشی کسی با معذرت خواهی بیاد دنبالت
خودت باید برگردی
ولی حداقل جوری برگرد که بدبینی ها رو نسبت به خودت کم کنی

برگرد خونه یه غذای حسابی درست کن و بگو دلم می خواست فلانی (همون دختر) رو ببینم که اومدم
البته احتمالا در کنار احساس منفی که داری یه حس علاقه هم به اون دختر داشته باشی دیگه توی این مدت

اگر واقعا شرایط برات قابل تحمل نیست به این زندگی ادامه نده ولی اگر میخوای ادامه بدی تا دو سال دیگه حرف از بچه نزن مگر اینکه خود شوهرت راجع بهش حرف بزنه

زیادم دنبال تازه عروس و داماد بازی نباش همسر شما یک دختر بزرگ داره معلومه که دنبال این برنامه ها زیاد نباشه

ظاهرا مشکل خاصی با خود همسرت نداری

یکی از اقوام همسرم سر زایمان فوت کرد خیلی خانم خوبی بود بچه هاش دو قلو بودن
از همون روز اول یتیم شدن
یکی دو سال بعد پدرشون ازدواج کرد شرطش برای ازدواج بچه دار نشدن تا آخر عمر بود
و همسرش قبول کرد
رابطه همسرش با دخترها ظاهرا خوبه و مورد تایید هست

الان می گفتن چند وقت پیش اون آقا می گفته که من بار بعد هم که خواستم بچه دار بشم یه دو قلو میخوام

و ظاهرا مایل هست که باز هم بچه داشته باشه

شما در صورتی می تونی راجع به بچه دار شدن صحبت کنی که کاملا مورد تایید همسرت باشی

سعی کن اون دختر رو دوست داشته باشی و کاملا احساس کنی مادرش هستی
هر کار که برای دختر خودت قرار بوده انجام بدی براش انجام بده

پیش خدا مسلما اجر بیشتر از یه مادر واقعی داری

اون دختر دو روز از هفته پیش شما نیست
خوب اون دو روز رو به حالت عادی زندگی کن
چرا دنبال این هستی که علاوه بر اون دو روز آخر هفته ها رو هم از زندگیت حذفش کنی

اگر میخوای زندگیت روال عادی داشته باشه برو سر خونه زندگیت و به همسرت و اون دختر ابراز دلتنگی کن و سعی کن دیدگاهتو کامل عوض کنی از امروز سعی کن اون دختر رو واقعا دوست داشته باشی مطمئنا این احساس شما از جانب اطرافیان به طور کامل درک میشه و خودت هم راحت تر با قضیه کنار میای

موفق باشی

سلام دوستان
همسرم با این حرفش (باید تمرکزو توجهمون روی بچم باشه) ثابت کرد که ارامش بچش از ارامش من مهم تره بچه ای که با یه ادامس هم راضی میشه ولی من از هیچی این زندگی راضی نیستم و کلا با این تفکر ازدواج کردم که اگه بخام بچه یکی دیگه رو بزرگ کنم بچه خودمم میارم و باهم بزرگ میشن.
درمورد بچه دارشدن با همسرم توافق خاصی نکردیم فقط گفته بود مشکلی نداره با این قضیه.
الان واقعا از جفتشون بدم اومده بیشتر از قبل که چقد بهشون رسیدگی کردم و الان اینجوری دور انداخته شدم.
نمیدونم شاید از نظر شما حضور بچه یکی دیگه تو همه لحظه های زندگی ادم غم کمی باشه ولی واسه من خیلی زجر اور بوده و دلم میخواست این غمو با وجود بچه خودم تسکین بدم و بگم بچه خودمم هست که باعث شده نتونم برم مسافرت نتونم با شوهرم خلوت کنم یا چیزای دیگه.
من قبل ازدواج هیچ تصوری از زندگی با بچه نداشتم فقط محسور حرفای شوهرم و رفتارش شده بودم و تمام. واقعا گند زدم
الان یک هفته ست که هیچ خبری ازش نیست. یک هفته دیگه هم صبر میکنم اگه خبری نشد مهریمو میزارم اجرا. حالا میفهمم چرا انقد سرمهریه چونه میزد که هروقت خواست راحت بندازدتم دور. ادمایی که یه بار یه شکست سنگین میخورن همه احساس و عاطفشونو از دست میدن و دیگه چیزی واسشون مهم نیست.
اگه انقد من بی ارزش و بی اهمیتم همون بهتر هرچه زودتر همه چی تموم بشه چون اگه الان این بحث پیش نمیومد مطمئنم یک سال دیگ باز همین وضع بود چون شوهرم معتقده تا 14_15 سالگی بچه باید صبر کرد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Rezveneh

یک هفته دیگه هم صبر میکنم اگه خبری نشد مهریمو میزارم اجرا.

---

سلام.عزیزم خواهش می کنم این کارو نکن.کار اشتباهی کردی قهر کردی دیگه کارو بدتر نکن با مشاور خانواده صحبت کن

سلام

برای اجرا گذاشتن مهریه و باز کردن مسیر دادگاه و ریختن حرمتها و بی اعتماد کردن همسرت به خودت و خراب تر کردن ماجرا و انداختن گره دست به دندون همیشه وقت هست و هیچ وقت دیر نمیشه.

عزیزم مرسی از دلسوزیتون
من با مشاورم حرف زدم گفت اگه بچه خودت حالتو بهتر میکنه چه اشکالی داره مادربشی شوهرتو بیار پیش من راضیش کنم که شوهرم هنوز هیچ تماسی نگرفته که من اینو بهش بگم.
حالا که ازش خبری نیست میگین چیکار کنم؟ همینجوری منتظر بمونم؟ غرورمم اجازه نمیده به هیچ وجه خودم برم جلو و اینکه اگه خودم برم به خواستمم نمیرسم

رضوانه جان الان خیلی خیلی برای فکر کردن به بچه زوده... شما تازه 5 ماهه که ازدواج کردی.

الان تمرکز و وقتت رو بذار روی ساختن یه ارتباط خوب با همسر و دخترت. چالش های موجود رو برطرف کن. بعد از دو سه سال اگه موفق بودی، به بچه فکر کن. اول یه فضای باثبات و امن براش فراهم کن، بعد به این دنیا دعوتش کن. بچه که عروسک نیست عزیزم :72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Rezveneh

سلام دوستان
همسرم با این حرفش (باید تمرکزو توجهمون روی بچم باشه) ثابت کرد که ارامش بچش از ارامش من مهم تره بچه ای که با یه ادامس هم راضی میشه ولی من از هیچی این زندگی راضی نیستم و کلا با این تفکر ازدواج کردم که اگه بخام بچه یکی دیگه رو بزرگ کنم بچه خودمم میارم و باهم بزرگ میشن.
درمورد بچه دارشدن با همسرم توافق خاصی نکردیم فقط گفته بود مشکلی نداره با این قضیه.
الان واقعا از جفتشون بدم اومده بیشتر از قبل که چقد بهشون رسیدگی کردم و الان اینجوری دور انداخته شدم.
نمیدونم شاید از نظر شما حضور بچه یکی دیگه تو همه لحظه های زندگی ادم غم کمی باشه ولی واسه من خیلی زجر اور بوده و دلم میخواست این غمو با وجود بچه خودم تسکین بدم و بگم بچه خودمم هست که باعث شده نتونم برم مسافرت نتونم با شوهرم خلوت کنم یا چیزای دیگه.
من قبل ازدواج هیچ تصوری از زندگی با بچه نداشتم فقط محسور حرفای شوهرم و رفتارش شده بودم و تمام. واقعا گند زدم
الان یک هفته ست که هیچ خبری ازش نیست. یک هفته دیگه هم صبر میکنم اگه خبری نشد مهریمو میزارم اجرا. حالا میفهمم چرا انقد سرمهریه چونه میزد که هروقت خواست راحت بندازدتم دور. ادمایی که یه بار یه شکست سنگین میخورن همه احساس و عاطفشونو از دست میدن و دیگه چیزی واسشون مهم نیست.
اگه انقد من بی ارزش و بی اهمیتم همون بهتر هرچه زودتر همه چی تموم بشه چون اگه الان این بحث پیش نمیومد مطمئنم یک سال دیگ باز همین وضع بود چون شوهرم معتقده تا 14_15 سالگی بچه باید صبر کرد.

---

صد البته که آرامش بچه آدم از آرامش همسر مهمتره!!! شما شک داشتید به این موضوع؟! همسرتون معلومه که خیلی پدر خوبی هستن که آرامش فرزندشون رو فدای خودشون نمیکنند. این اشتباه شما بوده که بدون شناخت از روحیات خودتون با یک مرد فرزند دار ازدواج کردید شاید هم همسرتون شرایط رو جور دیگه ای نشون دادند به هر حال اتفاقیه که افتاده.

دوست عزیز مشخصه که عجول هستید: ۱. بعد از ۵ ماه بچه میخواهید ۲. میگه نه سریع قهر میکنید میرید! ۳. بعد از یک هفته قهر هم به فکر اجرا گذاشتن مهریه میافتید! ترمز رو بکشید با این سرعت به هیچ کجا که نمیرسد که هیچ ممکنه با سرعت بخورید به دیوار!

به نظر من به همسرتون زنگ بزنید به بهانه اینکه دلتون برای دختر کوچولو تنگ شده و میخوایید باهاش صحبت کنید. ایجاست که میتونید حس مادریه خودتون رو نشون بدید و کمی اعتماد جلب کنید.

چرا ارامش فرزندمهم تره؟ اگه مادر خونه ارامش نداشته باشه فرزند میتونه داشته باشه؟ اگه من نباشم خانواده ای هست که توش ارامش باشه؟ کی ما زنا انقدر بدبخت و فداکارشدیم؟ چرا خودمون انقد ارزش خودمونو میاریم پایین؟ یعنی شماها بچتونو بیشتر از شوهرتون دوست دارین؟ با بچتون میخابین؟ پامیشین ؟اون خرجتونو میده؟ اون قراره تا اخر عمر باهاتون پیربشه؟ اون تهش قراره ازدواج کنه اخر هر هفته بیاد خونتون مهمونی شوهره که تا اخر عمر کنارته. حس مادری اگه دارین داشته باشین یه ذره هم منطق بد نیست...
نمیدونم واقعا من خیلی حساسم یا شرایط من درکش سخته واسه شما؟ من واقعا از زندگی تکراری واسه بزرگ کردن بچه یکی دیگه خسته شدم من زندگیم با بچه شروع شده زندگی عادی نیست که صبر کنم. تو این زندگی حالم خوب نیست احتیاج دارم با بچه خودم امید و انگیزه بگیرم. مگه میخام برم باهاش سر چهاراه گدایی کنم؟ بخدا نه میخام بچه شوهرمو شکنجه بدم نه بچه خودمو

سلام.
یه کم آروم باش.اینجوری که شما تخته گاز میری حتما تصادف میکنی.
همه اینجا قصد کمک به شما رو دارند.شما دوست داری بچه دار بشی خیلی هم خوب ولی مگه بدون رضایت همسرت امکانش وجود داره؟نه! پس اول باید همسرتو راضی کنی.اما دقیقا داری در خلاف جهت هدفت میری.
عزیزم شما فقط بله نگفتی که همسر یک مرد بشی شما بله گفتی که همسر یک مرد و مادرخونده دخترش بشی در واقع شما دو تا بله گفتی.اینکه نمیدونستی زندگی با یک بچه کوچیک چطوریه تقصیر اون بچه نیست.تقصیر همسرت هم نیست باید قبل از ازدواج راجع بهش بیشتر بررسی میکردی.یک سایتی هست به اسم گیس گلابتون که نویسنده این سایت خودشون مادرخونده یک پسرهستند.نکته هایی که در مورد رفتار با فرزندشون نوشتند خیلی عالیه.پیشنهاد میکنم حتما مطالعه کنید.

در رابطه با مشکل الانتون مطمئن نیستم بهترین کار چیه اما فکر میکنم خودتون باید یجوری با همسرتون تماس بگیرید چون این دوری داره زیاد کش پیدا می کنه اما باز هم به راهنمایی های بقیه دوستان توجه کنید.

دوستان دیشب خواهرشوهرم زنگ زد گفت مشکلتون چیه؟ منم زیاد حاشیه نرفتم گفتم بچه یه کم واسش توضیح دادم از اوضاع اونم گفت باشوهرم صحبت میکنه گفتم من نهایت تا 6_7ماه دیگه بدون بچه باهاش زندگی میکنم (یعنی تا سالگرد ازدواجمون) بعدش باید بچه داربشیم اونم گفت باشه ولی خودت باید بهش زنگ بزنی چون خودت قهر کردی و اونم ناراحته گفتم باشه شما ببین نظرش درمورد بچه چیه بعد من زنگ میزنم بعد دوباره امروز زنگ زد گفت شوهرم قبول نکرده و گفته تا 2_3سال نمیتونیم بچه دار بشیم منم گفتم پس بهش بگین عقدنامه و شناسنامه منو بفرسته میخام واسه دادگاه اقدام کنم اونم گفت باشه
سایت گیس گلابتونم خوندم دقیقا نوشته که مادر ناتنی باید بچه دار بشه و قرار نیست ما بخاطر همسرمون که بچه داره تنبیه بشیم.

سلام.

همسرتون با بچه دار شدنتون مخالفت نکرده.فقط با زمانش مشکل داره.شما فقط 28 سالتونه.چرا اینقدر عجله دارید؟

هم شما و هم همسرتون به دو سه سال زمان نیاز دارید که به شناخت و ارزیابی بیشتری از همدیگه و شرایط زندگیتون برسید.اگر همسرتون موافقت کرد و بچه دار شدید و اونوقت با

مشکلات بیشتری مواجه شدید که ادامه زندگی رو براتون سخت تر کرد میخواین چه کار کنید؟

وجود بچه ممکنه نه تنها مشکلی رو حل نکنه بلکه مشکلات دیگه ای رو هم به وجود بیاره.اون وقت شما یک بچه دیگه رو هم قربانی کردید.

اول ببینید میخواین به این زندگی ادامه بدید یا نه؟ همسرتون میتونن پدر خوبی برای بچه شما باشن؟

در مورد شرایط زندگی فعلیتون منظورتون از نداشتن خلوت چیه؟یعنی شما شبها هم کنار همدیگه نیستید؟ روابط معمول زناشویی رو ندارید؟

بچه مدرسه میره؟شما صبحها نمیتونین برای خودتون برنامه بزارین؟یا مثلا همسرتون یه روز صبح سرکار نرن و با هم باشید؟

به نظرم میشه با برنامه ریزی تا حدی مشکلات رو کمتر کرد.به شرطی که حس مادری شما به اون بچه بیشتر بشه و درخواست هاتون از همسرتون مغایرتی با احساسات ایشون به

دخترشون نداشته باشه.

شما میتونین برنامه های سه نفره بزارین و کنار هم خوش باشین. بچه ها خیلی معصوم هستن.اون بچه اگر هم چیزی میگه یا حسودی میکنه از روی بچگی هست.شما نباید حساس

بشید.

من شرایط شما رو درک می کنم و میفهمم زندگی شما با زن و شوهرهای دیگه خیلی فرق داره.ولی به این فکر کنید که با مادری کردن برای اون بچه چه ثواب بزرگی میکنید و این

کار چقدر میتونه باعث رشد معنوی شما بشه.

به همین راحتی میخوای جدا بشی؟واقعا زندگیت ارزش هیچ تلاشی نداره؟

هدفم از معرفی اون سایت این بود که از نکات کاربردی که راجع به رابطه با فرزندخونده داشت استفاده کنی.ولی شما فقط به این نتیجه رسیدی که نباید قربانی بشی!اصلا مگر ما گفتیم که بچه دار نشی و خودتو قربانی کنی؟مگه شوهرت گفته که تا آخر عمرت نباید بچه دار بشی؟تا وقتی که ذهنت بهت پیام قربانی شدن میده نمیتونی درست و منطقی فکر کنی.این یکی از تله های ذهنیه.ازش خارج شو تا بتونی شرایط رو مدیریت کنی.
به خواهر همسرت بگو با ایشون فعلا صحبتی نکنه.به هر حال برای طلاق گرفتن همیشه وقت هست.برو با مشاورت صحبت کن.با بزرگترا مشورت کن.راجع به مشکلت مطالعه کن.ابذار یه راه برگشتی برات بمونه. میتونی از تاپیکها و مقالات همین جا هم استفاده کنی.
امیدوارم عاقبت اینهمه عجول بودن،پشیمونی نباشه.

وقتی من با هرکی از طرف اون حرف میزنم میگن نباید بچه دار بشی چون ممکنه اون بچه اذیت بشه حالم ازشون بهم میخوره واقعا از همشون متنفرم

زندگی شما خیلی راه حل واسه درست شدن داره نمیدونم چرا بدترینش رو انتخاب کردی... شما با گفتگو میتونین مشکلاتتون رو کم کنین

از ابتدا شرایط این آقا کاملا مشخص بود یه پسر مجرد نبود و یک بچه داشت . باید بچشون رو هم جزوی از خانوادت به حساب می آوردی .
با این اصراری هم که شما برای بچه آوردن میکنی واقعا هر کسی باشه فکر میکنه که میخوای بچه ی شوهرتو اذیت کنی. برای بچه دار شدن باید بین زنو و شوهر اعتماد وجود داشته باشه وقتی اعتمادو ازش میگیری چطور انتظار داری پیشنهادتو به این سرعت قبول کنه . اونم نگفته هیچوقت نمیخوام گفته تا دو سه سال دیگه نمیخوام . با این اوصاف بنظر میاد حق داشته باشه .
نگهداری از بچه مگه به این راحتیه یکی دیگه اضافه بشه میشه دو تا...... چه جوری میخوای دو تا بچه نگه داری ؟آمادگیشو داری ؟ مطمئنی اونوقت دیگه نمیگی بمنچه که بچه ی شوهرمو نگه دارم ؟
با اینکه میدونستی این آقا بچه داره و بعد از ازدواج باهاش مسئولیت نگهداری این بچه به عنوان مادر بر دوش شماست چرا باهاش ازدواج کردی؟ میشه به این سوال جواب بدی؟ و یه سوال دیگه ازدواج قبلیتون چرا بهم خورد ؟

در کل بهترین راه حل مشورت با افراد آگاه و مشاوره که راهنماییتون کنن تا عجولانه تصمیم نگیرین .

سلام
اول به این سوالم با آرامش و منطقی فکر کن

اگر همین الان طلاق بگیری و بری خونه پدرت آیا از زمان استفاده کامل رو بردی؟
آیا دیگه احساس نمی کنی عمرت داره بیهوده می گذره؟(مثل الان که این حس رو داری)

والا هیچ کس توصیه نمی کنه در شرایط عادی هم یه زن بلافاصله بعد ازدواج بچه دار بشه زندگی شما که نیاز به جلب اعتماد همسرت و اصلا انس گرفتن با اون بچه رو هم داره


من بهت توصیه می کنم با همسرت تماس بگیر و باهاش یه قراری بذار هم احساسی و هم منطقی با هم صحبت کنید (هر وقت آروم شدی)

جلسه منطقی محض به دردت نمی خوره احساسی محض هم همینطور

الان هنوز هیجان زده و عصبی هستی تصمیمی نگیر که چند ماه دیگه افسوس بخوری

در رابطه با اینکه نوشته بودی همسر هر کس باید مهمترین فرد در زندگیش باشه و اونه که همراهشه و ...

اولا من موافق حرفهات هستم یعنی همسر هر کس مهمترین شخص و قابل احترام ترین شخص در زندگیش محسوب میشه ولی

احساس مسئولیت آدم در برابر بچه اش بی نهایت هست
چرا؟ چون اون بچه به خاطر ما و به خواست ما پا به این جهان گذاشته
آدم اگر حتی بچه بدی هم داشته باشه باز هم تا آخرین لحظه عمرش احساس مسئولیت می کنه در برابرش

شوهر شما اگر ارتباط عاطفی چندانی هم با اون بچه نداشته باشه و احساسش خنثی باشه ولی مطمئن باش که به شدت در برابر اون احساس مسئولیت می کنه یعنی اگر از نظر عاطفی شما درجه اول رو داشته باشید باز هم از نظر حس مسئولیت اون بچه مقام بالایی رو به خودش اختصاص میده حتی اگر آخرش هم به هیچ درد شوهرت نخوره

کمی صبوری کن تا یکی دو سال دیگه که هم خودت با شرایط انس گرفته باشی و هم همسرت بهت اعتماد کرده باشه

و البته این نظر شخصی من هست

موفق باشی

* عقده ادیپ سن 3 تا 6 سالگی اصطلاحا سن عقده ادیپ نام دارد.



این مرحله، مرحله‌ای ساختاری برای رشد کودک است. در صورتی که این مرحله به خوبی گذرانده شود و تعادلات هورمونی برقرار شود، دختر بچه قادر خواهد بود در سن بلوغ دوست‌دار جنس مذکر باشد. در واقع در این سن دختر عشقی را نسبت به مادر خود احساس می‌کند و فورا به حضور یک جداکننده خود از مادرش یعنی پدر پی می‌برد. پدر که از نظر او غریبه‌ای است که مادر را به سمت خود جلب می‌کند و مایه شادی او است، او را ناراحت می‌کند چون عشق مادر نسبت به او را کاهش داده است. در این مرحله دختر در تضاد با مادر قرار می‌گیرد و سعی می‌کند عشق پدر را به جای مادر به سمت خود جلب کند. در همین موقع است که متوجه می‌شود مادر او، همسر پدر و مورد علاقه اوست و او نمی‌تواند همسر پدر خود باشد.



مهم‌ترین وظیفه پدر در این سن مقابله با دختر و روشن کردن این مساله برای اوست که او جایگاه فرزندی دارد و نمی‌تواند جای همسر او باشد. تنها در این صورت است که دختر در سن جوانی به دیگر مردان علاقه نشان خواهد داد. در واقع در این مرحله ادیپ دختر ابتدا با از دست دادن عشق مادر و سپس پدر ـ برخلاف پسر که عشق مادر را از دست نمی‌دهد ـ بزرگ می‌شود.



* والدین الگو هستند تمامی روان‌شناسان بر این موضوع اتفاق نظر دارند که پیروز شدن کودک برعقده ادیپ به نوع رفتار زوجین بستگی دارد.



نقش مهم پدر جدا کردن دختر از مادر و پس از آن ارزش نهادن به او به عنوان دخترش است. دختر به پدری نیاز دارد که او را دوست داشته باشد و در ضمن با عشق ورزیدن به مادر به دختر بیاموزد که باید تبدیل به زنی دوست‌داشتنی توسط مرد در آینده شود. مردی که به همسرش اظهار عشق نمی‌کند این احساس را به دختر آموزش نداده و عشق را در آینده در او خفه می‌کند.



* از حدود نباید گذشت برخی پدرها علاقه بیش از حدی به دختر نشان می‌دهند.



به عنوان مثال، همانند همسرشان فرزند دخترشان را مدام به آغوش کشیده و می‌بوسند و به جای نامیدن او با نام خودش او را همانند همسر خود «عزیزم» می‌خوانند. شاید نگاه پدر به فرزند حتی با این‌گونه رفتار تغییر نکند اما فرزند دختر این‌گونه تصوری ندارد. عشق پدر در او نفوذ کرده و مانع گذشتن او از عقده ادیپ و رشد عاطفی او خواهد شد.

اینو واسه اون دوستانی فرستادم که فکر میکردن حساسیت من به رفتار همسرم و دخترش از عقده ی نامادری بودنه یا اون دوستانی که گفته بودن نباید جلوی فرزند به همسرت ابراز محبت کنین.
به هرحال از همه دوستای خوبم که راهنمایی و دلسوزی داشتن نسبت به من و زندگیم واقعا ممنونم دوستانی که نه منو دیدن و نه میشناسن.
من واقعا تصمیممو گرفته بودم تا اینکه با وساطتت دوستم باهمسرم صحبت کردیم و قرار گذاشتیم دخترش یه هفته درمیون بره پیش مادرش اما مادرش هم قبول نکرد ولی به هر حال ما اشتی کردیم و برگشتیم خونه ی خودمون.
من دارم سعی میکنم افکار منفی این چندوقتودوربریزم و به وضعیت قبلم برگردم. دیگه به بچه هم فکر نمیکنم چون ادم وابسته ای هستم و اگه روزی قرار به جدایی باشه نمیتونم مثل همسر سابق شوهرم از بچم بگذرم.

سلام دوستان
امیدوارم ک سال خوبی رو درپیش داشته باشین
من چند وقتی مسایلی که پیش اومد رو اینجا مطرح نکردم چون انگار یکی از همکاران همسرم تواین سایت هستند و مطالبو میخونن و به همسرم گفتن و من این کارو نمیپسندم ولی ب هرحال دلم خیلی گرفته و بیشتر نه ب عنوان درخواست راهنمایی ،برای دردودل و اطلاع دوستان می‌نویسم ک چی پیش اومده چون من اینجا هرچی تاپیک مطالعه کردم دیدم شخصی ک موضوعو مطرح میکنه مورد حمله قرار میگیره و همه بی رحمانه 90 درصد مشکلاتو به سمت اون هل میدن و سعی میکنن با مقصر کردن اون همه چی یک طرفه حل بشه ک واقعا ظلم هست...
آخرین بار منو همسرم با پادرمیانی دوستم باهم اشتی کردیم و قرار شد فرزند همسرم یک هفته درمیان خانه ی مادرش باشد ولی همسرم ابتدا شغل همسر سابقش ک در آرایشگاه کارمیکند را بهانه کرد و بعد گفت ک اصلا این قضیه امکان ندارد و دروغ گفته ک با همسرسابقش هماهنگ کرده ک باز بحث های ما برای بچه دارشدن شروع شد و کم و بیش ادامه داشت، روز اولی ک ب خونه برگشته بودم ظهر ساعتم برای بیدارشدن کوک نبود و یهو از خواب پریدم خودم(حالا نگین تنبل تا ظهر خوابه ها من چون صبح ک پامیشم صبحانه همسرودخترشوبدم دیگ خوابم نمیبره و یهو 9وده باطریم تموم میشه برنامه خوابم اینجوریه) ، خلاصه سرجمع 7،8 دقیقه ددیرتر رفتم مدرسه ک اونروزم شوهرم یهو از سرکار اومد خونه و بازخواست و بازجویی ک چرا دیرکردی خبردیرکردن منم خواهر همسرسابقشون بهشون رسونده بودن ک بچش تو همون مدرسه ست، خلاصه وارد جزئیات نشیم دعواهای ما سر مسایل ریزو درشت بیشترو بیشتر شده بود حتی سر اینکه ازش کادوی ولنتاین خواستم بهم چک زد و گفت من فقط روز زن و روز دختر کادومیدم، رفتار خودش و خانواده اش ی جوری شده بود ک انگار با نامادری سفید برفی طرفن، مادرش چندین بار در روز زنگ میزدسراغ بچه رومیگرفت خودش همینطور باباش هرروز ظهر با ی نون تودستش میومد فوضولی مامانش ب بهانه اینک بچه دلتنگشه میومد میخابید اون شبم ک خوابید فرداش برف اومد و مدرسه ها تعطیل شد پدرمادرش بچه رو بردن خونه مام رفتیم واس همسرم ک قلبش ناراحت شده بود از سرکار مرخصی بگیریم ولی دیگ نرفتیم خونه مادرشوهرم. اون روز بیش از ده بیست تا زنگ از طرف مادروپدرشوهر و برادرشوهرم داشتیم ک چرا بچه رو ول کردین و بعدم کلی شماتت شدیم خلاصه دیگ بقیه دعواها بماند با این اوضاع من دوباره کم اوردم و فرار رو بر قرار ترجیح دادم...
ولی این سری نرفتم شهرستان فقط رفتم خونه دوستم تا هم ی کم اروم بشم هم اون ب خودش بیاد و اخرشبم بیاد دنبالم بهش اس دادم ک خونه دوستمم و اونم جواب نداد. شب خونه دوستم حالم بدشد و اون بردم بیمارستان وقتی میخاستیم بریم خونه ب دوستم گفتم زنگ بزن شوهرم بیاد دنبالم ولی هرچی زنگ واس زد جواب نداد، فرداش با خواهرش تو اصفهان تماس گرفتم و گفتم من خونه دوستمم لطف کنین بیاین اینجا مشکل مارو حل کنین گفت باش دوروز دیگ میام. شب دوست دیگم ک برای اشتی قبلیمون پادرمیونی کرد زنگ زدگفت شوهرت میگ اگ میخای برگردی باید مهریتو ببخشی منم زنگ زدم ب همسرم بعد کلی زنگ خوردن با ناز و کرشمه جواب داد ببببببله گفتم زنگ نزدم نازتو بکشم ک... خلاصه باتوهین و نفرین و همه چی بهش گفتم مهریمو ازت میگیرم.
بعدم برگشتم شهرستان خونه بابام. حدودا یکی دوماه خونه بابام بودم تو این مدت اونا تنها حرفشون این بود ک مهریه رو ببخش بیاسرزندگیت.

.
بلعخره وقتی فهمیدم ک اومده شهرستان ما و از همسر سابقم و فامیلاش و جاهای دیگ درمورد من تحقیق کرده و ب همه گفته ما قصد جدایی داریم خیلی عصبانی شدم خصوصا ک دوستم زنگ زد و حرفای ناشایستی رو از طرف اون زد و کلا راه بی ابرویی رو واسه من پیش گرفته بودند منم رفتم سراغ قانون و شناسنامه و مهرنامه ک قایمشون کرده بود رو المثنی گرفتم و برای نفقه و مهریه شکایت کردم. دوستم ک وکالت خونده گفت برای اثبات نفقت هم برو درخونش و ب پلیس زنگ بزن ک منم اینکارو کردم اونجا وقتی مادرش درو بازکرد خیلی حرصم گرفت ک چ جوری میتونه راحت تو خونه زندگی من زندگی کنه و بچشو جمع و جور کنه ک یه وقت ب زنش برنگرده و حتی برای اشتی ما قدمی برنداره، واقعا گاهی مادرا پست میشن و نمیشه بهشون گفت مادر. خلاصه دم خونه منو مادرش باهم دعوامون شد و پلیس گزارششو نوشت تنها عکس العمل همسرم میدونین چی بود؟ تنها حرفی ک زد این بود چرا لب تاب منو بردی پسش بده
خلاصه چندروز بعد اجرائیه ی مهریه پست شد درخونشون و اونا بلافاصله اومدن شهرستان. شوهرو پدرشوهرم درخونه چندتا از اقوام دورما رفتن ک اونا وساطت کنن و اونام یا نبودن یا گفتن ب ماربطی نداره تا اینکه دایی من بهم زنگ زد گفت خونه ماهستن و دارن ناهارمیخورن بیاین اینجا (میخام شعورشونو برسونم) خلاصه رفتیم اونجا شوهرم گفت مهریتومیدم خواستی زندگی کن خواستی نکن

منم قبول کردم و باوجود مخالفت خانوادم همون شب برگشتم خونش. تو راه گفت الان سکه چقده گفتم یک و ششصد گفت حدودا صدوهفتادمیشه منم به شوخی گفتم ی ماشین بخریم ک خیلی خوشحال شد منم تو دیوار دنبال ماشین میگشتم بعدش ک رفتیم خونه گفتم ی ماشین صدو ده بیست تومنیم کافیه که اینو گرفت نگه داشت و کلا گفت من صد بیشتر نمیتونم بدم منم گفتم اشکالی نداره ی هفته ای خونه خودمون تنها بودیم و مامانش و بچشم اصفهان عید دیدنی بودن تا تونست ماشینشو بفروشه وپولشو جور کنه و مام با پدرش برگشتیم شهرستان ک شکایتا رو تموم کنم (ضمنا همسرم زمانی ک میخاست منو برگردونه گفت چیزی عوض نشده و اگ نمیتونم تحمل کنم زندگی نکنم حتی درمورد خانوادشم گفت نمیتونه جلوی دخالتاشونو بگیره و باید ی گوشم درباشه ی گوشم دروازه)
خلاصه من صد تومن گرفتم و همه شکایات رو بستم. تو محضر گفت ی بند مهرنامه هم هست ک نوشته اگه مردی بخواد بدون دلیل زنشو طلاق بده نصف دارایی های بعد ازدواجش ب زنش میرسه اونو هم باید ببخشی ک من گفتم ب هیچ وجه اونم گفت بابام میخاست ی خونه تو شمال ب نامم بزنه بخاطر همین دیگ نمیزنه.
بعد چون قرار بود بعدش با ماشین من برگردیم تهران و بعدم بریم شمال باباشو رسوندیم و ماشینو بردیم کارواش اونجا بحثامون شروع شد ک من دیگ بهت اعتماد ندارم کاری کنم واست یا کادو بگیرم یا سرویس عروسی باید پیش مامان من باشه یا تو پولکی هستی فلانی و بهمانی
خلاصه اومدیم خونه موقع ناهارماگفتیم میخایم بریم شمال مامانمم گفت منم خیلی دلم میخاد برم کربلا پدرشوهرم گفت خوب برین بادختروپسرم منم ب همسرم نگاه کردم ببینم چی میگه گفت من نمیتونم بیام خودت برو باهاشون، بعد 2ماه جدایی و ی هفته ب هم رسیدن خیلی سخت بود شنیدن این حرف، بعدم یهو پاشد و باباشو بلند کرد گفت بریم پیش دخترم دیگ منتظرمه ب منم گفت کی میای گفتم شاید فردا گفت هرجور راحتی
وقتی رفت اس دادم من با مامان بابام کربلا ن میرم شمال توام ب دخترت برس اونم دیگ جواب نداد.
هرچی زنگ و اس دادم ج نداد اخرش گفتم طلاق میخام بازم ج نداد.
فرداش ماموربا وکیلش اومد در خونه اخطاریه اورد به جرم تدلیس و فریب در ازدواج...

سلام عزیزم :72:
درباره ی مطلب شما نکاتی به ذهنم رسید که برخی از اونها اگر چه زمانش گذشته اما بهش میپردازم.

۱. انگیزه ی همسرتون از طلاق قبل
۲. در نظر گرفتن سن فرزند این آقا که در چه دوره ای از زندگی قرار دارد.
۳. شناخت و بررسی دقیق این فرد برای ازدواج با توجه به سابقه ی شکست.

موارد بالا زمانش گذشته اما حائز اهمیت بوده و هستند.

اما در حال حاضر؛
قهر
ترک خانه
توهین و تهدید
لج کردن

البته من منکر این نیستم شما هم به لحاظ عاطفی اذیت شدین و یکسری انتظارات بحق داشتین و این طبیعی هست اما باز هم باید صبوری میکردین و آرامش خودتونو حفظ میکردین.

ببینین وقتی مردی همسر شما هست دیگر مسافرت با پدر و مادر بی معنی هست.

یعنی اینکه شما باید طبق نظر همسرتون .. (حتی شده بخاطر دل اون) از گفتن اینکه من با پدر و مادرم کربلا میرم خودداری میکردین. شما همسر دارین هر جا که هر دو نفر موافق بودین برین نه اینکه کربلایی برین که فقط والدینتون حضور دارن و اگرچه سختی سفر هم هست.
آری اگر ایشون در زمان صلح و آشتی بودین و نگرانی از فرزندش نداشت شاید میتونست بگه شما برو زیارت ، اما الان اوضاع و برخورد با اون هم فرق داره. ایشون اینو گفته ببینه عکس العمل شما چیه.

بهتون گفت کی میای؟ گفتین شاید فردا... یعنی بی ارزش کردن همسر و ...
نه شمال و نه کربلا ، میرفتین فرضا اصفهان، میتونستین بچه ی ایشونم ببرین و کلی خوش بگذره.

من سه تکه از حرفاتون رو جدا کردم ؛

(★شب دوست دیگم ک برای اشتی قبلیمون پادرمیونی کرد زنگ زدگفت شوهرت میگ اگ میخای برگردی باید مهریتو ببخشی منم زنگ زدم ب همسرم بعد کلی زنگ خوردن با ناز و کرشمه جواب داد ببببببله گفتم زنگ نزدم نازتو بکشم ک... خلاصه باتوهین و نفرین و همه چی بهش گفتم مهریمو ازت میگیرم.
بعدم برگشتم شهرستان خونه بابام. حدودا یکی دوماه خونه بابام بودم تو این مدت اونا تنها حرفشون این بود ک مهریه رو ببخش بیاسرزندگیت.

★دایی من بهم زنگ زد گفت خونه ماهستن و دارن ناهارمیخورن بیاین اینجا (میخام شعورشونو برسونم) خلاصه رفتیم اونجا شوهرم گفت مهریتومیدم خواستی زندگی کن خواستی نکن

★هرچی زنگ و اس دادم ج نداد اخرش گفتم طلاق میخام بازم ج نداد.
فرداش ماموربا وکیلش اومد در خونه اخطاریه اورد به جرم تدلیس و فریب در ازدواج... )

ببینین پس مشکل مهریه نبود چون داد ! و حتی حاضر بود زندگی کنین پس مشکل جای دیگست. برخی رفتارها و گفتارها، برخی عادت ها...

پس روی اشتباهات خودتون تمرکز کنین ، تمرکز رو از فرزند ایشان و روابطشان با خانواده بردارین.. بجاش روی همسر و زندگیتون تمرکز کنین. به اون بچه هم محبت کنین. روابط رو بهبود ببخشین. همسرتون رو جذب خودتون کنبن.

در پایان تدلیس شامل ؛

عیوب و صفاتی میشن که یکی از شما نداشته باشه و قبل از ازدواج نگفته باشه و فرد کم کم مطلع بشه . حتی این عیوب میتونن جسمی باشن که طبق قانون شرایطش فرق میکنه.

سلام
مرسی سحر جان از توجهت
همسر قبلی شوهرم ک مشکل خاصی نداشته فقط ظاهرش اونجوری که خانواده شوهرم میخاسته نبوده و اخرین بارم سر پول با شوهرم دعوا میکنن و همسرم از خونش قهرمیکنه و کار ب طلاق میرسه.
اما عزیزم فکر کنم درمورد مسافرت منظورمو متوجه نشدین من بهم برخورد که همسرم گفته با پدرمادرت تنها برو مسافرت و اون نمیاد، اتفاقا یکی از موضوعات دعواهای ما همین مسافرت رفتنه ک مرتب یه بهانه ای میاره ما هنوز سفرماه عسلمونو نرفتیم قبلا یا بهانه پول داشت یا مدرسه بچه و چیزای دیگ اخرین بهانش ماشین بود که گفتم بریم ماشین منو برداریم بریم و وقتی اینجوری گفت واقعا بهم برخورد ک یه مسافرتم زیاده واسه من تو این زندگی پرمشکل؟ و چطور همسرم انقد بی احساسه ودوربودن واسش راحته؟
واقعا تو یه زندگی اونم تو شش ماه این همه قهر و آشتی نوبره، اگه الان که گل رابطمونه اینه اوضاع واقعا هرچه زودتر تموم بشه بهتره.

سلام
مرسی سحر جان از توجهت
همسر قبلی شوهرم ک مشکل خاصی نداشته فقط ظاهرش اونجوری که خانواده شوهرم میخاسته نبوده و اخرین بارم سر پول با شوهرم دعوا میکنن و همسرم از خونش قهرمیکنه و کار ب طلاق میرسه.
اما عزیزم فکر کنم درمورد مسافرت منظورمو متوجه نشدین من بهم برخورد که همسرم گفته با پدرمادرت تنها برو مسافرت و اون نمیاد، اتفاقا یکی از موضوعات دعواهای ما همین مسافرت رفتنه ک مرتب یه بهانه ای میاره ما هنوز سفرماه عسلمونو نرفتیم قبلا یا بهانه پول داشت یا مدرسه بچه و چیزای دیگ اخرین بهانش ماشین بود که گفتم بریم ماشین منو برداریم بریم و وقتی اینجوری گفت واقعا بهم برخورد ک یه مسافرتم زیاده واسه من تو این زندگی پرمشکل؟ و چطور همسرم انقد بی احساسه ودوربودن واسش راحته؟
واقعا تو یه زندگی اونم تو شش ماه این همه قهر و آشتی نوبره، اگه الان که گل رابطمونه اینه اوضاع واقعا هرچه زودتر تموم بشه بهتره.

خواهش میکنم گلم:72:
ببینین متوجه منظورتون شدم اما وقتی گفت نمیام شما هم میگفتین باشه و باهاش برمیگشتین منزل.(حس با ارزش بودن)
ایشونم مثل شما توی این قهر و آشتی ها حضور داره و ممکنه ناراحت باشه یا لج کنه یا ندونه بهترین رفتار تو این وضعیت چیه.

مدیریت این اوضاع با شماست که میتونین هوشمندانه عمل کنین که دلخوری و بحث ها به پایین ترین سطح برسه.
بله توقع شما بجاست که سفر برین ولی فعلا تا درست شدن اوضاع این مسایل باید تحمل و مدیریت بشه.

عزیزم فکر میکنین اگر این زندگی تموم بشه آیا خوشی ها از راه میرسن؟ نه اینطور نیست فقط آسیب پذیر تر میشین.

همسرتون بار آخر با بحث مالی جدا شد و اینبار هم مال داد .... چطور میتونه بین شما و خانوم قبل مرز بکشه در حالی که در هر دو مال از دست رفته یا بحث مال شده؟

شما اگر میخواین برای ایشون متفاوت باشین یکسری مسایل ریز رو عمل کنین و یکسری مهارت های ارتباطی رو مطالعه کنین.

سعی کنین در چشم ایشون متفاوت باشین و ایشون بپذیرین که میشود آرامش داشت و ادامه داد. اونوقت میتونن به حقوق شما احترام بگذارن و بسمت شما متمایل بشن.
شما همسرتون رو جذب کنین نه اینکه اگر اون خطا کرد شما هم پاسخ خطا رو بدین.
یک هفته زندگی نمیتونه جای خیلی از اتفاقات رو بگیره و یه آدم حساس همه چیز رو تو ذهنش تغییر بده.
وقت برای مسافرت به وفور هست ابتدا باید آرامش به قلب خانه برگرده و این تلاش شما رو میطلبه.

درست میگین واقعا، من ب این جنبش فکر نکرده بودم ک شاید اونم میخواسته اصرار منو ببینه ک با اون میخوام برم مسافرت ولی خوب من خودمم الان بیشتر نیاز به ناز و نوازش دارم تا اون.
بحثایی ک قبلشم تو کارواش کردیم و گفت دیگ هیچ جوره قبولت ندارم ک واست کاری انجام بدم و خرجی کنم، بی تاثیر نبود
در هرحال الان ترجیح میدم هیچ کاری نکنم تا 15 که قراره برم کلانتری چون اینجوری فکر میکنه ترسیدم و بیشتر خودشو لوس میکنه، البته مطمئنم خودش نمیاد چون وکیل گرفته، دادخواستشم کاملا بی معنیه چون نه کورم ن کچل ن باکره بودم...

دوستان خیلی استرس دارم واسه فردا، به لب تاب همسرمم احتیاج داشتم مجبور شدم بهش زنگ بزنم ولی جواب نمیده واقعا این دیگه چه مدلشه مرد انقد لوس میشه مگ؟ جواب بده حداقل ببین ادم چی میخاد بگه،گیر چه ادم بی... افتادما